χεστα...

Πολλά πράγματα τριγύρω μας μοιάζουν πλέον μ΄ένα μεγάλο επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής.  

Ξεκινάω έτσι για να έλαφρύνω ένα βαρύ θέμα και γιατί δεν είμαι πολιτικός αναλυτής.

Πάμε πίσω στο 2008, την χρονιά δηλαδή, που ο συριζα πιάνει ποσοστό 17,5%. Θυμάται κανείς ένα μικρούλι, τοσοδούλι γεγονός; 

Ο ομπαμα καλει τον τσιπρα σε συνάντηση. Τόχατε ξεχάσει, παραδεχτείτε το. Από τότε λοιπόν, η αμερική έχει διακρίνει (ή επιλέξει, όπως θέλετε πείτε το) τον μελλοντικό πρωθυπουργό και τον καλεί επειγόντως για να τον νουθετήσει. 

Από κοντά και η εθνική μας αγγελοπούλου που περιμένει πότε θα πάρει την σκυτάλη απ΄το μπομπολέικο.

Τα χρόνια περνάνε και κάποια στιγμή ο κακός νοικάρης γερμανία στο σπίτι που λέγεται ευρώπη και που ανήκει δικαιωματικά στις ΗΠΑ, αρχίζει και κάνει του κεφαλιού του.

Να διευκρινίσω ότι, η ευρώπη από την στιγμή που απελευθερώθηκε από τον ναζισμό με την βοήθεια των αμερικάνων, γιατί στρατό αξιόμαχο είχε να δει από την εποχή του ναπολέοντα, έγινε κτήμα τους.  

Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως οι αμερικάνικες εταιρείες ήταν που πούλαγαν ανταλλακτικά και στις δύο εμπλεκόμενες πλευρές. 

Στην ευρώπη λοιπόν όπου έχουν επενδύσει, έβαλαν αφεντικο τον φασίστα τον οποίο προηγουμένως υπέταξαν, ακριβώς επειδή είναι φασίστας. 

Κάπως όπως μετά τον εμφύλιο τον δικό μας και την χούντα μας, που οι πρώην δοσίλογοι και βασανιστές χρησιμοποιήθηκαν σαν συστατικά του κράτους που έφτιαξαν αυτοί που τους υπέταξαν προηγουμένως.

Ο κακός δραγουμάνος γερμανία λοιπόν σε κάποιο σημείο άρχισε να γίνεται πιο αφεντικό από το αφεντικό της.  

Κάπως έπρεπε να σταματήσει αυτό γιατί η δημιουργία του ευρω και η ισοτιμια του με το δολλάριο ήταν που ξαναέκανε την παραπαίουσα αμερική να επιστρέψει στις αγορές.  

Απ ΄την στιγμή που οι κινήσεις της γερμανίας έθεσαν σε κίνδυνο το ευρω, το alter ego του δολλαρίου δηλαδή, το πράγμα έπρεπε να τελειώνει.

Η γερμανόφιλη κυβέρνηση της ελλάδας, σαμαράς και βενιζέλος έπρεπε να μπουν στο περιθώριο. Βάλτε κοντά σ΄αυτούς και το σιγανό ποταμάκι, κι αυτό δημιούργημα της γερμανίας και μέγα στρατηγικό της σφάλμα. 

Ο τσιπρας λοιπόν όχι μόνον καταβαραθρώνει τα ποσοστά των γερμανόφιλων, αλλά και με μια κίνηση ματ (λέμε τώρα, άνωθεν εντολές είναι αυτές…) ξεκαθαρίζει το κυβερνόν κόμμα του από τους wannabe-KKEδες του (βλέπε λαφαζανοειδή και λοιπά θύματα) και φτιάχνει ένα παπανδρεΐζον κόμμα ικανό πλέον για όλα.

Την ίδια στιγμή, εντελώς τυχαία, η αμερική ανακαλυπτει ένα σκάνδαλο που αφορά γερμανική εταιρεία! 

Όχι μια εταιρεία που φτιάχνει υποβρύχια και άρματα, πόσους θα ενδιέφερε κάτι τέτοιο, )η κοινή γνώμη αντιδρά μόνον με θέματα που αγγίζουν τον εαυτούλη της) αλλά μια εταιρεία με παγκόσμια εμβέλεια, σύμβολο της γερμανικής αξιοπιστίας! 

Το πρώτο τράβηγμα στο αυτάκι, λοιπόν. Μικρό, αλλά θαυματουργό. Πόσα χρόνια υπομονή, νάχεις στα χέρια σου τέτοιο χαρτί και να περιμένεις, να περιμένεις, να περιμένεις...

Παράλληλα, αυτός που τραβάει το αυτάκι στην γερμανία, καταλαβαίνει πως χάνει το παιχνίδι των αγωγών πετρελαίου από το cool ρωσσάκι (συμμετέχει ήδη σε πολλά μέτωπα παγκοσμίως και δεν αντέχει να ανοίξει κι΄άλλο ένα στην συρία μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει τους αγωγούς των ισραηλινών που στο κάτω-κάτω μπορούν να περιμένουν) και απλώς κάνει πίσω για την ώρα.

 Στρέφει λοιπόν εξ ολοκλήρου την προσοχή του στο επόμενο διαχειρίσιμο θέμα, την χωροφύλαξη της ευρώπης που θα πρέπει να περάσει όχι σε άλλα χέρια αλλά ΚΑΙ σε άλλα χέρια. 

Και ο γαλλος προεδρος επισκέπτεται την ελλάδα, όπου το μεσημέρι θα μιλήσει στην βουλή για να μας ανακοινώσει τις «δικές» του σκέψεις για το χρέος και να αποδώσει ευθύνες δημοσίως στην κακή γερμανία, μπλα-μπλα-μπλα.

Η οποία γερμανίτσα, έχοντας πάρει το μήνυμα και με αφορμή το μεταναστευτικό (βλέπετε, κάθε πιόνι έχει πολλούς ρόλους), παίζει το χαρτί που θα εκνευρίσει περισσότερο την αμερική, και στέλνει την μέρκελ να κάνει επίσκεψη στο άλλο εγωπαθές ανόητο πιόνι της περιοχής, τον κουμπάρο (να μην το ξεχνάμε) ερντογάν.

Αυτά. Δυστυχούμε να ζούμε σε καιρούς εξαιρετικά ενδιαφέροντες.

Σημειωση: τα κύρια ονόματα τα έγραψα όλα με μικρά γράμματα σαν εκδήλωση συμπαράστασης στον πρωθυπουργό που επέλεξε να σταθεί με ανοιχτά πόδια και σταυρωμένα χέρια εμπρός στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, μισο-αριστερός, μισο-θρησκευόμενος, μισο-νεοπατριώτης, εκφράζοντας άθελά του την πραγματική, διαχρονική σύγχιση που μας κατατρέχει αιώνες τώρα.