Άμα στάξει ο πλάτανος

"Ερχόταν η Λουκία κι΄ άφηνε τις παραγγελίες κι ακουγόταν και η μουσική απ΄τους πλανόδιους και μυρίζαν από δίπλα κάτι αρνάκι με καπαμά που φτιάχνει και νόμιζα πως πάει εδώ τώρα δας είναι που θα τρελλαθώ, μα συνεχίζω και βάζω μερίδες γαλακτομπούρεκο και γλυκό του κουταλιού μαζί με τους διπλούς ελληνικούς και γίνεται αυτή η φασαρία αντίς για σκοτούρα πάει και γίνεται μια μελωδία και λέω ζεν φίλες μου αυτό είναι το ζεν, μέσα στην κουζίνα ντάλα Οκτώβριος να μη λέει να χειμωνιάσει και σταμάτησα το παγωτό κακώς, ντάλα Οκτώβριος να χαίρεσαι απ΄τη μια κι΄απ΄την άλλη αυτοί που τους πουλάς καφέδες να είναι σκεφτικοί γιατί δεν βρέχει και τι θα κάνουν και πότε θα σπείρουν, μα δε σταματάνε να γελάνε και να χτυπάνε τα πούλια που τώρα μου φαίνονται διαφορετικά γιατί παληά μ’ ενοχλούσε και έλεγα έτσι θα χάσω το μυαλό μου από μια παρτίδα φεύγα ή από κείνη την πρέφα που ούτε κατάλαβα ποτέ πώς παίζεται ούτε και θέλω μα με τσαντίζαν τόσο άμα μου λέγαν δε πειράζει εσύ δεν είσαι για τέτοια. 

Ουφ. 

Μετά έρχεται μια ησυχία και πριν προλάβει να σε πιάσει η μοναξιά είναι οι γιορτές, όλο και κάποιος έρχεται Σαββατοκύριακο όλο και κάποιον καλοκαιρινό βλέπεις και λες και δυό κουβέντες όχι όπως τώρα που δεν πίνω νερό για να μην έχω να τρέχω τουαλέτα κάθε τρεις και λίγο. 

Βάζεις κι΄ότι μουσική σ΄αρέσει κάνεις το μαγαζί δικό σου γιατί μη νομιζεις, καλοκαιριάτικα στο κάνουν το μαγαζί όπως θέλουν οι τουρίστες. 

Είχα πάει Δημητσάνα μια φορά και έβλεπα εκείνα τα τουριστικά στην σειρά και γέλασα, μου λέει ένας τι γελάς πατριώτη; Του λέω, όλα ίδια είστε! Μου λεει τι ίδια; Του λέω Αράχωβα, Στεμνίτσα, Δελφοί, Λαγκάδια εδώ όλα ίδια είναι δεν κρατήσατε κάτι να καταλαβαίνει κανείς τη διαφορά. 

Μου λεει, κουνάει το κεφάλι και μου λέει, τι δεν το ξέρουμε λες; 

Μα αλλού λες να πάς και αλλού σε τραβάει ο κόσμος που θέλει καλά και σώνει να ζήσει το ίδιο όπου πάει. Δεν τις τρών τις χυλοπίτες που παίρνουν, μου λέει. Τις πάνε δώρο για να δείχνουν στους άλλους πού πήγαν και δήθεν τους σκεφτήκανε. Τρόπαια είναι οι χυλοπίτες και τα τυράκια και οι μαρμελάδες, τρόπαια για επίδειξη! 

Έτσι και 'δώ. Μια μέρα στάζει ο πλάτανος την πρώτη ψιχάλα και λες πάει τελείωσε και τελειώνει έτσι απότομα, απ΄τη ΄μια μέρα στην άλληνα βλέπεις τον χειμώνα και σαστίζεις. Λες πάει η χρονιά. Τι να σου πω άλλο, δεν έχω. Βαριέμαι να βλέπω στις ειδήσεις και στις διαφημίσεις φωτογραφίες από τούτη την πλατεία. Άμα θες έλα άμα θες μην έρθεις, άμα έρθεις όμως και δεν βρείς αυτό που νόμιζες πως είναι τότε τι γίνεται; Δεν μπορείς να ζεις απ’ αυτό μόνο, σε αλλάζει, θες να ζεις και το πώς ζουσαμε πριν τον τουρισμό, έχει και χωράφια έχει και ζώα έχει και άλλα πράγματα, μα όλοι νοιάζονται για να βγάλουν φωτογραφίες και ως εκεί. Πιάσε μίλα μαζί τους, να δεις, σαν ιθαγενή σε βλέπουν σα νάχουν παει στη ζούγκλα και φωτογραφίζονται μαζί σου γιατί έχεις μια μουστάκα ή γιατί σε κρίνουν παραδοσιακό ξέρω’ γω τι σκατά είναι αυτό το παραδοσιακό στο κάτω-κάτω…"

ΣΤΗΣ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗΣ ΤΟΝ ΑΝΘΟ

Ο πολιτισμός μέσα σε συνθήκες κρίσης. 

Απλώς, δεν υπάρχει. 

Ας μην εξωραΐζουμε τα πράγματα με τους γνωστούς αφορισμούς «άμα ψάξεις βρίσκεις» «ο πολιτισμός ξεκινάει απ΄το σπίτι» και λοιπές μπούρδες που λένε όσοι είναι έξω απ΄τον χορό. 

Και ο χορός έχει διάφορα μαντηλάκια για να πιαστείς.

Υπόθεση για μελέτη: έχω δύο παιδιά και επειδή θεωρώ ότι στο σχολείο δεν παίρνουν όσα θάπρεπε, θέλω να τα μορφώσω. 

Να τα καλλιεργήσω δηλαδή, γιατί η μόρφωση ως αποθησαυρισμός γνώσεων, τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά ελάχιστη σχέση έχουν με την καλλιέργεια ενός ανθρώπου. 

Μπορεί να συνεισφέρουν στην καλλιέργεια, σε καμμία όμως περίπτωση δεν την πιστοποιούν και δεν την εγγυώνται. 

Υποπερίπτωση πρώτη: είμαι σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο, με αρκετά θέατρα, μουσεία, εκδηλώσεις, παραστάσεις, καλλιτεχνικά εργαστήρια κλπ. Στα γρήγορα θα πω ότι, οτιδήποτε απ΄αυτά όλα ΚΟΣΤΙΖΕΙ. 

Θέλω λεφτά για να δημιουργήσω μια συνέχεια στην συνείδηση του παιδιού μου σχετικά με τον πολιτισμό. Δεν γίνεται σήμερα να το πάω σε ένα μουσείο και μετά να το αφήσω έτσι στεγνό. 

Ποιοι και κυρίως πόσοι έχουν σήμερα την ευχέρεια να κάνουν κάτι τέτοιο; 

Ελάχιστοι. Οι ίδιοι και οι ίδιοι γυρνάνε στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και όπου τέλος πάντων υπάρχει τροφή για τα παιδιά. 

Υποπερίπτωση δεύτερη: ζώ στην επαρχία. Μουσεία, παραστάσεις και κυρίως, θέατρο; Τι είναι αυτό; Άντε πήγα μία πήγα και δύο πήγα και μια τρίτη φορά. Μετά; Στην περίπτωση αυτή μου λείπουν και τα ερεθίσματα εκτός από το χρήμα. Και στην συνέχεια, θα φάω στη μάπα και τις αρπαχτές του κάθε τελειωμένου μουσικού, ηθοποιού, «καλλιτέχνη» εν γένει που έχει επίγνωση της αισχρής έως χυδαίας κατάστασής του και για να τα κονομήσει θα παρουσιάσει ότι χειρότερο υπάρχει. 

Σταματάω εδώ.

Σε ένα ανθυγιεινό κράτος όπου το 70% του πληθυσμού του ζει σε πέντε μεγαλουπόλεις, ο πολιτισμός είναι τελειωμένος. 

Η επαρχία μαραζώνει και το κέντρο σαπίζει. Νομίζουμε πως πολιτισμός είναι να μην πετάς σκουπίδια κάτω και να μιλάς ευγενικά στους μεγαλύτερους. 

Και εδώ σταματάει κάθε μας υποχρέωση. 

Πολιτισμός είναι να ξέρω πως υπάρχουν και αλλού άνθρωποι με διαφορετικές αξίες από τις δικές μου, που μπορεί να γράφουν βιβλία, θεατρικά έργα, μουσικές, εντελώς μακρυά από την κατανόησή μου και να θέλω να προσπαθήσω να τους καταλάβω. Να θέλω να προβληματιστώ με τον τρόπο ζωής τους. 

Να θέλω να ενσωματώσω στην καθημερινότητά μου τον προβληματισμό τους απέναντι στην ζωή.

Πριν κάτι μέρες βρέθηκα σε ένα διήμερο σεμινάριο κορεάτικων πολεμικών τεχνών. Στο τέλος του σεμιναρίου οι διοργανωτές ζήτησαν από τον φιλοξενούμενο Κορεάτη εκπαιδευτή να πεί στους μαθητές που τον παρακολούθησαν δυό λόγια για το Tae Kwon Do. 

Και ‘κείνος χωρίς να το σκεφτεί απάντησε: «Να σέβεστε την οικογένειά σας, τους φίλους και γνωστούς σας, τους ανθρώπους που είναι τριγύρω σας». 

Αν δεν είναι αυτό πολιτισμός που δημιουργείται και χτίζεται εκείνη την στιγμή, τότε τι είναι;

Κλείνω εξηγώντας ότι, οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο είναι από την καλοκαιρινή επίσκεψη στα Κελλιά (Καλλονή, για τον διαμαρτυρόμενο φίλο μου) από έναν χορευτικό σύλλογο της Άρτας. 

Τι θυμάμαι; 

Θυμάμαι την σεμνότητα του δασκάλου (ξεχνάω δυστυχώς το όνομα του υπέροχου αυτού ανθρώπου)...

...θυμάμαι τον τρόπο που παρουσιάστηκαν οι χοροί έτσι ώστε κανείς να μην βαρεθεί και το κέφι σιγά-σιγά να ανέβει, θυμάμαι πόσο παράξενα μου φάνηκαν τα Ηπειρώτικα καταμεσής στο Αιγαίο. 

Και θυμάμαι τα λόγια ενός φίλου μουσικού που έπαιζε για χρόνια με Τούρκους, Ινδούς, Αφγανούς, Ισραηλίτες μουσικούς και μούλεγε: «Μόνον η μουσική μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους…» εννοώντας ασφαλώς, τον πολιτισμό απ΄την δική του σκοπιά.

Τα γράφω όλα αυτά λίγες μέρες μετά την απίστευτη εκδήλωση μίσους στο Παρίσι, που μας έβαλε να αλληλοκατηγορούμαστε γιατί ο ένας έβαλε την γαλλική σημαία στο facebook κι’ ο άλλος όχι, να μετράμε και να συγκρίνουμε νεκρούς κι΄απ΄τις δυό πλευρές, λες κι΄η αγριότητα έχει πατρίδα, να σκεφτόμαστε τρόπους εκδίκησης, απάντησης, διαιώνισης του φανατισμού. 

Ο πολιτισμός είναι η απάντηση σε όλα, ο πολιτισμός που δυστυχώς τον στερούμαστε ανέκαθεν και τώρα φεύγει έξω απ΄την σφαίρα των απαιτήσεών μας.

ΕΝΑ ΣΚΑΜΝΑΚΙ

Μ’ αρέσει να φτιάχνω ιστορίες. Να βλέπω κάτι παληό και να προσπαθώ να συνθέσω μια ιστορία γύρω απ΄αυτό.

Αν έχω και την τύχη να βρω πληροφορίες για την εποχή και τον τόπο, τότε ποιος με πιάνει… 

Μπορώ να δω μπροστά μου τον μπάρμπα Μάρκο τον Γαμπά να ανεβαίνει ως το μαραγκούδικο του Πέτρου του Κανιάσου για να του παραγγείλει ένα σκαμνί για το κατοικιό στην Χαλακιά. 

Τον μπάρμπα Πέτρο να κόβει τις τάβλες, να πριονίζει, να καρφώνει, να κολλάει. 

Το σκαμνί φορτωμένο στο γαϊδούρι να σείεται στα Κακόβουλα, να ξεφορτώνεται στο κατοικιό απ΄έξω, μικρή πολυτέλεια, καθημερινή.

Μπορώ να με δω να κάθομαι στο ίδιο αυτό σκαμνί εκεί στην Χαλακιά, να τρώω σούπα με το γάλα πλάι στον Λοΐζο και να ακούω την Πασάδαινα να μας λέει την ιστορία για τον φάρο στον Πάνορμο.

Κι’ ύστερα μια μέρα να πηγαίνω ως εκεί να δω τι έχει απομείνει, πολύ πριν ο ξάδερφος το στήσει ξανά στα πόδια του, και να μαζεύω το ξεχαρβαλωμένο σκαμνί.

Μετά, με βλέπω να το διαλύω...

....να το καθαρίζω...

...να το βοηθάω με βίδες να δέσει...

...να το στοκάρω... 

...να το περνάω ένα χέρι βερνίκι. 

Να τόχω όχι σαν σκαμνί, μα σαν ένα αόρατο νήμα που με πάει πολλά χρόνια πίσω, να μπορώ να καταλάβω τελικά τι είναι αυτό που αγάπησα τόσο πολύ σ΄αυτό το νησί.

ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΕ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ

Πάρτην κύριε εργολάβε μου! 
Πάρτην αυτήν που κάποτε ήταν η πατρίδα μου!

Αλλά δος μου κι εμένα έναν τόπο να μείνω. Πάρτην όλην, άσε με όμως να ζήσω. Δεν βγαίνω πιά να κουμαντάρω κοτζάμου τόπο που τον ερήμαξα με τα χέρια μου τα ίδια. 

Βλέπεις όταν ήταν φουντωμένος απ΄άκρη σ΄άκρη κι έβγαζε του θεού τα καλούδια, έσπευσα, κύριε εργολάβε μου, να ξηλώσω τα πάντα με σκοπό τα λεφτάκια της επιδότησης. 
Κι από πίσω τρέχαν οι λογαριασμοί…

Πάρε το λοιπόν το ερείπιο, γκρέμισέ το και φτιάξε το κατά πως θες εσύ. Μα άσε μου κι εμένα ένα δυαράκι να στεγάσω το τέλος μου! Ξέρεις, έχω γεράσει πιά και νιάτα δεν τρέφω μέσα μου, τα διώχνω να πανε αλλού, στους δικούς σου τόπους, να σου δουλέψουν.

Εδώ έχω ξένους πιά να δουλεύουν, ένα μεγάλο στρατόπεδο εργασίας τόχω κάμει το ρημάδι, όπου μαζεύονται όλου του κόσμου οι διωγμένοι και κάνουν ό,τι τους βρεθεί για να επιβιώσουν.  
Βλέπεις κι εκείνοι σου δώσαν αντιπαροχή την δικιά τους πατρίδα ή τους ξεσπίτωσες με το ζόρι, και τους έχω τώρα φτηνά χέρια, φοβισμένα, υποταγμενα όπου τους θελήσω, όπου δηλαδή τους θελήσεις εσύ. 

Ήταν πιο άτυχοι εκείνοι, δεν είχαν τις τράπεζές σου για να τους υποτάξουν, έβαλες και τους βομβάρδισαν. Ενώ εδώ που είμαστε κοντά θα έχεις το ίδιο αποτέλεσμα χωρίς βόμβες. Μόνο που σου πηρε λίγο περισσοτερο, άργησες να παρεις αποτελέσματα…

Ξέρεις, τούτο δω το ρημάδι ήταν αρχοντικό στα νιάτα του.

Έχει ιστορία, μαστόροι με μεράκι το στήσαν στα θεμέλια του, μη κυττάς τώρα που το παίρνεις για ένα κομμάτι ψωμί. 

Τρίφατσο, βλέπει ασία και αφρική και ευρώπη, σταυροδρόμι σωστό, καίριος κόμβος για τα μελλούμενα, μόνο που εγώ δεν έχω ποιος να το κουμαντάρει… 

Τους αγόρασες όλους, σου ξεπουλήθηκαν όλοι, τους ξεφτίλισες όλους για να τους έχεις τώρα υπερέτες στο σπιτικό που θα ετοιμάσεις.

Αντιπαροχή στο δίνω, άσε και σε μένα ένα κατιτίς, στο ισόγειο, ας μην έχω θέα, ας είμαι εδώ και κάμε ό,τι θες. 
Φοβάμαι, φοβάμαι που είδα, που μούδειξες δηλαδή, όλους αυτούς τους πρόσφυγες, οικογενειάρχες ξεσπιτωμένοι που μου μοιάζουν και με φοβίζουν, τρέμω μη χάσω και αυτό το δυαράκι που θα μου αφήσεις, τρέμω μη πάρω τους δρόμους ξανά.

 

Και πού να πας σε αυτό το απέραντο στρατόπεδο εργασίας πού’γινε η ευρώπη; 
Χέρια, φτηνά χέρια, ακάματα χέρια παντού, ακόμη και στις χώρες που έχουν ήδη σωρό φτηνά χέρια, στις χώρες-αλήτες που ξεπουλήσαν το εργατικό τους δυναμικό πάμφτηνα, ακόμη και κει τα διαθέσιμα χέρια περισσεύουν. 
Κι΄όπου περισσεύουν χέρια περισσεύει και πείνα και κει βρίσκεις εσύ και χτυπάς και παίρνεις τις πατρίδες αντιπαροχή.

Δε βλέπω νομίζεις πως ο πλούτος ο πραγματικός, το ανταλλασσόμενο αγαθό δεν είναι πιά ούτε το χρυσάφι, ούτε τα πετρέλαια, ούτε το νερό ούτε αυτά που μου δείχνεις για να κυττάω όσην ώρα εσύ καταμετράς το πραγματικό αγαθό: την ανθρώπινη εργασία, την φτηνή ανθρώπινη εργασία. 

Αυτή έγινε το πραγματικο ανταλλάξιμο αγαθό σήμερα, για να μπορούν όλο και περισσοτεροι να πεθαίνουν απαρατήρητοι, αζήτητοι στα εργοστάσιά σου και στις επιχειρήσεις σου.

Κι αν δεν είχες ακούσει την αντιπαροχή, την έμαθες τώρα. 

Μετά τον εμφύλιο το κάναμε για να βάλουμε ένα κεραμίδι πάνω απ το κεφάλι μας, να στεγάσουμε την πληγωμένη επαρχία μας, που και κει είχες βάλει το χεράκι σου ή μάλλον το βρωμοπόδαρό σου, για να ερημώσει. 

Δίναμε το σπιτάκι για να χτιστεί μεγαθήριο, εκεί που έμενε ένας να μείνουν πενήντα, είχαμε ανάγκη βλέπεις και τότε. 
Ε, τι πιο απλό, τώρα δίνουμε αντιπαροχή την πατρίδα μας την ίδια. Μόνο δώσε κάτι…

ΤΗΝΟΣ RUN: ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ !

Χειμώνιασε και ο καιρός αρχίζει και αγριεύει και μας κλείνει μέσα. Οπότε, όσος ελεύθερος χρόνος μάς μένει διαθέσιμος, ε, ας μην πάει όλος στο τάμπλετ και στο κινητό... 

Μπορούμε για παράδειγμα, να παίξουμε ένα επιτραπέζιο.

Και ξέρετε κάτι; Υπάρχουν πάρα πολλά επιτραπέζια πέρα από την ΜΟΝΟΠΟΛΥ, το ΤΡΙΒΙΑΛ, το ΤΖΕΝΓΚΑ και το ΤΑΜΠΟΥ.

Εδώ, λοιπόν, θα βρείτε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, που δεν κοστίζει τίποτα, το φτιάχνετε μόνοι σας και διαδραματίζεται στην Τήνο! 
Η προετοιμασία του χρειάζεται γύρω στην μισή ώρα το πολύ.

ΤΗΝΟΣ RUN

ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ:
Να είστε ο πρώτος παίκτης/παίκτρια που θα μαζέψει 100 πόντους (ή όσους αποφασίσετε εσείς…).

Τι θα χρειαστείτε:
1. Έναν χάρτη της Τήνου, κατά προτίμηση διαφημιστικό (από αυτούς που μοιράζονται στα πρακτορεία εισιτηρίων) γιατί θα τον χαλάσετε. 
Να σημειώσουμε εδώ πως, ο χάρτης που μοιράζεται παντού στην Τήνο, είναι δουλειά και πνευματική ιδιοκτησία του e-tinos.gr και πως, ο χάρτης που θα χρησιμοποιήσετε έχει μοιραστεί σε πάνω από 400.000 αντίτυπα από το 2004 και μετά. Αυτό, γιατί το καλό πρέπει να αναγνωρίζεται και να λέγεται. 
2. Δύο ζάρια (δανεικά από το τάβλι του σπιτιού)
3. Μαρκαδόρο ή μαρκαδόρους σε 3-4 χρώματα (ένα χρώμα για τα χωριά και άλλο για τα βήματα)
4. Πιόνια
5. Μια τράπουλα
6. Φύλλα χαρτί και μολύβια για να γράφει ο καθένας τους πόντους του

Μπείτε, λοιπόν, σε ένα πρακτορείο και ζητείστε να σας δώσουν τον διαφημιστικό χάρτη της Τήνου.

Αν θέλετε, κόψτε τα περιθώρια με τις διαφημίσεις (ΠΡΟΣΟΧΗ με τα ψαλίδια και τους κόφτες!!!).

Σας έμεινε, λοιπόν, ένας χάρτης του νησιού με όλα τα χωριά, το πλήρες οδικό δίκτυο και μερικές διαφημίσεις που είναι τυπωμένες επάνω στον χάρτη και θα χρειαζόμασταν έναν κουβά μπλάνκο για να τις σκεπάσουμε.
Απλώστε τον χάρτη σε ένα τραπέζι και ισιώστε τον καλά. 

Διαλέξτε δώδεκα χωριά, κατά προτίμηση μακρυά το ένα από το άλλο, ας μην είναι δηλαδή τα Ιστέρνια και η Καρδιανή ή η Καλλονή και ο Καρκάδος, ας είναι το ένα μόνον από τα δύο σε κάθε περιοχή.

Καλό θα είναι να διαλέξετε και απομακρυσμένους προορισμούς π.χ. το Μαλί ή τον Κουμελά, την Λιβάδα ή την Σάντα Μαργαρίτα.

Εκτός από τα δώδεκα χωριά θα χρειαστούμε και την Χώρα, οπότε συνολικά έχουμε δεκατρία σημεία. 
Βάλτε και ένα σημείο στην αριστερή άκρη του χάρτη, που θα αντιπροσωπεύει το λιμάνι της Ραφήνας (δεν βάζω τον Πειραιά γιατί τα εισιτήρια είναι πανάκριβα…), που είναι το σημείο εισόδου απ΄όπου ξεκινούν όλα τα πιόνια. 
Άρα, καλό θα είναι να το φτιάξετε λίγο μεγαλύτερο για να χωράνε όλα τα πιόνια.

Με έναν μαρκαδόρο κυκλώστε τα χωριά, την Ραφήνα και την Χώρα. Αν έχετε φτιάξει δεκατέσσερεις κύκλους είστε στο σωστό σημείο μέχρι στιγμής.
Αριθμήστε ΜΟΝΟΝ τα χωριά, δηλαδή, δώδεκα νούμερα σε τυχαία σειρά.

 

Αποφασίστε τι θα χρησιμοποιήσετε σαν πιόνια. 
Καπάκια, κουμπιά, τουβλάκια lego ή οποιοδήποτε αντικείμενο θα σας άρεσε να κινείται στον χάρτη σαν πιόνι σας.
 

 

Από το τάβλι ή από άλλο επιτραπέζιο δανειστείτε δύο ζάρια.

Μέχρις εδώ τα πράγματα ήταν εύκολα.

Τώρα θα πρέπει να πάρετε πρωτοβουλίες και να αποφασίσετε για τις διαδρομές που θα ενώνουν τα χωριά μεταξύ τους. 
Ο κανόνας είναι ότι, κάθε χωριό θα πρέπει να απέχει από το άλλο περίπου μιάμιση αξία εξάπλευρου ζαριού, δηλαδή, (6+3=)9 βήματα.
Φτιάξτε αρχικά με μολύβι τα βήματα από χωριό σε χωριό, χωρίς απαραιτήτως να είναι σε ευθεία.

Προσέξτε ότι, δεν είναι απαραίτητο να επικοινωνούν όλες οι τοποθεσίες μεταξύ τους!
Ο Κουμελάς δεν επικοινωνεί απ΄ευθείας με το Καβαλουρκό,

...ούτε η Κώμη με τον Ταραμπάδο.

Επίσης, πρέπει να φτιάξετε διαδρομή έξι βημάτων από την Ραφήνα μέχρι την Χώρα.
Αν στην συνέχεια διαπιστώσετε ότι κάποια βήματα δεν είναι στην θέση που θα έπρεπε, σβήστε τα και βάλτε τα όπου νομίζετε.
Όταν είστε σίγουροι πως τα έχετε τοποθετήσει όπως θέλετε, βάψτε τα με μαρκαδόρο. 

Πάμε να δούμε τώρα, πώς θα ξέρουμε προς τα πού πρέπει να κινηθούμε:
1. Βγάλτε από την τράπουλα δύο σειρές χαρτιών, μια κόκκινη (ας πούμε τις κούπες) και μια μαύρη (ας πούμε τα σπαθιά). 
2. Αφαιρέστε από κάθε σειρά τον ρήγα (το Κ). 
3. Τώρα έχετε στα χέρια σας δύο δωδεκάδες αριθμών αν υπολογίσουμε τον βαλέ (J) σαν το 11 και την ντάμα (Q) σαν το δώδεκα .

4. Κάθε χαρτί αντιστοιχεί σε ένα χωριό, αυτός είναι και ο λόγος που τα αριθμήσαμε προηγουμένως. Ανακατέψτε τα χαρτιά και βάλτε τα σε σημείο που να μπορούν να τα φτάνουν όλοι οι παίκτες.
Αυτή είναι η τράπουλα προορισμών. Τα υπόλοιπα χαρτιά της τράπουλας δεν μας χρειάζονται.

Τώρα είμαστε πλέον έτοιμοι για να παίξουμε το επιτραπέζιό μας.

Κάθε παίκτης ξεκινάει με 5 πόντους που τους γράφει στο χαρτί του.

1. Βάλτε όλα τα πιόνια στο λιμάνι της Ραφήνας.

2. Ρίξτε ζάρι. Όποιος έφερε το μικρότερο ζάρι παίζει πρώτος και οι υπόλοιποι ακολουθούν δεξιόστροφα.

3. ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΙΝΗΣΗΣ:
Α. Για να πάτε από την Ραφήνα στην Χώρα ρίχνετε με το ένα μόνον ζάρι.

Β. Για τις υπόλοιπες κινήσεις στο νησί ρίχνετε δύο ζάρια. Το άθροισμά τους είναι οι συνολικοί βαθμοί κίνησης που δικαιούται ο παίκτης να κάνει.

Γ. Δεν μπορούν δύο ή περισσότερα πιόνια να βρίσκονται στο ίδιο σημείο παρά μόνον στην θάλασσα. Αυτό σημαίνει ότι, εάν στην στεριά μια ζαριά σας φέρει στην θέση κάποιου άλλου πιονιού μένετε μια θέση πίσω απ΄αυτό.

Δ. Όποιος πατήσει πρώτος στο νησί κερδίζει τους πρώτους 5 πόντους. Ο τελευταίος σημειώνει -5 πόντους. Ναι, το παιχνίδι έχει και αρνητικούς πόντους και χρειάζεται προσοχή για το πώς θα διαχειριστείτε τους πόντους που κερδίζετε!

Ε. Αυτός, λοιπόν, που πατάει πρώτος στην Χώρα, σταματάει ακόμη και αν έχει υπόλοιπο ζαριάς, τραβάει μια κάρτα από την τράπουλα προορισμών και την κρατάει κρυφή από τους άλλους παίκτες.
Ας πούμε πως τράβηξε το 9, και ας υποθέσουμε πως το 9 έχει αντιστοιχηθεί στο χωριό ΦΑΛΑΤΑΔΟΣ. Όταν έρθει πάλι η σειρά του θα πρέπει να κινηθεί προς τα εκεί ρίχνοντας και τα δύο ζάρια για να φτάσει εκεί και να πάρει τους πόντους της αποστολής.
Το ίδιο κάνουν και όλοι οι άλλοι παίκτες. 

ΣΤ. Μόλις ολοκληρωθεί η αποστολή, ξεσκαρτάρουμε την κάρτα του χωριού η οποία γυρίζει στην στοίβα αποστολών και ανακατεύονται όλες μαζί ξανά. 

Ζ. Για να πάρουμε τον επόμενο προορισμό πρέπει να πάμε στο κοντυνότερο χωριό και τότε μόνον να τραβήξουμε κάρτα προορισμού. Δεν μπορούμε να μπούμε στο χωριό απ΄το οποίο μόλις βγήκαμε.

Πώς κερδίζουμε πόντους:
Σε κάθε χωριό που μπαίνουμε κερδίζουμε 5 πόντους συν το υπόλοιπο της ζαριάς που δεν εξαντλήσαμε. 
Δηλαδή, αν απέχουμε από το χωριό 4 βήματα και φέρουμε στα ζάρια 6+5=11, τότε δαπανάμε 4 για να φτάσουμε στο χωριό και τα υπόλοιπα 7 μας μένουν σαν κέρδος. Άρα, 5 οι πόντοι για το χωριό και 7 το υπόλοιπο της ζαριάς, 12 οι πόντοι που θα σημειώσουμε.

Πώς χάνουμε ή πώς μπορούμε να δαπανήσουμε τους πόντους μας:
Αν κάποια ζαριά δεν μας ικανοποιεί, τότε δαπανάμε 5 πόντους και ξαναρίχνουμε. ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν μπορούμε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού να έχουμε αρνητικούς πόντους! Αν για κάποιο λόγο συμβεί κάτι τέτοιο, ο παίκτης γυρίζει στο λιμάνι της Ραφήνας και ξεκινάει από την αρχή.

Χάνουμε 3 πόντους αν κατευθυνόμαστε σε χωριό στο οποίο βρίσκεται ήδη άλλος παίκτης οπότε δεν μπορούμε να μπούμε. Επίσης, χάνουμε και την αποστολή μας.

Αν θεωρήσετε ότι κάποια αποστολή δεν σας εξυπηρετεί σπαταλάτε 3 πόντους και τραβάτε άλλη.

Χάνουμε 3 πόντους αν επιλέξουμε σε κάποιον γύρο να μείνουμε ακίνητοι (π.χ. αν θέλουμε να εμποδίσουμε κάποιον παίκτη να μπει σε κάποιο χωριό)

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ:
Μόλις κάποιος παίκτης μαζέψει 100 πόντους πρέπει να πάει στην Χώρα και να γυρίσει στην Ραφήνα για να κατοχυρώσει την νίκη του.

Αυτοί είναι οι βασικοί κανόνες του παιχνιδιού με τους οποίους μπορείτε να δοκιμάσετε το παιχνίδι.

Βάλτε την φαντασία σας να δουλέψει και φτιάξτε δικούς σας κανόνες, για παράδειγμα:

1. με τον έναν παίκτη να μπορεί να εμποδίσει τον άλλον να κινηθεί,
2. με διαφορετικούς βαθμούς κίνησης, π.χ. ορισμένα βήματα να είναι βαμμένα κίτρινα και να χρειάζονται δύο βαθμοί κίνησης για κάθε τέτοιο βήμα,
3. με τους παίκτες να έχουν δικαίωμα να κάνουν όσα βήματα θέλουν και όχι ολόκληρη την ζαριά
4. με τους παίκτες να κερδίζουν το δικαίωμα να κινηθούν σε κάποιες περιπτώσεις πολλαπλασιάζοντας τους τους αριθμούς της ζαριάς που έφεραν κ.λπ.
5. χρησιμοποιώντας τα spinner που θα βρείτε παρακάτω για να βάλετε επιπλέον ενέργειες

Αν θέλετε να κατεβάσετε τους κανόνες του παιχνιδιού για να τους τυπώσετε, μπορείτε να πατήσετε εδώ:

ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

Τέλος, για όσους δεν έχουν ή δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν τράπουλα, μπορείτε να τυπώσετε αυτή την φωτογραφία...

...και να χρησιμοποιήσετε τα spinner και τα βέλη που θα τα στερεώσετε με έναν στραβωμένο συνδετήρα στο spinner ή με τους ειδικούς συνδετήρες σαν αυτούς:

Όπως βλέπετε υπάρχουν δύο spinner: ένα με δώδεκα θέσεις για τους δώδεκα αριθμούς των χωριών και ένα με 24 θέσεις.

Στο 24άρι spinner μπορείτε να βάλετε κάθε αριθμό χωριού από δύο φορές ή να χρησιμοποιήσετε άλλες επιπλέον επιλογές π.χ. "μείνε ακίνητος για 1 γύρο", "κερδίζεις/χάνεις 10 πόντους", "πήγαινε 4 θέσεις πίσω", "πήγαινε στο κοντινότερο χωριό" κ.λπ.

ΚΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ!

χεστα...

Πολλά πράγματα τριγύρω μας μοιάζουν πλέον μ΄ένα μεγάλο επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής.  

Ξεκινάω έτσι για να έλαφρύνω ένα βαρύ θέμα και γιατί δεν είμαι πολιτικός αναλυτής.

Πάμε πίσω στο 2008, την χρονιά δηλαδή, που ο συριζα πιάνει ποσοστό 17,5%. Θυμάται κανείς ένα μικρούλι, τοσοδούλι γεγονός; 

Ο ομπαμα καλει τον τσιπρα σε συνάντηση. Τόχατε ξεχάσει, παραδεχτείτε το. Από τότε λοιπόν, η αμερική έχει διακρίνει (ή επιλέξει, όπως θέλετε πείτε το) τον μελλοντικό πρωθυπουργό και τον καλεί επειγόντως για να τον νουθετήσει. 

Από κοντά και η εθνική μας αγγελοπούλου που περιμένει πότε θα πάρει την σκυτάλη απ΄το μπομπολέικο.

Τα χρόνια περνάνε και κάποια στιγμή ο κακός νοικάρης γερμανία στο σπίτι που λέγεται ευρώπη και που ανήκει δικαιωματικά στις ΗΠΑ, αρχίζει και κάνει του κεφαλιού του.

Να διευκρινίσω ότι, η ευρώπη από την στιγμή που απελευθερώθηκε από τον ναζισμό με την βοήθεια των αμερικάνων, γιατί στρατό αξιόμαχο είχε να δει από την εποχή του ναπολέοντα, έγινε κτήμα τους.  

Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως οι αμερικάνικες εταιρείες ήταν που πούλαγαν ανταλλακτικά και στις δύο εμπλεκόμενες πλευρές. 

Στην ευρώπη λοιπόν όπου έχουν επενδύσει, έβαλαν αφεντικο τον φασίστα τον οποίο προηγουμένως υπέταξαν, ακριβώς επειδή είναι φασίστας. 

Κάπως όπως μετά τον εμφύλιο τον δικό μας και την χούντα μας, που οι πρώην δοσίλογοι και βασανιστές χρησιμοποιήθηκαν σαν συστατικά του κράτους που έφτιαξαν αυτοί που τους υπέταξαν προηγουμένως.

Ο κακός δραγουμάνος γερμανία λοιπόν σε κάποιο σημείο άρχισε να γίνεται πιο αφεντικό από το αφεντικό της.  

Κάπως έπρεπε να σταματήσει αυτό γιατί η δημιουργία του ευρω και η ισοτιμια του με το δολλάριο ήταν που ξαναέκανε την παραπαίουσα αμερική να επιστρέψει στις αγορές.  

Απ ΄την στιγμή που οι κινήσεις της γερμανίας έθεσαν σε κίνδυνο το ευρω, το alter ego του δολλαρίου δηλαδή, το πράγμα έπρεπε να τελειώνει.

Η γερμανόφιλη κυβέρνηση της ελλάδας, σαμαράς και βενιζέλος έπρεπε να μπουν στο περιθώριο. Βάλτε κοντά σ΄αυτούς και το σιγανό ποταμάκι, κι αυτό δημιούργημα της γερμανίας και μέγα στρατηγικό της σφάλμα. 

Ο τσιπρας λοιπόν όχι μόνον καταβαραθρώνει τα ποσοστά των γερμανόφιλων, αλλά και με μια κίνηση ματ (λέμε τώρα, άνωθεν εντολές είναι αυτές…) ξεκαθαρίζει το κυβερνόν κόμμα του από τους wannabe-KKEδες του (βλέπε λαφαζανοειδή και λοιπά θύματα) και φτιάχνει ένα παπανδρεΐζον κόμμα ικανό πλέον για όλα.

Την ίδια στιγμή, εντελώς τυχαία, η αμερική ανακαλυπτει ένα σκάνδαλο που αφορά γερμανική εταιρεία! 

Όχι μια εταιρεία που φτιάχνει υποβρύχια και άρματα, πόσους θα ενδιέφερε κάτι τέτοιο, )η κοινή γνώμη αντιδρά μόνον με θέματα που αγγίζουν τον εαυτούλη της) αλλά μια εταιρεία με παγκόσμια εμβέλεια, σύμβολο της γερμανικής αξιοπιστίας! 

Το πρώτο τράβηγμα στο αυτάκι, λοιπόν. Μικρό, αλλά θαυματουργό. Πόσα χρόνια υπομονή, νάχεις στα χέρια σου τέτοιο χαρτί και να περιμένεις, να περιμένεις, να περιμένεις...

Παράλληλα, αυτός που τραβάει το αυτάκι στην γερμανία, καταλαβαίνει πως χάνει το παιχνίδι των αγωγών πετρελαίου από το cool ρωσσάκι (συμμετέχει ήδη σε πολλά μέτωπα παγκοσμίως και δεν αντέχει να ανοίξει κι΄άλλο ένα στην συρία μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει τους αγωγούς των ισραηλινών που στο κάτω-κάτω μπορούν να περιμένουν) και απλώς κάνει πίσω για την ώρα.

 Στρέφει λοιπόν εξ ολοκλήρου την προσοχή του στο επόμενο διαχειρίσιμο θέμα, την χωροφύλαξη της ευρώπης που θα πρέπει να περάσει όχι σε άλλα χέρια αλλά ΚΑΙ σε άλλα χέρια. 

Και ο γαλλος προεδρος επισκέπτεται την ελλάδα, όπου το μεσημέρι θα μιλήσει στην βουλή για να μας ανακοινώσει τις «δικές» του σκέψεις για το χρέος και να αποδώσει ευθύνες δημοσίως στην κακή γερμανία, μπλα-μπλα-μπλα.

Η οποία γερμανίτσα, έχοντας πάρει το μήνυμα και με αφορμή το μεταναστευτικό (βλέπετε, κάθε πιόνι έχει πολλούς ρόλους), παίζει το χαρτί που θα εκνευρίσει περισσότερο την αμερική, και στέλνει την μέρκελ να κάνει επίσκεψη στο άλλο εγωπαθές ανόητο πιόνι της περιοχής, τον κουμπάρο (να μην το ξεχνάμε) ερντογάν.

Αυτά. Δυστυχούμε να ζούμε σε καιρούς εξαιρετικά ενδιαφέροντες.

Σημειωση: τα κύρια ονόματα τα έγραψα όλα με μικρά γράμματα σαν εκδήλωση συμπαράστασης στον πρωθυπουργό που επέλεξε να σταθεί με ανοιχτά πόδια και σταυρωμένα χέρια εμπρός στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, μισο-αριστερός, μισο-θρησκευόμενος, μισο-νεοπατριώτης, εκφράζοντας άθελά του την πραγματική, διαχρονική σύγχιση που μας κατατρέχει αιώνες τώρα.

ΠΕΡΙ ΜΕΓΕΘΩΝ ΤΩΝ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΩΝ...

Παίρνοντας αφορμή από μια πολύτιμη φωτογραφία που απεικονίζει τα πραγματικά μεγέθη ενός πάρκου πέντε ΜΟΝΟΝ ανεμογεννητριών σε άλλη περιοχή της πατρίδας, μακρυά απ΄τα χωράφια τα δικά μας, δίπλα ακριβώς σε κάποιο χωριό που λέγεται Άρδακτος, 38 χιλιόμετρα έξω απ το Ρέθυμνο, σε υψόμετρο 900 μέτρων....

...είπα να κόψω και να ράψω το ίδιο πάρκο και να το βάλω στα δικά μας τα χωριά, στα δικά μας τα σπίτια δίπλα, να δούμε τέλος πάντων, πόσο χώρο πιάνουν πέντε ΜΟΝΟΝ ανεμογεννητριες, πόσο μεγάλη θα είναι η ζημιά, βρε αδερφέ...
Η κλίμακα του χάρτη είναι ακριβώς η ίδια.
Πάμε, λοιπόν.

Το πάρκο δίπλα στα Κελλιά θα έχει το μήκος και την έκταση όλου του χωριού, η κάθε βάση ανεμογεννήτριας θα πιάνει τόπο ίσαμε είκοσι σπίτια περίπου και θα μοιάζει κάπως έτσι:

Το πάρκο μεταξύ Αετοφωλιάς και Κάτω Κλείσματος θα ξεπερνάει σε εμβαδό και τα δύο χωριά μαζί και θα μοιάζει κάπως έτσι:

Το πάρκο στην Κώμη, να μην την αφήσουμε χωρίς συγκριτικά μεγέθη την μεγάλη αδελφή, θα είναι τόσο περίπου:

Το πάρκο στο Λειβάδι που έχει μπόλικο χώρο και θα χωρέσει τουλάχιστον τρεις πεντάδες (έτσι κι΄αλλιώς καλλιεργείται στην καλύτερη εκτίμηση μονον το 20%, άλλο ένα 30% είναι οι κάλαμοι και τα βάτα, ένα 10% είναι δρόμοι και ο ποταμός, και το υπόλοιπο 40% είναι ακαλλιέργητο) θα καταλαμβάνει όλο τον κεντρικό χώρο και θα είναι κάπως έτσι:

Και τέλος, αφού πρόκειται για τουριστικό αξιοθέατο σύμφωνα με το φυλλάδιο της ΕΛΙΚΑ Α.Ε. , έβαλα κι΄ένα παρκάκι στην Κολυμπήθρα:

Δε φαίνεται και τόσο άσχημο, ειδικά αν λάβεις υπ΄όψιν σου ότι, θα συνεχίσεις να πληρώνεις 200 ΕΥΡΩ περίπου τον χρόνο στους λογαριασμούς της ΔΕΗ για αποζημίωση των ανεμογεννητριών, θα έχεις χαρά όταν θα φυσάει (αλλά τα λεφτά του "αέρα" θα μπαίνουν σε αλλουνού τσέπη..), θα μπορείς να κάνεις λιτανείες σε συνεργασία με την εκκλησία για να φυσήξει ακόμη περισσότερο, θα βρουν δουλειά καμμια σαρανταριά ντόπιοι (ποσοστό 0,45% του ντόπιου πληθυσμού) για 2 χρόνια και θα πήξει ο τόπος στον τουρίστα που θάρχεται στο νησί για να θαυμάσει το Μεγάλο Θαύμα της Αειφόρου Ανάπτυξης!!!
Λίγο τόχεις;;;