ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ο φόβος είναι πίσω μας ακριβώς, μας πάει καταπόδας, δεν μας αφήνει λεπτό πραγματικά ελεύθερους. 

Κι’ όταν δεν μας βρίσκει αυτός, ψάχνουμε εμείς να τον βρούμε, να τον συναντήσουμε και...

...ή να τον νικήσουμε ή να τραπούμε μεγαλειωδώς σε φυγή μπροστά του σωζόμενοι την τελευταία στιγμή από τα χέρια του, όπως ακριβώς κάνει ο ήρωας στις αμερικάνικες ταινίες. 

Από παιδιά ακόμη αρεσκόμαστε σε ιστορίες που μας κάνουν να μας σηκώνεται η τρίχα, βάζουμε στα παιχνίδια μας την πάλη με τον φόβο.

Κι΄όταν πάλι μεγαλώσουμε, γυρεύουμε τον φόβο σε παιχνίδια "για μεγάλους" που πάνε την αδρεναλίνη στα ύψη, κάθε φορά και περισσότερο. 
Παίζουμε με τον ελεγχόμενο φόβο για να αυταπατώμαστε γύρω από το ποιός είναι το αφεντικό στη ζωή μας. 

Κυνηγιόμαστε με τον φόβο γιατί, όταν αυτός είναι απών και τα νερά ηρεμούν, κάτι άλλο έρχεται στην επιφάνεια, τρομερό, άφατο, και ταυτόχρονα σίγουρο, πανταχού παρόν.

Πίσω απ΄όλους τους φόβους, ο κηδεμόνας όλων των φόβων είναι ο μεγάλος, ο υπέρτατος φόβος, που τρέφει όλους τους μικρότερους, τους κάνει αντικαταστάτες του, να τους παλεύουμε και να τους νικάμε, να νιώθουμε έστω και για λίγο νικητές. 

Αυτός είναι ο φόβος του θανάτου. 
Ο φόβος του να μην υπάρχεις πιά. 
Ο φόβος τού να μην μείνει πίσω σου ούτε ίχνος απ’ το περπάτημά σου πάνω στη Γη.

Κι’ έτσι, σε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται προσπαθούμε να αφήσουμε κάτι, μερικές ψηφίδες της ζωής μας, κάτι που να μας θυμίζει στους ερχόμενους,  να τους φωνάζει πως από ‘δω περάσαμε και ‘μεις, ακόμη και γιατί απλώς χαράξαμε σε μάρμαρα και βράχους στη μέση τού πουθενά το όνομα ή τα αρχικά μας μαζί με την ημερομηνία (που τα κάνει απολύτως τραγικά), μια νεκρολογία χωρίς αντικείμενο, ένα μνημόσυνο για όλους όσους έφυγαν.

Όλη μας η ζωή είναι φτιαγμένη από μικρές, ασήμαντες φαινομενικά λεπτομέρειες, που όλες μαζί σωστά βαλμένες δίνουν την εικόνα μας. 

Ακριβώς, όπως εικονογραφούμε το υπερβατικό και το άγνωστο με τις θεότητες που το κατοικούν . 

Κατ' εικόνα και κατ' ομοίωσή μας.

Υπάρχουν και οι άλλοι, εκείνοι που προσπαθούν να πνίξουν τον φόβο του θανάτου σε μιά διαρκώς επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας μέσα από την επανάληψη. 

Εκείνοι είναι οι πιό θλιβεροί και οι πιό ανόητα φοβισμένοι, με έναν στείρο, ατελέσφορο φόβο που καταντάει καρικατούρα του αυθεντικού φόβου. 

Αν ο φόβος μπορούσε να νιώσει, θα σιχαινόταν τον εαυτό του.