ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ…

Αγαπητέ φίλε Γιάννη, μεγαλώνω και ξεχνάω. 

Έτσι γίνεται; Θα μου πεις όταν συναντηθούμε. 

Θα πρέπει όμως να το θυμηθείς εσύ να μου το πεις, γιατί εγώ ξεχνάω όπως σου είπα...

Πήγα κάπου στο νησί και δεν θυμάμαι τίποτε, αυτός είναι ο λόγος που θα χρειαστώ την βοήθειά σου. 

Εικόνες μόνον, έχω εικόνες που τις κοιτάζω και προσπαθώ να ανασυνθέσω την ημέρα, να θυμηθώ λεπτομέρειες, να αναχαιτίσω για λίγο την παραδοχή μέσα μου ότι, ναι, μεγάλωσα τόσο που δεν θυμάμαι πού βρισκόταν το μέρος που στάθηκα.

Πρωί πρέπει να ήταν όταν ξεκινήσαμε.

Θυμάμαι ένα αυτοκίνητο, με αρκετούς από μας μέσα, να τραμπαλίζεται σε έναν χωματόδρομο, θυμάμαι κάποιον να λέει "Ευλογημένος αυτός ο χωματόδρομος, κρατάει το μέρος καθαρό" και να μην καταλαβαίνω τί ήθελε να πει.

Ύστερα θυμάμαι τεράστια τετράγωνα πράσινου μαρμάρου απλωμένα δίπλα σε εκσκαφείς που μοιάζανε μικροσκοπικοί, σαν εκείνο το πλαστικό μπουλντοζάκι που έπαιζε ο γιός μου πριν αρκετά χρόνια.

Θυμάμαι ξεκάθαρα μια θάλασσα να ασπρίζει στα βράχια... 

...και μια κατηφόρα να καταλήγει εκεί όπου πηγαίναμε. 

Ύστερα πρέπει να βγήκαμε από το αυτοκίνητο και θυμάμαι πως είδαμε ένα παράθυρο που δεν είναι φτιαγμένο για να ανοίγει και ένα τραπεζάκι που ποτέ κανένας αέρας δεν θα παρασύρει. 

Είπα μέσα μου πως μάλλον δεν έχω ξυπνήσει ακόμα, πως με πήρε ο ύπνος στο αυτοκίνητο και θα ξυπνήσω μόλις ανοίξουν οι πόρτες.

Αλλά, είμασταν ήδη εκεί. 
Σε ένα αγνώριστο μέρος, σε ένα άλλο νησί, σε ένα νησί επάνω στο νησί...

Τι είναι όλο αυτό, αναρωτήθηκα, πού ήταν κρυμμένο; 

Κομμάτια λευκού χωμένα εδώ και εκεί, σπασμένα από τους ίσκιους τους, ένα κομματάκι μπλε κάτω χαμηλά...

 ...δέντρα να ξεπετάγονται από βράχους...

...δέστρες...

...για καράβια που δεν είχαν φτάσει ακόμα...

...το μικροσκοπικό σπίτι κάποιου άγιου... 

...μονάχο του σε μιαν άκρη.

Ύστερα η ζέστη ανέβηκε και όλα έγιναν δυσκολότερα για μένα.

Άρχισα να βλέπω πρόσωπα να ξεπροβάλλουν από τα βράχια...

...ιστούς να διαπερνούν ανάερους πέτρινους σχηματισμούς...

...μια προτροπή σε μετάνοια ...

...ένα κόκκινο να χορεύει στον αέρα...

...καρέκλες να περιμένουν την συντροφιά τους όταν πέσει ο Ήλιος...

 ...ένα μαρμάρινο φινιστρίνι...

 ...δέκα διαφορετικά γαλάζια το ένα πάνω στο άλλο...

...και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είδα καράβια νάχουν βγει στην στεριά...

...και μετά να κυματίζουν στον αέρα.

Ευχήθηκα ο ευλογημένος χωματόδρομος να αγριέψει κι άλλο, να μην αφήνει πολλούς να περάσουν, ευχήθηκα να μην φτάσει ποτέ η "ανάπτυξη" σε αυτό το μέρος, ούτε ομπρέλες, ούτε μουσική, ούτε καφέδες και ποτά σε πλαστικά.

Μόνον αυτά που βρήκα εδώ να ξαναβρώ.

Και το βουητό της θάλασσας.

Μη ρωτήσεις. Με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Δεν θυμάμαι άλλο. 

Ούτε πού ήταν, ούτε πώς πάνε μέχρις εκεί. 
Ξέχασα τα πάντα, ξαφνικά ξέχασα τα πάντα. 
Δικαιολόγησέ με, σε παρακαλώ. 

Μεγάλωσα, φαίνεται, και η μνήμη μου είναι σαν ανοιχτό παράθυρο που δεν μπορεί να κρατήσει τίποτε μέσα του.