ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ...

Ε, φέτος δεν έχουμε παράπονο... Είχαμε την τιμητική μας. 

Δεν υπήρξε τηλεόραση, εφημερίδα, ίντερνετ που δεν έπαιξε Τήνο. 

Τι ωραία...

Εξομολογούμαι: εντυπωσιάστηκα ιδιαιτέρως με τα κοσμητικά επίθετα. 

Τι χειροποίητο νησί, τι κρυφός θησαυρός, τι μοναχικές παραλίες, τι η Τήνος των ονείρων σας, τι το ωραιότερο νησί, τι γαστριμαργικός παράδεισος, τι πολιτιστικός προορισμός!

Συγκινήθηκα. Ομολογουμένως συγκινήθηκα. 

"Βρε πού ήταν όλα αυτά μέχρι σήμερα και δεν τα είχα ανακαλύψει", σκέφτηκα. 

Τόσα αφιερώματα για ένα πράγμα κάτω από τη μύτη μου... 

Νάναι καλά οι δημοσιογραφαίοι, μου τα αποκάλυψαν όλα. 

Και παραλίες! 

Οργανωμένες με μπιτσόμπαρα και ευρωπαϊκά κλαρίνα. 

Αλλά και παραλίες παρθένες. 

Και ταβέρνες! Με φαΐ. Πολύ φαΐ… 

Και βαθμολογίες στις ταβέρνες και τα μαγερειά! 

Πού τα ξέραμε εμείς αυτά;! 

Εμείς όλα όσα ξέραμε ήταν το χαλί από το λιμάνι στην Χάρη της και κάτι σουβλατζίδικα κει στο κέντρο. 

Άσε τα περιοδικά που βγαίνουν στο νησί. Έχω κρατημένα όλα τα τεύχη. Όχι βέβαια πως υπάρχει κάποια διαφορά, άμα έχεις ένα τεύχος είναι σαν να τάχεις όλα. Τα ίδια μαγαζιά, οι ίδιες παραλίες, οι ίδιες παρέες σε όλα τα τεύχη. Καλό κάνει, θα πεις, κακό δεν κάνει. Συμφωνώ.

Ωραία, λοιπόν. Και έβλεπα με πόση χαρά στο facebook οι Τηνιακοί αναδημοσίευαν ειδήσεις που υμνούσαν το νησί. Φυσικό είναι να χαίρονται οι άνθρωποι που ο τόπος του αναγνωρίζεται και βγαίνει μπροστά, θεμιτό και αναζωογονητικό πρωτίστως για τους ντόπιους.

Τόσα χρόνια τρώμε στη μάπα σαντορινομύκονο, σου λέει, νισάφι πιά! Ας δείξουμε τον τόπο μας, στο κάτω κάτω εδώ μένουμε και παλεύουμε, με χίλιες θυσίες που κανείς δεν ξέρει, με τον αγώνα μας, με τον κόπο μας, ε, καιρός είναι να μην πηγαίνει χαμένο όλο αυτό πλέον!

Φυσικό είναι αυτό. Μετά από τόσον καιρό οι προσπάθειες αρχίζουν και αποδίδουν και έτσι έπρεπε.

Για να το κάνω λιανά, έρχονται τουρίστες και αφήνουν λεφτά στο νησί. Δηλαδή πάνε στις παραλίες, στα σουπερμάρκετ, στα μαγαζιά μας, τρώνε τα παραγόμενά μας (και μη...), νοικιάζουν τα αυτοκίνητα και τα δωμάτιά μας, κυκλοφορούν.

Θυμήθηκα όμως εκείνο που λέει "Πρόσεχε τί εύχεσαι!"

Γιατί;

Γιατί το να «κυκλοφορούν» οι τουρίστες μας μάλλον δεν το περιμέναμε να πούμε την αλήθεια. Να έρθουν οι επισκέπτες, αλλά να κυκλοφορούν κιόλας! 

Να θέλουν να πάνε και στην πολυδιαφημισμένη Κολυμπήθρα και στον νεοφώτιστο Άγιο Ρωμανό! 

Ε, αφού θέλουν, ας πάνε. 

Ναι, αλλά από ποιόν δρόμο; 

Μισή ώρα ήθελες να κάνεις τα τελευταία πεντακόσια μέτρα για Κολυμπήθρα από τα διπλοπαρκαρισμένα, και νάναι καλά οι ντόπιοι που σε μερικές περιπτώσεις έκαναν τον τροχονόμο για να κουμαντάρουν αθηναίικα μυαλά. 

Στον Άγιο Ρωμανό είχε περισσότερο ενδιαφέρον. 

Εκεί παίζαμε τζόκερ με την ώρα που θα πηγαίναμε, με το αν θα είχε διπλοπαρκαρισμένα μέχρι την κατηφόρα και παραπέρα στην απότομη ανηφοριά, με το αν θα ανέβαινε κάποιος γκαζωμένος τον τσιμεντένιο δρόμο που αν τον κόβαμε θα έπρεπε να ξαναπάρει φόρα, με το αν στο τελείωμα του δρόμου αυτός που ερχόταν από την παραλία θα έστριβε επί τόπου για πάνω ή θα έμπαινε στο πάρκινγκ της ταβέρνας για να στρίψει. 

Είχε άλλη ένταση ρε παιδί μου το μπάνιο στον Άγιο Ρωμανό, βοήθειά μας. 

Ωραίο και το μπιτσόμπαρο, δεδομένης της αδυναμίας που έχει το λουόμενο κοινό στην ευρωχλίδα, ωραιότατο. 

Και με πολύ βολικό πάρκινγκ τρεις στροφές πριν την παραλία και καμιά διακοσαριά σκαλιά μέχρι κάτω. Θα πεις, εγώ είμαι επιχειρηματίας και πάω και ζητάω την παραλία που νοικιάζεις κύριε Δήμε. Δρόμο και πάρκινγκ; Ποιος θα πρέπει να τα εξασφαλίσει, ο επιχειρηματίας;

Έγινε, λοιπόν, αυτό που όλοι θέλαμε και ήρθε κόσμος στο νησί.

Και ανέβηκε ψηλά η μαϊμού.

Και τι φάνηκε; 

Η έλλειψη σε υποδομές. 

Που ελπίζω να υπάρξει μυαλό και να γίνουν γρήγορα κινήσεις γιατί αν ξεφουσκώσει όλο αυτό, τότε καήκαμε, πάνε όλα χαμένα. Και δεν μιλάω μόνον για τους δρόμους. 

Πάμε και στο επόμενο.

Οι τουρίστες που καταναλώνουν τι άλλο παράγουν; 

Ε; Για να δω χεράκια να σηκώνονται.

Σκουπίδια παράγουν. 

Ακούω τα γέλια να φτάνουν μέσα από την οθόνη του υπολογιστή, δεν σχολιάζω άλλο, σε λίγο καιρό θα τα δείχνουμε σαν αξιοθέατο.

Λάτρεψα κάδους. 

Φέτος το καλοκαίρι αγάπησα κάδους. 

Εκείνους τους κάδους ανακύκλωσης με τα ωραία τους τα χρωματάκια, τους έβαλα μέσα στην καρδιά μου. 

Σαν τερατάκια από πάκμαν, με ανοιχτό μονίμως το στόμα, το ήδη γεμάτο με ανακυκλώσιμα υλικά στόμα που έχασκε αφήνοντας στον Τηνιακό αέρα την πρωτοβουλία να πάρει όσα από τα περιεχόμενα θέλει και να τα πεταχτεί μέχρι Σύρο στην καλύτερη περίπτωση, κι’ ας κόψουν η Συριανοί τον λαιμό τους. 

Γιατί στην χειρότερη περίπτωση αυτά που άρπαζε ο αέρας τα βαριότανε γρήγορα και τα παράταγε στην επόμενη λαγκαδιά. 

Μια χαρά. Κομπλέ. Τώρα που ‘χουμε και κάδους ανακύκλωσης ποιος μας πιάνει.

Εν μέσω του κυκλώνα των ανεμογεννητριών που θα σαρώσουν την ενδοχώρα και της προετοιμασίας για το επόμενο καλοκαίρι, ειλικρινά, ελπίζω να έχουν ήδη διαγνωστεί τα θέματα που χρήζουν άμεσης επίλυσης στο νησί.

Αν ξεφουσκώσει όλο αυτό (γιατί δεν μπορεί να ασχολείται όλος ο κόσμος μαζί σου για πάντα και μόνον με θετικά σχόλια) απλά, δεν γίνεται. 

Κάποια στιγμή όλοι όσοι ανακάλυψαν το νησί... 

...θα χάσουν τον αρχικό ενθουσιασμό τους και θα αρχίσουν να ενοχλούνται από τα στραβά που μέχρι χτες πέρναγαν απαρατήρητα, ή που τέλος πάντων, τα έβλεπαν και έδιναν μια πίστωση χρόνου.

Φοβάμαι την "μόδα της κουζίνας" επίσης. 

Το τερατάκι που λέγεται σύγχρονη γαστριμαργία αν συνεχίσεις να το ταΐζεις και να του κάνεις όλα τα χατηράκια, θα φτάσει μέρα που θα απορείς γιατί πλήρωσες μια ομελέτα είκοσι ευρώπουλα.

Μέτρο, παιδιά, θέλει μέτρο όλο αυτό. Το ότι έβαλα μαύρη ποδιά, σκούφο μάγειρα και κόβω με το χέρι το μαρούλι, δεν σημαίνει πως κάνω υψηλή τέχνη.

Ας μην κοροϊδευόμαστε, τελικώς.

Όλα γίνονται με κάποιον στόχο, όλα εξυπηρετούν τρέχουσες καταστάσεις. 

Με πηγμένες την Μύκονο, την Σαντορίνη, την Πάρο, την Νάξο και όλα τα πολυδιαφημισμένα νησιά, λογικό είναι να πρέπει να στρέψουμε τους τουρίστες σε άλλους προορισμούς και μάλιστα κοντινούς.

Δεν σας παραξένεψε καθόλου φέτος ο αριθμός των δρομολογίων από Ραφήνα;

Δεν σας παραξένεψε καθόλου και ο δήθεν "πόλεμος τιμών" στα εισιτήρια;

Δεν σας παραξένεψε καθόλου που δεν έγινε παρόμοια οργανωμένη προβολή και στην Νίσυρο ή στην Τήλο, ας πούμε;

Ας μείνουμε ψυχροί παρατηρητές και ας παραδεχτούμε τα εξής:

Η Τήνος έγινε ένας κοντινός και ταυτόχρονα προσιτός προορισμός πλέον. 

Που όταν πήξει και αυτός θα συνεχίσει μεν να μπαίνει στα τουριστικά φυλλάδια, αλλά, κάποιο άλλο νησί θα έρθει στην επιφάνεια για "ανάδειξη", δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλά ακόμη.

Ο τουρίστας, θυμηθείτε το αυτό, αν αφήσεις ανεξέλεγκτες τις επιθυμίες του, θα σε πάει εκεί που θέλει εκείνος, θα απαιτήσει τον χώρο και τις συνήθειες που είχε αλλού, αυτόν που έχει ήδη γνωρίσει και απαιτεί. 

Και θα το κάνει αυτό μέχρι να αλλοτριώσει τον χώρο τόσο, μέχρι του σημείου που να μην τον ενδιαφέρει πλέον, αφού θα έχει γίνει ίδιος με όλα τα άλλα μέρη. 

ΜΥΚΟΝΟΠΟΙΗΣΗ λέγεται αυτό, για όποιον δεν το έχει αντιληφθεί, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος.

Γή και ύδωρ στους τουρίστες μέχρι που να μην γνωρίζουμε τον τόπο μας τον ίδιο. 

Όλη η Ελλάδα ένα απέραντο ξενοδοχείο και η Τήνος ένα δωματιάκι του. 

Αυτό θέλαμε τόσον καιρό;