Η Χρυσή Αυγή και το Μελανό Ηλιοβασίλεμα...

Ευτυχώς, που βρέθηκαν ανάμεσά μας οι Νέοι Βάρβαροι, απαραίτητοι, όπως αποδεικνύεται. 

Ευτυχώς, για να καταλάβουν όλοι πόσο δημοκράτες είμαστε οι υπόλοιποι, πόσο κοπτόμεθα για την δημοκρατία και τα δικαιώματα των πολιτών και μάλιστα, σε βάθος χρόνου, όταν δηλαδή η Χρυσή Αυγή θα ‘χει γίνει εξουσία και θα αρχίσει τα πογκρόμ κατά των άλλων, όποιοι κι΄αν είναι αυτοί τότε...

Ενώ, μερικούς μήνες πριν, είμασταν λιγότερο δημοκράτες...

Όταν μας καταπατούσαν συνταγματικά δικαιώματα και έκαναν κουρέλι το Σύνταγμα δίνοντάς του όποια ερμηνεία ήθελαν, 
όταν έφτιαχναν νόμους μέσα σε μια νύχτα για να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω, 
όταν τα κανάλια και οι εφημερίδες τους έμπαιναν στην μέση για να ρίξουν όση λάσπη, τρόμο και ψέμμα χρειαζόταν για να συνεχίσουν να μας βιάζουν,
όταν χτύπαγαν αναίτια και μεθοδευμένα τον λαό τον ίδιο, 
όταν πέρναγαν στα ψιλά των ειδήσεων τις ληστείες, τις αυτοκτονίες, την πείνα των παιδιών και τον εξευτελισμό της εργασίας, α, τότε δεν είμασταν τόσο δημοκράτες όσο τώρα...

Τώρα, εμφανίστηκαν οι σκοτεινοί στο προσκήνιο και φανήκαν τα λερωμένα μας ρούχα φωτεινά και καθαρά.

Τώρα, που μπήκε το ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟ στο κοπάδι, οι υπόλοιποι δείχνουμε αν όχι λευκοί, τουλάχιστον όμοιοι στο ΜΗ-ΜΑΥΡΟ-ΧΡΩΜΑ μας. 

Επιτέλους ήρθαν οι Βάρβαροι, που περιμέναμε μαζεμένοι στην αγορά! 
Στη φέραμε, Καβάφη μου! Ευτυχώς, ήρθαν!

Πάτησαν τα καθαγιασμένα μάρμαρα της βουλής των ελλήνων οι χρυσαυγίτες και τα σπίλωσαν, μας χάλασαν το παρκέ με τα doc martins, θα μας πιούν τα εσπρεσάκια, άσε που μπορεί και να στραβοκυττάξουν όποιον δεν πίνει ελληνικό καφέ...

Θα περάσουν, δηλαδή, αυτά τα τέρατα από την ίδια πόρτα που πέρασαν Κολοσσοί της πολιτικής όπως οι Πάγκαλος, Παπακωνσταντίνου, Λοβέρδος, Τζοχατζόπουλος, ΓΑΠ, Αντωνάκης (μου), Γιακουμάτος, Καϊλή, Νταλάρα, Διαμαντοπούλου, Τσουκάτος, Σημίτης, Αλογοσκούφης, Παυλόπουλος, Μπακογιάννη, Μεϊμαράκης και λοιπές ιστορικές προσωπικότητες..; 

Δηλαδή, θα είναι κι΄αυτοί στο κυλικείο της βουλής να παρακολουθούν μαζί μας ποδόσφαιρο ενώ έξω θα καίγεται η Αθήνα από τις διαδηλώσεις; 

Αίσχος... 

Αν και με αυτούς ανάμεσά μας θα φαινόμαστε πολύ πιό δημοκράτες απ΄ό,τι πριν, είναι αλήθεια...

Και οι πιό μεγάλοι δημοκράτες θα είναι εκείνοι που δεν θα τους μιλάνε, δεν θα τους λένε ούτε καλημέρα κι΄ακόμη περισσότερο δημοκράτες θα είναι εκείνοι που θα τους γυρνάνε και τις πλάτες, πόσο μάλλον και αν βγαίνουν επιδεικτικά απ΄το κυλικείο όταν «εκείνοι» θα μπαίνουν. 

Γιατί αν δεν κάνουν έτσι, δημοκράτες μου, θα τους μαρκάρουν τα δημοσιογραφάκια σε καμμιά πόζα μαζί τους χαμογελαστούς και δεν θα τους ξεπλένει ούτε ο Ειρηνικός Ωκεανός, τους διορισμένους και εξ' επαγγέλματος δημοκράτες μας...

Τώρα, που αυτοί λένε άναρθρα την γνώμη τους όπως κανένας μας δεν περίμενε, εμείς οι δημοκράτες σηκώνουμε το δάχτυλο και κατηγορούμε εκείνους που δεν διαφωνούν! 

Τώρα, που είδαμε το πρόσωπο του φόβου, διαπιστώνουμε πως δεν μας αρέσει!
Γιατί αυτό που βλέπουμε είναι η διαστροφή του φόβου καμωμένη εργαλείο στα χέρια τους.

Μα δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ, δεν απορήσαμε, δεν θελήσαμε να μάθουμε πού γεννήθηκε αυτό το μωρό, ούτε τί βύζαξε και μεγάλωσε και θέριεψε έτσι, ούτε ποιός το ταχτάρισε και τού' κανε λειώμα την ψυχή;

Ήταν πάντα κάποιες συνοικίες μακρυνές, τόσο μακρυνές σαν ξένες χώρες σε μιαν άλλην ήπειρο, που συνέβαιναν όλα εκείνα που τους ανέδειξαν σε εγγυητές της ασφάλειας.
Ήταν αλλωνών παιδιά, καποιανών προβληματικών οικογενειών, με κακές παρέες ίσως...
Δίναμε πιθανές εξηγήσεις και βγάζαμε θεωρίες που ερμήνευαν το φαινόμενο.
 
Αρκούμασταν να τους αποκαλούμε «Μαλακισμένα φασισταριά» και μ’ αυτό το θέσφατο καθαρίζαμε την συζήτηση, περιμένοντας παράλληλα να πεθάνουν ο Παττακός κι΄ο Ντερτιλής για να τελειώνουμε επιτέλους με τον σκελετό στην ντουλάπα...

Εμείς ξέραμε και αναγνωρίζαμε τους αμφισβητίες των δοκιμασμένων, διαπιστευμένων, αξιόπιστων και μοδάτων αριστερίστικων Εξαρχείων, μπάστα, μέχρις εκεί.

Τούτοι 'δω δέρνουν κιόλας...

Και μάλιστα δέρνουν μετανάστες. 
Δέρνουν εκείνους που πάνω τους εμείς οι δημοκράτες ακουμπάμε όλο μας τον οίκτο, που σαν κοινωνία έχουμε ανάγκη να διοχετεύουμε κάπου, για να καλύπτουμε το πραγματικό χάος του ελείμματος ουσιαστικής ανθρωπιάς.

Γιατί αν είχαμε ουσιαστική ανθρωπιά, δεν θα ζητάγαμε να μπουν όλοι μέσα και μετά να κλαίμε με κροκοδείλια δάκρυα γιατί μένουν πεινασμένοι.  

Θα ψάχναμε να βρούμε ποιά κτήνη τους φέρνουν εδώ και τους χρησιμοποιούν για να θησαυρίζουν, τη μιά με τα αχρείαστα μπιχλιμπίδια στις πλατείες, την άλλη με τα τζάμια στα φανάρια και τελευταία, με την ανακύκλωση μετάλλων και χαρτιού με καροτσάκια σουπερμάρκετ.

Μα, εμείς είμασταν τόσο δημοκράτες, που χαμογελάγαμε με κατανόηση (για το από μέρες αδειανό στομάχι του) όταν λέγαμε στον λιπόσαρκο Πακιστανό «Όχι, δεν θέλω άλλο cd με Κιάμο Live ή κι΄άλλο πιστολάκι μπουρμπουλήθρας» ενώ εκείνοι, τους αγριοκύτταζαν και φώναζαν «Φύγε από δω ρε!». 

Είμασταν τόσο δημοκράτες, που γράφαμε το έλληνας με μικρό έψιλον και το Πακιστανός με κεφαλαίο Πί και νομίζαμε πως έφτανε αυτό για να ξορκίσουμε το φάντασμα του μέσα μας ρατσιστή...


Δεν φτάνει τόση δημοκρατία; Τί θέλουν πιά οι πεινασμένοι; 


Κι' έτσι, όσο εμείς δεν δίναμε σημασία, σιγά-σιγά, φάρδυνε ο σβέρκος, έκλεισε το μυαλό, ο πατέρας κι΄η μάνα αντικαταστάθηκαν απ΄τον Αρχηγό κι΄έγιναν εχθροί όλοι οι "άλλοι", οι ορατά διαφορετικοί σε πρώτη φάση, με την υποβόσκουσα μισαλλόδοξη ελπίδα να ακολουθήσουν και άλλες κοινωνικές ομάδες μετά, οι εκτός κύκλου εμπιστοσύνης.

Και αναρωτιέμαι κάτι, εγώ ο φίλαθλος της δημοκρατίας: άμα γίνουν διαδηλώσεις και τα ΜΑΤ χτυπήσουν χρυσαυγίτες, τότε τί θα πούμε εμείς, οι δημοκράτες; 
Μα, προφανώς «Καλά τους κάνουν, φασίστες είναι!» 

Πόσα μέτρα και πόσα σταθμά έχει τούτη η ρημάδα η δημοκρατία, ρε ψηφοφόρε;

Κλείνω. 

Κλείνω γιατί σιχάθηκα, αληθινά σιχάθηκα να προσπαθούν να με ξεγελάσουν πάλι και να θέλουν να μου κλέψουν την κριτική σκέψη, που έχει ακόμη την καθαρότητα και την ικανότητα να βλέπει τον πραγματικό εχθρό, όποιο χρώμα και νάχει...

Δεν μου φταίει η Χρυσή Αυγή, ούτε το Μελανό Ηλιοβασίλεμα. 
Μου φταίνε τα μούτρα μου, που σπρώχνουν κάτω απ΄το χαλί τα προβλήματα αντί να τα καθαρίζουν.

Η σανίδα, πατριώτες, δεν μπορεί να ισορροπήσει στις δυό άκρες της. 
Άμα βάζεις απ΄τη μιά βάρος, θα πρέπει να συμπληρώνεις κι΄από την άλλη, ειδάλλως, θα μπατάρει. Άμα βάλεις πολύ βάρος κι΄απ΄τις δύο μεριές, θα σπάσει. 
Εκτός κι΄αν την στήσεις όρθια στον τοίχο, οπότε θα στέκεται, αλλά θάχεις χάσει το νόημα της ισορροπίας...

Κι΄άμα επιμείνεις να θες να την ισορροπήσεις παράλογα, τότε θα βρεθεί κάποιος που θα θελήσει να την καρφώσει για να την ισορροπήσει με τη βία.

Θυμάστε πώς ήταν με την σανίδα καρφωμένη σε μια παράλογη ισορροπία για εφτά χρόνια; 

Ε; Θυμάται κανείς;