TINOS on the run

(αναδημοσίευση από το tinoscult.wordpress.com) Και μαζεύτηκαν όλoι στο Σύνταγμα, να διαμαρτυρηθούν για το έγκλημα που η αντιδημοκρατική κυβέρνηση ετοιμαζόταν να ψηφίσει, έχοντας προηγουμένως τρομάξει τον κόσμο με διαρκείς εκπομπές και βομβαρδισμό ειδήσεων από πουλημένους δημοσιογράφους. Αυτή τη φορά, η αστυνομία δεν στήθηκε να προστατέψει τα γραββατοφορεμένα παχύδερμα, αλλά, μόλις οι διαδηλωτές πλησίασαν, έβγαλε τα κράνη, απίθωσε τις ασπίδες και τα ρόπαλα και ενώθηκε με τους διαδηλωτές, γυρίζοντας προς τη Βουλή. ΟΙ βουλευτές ξαφνικά, κατάλαβαν το κακό που πήγαιναν να κάνουν, ο πρωθυπουργός αναλύθηκε σε δάκρυα, πέφτοντας στα γόνατα και ζητώντας συγγνώμη προς όλους και κανέναν συγκεκριμένα, φωνάζοντας γοερά “Μαμά, δεν μπορώ, πες τους πως προσπάθησα, σε παρακαλώ!”. Ο αρχηγός ης αντιπολίτευσης με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων πήγαν, τον σήκωσαν, του παραστάθηκαν, τον έστησαν στα πόδια του, “Δεν πειράζει, έλα, σήκω, όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε, έλα, ας τους πούμε την α

Λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες τού γηπέδου, τ΄ακίνητα καθίσματα... μια απαρατήρητη  σημαία... ένας επικίνδυνος ευφημισμός... δύο λευκοί ίσκιοι... η νεότητα, που για λίγο αποσταίνει... μια απώλεια και ένα ακόμη καφέ εν τη γεννέσει του... ο εκστασιασμένος μισθοφόρος... τα κληρονομικά που γκρεμίζουν το νησί... ο βασιλιάς τού κόσμου... η αγνή τέχνη στης κόρης τον πύργο... μια μπουλντόζα στην ομίχλη... η νύχτα στα Κελλιά ... τα άγρια ζώα τής ζούγκλας...  κάτι το ωραίο...  ο Jackson Pollock στον τοίχο τού διπλανού σπιτιού...  ο παππούς μου ανάμεσα σε χακί φίλους...  ο γάτος βενζινάς...  και ο Αντώνης... περιμένουν κρατώντας την ανάσα τους τί θ΄αποφασίσουν άλλοι γι΄αυτούς...

Αγαπητοί φίλοι, Είναι χαρά μου να είμαι ο πρώτος, που θα μοιραστεί μαζί σας μιά νέα πραγματικότητα, ένα κόσμημα αρχιτεκτονικής, που ήρθε να προστεθεί στα λοιπά αριστουργήματα, που στολίζουν την Νότια πλευρά του νησιού μας, μια αδιαμφισβήτητα και αποδεδειγμένα ανιαρή πλευρά τού νησιού, όπου τα τελευταία χρόνια γίνονται διαρκείς προσπάθειες να αποκτήσει επιτέλους πρόσωπο και ταυτότητα. Πρόκειται για μια πενταόροφη πολυκατοικία, που χαρακτηρίζεται από την καινοτομία να είναι ΞΑΠΛΩΜΕΝΗ !!! Μάλιστα! Σαν μια γοργόνα τού Αιγαίου έχει γείρει νωχελικά πάνω από μια παραλία του τυχερού αυτού νησιού και ατενίζει περήφανα τις θάλασσες..! Τιμή και δόξα στο νησί, που ευτύχησε να δεχτεί στην ανιαρή γή του ένα τέτοιο αγλάισμα οφθαλμών, ένα ζωντανό μπράβο στον επιστήμονα, που με το συγκεκριμένο έργο του, τιμάει το πανεπιστήμιό του και τους καθηγητές του !!! Ο φθόνος και η ζήλεια ας συνοδεύει όσους ποτέ δεν αξιώθηκαν να εγκυμονήσουν στα στενά μυαλά τους ένα τέτοιο θαύμα αρχιτεκτονικής... Περή

Μεταγράφω και σας παραθέτω ένα γράμμα Τηνιακού στρατιώτη από το μέτωπο του εμφυλίου. Έχω κρατήσει την ορθογραφία γιατί αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της επιστολής. Προσέξτε τρία σημεία.  Πρώτον, ο στρατιώτης φοβάται μήπως η μητέρα του τον δεί αδύνατο στην φωτογραφία που τής εσωκλείει και ανησυχήσει και προσπαθεί να την πείσει, ότι όλα είναι καλά. Δεύτερον, ο πόλεμος απουσιάζει εντελώς από το γράμμα. Τρίτο και συγκινητικότερο, μετά το τέλος της επιστολής, προσθέτει πέμπτη σελίδα όπου ρωτάει για τα ζωντανά της οικογένειας, σαν να ρωτάει για μέλη της οικογένειας. Επίσης, είναι φανερή η περηφάνεια που νιώθει για ένα συγκεκριμένο ζώο που το φαντάζεται και το ζητάει στολισμένο. Εν Γκούρα τας 18-3-48- Σεβαστήν μου Μητέρα και αδελφέ Νικόλα Σας φιλώ εγώ το τέκνον σου Δ...... υγίαν έχω και ηγίαν επιθημό και δια εσάς να μανθάνο να χέρομαι (.) πρό δέκα ημερόν μητέρα εβγήκαμε φωτογραφίαν με το πατριώτη μου το Βίλα από τα μοναστήρια που έχει γυνέκα του δον ιάκοβου του πουσιτήλη την ανηψιά (.)

«....Λέει ο Θωμάς, ν ανέβεις στην Αθήνα, όλο και κάποια δουλειά θάβρεις. Δέκα ώρες Τήνο-Αθήνα έκανε το καράβι τότε. Κατάστρωμα, βροχή, δεν άντεχα την κλεισούρα του αμπαριού, μαθημένος απ΄το έξω. Φτάνω στον Πειραιά, κόσμος κακό , φασαρία, σάστισα, μούρθε να ξαναμπώ στο καράβι τα μπρος πίσω για το νησί. Με τα πολλά κατέβηκα, πάτησα πόδι στην προκυμαία, βρήκα ένα κάρρο με πήγε ως το σαπουνάδικο που ήταν στην Πειραιώς, από ΄κει τόκοψα με τα πόδια, έφτασα στου Φρατζέσκου τον καφενέ στην Κουμουνδούρου.  Τι χαμπέρια μου λέει, δουλειά του λέω δεν έχω και δεν θέλω να φύγω για πέρα, γιατί τότε όλοι φεύγαν για την Πόλη ή για τη  Σμύρνη να πα΄ να δουλέψουνε σε σπίτια μαγέροι και καμαριέρες. Δεν άντεχα να φύγω, έβλεπα διαβατήριο και μ΄έπιανε τρέμουλο, να θέλω σφραγίδα για ναρθω πίσω, ν΄ακούω βιολί νησώτικο και να τρέχουν ποτάμι τα μάτια μου, δεν ήθελα.  Είπα πάω στην Αθήνα κι΄ας κάμω ό,τι βρω, θα σούρνομαι, μα στα ξένα δεν πάω. Ο Φρατζέσκος είχε γνωριμίες, μου λέει άσε τον μπόγο κει στη γωνία, μ

Χειρόγραφο παληό, φθαρμένο, από το Μέγα Κάστρο μαζεμένο a.d. 1543 TO T ΡΑΠΕΖΙ ΣΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ Για ένα τραπέζι στην ταβέρνα εχτές το βράδυ στήθηκε καυγάς. Σε ποιόν ανήκε τέλος πάντων το τραπέζι στην γωνιά σιμά στο παραθύρι… Ο ένας είπε ‘πρώτος τόδα’ ο άλλος ‘ πρώτος ήρθα’ ο τρίτος ‘ πρώτος ήμουν.’ Ακούνητο εκείνο τους εκύτταε -κυττάνε τα τραπέζια..;- λερό τραπεζομάντηλο ντυμένο π’ απάνω χέρι θυμωμένο ο εκάστοτε ομιλητής εκτύπαε. Χορόν αστείο τα ποτήρια, τα μαχαίρια, τα λοιπά των παγεμένων τώρα δα εστιασθέντων είχαν αρχίσει με ρυθμό των διεκδικούντων το θυμό. Κουδούναγαν σαν φόντο στις φωνές, που, ποιόνα λόγον είχαν, λές..; Τίνος θα ήταν τελικά το τραπεζάκι στην γωνιά… Για ένα τραπέζι λέω, στην ταβέρνα οπου στήθηκε καυγάς... Βάλε κρασί κόκκινο, κέρνα, να σου τελειώσω, να σου πω. Θα τόχεις δει το καπηλειό στον πάνω δρόμο της πέρα γειτονιάς. Κάθεται ο ένας σαν πασάς και παραγγέλνει

Το παρακάτω κείμενο, όπως και οι συνέχειές του, προέρχεται από απομαγνητοφώνηση συνομιλίας με τον κύριο Νίκο Ζαρμπάνη, κάτοικο Κελλίων (Καλλονής) Τήνου. Είναι μέρος μιας ελάχιστης προσπάθειας να διασωθεί ό,τι είναι δυνατόν, τόσο από την ιστορία του τόπου, όσο και από το γλωσσικό ιδίωμα τής περιοχής, που θεωρώ σημαντικότερο απ΄οποιοδήποτε λεξικό. Θεωρώ ότι, η γλώσσα των Κάτω Μερών είναι πολύμορφη, πλούσια και ποιητική στην εκφορά της. Δυστυχώς, ο γραπτός λόγος δεν είναι σε θέση να αποδώσει την ροή της ομιλίας. Να σ'πω τα μέρ΄που λεγόντι διαφορετ΄κά, γιά να σ΄πω το Πάσχα, που περνούσαμε με κρ΄θαρένια αλεύρια, αλωνεύγαμε, γυρνούσαμι τους μύλους ν΄αλέσουμε το κριθάρ΄για νάρθει η Παρασκιβγή να ζ΄μώσ΄η μάνα μας... Τριγυρίζαμε απ΄τον ένα μύλο στον άλλο. Είχε μύλο εδώ σ' Μύλ΄, είχιν πολλοί μύλ΄. Ήταν τ΄ σχωρεμέν τ΄ Καραμελά, ο άλλος τ΄ σχωρεμέν τ΄ Μπινιντέ κι΄ ο άλλος τ΄ σχωρεμέν΄ τ΄ Μπάρμπα Ζαχαριά τ΄ Μάρκα.. Τ΄καραμελά κι΄απάνω σ΄ν Ασσούντα πόνε. Ο άλλος ήταν τ΄ Μπαλαρή, άλλος