Ο ΚΩΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΕΛΑΔΑΣ

«Ωραία», είπε ο καραβόγατος και χασμουρήθηκε, 

«Την Κυριακή ξαναψηφίζουμε, χαχούμμμμμμ.....».

Μόλις είχε τελειώσει η βουλευτική χρονιά, με τις καθιερωμένες Γυμναστικές Επιδείξεις, όπου τα κομματόσκυλα, οι κομματοτραφείς και τα λοιπά ασπόνδυλα είχαν επιδείξει τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές τους στις κωλοτούμπες !

Την ίδια στιγμή οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και το ίντερνετ περιέγραφαν ένα τέτοιο μέλλον:

Ναι! Μην σας φαίνεται παράξενο! 

Τόχουν αποφασίσει οι στρατοπεδάρχες του κόσμου να μας καταχειμωνιάσουν μεσ’ το κατακαλόκαιρο αν δεν ψηφίσουμε σύμφωνα με τις προσταγές τους...

Και ως γνωστόν, αφτοί τα μπορούν όλα! 

Δεν ξέρουμε εμείς πόση δύναμη έχουν αφτοί στα χέρια τους! 

Άμα θέλουν μας ψεκάζουν αφτοί και μας κάνουν ό,τι θέλουν! 

Είμαστε μερμήγκια εμείς μπροστά στην δύναμη αφτωνώνε... Αμέ!

Σκεφτομαι μεμιάς τους τουρίστες εκείνους, που τελικώς θα διαφύγουν από ταν ιστό των απαγορεύσεων των δημοκρατικών χωρών τους και θα μας επισκεφτούν για τις διακοπές τους και θα ανέβουν στο πολύχρωμο καράβι της γραμμής. 

Και θα ανέβουν στο κατάστρωμα να χορτάσουν όσα τους λείπουν στην πατρίδα τους και ’κει, θα αντικρύσουν την σημαία μας να ανεμίζει. Τί θα σκεφτούν τότε λέτε; 

"Να η σημαία ενός περήφανου έθνους;"

ή 

"Να μια σημαία χωρίς νόημα, να μια σημαία διακοσμητική..."

 

Υπάρχει η περίπτωση την Κυριακή να ψηφίσουμε κατά φόβον και τότε, όσα κι΄αν μας συμβούν θα τα αξίζουμε. 

Θα πρέπει τότε να μεταναστεύσουμε στην χώρα που θα έχει για σημαία της αυτήν εδώ...

...και που δεν ξέρω αν βρίσκεται στο τρίτο ή στο τέταρτο ημισφαίριο της Γης μας, αλλά θα πάμε εκεί που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει για να γλυτώσουμε την ξεφτίλα (όχι όμως και την αυτοξεφτίλα).

 

Έθνος κι΄αυτό... 

Να θέλει καλά και σώνει να βγεί στο φώς, να φύγει από την σκέπη του παγκοσμίου χρήματος, δίπλα στις ράγες της προβλέψιμης και αναμενόμενης διαδρομής, να θέλει να ανέβει επάνω στην αποβάθρα, στο κρύο και την βροχή και τον ανελέητο ήλιο...

Εκεί δηλαδή που είναι η αληθινή ζωή! 

Θέλετε αληθινό ουρανό, κύριοι; 

Δεν σας φτάνει ένας γαλάζιος τοίχος με μια γενναία δόση λάμπας φθορίου; 

Αχάριστοι..

Μα η εντολή είναι σαφής:

Δεν θέλετε το πέδικλο; Ε, τότε θα πεθάνετε προσπαθώντας να διαφύγετε...

Μα δεν σας φτάνει που από δω κάτω μπορείτε και ακούτε την μπάντα να παιανίζει διθυράμβους για τις θυσίες σας και την εκτίμηση που σας έχουν όλοι οι ξένοι για το πόσο πειθαρχημένοι καθόσαστε στους ξερόβηχές τους..;

Μάλλον δεν μας φτάνει...

Μάλλον έχει μεγαλύτερη αξία το να είναι κάποιος μέσα, το να είναι το φως αναμμένο, το να μπορούμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα, και μόνοι μας και μεταξύ μας.

Μου φαίνεται, ρε αδέρφια, πως τελικώς, μεγαλύτερη ειλικρίνεια έχει ο κώλος της αγελάδας: 

Όταν θέλει να χέσει, χέζει χωρίς να προειδοποιεί, χωρίς να βρίζει,δίχως να τρομοκρατεί και χωρίς να απειλεί. 

Και η χεσιά της έχει τριπλή δράση (triple action shit): ξαλαφρώνει, λιπαίνει, ανακυκλώνει.  

Λέτε να τους πηγαίναμε καμμιά αγελάδα εκεί στις Βρυξέλλες να τους «λιπάνει» τα γυαλισμένα μάρμαρα..; 

 

Ή πάλι, αντί για την αγελάδα μπορούμε να τους στείλουμε την Κυριακή το ανάλογο μήνυμα...

Ίσαμε έντεκα εκατομμύρια χεσιές, σα να λέμε..

ΟΙ 39 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Τριάντα εννέα φωτογραφίες για να σας δείξω το χωριό μου, τα Κελλιά.

Το χωριό μου δεν υπάρχει.

Είναι ένα οποιοδήποτε χωριό στην ελληνική επαρχία, στην ύπαιθρο, που ρημάζει και σβήνεται αργά, αλλά σταθερά από τον χάρτη των παραγωγικών περιοχών της πατρίδας μου.  
Σε λίγο, λοιπόν, δεν θα υπάρχει.

Οι κλειστές πόρτες πληθαίνουν και κρύβουν πίσω τους το χαμένο ήθος και έθος της καθημερινότητας. 
 Άσπιλοι άνθρωποι δεν υπήρξαν ποτέ, σε κανέναν τόπο. 

 

Ορισμένοι απ΄αυτούς όμως, κράτησαν τον εαυτό τους μέσα στις κοινωνικές δομές με έναν ανεπανάληπτο τρόπο.
Οι παρόντες πασχίζουν να μείνουν στον τόπο μέσα σε κύματα αλλοτρίωσης, ξεπουλήματος, αδιαφορίας, υποκρισίας. 

Οι ερχόμενοι ελπίζουμε να είναι καλύτεροι από εμάς. Να τιμούν τον τόπο τους και να τού αποδίδουν τα δέοντα.

Αλλιώς, θα σβήσει.

Και θα έρχονται γιορτές χωρίς παιδιά, όπου στην περίφημη ανηφόρα του Αγίου Ζαχαρία θα ακούγονται μόνο σερνάμενα βήματα και βαρειές ανάσες και δεν θα βρίσκεται κανείς να απλώσει το χέρι να απαλύνει την οδυνηρή διαπίστωση ότι τα χρόνια πέρασαν.

Το γαλανόλευκο χωριό μου, αν όλα συνεχίσουν στους σημερινούς ρυθμούς, θα είναι ένα χωριό-ξενώνας, ένας οικισμός-υπνωτήριο, ένα συγκατοίκημα ξένων μεταξύ τους, ευκαιριακών κλεπταποδόχων εισαγωγής.

Σήμερα, υπάρχει ομορφιά παντού, ακόμη κι΄αν ο Βασιλεύς Τσιμέντο έχει σταθεί κι΄έχει απλωθεί σχεδόν παντού. 
Η ομορφιά όμως, είναι των ανθρώπων, που ακούγονται πίσω από κλειστές πόρτες, κάτω από ανοικτά παραθύρια, μέσα στους δρόμους να μιλούν, να γελάνε, να παίζουν με τα παιδιά τους και τελικώς, απλώς να είναι.

,

Δεν φαντάζεται κανείς πώς, ένα γεράνι σε μια ακατέβατη για χρόνια σκάλα μπορεί να κρύψει από κανέναν την αληθινή πίκρα που κρύβεται στο κόκκινό του. 
Μοιάζει πιότερο με ευγενικό σήμα κινδύνου λίγο πιό κάτω από την πρόχειρα καρφωμένη πόρτα, που πίσω της κρύβονται τα χνάρια ενός νοικοκυριού που έπαψε να υπάρχει.

Σπεύδουν τα γεράνια και τα χιονάκια να καλύψουν τις πληγές, να μην δεί ο επισκέπτης την απουσία, 

να μην παρατηρήσει την αμείλικτη αδιαφορία, να μην καταλάβει πως κι΄εδώ οι άνθρωποι γερνάνε.

Περπατάω με τα μάτια κάτω. 
Δυστυχώς θυμάμαι ποιός έμενε πού και δεν μπορώ να κάνω μιά βόλτα στο χωριό χωρίς να καταλήξει ένα μνημόσυνο όχι γι' αυτούς που έφυγαν, μα για κείνους που μείναμε πίσω και που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε πώς στην ευχή ήταν όλο αυτό γεμάτο και ζωντανό, παλλόμενο από ζωή.

Πόρτες ανοίγουν, κόσμος ανεβοκατεβαίνει, μανάδες φωνάζουν τα παιδιά, τα κοφίνια φορτώνονται και ξεφορτώνονται στα σαμάρια έξω απ΄τα κατώγια, 
 

τα χωράφια μυρμηγκιάζουν από ανθρώπους, στα μονοπάτια πηγαινοέρχονται αγρότες και ζώα, στο κουρείο γυρίζουν από στόμα σε στόμα τα τελευταία νέα,

 στο μαραγκούδικο δε σταματάνε ν’ ακούγονται τα σφυριά και το πριόνι, στου κάπελλα οι παραγγελίες έρχονται ασταμάτητα

 Στα σπίτια τα πιάτα αστραφτοκοπούν στις πιατοθήκες...

...και οι θυρίδες είναι γεμάτες από τ΄αγαθά του Θεού.

Το χωριό, όχι μόνον θρέφει τους κατοίκους του, αλλά, δέχεται χέρια κι' από άλλα χωριά, όπως τον Χαράλαμπο, που μένει σ' αυτό εδώ το σπίτι στον δρόμο για τον Άη-Γιώργη...

...και που όταν θα πεθάνει, θα τον πάνε στο χωριό του στην Όξω Μεριά φορτωμένο σε μια σκάλα...

Νερά τρέχουν στον υνταγό και ποτίζουν τα περιβόλια, το χωριό δεν κοιμάται ποτέ, πάντα κάποιος είναι έξω να "γυρίσει" το νερό, να κρατήσει την τάξη και την σειρά μιας λειτουργικής κοινότητας.

Στην βρύση πρέπει να πάρεις σειρά για να γεμίσεις την στάμνα ή να ποτίσεις το γάιδαρο στον δρόμο για το χωράφι.

Στης Αργυρώς τον καφενέ ήρθε το τηλέφωνο, μπορείς άμα θες να μιλάς με τους δικούς σου στην Αθήνα, "Ε, τσατσα-Αργυρώ! Θα μ' φωνάξ'ς ντ' μαμά μ'  σ΄ δγιό η ώρα!"
Στο πεζούλι αριστερά στην πόρτα κάθονται δυο-τρεις ηλικιωμένοι, περνάω εξάχρονο πιτσιρίκι, "Να σε κεράσω μια τσικουλάτα..;", μου χαμογελάει ο μπάρμπα Αντώνιος ο Κουκουλάς.

"Πήγαινε στης τσατσα-Καρμέλλας και πες της να σου βάλει ένα κιλό αλεύρι για κουλουράκια κι΄ένα κιλό ρύζι για γεμιστά!"
Βγαίνω με τα ψώνια και πάντα με δυό αχλάδια στα χέρια.

Στο δρόμο για την Αετοφωλιά πάνε κι΄ έρχονται γελάδες, πρόβατα, γαϊδούρια φορτωμένα μπάλες, καρπούζια, ζώα για τον χασάπη στην Χώρα.

Μετά, τα λεφτά δε φτάνουν, τα χωράφια δεν έχουν νερά, οι δρόμοι δεν πάνε μέχρι εκεί που θάπρεπε για να μπορούν οι αγρότες να μεταφέρουν με ευκολία την παραγωγή τους. 

Θα κάνουν κάμποσους δρόμους τριάντα χρόνια μετά, όταν θάχει στερέψει από νιάτα το νησί.
Όταν καλές νοικοκυρές θάχουν πεθάνει πικραμένες για τα παιδιά που φύγαν στην Αθήνα...

...και που θα γυρίσουν μόνο και μόνο, για να φράξουν μια και καλή κάποια πόρτα αχρείαστη από ΄δω και πέρα...

...ένα παράθυρο που δεν έχει λόγο πιά να βλέπει κάπου.

Και η βροχή, που κάποτε ήταν κυρίως ευλογία, τώρα έρχεται και κάθε φορά παίρνει μαζί της κάτι. 
Στην αρχή λίγο χώμα, μετά ένα ξεφλουδισμένο κομμάτι σοβά, ύστερα μια πέτρα ή ένα χαλαρό ξύλο, μετά ο αέρας τρέχει να χωθεί στις χαραμάδες, να σπρώξει το νερό παραμέσα, μετά βγαίνει ο Ήλιος, να ξεράνει το χώμα, να στεγνώσει τους αρμούς, να χαλαρώσουν, να γίνουν ευάλωτοι στην επόμενη βροχή, στον ακόλουθο αέρα.

Μέχρι, που ένα βράδυ σε ξυπνάει ένας ξαφνικός πάταγος, που έχει διάρκεια, δεν σηκώνεσαι καν από το κρεββάτι, μον' εύχεσαι να μην έχει ρίξει καμμιά κολώνα και να μην έχει κάνει καμμιά ζημιά στο χωριό το σπίτι της κυρα-Μαρίας, που σωριάστηκε αφήνοντας παράδοξα σχήματα να στέκονται όρθια, επιτύμβιες στήλες αυτών που απο καιρό έχουν φύγει.

Στοιβάζονται τα μπάζα πίσω από τα παράθυρα, αλλόκοτοι κάτοικοι ενός οριοθετημένου κενού που έπαψε να είναι.

Οι πόρτες φράζουν από τα χόρτα, δεν μπορείς ούτε να μπεις να δεις μια ματιά αυτό που έχει απομείνει...

Πόρτες ειρωνικά μισάνοιχτες, να περιπαίζουν την ζωή την ίδια...

...κατώγια που νομίζεις πως τώρα δα θα βγει ο Φραγκός να σαμαρώσει τα ζώα, να κινήσει για Πίσω...

...άθικτα παράθυρα, που λες θ' ανοίξουν και η κυρα-Αλεξάντρα θα σε φωνάξει για καφέ με παξιμάδι...

Μα είσαι μόνος μέσα στο χωριό. 

Και το καλοκαίρι αργεί, νάρθει να κοροϊδέψει τους φόβους σου, να σου δείξει πως, ακόμη υπάρχουν μάστορες που μαζεύουν το χωριό και το στήνουν στα πόδια του όταν χρειαστεί.

Να σου δείξει πως, κάποια περπατιά χρειάστηκαν ψήλωμα για να μπορούν τα φρέσκα πιτσιρίκια να ανεβαίνουν με ασφάλεια και να χαζολογάνε στον δρόμο...

...πως ακόμη υπάρχουν σπίτια που θαρθούν οι νοικοκυραίοι τους να τα ζωντανέψουν.

...και πως πάντα θα φέγγει το φως, ακόμη κι' από μέσα από ένα ρημαγμένο σπίτι.

ΤΟ ΝΕΟ "ΠΙΣΤΕΥΩ"

Πιστεύω εις ένα Ευρώ,

Πατέρα, λαοκράτορα, ποιητήν δουνουτού και γης, δανειστών τε πάντων και φραγγάτων.

Και εις ένα Κύριον πρόεδρο της Ε.Κ.Τ., τον Υιόν του Ευρώ τον μονογενή,

τον εκ του Πατρός δανεισθέντα προ πάντων των εντόκων

δάνειο εκ δανείου, ευρώ αληθινόν εξ ευρώ αληθινού, τοκισθέντα, ου χαρισθέντα,

ομοούσιον τω ΔΝΤ, δι' ου τα πάντα οφείλετο.

Τον δι' ημάς τους χαχόλους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των Βρυξελλών

και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Ηλιθίου και Μαργαρίτας του Ανδρέα και πρωθυπουργήσαντα.

Παρετιθέντα τε υπέρ ημών επί Καρόλου Παπούλια και παθόντα και ξεφτιλισθέντα.

Και ταξιδέψαντα στην Κόστα Ρίκα κατά τας γραφάς.

Και ανελθόντα εις τη σοσιαλισική διεθνή και καθεζόμενον εκ δεξιών του Βλακός.

Και πάλιν ερχόμενον μετά λόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της μαλακίας ουκ έσται τέλος.

Και εις τον Παπαδήμα τον Άγιον, τον Κύριον, τον φοροοποιόν, τον εκ του Πατρός εκπορευόμενον,

το συν Πασόκ και Νουδού συγκυβερνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν δια των εκδοτών.

Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και άποστολικήν Γερμανίαν.

Ομολογώ μνημόνιο εις άφεσιν χρεών.

Προσδοκώ κούρεμα ιδιωτών.

Κι οφειλή του μέλλοντος αιώνος. 
Αμήν.

Το βρήκα εδώ:  http://korfiatis.blogspot.com/

ΟΥΤΕ ΦΡΑΠΕΔΕΣ ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ !!!

Ούτε φραπέδες στα φανάρια δεν έχετε πουλήσει, ρε γραββατοφορεμένα ξόανα, και ζητάτε να σας ψηφίσουμε για να σώσετε την αγορά και το εμπόριο !!!

Για να δημιουργήσεις κάτι για να χτίσεις κάτι, πρέπει να ανησυχείς, να τρέχει αίμα στις φλέβες σου και όχι μαρμελάδα!

Να ανησυχείς για το σπίτι σου, να ανησυχείς για τα παιδιά σου και το μέλλον  τους, να ανησυχείς για το χωριό σου, τον τόπο σου, τον πολιτισμό σου, με λίγα λόγια να σε κόφτει η πατρίδα σου, να σε πονάει! 

Να βλέπεις τα βουνά και τις θάλασσες και να σε πιάνει δέος, ν’ ακούς τραγούδι εκατοντάχρονο και να σε πιάνει σύγκρυο, να ανοίγεις την πόρτα στο πατρικό σου και να νιώθεις την ευθύνη!

Άμα τάχεις όλα λυμένα και τρέχουν τα μισθά και τα μπόνους και τα επιδόματα κι’ είναι και το αυτοκίνητο και το κινητό και το γραφείο και οι παρατρεχάμενοι και όλα πληρωμένα από αλλωνών ιδρώτα, τί περιμένεις να νιώσεις, ρε ζελεδάκι της συμφοράς και του κλαμμάτου;

Πώς να συγκριθείς με τον μεροκαματιάρη, που καίγεται για να ζήσει, όχι για να βρει καλή θέση στο Μέγαρο να τονε πιάσουνε οι κάμερες και να τον τυτπώσουν οι φυλάδες! 

Ε; Πώς να συγκριθείς με το εργατικό ατύχημα, όταν η μόνη σου σκοτούρα είναι μη και φτάσει η κουρού από τα Everest κρύα στο πιατάκι σου;

Δε λέω να είχες διοικήσει έστω και περίπτερο. 

Αυτό είναι δύσκολη δουλειά και θέλει γατόνι τσαμπουκαλεμένο μέσα στο κουβούκλιο. 

Φραπέδες, ωρε ανεπάγγελτο παράσιτο, αν είχες πουλήσει στα φανάρια θα ήξερες πως, όταν εσύ βγαίνεις αβασάνιστα και λες «Εκλογές», Η ΑΓΟΡΑ ΚΛΑΤΑΡΕΙ, ΚΑΘΕΤΑΙ, ΣΑΠΙΖΕΙ !!! 

Και δίνεις άλλο ένα πισώπλατο χτύπημα σ’ αυτούς που περιμένουν σταθερότητα για να δουλέψουν, για να πληρώσουν, ΓΙΑ ΝΑΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΦΑΝΕ!!! 

Και το λες δεύτερη φορά σ’ ένα μήνα!!!

Γιατί, στην Ελλάδα, λατρευτέ μου προγουλοφόρε, 

οι εκλογές είναι ΆΜΕΣΑ συνυφασμένες με αναταραχή, αβεβαιότητα, έχθρα, οπαδισμό, εκδικητικότητα και ο,τιδήποτε φέρνει τα πάνω κάτω και μας κάνει να φτάνουμε στα πρόθυρα του εμφυλίου!!!

Θάπρεπε να το ξέρετε, αλλά πού να το μάθετε... 

Όταν το κοντινότερο που έρχεστε με τον λαό είναι όταν προφέρετε την λέξη «λαός».

Και την λερώνετε κιόλας με τις καλομαθημένες από τον εσπρέσσο και το καρπάτσιο γλώσσες σας, γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε να πείτε την λέξη «Λαός» θα πρέπει προηγουμένως να έχετε βάλει μέσα στο άχρηστο πράγμα που βρίσκεται ανάμεσα στα αυτιά σας, εικόνες από αίμα, θυσίες, στερήσεις, καρτερία, πόνο, αλλά, μαζί και αξιοπρέπεια. 

Να μια άγνωστη λέξη, για τα παιδάκια της βουλής: ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. 

Σημαίνει, πως ό,τι κι΄αν μου συμβαίνει, παραμένω άνθρωπος και συντρέχω τον άνθρωπο. 
Απλό δεν είναι να το λές; 
Για δοκίμασε να το κάνεις κιόλας, να δω εγώ τα τσισάκια να φτάνουν μέχρι τα SEBAGO… 

Λέει ο πατέρας μου μια σοφή κουβέντα: 

«Άμα θες να δεις τα δόντια του διαβόλου, τράβα του την ουρά!». 

Κι’ εσάς τώρα που σας τραβήχτηκε η ουρά, βλέπουμε και τα δόντια σας τα καλοσφραγισμένα, αλλά, φάνηκε κι’ η γλώσσα σας περισσότερο, που γλείφετε εκεί που φτύνατε, για μια θεσούλα στην νέα βουλή, για μια θέση στο κόμμα, για μια φωτογραφία εις τας Βρυξέλλας, για μια μιζούλα της προκοπής λίγο πριν καταρρεύσει το οικοδόμημα. 

Τρέχετε να ρίξετε ωκεανούς λάσπης σ’ εκείνους, που σας έκλεψαν δικαιωματικά τα ψηφαλάκια (εσείς, βέβαια, διαβάζετε «λεφτάκια», σαν τα μάτια του Σκρουτζ Μακ Ντακ που βλέπουν το σήμα του δολλαρίου...) μπας και γυρίσετε πίσω το ρεύμα. 

Τα ξαναφτιάχνετε μεταξύ σας, αλλά, είστε τόσο ζώα που δεν ξέρετε πως η λυκοφιλία κρατάει όσο υπάρχει κρέας στο μαντρί! Μετά, γυρνάνε όλα τα βλέμματα στον πιό αδύναμο της αγέλης και τα σάλια μαζεύονται στην άκρη στο στόμα...

Περιμένουμε. 

Έχουμε υπομονή μέχρι την επομένη των εκλογών. 

Και θα σας δούμε να τρώγεστε, να τα ρίχνετε ο ένας στον άλλον, να ξεσκίζετε τις κομματικές σας σάρκες σε κόμματα και κομματίδια, να ματώνετε από τα νύχια των χεριών που σας χτύπαγαν φιλικά στην πλάτη, να σας φτύνουν τα στόματα που σας κολάκευαν. 
Θα σας δούμε να ματοκυλιέστε μεταξύ σας και θα σας αφήνουμε. 

Ούτε πετσέτα δεν θα βρεθεί να σας σκουπίσει τον πιό ιερό ιδρώτα της ζωής σας: τον πρώτο!!! 

Σφογγοκωλάριοι...

Η Χρυσή Αυγή και το Μελανό Ηλιοβασίλεμα...

Ευτυχώς, που βρέθηκαν ανάμεσά μας οι Νέοι Βάρβαροι, απαραίτητοι, όπως αποδεικνύεται. 

Ευτυχώς, για να καταλάβουν όλοι πόσο δημοκράτες είμαστε οι υπόλοιποι, πόσο κοπτόμεθα για την δημοκρατία και τα δικαιώματα των πολιτών και μάλιστα, σε βάθος χρόνου, όταν δηλαδή η Χρυσή Αυγή θα ‘χει γίνει εξουσία και θα αρχίσει τα πογκρόμ κατά των άλλων, όποιοι κι΄αν είναι αυτοί τότε...

Ενώ, μερικούς μήνες πριν, είμασταν λιγότερο δημοκράτες...

Όταν μας καταπατούσαν συνταγματικά δικαιώματα και έκαναν κουρέλι το Σύνταγμα δίνοντάς του όποια ερμηνεία ήθελαν, 
όταν έφτιαχναν νόμους μέσα σε μια νύχτα για να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω, 
όταν τα κανάλια και οι εφημερίδες τους έμπαιναν στην μέση για να ρίξουν όση λάσπη, τρόμο και ψέμμα χρειαζόταν για να συνεχίσουν να μας βιάζουν,
όταν χτύπαγαν αναίτια και μεθοδευμένα τον λαό τον ίδιο, 
όταν πέρναγαν στα ψιλά των ειδήσεων τις ληστείες, τις αυτοκτονίες, την πείνα των παιδιών και τον εξευτελισμό της εργασίας, α, τότε δεν είμασταν τόσο δημοκράτες όσο τώρα...

Τώρα, εμφανίστηκαν οι σκοτεινοί στο προσκήνιο και φανήκαν τα λερωμένα μας ρούχα φωτεινά και καθαρά.

Τώρα, που μπήκε το ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟ στο κοπάδι, οι υπόλοιποι δείχνουμε αν όχι λευκοί, τουλάχιστον όμοιοι στο ΜΗ-ΜΑΥΡΟ-ΧΡΩΜΑ μας. 

Επιτέλους ήρθαν οι Βάρβαροι, που περιμέναμε μαζεμένοι στην αγορά! 
Στη φέραμε, Καβάφη μου! Ευτυχώς, ήρθαν!

Πάτησαν τα καθαγιασμένα μάρμαρα της βουλής των ελλήνων οι χρυσαυγίτες και τα σπίλωσαν, μας χάλασαν το παρκέ με τα doc martins, θα μας πιούν τα εσπρεσάκια, άσε που μπορεί και να στραβοκυττάξουν όποιον δεν πίνει ελληνικό καφέ...

Θα περάσουν, δηλαδή, αυτά τα τέρατα από την ίδια πόρτα που πέρασαν Κολοσσοί της πολιτικής όπως οι Πάγκαλος, Παπακωνσταντίνου, Λοβέρδος, Τζοχατζόπουλος, ΓΑΠ, Αντωνάκης (μου), Γιακουμάτος, Καϊλή, Νταλάρα, Διαμαντοπούλου, Τσουκάτος, Σημίτης, Αλογοσκούφης, Παυλόπουλος, Μπακογιάννη, Μεϊμαράκης και λοιπές ιστορικές προσωπικότητες..; 

Δηλαδή, θα είναι κι΄αυτοί στο κυλικείο της βουλής να παρακολουθούν μαζί μας ποδόσφαιρο ενώ έξω θα καίγεται η Αθήνα από τις διαδηλώσεις; 

Αίσχος... 

Αν και με αυτούς ανάμεσά μας θα φαινόμαστε πολύ πιό δημοκράτες απ΄ό,τι πριν, είναι αλήθεια...

Και οι πιό μεγάλοι δημοκράτες θα είναι εκείνοι που δεν θα τους μιλάνε, δεν θα τους λένε ούτε καλημέρα κι΄ακόμη περισσότερο δημοκράτες θα είναι εκείνοι που θα τους γυρνάνε και τις πλάτες, πόσο μάλλον και αν βγαίνουν επιδεικτικά απ΄το κυλικείο όταν «εκείνοι» θα μπαίνουν. 

Γιατί αν δεν κάνουν έτσι, δημοκράτες μου, θα τους μαρκάρουν τα δημοσιογραφάκια σε καμμιά πόζα μαζί τους χαμογελαστούς και δεν θα τους ξεπλένει ούτε ο Ειρηνικός Ωκεανός, τους διορισμένους και εξ' επαγγέλματος δημοκράτες μας...

Τώρα, που αυτοί λένε άναρθρα την γνώμη τους όπως κανένας μας δεν περίμενε, εμείς οι δημοκράτες σηκώνουμε το δάχτυλο και κατηγορούμε εκείνους που δεν διαφωνούν! 

Τώρα, που είδαμε το πρόσωπο του φόβου, διαπιστώνουμε πως δεν μας αρέσει!
Γιατί αυτό που βλέπουμε είναι η διαστροφή του φόβου καμωμένη εργαλείο στα χέρια τους.

Μα δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ, δεν απορήσαμε, δεν θελήσαμε να μάθουμε πού γεννήθηκε αυτό το μωρό, ούτε τί βύζαξε και μεγάλωσε και θέριεψε έτσι, ούτε ποιός το ταχτάρισε και τού' κανε λειώμα την ψυχή;

Ήταν πάντα κάποιες συνοικίες μακρυνές, τόσο μακρυνές σαν ξένες χώρες σε μιαν άλλην ήπειρο, που συνέβαιναν όλα εκείνα που τους ανέδειξαν σε εγγυητές της ασφάλειας.
Ήταν αλλωνών παιδιά, καποιανών προβληματικών οικογενειών, με κακές παρέες ίσως...
Δίναμε πιθανές εξηγήσεις και βγάζαμε θεωρίες που ερμήνευαν το φαινόμενο.
 
Αρκούμασταν να τους αποκαλούμε «Μαλακισμένα φασισταριά» και μ’ αυτό το θέσφατο καθαρίζαμε την συζήτηση, περιμένοντας παράλληλα να πεθάνουν ο Παττακός κι΄ο Ντερτιλής για να τελειώνουμε επιτέλους με τον σκελετό στην ντουλάπα...

Εμείς ξέραμε και αναγνωρίζαμε τους αμφισβητίες των δοκιμασμένων, διαπιστευμένων, αξιόπιστων και μοδάτων αριστερίστικων Εξαρχείων, μπάστα, μέχρις εκεί.

Τούτοι 'δω δέρνουν κιόλας...

Και μάλιστα δέρνουν μετανάστες. 
Δέρνουν εκείνους που πάνω τους εμείς οι δημοκράτες ακουμπάμε όλο μας τον οίκτο, που σαν κοινωνία έχουμε ανάγκη να διοχετεύουμε κάπου, για να καλύπτουμε το πραγματικό χάος του ελείμματος ουσιαστικής ανθρωπιάς.

Γιατί αν είχαμε ουσιαστική ανθρωπιά, δεν θα ζητάγαμε να μπουν όλοι μέσα και μετά να κλαίμε με κροκοδείλια δάκρυα γιατί μένουν πεινασμένοι.  

Θα ψάχναμε να βρούμε ποιά κτήνη τους φέρνουν εδώ και τους χρησιμοποιούν για να θησαυρίζουν, τη μιά με τα αχρείαστα μπιχλιμπίδια στις πλατείες, την άλλη με τα τζάμια στα φανάρια και τελευταία, με την ανακύκλωση μετάλλων και χαρτιού με καροτσάκια σουπερμάρκετ.

Μα, εμείς είμασταν τόσο δημοκράτες, που χαμογελάγαμε με κατανόηση (για το από μέρες αδειανό στομάχι του) όταν λέγαμε στον λιπόσαρκο Πακιστανό «Όχι, δεν θέλω άλλο cd με Κιάμο Live ή κι΄άλλο πιστολάκι μπουρμπουλήθρας» ενώ εκείνοι, τους αγριοκύτταζαν και φώναζαν «Φύγε από δω ρε!». 

Είμασταν τόσο δημοκράτες, που γράφαμε το έλληνας με μικρό έψιλον και το Πακιστανός με κεφαλαίο Πί και νομίζαμε πως έφτανε αυτό για να ξορκίσουμε το φάντασμα του μέσα μας ρατσιστή...


Δεν φτάνει τόση δημοκρατία; Τί θέλουν πιά οι πεινασμένοι; 


Κι' έτσι, όσο εμείς δεν δίναμε σημασία, σιγά-σιγά, φάρδυνε ο σβέρκος, έκλεισε το μυαλό, ο πατέρας κι΄η μάνα αντικαταστάθηκαν απ΄τον Αρχηγό κι΄έγιναν εχθροί όλοι οι "άλλοι", οι ορατά διαφορετικοί σε πρώτη φάση, με την υποβόσκουσα μισαλλόδοξη ελπίδα να ακολουθήσουν και άλλες κοινωνικές ομάδες μετά, οι εκτός κύκλου εμπιστοσύνης.

Και αναρωτιέμαι κάτι, εγώ ο φίλαθλος της δημοκρατίας: άμα γίνουν διαδηλώσεις και τα ΜΑΤ χτυπήσουν χρυσαυγίτες, τότε τί θα πούμε εμείς, οι δημοκράτες; 
Μα, προφανώς «Καλά τους κάνουν, φασίστες είναι!» 

Πόσα μέτρα και πόσα σταθμά έχει τούτη η ρημάδα η δημοκρατία, ρε ψηφοφόρε;

Κλείνω. 

Κλείνω γιατί σιχάθηκα, αληθινά σιχάθηκα να προσπαθούν να με ξεγελάσουν πάλι και να θέλουν να μου κλέψουν την κριτική σκέψη, που έχει ακόμη την καθαρότητα και την ικανότητα να βλέπει τον πραγματικό εχθρό, όποιο χρώμα και νάχει...

Δεν μου φταίει η Χρυσή Αυγή, ούτε το Μελανό Ηλιοβασίλεμα. 
Μου φταίνε τα μούτρα μου, που σπρώχνουν κάτω απ΄το χαλί τα προβλήματα αντί να τα καθαρίζουν.

Η σανίδα, πατριώτες, δεν μπορεί να ισορροπήσει στις δυό άκρες της. 
Άμα βάζεις απ΄τη μιά βάρος, θα πρέπει να συμπληρώνεις κι΄από την άλλη, ειδάλλως, θα μπατάρει. Άμα βάλεις πολύ βάρος κι΄απ΄τις δύο μεριές, θα σπάσει. 
Εκτός κι΄αν την στήσεις όρθια στον τοίχο, οπότε θα στέκεται, αλλά θάχεις χάσει το νόημα της ισορροπίας...

Κι΄άμα επιμείνεις να θες να την ισορροπήσεις παράλογα, τότε θα βρεθεί κάποιος που θα θελήσει να την καρφώσει για να την ισορροπήσει με τη βία.

Θυμάστε πώς ήταν με την σανίδα καρφωμένη σε μια παράλογη ισορροπία για εφτά χρόνια; 

Ε; Θυμάται κανείς;