ΣΗΜΑΙΕΣ....
Θυμάμαι, πρέπει να ήταν γύρω στο '96, γύρναγα από το νησί στην Αθήνα και χάζευα απ' το κατάστρωμα το αυλάκι των μηχανών να απλώνεται στο Αιγαίο. Γύρισα και κύτταξα, δίπλα μου ανέμιζε η σημαία του καραβιού, σήκωσα αυθόρμητα τη μηχανή και τράβηξα το όμορφο πανί να κυματίζει κι΄αυτό πάνω απ΄τα κύματα. Κατεβάζοντας την κάμερα αντιλήφθηκα πως οι μισοί τουλάχιστον συνεπιβάτες που ήταν στο κατάστρωμα εκείνη την στιγμή, με κύτταζαν σαν ένα απεχθές φαινόμενο. Κάποιος γύρισε και είπε κάτι στον διπλανό του και μετά κούνησαν κι΄οι δύο μαζί απαξιωτικά τα κεφάλια τους. Ντράπηκα... Ένιωσα δακτυλοδεικτούμενος πατριδολάτρης ανάμεσα σε ειρηνικούς πολίτες του κόσμου (τότε η έκφραση αυτή γινόταν μόδα)... Χρόνια μετά, συνεχίζω να βγάζω φωτογραφία την σημαία του καραβιού που ταξιδεύω, με λιγότερη ντροπή τώρα πιά... Πώς έχουμε εδώ και καιρό καταντήσει, να ντρεπόμαστε για τον τόπο μας...; Πώς έχουμε πιστέψει πως φταίμε, ακόμη και για τον συνωστισμό της Σμύρνης και για τους αγνοούμενους στ