ΣΤΗΝ ΠΕΛΕΚΑΝΙΑ

Άντε, σήμερα θα σας πάω μέχρι το λαγκάδι της Χαλακιάς, που πάνω ψηλά φτάνει μέχρι στης Κόρης τον Πύργο και καταλήγει ανάμεσα στους όρμους Βαθύ και Μαντρισιά, στον Σκαλό Γυαλό.
Η διαδρομή έγινε κάτω από εκτυφλωτικό Ήλιο, ιδρώσαμε, στραβοπατήσαμε, πισωδρομήσαμε πολλές φορές για να βρούμε το κατέβασμα, και την ευχαριστηθήκαμε μέχρι την τελευταία σταγόνα νερού στο σακκίδιό μας. Ο ξάδερφός μου κι' εγώ.

Δεν ξέρω τί να γράψω. 
Ένας απλός περίπατος από τον Άγιο Πέτρο της Χαλακιάς μέχρι απέναντι από την Πελεκανιά, το σημείο δηλαδή, όπου πελέκαγαν για να βγάλουν πέτρα. 

"Αγάλι-αγάλι, βρε παιδιά

ν' ανοίξουν τα πανιά μας

να βγούμε στο Σκαλό Γυαλό 

μεσ' την Πελεκανιά μας." 

Αυτή είναι η εικόνα στο ξεκίνημα. Κατάλευκοι άξαχες, κατοικιά, καταστέγια και μάντρες. Στο βάθος δεξιά ο γκρίζος γίγαντας είναι τα Καμπιά.

Τί να σας πώ... Γιατί κάποιος φωτογραφίζει τρείς άξαχες που λάμπουν στον Ήλιο; 
Δεν έχω ιδέα. 

Ίσως γιατί η μνήμη είναι κοντή και δεν φτάνει μέχρι το ράφι που τής ζητάμε κάθε φορά να τεντωθεί για να μας φτάσει μιά συγκεκριμένη λεπτομέρεια.

Ή μήπως εσείς θα περνάγατε από αυτά τα χαλάσματα χωρίς να κλέψετε μιάν εικόνα, που δεν είστε σίγουροι πως ο Χρόνος που τρώει τα παιδιά του, δεν θα στείλει την βροχή και τον αέρα να τα σβήσουν μιά για πάντα..;

Δεν θ' απορούσατε για το πόσοι νοματαίοι χρειάστηκαν για να σηκώσουν αυτό το πλαγκόνι και να το βάλουν στην θέση του;

 Δεν θα σας έκλεβαν την ματιά αυτά τα σχήματα στην στέγη του κατοικιού, όπου φαίνονται ξεκάθαρα γυμνές οι πλάκες της οροφής, χωρίς το κυλινδρισμένο χώμα..;

Πώς θα περνάγατε από το σημείο όπου ο δρόμος εκμεταλλεύεται με αυτόν τον τρόπο έναν φυσικό σχηματισμό για να ξεκουράσει για λίγο πεζούς και ζωντανά...

Αλλά πάλι μπορεί και να γίνομαι υπερβολικός. Δεν σημαίνει πως επειδή μου φάνηκε παράξενο το χτίσιμο αυτής της μάντρας, που δεν μοιάζει με καμμιάν άλλη στην περιοχή, ούτε όμως και με κάποιο ρεπάρο για τα ζώα, θα πρέπει και όλοι να εκστασιαστούν μπροστά στην εικόνα αυτήν.

Δεν έχω αντικειμενική γνώμη ούτε καν για αυτό το θέαμα, που αντικρύζει κανείς μόλις πλησιάσει προς τον μικρό όρμο, στον Σκαλό Γυαλό.
Με καθηλώνει ο γκρίζος όγκος, τα πέτρινα σπίτια που πρέπει να κυττάξει κανείς πολύ προσεκτικά για να τα διακρίνει επάνω στην πλαγιά, τα διάφανα νερά που λίγα εκατοστά κάτω από την επιφάνειά τους φαίνονται τα ίχνη των τελευταίων εξορύξεων, εδώ, στην Πελεκανιά.

Πώς να μείνω λοιπόν, αντικειμενικός την στιγμή που φωτογραφίζω άλλο ένα αλώνι στη μέση του πουθενά, ίδιο με δεκάδες άλλα, μα και ξεχωριστό για τον μεγάλο επίπεδο βράχο στο κέντρο του που όρισε τον τόπο τής κατασκευής του, μοναδικό για το θέαμα που έβλεπαν αυτοί που αλωνέβγαν εδώ μέσα...

Θα πεις, με αυτό το σκεπτικό δεν θα πρέπει να κάνεις τίποτε άλλο παρά να τραβάς διαρκώς φωτογραφίες από κάθε τι που συναντάς στο διάβα σου. Μα, αυτό ακριβώς κάνω. Κρατάω τα πάντα γιατί δεν είμαι σίγουρος αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν για να τα δει οποιοσδήποτε αύριο. Για πόσα χρόνια ακόμη νομίζετε πως θα ακουμπάει στις σφήνες του αυτό το καλάμι που πάνω του κρέμαγαν ένας Θεός ξέρει τί τ' αφεντικά..;

Κάθε πληροφορία για τον τόπο του, ο καθένας πρέπει να την φυλάει σαν θησαυρό. Είναι το κομμάτι της ιστορίας των απλών ανθρώπων, που ακόμη μπορεί να αγγίξει και όχι κάποια αποστειρωμένη ακαδημαϊκή θεωρία με σχόλια από κάποιον μισθωτό επαγγελματία καθηγητή. 
Είναι το μέλι των γκρεμών και της ξερολιθιάς, που πάντα θα υπερέχει από το μέλι του ραφιού του σουπερ-μάρκετ.

Κυττάξτε ξανά. Πώς μοναχά ένα γκρι μπορεί να έχει τόσο βάθος, να είναι τόσο φωτεινό, αυτό, το χρώμα των ίσκιων..;

Δεν ξέρω... 
Ειλικρινά δεν ξέρω και δεν μπορώ να βάλω με το μυαλό μου τη μέρα εκείνη που τελευταία κατοικήθηκε ετούτο 'δω το κατοικιό.

Δεν θέλω να φανταστώ την τελευταία φωτιά να σβήνει σ' αυτό εδώ το τζάκι. 

Θα πεις, φεύγουν οι άνθρωποι κάποτε, κάποτε ερημώνει κι' ο τόπος και άλλα, καινούργια έρχονται να πάρουν τη θέση τους, να αλλάξουν τον άνθρωπο κι' ο άνθρωπος να τ΄αλλάξει με τη σειρά του κι΄ αυτός. Το λέω αυτό στον εαυτό μου καμμιά φορά για να τον ξεγελάω, μα 'κείνος δεν πάει βήμα παραπέρα. 
Κολλάει εδώ, να κυττάζει ώρα ατελείωτη τούτον εδώ τον φούρνο τον χτιστό μέσα στο κατοικιό, την ομορφιά τής μέρας τής ίδιας και των διαδικασιών της χτισμένη πάνω σε κάθε μιά πέτρα, τον τεχνίτη που ακόμη κρύβεται μέσα στην μικρή θυρίδα και δεν ακούει ό,τι κι' αν του λέω...

 

Ρίχνω μια ματιά στο κατοικιό της Πασάδαινας και του μπάρμπα-Μάρκου. Θυμάμαι τον Αβραάμ να λέει ιστορίες με την λάμπα έξω, στο ξύλινο τραπέζι, τον Μπέμπη να τραγουδάει καντάδες, νιώθω το τσίμπημα από τ' άχερα που περνάν το σεντόνι κάτωθέ μου καθώς πέφτω να κοιμηθώ στον αχερώνα, μυρίζω την ακονιζιά που την ταράζει το νερό που τρέχει μέσα στο μονοπάτι από πάνω και βάζω να πιώ μια γουλιά από το ρακί που τότε δεν πάσκαζα...

Αν δεν σου μιλάει ο τόπος, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι' αυτό, απλώς, προσπάθησε να μην τον προσβάλλεις με την στάση σου.

ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ο φόβος είναι πίσω μας ακριβώς, μας πάει καταπόδας, δεν μας αφήνει λεπτό πραγματικά ελεύθερους. 

Κι’ όταν δεν μας βρίσκει αυτός, ψάχνουμε εμείς να τον βρούμε, να τον συναντήσουμε και...

...ή να τον νικήσουμε ή να τραπούμε μεγαλειωδώς σε φυγή μπροστά του σωζόμενοι την τελευταία στιγμή από τα χέρια του, όπως ακριβώς κάνει ο ήρωας στις αμερικάνικες ταινίες. 

Από παιδιά ακόμη αρεσκόμαστε σε ιστορίες που μας κάνουν να μας σηκώνεται η τρίχα, βάζουμε στα παιχνίδια μας την πάλη με τον φόβο.

Κι΄όταν πάλι μεγαλώσουμε, γυρεύουμε τον φόβο σε παιχνίδια "για μεγάλους" που πάνε την αδρεναλίνη στα ύψη, κάθε φορά και περισσότερο. 
Παίζουμε με τον ελεγχόμενο φόβο για να αυταπατώμαστε γύρω από το ποιός είναι το αφεντικό στη ζωή μας. 

Κυνηγιόμαστε με τον φόβο γιατί, όταν αυτός είναι απών και τα νερά ηρεμούν, κάτι άλλο έρχεται στην επιφάνεια, τρομερό, άφατο, και ταυτόχρονα σίγουρο, πανταχού παρόν.

Πίσω απ΄όλους τους φόβους, ο κηδεμόνας όλων των φόβων είναι ο μεγάλος, ο υπέρτατος φόβος, που τρέφει όλους τους μικρότερους, τους κάνει αντικαταστάτες του, να τους παλεύουμε και να τους νικάμε, να νιώθουμε έστω και για λίγο νικητές. 

Αυτός είναι ο φόβος του θανάτου. 
Ο φόβος του να μην υπάρχεις πιά. 
Ο φόβος τού να μην μείνει πίσω σου ούτε ίχνος απ’ το περπάτημά σου πάνω στη Γη.

Κι’ έτσι, σε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται προσπαθούμε να αφήσουμε κάτι, μερικές ψηφίδες της ζωής μας, κάτι που να μας θυμίζει στους ερχόμενους,  να τους φωνάζει πως από ‘δω περάσαμε και ‘μεις, ακόμη και γιατί απλώς χαράξαμε σε μάρμαρα και βράχους στη μέση τού πουθενά το όνομα ή τα αρχικά μας μαζί με την ημερομηνία (που τα κάνει απολύτως τραγικά), μια νεκρολογία χωρίς αντικείμενο, ένα μνημόσυνο για όλους όσους έφυγαν.

Όλη μας η ζωή είναι φτιαγμένη από μικρές, ασήμαντες φαινομενικά λεπτομέρειες, που όλες μαζί σωστά βαλμένες δίνουν την εικόνα μας. 

Ακριβώς, όπως εικονογραφούμε το υπερβατικό και το άγνωστο με τις θεότητες που το κατοικούν . 

Κατ' εικόνα και κατ' ομοίωσή μας.

Υπάρχουν και οι άλλοι, εκείνοι που προσπαθούν να πνίξουν τον φόβο του θανάτου σε μιά διαρκώς επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας μέσα από την επανάληψη. 

Εκείνοι είναι οι πιό θλιβεροί και οι πιό ανόητα φοβισμένοι, με έναν στείρο, ατελέσφορο φόβο που καταντάει καρικατούρα του αυθεντικού φόβου. 

Αν ο φόβος μπορούσε να νιώσει, θα σιχαινόταν τον εαυτό του.   

Η ταινία για τον Μωάμεθ και οι Δίδυμοι Πύργοι

Μη μου πείτε τώρα ότι είστε τόσο αφελείς που δεν βλέπετε τί ακριβώς συμβαίνει με την μερίδα των κατοίκων του πλανήτη που λέγονται μουσουλμάνοι. 

Μη μου πείτε πως δεν καταλαβαίνετε αυτά που βλέπετε και ακούτε. 

Εννοώ την αφόρητη πίεση, τον στραγγαλισμό, την θηλιά στον λαιμό, τον καταναγκασμό που υφίστανται για να αρχίσουν να βαράνε δεξιά κι’ αριστερά αδιακρίτως.

Τα πράγματα είναι απλά-απλά-απλούστατα, σαν την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων. 

Πιέζω εδώ και περιμένω να βγεί αλλού. 

Το πού ακριβώς θα βγεί, το ελέγχω με τις βαλβίδες που κλείνω και με ‘κείνες που αφήνω ανοικτές. Ανοικτή βαλβίδα είναι αυτή τη στιγμή η Ευρώπη. 

Η πάντα ενοχική Ευρώπη, που προσπαθεί να αποδεικνύει σχεδόν πάντα με έναν απολύτως Ζαν-Νταρκικό τρόπο ότι, αυτή φταίει για τα δεινά του κόσμου όλου, 

η δημοκρατική Ευρώπη, γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ιδιαίτερα δημοκρατικά τα καθεστώτα των χωρών που πιέζονται να ξεσπάσουν και να τα κάνουν μαλλιά-κουβάρια, 

η ανοικτή σε επιρροές Ευρώπη, γιατί αυτή είναι και ήταν πάντα η φύση των ανθρώπων της.

Να λοιπόν, ένα έδαφος πρόσφορο για να πατήσει την ποδάρα της η Αμερική. 

Πιέζει λοιπόν τους μουσουλμάνους, τους οποίους είναι ξεκάθαρο ότι τους χρησιμοποιεί σαν όργανα των σκοπών της, και είναι σίγουρη πως σε λίγο καιρό θα σκάσει μια τρομοκρατική ενέργεια μέσα ‘δω για να τής δώσει την αφορμή να μας μπαστακωθεί. 

Δημιουργεί ατελείωτες ορδές μεταναστών μουσουλμάνων οι οποίες σε δημοκρατικές χώρες απαιτούν και παίρνουν δικαιώματα που ούτε στις χώρες τους θα διανοούνταν, δημιουργούν κλειστές, ουσιαστικά αυτοδιοικούμενες κοινότητες που αναπαράγονται με ταχύτατους ρυθμούς και απλώς, περιμένουν. 

Όμως και η Αμερική περιμένει, προσδοκά, επιθυμεί διακαώς μια μουσουλμανική Ευρώπη, κάνει τα πάντα για να συμβεί. Όταν θα γίνει αυτό, μα σε είκοσι, μα σε τριάντα, μα σε σαράντα χρόνια, θα βρεθούμε στην δυσάρεστη θέση να πρέπει να την καλέσουμε να μας απαλλάξει από αυτούς. 

Και τότε, θα έρθει με τους δικούς της όρους. 

Και μην αναρωτηθεί κανείς γιατί μπορεί να θέλει νάρθει... 

Πέραν όλων των άλλων λόγων, ενεργειακές πηγές, βόρειες θάλασσες κ.λπ. ο στόχος δεν έπαψε ποτέ να ειναι η Ρωσία. 

Η Ρωσία με μειωμένη ή και μηδενική επιρροή ειδικά σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που τώρα ανήκουν στην Ε.Ε. και με πολλά αγκάθια στο Νότιο ζωνάρι της, θα εγκλωβιστεί ανάμεσα σε Αμερική και Κίνα. 

Γιατί η Ευρώπη δεν έπαψε ποτέ να είναι ο προφυλακτήρας της Ρωσίας προς την Αμερική και τότε, θα τα βρει πολύ σκούρα, εγκλωβισμένη ανάμεσα σε δύο χώρες από τις  οποίες η μία χρωστάει στην άλλη το 60% περίπου του εξωτερικού της χρέους. Εύκολες οι ανταλλαγές και οι συμψηφισμοί από ‘κει και πέρα.

Χρειάζεται, λοιπόν, η Αμερική το μουσουλμανικό τόξο στην Ευρώπη και προσπαθεί να επισπεύσει τις διαδικασίες, πρίν σκάσει το μεγάλο τίποτα στους κόλπους της και ζήσει δεύτερο εμφύλιο. 

Ανάβει λοιπόν περιμετρικά φωτιές για να αποσοβήσει την δική της. 

Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Αίγυπτος, Ιράν και ο κατάλογος θα μακραίνει. 

Αλλά, προσέξτε ότι, ο κατάλογος περιλαμβάνει χώρες όμορες και με φυσικές διεξόδους προς την Ευρώπη, που περνούν μάλιστα από τα εδάφη του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή. 

Πιέζουν, λοιπόν, με μέθοδο και υπομονή. Και κάθε φορά, έχοντας την εμπειρία των προηγούμενων χωρών, με πιό ολοκληρωμένο τρόπο. 

Στο Ιράκ ήταν εντελώς ατσούμπαλοι, στον Ιράν είναι μελετημένοι και εμπλέκουν χώρες και ομάδες ασύμβατων νοοτροπιών με σκοπό να δημιουργήσουν έναν κοινό παρονομαστή που θα λέγεται «Εχθρός του Ισλάμ». 

Ξαφνικά, τώρα που το Ισραήλ θέλει να επιτεθεί στο Ιράν, εκδηλώνει και το ενδιαφέρον του για την ΑΟΖ και κάνει τον κακό στην Τουρκία (η οποία παρεμπιπτόντως έπαιζε πάντα τον ρόλο της ήρεμης δύναμης που συγκρατούσε το μουσουλμανικό μένος) και εμείς, αφού είμαστε στην μεγαλύτερη ανάγκη από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, κάνουμε φίλους τους ανθρώπους που φίλοι δεν πιάνονται! 

Στην συνέχεια θα δούμε τα αποτελέσματα της λυκοφιλίας βέβαια, όταν θα βγούν τα πετρέλαια και θα τρέχουμε να δούμε πώς διάολο δεν μένει τίποτε για εμάς και καταλήγουν όλα σε ξένες τσέπες.

Για να μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν, η ταινία για τον Μωάμεθ, προσβλητική ή όχι (εξάλλου άνθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο προσβάλλονται με το παραμικρό), δεν βγήκε τυχαία στις αίθουσες τώρα. 

Βγήκε ακριβώς στην προετοιμασία της επίθεσης στο Ιράν. 

Βγήκε με σκοπό να εξωθήσει τους μουσουλμάνους σε ακραίες πράξεις, να γίνουν από μόνοι τους  αποκρουστικοί, πράγμα καθόλου δύσκολο, να τους απομονώσει έτσι ώστε, όχι μόνον να μην τους ακούει κανείς όταν αρχίσουν να διαμαρτύρονται για την επίθεση στο Ιράν, αλλά και να θεωρεί ότι καλώς παθαίνουν ό,τι παθαίνουν κι’ ευτυχώς που υπάρχει η Αμερική που καταφέρνει και τους κάνει ζάφτι και δεν μας έχουν φάει τα συκώτια. 

Ο σκηνοθέτης με τις γάζες στα μούτρα δεν υπάρχει, απλώς ξέθαψαν ένα μηδενικό και τον έβαλαν σαν υπεύθυνο καταστήματος, όπως κάνουν οι επιχειρηματίες της νύχτας στην χώρα μας. 

Η μουσουλμανική κοινότητα δεν είναι άμοιρη ευθυνών. 

Αντιθέτως. 

Ο φανατισμός της δεν την αφήνει να δει πόσο εύκολα γίνεται όργανο στα χέρια των πονηρών και χάνει τις συμμαχίες της, ακόμη και μιας χώρας παραδοσιακά φίλης προς αυτούς. 

Το ακαταλαβίστικο όμως, είναι η δημιουργία μιας ισλαμο-αριστεράς, η οποία στηρίζει φονταμενταλιστές για να βρουν το δίκιο τους, το οποίο είναι κατ’ ουσίαν αντίθετο σε όσα πρεσβεύει η αριστερά!!! 

Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε πως μπορεί να έχουμε τον ίδιο στόχο επί του παρόντος, αλλά, διαφέρουν οι σκοποί μας..;

Εκτός και αν δεν μπορούμε να διακρίνουμε την διαφορά μεταξύ στόχου και σκοπού, οπότε άστα να παν στο διάολο...

Δηλαδή, εσείς τι νομίζετε, πως η ενδυνάμωση της Χρυσής Αυγής κακοφαίνεται στην Αμερική; 

Μα ανέκαθεν η χωράκλα αυτή έδειχνε μια ιδιαίτερη λατρεία σε φασιστικά καθεστώτα, σε κόμματα τύπου Vigilante ή Private Security. 

Η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει σε ποσοστά και, όσο και αν δεν το πιστεύετε, ναι, η Αμερική γελάει κάτω απ΄τα μουστάκια της, γιατί αν και δεν μπορεί πλέον να χειραγωγήσει τον Στρατό, μπορεί όμως να πάρει την εξουσία μιας κοινωνίας με άλλους τρόπους.

Η ταινία για τον Μωάμεθ είναι οι σημερινοί Δίδυμοι Πύργοι από την ανάποδη. Υπό κλίμακα, με άψογο κοντρόλ, με τέλειο χρονισμό. Καλή διασκέδαση!

Στου Καβάση, στα Μπουρμπουνάδικα

Να ξεκαθαρίσω κάτι: απ’ όλα όσα διασχίζουμε στην περιπέτεια της ζωής μας, άλλα μας αγγίζουν και άλλα όχι. Άλλος γοητεύεται με την τζαζ κι΄άλλος δεν τη καταλαβαίνει. Ένας ανατριχιάζει στον ήχο του κλαρίνου κι’ άλλος το αποστρέφεται. Άλλος τέρπεται στην θέα των κατάφυτων ψηλών βουνών ενώ άλλος δεν μπορεί να είναι μακρυά από θάλασσα. 

Άλλος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς βιβλία και άλλος δεν γυρίζει σελίδα. Εκεί που κάποιος σιχαίνεται την βροχή, άλλος την νιώθει να του δροσίζει την ψυχή.

Κανείς δεν έχει την υποχρέωση να του αρέσει κάτι που δεν μιλάει στην ψυχή του, εκτός κι΄αν νιώθει την ανάγκη να παίζει έναν ρόλο σ’ όλη του την ζωή, αυτόν του «δήθεν».

Γιατί ο πρόλογος; Γιατί πάλι θα γράψω για έναν περίπατο στο νησί. Πάλι η ανάβαση ξεκινάει από γνωστό σημείο, αλλά καταλήγει αλλού. Δεν μπορώ να σας μεταδώσω το δέος που νιώθω πάνω σ’ αυτό το νησί και πιθανόν, να σας φαίνονται επαναλαμβανόμενα πολλά σημεία της ανάρτησης. Απλώς όμως, περιγράφω μια διαδρομή και όπου θυμάμαι, βάζω και την ακαριαία εντύπωση που μου δημιούργησε.

Πάμε λοιπόν να ανέβουμε στην περιοχή "στου Καβάση" και πιό συγκεκριμένα, στα "Μπουρμπουνάδικα".  Η ονομασία σε πολλούς θα θυμίσει το παρατσούκλι γνωστής και παληάς οικογένειας των Κελλιών, πράγμα απολύτως φυσικό αφού τα κατοικιά ανήκουν στην οικογένεια αυτή.
Από την Αγία Υπακοή κρατάω μόνον μία φωτογραφία, αυτήν που δείχνει την στήλωση του παμπάλαιου μονοπατιού. 
Σε κάποιο σημείο το μονοπάτι συνεχίζει για να βγει στην πλευρά που είναι το Πάγερ Λαγκάδι και που βλέπει το Κάστρο. Εκεί ακριβώς κάνουμε δεξιά και ακολουθούμε την μάντρα. Το νερό και φέτος αρκετό, ίσως περισσότερο από πέρυσι. 
Σ' αυτό βοήθησαν τα χιόνια. 
Από εδώ, αν ρίξουμε την ματιά μας στα δεξιά στην απέναντι κορυφογραμμή, βλέπουμε ένα απολύτως αναγνωρίσιμο σημείο, μια καυκάλα που μοιάζει νάναι μεγάλη.

Σας γλυτώνω από τον κόπο να πάτε μέχρι εκεί για να δείτε και μόνοι σας. Η καυκάλα είναι τεράστια. Στην αριστερή φωτογραφία άφησα τον εαυτό μου , απλώς για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος. Το πλάσμα που αιωρείται από πάνω μου ονοματίστε το όπως θέλετε. Στους αρχαίους χρόνους θα έμοιαζε με αητό που ανοίγει τα φτερά του να πετάξει. Το πάτωμα της σπηλιάς και ο γύρω χώρος είναι στρωμένα με βιρβιλιές κατσικιών, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία.

Συνεχίζοντας στην ισοϋψή παρακάμπτουμε το φυσικό αυτό μαντρί και μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε στη ρίζα του Πίσω Λαγκαδιού των Κελλιών.
Το λάστιχο που παίρνει το νερό από εδώ και το μεταφέρει για άρδευση σε χωράφια που βρίσκονται χαμηλότερα αποδεικνύει τον αγώνα που πρέπει να κάνει κανείς για να ανταπεξέλθει στην αδυναμία των αρχών να κρατήσουν και να αξιοποιήσουν τα πολλά νερά του νησιού. 
Δεν πειράζει, θα τα "αξιοποιήσει" η ΕΥΔΑΠ νήσων...

Δεν παραλείπω να κρατήσω ένα αλώνι με υπέροχο χτίσιμο και απίστευτη στήλωση. Θυμάμαι την μάνα μου: "Όποιος θέλει ν' αλωνέψει, στον άζουρα καθίζει!"
(άζουρας είναι το όρθιο τοιχείο που οριοθετεί το αλώνι).
Ανοίξτε την φωτογραφία σε ξεχωριστό παράθυρο και ζουμάρετε κοντά για να δείτε την λεπτομέρεια.
 

Πρέπει να καταλάβουμε ότι, η περιήγηση αυτή δεν γίνεται σε κάποιον αρχαιολογικό χώρο, σε κάποιο μουσείο, σε ένα νησί-φάντασμα, σε μια νεκρόπολη. 

Γινεται σε έναν χώρο που ήταν ζωντανός από παραγωγή, μεταποίηση, διακίνηση, ανάπτυξη, μόλις πριν από μερικά χρόνια..! 
Δεν έχει σαν σκοπό να θαυμάσουμε πόσο ωραία έχτιζαν ή πόσο μακρυά ήταν τα χωράφια τους και πόσο κόπο έκαναν για να προσποριστούν το καθημερινό τους και μετά, να αφήσουμε μια βαθειά ανάσα σουφρώνοντας τα χείλια και κουνώντας το κεφάλι να φύγουμε.
Ο στόχος είναι να γνωρίσουμε όσα δεν φτάνει το αυτοκίνητο και επειδή δεν τα βλέπουμε τα θεωρούμε ανύπαρκτα ή τουλάχιστον ασήμαντα. 
Ο στοχος είναι να δούμε ποιό είναι το πραγματικό παρελθόν του τόπου, το βάρος του ανθρώπινου μόχθου που είναι προφανές σε όποιον θελήσει να ανοίξει το μυαλό του και τα μάτια του να να αναρωτηθεί πότε φτιάχτηκε όλο αυτό, πόσες δεκαετίες χτιζόταν και συμπληρωνόταν ο σκελετός που κρατάει το χώμα, το νησί όλο απ’ το να φύγει για τη θάλασσα; 
Αφήνοντας τις σκέψεις πίσω και περπατώντας γρήγορα περνάμε τον αγκώνα τού βουνού και μπροστά μας παρουσιάζονται τα Μπουρμπουνάδικα. 
Κατοικιά και καταστέγια ανάμεσα σε φυσικούς σχηματισμούς ή, όπως θα δείτε παρακάτω, σκαλισμένα μέσα σ' αυτούς. 

Όσο πλησιάζουμε το τοπίο γίνεται εντυπωσιακότερο. 
Τα κατοικιά ξεχωρίζουν καθαρά και έχεις την εντύπωση πως από τις ανοικτές πόρτες κάποιος θα βγει να δει τι 'ναι τούτα τα βήματα που ακούγονται.
Το τελευταίο φως ξασπρίζει όσους απ' τους σοβάδες απόμειναν στις πλευρές που βλέπουν στο Νοτιά.
Το λαγκάδι έχει περισσότερο νερό από πέρυσι και αρκετά περισσότερο πράσινο.
Το κοπαδάκι άργησε να με αντιληφθεί και πρόλαβα μια γρήγορα φωτογραφία.
Από εδώ και πέρα όμως, το αίσθημα αρχίζει και βαραίνει...
Το μονοπάτι οδηγεί στο πρώτο σπίτι και η εγκατάλειψη ακουμπάει το βαρύ της χέρι πάνω σε κάθε εικόνα. Τα παράθυρα και οι πόρτες χάσκουν ανοικτά και στεγνά από ζωή, το ξερό δέντρο στην άκρη του μονοπατιού υπογραμμίζει με έμφαση την πραγματικότητα: ο τόπος δεν μπορεί να κατοικηθεί πλέον.

Το πρώτο σπίτι είναι αυτό που βλέπετε εδώ. Προσέξτε τον βράχο που έχει παραμείνει στην θέση του και που έχει ενσωματωθεί  στο κατοικιό.
Μπροστά ακριβώς από τον βράχο είναι η σωριασμένη πόρτα του κατοικιού. 


Αυτή είναι η θέα που έβλεπε η κυρά του σπιτιού από το παραθύρι της. 





Προχωράμε στο μονοπάτι και μπροστά μας εμφανίζεται το δεύτερο κατοικιό με τον σοβά του να έχει διατηρηθεί σε πολύ καλή κατάσταση.








 Σε μια λήψη από χαμηλότερα φαίνεται το χτίσιμο που οριοθετεί την αυλή επάνω σε μια προεξοχή του βράχου.

Απλά μαθήματα εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος χώρου και ενσωμάτωσης κτισμάτων μέσα σε αυτόν, δίχως να προσβάλλουμε την αισθητική και την λειτουργικότητά του.

Επίσης, και εδώ είναι το δυσκολώτερο, χωρίς να κάνουμε παρεμβάσεις με καταστρεπτικό ή αλλοτριωτικό χαρακτήρα...
Μιά λεπτομέρεια από το εσωτερικό του δεύτερου σπιτιού για να υπογραμμιστεί εμφατικά πλέον το "δέσιμο" του σπιτιού με τον περιβάλλοντα χώρο

Αυτή είναι η θέα που έβλεπε η άλλη κυρά από το παραθύρι της. Από εδώ φώναζε την άλλη για καφέ με παξιμαδάκι...

... και αυτή είναι η θέα που έβλεπαν και  οι δυό μαζί πίνοντας τον καφέ τους και ρίχνοντας μια ματιά κάτω, στο χωριό τους, στα Κελλιά. Στο βάθος φαίνονται οι κορυφές των σπιτιών της Βωλάξ και το μοναστήρι της Αγίας Πελαγίας.

Στην επάνω πλευρά του καταυλισμού βρίσκονται τα καταστέγια.
Λεπτομέρεια από το εσωτερικό ενός καταστεγιού με την ταΐστρα (ναι, καλά μαντέψατε...) σκαλισμένη στον βράχο.

Και στα πλαίσια του μαθήματος "Αρχιτεκτονική ενσωμάτωσης κτισμάτων στον χώρο" αποκλειστικά για ντόπιους, Ηροστρατικών καταβολών εργολαβίσκους , άλλες δύο φωτογραφίες...

Στην κάτω πλευρά του οικισμού είναι τα πατητήρια, των οποίων τα αποδοχάρια κατέληγαν στο εσωτερικό αυτού του οικήματος,
που τότε φυσικά, ήταν γεμάτο με εξαίσιες μυρωδιές από μούστο και κρασί που ζυμώνεται, από την ζέστα της στροφιλιάς που αποστάζεται σταγόνα-σταγόνα για να γίνει το μοναδικό Τηνιακό ρακί με το ασύγκριτο άρωμα και την απαλή γεύση. 
Σας κούρασα. 
Τελειώνω με μιά σκέψη.
Πόσα χιλιόμετρα μάντρας διασχίζουν το νησί; πόσες δεκάδες χιλιόμετρα μονοπατιών πλέκονται πάνω του; σε πόσο απομακρυσμένα μέρη είχαν φτάσει για να καταφέρουν να ζήσουν; πόση αγάπη είχαν για τον τόπο τους, τελικώς ;! 

Η Τήνος είναι ένα μουσείο. 
Το μοναδικό μουσείο μιας ανθρώπινης, καθημερινής τέχνης. 
Μέχρι να το αντιληφθούμε αυτό και να αντιμετωπίσουμε ανάλογα, θα πρέπει κάθε στιγμή να είμαστε σε εγρήγορση. 
Οι τοπικοί άρχοντες θέλουν να δείξουν καλό πρόσωπο στους τσοπαναραίους τους και θα κλείσουν τα μάτια σε οτιδήποτε θα φέρει ανάπτυξη αλλά όχι άμεσα. 
Μείνετε άγρυπνοι. 
Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και καμμία κατάσταση δεν παγιώνεται αν δεν το θελήσουμε όλοι.