ΒΑΘΕΙΑ ΤΑ ΝΕΡΑ, ΠΑΠΑ ΜΟΥ...

Πάτερ, σου γράφω με καθυστέρηση. 

Προτίμησα να καταλαγιάσει ο αχός της είδησης της χειροτονίας σου και μετά να σου πω τις σκέψεις μου ανοιχτά, από τον δικό μου μικρό, διαδικτυακό άμβωνα. 

Διάβασα βέβαια όλες τις αναφορές στην είδησή σου και χάρηκα που είσαι απ το χωριό μου. Ο γιός μου μάλιστα, κάνει παρέα με τον μικρότερο αδερφό σου.

Ασφαλώς και δεν είχα προσευχηθεί για σένα ούτε και για κανέναν άλλον για να αποκτήσει την θέληση να γίνει παπάς, ούτε και πρόκειται να το κάνω ποτέ στην ζωή μου.

Λέω πως οποιαδήποτε προσευχή στρέφεται στο να στρεβλώσει την άποψη και στο να επηρεάσει την ελεύθερη βούληση κάποιου άλλου έξω από εμάς τους ίδιους, σίγουρα, δεν είναι του θεού. 

Να σου πω κάτι, πάτερ, με κάθε ειλικρίνεια; 

Θαυμάζω την τόλμη σου στους καιρούς που ζούμε να διαλέξεις αυτό το μονοπάτι. Εύκολο ή δύσκολο δεν το ξέρω, βλέπω όμως την ευθύνη σου τεράστια σαν του γιατρού. 

Μην σκεφτείς εκείνο το "γιατρός των ψυχών", που λέγαμε παλιά για τους παπάδες, μην πέσεις στην παγίδα αυτής της απλουστευτικής και υπερφίαλης σκέψης. 

Είσαι η γέφυρα ενός άλλου τρόπου, που πρέπει να κάνει τα πάντα για να αντέξει ό,τι κι’ αν φέρει το σήμερα, γιατί το αύριο δεν τόχουμε σίγουρο ποτέ.

Σήμερα, λοιπόν, είναι τα νερά πολύ βαθειά , παπά μου. 

Και κρύα…

Κανένας δεν έχει βέβαια την απαίτηση να κολυμπήσεις πρώτος, αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να ακολουθάς. 

Θα έλεγα πως είμαι ο πλέον ακατάλληλος για να εκφέρω γνώμη περί της εικόνας του ιδανικού εφημερίου. Δεν πάω στην εκκλησία μιας και δεν περιμένω κάτι απ΄αυτήν, δεν διαβάζω τις γραφές μιας και δεν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον εκεί μέσα, δεν μ΄αρέσουν τα δόγματα μιας και τα βλέπω σαν μουμιοποιημένες σκέψεις.

Μπορώ να σου πω όμως, γιατί νομίζω πως αποτυγχάνουν οι περισσότεροι παπάδες λέγοντάς σου τι κατά την γνώμη μου ΔΕΝ χρειάζεται ένας ενορίτης σήμερα:

Δεν χρειάζεται έναν παπά που θα έρχεται στο χωριό για να κάνει μια λειτουργία, να πεί δυό πατερημά και ένα Αβε Μαρία, να κάνει μια βάφτιση ή μια εξόδιο ακολουθία και να φεύγει. Παπά-τουρίστα είχαμε στο παρελθόν και απλώς κάνουμε πως δεν τον θυμόμαστε, τέτοια ήταν η επιτυχία του.

Δεν χρειάζεται παπά-δασκαλάκο να του κουνάει το δάχτυλο σαν να μαλώνει μαθητές ή να του απαγγέλει εδάφια από τις γραφές. Καλώς ή κακώς, τα γραφόμενα του προφήτη Ιεζεκιήλ για τον λαό του Ισραήλ χιλιετίες πριν, λίγο νοιάζουν τον Έλληνα του 2015. Κι΄αν πεις για τον συμβολισμό (αν υπάρχει...), όλη η ζωή μας ένας συμβολισμός είναι.

Δεν χρειάζεται παπά-κατήγορο της ζωής του, που θα αποδίδει τα πάντα στο θέλημα του θεού και θα παραμένει αποστασιοποιημένος από την ουσία των προβλημάτων. 
Με αυτόν τον τρόπο, αυτό που λέμε θεό το κάνουμε να φαίνεται ακαταλαβίστικο, ανάλγητο, ανώριμο. Είναι καλύτερα να σκεφτόμαστε παρέα, να διερευνάμε απαντήσεις μαζί και μέσα σ΄αυτήν την διαδικασία να αναγνωρίζουμε την ουσία του θεού.

Δεν χρειάζεται παπά-τροχονόμο, που σε κάθε στιγμή και για κάθε πρόβλημα θα εκτρέπει την «κυκλοφορία» προς τον λόγο του θεού και την μια και μοναδική αλήθεια.
Έχει το διαδίκτυο "αλήθειες" να φαν κι' οι κότες...

Δεν χρειάζεται παπά-ερημίτη-αναχωρητή, που ο τρόπος ζωής του τον απομακρύνει από τους ενορίτες. 

Βλέπεις, πάτερ, πρέπει να διαβάσεις πίσω από τα γράμματα, πίσω απ΄ την πληροφορία και να πάρεις την κατανόηση να την κάνεις μια καλή κουβέντα, μια καλημέρα, έναν διάλογο που μέσα του θα τραβήξεις και τους ενορίτες. 
Ένα μεγάλο κομμάτι του καθημερινού θεού είναι η επικοινωνία, έτσι μου φαίνεται. 

Πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο, μα είσαι νομίζω τυχερός εκεί που σου έλαχε να ασκείς τα καθήκοντά σου. 

Αρκεί να σηκώσεις τα μάτια σου στις πλαγιές, στα λαγκάδια, στη θάλασσα, στα έργα των ανθρώπων του τόπου, στις ξερολιθιές και τα καταστέγια, στο γαλάζιο και στα σύννεφα και ‘κει εύκολα να βρεις τον θεό για να τον δείξεις στους ενορίτες. 
Αν ο θεός έβαλε το χέρι του στα πάντα, τότες εκεί είναι, τριγύρω. 

Σκέφτομαι, παπά μου, πως από χίλιες προσευχές κι΄ άλλες τόσες ευχές, μεγαλύτερη αξία έχει το χέρι που τσαπίζει το χωράφι, που κλαδεύει και μπολιάζει το δέντρο, που σπέρνει τον σπόρο και μαζεύει τον καρπό και το γάλα, που φορτώνεται το καρίκι ή το καλάθι του ανήμπορου γείτονα και το ανεβάζει εκεί που πρέπει. 
Αυτός είναι για μένα ο καθημερινός θεός, που δεν έχει ανάγκη από γονυκλισίες και προσκυνήματα, από μεγάλες κουβέντες και κεφαλαίο γράμμα στην αρχή του ονόματός του. 

Συμμετοχή. Αυτό είναι το άλλο μεγάλο κομμάτι του καθημερινού θεού. Ο παπάς πρέπει να συμμετέχει. Να είναι πολιτικός χωρίς να είναι κομματικός, να είναι φίλαθλος χωρίς να είναι οπαδός, να είναι σκεπτόμενος χωρίς να είναι δογματικός. 

Ο παπάς οφείλει πρώτος να αμφισβητεί, λοιπόν. Να αμφισβητεί τα δεδομένα της πέτρινης καθημερινότητας όπως τά έχουμε αφήσει κι΄ έχουν συρθεί κάτω, να ρωτήσει και να ακούσει πρώτα και μετά να μιλήσει. 
Όλο αυτό φτιάχνει την κοινωνία, που αυτή η ίδια είναι η πρώτη εκκλησία (εκ+καλώ=έκκλητος, εκκλησία). 

Έξω, λοιπόν, από την κοινωνία ή χωρίς αυτήν, εκκλησία δεν υπάρχει. Φρόντισε, λοιπόν, πρώτα να σταθεί καλά η κοινωνία στα πόδια της, αυτή η μικρή, υπερπολύτιμη, τοπική κοινωνία και μετά από αυτήν θα ξεκινήσουν και η δημοκρατία και η παιδεία. 

Μιας και είπα παιδεία, μην κάνεις το λάθος να ανακατέψεις το νερό με το οινόπνευμα. Ούτε να ξεδιψάσεις θα μπορείς, ούτε φωτιά ν΄ανάψεις. 
Η θρησκεία με την παιδεία μάλλον στραβοκυττάζονται και δεν περπατάνε με ίδιο βήμα, μιας και η παιδεία και τα δόγματα απευθύνονται σε διαφορετικά μέρη της συνείδησης (ή της ψυχής, όπως θες πές το, μιας και δεν καταλαβαίνω πώς η ψυχή είναι διαφορετική από την συνείδηση).

Μην πάρεις όλα αυτά που σου γράφω σαν διδαχές. Δεν σου κουνάω το δάχτυλο.
Έχω όμως εδώ που μένω έναν παπά σε μια ενορία που ΔΕΝ παρακολουθώ και που καμμιά φορά βρισκόμαστε και μιλάμε  (Τηνιακός κι΄αυτός, σύμπτωση) και που όσην ώρα σου μιλάω αυτόν σου περιγράφω.

Αυτόν, που καταφέρνει και μαζεύει γύρω του όλους όσους χρειάζεται για να μπορεί να βοηθάει, να συνδράμει, να αλαφρώνει τους αναγκεμένους. Ξέρεις, ακόμη και οι μουσουλμάνοι της περιοχής μου συμμετέχουν στις εκκλήσεις του, μιας και  η βοήθεια του παπά αυτού θα φτάσει και σε άλλους μουσουλμάνους που τον έχουν ανάγκη και που ποτέ δεν τους ρώτησε αν είναι χριστιανοί ή όχι πριν τους βοηθήσει.

Τελευταίο, μα σημαντικό: ο παπάς που σου λέω, έχει απίστευτο χιούμορ, τρελλαίνεται για ανέκδοτα και για πλάκες και τον λατρεύουν τα παιδιά.

Καλό δρόμο.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Αγαπητέ φίλε Γιάννη,

Το καλοκαίρι,  τελικώς, είναι ανελέητο. Κυρίως γιατί φεύγει απροειδοποίητα. Σκέφτηκα, λοιπόν, να σε προετοιμάσω. Να σου δώσω ορισμένες οδηγίες για να είσαι έτοιμος για το τέλος του καλοκαιριού. Πού να μην κυττάς, τι να μην σκέφτεσαι, πώς να ανασαίνεις με τις μεγάλες ζέστες ή στον πολύν αέρα, πώς να σωπαίνεις όταν οι άλλοι περιμένουν να λαλήσεις και τέλος, πώς να φεύγεις εσύ πριν φύγει εκείνο.

Το καλοκαίρι –αρχίζω- δεν είναι εκείνο που βλέπουμε στις καρτ ποστάλ. Εκείνο είναι ένας μεθυσμένος ξάδερφός του, που κάποιοι το επιλέγουν σαν το αυθεντικό καλοκαίρι, ακριβώς επειδή επιτηδευμένα αγνοεί τις πληγές, τις απώλειες, τις προσωρινές λύσεις, τις απέλπιδες παρατάσεις ζωής.

Το κανονικό καλοκαίρι θα το ξεχωρίσεις κυρίως από το λευκό χρώμα. 

Το λευκό τού κανονικού καλοκαιριού έχει μαλακούς γκρίζους ίσκιους, ντροπαλούς και σαφείς την ίδια στιγμή, χώνονται ο ένας μέσα στον άλλον, αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλον κι' ενώ θάπρεπε να βλέπεις δυό αποχρώσεις, φτάνεις να χάνεις το μέτρημα. Στο γκρί είναι το μυστικό, που είναι μαύρο κι΄άσπρο μαζί, ναι και όχι ταυτόχρονα, φώς και όχι φως την ίδια στιγμή, απτή χαρμολύπη σα να λέμε.

Θα το καταλάβεις από συνεσταλμένα παράθυρα που κρύβονται πίσω από φυλλώματα...

...κι’ από λουλούδια σε τενεκεδένιες γλάστρες, που θα μοιάζουν να ρουφούν το νερό κατ' ευθείαν από τη Γή. Δεν θα είναι κανένας τριγύρω να τις φροντίζει.

Κράτα τα μάτια σου κοντά και ψηλά. Μην κυττάς πέρα.
Κάποια στιγμή το πέρα γίνεται το εδώ και έχεις χάσει τα πάντα.
Τίποτε δεν είναι δεδομένο, ειδικά τώρα, που οι μορφές και οι σκοποί εμπεριέχουν ο ένας τον άλλον, μοιάζουν ακατανόητοι και ανόητοι και πρέπει να αλλάξεις σημείο θέασης για να καταλάβεις.

Κάνω μια ελάχιστη παρένθεση για να σου δείξω τα λουλούδια γύρω απ΄την βρύση που κατεβάζει το νερό απ΄την πηγή...

...το ξινάρι, που τό' γδυσαν και φάνηκε η ομορφιά του...

...τις δράφες ψηλά στο βουνό, που φέτος θεριέψαν απ΄τα πολλά νερά...

...μερικές μπάλες, όπως παληά, μόνο που αυτές είναι φερμένες από μακρυά μιας και κανείς δεν "αλωνέβγει" πιά στα μέρη μας, είναι όμως κι΄αυτές έτσι ξανθές κι' ανάερες και μυρωμένες, που λες κι΄είναι φτιαγμένες από Ήλιο δεμένο και ταγμένο σε ένα ταπεινό γεωμετρικό σχήμα μέσα.

Μιάς και ξέφυγα κι΄ήρθα ως εδώ, άσε να σου δείξω και μιάν εληά που δεν της είχα δώσει σημασία, μέχρι που μου' δειξε ο Νικόλας τη ρίζα της να αναβλύζει μέσα απ΄τον βράχο.

Κάποιος δάσκαλος της ασπρόμαυρης εποχής μπορεί νάβαζε έναν μαθητή να βγάλει το ηθικό δίδαγμα της εικόνας αυτής, κάτι για την θέληση και το πείσμα για το θάρρος, αλλά, ξέρουμε όλοι καλά πως η Γη δεν διαθέτει καμμιά από αυτές τις "ηθικές αρχές" και πως, το μόνο που ξέρει να κάνει καλά η Γη είναι, να φτιάχνει μιαν αγελάδα ίδιο χρώμα με την πέτρα του νησιού και μετά να τα βάζει και τα δυό δίπλα σ΄ένα αγκάθι, τα κυττάς εσύ και σταματάς πλέον να ψάχνεις θεούς και ουρανούς και κόλαση. 

Έχω και δυό φωτογραφίες με λάμπες. 
Σπάω εδώ και μέρες το κεφάλι μου να βρω μια καλή λεζάντα, ξέρεις, να ταιριάζει με την εποχή που διανύουμε, αλλά, δεν τα καταφέρνω. 
Πάρε, το λοιπόν, δυό λάμπες και κάμε τα κουμάντα σου, κράτα και τα συμπεράσματα για ελόγου σου γιατί έτσι και μου δώσεις ερμηνεία για τις λάμπες...

...θα πρέπει να μου πείς και τί στην ευχή κάνει μια καριόλα καβάλα σ΄έναν τοίχο...

...και τί περιμένει και δεν βγαίνει έξω ο Διογένης του χωριού μας.

Δεν απαντάς, ε; 
Τι να πεις κι΄εσύ...
Ακαταλαβίστικο το χωριό σου...
Μεταλλικά ντετζερέδια βρίσκουν ασφάλεια πίσω από ξύλινα κάγκελα...

...ΦΥΤΙΝΕΣ χαζογελάνε στους περαστικούς...

...της καμπάνας το όνομα είναι Ροζάρια...

...και υπάρχει και ένα όριο που δεν καταλαβαίνω τί αφορά:

Τελειώνω όπου νάναι, στερεύουν οι φωτογραφίες και 'γω δίχως φωτογραφίες δεν ξέρω να μιλάω.

Δες, λοιπόν, αυτό το ακροπύργιο και πες με ειλικρίνεια αν τόχες παρατηρήσει ποτέ, έτσι που καμπυλώνει κι΄ακολουθεί τον δρόμο.

 
Παρατήρησε ένα καλώδιο μπλεγμένο μέσα στο υπέρθυρο...

...δες στο χτίσιμο στον τοίχο, αυτό το "φάγωμα" που κάνανε στις απότομες και στενές στροφές για να προστατεύσουν σπίτια και χτ'νά και που κάπως θα λέγεται μα δεν το ξέρω...

 ...δες κι΄έναν κάπασο που μοιάζει με Σφίγγα της Αιγύπτου.

Ρίξε μια ματιά ψηλά και δες εκείνο το κιρκινέζι που ζυγιάζεται πάνω απ΄το χωριό...

...σε κούρασα, τελειώνω, δες και μια σκυταλοδρομία...

...δες και το φως να προβάλει μέσα απ΄το γκντού-γκντού, να είναι πανταχού παρόν, ντάλα μεσημέρι, κατακαλόκαιρο, ψυχή να μην τριγυρνάει στους δρόμους...

...και 'μένα μόλις να καταλαβαίνω πως, έφαγα όλον τον διαθέσιμο χρόνο και δεν πρόλαβα να σου δώσω τις οδηγίες που ήθελα για να περάσεις ανώδυνα το τέλος του καλοκαιριού.
 

Κάμε όπως σε φωτίσει ο θεός, καλή τύχη!

ΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Κι΄όπως το καλοκαιράκι είχε αρχίσει να κάνει τα χέρια χωνί και να ρωτάει από μακρυά «Πότε παίρνεις άδειαααααα;» μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου από πολύ παλιά.

Φτάνει το μεσημεριανό λεωφορείο στα Κελλιά, ναι, εκείνο με τη μηχανή δίπλα στον οδηγό που από τη μια μ΄άρεσε που μ΄έβαζε να καθομαι εκεί ο οδηγός κι΄από την άλλη άναβα ολόκληρος από τη ζέστη της μηχανής. 

Φτάνει το λεωφορείο, λοιπόν, μέσα στη σκόνη του χωματόδρομου απ΄τον Καρκάδο μέχρι το κάτω τέρμα των Κελλιών και η γιαγιά μου η Κατερίνα με κατεβάζει στο πρώτο μαγαζί που συναντούσε όποιος έφτανε στα Κελλιά, στη Μπύρα. 
Χοιρινό λεμονάτο με μια απίστευτη σάλτσα, με πατάτες στην κατσαρόλα κομμένες με εκείνο το πριονωτό μαχαίρι, που μέχρι σήμερα είμαι σίγουρος πως ήταν υπεύθυνο για την μοναδική τους νοστιμιά.

Η Μπύρα, λοιπόν, του Μπέη με την κυρα-Αντώνια στην κουζίνα, που κάθε Κυριακή απόγευμα στις γιορτές είχε "παιχνίδια". Τί ήταν τα παιχνίδια; Τα όργανα, η ορχήστρα που έπαιζε νησιώτικα και φοξ ανγκλέ, μπάλους και συρτά και κάθονταν τα παιδιά στο πεζουλάκι από πάνω κι ακούγανε.

Πάμε τώρα απ΄την Καρβαζή πιό πάνω, όχι απ΄το λιοτρίβι, απ΄την άλλη, τη μεγάλη ανηφόρα του Σχολείου.

Άλλο καφενείο εδώ, του Μωυσή και της Γιακουμίνας. 
Πόσα γλέντια με τον Αρκαδή και όταν ήταν ψηλά κι ανέβαινες σκάλες, αλλά, και αργότερα όταν κατέβηκε χαμηλά, με τις απίστευτες καλαμένιες δημιουργίες του Μωυσή, που διακοσμούσαν το χώρο (ελπίζω κάπου να τις έχει φυλαγμένες και κάποια στιγμή κάποιος να τον κυνηγήσει να κάνει μια μικρή έκθεση).

Τότε δεν υπήρχαν "κομπανίες" και CD και πάντα κάποιος (συνήθως ο συχωρεμένος ο Νίκος ο Αλαγκόνης) έγραφε σε κασέτα το πανηγύρι για να τόχουμε και να το ακούμε σε επόμενα γλέντια.
Αλήθεια, έχει κανείς καμμιά από εκείνες τις κασέτες;

Πάμε μετά μέχρι τον καφενέ της Ματίνας και του Αντώνη του Στεργιώτη (Ζαϊα).

"Δίπλα ήταν του κουνιάδου του, του Αβραάμ του Στεργιώτη το καφενείο.

 

Δυό στροφές πιό πάνω ήταν του Μάρκου ο καφενές (που τον είχε και το '49-'50 ο παππούς μου ο Ζάννες ο Αρμάος). 

Δίπλα στο καφενείο ήταν ένα δωμάτιο και τόχε μαγαζί ο Γιωσήφ  ο Φχάσας (φχάσες ήταν τα πρόσφορα, παραφθορά της ιταλικής focaccia), που πούλαγε πανιά και υφάσματα, είχε σκάλες και ανέβαινες επάνω. 
Η αυλή ήταν μεγάλη, μην την βλέπεις τώρα, βγαίναμε και χορεύαμε τότε. Ωραίο καφενείο, άμα καλοκαίριαζε και γλύκαινε ο καιρός τα βράδυα έβγαζε και τραπεζάκια έξω από της Αγίας Δωρεάς και μετά.

Απέναντι ακριβώς ήταν του Μαγιέ στην καμάρα και μαζευόταν οι ηλικιωμένοι επειδή ήταν ζεστό καφενείο με ξύλινο πάτωμα, με σανίδια. Άμα γύρισαν απ' την πόλη φέρανε και μια γεννήτρια για ρεύμα, που δούλευε με τον αέρα. Έναν θόρυβο που έκανε, άλλο πράγμα! (ακόμη και σήμερα έχει μείνει μάρτυρας του γεγονότος η βάση της γεννήτριας αυτής, όπου εκεί στηρίζεται πλέον η κεραία της τηλεόρασης).

Μετά που το πήρε ο Νίκος ο Μαγιές το αξιοποίησε, τόκανε μπακάλικο, έβαλε μπακαλιαράκια κι' ένα σωρό μεζεδάκια.

Δέκα βήματα πιό πάνω ήταν ο καφενές του Λάνη (Αντώνης Αρμάος) και της τσατσα-Αργυρώς. 
Είχε απ'όλα: καφενείο, μπακάλικο και μετέπειτα τηλεφωνικό κέντρο, το δεύτερο τηλέφωνο του χωριού (το πρώτο τηλέφωνο ήταν στο σπίτι του Νίκου του Ζαρμπάνη όταν ο παππουλής του ήταν γραμματέας). 
Θαμώνες του καφενείου ο μπάρμπα-Αντώνιος ο Κουκουλάς, ο Καραβανάς, ο γερο-Πετρής, ο Κώστας ο γανωτζής, ο μπαρμπα-Νικολάκης του μπάρμπα-Τζώρτζη ο μπαμπάς.

Προτελευταίο καφενείο του χωριού ήταν του Στούκα, που είχε πρόβλημα με τα πόδια του και περπάταγε με μπαστουνάκια, και πήγαινε όλη η νεολαία στο μαγαζί για να τον στηρίξει.

Αργότερα έκανε και η Μαριέττα η Κουλουρίδινα το Πανόραμα μα δεν το κράτησε πολύ.

Και το τελευταίο καφενείο ήταν του Ματαίου του Σίγκιρη, γιού του Μάρκου. Εκεί είχαν φέρει και το πρώτο ραδιόφωνο στο χωριό, ένα μεγάλο ραδιόφωνο και πήγαινε ο κόσμος ν΄ακούσει.

Αυτός έφυγε όταν φεύγανε για δουλειές στην Αθήνα και εκεί πέθανε σε φωτιά από μαγκαλάκι σε ένα μεγάλο κρύο..."


Τέλος της καταγραφής, χαίρεται.

ΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΡΑΒΙΑ;;;

Είχαμε μόλις αφήσει πίσω μας την Σύρο και πηγαίναμε προς το τέλος των διακοπών μας. 

Στ΄αριστερά μας ξεπρόβαλε ένα νησί, έσκυψα να δω καλύτερα, παραξενεύτηκε ένας επιβάτης, γύρισε, κύτταξε κι΄αυτός και με ρώτησε: 

"Ποιό νησί είναι, πατριώτη;" 

Εσείς γελάστε αν θέλετε με την προσφώνηση, εγώ όμως, κόλλησα.

Ποιό νησί ήταν, άραγε, πατριώτη..;

Μπουμπούνισα μια τρανταχτή κοτσάνα με θριαμβευτικό ύφος: 
"Η Κύθνος!"

 "Αααα! Μάλιστα" έκανε ο άλλος κι΄έσκυψε στην συντροφιά του να τους μορφώσει κατά τα λεγόμενά μου.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από εκείνη του να κατέχεις κάτι που για τον άλλον είναι άγνωστο. 
Μα έναν δρόμο, ένα όνομα, ένα μαγαζί, κάτι τέλος πάντων που να σε βάζει σε θέση ισχύος απέναντι στον άλλον, έστω και στιγμιαία.

Γύρισα, ο περήφανος αιγαιοπελαγίτης, στο κάθισμά μου και αφού σκέφτηκα καμπόσο...

...σηκώθηκα και πήγα πίσω στον τόπο του εγκλήματος: 
"Λάθος... Η Γυάρος είναι, αδερφέ..."

Αμέσως μετά συνειδητοποίησα κάτι που για χρόνια πέρναγε κάτω από τα μάτια μου και δεν έδινα σημασία:

Τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ καράβια ΔΕΝ έχουν σε κανένα σημείο αναρτημένο ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Έχουν όποιου είδους πινακίδα τους υποχρεώνει ο νόμος να έχουν, όλες αυτές που σας έβαλα παραπάνω κι΄άλλες τόσες ακόμα, εκτός από έναν χάρτη της Ελλάδας!!!

Θυμάστε σίγουρα οι παληότεροι πως, μα ίσια μα στραβά ένας χάρτης της Ελλάδας κάπου κρεμόταν σε κάποιο σημείο του καραβιού, συνήθως δίπλα στην ρεσεψιόν. 
Κάνω λάθος; Μπορεί να ήταν χάρτης μόνον του Αιγαίου, αλλά χάρτης υπήρχε.

Και κάποια στιγμή ο χάρτης έπαψε να υπάρχει.

Δεν καταλαβαίνω γιατί ο τουρίστας, έλληνας ή ξένος, δεν θα πρέπει να ξέρει σε ποιό σημείο βρίσκεται και ποιός είναι ο ξερόβραχος που αντικρύζει.

Λόγοι στρατηγικού σχεδιασμού, κάποιος αόρατος εχθρός μας παραφυλάει, γιατί ο ορατός εχθρός μας δεν έχει πρόβλημα, ξέρει πολύ καλά πού είναι το κάθε βραχάκι και περνάει με άνεση δίπλα του για να φτάσει στ΄ανοιχτά του Σουνίου ή δίπλα στην Τζιά.

Γιατί, ωρέ καπεταναίοι, δεν έχετε στα καράβια σας έναν χάρτη της Ελλάδας;

Ντρέπεστε;
Φοβάστε;
Είστε συνεσταλμένοι και μετριοπαθείς;
Ή απλώς το ξεχάσατε γιατί δεν το θεωρήσατε κάτι σημαντικό;
Ή η μαμά-εταιρεία δεν αφήνει;
 
Ειλικρινά, πολύ θάθελα να μάθω τον λόγο αυτής της "παράλειψης"...