Όχι, δεν πρόκειται για περιγραφή της επίσκεψης κάποιου πολιτικού στο χωριό μας, λυπάμαι που σας απογοητεύω και ντροπή μου που έβαλα τόσο γενικόλογο τίτλο...
Δυστυχώς, απ' ό,τι φαίνεται, οι πολιτικοί μας διακοπίστηκαν αλλού κι' έτσι χάσαμε την μοναδική ευκαιρία να απολαύσουμε τις γεμάτες ενδιαφέρον για την πορεία του τόπου μας φάτσες τους...
Πίσω στο κυρίως θέμα μας και γρήγορα και να μην ξαναπιάσω τέτοια κατηγορία αντικειμένων στο στόμα μου...
Ο Καραγκιόζης, ο κανονικός και αξιοπρεπέστατος δηλαδή, ήρθε στα Κελλιά για μια παράσταση στο θεατράκι του χωριού, που ο Σύλλογος Κοινότητας Καλλονής έχει αρχίσει και αξιοποιεί με τον καταλληλότερο τρόπο.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι, ο κόσμος, ειδικά μόλις αφήσει τις τσιμεντένιες φυλακές του, θέλει να μαζεύεται με οποιαδήποτε αφορμή και να περνάει κάποιες ώρες ο ένας στην έστω αόριστη συντροφιά των άλλων.
Το θεατράκι, λοιπόν, γέμισε πάλι από κόσμο, που ήρθε να παρακολουθήσει το "Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο Σκιών Κωνσταντίνου Βαμβακάρη"
Ο Καραγκιόζης δεν έπαψε ποτέ να είναι μια διαχρονική φιγούρα, που, όπως οι παληές ελληνικές ταινίες, εξακολουθεί να μας γοητεύει.
Όποιος σύγχρονος ηθοποιός, σκηνοθέτης ή καλλιτέχνης στον χώρο του θεάματος δεν μπορέσει να αποκρυπτογραφήσει το γιατί συμβαίνει αυτό και να διδαχτεί απ' αυτό, πολύ γρήγορα θα πάει στην στοίβα με τους άλλους που πέρασαν για δύο-τρεις σεζόν από τα μάτια μας και χάθηκαν.
Με τον Καραγκιόζη, ακόμη κι' όταν ξέρεις τί πρόκειται να πεί ή τι πρόκειται να κάνει, αντιδράς σα να το βλέπεις για πρώτη φορά.
Η μεγάλη έκπληξη της παράστασης ήταν η ηλικία του καραγκιζοπαίκτη, που ήταν 17 ετών!
Ο Κωνσταντίνος, για τον οποίο ο λόγος, έχοντας γοητευτεί από μια παράσταση που παρακολούθησε όταν ήταν μόλις τριών χρονών, έστησε σιγά-σιγά με υπομονή, αγάπη και μεράκι τον δικό του μπερντέ και ασχολείται με το χόμπυ του πολύ σοβαρά.
Οι φιγούρες είναι σχεδιασμένες, χρωματισμένες και κομμένες από τον ίδιο, όπως και όλα τα σκηνικά της παράστασης, που ήταν ιδιαίτερα απαιτητική αφού ο Καραγκιόζης κατέβαινε με όλη την ακολουθία του στον βυθό για να μας περάσει ένα μήνυμα για την μόλυνση των θαλασσών.
Για τα πιτσιρίκια που βρέθηκαν στα Κελλιά απλώθηκε μια μεγάλη τέντα εμπρός ακριβώς από την σκηνή και αυτό έκανε την διαφορά. Τα μικρά γέλαγαν, συνομιλούσαν με τον Καραγκιόζη, χόρευαν και έδιναν στην παράσταση την ουσία της, που είναι η αυθόρμητη συμμετοχή και το αγνό, καθαρό γέλιο των παιδιών.
Κλείνω την αναφορά σ' αυτήν την παράσταση και εύχομαι σε όλα τα παιδιά που παρακολούθησαν την παράσταση, να πετύχουν να βρουν κάτι που θα εκφράζει αυτά τα ίδια, τον εντελώς δικό τους εαυτό και όχι τα θέλω και τα πρέπει των γονιών τους.
Κι' όταν το βρούν κι' όποτε το βρουν, να το ακολουθήσουν με την καρδιά τους και να το φτάσουν όσο πιό μακρυά γίνεται.
Σε εμάς τους μεγαλύτερους εύχομαι, όταν κάποτε διαπιστώσουμε πως τα παιδιά μας βρήκαν και κάνουν αυτό που τα εκφράζει, να έχουμε το σθένος να παραμερίσουμε τα πρέπει και τον εαυτό μας και να σταθούμε και να στηρίξουμε τα παιδιά μας όπως ακριβώς στηρίζουν οι γονείς του Κωνσταντίνου το παιδί τους στην μεγάλη προσπάθεια που κάνει να είναι ο εαυτός του.
Δυστυχώς, απ' ό,τι φαίνεται, οι πολιτικοί μας διακοπίστηκαν αλλού κι' έτσι χάσαμε την μοναδική ευκαιρία να απολαύσουμε τις γεμάτες ενδιαφέρον για την πορεία του τόπου μας φάτσες τους...
Πίσω στο κυρίως θέμα μας και γρήγορα και να μην ξαναπιάσω τέτοια κατηγορία αντικειμένων στο στόμα μου...
Ο Καραγκιόζης, ο κανονικός και αξιοπρεπέστατος δηλαδή, ήρθε στα Κελλιά για μια παράσταση στο θεατράκι του χωριού, που ο Σύλλογος Κοινότητας Καλλονής έχει αρχίσει και αξιοποιεί με τον καταλληλότερο τρόπο.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι, ο κόσμος, ειδικά μόλις αφήσει τις τσιμεντένιες φυλακές του, θέλει να μαζεύεται με οποιαδήποτε αφορμή και να περνάει κάποιες ώρες ο ένας στην έστω αόριστη συντροφιά των άλλων.
Το θεατράκι, λοιπόν, γέμισε πάλι από κόσμο, που ήρθε να παρακολουθήσει το "Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο Σκιών Κωνσταντίνου Βαμβακάρη"
Με τον Καραγκιόζη, ακόμη κι' όταν ξέρεις τί πρόκειται να πεί ή τι πρόκειται να κάνει, αντιδράς σα να το βλέπεις για πρώτη φορά.
Ο Κωνσταντίνος, για τον οποίο ο λόγος, έχοντας γοητευτεί από μια παράσταση που παρακολούθησε όταν ήταν μόλις τριών χρονών, έστησε σιγά-σιγά με υπομονή, αγάπη και μεράκι τον δικό του μπερντέ και ασχολείται με το χόμπυ του πολύ σοβαρά.
Κι' όταν το βρούν κι' όποτε το βρουν, να το ακολουθήσουν με την καρδιά τους και να το φτάσουν όσο πιό μακρυά γίνεται.
Σε εμάς τους μεγαλύτερους εύχομαι, όταν κάποτε διαπιστώσουμε πως τα παιδιά μας βρήκαν και κάνουν αυτό που τα εκφράζει, να έχουμε το σθένος να παραμερίσουμε τα πρέπει και τον εαυτό μας και να σταθούμε και να στηρίξουμε τα παιδιά μας όπως ακριβώς στηρίζουν οι γονείς του Κωνσταντίνου το παιδί τους στην μεγάλη προσπάθεια που κάνει να είναι ο εαυτός του.
