Χειρόγραφο παληό, φθαρμένο,

από το Μέγα Κάστρο μαζεμένο

a.d. 1543

TO TΡΑΠΕΖΙ ΣΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ

Για ένα τραπέζι στην ταβέρνα

εχτές το βράδυ στήθηκε καυγάς.

Σε ποιόν ανήκε τέλος πάντων

το τραπέζι στην γωνιά σιμά στο παραθύρι…

Ο ένας είπε ‘πρώτος τόδα’

ο άλλος ‘ πρώτος ήρθα’

ο τρίτος ‘ πρώτος ήμουν.’

Ακούνητο εκείνο τους εκύτταε

-κυττάνε τα τραπέζια..;-

λερό τραπεζομάντηλο ντυμένο

π’ απάνω χέρι θυμωμένο

ο εκάστοτε ομιλητής εκτύπαε.

Χορόν αστείο τα ποτήρια, τα μαχαίρια, τα λοιπά

των παγεμένων τώρα δα εστιασθέντων

είχαν αρχίσει με ρυθμό

των διεκδικούντων το θυμό.

Κουδούναγαν σαν φόντο στις φωνές,

που, ποιόνα λόγον είχαν, λές..;

Τίνος θα ήταν τελικά το τραπεζάκι στην γωνιά…

Για ένα τραπέζι λέω, στην ταβέρνα

οπου στήθηκε καυγάς...

Βάλε κρασί κόκκινο, κέρνα,

να σου τελειώσω, να σου πω.

Θα τόχεις δει το καπηλειό

στον πάνω δρόμο της πέρα γειτονιάς.

Κάθεται ο ένας σαν πασάς

και παραγγέλνει μές την μέση του καβγά,

του ταβερνιάρη αγριεύει ό άλλος

και παρακεί γελάει ο πονηρός ειρωνικά,

που περιμένει τον δραγάτη

με το καμτσίκι του πελάτη και πελάτη

εξω να πετάξει , αφού στα δύο τους χωρίσει.

κι’ αυτός, λύκο θαρρώντας εαυτό του,

χαρά η αναμπουμπούλα , για καλό του,

να στρογγυλοκαθίσει.

Όπως καθόμαστε καλή ώρα εδώ πέρα

κι’ ο λύχναρος σπιθάκια μας πετά,

λάδι – νερό δεν κανει στο λυχνάρι,

ξερνάει και το φυτίλι το χαλνά-

έτσι λογάκια οι τριγύρω εσπιθήσαν

στην παύση μέσα του καβγά

και πριν προφτάσουν έτσι το κεφάλι τους να κάνουν

και ντροπιασμένοι τους τριγύρω τους να ιδούν

στρεφουν στον τρίτο

και με λόγια στον καβγά τους τον τραβούν.

Ο ένας με δυό πιο σκληρά

τα λόγια πρέπει νάχει,

για ό,τι κι΄αν τού λάχει

σαν το μαχαίρι ν΄ακονά..

Σα τώρα δα

πώς σου μιλώ και ‘σύ μ’ακούεις

και αντιρρήσεις σ’ ό,τι λέω

η περιέργεια δεν σ’ αφήνει ν’ αντικρούεις,

ετσι σαν όπλο την κουβέντα πρεπει να λογάς

και σαν σου τύχεται καβγάς

΄κει που πονά ο άλλος να πετάς.

Πέταξε ‘κείνος δυό κουβέντες

στους μόλις σύμμαχους φτιαγμένους:

«Σπίτι σου’ ειπε στον μικρό ‘να πάς’

‘κλίνη με νιά γυναίκα

με σκέρτσα και τερτίπια μόνο

δεν κρατάς».

«Τράβα στον γυιό σου,’ λέει στον άλλον

‘στο παραδίπλα καπηλειό,

κύρηγμα για τον οίνο να του κάνεις

και σαν αντίρρηση σου φέρει

τον σκούφο σου τον βγάνεις

και τ’ αλατιού τον κάνεις στο λεπτό.»

Μα ως πόσην ώρα σου μιλώ

στην αγορά θα πρόφταινα να πάω

να βρώ ένα άλλο καπηλειό

και το κρασί μου ήσυχα να πιώ.

Έτσι εγροίκησαν οι άλλοι στην ταβέρνα

κι’ απ’ το γλυκό το βαρελίσιο και το χύμα

προτίμησαν να φύγουν

μαζί κι’ από την αφορμή

μιάς και κοντά της πάει, κατά πως λένε,

και το κρίμα.

Σταμάτησες κρασί στην κούπα μου να χύνεις...

Δώσε, τι φεύγω στο λεπτό

και μ’ απορία κι’ αγωνία θε να μείνεις.

Πιάνει ο ένας μια μπουκάλα.

Ο άλλος βγάνει από το τζάκι την μασιά.

Μα ο φαρμακόγλωσσος

κάμα στα μούτρα τους τραβά.

Κανείς τους τώρα δε νογάει

μεζέ να δώσει στα σκυλιά

τα ιδικά του σωθικά.

Κι’ όλ’ αυτά;

Για το τραπέζι στην γωνιά…

Δεν είναι δα να κάτσεις σιμά στο παραθύρι

ιδιαίτερη ευτυχία…

Κρύο θα βάζει και βροχή

και το αγιάζι θα σκεπάζει του κρασιού την ευωδία.

Μα ποιος θυμόταν τώρα πιά

πώς ξεκινήσαν όλ’ αυτά…

Και όπως σούλεγα προτού,

αδεια τραπέζια να διαλέξεις

αφήκαν σα σκληρύνανε οι λέξεις

θαμώνες που τραβήξανε γι’ αλλού.

Μάτια ποιος είχε για να δει

πως δεν υπήρχε πλέον αφορμή…

Σε μάκρος πήγε και δεν κάνει,

εξ’ άλλου το κρασί δεν φτάνει.

Τέλος να δίνουμε ώρα είναι

και δίδαγμα να βγάλουμε απ’ αυτά.

Το τι κατάλαβες θα πεις,

θα πώ κι’ εγώ

και στο τραπέζι τούτο ‘ δω

αύριο κουτσοπίνουμε ξανά.

Στους ίδιους κρίκους και στο ίδιο το κελί,

για να φιλιώσουν ή να φαγωθούν μεσ’ το σκοτάδι

στου υπογείου την ησυχία την υγρή

πετάξανε,

παραδομένους στου «γιατί» το χάδι΄

που ξεθυμαίνει την οργή,

και ράκος τους ανθρώπους κάνει

σαν μια βλακεία έχει τους λερώσει την ψυχή.

Άμα θα βγουν σου λεώ τι γενήκαν,

αμα φιλιώσαν ή άμα φαγωθήκαν.

Μα ΄κείνο πού’ νιωσα

και θέλω να σου πώ

με λίγα λόγια

είν΄αυτό:

Του ταβερνιάρη το τραπέζι ήταν μόνο

και ‘ γω σου λέω πως με τον χρόνο

οταν αλλάξει αφεντικό το καπηλειό

ούτε και ‘ κείνου πλέον θα ανήκει.

Τα πράματά του, τα εργαλεία , τα λεφτά

χέρια θ’ αλλάξουνε κι’ αυτά.

και το τραπέζι,

οχι στα σκουπίδια,

-το ξύλο ζέστη μέσα κρύβει

κι’ ας είναι και φθαρμένο-

μα στου τζακιού τα’ αποκαϊδια

σε φλόγες θα’βρεις τυλιγμενο.

Και τότε, σαν το κούτσουρο

στο τζάκι του μαγέρικου θα δεις

γελώντας, σε καλό σου,

στους νοματαίους που τριγύρω θα κυττάνε

μες΄από γέλιου μεθυσμένου δάκρυα θα πεις…

Για τούτο ΄δω στην φυλακή κλειστήκαν τρεις...