Έβρεξε και ήρθαν κάτω τα αιώνια στου πολέμου τον κάμπο,

γέμισε ο κόσμος βλήστρες, που δεν θα φτιαχτούν ποτέ...

Σιγά-σιγά το νησί θα κατηφορίσει προς την θάλασσα,

θα κυλίσει το χώμα προς τα ρέματα,
θα γυμνωθούν οι βράχοι,

θα στερέψουν από πράσινο οι πλαγιές

και θα ξενητέψουν τα ζούδια,

που φωλιάζαν στα σκιερά και στα σκεπά...

Θάρθει το νερό να μπει στα σπίτια,
μα δεν θα βρει κανέναν...

Θα παρασύρει τότε, όλες τις μνήμες

και τα ίχνη από επάλληλες γενιές

και θα αφήσει άδειες κάμαρες,

άδεια από αγάπη μάτια,

άδειες από συνέχεια καρδιές...

Κι΄ όταν δεν θάχει μείνει πιά αληθινή ψυχή,

εξόν από τα περιφερόμενα ψέμματα ζωής και τα θύματά τους,

το νησί θα κόψει τις άγκυρες και, σαν άλλη Άδηλος Αστερία,

πριν βγεί να πλέψει στις θάλασσες,

και να χτυπηθεί με τα κύματα

θα γυρίσει να διακρίνει τα ανόητα δάκρυά μας

από την απέναντι ακτή, που θα χάνεται από εμπρός του...