TINOS on the run

Μια φορά κι΄έναν καιρό σ΄ένα χωριό είχε μαγαζί ένας μεγαλομπακάλης, ο κυρ-Θύμιος. Ό,τι χρειαζόνταν οι χωριάτες το προμηθεύονταν από τον κυρ-Θύμιο και όσο ο μπακάλης έφερνε πραμάτεια, τόσο οι χωριάτες δελεάζονταν και ψώνιζαν κι΄άλλα καλούδια. Χαίρονταν ο κόσμος, νάχει τέτοιο καλό στην πόρτα του και δεν άφηνε καμμία ευκαιρία για να φορτωθεί με όσο γινόταν περισσότερα καλούδια για να κρατάει ζωντανή την ευτυχία του... Σιγά-σιγά έφτασαν όλοι να χρωστούν στον κυρ-Θύμιο και μάλιστα, άρχισαν τα βερεσέδια.. Και τα βερεσέδια των περιττών πραγμάτων βάραιναν τα βερεσέδια των απαραίτητων πραγμάτων, μιάς και ο μπακάλης τάγραφε όλα μαζί σε μια λίστα και δεν ξεχώριζε χρήσιμα από άχρηστα, φαγώσιμα ή μπιχλιμπίδια. Με τον καιρό και αφού οι χωριάτες δεν άλλαζαν συμπεριφορά, αρκετοί απ΄αυτούς άρχισαν να δουλεύουν τον ελεύθερο χρόνο τους στο μπακάλικο του κυρ-Θύμιου για να ξοφλήσουν με δουλειά... ...τα μαζεμένα χρέη. Άλλοι του πήγαιναν για αντάλλαγμα τα πράγματα που έβγαζαν στα χωράφια τους, άλ

ΑΒ 137 Τζιτζίκι εμένα των Μουσών σ' αγκάθια μ' έχει ρίξει δεμέν' ο Πόθος, μ' άναψε και φλέγει με σιγά κι αυτή η ψυχή που κούρασαν το διάβασμα κι η θλίψη, τ' άλλ' αψηφά και τον τρελό θεό κακολογά. ( Μετάφραση: Σίμος Μενάρδος) Δεν άντεξα στο μέτρο, την απλότητα και το εύρος των αντιφατικών συναισθημάτων μέσα σε δυό στίχους και σας έβαλα άλλο ένα επίγραμμα του Ποσειδίππου...

ΑΒ 13 Μυστήρια πέτρα τούτη δω• σαν τη λιπάνεις, φέγγος ολόκληρη τη διατρέχει και τα χάνεις κι άμα στεγνώσει, πέρσικο [λιοντάρι] φανερώνεται, στην όμορφη λιακάδα να τεντώνεται. Το παραπάνω διαμάντι ανήκει στον ποιητή Ποσείδιππο, άγνωστο σε μένα έως και πριν από δέκα λεπτά. Δεδομένου του ψώνιου που έχω με τις πέτρες και τις πέτρινες κατασκευές, ειδικά του νησιού μου, σας το παραθέτω με όλον τον θαυμασμό μου για την δύναμη των λέξεων. Ειδικά, το χαρίζω σε όσους εκστασιάζονται με τα βοτσαλάκια της παραλίας και δεν τα κλέβουν για να τα θάψουν σε κάποιο διακοσμητικό γυάλινο σκεύος στο αθηναΐικο σπίτι τους, αλλά, τα αφήνουν εκεί που είναι, στο μεγαλείο τους, δίπλα στο θαλασσινό νερό, μία μέσα και μία έξω...

Είναι ανάγκη να είναι όλες οι γιορτές μια απλή αναφορά στις μέρες άδειας που δικαιούμαστε...; Είναι δυνατόν ναμετράμε την πορεία του έτους με το πότε καθόμαστε και δεν πάμε στην δουλειά...; Είναι δυνατόν τα Χριστούγεννα και η Λαμπρή να είναι «πέντε ή τέσσερεις μέρες καθησιό»...; Ευτελισμός της ίδιας μας της ζωής, ακύρωση της καθημερινότητάς μας, αποδοχή του βάλτου που μας έχουμε ρίξει.... Την Μεγάλη Πέμπτη ένα φεγγάρι μας περίμενε, έτσι, για να ξέρουμε πως όλα θα πάνε καλά... Όπως και νάχει, οι πέντε μέρες στα Κελλιά, στην Τήνο ήταν μοναδικές, όπως πάντα. Η παρακάτω ανάρτηση θα είναι απολύτως άναρχη, όπως μου φτάνουν στο μυαλό οι εικόνες... Νερά παντού...Στραγγίζουν μέχρι και οι βράχοι στην Κολυμπήθρα, περπατάς βράχο τον βράχο και βλέπεις νερό να βρέχει από κάτω κι΄από πάνω...Απλώνεις το χέρι και δοκιμάζεις....Γλυκό νερό, βρόχινο, φιλτραρισμένο στα αιώνια βράχια... Στο πίσω λαγκάδι έχουν γεμίσει οι γούρνες, πλησιάζεις και ακούς το νερό να κελαρύζει, ακολουθώ το ρέμα με τον γιό μο

Πάντοτε είχα την εντύπωση πως η Λαμπρή είναι κάτι διαφορετικό από το Πάσχα... Ίσως έχει να κάνει με την λέξη την ίδια, που περιγράφει απολύτως υπερρεαλιστικά το γεγονός στην ευρύτερη έννοιά του. Η ατέλειωτη αναμονή μέχρι την βραδυνή λειτουργία / θάναι καλός ο καιρός να πάμε στην περιφορά../ πρόσεχε το κερί σου μην κάψεις κανέναν /  τα ντρομπόνια που σείουν τον Άγιο Ζαχαρία / η φωνή της Άννης πάνω απ΄όλες / η εύθραυστη φλόγα μέχρι την σιγουριά του σπιτιού / τα θρυμματσιμένα κόκκινα αυγά αφάγωτα, τριγύρω στα πιάτα πάνω στο τραπέζι / το κερί σ΄ένα ποτήρι με νερό / ο ύπνος και η αίσθηση της τελικής ευθείας... Λαμπρή... Πόσο έχει ξεθωριάσει η αναμονή για το βίωμα και πόσο προσπαθώ να το κρατήσω ζωντανό για χατήρι του γιού μου... Πόσο έχει μακρύνει  το δέος και η προσμονή.... Πόσο το ταξίδι για πέντε μέρες στο χωριό δείχνει ασύμμετρα κουραστικό... Πόσο δεν φτάνει αυτή η προκαταβολή από την αίσθηση των διακοπών, ειδικά αν ο καιρός είναι καλός.... .....και πόσα πρέπει να χωρέσου

Είμαστε εμείς που μας στείλανε βασιλιά για να σταματήσουμε να τρωγόμαστε... Εμείς οι ίδιοι που στη συνέχεια μας συμφωνήσανε τα σύνορα και μας σύρανε στον δεύτερο βαλκανικό πόλεμο, η ΑΝΤΑΝΤ στην Θεσσαλονίκη και εμείς υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε... Μετά, είμασταν εμείς που μας δίνανε τα δάνεια με προκαταβολή των φόρων για να σταθούμε στο ιερό και καταραμένο σταυροδρόμι που μας  έρριξε η μοίρα... Είμαστε εμείς που μας λιανίσανε στον δεύτερο παγκόσμιο και ποτέ δεν βρήκαμε το κουράγιο να ζητήσουμε την τιμή μας πίσω, έστω σαν αποζημίωση για τα θανατικά της πείνας και τους εκτελεσμένους πατριώτες, εμείς που τους αφήσαμε να φύγουν όταν κατέρρεαν και σεβαστήκαμε την τιμή της υποχώρησης και το δικαίωμα του νικημένου και δεν αγγίξαμε τρίχα τους όσο μας αδειάζανε την γωνιά... Είμαστε εμείς που μετά ζητήσαμε από του ευνοημένους του κεφαλαίου, να μας στηρίξουν να κλείσουμε τις πληγές του εμφυλίου, που αφέθηκε να τρέχει όσο καιρό οι άλλοι νικημένοι στηλώνονταν στα πόδια τους και ΄κείνοι δώσανε

Απόκριες, τελευταίο Σάββατο, πέσαν κι΄ενωρίς φέτος, είπαμε να βγούμε. Ψυρρή.... Απερίγραπτες τρύπες με πορτιέρη που σου κάνει το ρουσφετάκι να αφήσει έξι άτομα να κάτσουν σε τραπεζάκι των  δύο. Λέμε όχι και μετά ξαναλέμε όχι σε άλλον πορτιέρη που μας προτείνει ένα τραπεζάκι για όρθιους, με τα παλτά και τα μπουφάν στο χέρι. Γυρνάμε σ΄ένα μαγαζί που τόχε πάρει το μάτι και το αυτί μας εκεί κοντά στον Άγιο Φίλιππο. "Περάστε πάνω, έχει τραπέζια", και σκεφτόμαστε πως για νάχει τραπέζια, μάλλον μούφα θάναι. Μια κιθάρα κι΄ένα τρίχορδο, μαγαζί φτιαγμένο με τη μια τσόντα πάνω στην άλλη, πολύπριζα κρέμονται στο πουθενά, η διακόσμηση είναι τουριστικού τύπου,  ζητάμε να κάτσουμε κοντά στην κομπανία. Ο ένας με μια περούκα τεραστίων διαστάσεων, ο άλλος με ναυτικό κασκέτο κι΄ένα ψεύτικο μουστάκι που όλο του πέφτει. Και παίζουν...   Περνάνε όλο το ρεμπέτικο και πιάνουν Άκη Πάνου, Μπιθικώτση, μπουρνοβαλιά και ό,τι βάλει ο νους σου από ρεμπέτικο. Κυττάμς αριστερά