Κι΄όπως το καλοκαιράκι είχε αρχίσει να κάνει τα χέρια
χωνί και να ρωτάει από μακρυά «Πότε παίρνεις άδειαααααα;» μια εικόνα ήρθε
στο μυαλό μου από πολύ παλιά.
Φτάνει το μεσημεριανό λεωφορείο στα Κελλιά, ναι, εκείνο με
τη μηχανή δίπλα στον οδηγό που από τη μια μ΄άρεσε που μ΄έβαζε να καθομαι εκεί ο
οδηγός κι΄από την άλλη άναβα ολόκληρος από τη ζέστη της μηχανής.
Φτάνει το λεωφορείο, λοιπόν, μέσα στη σκόνη του χωματόδρομου απ΄τον Καρκάδο μέχρι το κάτω τέρμα των Κελλιών και η γιαγιά μου η Κατερίνα με κατεβάζει στο πρώτο μαγαζί που συναντούσε όποιος έφτανε στα Κελλιά, στη Μπύρα.
Χοιρινό λεμονάτο με μια απίστευτη σάλτσα, με πατάτες στην κατσαρόλα κομμένες με εκείνο το πριονωτό μαχαίρι, που μέχρι σήμερα είμαι σίγουρος πως ήταν υπεύθυνο για την μοναδική τους νοστιμιά.
Φτάνει το λεωφορείο, λοιπόν, μέσα στη σκόνη του χωματόδρομου απ΄τον Καρκάδο μέχρι το κάτω τέρμα των Κελλιών και η γιαγιά μου η Κατερίνα με κατεβάζει στο πρώτο μαγαζί που συναντούσε όποιος έφτανε στα Κελλιά, στη Μπύρα.
Χοιρινό λεμονάτο με μια απίστευτη σάλτσα, με πατάτες στην κατσαρόλα κομμένες με εκείνο το πριονωτό μαχαίρι, που μέχρι σήμερα είμαι σίγουρος πως ήταν υπεύθυνο για την μοναδική τους νοστιμιά.
Η Μπύρα, λοιπόν, του Μπέη με την κυρα-Αντώνια στην κουζίνα, που κάθε Κυριακή απόγευμα στις γιορτές είχε "παιχνίδια". Τί ήταν τα παιχνίδια; Τα όργανα, η ορχήστρα που έπαιζε νησιώτικα και φοξ ανγκλέ, μπάλους και συρτά και κάθονταν τα παιδιά στο πεζουλάκι από πάνω κι ακούγανε.
Πάμε τώρα απ΄την Καρβαζή πιό πάνω, όχι απ΄το λιοτρίβι, απ΄την άλλη, τη μεγάλη ανηφόρα του Σχολείου.
Άλλο καφενείο εδώ, του Μωυσή και της Γιακουμίνας.
Πόσα γλέντια με τον Αρκαδή και όταν ήταν ψηλά κι ανέβαινες σκάλες, αλλά, και αργότερα όταν κατέβηκε χαμηλά, με τις απίστευτες καλαμένιες δημιουργίες του Μωυσή, που διακοσμούσαν το χώρο (ελπίζω κάπου να τις έχει φυλαγμένες και κάποια στιγμή κάποιος να τον κυνηγήσει να κάνει μια μικρή έκθεση).
Τότε δεν υπήρχαν "κομπανίες" και CD και πάντα κάποιος (συνήθως ο συχωρεμένος ο Νίκος ο Αλαγκόνης) έγραφε σε κασέτα το πανηγύρι για να τόχουμε και να το ακούμε σε επόμενα γλέντια.
Αλήθεια, έχει κανείς καμμιά από εκείνες τις κασέτες;
Πάμε μετά μέχρι τον καφενέ της Ματίνας και του Αντώνη του Στεργιώτη (Ζαϊα).
"Δίπλα ήταν του κουνιάδου του, του Αβραάμ του Στεργιώτη το καφενείο.
Δίπλα στο καφενείο ήταν ένα δωμάτιο και τόχε μαγαζί ο Γιωσήφ ο Φχάσας (φχάσες ήταν τα πρόσφορα, παραφθορά της ιταλικής focaccia), που πούλαγε πανιά και υφάσματα, είχε σκάλες και ανέβαινες επάνω.
Η αυλή ήταν μεγάλη, μην την βλέπεις τώρα, βγαίναμε και χορεύαμε τότε. Ωραίο καφενείο, άμα καλοκαίριαζε και γλύκαινε ο καιρός τα βράδυα έβγαζε και τραπεζάκια έξω από της Αγίας Δωρεάς και μετά.
Απέναντι ακριβώς ήταν του Μαγιέ στην καμάρα και μαζευόταν οι ηλικιωμένοι επειδή ήταν ζεστό καφενείο με ξύλινο πάτωμα, με σανίδια. Άμα γύρισαν απ' την πόλη φέρανε και μια γεννήτρια για ρεύμα, που δούλευε με τον αέρα. Έναν θόρυβο που έκανε, άλλο πράγμα! (ακόμη και σήμερα έχει μείνει μάρτυρας του γεγονότος η βάση της γεννήτριας αυτής, όπου εκεί στηρίζεται πλέον η κεραία της τηλεόρασης).
Μετά που το πήρε ο Νίκος ο Μαγιές το αξιοποίησε, τόκανε μπακάλικο, έβαλε μπακαλιαράκια κι' ένα σωρό μεζεδάκια.
Δέκα βήματα πιό πάνω ήταν ο καφενές του Λάνη (Αντώνης Αρμάος) και της τσατσα-Αργυρώς.
Είχε απ'όλα: καφενείο, μπακάλικο και μετέπειτα τηλεφωνικό κέντρο, το δεύτερο τηλέφωνο του χωριού (το πρώτο τηλέφωνο ήταν στο σπίτι του Νίκου του Ζαρμπάνη όταν ο παππουλής του ήταν γραμματέας).
Θαμώνες του καφενείου ο μπάρμπα-Αντώνιος ο Κουκουλάς, ο Καραβανάς, ο γερο-Πετρής, ο Κώστας ο γανωτζής, ο μπαρμπα-Νικολάκης του μπάρμπα-Τζώρτζη ο μπαμπάς.
Προτελευταίο καφενείο του χωριού ήταν του Στούκα, που είχε πρόβλημα με τα πόδια του και περπάταγε με μπαστουνάκια, και πήγαινε όλη η νεολαία στο μαγαζί για να τον στηρίξει.
Αργότερα έκανε και η Μαριέττα η Κουλουρίδινα το Πανόραμα μα δεν το κράτησε πολύ.
Και το τελευταίο καφενείο ήταν του Ματαίου του Σίγκιρη, γιού του Μάρκου. Εκεί είχαν φέρει και το πρώτο ραδιόφωνο στο χωριό, ένα μεγάλο ραδιόφωνο και πήγαινε ο κόσμος ν΄ακούσει.
Αυτός έφυγε όταν φεύγανε για δουλειές στην Αθήνα και εκεί πέθανε σε φωτιά από μαγκαλάκι σε ένα μεγάλο κρύο..."
Τέλος της καταγραφής, χαίρεται.
