ΠΑΛΛΙΚΑΡΙ ΜΟΥ...

Παλλικάρι μου,

Σήμερα, στα οκτώ σου, στην Δευτέρα τάξη του Δημοτικού σχολείου, με τα μισά βιβλία απ΄όσα δικαιούσαι και που θάπρεπε νάχεις πάρει, συνεχίζεις και πορεύεσαι στην ζωή σου, εδώ που σούλαχε να γεννηθείς. 

Κάθε άνθρωπος οφείλει νάναι περήφανος για την πατρίδα του, για να μην χρειάζεται να προσβάλλει τις πατρίδες των άλλων για να νιώθει σπουδαίος.

Νάσαι περήφανος για την πατρίδα σου, λοιπόν, γιατί η πατρίδα σου είσαι εσύ ο ίδιος και όση περηφάνεια έχεις μέσα σου, τόση θάχει και η πατρίδα σου.

Να ξέρεις ότι, οι γονείς σου, όπως και χιλιάδες άλλοι γονείς, είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους διαχειριστές της πατρίδας σου (που όλοι μαζί λέγονται Κράτος) και έχουν ήδη πληρώσει, μέσα από περίπλοκες διαδικασίες, για τα βιβλία που σου λείπουν, αυτούς που θάπρεπε να έχουν φροντίσει να είσαι πάνοπλος. Έχουν όμως, όπως θα δεις, λόγο σοβαρό που δεν το κάνουν.

Τα λεφτά για τα βιβλία σου, αυτήν την στιγμή, μάλλον, τα ροκανίζει ο πατέρας κάποιου άλλου παιδιού, το οποίο, με τα κλεμμένα δικά μας λεφτά, πάει σε ιδιωτικό σχολείο όπου βιβλία υπάρχουν.

Με αυτό το παιδάκι θα συναντηθείς ξανά στο μέλλον όταν θα ψάχνεις για δουλειά, όταν θα υπηρετείς την θητεία σου που εκείνο θα έχει παρακάμψει με κάποιο τέχνασμα των γνωστών του πατέρα του, όταν θα πιάνει «μιλητά» μια θέση απασχόλησης την οποία εσένα δεν θα σου έχει δοθεί η ευκαιρία να διεκδικήσεις.

Επίσης, θέλω να ξέρεις πως, απο το υστέρημα των γονιών σου, που είναι και δικό σου υστέρημα, πληρώνουμε την περίθαλψή σου. Άγνωστη λέξη για σένα ακόμη τώρα, που σημαίνει πως όταν διαταράσσεται η Υγεία σου, το Κράτος οφείλει να σε επαναφέρει στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, μιάς και γι’ αυτό του δίνεις τόσα λεφτά.

Λυπάμαι που στο λέω, αλλά, η παιδίατρός σου η κυρία Χριστίνα, που τόσο εμπιστεύεσαι και αγαπάς, δεν είναι μέρος αυτής της οφειλόμενης προς εσένα κρατικής φροντίδας, αλλά, την πληρώνουμε ξεχωριστά σε κάθε μας επίσκεψη, όπως ξεχωριστά πληρώνουμε και τα φάρμακα που μας γράφει κάθε φορά.

Βλέπεις, τα παιδάκια δεν αρρωσταίνουν βάσει προγράμματος και δεν μπορούμε να κλείνουμε ραντεβού στο ΙΚΑ μετά από σαράντα μέρες για να σε εξετάσουν όταν εσύ έχεις σαράντα πυρετό.

Επίσης, επειδή δουλεύουμε και οι δύο γονείς, δεν έχουμε τον χρόνο των τριών ωρών για να περιμένουμε στην ουρά του Νοσοκομείων Παίδων για να σε εξετάσει ένας γιατρός κάθε φορά που εσύ αρρωσταίνεις και, πίστεψέ με, τα παιδάκια αρρωσταίνουν αρκετά συχνά, ειδικά τα πρώτα χρόνια των παιδικών σταθμών και του νηπιαγωγείου. 

Έτσι, το καθαρό και άνετο νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκες όταν χρειάστηκε, ήταν και αυτό πληρωμένο από εμάς, και μάλιστα, αδρά.

«Αδρά», σημαίνει πως κάθε χρόνο δίνουμε προληπτικά σε μια εταιρεία που λέγεται ασφαλιστική, ένα μεγάλο ποσόν για σένα, μήπως και αρρωστήσεις ή κάτι σου συμβεί.

«Αδρά», σημαίνει επίσης ότι, η ασφαλιστική εταιρεία κάθε χρόνο μας βάζει να πληρώνουμε όλο και περισσότερα, γιατί βασίζεται στον αιώνιο φόβο του γονιού για το παιδί του και μας απειλεί δείχνοντάς μας τί τραβάνε οι άλλοι που δεν έχουν να πληρώσουν στα δημόσια νοσοκομεία.

Όλα αυτά τα χρήματα είναι κλεμμένα απ’ το μέλλον σου, από τις σπουδές σου, από την καλλιέργεια που σου οφείλουμε πέρα από τις τυπικές σπουδές, από το κεφάλαιο μιας δικής σου επιχείρησης.

Έτσι, όταν θα χρειαστεί να συνεχίσεις τις σπουδές σου στο εξωτερικό, δεν θα τα καταφέρουμε και θα βρεθείς να υστερείς σε σχέση με το παιδάκι που σούλεγα προηγουμένως.

Αν πάλι θελήσεις να κάνεις μια δική σου δουλειά, ξανά δεν θα μπορέσουμε και θα πρέπει να ενταχθείς σε κάποιο πρόγραμμα νεανικής επιχειρηματικότητας για να πάρεις κάποια επιδότηση, που όμως και πάλι, θα πρέπει να περάσει από τους κρατικούς αρμοδίους και μάλλον, θα πρέπει να σε γράψω σε κάποια κομματική οργάνωση για να ελπίσουμε σε κάτι.

Τώρα πάμε και στην σωματική σου ευρρωστία, που είναι μέρος της αγωγής που σου οφείλουμε.

Το γυμναστήριο που πάμε και κάνεις ΤΑΕ ΚΒΟΝ ΝΤΟ είναι και αυτό πληρωμένο ξεχωριστά.

Βλέπεις, πιστεύουμε πως σαράντα λεπτά γυμναστική, χωρίς αθλητικό εξοπλισμό, δύο φορές την εβδομάδα, και αυτές άν δεν βρέχει, δεν φτάνουν για να αθλείσαι σωστά. Η τύχη μας ήταν το ότι, πέσαμε σε δασκάλους και όχι απλούς προπονητές.

Επίσης, θα θέλαμε να πηγαίνεις και στο ωδείο, γιατί η μουσική δεν μαθαίνεται από βιβλία με ωραίες εικόνες, χωρίς να έχετε τραγουδήσει ποτέ ούτε ένα τραγούδι όλοι μαζί μέσα στην τάξη, χωρίς να έχετε ακούσει μέσα στην τάξη σας λίγη μουσική από το κάθε είδος, αλλά, ούτε ο χρόνος, ούτε και άλλα λεφτά μας περισσεύουν.

Και αν μας περισσεύανε φέτος, από του χρόνου, δεν θα τα είχαμε.

Και πάμε να σου πω τί είδους περιπέτεια σε περιμένει στην συνέχεια.

Μετά το Δημοτικό σχολείο θα ακολουθήσει το Γυμνάσιο και μετά, το Λύκειο.

Εκεί θα αρχίσεις να μαθαίνεις ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα, όλου του κόσμου την γνώση. 

Κανονικά, θάπρεπε να μην χορταίνεις να βρίσκεσαι εκεί.

Θεωρητικά, θα έπρεπε εκεί μέσα να ετοιμάζεσαι για την εμπειρία του Πανεπιστημίου, να συσσωρεύεις αρκετές γνώσεις για να μπορείς να ακολουθήσεις το επάγγελμα που θες και σε εκφράζει.

Το πόσο έτοιμος είσαι, ελέγχεται με εξετάσεις, όπου κανονικά θα έπρεπε να σε ρωτάνε για τα όσα έχεις διδαχθεί στο γυμνάσιο και στο λύκειο. 

Όμως, εκείνοι θα σε ρωτήσουν πράγματα που δεν θάχεις ξανακούσει, αν δεν φροντίσουμε να σε πάμε σε ένα σχολείο μετά το σχολείο, που λέγεται φροντιστήριο και που σωστά μαντεύεις τώρα πλέον, το πληρώνουμε εμείς.

Όπως, εμείς πληρώνουμε και τα αγγλικά σου, και από την Πέμπτη τάξη θα πληρώνουμε και τα γαλλικά σου.

Το Κράτος θέλει να ξέρεις τουλάχιστον δύο γλώσσες όταν θα βγεις να δουλέψεις, αλλά, οι δάσκαλοι που διαθέτουν και το πρόγραμμα που έχουν δεν επαρκεί.

Το καλό είναι ότι, αν θελήσεις να γίνεις καθηγητής κάποιας ξένης γλώσσας, θα στηριχτείς επάνω σ’ αυτό ακριβώς το κενό του συστήματος για να βρεις κι’ εσύ δουλειά.

Γενικώς, εδώ που ζούμε, όλοι μαθαίνουν να πατάνε επάνω σε "κενά" διαφόρων ειδών για να επιβιώνουν εις βάρος των άλλων:

κενά στην νομοθεσία, κενά στο εκπαιδευτικό προσωπικό, κενά στην φύλαξη, κενά στην ασφάλεια, κενά στο σύστημα υγείας.

Σε μπέρδεψα, λεβέντη μου, αλλά, πρέπει να στα πω για να τ’ ακούσω και να τα θυμηθώ κι’ εγώ, ειδικά τώρα, που έχουν βρεθεί ντόπιοι και ξένοι και μου λένε πόσο τεμπέλης είμαι και πόσο λίγο παράγω και πόσα λεφτά φάγαμε παρέα. 

Επίσης, μου λένε πόσο θα με πληρώνουν λιγότερο για την ίδια δουλειά που κάνω και σήμερα και ‘γω απορώ, πώς θα βρίσκω να πληρώνω όλα όσα πληρώνω σήμερα, δεδομένου ότι, όλα όσα τους έχω δώσει όλα αυτά τα χρόνια χάθηκαν στις τσέπες τους.

Μάλλον, θα μου λένε πως πρέπει να σταματήσω να πληρώνω φροντιστήριο, ιδιωτική ασφάλεια, γυμναστήριο, ωδείο και αγγλογαλλικά και ΄συ να γίνεις αναγκαστικά κάτι άλλο από αυτό που θα μπορούσες νάχεις γίνει αν δεν μας τρώγανε τον κόπο μας και κάνανε με τα λεφτά μας αυτό που ώφειλαν να κάνουν.

Μάλλον τους συμφέρει να έχουν έλληνες εργάτες αντι για πακιστανούς, με τετρακόσια ευρώ τον μήνα και μάλλον δεν θέλουν το παιδάκι που σούλεγα προηγουμένως να χρειαστεί ποτέ να παίξει με τους ίδιους όρους με σένα, για να εξασφαλίσει έτσι εύκολα την επιτυχία του στο δύσκολο μέλλον, όπως μας το φτιάξανε.

Λυπάμαι που στο λέω, μα η Δημοκρατία έχει γεννηθεί εδώ, ακριβώς εδώ όπου σήμερα εξευτελίζεται και κυλιέται στην βρωμερότερη λάσπη των γυαλιστερών παπουτσιών τους.

Λυπάμαι που στο λέω, μα πέθαναν ατέλειωτες σειρές ανθρώπων στο όνομα της Δημοκρατίας.

Λυπάμαι που στέκω εντελώς αδύναμος στον λόφο επάνω από τις Θερμοπύλες, βλέποντάς τους να περνάνε χωρίς μάχη.

Αφήνω το ξίφος να πέσει απ’ το χέρι και σε προδίδω άλλη μια φορά, Εφιάλτης του ίδιου μου του παιδιού...