Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2009

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΄89

Εικόνα
προπαραμονή Χριστουγέννων του '89 / από Θεσσαλονίκη, όπου υπηρετούσα, προς Τήνο με τον ΑΝΕΜΟ , ένα καράβι που έκανε ένα απίστευτο δρομολόγιο μέχρι Ρόδο / παρέα με δεκαπέντε νταλικιέρηδες, επί συνόλου τριάντα επτά επιβατών / βλέπουμε ταινίες μέχρι τις μία το βράδυ / τους BLUES BROTHERS τους βλέπω μόνος μου / πέφτω στην παχειά, καινούργια, πεντακάθαρη μοκέτα του σαλονιού και κοιμάμαι μέχρι τις δέκα / παίρνω καφέ ζεστό σε μονό πλαστικό και βγαίνω στο κατάστρωμα / ψιλοβρέχει μ΄εκείνη την ανεπαίσθητη βροχή που δεν θες να φύγεις από μέσα της / γκρίζος ουρανός, χωρίς ορατότητα, αρυτίδωτη θάλασσα / λυπάμαι που δεν έχω κάποιον να το δούμε παρέα / φτάνουμε στο νησί γύρω στις τρείς / ταξί μέχρι το χωριό / μπαίνω στην ζεστή από την σόμπα κάμαρα, δεν ξέρουν τί ώρα φτάνω, πετάγονται πάνω, με ζεσταίνουν με τις αγκαλιές τους / σούπα κριθαράκι και σύγλινο / πέφτω και δεν με παίρνει ο ύπνος / στην εκκλησία και μετά στου Μωυσή για σουβλάκια, κάτω από Τσιτσάνη και Μητροπάνο / προς το σπίτι κάνει κ

Ηθοποιός...

Βλέπω τα αμυγδαλωτά κουκιδάκια-καραβάκια στον χάρτη γύρω-τριγύρω στο νησί. Μπαίνω στο site με τα πλοία, κάνω ένα ζούμ στον χάρτη και νομίζω πως έρχομαι πιό κοντά, πως με παίρνει λίγο-λιγουλάκι ο αέρας του νησιού. Κοροϊδεύομαι και λέω πως θάθελα νάμαι εκεί τα Χριστούγεννα... Η μισή αλήθεια είναι πως η πόλη είναι μια βαθεια, άπατη χαβούζα, με πολύ ψηλό τοιχείο που δεν φτάνουν τα χέρια μου να γραπωθούν και να με τραβήξουν έξω. Η ολόκληρη αλήθεια είναι πως η συνήθεια είναι θάνατος εν ζωή... Μετά, στην εύκολη εποχή, τη Λαμπρή, έρχομαι στο νησί, σαν ασυνεπής συγγενής, και προσποιούμαι πως συμμετέχω. Πάω και μια βόλτα μέχρει τη θάλασσα και οικτίρω εκείνους που δεν την απολαμβάνουν τον χειμώνα, ή έστω με τα κρύα... Ηθοποιός προς τον μοναδικό θεατή, τον εαυτό μου τον ίδιο...

ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ

Πέρασε ο Κορνήλιος Καστοριάδης από την Τήνο. Μετά έφυγε απ΄το φώς κι΄έφυγε κι΄απ΄το νησί… Έμεινε η σκέψη του πίσω, ή μάλλον, ο τρόπος σκέψης του. Πόσα βιβλία του θάπρεπε νάχει διαβάσει κανείς για να είναι σε θέση να εκφέρει γνώμη; Είναι το ζητούμενο η εκφορά άποψης ή κάτι άλλο, πρακτικότερο...; Δεν είναι, νομίζω, αναγκαίο να έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία ενός στοχαστή για να μπορείς να μορφώσεις γνώμη. Αντιθέτως, είναι απαραίτητο να μπεις έστω και για λίγο στην θέση του και να σταθείς απέναντι στα καθ΄ημέραν, με τον δικό του τρόπο, όπως εσύ αντιλαμβάνεσαι. Ίσως αυτή η σημαντικότητα να είναι και το ζητούμενο από την ανάγνωση, το να μπορείς έστω και μόνον κατά την διάρκεια του αναγνωστικού χρόνου, να μπαίνεις στην θέση ενός άλλου, διαφορετικής οπτικής ανθρώπου. Βέβαια, αυτή η άποψη θα έβρισκε διαμετρικά αντίθετους τους επαγγελματίες της ανάλυσης και των ουτοπικών χρονοχώρων, σύμφωνα με τους οποίους, όλοι οφείλουν να εφευρίσκουν τρόπους να μορφώσουν μια θέση-αντίθεση. Θυμήθη

Σαγματοποιός...

Εικόνα
"Ν΄ανέβει το παιδί σε γαϊδούρι ; Τρελλός θάσαι !!! " Κι΄έτσι το παιδί δεν ανέβηκε σε γάιδαρο γιατί η γυναίκα μου, σαν γνήσιο παιδί της πόλης, φοβόταν οποιοδήποτε ζώο με πάνω από δύο πόδια... Την επόμενη χρονιά, άλλαξε γνώμη και θέλησε να δεί το παιδί καβάλα σε γάιδαρο. Ψάξαμε να βρούμε έναν από τους τρεις τελευταίους έχοντες και κατέχοντες γάιδαρο στο χωριό. Μάταια... Το αντιπροτελευταίο γαϊδούρι είχε βγει στην σύνταξη λόγω γήρατος, το προτελευταίο γαϊδούρι είχε μετοικήσει στην Χαλακιά, ενώ το τελευταίο είχε βγει και αυτό στην σύνταξη, αλλα, με πρόωρη συνταξιοδότηση λόγω αποστρατείας του αφεντικού του. Και μαζί με το δίποδο, χάθηκε και η "διοικητική μέριμνα" γι΄αυτό. Πώς να το καβαλήσεις το ταλαίπωρο χωρίς σαμάρι ; Και άμα θελήσεις σαμάρι, ποιός θα το φτιάξει ; Ένας τελευταίος ήταν στην Κώμη και μετά πάει η τέχνη και χάθηκε. Ποιός άραγε διαφύλαξε την τέχνη, όπως έγινε με την πηλοπλαστική για παράδειγμα... Ποιός σκέφτηκε να διδαχθεί ή να καταγράψει όλη

ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ....

Εικόνα
Όλα τριγύρω φωνάζουν :  γιορτάστε ! Όλα στήνονται να μας κάνουν να πιστέψουμε : είναι οι γιορτές ! οι πολυπόθητες ! Όλοι μας τραβούν από το χέρι : έλα ! έχε χαρά ! είναι απαραίτητο νάχεις χαρά ! Όλα γυαλίζουν και λάμπουν : τυφλώσου για λίγο ! γιορτές ! Όλοι σε σπρώχνουν με το σώμα και τους ώμους : μπες, άσε να παρασυρθείς, ψώνισε, γιορτές ! αυτό είναι το νόημα , μην το ψάχνεις αλλού! Όλα το επιβάλλουν : νάσαι χαρούμενος ! είναι αναγκαστικό ! είναι υποχρέωσ ή σου ! Όλα το δείχνουν : άμα σιωπάς, μας θυμίζεις πόσο τα ψευτίσαμε όλα...
Εικόνα
Έβρεξε και ήρθαν κάτω τα αιώνια στου πολέμου τον κάμπο, γέμισε ο κόσμος βλήστρες, που δεν θα φτιαχτούν ποτέ... Σιγά-σιγά το νησί θα κατηφορίσει προς την θάλασσα, θα κυλίσει το χώμα προς τα ρέματα, θα γυμνωθούν οι βράχοι, θα στερέψουν από πράσινο οι πλαγιές και θα ξενητέψουν τα ζούδια, που φωλιάζαν στα σκιερά και στα σκεπά... Θάρθει το νερό να μπει στα σπίτια, μα δεν θα βρει κανέναν... Θα παρασύρει τότε, όλες τις μνήμες και τα ίχνη από επάλληλες γενιές και θα αφήσει άδειες κάμαρες, άδεια από αγάπη μάτια, άδειες από συνέχεια καρδιές... Κι΄ όταν δεν θάχει μείνει πιά αληθινή ψυχή, εξόν από τα περιφερόμενα ψέμματα ζωής και τα θύματά τους, το νησί θα κόψει τις άγκυρες και, σαν άλλη Άδηλος Αστερία, πριν βγεί να πλέψει στις θάλασσες, και να χτυπηθεί με τα κύματα θα γυρίσει να διακρίνει τα ανόητα δάκρυά μας από την απέναντι ακτή, που θα χάνεται από εμπρός του...

Στον σταύλο...

Εικόνα
Εγώ δούλευα από πριν εκεί μέσα. Μετά ήρθαν οι συνταγματαρχαίοι και τα τσιράκια τους και μας έκαμαν γραφιάδες να κρατάμε τα αρχεία και τους φακέλλους όσων ήσαντε στη μαύρη λίστα. Απορούσα πόσοι δούλευαν για να παρακολουθούν τους άλλους και στο τέλος ποιός τους έλεγχε όλους αυτούς...; όποιος ήθελε έβαζε μια φυτιλιά και έστελνε τον γείτονά του στο διάολο. Δηλώσεις νομιμοφροσύνης, αναφορές της ασφάλειας, μέχρι και του Μίκη ένας φάκελλος αναφοράς κίνησης από τις μέρες που πέρασε στη Ζάτουνα εξόριστος, είχε περάσει από τα χέρια μου. Και ονόματα, ονόματα, ονόματα !!! Νόμιζες πως όλη η Ελλάδα ήταν στην παρανομία και όπου νάναι θα έσκαγε το καζάνι να τους πνίξει όλους τους, μα μπά...τίποτε δε γινόταν. Κατάλαβα τότε πως απλώς φυλάγαμε τα έρημα και χτίζαμε και κάμποσο φόβο για να μην κοτάει κανείς να κουνηθεί. Έγραφα, αντέγραφα, τέλειωνα στίβες με καρμπόν, είχαμε τότε και κείνα τα μαύρα τα μανίκια που τα φοράγαμε εξωτερικά για να μην μας λερώνει το μελάνι

Έφυγε κι΄ο κυρ-Πέτρος...

Εικόνα
Έφυγε ο κυρ-Πέτρος... Από τις τελευταίες χαρακτηριστικές φιγούρες της Καλλονής, ενεργό μέλος της κοινότητας, με έντονη παρουσία, δραστήριος έως το τέλος... Τί περιγράφει έναν άνθρωπο...; Η φωνή πρώτα-πρώτα... Μετά μια χειρονομία κι΄ένα βάδισμα... μια συνήθεια, και τέλος... η στάση του απέναντι στη ζωή... Στην φωτογραφία είναι το κατοικιό του, στης Κόρης τον Πύργο. Τίποτε δεν μένει ίδιο... Χάνεται ο άνθρωπος, φεύγει απ΄ το φώς, αλλάζει και όλο το τοπίο...

Στους μύλους, στην Καλλονή...

Εικόνα
 Μεταποίηση ης ντόπιας παραγωγής ακριβώς στο κέντρο των εύφορων χωραφιών, ανάμεσα στο χώμα το στηλωμένο με κόπο, το συγκρατημένο να μη φύγει στην θάλασσα. Θαυμαστά κτίσματα, διαφορετικά και τα τρία μεταξύ τους, με άλλον τρόπο φτιαγμένα, με άλλη εργονομία, με ίδιον, όμως σκοπό. Μετά, το πλατύ χωράφι, αλάνα θα το λέγαμε στην πρωτεύουσα αν το είχαμε, έγινε το γήπεδο των τριγύρω χωριών. Τέλος, στις σημερινές ημέρες, η ύβρις της εποχής δεν άφησε αλώβητο ούτε αυτό το μνημείο, δεν άφησε αλέρωτη ούτε αυτήν την μνήμη. Νεκροταφείο αυτοκινήτων και ηλεκτρικών συσκευών οι Μύλοι... "Και το παληό τί θα το κάνω;" ρώτησα όταν έφτασε το νέο πλυντήριο... "Άσε, θα το φροντίσουμε εμείς..." Το ξαναχαιρέτησα μετά από καμμιάν εβδομάδα όταν πήγα για βόλτα και φωτογραφίες στους Μύλους. Συνάντησα και τα συντρίμμια της παληάς πυροσβεστικής που είχα φωτογραφήσει πέρυσι και που φέτος ήταν πλέον κομματιασμένη... Προσπάθησα να δω με τον νου μου γαϊδούρια φορτωμένα καρπό να ανηφορίζο

φως...

Εικόνα
Δεν είναι το καλοκαίρι, που έφυγε... Πάντα φεύγει... Είναι που σε λίγο τελειώνουν τα χρόνια που θα παίζουμε με το πλαστικό, πολύχρωμο μπουλντοζάκι στην άμμο... Τότε, θα γεράσω...

αγκαλιά...

Εικόνα
το μάτι, που ήξερε να βλέπει τις πτυχώσεις, τις αγκαλιές της Γης, τα απαγκιάσματα / ο νους, που δεν είχε μέσα του την εκμετάλλευση, αλλά, την αξιοποίηση / το μεράκι, που έβαζε κάτι από την καλαισθησία του αυτοδίδακτου στο καθημερινό / η ηθική, που δεν άφηνε να μη σκεφτείς εκείνους που ακολουθούν / η αξιοσύνη, που έκανε τα αδύνατα δυνατά / το πείσμα, που δεν άφηνε άφταστο κανένα σημείο του νησιού / η αγάπη, που έστησε τελικά τούτο το νησί στα πόδια του / χάνονται, γιατί η ΑΝΑΓΚΗ (κατά τον ορισμό των τραγικών) δεν είναι πιά η ίδια....

ΣΥΡΤΟΣ, ΜΠΑΛΛΟΣ ή ΣΟΥΣΤΑ...

Πάντα τους μπέρδευα τους χορούς. Ρωτάω ακόμη την μάνα μου σαν ακούσω κάποιο νησιώτικο που το νομίζω αλλοιώτικο. Και πάντα ξέρει ποιός είναι ποιός, με μια σιγουριά που ποτέ δεν θ΄αποκτήσω, ίσως γιατί μ΄αρέσει ο ρυθμός και το τραγούδι, μα δεν έχει γίνει δυνατό να κυλίσει ακόμη στις φλέβες μου η ανάγκη του χορού... Λυπάμαι αφάνταστα τον τρόπο του χορού που χάθηκε. Λυπάμαι που αποχώρησαν από τα κοινά οι λίγοι που πρόλαβα να δω να χορεύουν πραγματικό συρτό. Ο θείος μου ο Πασσάς και ο Βούρος ήταν οι δύο που πάντοτε ήθελα να βλέπω να χορεύουν. Πόσο απαλά χόρευαν, πόσο χόρευαν και δεν χόρευαν... Πόσο έμοιαζαν να περπατούν στο κύμα, πόσο δεν είχαν ανάγκη ούτε το χώμα που πατούσαν για να χορέψουν... Πόσο δεν μπορεί να τους μοιάσει κανείς στην αξιοπρέπεια και το ήθος του χορού, αυτό που συνήθως απλοποιούμε λέγοντάς το λεβεντιά. Δεν την έχουμε, και το χειρότερο, δεν ξέρουμε πού να την βρούμε... Από την μιά, ο χορός χωρίς επιτήδευση, ο από μόνος του, και απ΄την άλλη τα βίαια χτυπήμ

τέλος καλοκαιριού...

Εικόνα
Το νησί που φεύγει. Φεύγει, και μάλιστα, χωρίς να αφήσει ίχνη. Κάθε τρόπος, ήθος, έθος, λαλιά και κάθε αλληλουχία γενεών που χάνεται, δεν γράφεται παρά μόνον σαν αχνή εικόνα χωρίς λέξεις, εκείνων που πρόλαβαν το νησί που χάνεται. Δεν υπάρχει πόνος για το νησί που φεύγει, μόνον πόνος για εμάς που ήρθαμε και χάσαμε και για εκείνους που θ' ακολουθήσουν, χωρίς να ξέρουν πώς βρέθηκαν εδώ και ποιό το χρέος τους προς τον εαυτό τους...