ΕΥΡΩΠΗ, ΤΕΛΟΣ...

Η Ευρώπη έχει τελειώσει. 
Σαν ενωμένη Ευρώπη εννοώ, άρα, και σαν αντίπαλο οικονομικό δέος (αν το πίστεψε ποτέ κανείς πως θα μπορούσε να γίνει) προς το δολλάριο. 

Έχεις πετρέλαια; έχεις νόμισμα! Δεν έχεις πετρέλαια, δεν έχεις νόμισμα. 
Πήγε η Ευρώπη, η γηραιά, να παίξει Μονόπολυ με τον παίκτη που έχει ένα χαρτί που εκείνη στερείται: τον ΠΟΛΕΜΟ! 
Όπου θέλει , όποτε θέλει, για οποιονδήποτε λόγο. Η Αμερική προκαλεί πολέμους. 
Αυτό είναι το ισχυρότερο χαρτί μιας υπερδύναμης: το αίμα των άλλων. 

Άρα, η Ευρώπη θα είναι εκ των πραγμάτων χαμένη ό,τι κι αν προσπαθεί να πετύχει. 
Γιατί αν δεν έχεις κάτι σοβαρό να εμπορεύεσαι εκτός από γαλλικά τυριά και γκολφ και άουντι και μερσεντέ, τί στο διάολο προσδοκάς; Εξαγωγή πολιτισμού; Ρε, άειντε από 'δω....

Και έτσι η Ευρώπη, αργά και σταθερά, παύει να υπάρχει.

Παύει να υπάρχει το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, φάνηκαν καθαρά τα δόντια των πανάρχαιων δαιμόνων που μας θέλανε μια ζωή χωρισμένους σε φατρίες...

Και κανείς δεν αντιλήφθηκε πως αρκούσε μια επίθεση των κεφαλαίων κατά των αδυνάτων της Ευρώπης, αρχίζοντας από την Ελλάδα, για να φανεί το πόσο δεν νιώσαμε ποτέ αδέρφια κάτω από την σημαία της "Κοινότητας", κι΄αυτή κακή απομίμηση της Αμερικάνικης σημαίας, να συναγωνίζονται ποιά έχει τα περισσότερα αστέρια! 
Και σωστά κάναμε! Δεν ξεγελάς εύκολα τους λαούς! Μπορούν και βλέπουν τις προθέσεις πίσω απο τα χαμόγελα. 
Αλλά, τί να κάνουν όταν τους απειλείς με φτώχεια και με απομόνωση...

Τελικώς, η όλη φάση μου θυμίζει έναν γνωστό, που μόλις η αδερφή του ασθένησε σοβαρά και άρχισε να χάνει τα λογικά της, έσπευσε να την βάλει να του παραχωρήσει όλη την περιουσία της υπογράφοντας συμβόλαια υπό την επήρρεια χαυνωτικών φαρμάκων. 
Και στην συνέχεια αντί να την βοηθήσει να περάσει τα δύσκολα, την ξεπάτωσε και την έρριξε σ’ένα ίδρυμα. 
Κάπως σαν την Ελλάδα που μόλις βρέθηκε στην ανάγκη, έτρεξαν όλοι να της αρπάξουν τοκαλύτερο χωράφι, το τρίφατσο αρχοντικό, το μαγαζί στον κεντρικό δρόμο.

Ας πούμε τώρα κάτι άλλο. 

Ας πούμε πως, αύριο το πρωί δια μαγείας η κρίση παύει να υπάρχει, οι περίφημοι «εκπρόσωποι των δανειστών» αποσύρονται και μεταθέτουν για το μακρυνό μέλλον την εξώφληση των υποχρεώσεών μας. 
Τί θα γίνει νομίζετε; 

Θα ξανανιώσουμε ποτέ Ευρωπαίοι; Αφού τώρα όμως έχουμε δει τα δόντια τους και μας είπαν χωρίς προσχήματα τί πραγματικά σκέφτονται για μας πίσω από τα ωραία χαμόγελά τους!
Αφού διαπιστώσαμε πόσο φίλοι μας ήταν όλοι. 
Και μην ακούσω κανέναν να πει την μπαρούφα για τα κινήματα υποστήριξης του ελληνικού λαού. 
Για μιλήστε με κάποιον έλληνα του εξωτερικού να σας πει πόσο καλά περνάει στις παρέες και στις συναναστροφές όταν οι "ευρωπαίοι" καταλαβαίνουν πως έχουν έναν έλληνα στις παρέες τους...

Το πόση χολή βγήκε απέναντι στην Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη δεν περιγράφεται. 
Πώς λοιπόν, θα νιώσουμε ξανά πολίτες της Ευρώπης; 
Και το ερώτημα είναι, ΝΙΩΣΑΜΕ ΠΟΤΕ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ή στο μυαλό μας είχαμε πάντα μια στρεβλή εικόνα για κάτι που ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ;

Έτσι απλά λοιπόν, τελειώνει η Ευρώπη.

Η Αμερική, όπως για παράδειγμα, με τον πόλεμο της Τσετσενίας έβαλε χέρι στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, έστω και από την απλή, ειλικρινή κακιά χαρά που προκύπτει από μόνη της όταν διαπιστώνεις πως, ναι, μπορείς να πονέσεις τον παλιό σου εχθρό, έτσι ακριβώς έβαλε και το χεράκι της να πονέσει την Ευρώπη. 

Την Ευρώπη, που ποτέ δεν έπαψε να θέλει να την παίρνουν και ΄κείνην στα σοβαρά και ένιωθε σαν ο μικρός αδερφός στον καυγά που έμπλεξε ο μεγάλος και τρέχει να κάνει πως δέρνει περισσότερο από 'κείνον. 
Σκατά λοιπόν. 

Το ΕΥΡΩ είναι θέμα ωρών. Οικονομικών ωρών, εννοώ. 
Η δραχμή και όλα τα εθνικά νομίσματα, καλώς ή κακώς, είναι προ των πυλών και το ΕΥΡΩ θα είναι ένα νόμισμα διακοπών και ταξιδίων.

Δεν μπορεί και δεν θα ξαναείναι μετά από αυτό η Ευρώπη ίδια με πριν, όχι γιατί το αποφάσισε η ίδια, αλλά γιατί αποφάσισε να την διαλύσει η Αμερική. 

Και θα πρέπει να βάλουμε βαθειά στο μυαλό μας πως ποτέ η Ευρώπη δεν μας είχε δεχτεί σαν ισότιμο μέλος στους κόλπους της. 
Δεν πάψαμε ποτέ να είμαστε ο παρείσακτος μαθητής από το Αιγάλεω, που με τα λεφτά του φοιτά σε σχολείο των βορείων προαστείων. 
Και που στην πρώτη ευκαιρία, του πετάνε στα μούτρα την πατσαβούρα της κοινωνικής απόστασής του. 
 
Καληνύχτα.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ SALENTO

Λοιπόν, ταξιδευτής λαός οι Έλληνες, τί στην ευχή τούς έπιανε και τρώγονταν με τα ρούχα τους, δεν άντεχαν ο ένας τον άλλον, έβλεπαν τη θάλασσα και τους έπιανε λύσσα, δεν τους έφτανε ο ορίζοντας και θέλαν να πάνε ως την άκρη του, δεν ξέρω τί ήταν αυτό που τους έσπρωχνε να αφήσουν τα χώματά τους και να πάνε πέρα, όσο να βρουν μιάν άλλη στεριά να τηνε κάνουν δική τους, μα η αλήθεια είναι πως έσπειραν όπου βρήκαν ήλιο, ή μάλλον Ήλιο, και Φώς.

Εδώ παραδίπλα λοιπόν, στην χερσόνησο που ονομαζόταν Μεσσαπία (με πορτοκαλί στον χάρτη), οι Έλληνες έφτασαν τον 8ο αιώνα π.Χ.και άρχισαν να χτίζουν τις αποικίες τους.

Λέγεται ότι, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις, ο Τάραντας, χτίστηκε από Σπαρτιάτες φυγάδες.
Η χερσόνησος σήμερα ονομάζεται Salento και εκεί είναι, που ακόμη και σήμερα μιλιούνται τα Γραικάνικα, μια διάλεκτος της ελληνικής γλώσσας.
Απ' το Salento λοιπόν, είναι και η μουσική των ALLABUA...

...ενός συγκροτήματος που δεν έχει κανέναν ηλεκτρικό ήχο και βασίζεται αποκλειστικά σε παραδοσιακά, και όχι μόνον, όργανα.
Όποιος θέλει λοιπόν, ας πατήσει παρακάτω να ακούσει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια τους, το LUCERNARU, λέξη που μάλλον ερμηνεύεται σαν "Αυτός που κουβαλάει την λάμπα"

Οι ALLABUA είναι μάλλον περήφανοι για τις ελληνικές τους ρίζες, όπως φαίνεται και στο εξώφυλλο ενός δίσκου τους.

Σε όποιον άρεσε το πρώτο τραγούδι, μπορεί να πατήσει εδώ και ν' ακούσει άλλο ένα χαρακτηριστικό, τον "Θόρυβο τής θάλασσας", που αφηγείται τον έρωτα ενός στρατιώτη για την κόρη του βασιλιά. Στενάχωρο τραγούδι, αλλά, πανέμορφο.

 

Λοιπόν, για φανταστείτε, να είναι καλοκαίρι και να είσαι στα Λουτρά ή στο θεατράκι στα Κελλιά ή στη Βωλάξ, και να γίνει ένας χορός, μα τί χορός..!

Δε ρίχνει κανείς την ιδέα στους υπευθύνους του Δήμου Τήνου..;

ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΕΣ ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ

Περνάει το μάτι καμμιά φορά από πάνω τους στο πήγαιν' έλα της διαδρομής. Συνήθως, ψάχνεις να δεις από πού τα ανέβασαν στο τελευταίο πάρκινγκ τους.

Είναι δεδομένα, άρα απαρατήρητα, περίπου αόρατα. Άμα σε ρωτήσει κανείς "Τί βλέπεις άμα περνάς απ΄τα Ρέντια;" δύσκολα θα σκεφτείς ν' απαντήσεις πως βλέπεις παρατημένο το αυτοκίνητο του Τάδε...

Σαπίζουν στην άκρη του δρόμου με απίστευτα αργό ρυθμό, τόσο που όταν τα προσέξεις, δεν είσαι σίγουρος αν αφέθηκαν εκεί σκουριασμένα και με σπασμένα τζάμια ή αν ο καιρός προκάλεσε σιγά σιγά την φθορά 

 
Δεν είναι στολίδια του τόπου, μα ο χρόνος που έχει περάσει, θαρρείς και τάχει κάνει ένα με το περιβάλλον. 

Απέχουν πολύ από το να τα πεις σκουπίδια, μα τελικά, σκουπίδια είναι, όσο κι' αν δε σου κάνει καρδιά να το παραδεχτείς.

Κι' όμως, για τους παληότερους από εμάς το κάθε ένα από αυτά είναι αναγνωρίσιμο, έχει ένα παρελθόν που το ξέρουμε καλά, βλέποντάς τα είμαι σίγουρος πως στ' αυτιά μας ακούγεται καθαρά ο χαρακτηριστικός ήχος της μηχανής τού καθενός.

Πολλά από αυτά μάλιστα, ήτανε θρύλοι στα νιάτα τους. Η πρώτη "μηχανή" που ήρθε στα Κελλιά, για παράδειγμα...

Με άλλα πάλι, πιθανόν νάχουμε κάνει και μια βόλτα στα δικά μας νιάτα.

Και πάντα έχεις μιάν εντύπωση πως, όσο μαύρα κι΄αν είναι τα χάλια τους, κάπως θα τα συμμαζέψει κάποιος και θα ξανακυλίσουν στην άσφαλτο...

Ή πως θα τα δεις φορτωμένα να τραβάνε την ανηφόρα στην Παληόμαντρα για πίσω...

 

ΧΕΣΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΟΥΣ...

Στέκομαι στην ουρά νοσοκομείου για μια απλή εξέταση.

"Έτος γεννήσεως;" ρωτάει ο υπάλληλος πίσω απ΄το τζάμι.

"Χίλια εννεακόσια δέκα επτά!" απαντάει.

Δυσκολεύομαι να κάνω τον υπολογισμό. 

Να χέσω το excel… 

Ενενηνταπόσα..;

Όταν λοιπόν το '22 πάτησαν οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη στον Πειραιά, αυτός που περιμένει εμπρός μου, στην ίδια ουρά με εμένα, έτρεχε στους δρόμους με μια φέτα ψωμί στο χέρι κι΄έβλεπε την Ελλάδα ν’ αλλάζει, πεντάχρονο παιδάκι τότε, δίχως να συνειδητοποιεί την ιστορία, που μέσα της ζούσε.

"Σας είπαν πόσο κάνει; Είναι σαράντα δύο ΕΥΡΩ" του λέει ευγενικά ο υπάλληλος.

"Μπααα... Μου είπαν μόνο, κράτα και κανένα πενηντάρι απάνω σου!" γυρνάει και με κυττάει γελαστός: "Άμα δε γελάσουμε και λίγο δεν γίνεται τίποτε..!"

 

Χαμογελάω ηλίθια... 

Τί να πω που να μην ακουστεί κολοσσιαία βλακεία... 

Πως έχω λίγο πάνω απ΄τα μισά του και νιώθω τελειωμένος κάθε φορά που κάπου σκουντουφλάνε τα πράγματα..;

Εκεί γύρω στα δεκαεννιά του κι’ ενώ το ημερολόγιο γράφει 1936, βλέπει τους μελανοχίτωνες του Μεταξά να γυρνάνε στους δρόμους. Τί τρέχει..;

Η πρώτη δικτατορία της ζωής του. Να την είχε γλυτώσει άραγε...

"Κρατείστε την απόδειξη και αν ο γιατρός του ΙΚΑ δεχτεί να σας το συνταγογραφήσει θα μου φέρετε πίσω το κουτάκι του φαρμάκου και θα σας δώσουμε τα λεφτά"

"Α! το κουτάκι. Μάλιστα. Να περιμένω εδώ; "

"Περιμένετε, θα σας φωνάξει η νοσοκόμα"

Τέσσερα χρόνια μετά το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου, αυτός που κάθεται απέναντί μου, στα εικοσιτρία του, ζαλώνεται το γυλιό και χαιρετάει απ΄το τρένο φορώντας ένα από ‘κεινα τα χαμόγελα που βλέπουμε σήμερα στις επετείους να μας κυττάνε όλο ζωή μέσα από φωτογραφίες και τραβάει για το μέτωπο.

Κρατάει το βιβλιάριο του ΙΚΑ μέσα σ' ένα χαρτόνι, σε μια πλαστική τσάντα από το φαρμακείο της γειτονιάς.

 Σακκάκι, ζακέτα, γιλέκο, πουκάμισο και γραββάτα. 

Κρύο σήμερα. Ψιλόβροχο. Ανάμεσα στα δάχτυλα το εισιτήριο της επιστροφής με το λεωφορείο.

Η ιστορία προχωράει ασταμάτητη. 

Στο επόμενο κεφάλαιο, στα τριανταδύο του, βλέπει να καταλαγιάζει ο καπνός του εμφυλίου και η χώρα του, κομματιασμένη και μοιρασμένη σε στρατόπεδα, τραβάει την τραγική της μοίρα τού προαποφασισμένου διαρκούς διχασμού, που θα την ακολουθεί για πάντα.

«Ο Κος Παυλίδης..;» 
«Μάλιστα!» σηκώνεται. 

Με χαιρετάει μ’ ένα νεύμα. Χαμογελαστός, μόνος του ακολουθεί τη νοσοκόμα στον λαβύρινθο των ιατρείων.

Στα πενήντα του, ζει την δεύτερη δικτατορία της ζωής του. 

Οι συνταγματαρχαίοι του '67 παίρνουν παραμάζωμα ό,τι έχει απομείνει μέσα σε μια Ελλάδα που την τραβάνε σαν τα σκυλιά ο ένας και ο άλλος να την κάνουν κατά τα μέτρα που τους έχουν βάλει οι απ΄έξω. 

Τα υπόλοιπα περνάνε σαν σε όνειρο. 

 

Στα ενενήντα έξι του, διαβάτης και ταυτόχρονα κομμάτι της Νεώτερης Ιστορίας του Έθνους του, αντιμετωπίζει την απάθεια του κράτους, συνεχίζει με όσο στήθος χρειάζεται για να τιμήσει τον εαυτό του τον ίδιο και τον δρόμο που έχει κάνει μέχρις εδώ. 

Άνισα μεγέθη εγώ κι΄αυτός, ο ένας να διαβάζει όσα ο άλλος έχει ζήσει, χάσμα γενεών αγεφύρωτο η αντίληψη των πραγμάτων αναμεταξύ μας, ακαταλαβίστικη η ασυνέχεια στην σκέψη εκεινού με τη δική μου, ενώ θάπρεπε το βίωμά του νάχει γίνει αίμα μου.

Βγαίνω, τον ξεχνάω.

ΒΟΥΡ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ !!!

Να λοιπόν, γιατί πάμε βουρ για εκλογές:

Ο Αντωνάκης ο Σαμαράς αποφασίστηκε να είναι ο συνεχιστής του έργου των δανειστών μας για τα επόμενα χρόνια. 
Μια χαρά τους πέφτει η τρικομματική κυβέρνηση και κυρίως, δεν υπάρχουν διέξοδοι ψήφου σε άλλα κόμματ, και αυτές που υπάρχουν τις αποδομούν συστηματικά.

Τί εννοώ. 

Θεωρώ ότι, ο Αλεξάκης ο Τσίπρας πήρε σαφές μήνυμα: 
"Πέταξε απ΄το κόμμα όλα τα αναρχο-αυτονομο-αριστερο-φέρνοντα και τότε θάχεις τη ευακιρία να καθίσεις και συ τον πισινό σου στον πρωθυπουργικό θώκο. Αλλιώς, κυβέρνηση με όλους αυτούς μέσα δεν θα δεις ούτε σε πενήντα χρόνια." 

"Και πού θα βρώ να μαζέψω ψηφαλάκια;"

Απλό: θα δεχτείς στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ τους ξεκρέμαστους του ΠΑΣΟΚ, όλους αυτούς δηλαδή, που θέλουν να ψηφίσουν κάτι, χωρίς αυτό νάναι συνεργαζόμενο με την επάρατη. 

Στο μεταξύ, για να σιγουρέψουμε πως ο κυρ-Αντώνης θα πάρει προβάδισμα, να, δώσε και μια παραδοχή από το ΔΝΤ για λάθος υπολογισμό του τάδε ακαταλαβίστικου συντελεστή και δώστου πάτημα να διεκδικήσει υποχώρηση σε ορισμένες αντιλαϊκές πολιτικές. 
Άσε τον Στουρνάρα να λέει ό,τι θέλει...

Δεν υπάρχει λάθος που να το κάνανε και να μην το ξέρουν, μη ξεγελιέστε. 
Όλα είναι μοχλοί άσκησης πίεσης και βαλβίδες εκτόνωσης. 

Νάτος λοιπόν, ο Σαμαράς να βγαίνει καταλληλότερος για πρωθυπουργός αυξάνοντας την διαφορά του από τον Αλέξη (που κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να βάλει σε παρατεταμένες σκέψεις τους ψηφοφόρους του) και μάλιστα σημαντικά. 
Δεν είναι δυνατόν να ελέγξει τον κάθε ένα που ανήκει στο κόμμα του για να μην απολάει ό,τι τούρχεται στο μυαλό σε σχέση με Σκόπια, μειονότητες, εκκλησίες και μισθούς και ό,τι βρουν μπροστά τους που αισθάνονται αρμόδιοι να σχολιάσουν, ανεξαρτήτως επιπτώσεων στην κρισιμότητα των στιγμών για το κόμμα τους. Απλώς, βρήκανε βήμα και αγορεύουν ξεχνώντας πως το κάθε πράγμα έχει και την ορθή χρονική στιγμή.

Τώρα είναι ευκαιρία, σου λένε, να δώσουμε μια και να στείλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στα προηγούμενα ποσοστά του, να καθαρίσει το τοπίο για τους επόμενους αρκετούς μήνες. 

Και τα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ που θα ξεκολλήσουν από πάνω του θα φτιάξουν ένα ανάλογο ακροαριστερό κόμμα που θα στέκει σαν αντίποδας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. 
Καλό είναι αυτό, να τρώγονται μεταξύ τους και να αλληλοεξουδετερώνονται χωρίς θέσεις επί της ουσίας και χωρίς περαιτέρω απώλειες και διαρροές. 

Όσο για τον Βενιζέλο η εντολή νομίζω είναι σαφής. 
Μούγκα για να μην δικαστείς και συ.  
Θα μείνεις χωρίς κόμμα , αλλά δεν θα δικαστείς.  
Όσο για τους άλλους, Παπακωνσταντίνου και λοιπούς αποδιοπομπαίους φλούφληδες, η λίστα ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΆ ήρθε στην κατάλληλη ώρα για να αποδείξει το αδέκαστο του Σαμαρά.

Θα τους τσιγαρίσει κανονικά και θα πάρει κι΄ άλλο πάνω του. 

Ο πως-τον-λένε-Κουβέλης θα κάτσει σε μια γωνιά ήσυχος-ήσυχος και θα συνεχίσει να αρθρώνει χωρίς να μιλάει, σταθερός στην συστηματική αποβλάκωση των ψηφοφόρων του.
 
Όσο για τα κεφάλαια και την ανάπτυξη; 

Αυτά θα έρθουν πλέον μέσω επενδύσεων  (ξεπουλημάτων) και όχι μέσω τραπεζών οι οποίες πλέον έχουν χάσει κάθε έλεγχο των πιονιών τους (πελάτες). 
Για τις επενδύσεις θα είμαστε ευγνώμονες και, μετά τις χλιαρές αντιδράσεις, θα σπεύσουμε να χωθούμε σα καμμιά δουλίτσα με όσα-όσα.

Όσο για τις τράπεζες (δημιουργοί της κρίσης), σαν αυθεντικά παράσιτα του κοινωνικού βίου, θα εμφανιστούν στο προσκήνιο μόλις αρχίσουμε να ξανάχουμε έστω και λίγα φραγκάκια στις τσέπες μας και θα θέλουμε να πάρουμε πίσω τα χρόνια τα χαμένα.

ΕΝΑΣ ΛΟΦΟΣ, ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ !

Πόσους λόφους δηλαδή έχει αυτή η ρημάδα η Αθήνα... 

Πόσους «πνεύμονες πρασίνου» για να το πω δημοσιογραφικά... 

Νάχει έξι, επτά, ε, δεν έχει παραπάνω. 

Ε, αυτός που είναι απέναντι από την Ακρόπολη, είναι φτυστός η Ελλάδα!

Τον κάναμε, οι πολιτικαραίοι και το χριστεπώνυμο πλήθος, εμείς δηλαδή, σαν τα μούτρα μας και μάλιστα , με απίστευτη ακρίβεια. 

Ο λόφος ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ μιλάει: 

"Εικόνα σου είμαι Ελλάδα και σου μοιάζω".

Από μακρυά δείχνει σαν μια πανέμορφη, μικρή κοιλάδα. 

 

Αν έρθεις όμως λίγο κοντά θα δεις τα μπάζα να φυτρώνουν σαν σύγχρονα μνημεία του πολιτισμού μας εκεί που δεν τα φαντάζεσαι. 

Θα πέσει το μάτι σου στις σιδεροκολώνες που στέκουν ανόητα, με σπασμένες λάμπες και θα πεις, 

"Μα ποιός μπορεί να θέλησε να το κάνει αυτό, τί σκέφτηκε πως εξυπηρετούσε μια τέτοια πράξη..;"

Θα δεις μερικές από τις λάμπες μπλεγμένες με τα κλαδιά των δέντρων και θα πεις, 

"Ας βάλει ο Θεός το χέρι του να μην έρθει σε κανέναν δημοτικό υπάλληλο να σηκώσει τον διακόπτη για να φωταγωγίσει τον λόφο..."

Θα δεις σκουπίδια στην πιό απρόσμενη γωνιά και θα σκεφτείς, 

"Μα καλά, ποιός το στούμπωσε εκεί, ποιός βολεύτηκε με αυτόν τον τρόπο..;"

Και παρακάτω θα πεις,  

"Μπράβο, ρε Δήμαρχε! Τ' αξίζεις τα λεφτά σου!"

 

 Θα δείς ίχνη από φωτιά στη μέση του λόφου και θα απορήσεις: "Μα καλά δεν σκέφτηκαν τί είδους συνέπειες μπορούσε νάχει κάτι τέτοιο..;"

Θα δεις απομεινάρια από δημιουργίες εργολάβων, αυτόματα ποτίσματα με λάστιχα στη μέση του λόφου και θα πεις, 

"Μα καλά, δεν σκέφτηκαν πως δεν είναι δυνατόν να αντέξει κάτι τέτοιο στον χρόνο; πόσα έφαγε αυτός που το έφτιαξε και πόσα εκείνος που το ανέθεσε.."

Θα περπατάς μέσα σε πράσινο χαλί και θα σκοντάφτεις σε ύπουλες παγίδες...

 

Θα δείς αυθαίρετα, ναι, εδώ, στη μέση του λόφου, δύο λεπτά μόλις από τον κοντυνότερο δρόμο...

Θα δείς λάφυρα από λεηλατημένους τουρίστες τρία στενά παρακάτω στην Πλάκα και θα πεις,  

"Το κράτος δεν υποτίθεται πως θάπρεπε να μας προστατεύει..;"

Θα δείς βρύσες χωρίς νερό να σε στέλνουν στο πλησιέστερο περίπτερο για το πολυτιμότερο αγαθό και θα πεις 

"Πάει, όλα έγιναν εμπόρευμα..."

Θα δείς ίχνη από ρόδες μηχανών μές τη μέση του λόφου, που θα τα περάσεις για μονοπατάκι και θα πείς, "Μα καλά, κι΄εδώ..;"

"

Θα δεις βαμμένα με σπρέυ βράχια και θρυμματισμένα μπουκάλια μπύρας τριάντα μέτρα πιό κάτω και θα πεις,  

"Πώς διάολο το γλέντι του ενός γίνεται απειλή για έναν άλλον..;"

Θα δείς έργα "πολιτισμού" (υπαίθρια μπιενάλλε μοντέρνας γλυπτικής...) σε σημεία που μόνο άρρωστος στην ψυχή θα έστεργε να φυτέψει και θα πεις, 

"Μα ποιός Ηρόστρατος σκέφτηκε να χαραμίσει τόση φύση για να βγεί σαν φελλός στην επιφάνεια..;"

Και στο τέλος θα πεις,

"Ο κόσμος όλος, μια γωνιά",

ή, "Η Σήμερον ως Αύριον και ως Χθες"

Μετά, θα γυρίσεις στον καναπέ ασφαλείας και θα σούχει μείνει μια λερωμένη εικόνα από κάτι που κάποτε ήταν όμορφο...

Τέλος, να μην ξεχάσω να σου πω και τούτο: 

Ο λόφος είχε σχεδιαστεί για να απομονωθεί με κάγκελα, να μπουν εκδοτήρια εισιτηρίων και να κοστίζει δώδεκα ευρώ η είσοδος για τρεις μέρες στον ενοποιημένο αρχαιολογικό χώρο που θα φτιαχνόταν!

Να σου θυμίσω (και να ερμηνεύσω έτσι με απλό τρόπο πώς μας βλέπουν οι άρχοντές μας) ποιός ήταν ο υπουργός πολιτισμού που θέλησε να ξηλώσει τα πλακόστρωτα του Πικιώνη για να τσιμεντάρει τα μονοπάτια, να στήσει έκθεση μοντέρνας γλυπτικής στο νταμάρι του Φιλοπάππου και να μας βάλει να πληρώνουμε για να πάμε βόλτα το παιδί μας..; 

Ο Βενιζέλος... Μια από τις ύαινες της ζωής μας, που στην συνέχεια φέρθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όχι σ’ έναν λόφο μα σ΄ολόκληρη χώρα.

Ένας λόφος, μια Ελλάδα... 

Και γι' αυτούς, και για εμάς...

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΙΟΣ..;

Μιάς και η προηγούμενη ανάρτηση είχε σχέση με παιχνίδι, λέω σήμερα να πάμε να γνωρίσουμε έναν αρχαίο θεό, τον Διόνυσο. 

Αυτόν, που δεν ήταν ούτε παιδί μα ούτε και άντρας, αλλά, ήταν πάντα έφηβος, οι πρόγονοί μας συνήθιζαν να τον απεικονίζουν να κάθεται στα δεξιά του πατέρα του στα Ολύμπια Δώματα (κάτι σας θυμίζει...). 
Βλέπετε, είχε γεννηθεί από τον μηρό του πατέρα του, του Δία...

...κρυφά από την επίσημη σύζυγό του την Ήρα και ήταν καρπός της σχέσης του Δία με την Σεμέλη. 

Τί σχέση έχει τώρα ο Διόνυσος με το παιχνίδι..; 

Είναι ο κατεργάρης θεός, που τού αρέσουν τα παιχνίδια και βρίσκεται παρών σε όλες τις αρχαίες μυθολογίες. Αντιπροσωπεύει το «το πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού».

Ο Διόνυσος, λοιπόν, είχε έναν γιό, που τον έλεγαν Στάφυλο...

...κι' αυτός έκανε μια κόρη, την Ροιώ. 

Η Ροιώ με τον Απόλλωνα έκανε με τη σειρά της έναν γιό, τον Άνιο. 
Αυτός, λοιπόν, μεγάλωσε στο ιερό νησί που βρίσκεται απέναντί μας, στην Δήλο. 

Μα δεν ήταν γέννημα θρέμμα Κυκλαδίτης. 

Ο Στάφυλος, νομίζοντας πως ο μικρός ήταν παιδί κάποιου άνομου έρωτα της κόρης του, θύμωσε μαζί της, την έβαλε σε μια λάρνακα και την άφησε στην θάλασσα (κι' αυτό κάτι σας θυμίζει...).

Η λάρνακα, λοιπόν, μετά από μεγάλη ταλαιπωρία, ξεβράστηκε στην Δήλο και εκεί η Ροιώ γέννησε τον Άνιο που, μετά από χρόνια, έγινε βασιλιάς της και μεγάλος μάντης στο ιερό του Απόλλωνα.

Η τύχη τόφερε και κάποιοι πειρατές που πέρναγαν απ΄το νησί έφεραν μαζί τους μια κοπέλα που είχαν κλέψει από την Θράκη. 

Ζήτησαν από τον Άνιο λοιπόν, να την ανταλλάξουν με ένα άλογο, εκείνος δέχτηκε και βρέθηκε η Δωρίππη (αυτό ήταν το όνομα της κοπέλας και στο δεύτερο συνθετικό τού ονόματός της κρύβει αυτήν ακριβώς την ανταλλαγή) βασίλισσα στην Δήλο.

Μαζί έκαναν τρεις κόρες, που άκουγαν στα ονόματα Οινώ, Σπερμώ και Ελαϊς. 

Σε αυτές, ο παππούς τους ο Διόνυσος χάρισε κάποιες μαγικές ιδιότητες, στην Οινώ να παράγει από την γη οίνο, στην Σπερμώ καρπούς και στην Ελαϊδα λάδι. 

Αυτές λοιπόν, ήταν οι Οινότροπες κόρες τής αρχαιότητας που κατάφεραν κι’ έφτασαν μέχρις εμάς, ακόμη και σαν ονομασίες ελληνικών εταιρειών. 

Την Οινώ μην την μπερδεύετε με την Ινώ, που την θυμόμαστε και αυτή από ετικέττα ελληνικών κρασιών. 

Εκείνη ήταν αδελφή της μάνας του Διόνυσου και μάλλον, κακιά γυναίκα που είχε και κακό τέλος. 

Έπεσε στην θάλασσα και πνίγηκε, σε αντίθεση με την δισέγγονη της Σεμέλης που σώθηκε και γέννησε τον Άνιο. 

Αυτά, γύρω από μια σχετικά άγνωστη ιστορία της γειτονικής μας Δήλου.