Η ταινία για τον Μωάμεθ και οι Δίδυμοι Πύργοι

Μη μου πείτε τώρα ότι είστε τόσο αφελείς που δεν βλέπετε τί ακριβώς συμβαίνει με την μερίδα των κατοίκων του πλανήτη που λέγονται μουσουλμάνοι. 

Μη μου πείτε πως δεν καταλαβαίνετε αυτά που βλέπετε και ακούτε. 

Εννοώ την αφόρητη πίεση, τον στραγγαλισμό, την θηλιά στον λαιμό, τον καταναγκασμό που υφίστανται για να αρχίσουν να βαράνε δεξιά κι’ αριστερά αδιακρίτως.

Τα πράγματα είναι απλά-απλά-απλούστατα, σαν την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων. 

Πιέζω εδώ και περιμένω να βγεί αλλού. 

Το πού ακριβώς θα βγεί, το ελέγχω με τις βαλβίδες που κλείνω και με ‘κείνες που αφήνω ανοικτές. Ανοικτή βαλβίδα είναι αυτή τη στιγμή η Ευρώπη. 

Η πάντα ενοχική Ευρώπη, που προσπαθεί να αποδεικνύει σχεδόν πάντα με έναν απολύτως Ζαν-Νταρκικό τρόπο ότι, αυτή φταίει για τα δεινά του κόσμου όλου, 

η δημοκρατική Ευρώπη, γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ιδιαίτερα δημοκρατικά τα καθεστώτα των χωρών που πιέζονται να ξεσπάσουν και να τα κάνουν μαλλιά-κουβάρια, 

η ανοικτή σε επιρροές Ευρώπη, γιατί αυτή είναι και ήταν πάντα η φύση των ανθρώπων της.

Να λοιπόν, ένα έδαφος πρόσφορο για να πατήσει την ποδάρα της η Αμερική. 

Πιέζει λοιπόν τους μουσουλμάνους, τους οποίους είναι ξεκάθαρο ότι τους χρησιμοποιεί σαν όργανα των σκοπών της, και είναι σίγουρη πως σε λίγο καιρό θα σκάσει μια τρομοκρατική ενέργεια μέσα ‘δω για να τής δώσει την αφορμή να μας μπαστακωθεί. 

Δημιουργεί ατελείωτες ορδές μεταναστών μουσουλμάνων οι οποίες σε δημοκρατικές χώρες απαιτούν και παίρνουν δικαιώματα που ούτε στις χώρες τους θα διανοούνταν, δημιουργούν κλειστές, ουσιαστικά αυτοδιοικούμενες κοινότητες που αναπαράγονται με ταχύτατους ρυθμούς και απλώς, περιμένουν. 

Όμως και η Αμερική περιμένει, προσδοκά, επιθυμεί διακαώς μια μουσουλμανική Ευρώπη, κάνει τα πάντα για να συμβεί. Όταν θα γίνει αυτό, μα σε είκοσι, μα σε τριάντα, μα σε σαράντα χρόνια, θα βρεθούμε στην δυσάρεστη θέση να πρέπει να την καλέσουμε να μας απαλλάξει από αυτούς. 

Και τότε, θα έρθει με τους δικούς της όρους. 

Και μην αναρωτηθεί κανείς γιατί μπορεί να θέλει νάρθει... 

Πέραν όλων των άλλων λόγων, ενεργειακές πηγές, βόρειες θάλασσες κ.λπ. ο στόχος δεν έπαψε ποτέ να ειναι η Ρωσία. 

Η Ρωσία με μειωμένη ή και μηδενική επιρροή ειδικά σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που τώρα ανήκουν στην Ε.Ε. και με πολλά αγκάθια στο Νότιο ζωνάρι της, θα εγκλωβιστεί ανάμεσα σε Αμερική και Κίνα. 

Γιατί η Ευρώπη δεν έπαψε ποτέ να είναι ο προφυλακτήρας της Ρωσίας προς την Αμερική και τότε, θα τα βρει πολύ σκούρα, εγκλωβισμένη ανάμεσα σε δύο χώρες από τις  οποίες η μία χρωστάει στην άλλη το 60% περίπου του εξωτερικού της χρέους. Εύκολες οι ανταλλαγές και οι συμψηφισμοί από ‘κει και πέρα.

Χρειάζεται, λοιπόν, η Αμερική το μουσουλμανικό τόξο στην Ευρώπη και προσπαθεί να επισπεύσει τις διαδικασίες, πρίν σκάσει το μεγάλο τίποτα στους κόλπους της και ζήσει δεύτερο εμφύλιο. 

Ανάβει λοιπόν περιμετρικά φωτιές για να αποσοβήσει την δική της. 

Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Αίγυπτος, Ιράν και ο κατάλογος θα μακραίνει. 

Αλλά, προσέξτε ότι, ο κατάλογος περιλαμβάνει χώρες όμορες και με φυσικές διεξόδους προς την Ευρώπη, που περνούν μάλιστα από τα εδάφη του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή. 

Πιέζουν, λοιπόν, με μέθοδο και υπομονή. Και κάθε φορά, έχοντας την εμπειρία των προηγούμενων χωρών, με πιό ολοκληρωμένο τρόπο. 

Στο Ιράκ ήταν εντελώς ατσούμπαλοι, στον Ιράν είναι μελετημένοι και εμπλέκουν χώρες και ομάδες ασύμβατων νοοτροπιών με σκοπό να δημιουργήσουν έναν κοινό παρονομαστή που θα λέγεται «Εχθρός του Ισλάμ». 

Ξαφνικά, τώρα που το Ισραήλ θέλει να επιτεθεί στο Ιράν, εκδηλώνει και το ενδιαφέρον του για την ΑΟΖ και κάνει τον κακό στην Τουρκία (η οποία παρεμπιπτόντως έπαιζε πάντα τον ρόλο της ήρεμης δύναμης που συγκρατούσε το μουσουλμανικό μένος) και εμείς, αφού είμαστε στην μεγαλύτερη ανάγκη από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, κάνουμε φίλους τους ανθρώπους που φίλοι δεν πιάνονται! 

Στην συνέχεια θα δούμε τα αποτελέσματα της λυκοφιλίας βέβαια, όταν θα βγούν τα πετρέλαια και θα τρέχουμε να δούμε πώς διάολο δεν μένει τίποτε για εμάς και καταλήγουν όλα σε ξένες τσέπες.

Για να μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν, η ταινία για τον Μωάμεθ, προσβλητική ή όχι (εξάλλου άνθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο προσβάλλονται με το παραμικρό), δεν βγήκε τυχαία στις αίθουσες τώρα. 

Βγήκε ακριβώς στην προετοιμασία της επίθεσης στο Ιράν. 

Βγήκε με σκοπό να εξωθήσει τους μουσουλμάνους σε ακραίες πράξεις, να γίνουν από μόνοι τους  αποκρουστικοί, πράγμα καθόλου δύσκολο, να τους απομονώσει έτσι ώστε, όχι μόνον να μην τους ακούει κανείς όταν αρχίσουν να διαμαρτύρονται για την επίθεση στο Ιράν, αλλά και να θεωρεί ότι καλώς παθαίνουν ό,τι παθαίνουν κι’ ευτυχώς που υπάρχει η Αμερική που καταφέρνει και τους κάνει ζάφτι και δεν μας έχουν φάει τα συκώτια. 

Ο σκηνοθέτης με τις γάζες στα μούτρα δεν υπάρχει, απλώς ξέθαψαν ένα μηδενικό και τον έβαλαν σαν υπεύθυνο καταστήματος, όπως κάνουν οι επιχειρηματίες της νύχτας στην χώρα μας. 

Η μουσουλμανική κοινότητα δεν είναι άμοιρη ευθυνών. 

Αντιθέτως. 

Ο φανατισμός της δεν την αφήνει να δει πόσο εύκολα γίνεται όργανο στα χέρια των πονηρών και χάνει τις συμμαχίες της, ακόμη και μιας χώρας παραδοσιακά φίλης προς αυτούς. 

Το ακαταλαβίστικο όμως, είναι η δημιουργία μιας ισλαμο-αριστεράς, η οποία στηρίζει φονταμενταλιστές για να βρουν το δίκιο τους, το οποίο είναι κατ’ ουσίαν αντίθετο σε όσα πρεσβεύει η αριστερά!!! 

Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε πως μπορεί να έχουμε τον ίδιο στόχο επί του παρόντος, αλλά, διαφέρουν οι σκοποί μας..;

Εκτός και αν δεν μπορούμε να διακρίνουμε την διαφορά μεταξύ στόχου και σκοπού, οπότε άστα να παν στο διάολο...

Δηλαδή, εσείς τι νομίζετε, πως η ενδυνάμωση της Χρυσής Αυγής κακοφαίνεται στην Αμερική; 

Μα ανέκαθεν η χωράκλα αυτή έδειχνε μια ιδιαίτερη λατρεία σε φασιστικά καθεστώτα, σε κόμματα τύπου Vigilante ή Private Security. 

Η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει σε ποσοστά και, όσο και αν δεν το πιστεύετε, ναι, η Αμερική γελάει κάτω απ΄τα μουστάκια της, γιατί αν και δεν μπορεί πλέον να χειραγωγήσει τον Στρατό, μπορεί όμως να πάρει την εξουσία μιας κοινωνίας με άλλους τρόπους.

Η ταινία για τον Μωάμεθ είναι οι σημερινοί Δίδυμοι Πύργοι από την ανάποδη. Υπό κλίμακα, με άψογο κοντρόλ, με τέλειο χρονισμό. Καλή διασκέδαση!

Στου Καβάση, στα Μπουρμπουνάδικα

Να ξεκαθαρίσω κάτι: απ’ όλα όσα διασχίζουμε στην περιπέτεια της ζωής μας, άλλα μας αγγίζουν και άλλα όχι. Άλλος γοητεύεται με την τζαζ κι΄άλλος δεν τη καταλαβαίνει. Ένας ανατριχιάζει στον ήχο του κλαρίνου κι’ άλλος το αποστρέφεται. Άλλος τέρπεται στην θέα των κατάφυτων ψηλών βουνών ενώ άλλος δεν μπορεί να είναι μακρυά από θάλασσα. 

Άλλος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς βιβλία και άλλος δεν γυρίζει σελίδα. Εκεί που κάποιος σιχαίνεται την βροχή, άλλος την νιώθει να του δροσίζει την ψυχή.

Κανείς δεν έχει την υποχρέωση να του αρέσει κάτι που δεν μιλάει στην ψυχή του, εκτός κι΄αν νιώθει την ανάγκη να παίζει έναν ρόλο σ’ όλη του την ζωή, αυτόν του «δήθεν».

Γιατί ο πρόλογος; Γιατί πάλι θα γράψω για έναν περίπατο στο νησί. Πάλι η ανάβαση ξεκινάει από γνωστό σημείο, αλλά καταλήγει αλλού. Δεν μπορώ να σας μεταδώσω το δέος που νιώθω πάνω σ’ αυτό το νησί και πιθανόν, να σας φαίνονται επαναλαμβανόμενα πολλά σημεία της ανάρτησης. Απλώς όμως, περιγράφω μια διαδρομή και όπου θυμάμαι, βάζω και την ακαριαία εντύπωση που μου δημιούργησε.

Πάμε λοιπόν να ανέβουμε στην περιοχή "στου Καβάση" και πιό συγκεκριμένα, στα "Μπουρμπουνάδικα".  Η ονομασία σε πολλούς θα θυμίσει το παρατσούκλι γνωστής και παληάς οικογένειας των Κελλιών, πράγμα απολύτως φυσικό αφού τα κατοικιά ανήκουν στην οικογένεια αυτή.
Από την Αγία Υπακοή κρατάω μόνον μία φωτογραφία, αυτήν που δείχνει την στήλωση του παμπάλαιου μονοπατιού. 
Σε κάποιο σημείο το μονοπάτι συνεχίζει για να βγει στην πλευρά που είναι το Πάγερ Λαγκάδι και που βλέπει το Κάστρο. Εκεί ακριβώς κάνουμε δεξιά και ακολουθούμε την μάντρα. Το νερό και φέτος αρκετό, ίσως περισσότερο από πέρυσι. 
Σ' αυτό βοήθησαν τα χιόνια. 
Από εδώ, αν ρίξουμε την ματιά μας στα δεξιά στην απέναντι κορυφογραμμή, βλέπουμε ένα απολύτως αναγνωρίσιμο σημείο, μια καυκάλα που μοιάζει νάναι μεγάλη.

Σας γλυτώνω από τον κόπο να πάτε μέχρι εκεί για να δείτε και μόνοι σας. Η καυκάλα είναι τεράστια. Στην αριστερή φωτογραφία άφησα τον εαυτό μου , απλώς για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος. Το πλάσμα που αιωρείται από πάνω μου ονοματίστε το όπως θέλετε. Στους αρχαίους χρόνους θα έμοιαζε με αητό που ανοίγει τα φτερά του να πετάξει. Το πάτωμα της σπηλιάς και ο γύρω χώρος είναι στρωμένα με βιρβιλιές κατσικιών, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία.

Συνεχίζοντας στην ισοϋψή παρακάμπτουμε το φυσικό αυτό μαντρί και μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε στη ρίζα του Πίσω Λαγκαδιού των Κελλιών.
Το λάστιχο που παίρνει το νερό από εδώ και το μεταφέρει για άρδευση σε χωράφια που βρίσκονται χαμηλότερα αποδεικνύει τον αγώνα που πρέπει να κάνει κανείς για να ανταπεξέλθει στην αδυναμία των αρχών να κρατήσουν και να αξιοποιήσουν τα πολλά νερά του νησιού. 
Δεν πειράζει, θα τα "αξιοποιήσει" η ΕΥΔΑΠ νήσων...

Δεν παραλείπω να κρατήσω ένα αλώνι με υπέροχο χτίσιμο και απίστευτη στήλωση. Θυμάμαι την μάνα μου: "Όποιος θέλει ν' αλωνέψει, στον άζουρα καθίζει!"
(άζουρας είναι το όρθιο τοιχείο που οριοθετεί το αλώνι).
Ανοίξτε την φωτογραφία σε ξεχωριστό παράθυρο και ζουμάρετε κοντά για να δείτε την λεπτομέρεια.
 

Πρέπει να καταλάβουμε ότι, η περιήγηση αυτή δεν γίνεται σε κάποιον αρχαιολογικό χώρο, σε κάποιο μουσείο, σε ένα νησί-φάντασμα, σε μια νεκρόπολη. 

Γινεται σε έναν χώρο που ήταν ζωντανός από παραγωγή, μεταποίηση, διακίνηση, ανάπτυξη, μόλις πριν από μερικά χρόνια..! 
Δεν έχει σαν σκοπό να θαυμάσουμε πόσο ωραία έχτιζαν ή πόσο μακρυά ήταν τα χωράφια τους και πόσο κόπο έκαναν για να προσποριστούν το καθημερινό τους και μετά, να αφήσουμε μια βαθειά ανάσα σουφρώνοντας τα χείλια και κουνώντας το κεφάλι να φύγουμε.
Ο στόχος είναι να γνωρίσουμε όσα δεν φτάνει το αυτοκίνητο και επειδή δεν τα βλέπουμε τα θεωρούμε ανύπαρκτα ή τουλάχιστον ασήμαντα. 
Ο στοχος είναι να δούμε ποιό είναι το πραγματικό παρελθόν του τόπου, το βάρος του ανθρώπινου μόχθου που είναι προφανές σε όποιον θελήσει να ανοίξει το μυαλό του και τα μάτια του να να αναρωτηθεί πότε φτιάχτηκε όλο αυτό, πόσες δεκαετίες χτιζόταν και συμπληρωνόταν ο σκελετός που κρατάει το χώμα, το νησί όλο απ’ το να φύγει για τη θάλασσα; 
Αφήνοντας τις σκέψεις πίσω και περπατώντας γρήγορα περνάμε τον αγκώνα τού βουνού και μπροστά μας παρουσιάζονται τα Μπουρμπουνάδικα. 
Κατοικιά και καταστέγια ανάμεσα σε φυσικούς σχηματισμούς ή, όπως θα δείτε παρακάτω, σκαλισμένα μέσα σ' αυτούς. 

Όσο πλησιάζουμε το τοπίο γίνεται εντυπωσιακότερο. 
Τα κατοικιά ξεχωρίζουν καθαρά και έχεις την εντύπωση πως από τις ανοικτές πόρτες κάποιος θα βγει να δει τι 'ναι τούτα τα βήματα που ακούγονται.
Το τελευταίο φως ξασπρίζει όσους απ' τους σοβάδες απόμειναν στις πλευρές που βλέπουν στο Νοτιά.
Το λαγκάδι έχει περισσότερο νερό από πέρυσι και αρκετά περισσότερο πράσινο.
Το κοπαδάκι άργησε να με αντιληφθεί και πρόλαβα μια γρήγορα φωτογραφία.
Από εδώ και πέρα όμως, το αίσθημα αρχίζει και βαραίνει...
Το μονοπάτι οδηγεί στο πρώτο σπίτι και η εγκατάλειψη ακουμπάει το βαρύ της χέρι πάνω σε κάθε εικόνα. Τα παράθυρα και οι πόρτες χάσκουν ανοικτά και στεγνά από ζωή, το ξερό δέντρο στην άκρη του μονοπατιού υπογραμμίζει με έμφαση την πραγματικότητα: ο τόπος δεν μπορεί να κατοικηθεί πλέον.

Το πρώτο σπίτι είναι αυτό που βλέπετε εδώ. Προσέξτε τον βράχο που έχει παραμείνει στην θέση του και που έχει ενσωματωθεί  στο κατοικιό.
Μπροστά ακριβώς από τον βράχο είναι η σωριασμένη πόρτα του κατοικιού. 


Αυτή είναι η θέα που έβλεπε η κυρά του σπιτιού από το παραθύρι της. 





Προχωράμε στο μονοπάτι και μπροστά μας εμφανίζεται το δεύτερο κατοικιό με τον σοβά του να έχει διατηρηθεί σε πολύ καλή κατάσταση.








 Σε μια λήψη από χαμηλότερα φαίνεται το χτίσιμο που οριοθετεί την αυλή επάνω σε μια προεξοχή του βράχου.

Απλά μαθήματα εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος χώρου και ενσωμάτωσης κτισμάτων μέσα σε αυτόν, δίχως να προσβάλλουμε την αισθητική και την λειτουργικότητά του.

Επίσης, και εδώ είναι το δυσκολώτερο, χωρίς να κάνουμε παρεμβάσεις με καταστρεπτικό ή αλλοτριωτικό χαρακτήρα...
Μιά λεπτομέρεια από το εσωτερικό του δεύτερου σπιτιού για να υπογραμμιστεί εμφατικά πλέον το "δέσιμο" του σπιτιού με τον περιβάλλοντα χώρο

Αυτή είναι η θέα που έβλεπε η άλλη κυρά από το παραθύρι της. Από εδώ φώναζε την άλλη για καφέ με παξιμαδάκι...

... και αυτή είναι η θέα που έβλεπαν και  οι δυό μαζί πίνοντας τον καφέ τους και ρίχνοντας μια ματιά κάτω, στο χωριό τους, στα Κελλιά. Στο βάθος φαίνονται οι κορυφές των σπιτιών της Βωλάξ και το μοναστήρι της Αγίας Πελαγίας.

Στην επάνω πλευρά του καταυλισμού βρίσκονται τα καταστέγια.
Λεπτομέρεια από το εσωτερικό ενός καταστεγιού με την ταΐστρα (ναι, καλά μαντέψατε...) σκαλισμένη στον βράχο.

Και στα πλαίσια του μαθήματος "Αρχιτεκτονική ενσωμάτωσης κτισμάτων στον χώρο" αποκλειστικά για ντόπιους, Ηροστρατικών καταβολών εργολαβίσκους , άλλες δύο φωτογραφίες...

Στην κάτω πλευρά του οικισμού είναι τα πατητήρια, των οποίων τα αποδοχάρια κατέληγαν στο εσωτερικό αυτού του οικήματος,
που τότε φυσικά, ήταν γεμάτο με εξαίσιες μυρωδιές από μούστο και κρασί που ζυμώνεται, από την ζέστα της στροφιλιάς που αποστάζεται σταγόνα-σταγόνα για να γίνει το μοναδικό Τηνιακό ρακί με το ασύγκριτο άρωμα και την απαλή γεύση. 
Σας κούρασα. 
Τελειώνω με μιά σκέψη.
Πόσα χιλιόμετρα μάντρας διασχίζουν το νησί; πόσες δεκάδες χιλιόμετρα μονοπατιών πλέκονται πάνω του; σε πόσο απομακρυσμένα μέρη είχαν φτάσει για να καταφέρουν να ζήσουν; πόση αγάπη είχαν για τον τόπο τους, τελικώς ;! 

Η Τήνος είναι ένα μουσείο. 
Το μοναδικό μουσείο μιας ανθρώπινης, καθημερινής τέχνης. 
Μέχρι να το αντιληφθούμε αυτό και να αντιμετωπίσουμε ανάλογα, θα πρέπει κάθε στιγμή να είμαστε σε εγρήγορση. 
Οι τοπικοί άρχοντες θέλουν να δείξουν καλό πρόσωπο στους τσοπαναραίους τους και θα κλείσουν τα μάτια σε οτιδήποτε θα φέρει ανάπτυξη αλλά όχι άμεσα. 
Μείνετε άγρυπνοι. 
Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και καμμία κατάσταση δεν παγιώνεται αν δεν το θελήσουμε όλοι.

Μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου...

Κι’ ύστερα θα πούμε, «Ψύχρανε απότομα ο καιρός, βάλε ένα ελαφρύ κουβερτάκι απόψε...»

Κατόπιν θα ξυνίσουμε τα μούτρα μας, «Το Σαββατοκύριακο πρέπει να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα απ' το πατάρι...»

Μετα θα αναρωτηθούμε αν όταν κατεβάζαμε τα χειμωνιάτικα, βάλαμε και το χριστουγεννιάτικο δέντρο κάπως πιο έξω για να τόχουμε εύκολο και θα βάλουμε στο καλάθι κι’ ένα αφρώδες κρασί, μιά «σαμπάνια», για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, έτσι, για το καλό...

Μέχρι να το καταλάβουμε, θα βρεθούμε αμήχανοι ν’ ακούμε τα κάλαντα των Φώτων, και να απορούμε πότε πέρασαν κι’ αυτές οι γιορτές...

Κατόπιν, κάποιο Σαββατόβραδο θα καταλήξουμε με μια μουτσούνα στο πρόσωπο και σερπαντίνες στο χέρι, με μια χαιρέκακη, κρυφή σκέψη , πως καλά είναι που κάνουν άλλοι το πάρτυ γιατί, ποιος θα μάζευε στη συνέχεια τόσο χαρτοπόλεμο απ’ τα χαλιά...

Ύστερα, θα μας κάψει λίγο το χέρι η καλούμπα, θα αναρωτηθούμε αν έπρεπε νάχαμε πάρει δυό καρούλια σπάγγο ακόμη και θα υποσχεθούμε πως δεν θα ξαναφάμε τόση ταραμοσαλάτα...

Στην συνέχεια, θα σχολιάσουμε μεταξύ μας πως, για Πάσχα δεν έχει και πολύ κόσμο το καράβι και θα ρευτούμε τη μαγειρίτσα και το παχύ αρνί...

Μετά, θα βάλουμε κάτω τις μέρες να δούμε πώς θα βγουν οι άδειες και φέτος...

Ξαφνικά θα βρεθούμε να κυτταζόμαστε στον καθρέφτη για να διαπιστώσουμε αν μαυρίσαμε καθόλου...

 

Κι’ ύστερα θα πούμε, «Ψύχρανε απότομα ο καιρός, βάλε ένα ελαφρύ κουβερτάκι απόψε...»

Άντε τράβα ρε Μπάμπη, ευρωπαίε..!

Ποια ενωμένη Ευρώπη εννοούμε, ρε κολλητάρια, γιατί πάλι δεν έχω καταλάβει κάτι. 

Μου παράπεσε κάποια παράγραφος που λέει ότι οι λαοί της Ευρώπης έζησαν κάποτε μονιασμένα χωρίς ο ένας να θέλει τις θάλασσες του άλλου ή χωρίς να επιβουλεύεται τα βουνά του, τις λίμνες του, τα ποτάμια του, τους γείτονές του; 

Πότε ήταν ενωμένη η Ευρώπη για να είναι και τώρα ειδικά, που έχουμε ταυτίσει το Ευρώ με την Ευρώπη; 

Υπάρχει κάποια εξίσωση, κάποιος αλγόριθμος που δίνει τις παραμέτρους και τις συνθήκες που πρέπει να πληρούνται για να είμαστε ενωμένοι και αγαπημένοι και να μην θέλει ο καθένας να καβαλήσει τον άλλον; 

Αν υπάρχει το τεύχος ας μου το στείλει κάποιος γιατί τόχασα...

Αλλά δεν μου φαίνεται... 

Νομίζω μάλιστα, πως όταν δύο ή περισσότεροι ευρωπαίδες πιάνονταν στα χέρια έσπευδαν οι άλλοι να συνδράμουν τον ένα ή τον άλλον, αναλόγως του ποιανού η γκόμενα είχε τις ωραιότερες φίλες. Καταλαβαινόμαστε, νομίζω...

Άρα, τώρα γιατι απορούμε για το χάλι της αείποτε γηραιάς ηπείρου και εξιστάμεθα για την ανικανότητα των εθνών που συνθέτουν το κακόγουστο και παράγωνο αυτό πάζλ; 

Αφού οι μισές χώρες συντίθενται από πρώην ανεξάρτητα κρατίδια που σε όχι πολύ παλαιότερες εποχές έτρωγαν ο ένας το συκώτι του άλλου; 

Αφού οι κοινωνικές δομές μας απέχουν παρασάγγας. 

Η ερμηνεία της λέξης ευτυχία είναι διαφορετική στην Φινλανδία απ’ ό,τι είναι στην Πορτογαλία, η έννοια της φτώχειας έχει διαφορετική βαθμονόμηση στην Γερμανία απ΄ότι στην Ελβετία, πόσο μάλλον η έννοια της αξιοπρέπειας που είναι εντελώς ασυμβίβαστη μεταξύ των Ολλανδών (πώς μούρθε στο μυαλό το κόμμα παιδοφίλων...) και των Ιταλών, ας πούμε... 

Τέλος, η οικογένεια, ένα από τα σημαντικότερα για τους Έλληνες (αλλά και για τους Ιταλούς, τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους, απ΄όσο γνωρίζω), είναι πέρα από μια συμβατική υποχρέωση ή μια ατυχή βραδυά, γιατι για μας, με δύο λόγια, είναι αυτή που κρατάει ενωμένη την κοινωνία. 

Άρα, πώς έχουν το ίδιο ζητούμενο ο γονιός που στα δέκατα όγδοα γενέθλια τού παιδιού του ψάχνει τρόπο να το ξεφορτωθεί, με τον γονιό που δεν χορταίνει να τόχει κοντά του και να του παραστέκεται μέχρι τα βαθειά γεράματα. 

Πώς διάολο, ρε καπεταναίοι, έχουμε ίσες αντιλήψεις για το παιδί μας όταν ο Έλληνας γονιός κάνει το σκατό του παξιμάδι για να πληρώσει φροντιστηρια για να το μάθει μια ξένη γλώσσα και να καλύψει τα κενά της κρατικής εκπαίδευσης ενώ ο Γάλλος το παρκάρει σ ένα άψογο σύστημα παιδείας και δεν ξαναασχολείται μαζί του; 

Και ναι, το δέχομαι πως είμαστε αν όχι λάθος, τουλάχιστον διαφορετικοί. 

Τότε γιατί ρε φιλαράκια μας θέλετε στην ίδια αίθουσα διδασκαλίας να κάνουμε μια ύλη ασύμβατη με τις ανάγκες μας; Να τρεχουμε σε υπερεντατικά αφού δεν ξέρουμε να συλλαβίζουμε; Ευρώπη είναι αυτή; 

Άρα; Τελικώς, ποιές αρχές μας κρατάνε δεμένους; 

Της ισοτιμίας και της ισονομίας; 

Πώς γίνεται αυτό; 

Αν κλείσουμε λόγω φτώχειας τα νοσοκομεία, στερησουμε τα φάρμακα από τους αναγκεμένους και εξοντώσουμε τους συνταξιούχους τότε θα είμαστε στα ίσα με τους εταίρους; Δηλαδή, έτσι φέρονται κι εκείνοι στους αδύναμους; 
 

Για να ξέρω, δηλαδή, γιατί αν πρόκειται για τέτοια Ευρώπη δεν την θέλω, ευχαριστώ δεν θα πάρω, δεν μπορώ να αντέξω τόσον ανθρωπισμό...

Αν πρόκειται η Ευρώπη να μας κουνάει το δάχτυλο γιατι δεν μπορούμε να θρέψουμε τα εννιά δικά μας εκατομμύρια συν τα δυόμιση εκατομμύρια από τις εξαθλιωμένες πρώην αποικίες τους που μας στέλνουνε πακέτο μέσω του αιώνιου δοσίλογου, της Τουρκίας, τότε τί στό διάολο την θέλω την Ευρώπη;

Η Ευρώπη θέλει εμάς για να στεκόμαστε σαν κυματοθραύστης στις ορδές των προσφύγων που δημιουργούν δεξιά αριστερά με πολέμους, εμπάργκο και κοινωνικές λεηλασίες και όχι εμείς την ευρώπη. 

Η Ευρώπη χρειάζεται εμάς, γιατι ποιός ιντελεκτουέλ φίλος της πολυφυλετικότητας (που μας την βαφτίσανε πολυπολιτισμικότητα για να μας μουγκώσουνε) θέλει σύνορα με τον Τούρκο;  

Ο Τούρκος είναι καλός, γραφικός και αξιοθαύμαστα περήφανος πατριώτης όταν ειναι μακρυά και το τσαρδί του αλλά και τα νιτερέσα του. 

Μείνε λοιπόν Ελληνάκο εσύ ‘κει κάτω να τρως στη μάπα τους λεονταρισμούς του και γω θα σου δίνω οδηγίες πώς να φέρεσαι! 

Όπως τ’ άκουσες. 

Πώς να φέρεσαι, όχι πώς να τον αντιμετωπίσεις. 

Γιατί όταν θα σκάσει ο πόλεμος στο Ιραν και φουντώσει και κόψουν κομμάτι και οι Κούρδοι από την Τουρκία, τότε Ελληνακο μου λυπάμαι, αλλά, τόσα νησάκια έχεις, έ, ένα-δυό θα το δώσουμε πεσκέσι στα μεμέτια για να ησυχάσουν. 

Στο κάτω κάτω, εσύ Ελληνάκο μου είσαι έτοιμος να μισθώσεις νησιά, δηλαδή να νοικιάσεις την πατρίδα σου, το χώμα σου, το αίμα σου, τα χωρικά σου ύδατα για να ξεπληρώσεις χρέη και θα μας κάνεις κήρυγμα; Δεν πάει...

Αυτή είναι η Ευρώπη σας, λεβεντάκια μου; Ακριβώς εδώ θέλετε να ανήκετε; 

Γιατί ξέχασα να σας πω πως, ναι, ο Μπετόβεν και ο Μότσαρτ και ο Γαλλικός διαφωτισμός και ο Θερβάντες και ο Δάντης είναι πανευρωπαϊκές αξίες, αλλά, δεν πουλάνε πιά... 
Και δεν μπορώ, λέει η κυρα-Αγγέλα, να κρατήσω προσωπικό σε ένα μαγαζί με φίρμες τελειωμένες... 

Προτιμάω να κάνω αλλαγή χρήσης και να βάλω μπλιμπλίκια! 

Να βάλω καμμιά εταιρεία να εξαγοράζει κυβερνήσεις, να βάλω καμμιά περιφερειακή σύρραξη μακρυά από τον κώλο μου για να πουλήσω οπλάκια, να βάλω καμμιά μαύρη εργασία για να μεγιστοποιήσω τα κέρδη των απάτριδων αφεντικών, τέτοια πράγματα, να αποδίδουν...

Κρατάω κατ’ επίφαση και τις ευρωπαικές αξίες για να κρατάω κι ένα ψεύτικο όραμα, πως δήθεν η επιχείρηση που λέγεται Ευρώπη έχει υψηλότερους στόχους κι’ άσε τους να σκουντουφλάνε ψάχνοντας το υψηλόν...

Και οι αξίες, ξανθογάλανα καμάρια μου, έχουν νόημα όταν αντανακλώνται στην καθημερινή ζωή όλων και όχι μιας αποστασιοποιημένης ελίτ, που νουθετεί τους υπολοίπους για το πώς μπορούν να παραμείνουν φτωχοί, αλλά πλήρεις Τέχνης και αξιών. Γκέκε;

Και ξέχασα επίσης, να σας πω πως αν και στην Ελλάδα γράφονται υπέροχα βιβλία και υπέροχη μουσική, αλλά εμείς επιλέγουμε Πέγκυ Ζήνα, Πάνο Κιάμο και το περιοδικό που λέει πόσα σπυράκια είχε στον πισινό της η τάδε παρουσιάστρια το καλοκαίρι στην Ψαρρού, το ίδιο συμβαίνει και στους ευρωπαίους εταίρους. 

Ή φαντάζεστε πως ξυπνάνε και παίρνουν πρωινό με την Ηρωική του Μπετόβεν διαβάζοντας τους στοχασμούς του Μάρκου Αυρηλίου, πάνε προς την δουλειά υπό τους ήχους του πέμπτου κουαρτετου εγχόρδων του Τέλεμαν και δουλεύουν σε ένα περιβάλλον γεμάτο από τις μελωδίες του Σούμπερτ; 

Λυπάμαι, αλλά όχι... 

Σκουπίδια υπάρχουν παντού και σκουπίδια ακούνε και διαβάζουν παντού. 

Εξάλλου, όλα τα σώου, τηλεπαιχνίδια, πρωινάδικα και οι ειδήσεις-τηλερεάλιτυ απ΄έξω μας ήρθαν, δεν τα βρήκαμε μόνοι μας!

 

Μην αυταπατάσθε λοιπόν για το φωτεινό μέλλον που μας αναμένει όλους όταν οι αξίες του ευρωπαικού πολιτισμού θα καταφέρουν να μας ενώσουν και όλοι θα καθόμαστε σε ηλιόλουστα καταπράσινα πάρκα με ένα βιβλίο με την ποίηση του Σίλερ στο χέρι ενώ η μπάντα θα παιανίζει την ωδή στην χαρά. 

Ξεχάστε το! 

Η Ευρώπη ήτανε πάντα ένα πολυκέφαλο τέρας που ξέσκιζε τις σάρκες των τριγύρω της και τώρα που μας τελειώσανε οι τριγύρω, τρώει τις δικές της.

Η Ευρώπη είναι και ήτανε πάντα μια επιχείρηση, ένα πολυκατάστημα και για αυτό πάντα υπήρχε κάποιος που ήθελε να γίνει διευθύνων σύμβουλός της, είτε αυτό έκανε εξαγωγές πολέμων, σφαγών, εξανδραποδισμών, δουλεμπορίου και εκμετάλλευσης, είτε το έπαιζε εικοσαήμερο προσφορών και δανείων.

Μα Γερμανός ήταν αυτός, μα Γάλλος, μα Άγγλος, μα Ολλανδός, στην καρέκλα του αφεντικού θέλαν όλοι να ξεκουράσουν τα πλαδαρά κωλομέρια τους κι’ άστε τους φτωχότερους λαούς να κουρεύονται. 

Κι άμα τελειώνανε τον καυγά, τραβάγανε και μιάν άφεση αμαρτιών στον Τούρκο που βάραγε σφαλιάρες σ’ όποιον έβρισκε μεσ’ στον καυγά σφυρίζοντας τάχαμου αδιάφορα και μη συμμετέχοντας στο μπαντιρντί και εννιά έχει ο μήνας.

Γιατί ο Τούρκος την Ευρώπη την έχει γκόμενα και μάλιστα νόμιμη, και την αυτώνει και της βάζει χέρι όποτε θέλει και μάλιστα, επειδή είναι και τσαμπουκάς, το πράττει μπροστά στα σεμνά μάτια της επίσημης συζύγου του, της μουσουλμανικής κοινότητας!!! 

Και ξέρει και πατάει έξυπνα πάνω στις σταυροφοριακές ενοχές της Ευρωπης και της φέρεται σαν σε ξεφτιλισμένη γκόμενα!

Άρα, ποιό είναι το πρόσωπο της Ευρώπης που έχουμε δει και πιό νομίζουμε ότι βλέπουμε; 

Νομίζουμε πως βλέπουμε μια αιθέρια, ευγενική ύπαρξη με καλή ανατροφή ενώ στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με την χοντρή του Θησαυρού! 

Κι΄εμείς είμαστε ο Ζαχαρίας που φταίει για όλα και πάει η σφαλιάρα, το μπινελίκι και ο εξευτελισμός σύννεφο, κατά προτίμηση, παρουσία όλης της πολυκατοικίας..! 

Έχετε τύχει σε καυγά σε πολυκατοικία; Έχετε παρατηρήσει με πόση χαιρεκακία παρακολουθούν οι γειτόνοι τον εξευτελισμό; Ξέρετε γιατί; 

Γιατί βλέπουν πως κι΄άλλοι είναι σαν κι΄αυτούς και πως οι ίδιοι, έχουν τον τρόπο τους να τα κρύβουν και να σπρώχνουν κάτω απ’ το χαλί τις βρωμιές τους..! 

Άμα θέλουμε να υιοθετήσουμε τις αξίες της Ευρώπης, να τις υιοθετήσουμε μόνοι μας και να πορευτούμε ανάλογα, γιατί οι αξίες δεν επιβάλλονται. Κατακτώνται, ωρε παλικαράδες Βρουξελλιώτες, με κόπο και αίμα μέσα από τους αιώνες. 

Και καμμία πολυφυλετικότητα (βαφτισμένη πολυπολιτισμικότητα) δεν είναι εφικτή γιατί απλά, ο καθένας έχει μάθει να ζει αλλιώς στο σπίτι του! 

Ο πολιτισμός αδέρφια είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι άμεσα συνυφασμένος με τον τόπο, την γη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε και ωρίμασε. Κανένας πρόσφυγας δεν θα προτιμούσε να ζει εδώ άμα δεν είχατε κάνει κόλαση τον τόπο του, Ευρωπαράδες μου..! 

Είναι σαν να βλέπεις τις ομάδες ποδοσφαίρου με όλο αυτό το συνονθύλευμα παικτών/μισθοφόρων που έρχονται για έναν χρόνο και που βαθειά μέσα σου ξέρεις ότι ποτέ δεν θα πονέσουν την φανέλλα. Αύριο ο ξένος παίκτης θα είναι σε μιαν άλλη ομάδα και θα φοράει άλλη φανέλλα και η προηγούμενη ομάδα θα τρέχει να διορθώσει το σύστημα που είχε προσαρμόσει πάνω στον ξένο παίκτη. Πάει χαμένη η χρονιά...

Γιατί ξεχνάμε πως υπάρχει και ο κυρ Αμερικάνος με το βλέμμα Τζων Γουέην, το καρώ πουκάμισο και το τζην μέσα από τις μπότες, που τα κάνει μαντάρα με τον γείτονα και σε καθιστά συνυπεύθυνο επειδή εσύ του λές καλημέρα! 

Και σου λέει, εγώ θα πιέζω με διαρκείς επεμβάσεις, συρράξεις, πολέμους και στρατούς κατοχής τους μουσουλμάνους να φεύγουν απ τις χώρες τους για να στοιβάζονται στην Ευρώπη και θα βγάλω έναν νέο όρο που θα τον λέω πολυπολιτισμικότητα και με σοφιστείες θα στον φορέσω καπέλο να μην μπορείς να βγάλεις λέξη, να γίνεις τόσο βλάκας όσο κι΄εγώ και να αφεθείς να μείνεις ακυβέρνητος για νάρθω εγώ στον χώρο σας, όπως λένε και οι μασατζούδες και να προσφέρω τις υπηρεσίες μου! 

Και άμα τύχει και γίνει και καμμιά τρομοκρατική εις τας Ευρώπας, εεερε, ποιός τον πιάνει τον Αμερικανίσκο... 

Θα πατάει τα σάλια του και θα πέφτει στα σκατά του απ΄τη χαρά του...

Συμπτωματικά αυτό λεβεντάκια μου συμβαίνει αυτήν ακριβώς την στιγμή..! 
Και μάλιστα, η Ευρώπη συμπαραστέκεται και υποστηρίζει την άλωσή της! 
Βαράει άλλους λαούς χωρίς λόγο, αλλά μην ξεχνάμε πως μαθημένη ήταν να βαράει πάντα άλλους λαούς χωρίς προφανή λόγο. 

Ή μάλλον, στοχεύοντας πάντα στο ξεπουπούλιασμα των «άλλων» ανεξαρτήτως θρησκείας και χρώματος. Και τα φορτωνόμαστε στη ράχη όλοι μαζί, κυρίως δε, οι κρίκοι με τις πιό αδύναμες διοικητικές δομές.

Άρα, ποιά Ευρώπη; 

Άγιοι δεν είμασταν ποτέ και ούτε θα γίνουμε. 

Αλλά και να μας δίνει οδηγίες περί αγιοποιήσεως ο Μπάμπης ο Σουγιάς, ε, μπάστα! 

Γιατί, δεν με νοιάζει τί κουμάντο κάνει η Γερμανία στο σπίτι της κι΄άμα το κάνει καλώς, μπράβο της κι΄ένα λουκούμι κερασμένο από μένα. 

Αλλά, όταν ο μεγαλύτερος ευρωπαίος πολεμοχαρής απατεώνας, διαφθορέας και παρανοϊκός πατριδολάγνος μ’ εχει χρηματοδοτήσει, μ’ έχει σπρώξει και μ΄ έχει στηρίξει να γίνω όμοιός του για να λειτουργεί σαν κλεπταποδόχος μου, ε, όχι ρε φίλε..! 

Αλλά, «Από κοράκου στόμα Κρα θ’ ακούσεις». Ή όπως λένε επι το λαικότερον «Σκατά έφαγες, σκατά μαρτυράς!» 

‘Αειντε από ‘κει, λοιπόν, ρε συ Μπάμπη και πάρε και το σουγιαδάκι σου μαζί κι΄ άσε μας νάμαστε ένα τίποτε. Φτάνει το σώσιμο, δεν θελουμε άλλο!

Όσο για την Ευρώπη των λαών, άστο καλύτερα... 

Μάλλον για Ευρώπη των Τραπεζών μου μοιάζει...

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Τα Κελλιά είναι ένα από τα πολύ παλιά χωριά της Τήνου. 

Διοικητικά ανήκε στον Δήμο Περαίας και τοπογραφικά εντοπίζεται στα Κάτω Μέρη. 

Στους σύγχρονους χάρτες της Τήνου θα το βρείτε σαν «Καλλονή». 

Αγνοήστε τα αχρείαστα κοπλιμέντα και πείτε τό χωριό με το κανονικό όνομά του: 

ΚΕΛΛΙΑ.

Μεγάλο χωριό με πληθυσμό κυμαινόμενο κοντά στις 300-360 ψυχές. Αυτό βέβαια, στις περιόδους ακμής που πέρασε, όπως και όλη η ελληνική επαρχία εξ’ άλλου. Σήμερα, αριθμεί πολύ λιγώτερους κατοίκους . 

Αυτοί που έμειναν όμως, εξακολουθούν να αγαπάνε το χωριό τους, να το προσέχουν, να το φροντίζουν. 

Βλέπετε, τα Κελλιά ειναι ένα χωριό γεμάτο μαστόρους και τεχνίτες, που συνεχίζουν μια παράδοση που είναι στο αίμα τους.

Παράλληλα, δεν ξέχασαν ποτέ τους την παραδοσιακή ασχολία των παππούδων τους και εξακολουθούν να καλλιεργούν τη Γη τους. 

Κι΄έτσι, το μεράκι, το δέσιμο με την Γη, μαζί και η έμφυτη καλαισθησία των Τηνιακών, γεμίζουν το χωριό με  λουλούδια.

Τα Κελλιά είναι γεμάτα λουλούδια. Χρωματίζουν  κάθε γωνιά, κάθε στροφή, κάθε δρομαράκι . 

Κάθε βόλτα στο χωριό είναι γεμάτη από πινελιές εκρηκτικών χρωμάτων, 

απαλού πράσινου, 

απρόσμενων κληματαριών,

που συνδυάζονται με το καταπράσινο περιβάλλον, που μέσα του είναι αρχοντικά ξαπλωμένα τα Κελλιά.

Για τους παληότερους από εμάς, ορισμένες πρασινάδες είναι στο σημείο που τις βλέπουμε και σήμερα, από πάντα, κάνουν μιάν εφήμερη οικειότητα να μοιάζει παντοτινή.

Η βοκαμβίλια στου Μωυσή,

ο ιβίσκος στου Ζαραντώνιου.

Αν σας φέρει ποτέ ο δρόμος στα Κελλιά περπατήστε στο χωριό.

Έχει ατέλειωτα δρομάκια που πλέκονται γύρω από τα σπίτια με έναν μοναδικό τρόπο και θα οδηγήσουν τους πιό περίεργους σε πανέμορφες εξοχές.

Ίσως δεν συναντήσετε πολλά δείγματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, οι περισσότεροι έχουν ανακαινίσει τα σπίτια και πολλές φορές η διατήρηση της παλαιάς μορφής ήταν δύσκολη.

Μην ξεχνάτε όμως ότι εδώ, όπως και σε όλο το νησί, μένουν άνθρωποι που, όταν οι υπόλοιποι από εμάς, που μεσ' το κατακαλόκαιρο γινόμαστε αυστηροί κριτές των "λαθών" που εντοπίζουμε, γυρίζουμε στην σιγουριά της μεγαλούπολης, 

αυτοί καλούνται να αντιμετωπίσουν τον καιρό, το κρύο, τον αέρα, τις βροχές, την έλλειψη ιατρικής περίθαλψης, τις διακοπές της θαλάσσιας συγκοινωνίας, τις διακοπές ρεύματος, τους δύσκολους χειμερινούς μήνες που υπάρχουν ελάχιστες επιλογές για διασκέδαση ή ψυχαγωγία.

Περπατήστε, γυρίστε, ψάξτε και πού ξέρετε... 

Ίσως σε κάποιο πεζούλι βρείτε να σας περιμένουν τρία-τέσσερα ολοζώντανα ροδάκινα ...