ΖΩΝΕΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι; 

Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά; 

Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει; 

Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά; 

Δε νομίζω, αγαπητέ Ιωάννη Πολέμη, δε νομίζω. 

Μπορεί να ήταν κάποτε αυτά ή ψάχναμε να ταυτίσουμε την πατρίδα μας με αυτά, λιγογυρισμένοι και λιγοταξιδεμένοι όσοι έμεναν πίσω και απορούσαν για την ζωή τους, ή το αντίθετο, ταξιδεμένοι και ξενητεμένοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε ποιοί είμαστε και που πάμε.

Τί είναι όμως η πατρίδα μας σήμερα; 

Άκου κύριε Πολέμη μου, άκου να σου πώ πώς έχουν τα πράγματα σήμερα για να σταματήσεις να αοριστολογείς και να λές πράγματα που δεν τεκμηριώνονται. 

Η πατρίδα μας είναι ένα τεράστιο χωράφι κάθετης εκμετάλλευσης.

Μέχρι τώρα είχε συνηθίσει να βλέπεις την πατρίδα μας κάπως έτσι:

Ε, τώρα πια δεν βλέπεται έτσι σε πληροφορώ, βλέπεται οριζόντια, γυρισμένη στο πλάι.

Δεν κατάλαβες, ε; 

Ας αφήσουμε στην άκρη την Τήνο τ' όμορφο νησί και ας πάρουμε για παράδειγμα την Ίφκινθο, ένα νησί εδώ παραδίπλα, όπου γίνονται σημεία και τέρατα...

Πριν πάμε όμως ως εκεί, θα πρέπει να σου εξηγήσω ότι, 

στην σύγχρονη οικονομία δεν επιτρέπεται να μένει ανεκμετάλλευτο κανένα σημείο της επικράτειας.

Πάμε στην Ίφκινθο τώρα. 

Η Ίφκινθος ειδωμένη από το πλάι χωρισμένη σε τρεις ζώνες:

ΖΩΝΗ 1: 

Ας την πούμε παράλια ζώνη, περιλαμβάνει, όπως είναι προφανές, τις παραλίες. 

Που δεν μπορείς απλώς να πηγαίνεις για μπάνιο με την οικογένεια και τους φίλους σου, παλιά τόκανες, αλλά, τώρα οι παραλίες πρέπει να φέρνουν ΚΑΙ φραγκάκια.

Πάνε λοιπόν οι τάδε και οι δείνα και φυτεύουν μπιτσόμπαρα, ομπρέλες και ξενοδοχεία για να αρχίσουν οι παραλίες να φέρνουν κέρδος, να παράγουν δηλαδή. 

Και δουλειές ΕΠΟΧΙΑΚΕΣ, σημείωσέ το αυτό σε παρακαλώ, ΕΠΟΧΙΑΚΕΣ. 

Που παναπεί, όταν φύγει ο τελευταίος τουρίστας πας ταμείο ανεργίας. 

ΖΩΝΗ 2:

Μετά είναι η οικιστική ζώνη, όπου είναι τα σπίτια όπως είναι προφανές, όπου τα πολλά σπίτια τα λέμε χωριά και σε αυτά τα χωριά πάμε και ανοίγουμε ταβέρνες, καφετέριες και μεζεδάδικα κατά προτίμηση παραδοσιακά (που ο θεός ξέρει τι θα πει αυτό...) για να αρχίσουν να αποδίδουν έσοδα, παναπεί, κέρδος. 

Και, μην ξεχνιέμαι, δουλειές ΕΠΟΧΙΑΚΕΣ.

ΖΩΝΗ 3:

Και τέλος, εκεί στην Ίφκινθο, υπάρχει η ορεινή ζώνη, εκεί ψηλά που ούτε χωριά έχει, μόνο κάτι κατσίκια και κάτι μονοπάτια που κάποιοι παλαβοί ανεβοκατεβαίνουν κατά καιρούς και σκαλίζουν την ιστορία, λέει, και την παράδοση, λέει, και τις ρίζες του τόπου, λέει. 

Ε, αυτή η ζώνη είναι μέχρι στιγμής ανεκμετάλλευτη στο νησί εδώ δίπλα!

Και με δεδομένες τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που απαιτεί η κοινότητα της ευρώπης για να μας αποδέχεται ως μέλος της, οφείλουμε να βγάλουμε λεφτά ΚΑΙ από αυτή την ζώνη.

Τί να κάνουμε λοιπόν για να αρχίσει να αποδίδει κέρδος; Απλό. 

Βάζουμε ανεμογεννήτριες.  

Δουλεύουν τα μπετά και οι εργολάβοι, και τρέχουν και επιπλέον έσοδα από το Ειδικό Τέλος Μείωσης Εκπομπών Αερίων Ρύπων. 

Παναπεί, αυτά που πληρώνουμε για να μπορεί ο επενδυτής να συνεχίζει να τοποθετεί κι’ άλλες ανεμογεννήτριες χωρίς να παίρνει κανένα μερίδιο από την ζημιά τους, μιας και ο ίδιος ΕΞΑΙΡΕΙΤΑΙ από το τέλος αυτό!!! 

Ο επενδυτής, το λέει το όνομά του, επενδύει, βάζει λεφτά και τα βάζει όχι για την ψυχή της μάνας του, αλλά για να τα πάρει πίσω όσο γίνεται γρηγορότερα και περισσότερα. 

Ο επενδυτής πληρώνεται για την ανεμογεννήτρια την ίδια, για τους δρόμους που ανοίγονται, για την αποψίλωση των δασών, την καταστροφή του τοπίου. 

Εκεί δηλαδή που εμείς βλέπουμε ξεχερσωμένα χωράφια, ξεπατωμένες αρχαίες μάντρες και μονοπάτια, ο επενδυτής βλέπει λεφτά. 

Ο επενδυτής δεν ενδιαφέρεται για τις φωνές της ορνιθολογικής εταιρείας για τα αποδημητικά πουλιά που θα τα κόψουν φέτες οι λεπίδες της ανεμογεννήτριας...

...δεν βλέπει ούτε τα νερά που θα τα στραγγίξει εντελώς η αποψίλωση και η αύξηση της ταχύτητας του αέρα στο επίπεδο του εδάφους (ποιός είναι αυτός ο Στουρνάρας, δηλαδή...)...

...δεν τον κόφτουν οι πυρκαγιές...

...που είναι άμεσα συνδεδεμένες...

...τα τελευταία χρόνια με την παρουσία ανεμογεννητριών...

...δεν ακούει τον θόρυβο από τα μοτέρ.

Αυτά τα βλέπουν οι ντόπιοι που νοιάζονται για τον τόπο τους. Και θα πει κανείς, νοιάζονται όλοι οι ντόπιοι για τον τόπο τους; 

Ναι, όλοι. 

Και μερικοί νοιάζονται λίγο περισσότερο και τρέχουν να νοικιάσουν πρώτοι τις μπουλντόζες και τους εκσκαφείς τους, να ξεπατώσουν τον τόπο των πατεράδων τους, να βγάλουν λεφτά, να συμπεριληφθούν στον κύκλο των άλλων, των μεγάλων επενδυτών. Στην Ίφκινθο αυτοί. 

Απορώ με τους ντόπιους που σηκώνουν χέρι και κάνουν αυτό...

...και αυτό...

...στα χώματα που έθρεψαν τις μάνες και τους πατεράδες τους και τους έφεραν ως εδώ που είναι σήμερα.

Απορώ με την αναλγησία τους να τα κάνουν όλα αυτά κόντρα στην θέληση των διπλανών τους...

...των συγχωριανών τους... 

...των συγγενών τους.