ΣΤΗΣ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗΣ ΤΟΝ ΑΝΘΟ

Ο πολιτισμός μέσα σε συνθήκες κρίσης. 

Απλώς, δεν υπάρχει. 

Ας μην εξωραΐζουμε τα πράγματα με τους γνωστούς αφορισμούς «άμα ψάξεις βρίσκεις» «ο πολιτισμός ξεκινάει απ΄το σπίτι» και λοιπές μπούρδες που λένε όσοι είναι έξω απ΄τον χορό. 

Και ο χορός έχει διάφορα μαντηλάκια για να πιαστείς.

Υπόθεση για μελέτη: έχω δύο παιδιά και επειδή θεωρώ ότι στο σχολείο δεν παίρνουν όσα θάπρεπε, θέλω να τα μορφώσω. 

Να τα καλλιεργήσω δηλαδή, γιατί η μόρφωση ως αποθησαυρισμός γνώσεων, τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά ελάχιστη σχέση έχουν με την καλλιέργεια ενός ανθρώπου. 

Μπορεί να συνεισφέρουν στην καλλιέργεια, σε καμμία όμως περίπτωση δεν την πιστοποιούν και δεν την εγγυώνται. 

Υποπερίπτωση πρώτη: είμαι σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο, με αρκετά θέατρα, μουσεία, εκδηλώσεις, παραστάσεις, καλλιτεχνικά εργαστήρια κλπ. Στα γρήγορα θα πω ότι, οτιδήποτε απ΄αυτά όλα ΚΟΣΤΙΖΕΙ. 

Θέλω λεφτά για να δημιουργήσω μια συνέχεια στην συνείδηση του παιδιού μου σχετικά με τον πολιτισμό. Δεν γίνεται σήμερα να το πάω σε ένα μουσείο και μετά να το αφήσω έτσι στεγνό. 

Ποιοι και κυρίως πόσοι έχουν σήμερα την ευχέρεια να κάνουν κάτι τέτοιο; 

Ελάχιστοι. Οι ίδιοι και οι ίδιοι γυρνάνε στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και όπου τέλος πάντων υπάρχει τροφή για τα παιδιά. 

Υποπερίπτωση δεύτερη: ζώ στην επαρχία. Μουσεία, παραστάσεις και κυρίως, θέατρο; Τι είναι αυτό; Άντε πήγα μία πήγα και δύο πήγα και μια τρίτη φορά. Μετά; Στην περίπτωση αυτή μου λείπουν και τα ερεθίσματα εκτός από το χρήμα. Και στην συνέχεια, θα φάω στη μάπα και τις αρπαχτές του κάθε τελειωμένου μουσικού, ηθοποιού, «καλλιτέχνη» εν γένει που έχει επίγνωση της αισχρής έως χυδαίας κατάστασής του και για να τα κονομήσει θα παρουσιάσει ότι χειρότερο υπάρχει. 

Σταματάω εδώ.

Σε ένα ανθυγιεινό κράτος όπου το 70% του πληθυσμού του ζει σε πέντε μεγαλουπόλεις, ο πολιτισμός είναι τελειωμένος. 

Η επαρχία μαραζώνει και το κέντρο σαπίζει. Νομίζουμε πως πολιτισμός είναι να μην πετάς σκουπίδια κάτω και να μιλάς ευγενικά στους μεγαλύτερους. 

Και εδώ σταματάει κάθε μας υποχρέωση. 

Πολιτισμός είναι να ξέρω πως υπάρχουν και αλλού άνθρωποι με διαφορετικές αξίες από τις δικές μου, που μπορεί να γράφουν βιβλία, θεατρικά έργα, μουσικές, εντελώς μακρυά από την κατανόησή μου και να θέλω να προσπαθήσω να τους καταλάβω. Να θέλω να προβληματιστώ με τον τρόπο ζωής τους. 

Να θέλω να ενσωματώσω στην καθημερινότητά μου τον προβληματισμό τους απέναντι στην ζωή.

Πριν κάτι μέρες βρέθηκα σε ένα διήμερο σεμινάριο κορεάτικων πολεμικών τεχνών. Στο τέλος του σεμιναρίου οι διοργανωτές ζήτησαν από τον φιλοξενούμενο Κορεάτη εκπαιδευτή να πεί στους μαθητές που τον παρακολούθησαν δυό λόγια για το Tae Kwon Do. 

Και ‘κείνος χωρίς να το σκεφτεί απάντησε: «Να σέβεστε την οικογένειά σας, τους φίλους και γνωστούς σας, τους ανθρώπους που είναι τριγύρω σας». 

Αν δεν είναι αυτό πολιτισμός που δημιουργείται και χτίζεται εκείνη την στιγμή, τότε τι είναι;

Κλείνω εξηγώντας ότι, οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο είναι από την καλοκαιρινή επίσκεψη στα Κελλιά (Καλλονή, για τον διαμαρτυρόμενο φίλο μου) από έναν χορευτικό σύλλογο της Άρτας. 

Τι θυμάμαι; 

Θυμάμαι την σεμνότητα του δασκάλου (ξεχνάω δυστυχώς το όνομα του υπέροχου αυτού ανθρώπου)...

...θυμάμαι τον τρόπο που παρουσιάστηκαν οι χοροί έτσι ώστε κανείς να μην βαρεθεί και το κέφι σιγά-σιγά να ανέβει, θυμάμαι πόσο παράξενα μου φάνηκαν τα Ηπειρώτικα καταμεσής στο Αιγαίο. 

Και θυμάμαι τα λόγια ενός φίλου μουσικού που έπαιζε για χρόνια με Τούρκους, Ινδούς, Αφγανούς, Ισραηλίτες μουσικούς και μούλεγε: «Μόνον η μουσική μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους…» εννοώντας ασφαλώς, τον πολιτισμό απ΄την δική του σκοπιά.

Τα γράφω όλα αυτά λίγες μέρες μετά την απίστευτη εκδήλωση μίσους στο Παρίσι, που μας έβαλε να αλληλοκατηγορούμαστε γιατί ο ένας έβαλε την γαλλική σημαία στο facebook κι’ ο άλλος όχι, να μετράμε και να συγκρίνουμε νεκρούς κι΄απ΄τις δυό πλευρές, λες κι΄η αγριότητα έχει πατρίδα, να σκεφτόμαστε τρόπους εκδίκησης, απάντησης, διαιώνισης του φανατισμού. 

Ο πολιτισμός είναι η απάντηση σε όλα, ο πολιτισμός που δυστυχώς τον στερούμαστε ανέκαθεν και τώρα φεύγει έξω απ΄την σφαίρα των απαιτήσεών μας.