ΟΙ ΔΗΘΕΝ, Η ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΣΕΡΝΟΜΠΥΛ…

Άσχετο τώρα αυτό, αλλά μετά την προβολή της σειράς ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ στην τηλεόραση, αυξήθηκε ο τουρισμός στην περιοχή της δύστυχης πόλης…

Πάμε στο θέμα μας τώρα.

Τελικά ρε αδέρφια μας βλέπω πολύ χαρούμενους που το νησί ξεκίνησε να Μυκονοποιείται. 

Κάπως σαν την ξαδέρφη από το αμέρικα που προσπαθήσαμε να της μοιάσουμε και χάσαμε ό,τι αυθεντικό είχαμε. 

Τρελαίνομαι να βλέπω διάσημους να επισκέπτονται το νησί και να γίνονται πρώτο θέμα στα Tηνιακά σάιτ. 

Τρελαίνομαι να βλέπω απόφοιτους του Power of love και του survivor να αποθεώνονται από τους ντόπιους επειδή απλώς επισκέφτηκαν το νησί και ξάπλωσαν τα "διάσημα κορμιά τους" στην ταπεινή μας άμμο!

Τρελαίνομαι να βλέπω δημοσιογραφίσκους και πρωινάδισσες να βαφτίζουν τα παιδιά τους ή να παντρεύονται στο νησί και να γίνονται το κέντρο του ενδιαφέροντός μας για μέρες! 

Τρελαίνομαι που βλέπω να τρέχουμε και να αναπαράγουμε όλο αυτό το τίποτα στα μέσα: στο facebook, στο twitter, στο instagramm. 

Λες και χαιρόμαστε να κάνουμε τον σφογγοκωλάριο στους δηθενιάδες της επικαιρότητας του τίποτα!

Αλλά  με όλα αυτά τα σούργελα ανέβηκε το νησί, δυστυχώς αδέρφια...  

Όοοοολα τα νησιά για να ανέβουν έχουν ανάγκη αυτούς τους πουθενάδες, να φωτογραφηθούν, να θαυμαστούν, να μείνουν όσο γίνεται περισσότερο στην δημοσιότητα.

Αυτό το εκμεταλλεύονται εκείνοι που κουνούν τις κλωστές τής κάθε μαριονέτας που έχει όση ζωή αποφασίσει ο αφεντικός της, και κατευθύνουν και τις δικές μας επιλογές.

Δυστυχώς όμως αδέρφια, αυτό που σπέρνεις, θερίζεις...

Για πάμε παρακάτω, να δούμε..

Η Τήνος στους New York Times!!! 

Αυτή κι' αν είναι είδηση!

Και μάλιστα, όχι όπως όπως, αλλά στην θέση της Σαντορίνης! 

Προσέξτε το μήνυμα που δεν προσθέτει άλλη μια ακόμη τουριστική περιοχή της Ελλάδας, αλλά αντικαθιστά την μία με κάποια άλλη!

Και εμείς οι ρομαντικοί νομίζουμε πως ήρθε κάποιος δημοσιογράφος, γοητεύτηκε "από τον τόπο και τους ανθρώπους του" και μας έβαλε σε κάποιο φύλλο. 

Λάθος, πατριωτάκια μου, λυπάμαι... 

Πίσω από κάθε φυλλάδα, καλή ή κακή, κρύβονται συμφέροντα, κάποιους ταΐζει και κάποιοι την ταΐζουν. 

Υπάρχουν τουριστικά πρακτορεία (που διαφημίζονται στις φυλλάδες) των οποίων το μέγεθος δεν το πιάνει το μυαλό σας, τέρατα με δικές του διαφημιστικές εταιρείες, δικά τους ξενοδοχεία. 

Αυτά στρέφουν τα φώτα της δημοσιότητας όπου καταλαβαίνουν πως υπάρχει ψαχνό για να φαγωθεί. Παίρνει χρόνια η απόφαση για το ποιοι προορισμοί θα μπουν σε ποιο φύλλο και πότε, και όταν γίνει υπάρχουν απαιτήσεις από αυτό. 

Λυπάμαι που σας ξενερώνω, αλλά όχι, δεν γοητεύτηκε κάποιος ξαφνικά από το νησί μας, δεν μας «ανακάλυψαν» τυχαία. Υπάρχει ένας μεγάλος προγραμματισμός πίσω από κάθε, μα κάθε κίνηση των «μεγάλων». 

Εμείς χαιρόμαστε, αλλά δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά πιόνια στις ορέξεις τους και στις κατευθύνσεις που δίνουν για το είδος της «ανάπτυξης» που επιβάλλουν. 

Μια ανάπτυξη ισοπεδωτική, παγκοσμιοποιημένη, προσαρμοσμένη όχι στο τι έχει να δώσει ο τόπος, αλλά στο τι θέλει να δει ο τουρίστας. 

Αυτό καλά είναι να το καταλάβετε πριν είναι πολύ αργά. 

Αν και είναι ήδη πολύ αργά. 

Και είναι αργά γιατί όπου έχουν καταλάβει την ζημιά που έχει κάνει αυτού του είδους ο τουρισμός, Βενετία, Βαρκελώνη, Παρίσι, είναι πλέον αργά για να αλλάξουν ο,τιδήποτε... 

Βάλτε στο μυαλό σας ότι ακόμη και στο Τσερνομπίλ αυξήθηκε ο τουρισμός από τότε που βγήκε η τηλεοπτική σειρά και μετά! Πάει κόσμος να φωτογραφηθεί σε ραδιενεργή περιοχή επειδή το έδειξε μια σειρά στην τηλεόραση! 

Αντιλαμβάνεστε την δύναμη που έχει το χαζοκούτι; Καταλαβαίνετε με ποιόν τρόπο κατευθύνονται οι ροές του παγκόσμιου τουρισμού; 

Καταλαβαίνετε το είδος και την ποιότητα των τουριστών που διακινείται ανά τον κόσμο;

Καταλαβαίνετε πως ο τουρίστας που του έταξαν "Ελληνικό καλοκαίρι" και ξεκουνήθηκε από την άλλη άκρη του κόσμου ακουμπώντας ένα κάρο λεφτά (από τα οποία ένα ελάχιστο μέρος θα καταλήξει στους ντόπιους...) έχει απαιτήσεις;

Αυτό που με χαλάει λοιπόν δεν είναι η ανάπτυξη. 

Με χαλάει η «ανάπτυξη». 

Που σημαίνει περισσότερα μεζεδοπωλεία, περισσότερα μπιτσόμπαρα, περισσότερα ξενυχτάδικα, περισσότερα σουπερμάρκετ, περισσότερο τεχνητό φολκλόρ, περισσότερο ΔΗΘΕΝ...

Που σημαίνει χρήματα για τους επιτήδειους, και αν νομίζετε ότι μιλάω για τους ντόπιους επαγγελματίες κάνετε μεγάλο λάθος. 

Μιλάω για επιχειρηματίες, που στρέφουν το κεφάλαιό τους σαν κανόνι όπου βλέπουν ψαχνό, χωρίς να νοιάζονται για τίποτε άλλο εκτός από το χρήμα. 

Χρήμα για τον Δήμο, ναι, χρήμα για τους τετράμηνους εργαζόμενους με δωδεκάωρη βάρδεια και εφταήμερο (να δεις, πού το άκουσα αυτό….;), ναι, αλλά το χρήμα το καμπανιστό στην δική τους την παντελόνα. 

Σας χαλάω λίγο το όνειρο, ξέρω, γίνομαι αντιπαθής, ξέρω, δεν διαβάζετε ευχάριστα το αρθράκι, ξέρω, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. 

Χαίρεστε που ανέβηκαν οι τιμές των σπιτιών, των οικοπέδων, των χωραφιών. Έτσι δεν είναι;

Να σας πώ ένα μυστικό; 

Δεν τις ανεβάσατε εσείς με κάποια ενέργειά σας. 

Άλλοι τις ανέβασαν και τα λεφτάκια που θα δώσουν τα θέλουν πίσω πολλαπλάσια. 

Μην το ξεχάσετε αυτό σας παρακαλώ, δεν πρόκειται για "κουτόφραγκους" αλλά για κοράκια της τουριστικής αγοράς, έμπειρα, διψασμένα για όσο γίνεται περισσότερο χρήμα. Τουλάχιστον θυμηθείτε το όταν συναλλάσσεστε μαζί τους.

Επίσης η «ανάπτυξή» ΤΟΥΣ δεν έχει να κάνει με την παραγωγή ΣΑΣ με την οποία δεν έχει καμία, μα καμία σχέση. 

Ελάχιστα τους ενδιαφέρει όλους αυτούς αν η ντομάτα ή το αγγουράκι ή η αγκινάρα ή το γάλα ή η μαρμελάδα θα είναι από την Τήνο, αυτό που τους νοιάζει είναι να έχουν κρατήσεις για τα μαγαζιά τους και καλά στοκαρισμένη την αποθήκη τους με ό,τι νάναι και απ΄όπου νάναι. 

Αν δεν θέλετε να το παραδεχτείτε να σας πω ότι ήδη δραστηριοποιήθηκαν εστιάτορες στην Τήνο που έφερναν τα πάντα σε παλέτες από την Αθήνα! 

Εφ΄ όσον έχουν όλοι αυτοί κάποιες γνωριμίες (οι δήθεν που λέγαμε παραπάνω…) που θα πάνε μιλημένοι στο μαγαζί τους να φάνε και «τυχαία» να φωτογραφηθούν εκεί, αυτό τους φτάνει και τους περισσεύει. 

Ας είναι τα λεμόνια από το Ισραήλ και τα πεπόνια από την Ουρουγουάη, ας ρημάξει το λιβάδι, ας μην υπάρχει νερό, ας φάνε τα κατσίκια ό,τι βρούν ερημώνοντας τον τόπο, ας πήξουν οι βουνοκορφές με ανεμογεννήτριες. Τουρίστες να υπάρχουν και όλα καλά.

Άρα, χαιρόμαστε, αλλά αδέρφια, λυπάμαι, χαιρόμαστε για λάθος λόγο...

Θα έπρεπε να χαιρόμαστε που ανεβαίνει η αγροτική παραγωγή και δίνεται έμφαση και κίνητρα στους αγρότες. 

Αλλά αντί γι' αυτό, χαιρόμαστε που ανοίγουν περισσότερα φαγάδικα, καφέ, παγωτατζίδικα και ενοικιαζόμενα, για να πάνε μεροκαματιάρικα τα παιδιά μας να μαζέψουν κανένα κοκκαλάκι από το μεγάλο φαγοπότι.

Το πρώτο θα έδινε ζωή στον τόπο μακροπρόθεσμα, το άλλο δίνει ζωή στον τόπο για λίγο και λεφτά σε ξένους.

Η ανάγκη βλέπεις, πίσω απ΄ όλα η ανάγκη…

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΔΥΟ ΑΦΕΝΤΑΔΩΝ...

Εκλογές. 
Σαν να μην πέρασε μια μέρα. 

Χαίρομαι, ειλικρινά χαίρομαι που βλέπω γνωστούς, φίλους και συγγενείς να θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά. 

Καλό είναι για το κάθε χωριό, την κάθε περιοχή να υπάρχουν άτομα που να θέλουν να προσφέρουν, να γίνουν η φωνή του τόπου. 

Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτοί που εκλέγονται βάζουν έναν μπελά στο κεφάλι τους.

Ή μάλλον, βάζουν δύο μπελάδες στο κεφάλι τους...

Ο ένας μπελάς είναι η διαχείριση των προβλημάτων του τόπου. 
Αλλά αυτόν τον μπελά τον ξέρουν από πριν, γι' αυτό εξάλλου και βάζουν υποψηφιότητα, για να βοηθήσουν να λυθούν αυτά τα προβλήματα.

Ο άλλος όμως;

Ο άλλος είναι ο πιό ύπουλος μπελάς, που έρχεται σε δόξα και τιμή μετά τις εκλογές να απαιτήσει τα δικαιώματά του στον τόπο μας:

Τα ΚΟΜΜΑΤΑ...

Τα κόμματα μέσα από τα οποία θα πρέπει να περάσει κάποιος για να αφισσοκοληθεί το προσωπάκι του στην πόλη.

Τα κόμματα μέσα από τα οποία θα λογοκριθεί η φωνή του υποψηφίου, θα περάσει από "διυλιστήριο άποψης" για να ταιριάξει η φωνή του με την κομματική γραμμή.

Που η κομματική γραμμή κουβαλάει πάνω της και όλο το παρελθόν της παράταξης που εκπροσωπεί, για το οποίο παρελθόν (συνήθως βρώμικο) ο υποψήφιος καθίσταται αυτομάτως και απολογητής, ασχέτως αν διαφωνεί με αυτό! 

Γιατί μη μου πείτε ότι στην πρώτη αντιπαράθεση δεν θα εγκαλέσει ο ένας τον άλλον με γνώμονα αυτά που το κόμμα του άλλου έπραξε σε παρόμοια περίπτωση στο παρελθόν!

Ειλικρινά, ρε αδέρφια, δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται νέοι άνθρωποι με ζωή μέσα τους, με ορμή και θέληση να δέχονται να μπαίνουν με το έτσι θέλω μέσα στις κομματικές φυλακές.

Δεν το βάζει το μυαλό μου, συγχωρήστε με όσοι είστε υποψήφιοι και δεν συμφωνείτε, αλλά δεν βάζει το μυαλό μου να σκύψω το κεφάλι και να βάλω το κομματικό συμφέρον πάνω από το τοπικό. 

Δεν βάζει το μυαλό μου, νέους ανθρώπους να πηγαίνουν με την θέλησή τους να στέκονται κάτω από τα σημαιάκια των κομμάτων, να δέχονται να έχουν έναν "επόπτη γνώμης" διαρκώς πάνω από το κεφάλι τους.

Τι θα κάνει ο Σωτήρης, ας πούμε Σωτήρη έναν δημοτικό σύμβουλο από το Ισμαήλ (πιάνω το Ισμαήλ για να μην παρεξηγηθούμε...), που θα πρέπει να εξυπηρετήσει το συμφέρον του τόπου του το οποίο όμως είναι αντίθετο στην κομματική γραμμή;

Αν το κόμμα πει "Ανεμογεννήτριες στο Ισμαήλ" τότε με τι τσαγανό θα σταθεί ο Σωτήρης που έχει αντίρρηση στο θέμα αυτό απέναντι στο κόμμα του; 

Γίνεται; 

Αμ, δε γίνεται...

Τολμάει κάποιος σύμβουλος να πεί κάτι που είναι αντίθετο στην κομματική γραμμή; 
Ρητά και κατηγορηματικά, ΟΧΙ.

Πώς θα πει όχι σε μια γραμμή με την οποία δεν συμφωνεί όταν φοβάται ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα βρει παράταξη να σταθεί; 

Μήπως, ρε αδέρφια, φτάνει  αυτό το "θέλω να προσφέρω στον τόπο αλλά πρέπει καλά και σώνει να συνταχθώ με παρατάξεις, κόμματα, καταστάσεις, παρελθόντα που δεν με αγγίζουν;"

Δεν θα κάτσω εδώ να αναφέρω τα προβλήματα του τόπου, αυτοί που τα τρώνε στην μάπα (για να το πω άκομψα) τα ξέρουν. 
Και ξέρουν ότι περνάνε χρόνια, κι’ άλλα χρόνια, κι’ ύστερα άλλα χρόνια για να καταλήξει κάποιος να ασχοληθεί όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι. 

Και όταν γίνει τελικώς κάποιο έργο, μάς το παρουσιάζουν σαν δώρο ή σαν παραχώρηση και όχι σαν δικαίωμα των πολιτών που τελικά ικανοποιήθηκε.

Όπως δεν θα κάτσω να αναφέρω τις ευθύνες που πάνε μπαλάκι από τον έναν στον άλλον εδώ και χρόνια.

Ένα γηπεδάκι τόσο δα ο τόπος, μια ομάδα από δω, μια από κει και στη μέση μπάλα ο Δήμος...

Αντί για αυτό, θα κλείσω με λαϊκά τσιτάτα που περιγράφουν την κατάσταση που πάει να δημιουργηθεί ξανά:

"Υπηρέτης δύο αφεντάδων δεν γίνεται". 

"Ή παπάς παπάς, ή ζευγάς ζευγάς". 

"Δυό καρπούζια σε μια μασχάλη δεν χωράνε".

"Στο λαγό "φύγε" και στον σκύλο "πιάστονα!"

ΥΓ: οι φωτογραφίες είναι άσχετες με το θέμα, αλλά θα σιχαινόμουνα τον εαυτό μου αν έβαζα φωτογραφίες σχετικές με τις εκλογές...

ΖΩΝΕΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι; 

Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά; 

Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει; 

Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά; 

Δε νομίζω, αγαπητέ Ιωάννη Πολέμη, δε νομίζω. 

Μπορεί να ήταν κάποτε αυτά ή ψάχναμε να ταυτίσουμε την πατρίδα μας με αυτά, λιγογυρισμένοι και λιγοταξιδεμένοι όσοι έμεναν πίσω και απορούσαν για την ζωή τους, ή το αντίθετο, ταξιδεμένοι και ξενητεμένοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε ποιοί είμαστε και που πάμε.

Τί είναι όμως η πατρίδα μας σήμερα; 

Άκου κύριε Πολέμη μου, άκου να σου πώ πώς έχουν τα πράγματα σήμερα για να σταματήσεις να αοριστολογείς και να λές πράγματα που δεν τεκμηριώνονται. 

Η πατρίδα μας είναι ένα τεράστιο χωράφι κάθετης εκμετάλλευσης.

Μέχρι τώρα είχε συνηθίσει να βλέπεις την πατρίδα μας κάπως έτσι:

Ε, τώρα πια δεν βλέπεται έτσι σε πληροφορώ, βλέπεται οριζόντια, γυρισμένη στο πλάι.

Δεν κατάλαβες, ε; 

Ας αφήσουμε στην άκρη την Τήνο τ' όμορφο νησί και ας πάρουμε για παράδειγμα την Ίφκινθο, ένα νησί εδώ παραδίπλα, όπου γίνονται σημεία και τέρατα...

Πριν πάμε όμως ως εκεί, θα πρέπει να σου εξηγήσω ότι, 

στην σύγχρονη οικονομία δεν επιτρέπεται να μένει ανεκμετάλλευτο κανένα σημείο της επικράτειας.

Πάμε στην Ίφκινθο τώρα. 

Η Ίφκινθος ειδωμένη από το πλάι χωρισμένη σε τρεις ζώνες:

ΖΩΝΗ 1: 

Ας την πούμε παράλια ζώνη, περιλαμβάνει, όπως είναι προφανές, τις παραλίες. 

Που δεν μπορείς απλώς να πηγαίνεις για μπάνιο με την οικογένεια και τους φίλους σου, παλιά τόκανες, αλλά, τώρα οι παραλίες πρέπει να φέρνουν ΚΑΙ φραγκάκια.

Πάνε λοιπόν οι τάδε και οι δείνα και φυτεύουν μπιτσόμπαρα, ομπρέλες και ξενοδοχεία για να αρχίσουν οι παραλίες να φέρνουν κέρδος, να παράγουν δηλαδή. 

Και δουλειές ΕΠΟΧΙΑΚΕΣ, σημείωσέ το αυτό σε παρακαλώ, ΕΠΟΧΙΑΚΕΣ. 

Που παναπεί, όταν φύγει ο τελευταίος τουρίστας πας ταμείο ανεργίας. 

ΖΩΝΗ 2:

Μετά είναι η οικιστική ζώνη, όπου είναι τα σπίτια όπως είναι προφανές, όπου τα πολλά σπίτια τα λέμε χωριά και σε αυτά τα χωριά πάμε και ανοίγουμε ταβέρνες, καφετέριες και μεζεδάδικα κατά προτίμηση παραδοσιακά (που ο θεός ξέρει τι θα πει αυτό...) για να αρχίσουν να αποδίδουν έσοδα, παναπεί, κέρδος. 

Και, μην ξεχνιέμαι, δουλειές ΕΠΟΧΙΑΚΕΣ.

ΖΩΝΗ 3:

Και τέλος, εκεί στην Ίφκινθο, υπάρχει η ορεινή ζώνη, εκεί ψηλά που ούτε χωριά έχει, μόνο κάτι κατσίκια και κάτι μονοπάτια που κάποιοι παλαβοί ανεβοκατεβαίνουν κατά καιρούς και σκαλίζουν την ιστορία, λέει, και την παράδοση, λέει, και τις ρίζες του τόπου, λέει. 

Ε, αυτή η ζώνη είναι μέχρι στιγμής ανεκμετάλλευτη στο νησί εδώ δίπλα!

Και με δεδομένες τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που απαιτεί η κοινότητα της ευρώπης για να μας αποδέχεται ως μέλος της, οφείλουμε να βγάλουμε λεφτά ΚΑΙ από αυτή την ζώνη.

Τί να κάνουμε λοιπόν για να αρχίσει να αποδίδει κέρδος; Απλό. 

Βάζουμε ανεμογεννήτριες.  

Δουλεύουν τα μπετά και οι εργολάβοι, και τρέχουν και επιπλέον έσοδα από το Ειδικό Τέλος Μείωσης Εκπομπών Αερίων Ρύπων. 

Παναπεί, αυτά που πληρώνουμε για να μπορεί ο επενδυτής να συνεχίζει να τοποθετεί κι’ άλλες ανεμογεννήτριες χωρίς να παίρνει κανένα μερίδιο από την ζημιά τους, μιας και ο ίδιος ΕΞΑΙΡΕΙΤΑΙ από το τέλος αυτό!!! 

Ο επενδυτής, το λέει το όνομά του, επενδύει, βάζει λεφτά και τα βάζει όχι για την ψυχή της μάνας του, αλλά για να τα πάρει πίσω όσο γίνεται γρηγορότερα και περισσότερα. 

Ο επενδυτής πληρώνεται για την ανεμογεννήτρια την ίδια, για τους δρόμους που ανοίγονται, για την αποψίλωση των δασών, την καταστροφή του τοπίου. 

Εκεί δηλαδή που εμείς βλέπουμε ξεχερσωμένα χωράφια, ξεπατωμένες αρχαίες μάντρες και μονοπάτια, ο επενδυτής βλέπει λεφτά. 

Ο επενδυτής δεν ενδιαφέρεται για τις φωνές της ορνιθολογικής εταιρείας για τα αποδημητικά πουλιά που θα τα κόψουν φέτες οι λεπίδες της ανεμογεννήτριας...

...δεν βλέπει ούτε τα νερά που θα τα στραγγίξει εντελώς η αποψίλωση και η αύξηση της ταχύτητας του αέρα στο επίπεδο του εδάφους (ποιός είναι αυτός ο Στουρνάρας, δηλαδή...)...

...δεν τον κόφτουν οι πυρκαγιές...

...που είναι άμεσα συνδεδεμένες...

...τα τελευταία χρόνια με την παρουσία ανεμογεννητριών...

...δεν ακούει τον θόρυβο από τα μοτέρ.

Αυτά τα βλέπουν οι ντόπιοι που νοιάζονται για τον τόπο τους. Και θα πει κανείς, νοιάζονται όλοι οι ντόπιοι για τον τόπο τους; 

Ναι, όλοι. 

Και μερικοί νοιάζονται λίγο περισσότερο και τρέχουν να νοικιάσουν πρώτοι τις μπουλντόζες και τους εκσκαφείς τους, να ξεπατώσουν τον τόπο των πατεράδων τους, να βγάλουν λεφτά, να συμπεριληφθούν στον κύκλο των άλλων, των μεγάλων επενδυτών. Στην Ίφκινθο αυτοί. 

Απορώ με τους ντόπιους που σηκώνουν χέρι και κάνουν αυτό...

...και αυτό...

...στα χώματα που έθρεψαν τις μάνες και τους πατεράδες τους και τους έφεραν ως εδώ που είναι σήμερα.

Απορώ με την αναλγησία τους να τα κάνουν όλα αυτά κόντρα στην θέληση των διπλανών τους...

...των συγχωριανών τους... 

...των συγγενών τους.

Πείτε «γειά» στα Μοναστήρια...

Κάθε φορά που βλέπω κάτι από το νησί να χάνεται σκέφτομαι εκείνη την φίλη στο πανηγύρι των Αγίων Αναργύρων που με ευγενική αγανάκτηση μού είχε κάνει παρατήρηση για τον υπότιτλο του μπλογκ: "περίπατοι στο νησί που χάνεται".

"Δεν χάνεται το νησί" μου έλεγε, "εμείς που είμαστε εδώ το κρατάμε ζωντανό".  Κάναμε μια κουβέντα, προσπάθησα να της εξηγήσω, δεν ξαναβρεθήκαμε. Αυτή εδώ η ανάρτηση ας είναι η απάντηση που της οφείλω από τότε, πριν δέκα περίπου χρόνια.

Αγαπητή μου φίλη,

Πες "γεια" στα Μοναστήρια... 

...χαιρέτα τα πανέμορφα χαλάσματα, 

...τα ανάγλυφα χρώματα, 

...τους γυμνούς τοίχους, 

...τα αποκαλυμμένα μυστήρια της τέχνης των μαστόρων, 

...τις παράγωνες αυλές, 

...τους αέρινους βόλτους, 

...τα απάνεμα περπατιά, 

...τις γλυκές καμπύλες στον διάκοσμο.

Χαιρέτα αυτούς που φύγανε τραβώντας πίσω τους μια πόρτα για τελευταία φορά, 

....αφήνοντας έρημα σπίτια, έρημο τόπο, ο ένας πίσω από τον άλλον, με τον τελευταίο που έμεινε πίσω να μην καταλαβαίνει πώς έγινε και ερήμωσε το χωριό εμπρός στα μάτια του, 

...πώς έγινε και αφέθηκε να μείνει αυτό το κουφάρι σιωπηλό, με όλα του τα όργανα στην θέση τους, αλλά νεκρό γιατί δεν είχε πιά ελπίδα.

Σκέψου την τελευταία φορά που ποτίστηκε μια γλάστρα, που σκουπίστηκε ένα πάτωμα, που σφραγίστηκε ένα μπουκάλι, που σφουγγίστηκε ένα ποτήρι, που τραβήχτηκε μια καρέκλα για να κάτσει κάποιος, που ασβεστώθηκε μια αυλή, που κάπνισε ένας κάπασος, σκέψου όλα όσα γίναν για τελευταία φορά, 


...κι’ αυτές όλες τις φορές βάλ’ τες στο μυαλό σου για όσα είναι τα σπίτια στα Μοναστήρια, και τότε μόνον θάχεις το βάρος του τόπου, αυτό που είναι το βάρος των ανθρώπων των ίδιων, των κόπων, και των πόνων τους.

Και όλο αυτό φαντάσου το σαν ένα σκηνικό μέσα στο οποίο παίζεται η δική σου ζωή.

Θλίψου για λογαριασμό των μαστόρων, που δεν ήξεραν και ευτυχώς δεν έμαθαν ποτέ πώς κατέληξε ο κόπος τους, πώς ευτελίστηκε το μεράκι τους, 

...πώς η γνώση τους σωριάστηκε μέρα με τη μέρα μέχρι που έγινε ακατάληπτη πλέον από κείνους που δεν την έχουν ανάγκη, 

...περιμένοντας εκείνη τη μέρα που αυτά τα χαλάσματα θα γίνουν αξιοθέατο για κάποιους. 

Για κάποιους ξένους που θα κάνουν σαφάρι μέσα στα δρομάκια, σαφάρι ζωών και ανθρώπων που ήταν και δεν είναι πιά. 

Όχι γιατί πεθάναν, αλλά γιατί έφυγαν.

Αν θες να κάνεις μιαν ευχή, κάνε την έξω, στα χορταριασμένα μονοπάτια, ο θεός που είναι εδώ μέσα είναι μουδιασμένος, τους είδε όλους να φεύγουν δίχως να μπορεί να κάνει τίποτε απέναντι στον χρόνο.

Κι΄ άλλα θα ακολουθήσουν τον δρόμο των Μοναστηριών, κι’ άλλα ακόμη, κι’ ύστερα άλλα, μέχρι που το νησί θα μοιάζει με γριά ηθοποιό με χίλιες πλαστικές επεμβάσεις για να μοιάζει με εκείνην που θέλει το κοινό, μια που «δεν γερνάει ποτέ, που αψηφά τον χρόνο».

Κι’ όπου ακούς ανάπτυξη και επενδύσεις να τρέμεις, να τρέμεις το τίποτε που έρχεται, την πλαστογραφημένη παράδοση που πάει να δημιουργηθεί, τους ανθρώπους χωρίς μνήμη και ιστορία, το στενό μυαλό, να ανατριχιάζεις μπροστά στο νησί που ισοπεδώνεται και εξομοιώνεται με μύκονους και σαντορίνες και πάρους και νάξους που κάποτε ήταν και τώρα δεν είναι.

Ύστερα να μην ξαναμπείς σε αυτό το μπλογκ ποτέ. Δεν θα βρεις εδώ μέσα περιγραφές θριάμβων για τον αριθμό των τουριστών, ύμνους για «το ωραιότερο νησί», θαυμασμό για τις «δημιουργικές γεύσεις του νησιού», προτροπές για «ανακάλυψη του κρυφού νησιού».

Αυτοί στους οποίους απευθύνονται όλα αυτά είναι, άθελά τους, αυτοί για χάρη των οποίων καταστρέφεται το νησί.