ΟΤΑΝ ΘΑΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΚΙ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...

Όταν θάχει φύγει κι’αυτό το καλοκαίρι και θάχουν καταλαγιάσει οι φωνές κι’ ο θόρυβος, 

Όταν θάχουμε γυρίσει στην ρουτίνα μας και θα προσπαθούμε απεγνωσμένα να κρατήσουμε τα σημάδια του καλοκαιριού πάνω μας για όσο περισσότερο γίνεται, 

Όταν θα μετράμε τις μέρες για την επόμενη αργία, που σαν χαραμάδα στον τοίχο του κελλιού θα μας επιτρέψει να ξεφύγουμε πάλι προς το νησί...

...τότε ακριβώς είναι που θα βρίσκουμε τριγύρω μας, σαν κόκκους άμμου στα καθαρά σεντόνια, μικρές κουκίδες με πολύ έντονες εικόνες, συμπυκνωμένο χρόνο που δεν υπάρχει τρόπος να τον φέρουμε στα σωστά του γράδα και να τον χορτάσουμε. 

Είναι εκείνες οι στιγμές που περνούν όχι απαρατήρητες, αλλά, απελπισμένα γρήγορα, που δεν κρατιούνται και δεν μένουν για πολύ καί που άμα δεν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, χάνεις εκείνη την γλυκόπικρη γεύση τους.

Είναι η στιγμή που κυττάς έξω απ΄την πόρτα και βλέπεις το καλοκαίρι να περνάει...

Είναι τα αναπάντεχα γεράνια σε μιά στροφή του δρόμου...

 Είναι το λευκό μέσα στα βράχια...

Είναι μια ανέλπιστη συνάντηση με έναν από τα τελευταία γερόντια του νησιού...

Είναι μια συντροφιά έξω απ΄τα φώτα του χωριού...

Είναι το κεντημένο φώς του Δεκαπενταύγουστου στο Βρυσί...

Είναι οι λίγοι προσκυνητές στον Άγιο Παντελεήμονα...

Είναι μια βιαστική επίσκεψη στο σχολείο στα Λουτρά για μια έκθεση, που καταλήγει αργά...

Είναι η ξαφνική συννεφιά στον Κουμάρο, που σε στέλνει στην καρδιά του φθινοπώρου και σε φέρνει πίσω σε λίγα λεπτά...

Είναι ένα ηλιοβασίλεμα που δεν θες να τραβήξεις γιατί είναι πολύ συνηθισμένο και τελικά, δήθεν αδιάφορα, έχεις ήδη πατήσει το κουμπί της μηχανής...

Είναι οι δευτερεύουσες χρήσεις εκπεσόντων αντικειμένων...

Είναι, τέλος, τα σύγχρονα μνημεία μας, για να μην ξεχνάμε πως η προβολή από την προσβολή, απέχει  μόνον ένα σίγμα...