ΣΤΡΑΓΑΛΑΚΙ ΦΡΕΣΚΟ, ΠΑΙΔΙΑ !!!

Στραγάλια; 
Πετάξου μέχρι το ξηροκαρπάδικο και πάρε ένα τέταρτο! 
Θάρθουν το βράδυ κάτι φίλοι να δοκιμάσουμε το καινούργιο ρακί και θέλει στραγαλάκι...

Τότε όμως, σε 'κείνα τα χρόνια..; 
Στο κομμάτι του νησιού που έχει χαθεί, γιατί κομμάτι του νησιού είναι και η παράδοσή του, υπήρχε και ο τρόπος για να φτιάξεις στραγάλια μιας και η τσατσα-Καρμέλα δεν πούλαγε στραγάλια μα ούτε και κανένας άλλος...

Γιατί τί είναι κύριέ μου τα στραγάλια; 
Ερωτώ: τί είναι; 
Απάντησις: ρεβύθια είναι! 
Μάλιστα, ρεβύθια ξεροψημένα! 
Κι΄όχι άντε τα βάλαμε, τα ψήσαμε όπως-όπως και περιμένουμε να φάμε στραγάλι... 
Δεν γίνεται έτσι!

Πρώτα παίρνουμε καλής ποιότητας ρεβύθια, από τα βραστερά, που λένε στην λαϊκή. Κι΄αυτό γιατί πρέπει να μπορούν να αφυδατωθούν χωρίς να πετσιάσουν.

Μετά φτιάχνουμε ένα τζακάκι, μικρό, τοσοδά, με δυό-τρία τούβλα και έναν καμπαρέ από πάνω με κάμποση άμμο από την θάλασσα. 

Τη δική μου, κατόπιν σαφούς εντολής της κυρα-Αντέλας την μάζεψα από την Κολυμπήθρα γιατί η άλλη απ΄τον Άγιο Ρωμανό είναι ψιλή και δεν φεύγει μετά το ψήσιμο. Έτσι είπε, έτσι έκανα γιατί ποιός αντέχει τις φωνές μετά...

Κάτω απ΄το τζακάκι, λοιπόν, ανάψαμε φωτιά και αφήσαμε την άμμο να κάψει καλά, να πυρώσει.

Μόλις έκαψε η άμμο, προσθέσαμε τα ρεβύθια. 

Λίγα-λίγα κι΄όχι όλα μονοκοπανιά για να μπορούν να ανακατεύονται, 

...νάρχονται τα πάνω κάτω και να ψένονται ομοιόμορφα.

Εκεί στη μέση του ψησίματος να περιμένετε τις πρώτες αποστασίες. 
Ορισμένα ρεβύθια, πιθανώς τα πιό ατίθασα, αρχίζουν και θορυβούν και πετάγονται έξω από τον καμπαρέ.
Εδώ να διευκρινήσω ότι δεν χρειάζεται απαραιτήτως καμπαρές, αρκεί κι΄ένα απλό ταψί της κουζίνας.

Πετάγονται, που λες, τα ρεβύθια και σκορπούν τριγύρω. Το λάθος είναι να θελήσεις να γυρίσεις πίσω στο μαντρί τα ανατιναγμένα ρεβύθια.  
Οπότε καίς τα δαχτύλια σου και θίγεις και την σχέση σου με τα θεία, μη το κάνεις, αμαρτία είναι και θα πρέπει να ψάχεις παπά να το 'μολογήσεις να μη σε βαραίνει.

Άμα το ρεβύθι δεν είναι καλό καίγεται εξωτερικώς και εσωτερικώς μένει άψητο.
Τέλος, παίρουμε ένα κόσκινο και κοσκινίζουμε καλά-καλά τα στραγάλια (πρώην ρεβύθια) να φύγει η άμμος.

Άμα είναι καλοψημένο, τραγανίζει και σπάει σαν αφρός στο στόμα και δένει άψογα με ρακί απ΄της Κόρης τον Πύργο ή απ΄το Πλωμάρι ή απ΄τη Βαθειά Λίμνο  και τέλος πάντων, βρείτε ρακί Τηνιακό και απολαύστε τα.

Και επειδή είναι κρίμα τόση "πύρα" να πάει χαμένη, ρίξτε μια-δυό μελιτζάνες στην στάχτη, 

...σκεπάστε τες και αφείστε τες για ώρες να μελώσουν και να γίνουν μια αρωματική μελιτζανοσαλάτα.

Εκτέλεση: Αδελαΐς Αρμάου-Παπαδοπούλου
Φωτογραφίες: Ιωάννης Παπαδόπουλος
Αύγουστος 2014

ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ, ΤΗΝ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝΕ ΤΑ ΚΑΤΩ ΜΕΡΗ !!!

ΔΕΝ ΜΑΣ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ!!!


Α! Όλα κι΄όλα! Κανένα παράπονο!

Όταν πρόκειται για σκουπίδια, σκατά (φτου, κακά...), βιομηχανικές ζώνες και τώρα ανεμογεννήτριες, έχουμε την τιμητική μας!!!

Ρίχτε μια ματιά στο "δωράκι" που ετοιμάζουν στα Κάτω Μέρη:



Πώς δεν μας είπαν κιόλας πως, ειδικά εμείς που θα τα τρώμε στη μάπα θα έχουμε ακόμη καλύτερες τιμές στο ρεύμα!!!

Αφού είναι τόσο αξιοθέατο όλο αυτό το χάλι που πάνε να φτιάξουν γιατί δεν το βάζουν πάνω από τα σπίτια τους να ανέβει και η αξία τους;;;

Τελικώς, τί θα γίνει αδέρφια;;;
Θα μαζευτούμε να πάμε παρέα καμμιά εικοσαριά άτομα να πούμε πως δεν τα θέλουμε;;;

Ποιοί μας σταματάνε;;;
Όλη η Τήνος έχει ξεσηκωθεί, έγιναν και γίνονται εκδηλώσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις ενάντια στα αιολικά.

Να κάνουμε κάτι και εμείς;;;


Να μπορούμε να είμαστε αύριο περήφανοι πως εμείς τουλάχιστον κρατήσαμε το νησί μας καθαρό!!!

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ

Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε όλες τις συζητήσεις.
Οι ανταλλαγές απόψεων στα πεζοδρόμια και στα μαγαζιά της γειτονιάς, οι αγορεύσεις στα διάφορα πηγαδάκια στις πλατείες, οι αντιπαραθέσεις στα έδρανα των καφενείων. Τώρα, δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης.

Τώρα ακριβώς, που οι απόψεις μέσα μας έγιναν σκληρές σαν πανάρχαιοι γρανίτες, αμετακίνητες σαν βουνά, μπαγιάτικες σαν απολιθωμένη τροφή, τώρα πρέπει να έρθει το τέλος των συζητήσεων, να πάψει κάθε διάλογος.

Ανοίξτε τις τηλεοράσεις στο φούλ, βάλτε τα ραδιόφωνα να παίζουν σταθμούς με "Μόνον επιτυχίες", να μην βρίσκει τόπο η φωνή κανενός να ακουστεί.

Είναι ειλικρινέστερο το να αφεθούμε στα σκουπίδια της τηλεόρασης, παρά να συνεχίσουμε άσκοπες συζητήσεις.

Η ηθελημένη κατρακύλα έχει την γοητεία της ασχήμιας και της ανηλεότητας του τσιμέντου. Ειλικρινά, άμεσα, ανεπίστρεπτα άσχημο. Κι΄όπου πέφτει, σημαίνει το τέλος για ο,τιδήποτε άλλο βρίσκεται κάτω του.

Έτσι πρέπει να είναι και η απόφασή μας για το τέλος κάθε συζήτησης που έχει σαν αντικείμενο τα κοινά, τον τόπο, την κοινωνία, το κοινό καλό.

Τί ωφελεί να συζητάμε όταν το μόνο που μας απασχολεί είναι το ποιός φταίει και όχι το τί μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί ενωμένοι;;;

Τί ωφελεί να μιλάμε για διαφθορά και σήψη όταν από μόνοι μας εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε μια διαρκή, αέναη "ανάπτυξη" με ουσιαστικό στόχο τον πλουτισμό κάποιων άλλων, κάποιων τρίτων, κάποιων ξένων. 

Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Πώς γίνεται να μην μπορούμε καν να φανταστούμε έναν κόσμο καλύτερο; 

"Η απελπισία δεν είναι στην φύση μας. Δημιουργείται. Κάτι ή, καλύτερα, κάποιοι την προκαλούν." 

Η μεγάλη ανησυχία όσων αποφασίζουν για τις τύχες μας είναι, να μην νομίσουμε ποτέ πως μπορούμε ενωμένοι να νικήσουμε. 

Τρομακτικά συστήματα προπαγάνδας βοηθιούνται στην προσπάθεια στήριξης των αποφάσεων των ξένων για τον τόπο μας και φτάνουν μέχρι και σε τοπικό επίπεδο.

Πώς μπορούμε να αφήσουμε τις τύχες μας στα χέρια αυτών που δημιούργησαν το χάος και σπεύδουν με σπασμωδικές κινήσεις να κερδίσουν από την αναμπουμπούλα που οι ίδιοι δημιούργησαν;

Είναι ανάγκη, είναι στ΄αλήθεια απαραίτητο να υπάρχει ιδεολογική ενότητα μεταξύ μας για να βγούμε όλοι μαζί και να φωνάξουμε ενάντια στο έγκλημα που πάει να γίνει;


Ή μήπως αρκεί ο κοινός στόχος του να παραμείνει το νησί όπως το θέλουμε οι περισσότεροι;

Αν δεν θέλουμε, αν δεν μπορούμε έστω για λίγο να βάλουμε τα κομματικά στην άκρη, τουλάχιστον ας το κάνουμε για λίγο! 


Ας βγούμε όλοι με μια φωνή ενάντια στην καταστροφή και μετά βλέπουμε.

Είναι σαν να βουλιάζει το καράβι και να μην θέλουμε να αρπάξουμε το χέρι εκείνου που προσπαθεί να μας σώσει, επειδή δεν είμαστε στο ίδιο κόμμα!!!

Η δύναμή μας είναι στην ενότητα!

Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΠΡΙΝ ΑΠ΄ΤΟΝ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟ...

Αχ, η Τέχνη...


Που έγινε δίαυλος επικοινωνίας με το Σύστημα...

Που επιδίωξε να χάσει την επαφή της με όσους την έχουν ανάγκη...

Που γίνεται προκλητική μόνον για να παραμείνει λουσμένη από τα φώτα της δημοσιότητας, συστημικής και μη (θέλοντας και μη)...

Και ο καλλιτέχνης;

Αυτός, περιμένει τις μπουλντόζες. Υποθέτω.

Αφού δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε, τουλάχιστον ας εμπνευστούμε από αυτούς.

Ή καλύτερα, από την καταστροφή και τις μόνιμες βλάβες που αυτοί θα προκαλέσουν στο νησί.

Ο ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ας αποτελέσει άλλη μια πηγή έμπνευσης για τον καλλιτέχνη μας...

Αναμένουμε εναγωνίως την επόμενη έκθεση με τον ανάλογο τίτλο.

Εκεί, θα δακρύσουμε αντάμα και θα αναθεματίσουμε το Σύστημα.

Θα κουνήσουμε το κεφάλι εμπρός στις εικόνες με Το Νησί Πριν ...

...και με Το Νησί Μετά.

Θα επιδιώξουμε μια γρήγορη χειραψία με τον εκθέτη.

Στην έξοδο θα πάρουμε ένα μικρό κέρασμα, και το ενημερωτικό/αναμνηστικό του τύπου ήμουν-και-εγώ-εκεί περί την έκθεση έντυπο.

Ποιός να μας τόλεγε πως, αυτοί τους οποίους προβάλλουμε σαν ζωντανά στοιχεία πολιτισμού και διανόησης που επέλεξαν την Τήνο σαν κατοικία τους, έστω και μόνον καλοκαιρινή, θα έδειχναν μια τέτοια αδράνεια και θα κραύγαζαν με την διαρκή απουσία τους και την εκκωφαντική σιγή τους την απόλυτη αδιαφορία τους για αυτό που οι υπόλοιποι λέμε "Ο Τόπος μου"...

Μια Φραγκοσυριανή στα Κελλιά !

Στην εποχή πριν το youtube και το facebook, τότε που καθόσουν το καλοκαίρι στην αυλή και προσπαθούσες να καταλάβεις σε ποιανού το σπίτι τραγουδούσαν ή σε ποιανής το παραθύρι έκαναν καντάδα, οι μερακλήδες του χωριού έπαιρναν γνωστές μελωδίες και τίς "έντυναν" με δικούς τους στίχους. 

Όταν ερχόταν λοιπόν, η ώρα να τραγουδήσουν, ας πούμε, την Φραγκοσυριανή, μόλις τελειώναν οι στίχοι του κανονικού τραγουδιού, πεταγόταν ένας Κελλιανός και συνέχιζε με τα στιχάκια που είχε σκαρώσει, στον ρυθμό πάντα της Φραγκοσυριανής:

Θα σε πάρω ν'ανεβούμε

Καύκαλο, Αγιά Πακλή,

Μπαγκαλάκια, Δυό Π'γαδάκια

Και ας μού 'ρθει συγκοπή,

Μπαγκαλάκια, Δυό Π'γαδάκια

Και ας μού 'ρθει συγκοπή.

 

Θα σε πάρω ν' ανεβούμε

Δυό Βουνά, Ψηλό Βουνί,

Μέσα Κάμπο και Πλακάκια

για να βγούμε Καρδιανή,

Μέσα Κάμπο και Πλακάκια

για να βγούμε Καρδιανή.

Αφήγηση: Γιακουμής Απέργης - 24/7/2014

Λοιπόν, Ιούλιος...

Ακόμη και λίγο μετά τα μισά του, παραμένει ο κυρίαρχος του καλοκαιριού. 

Με τον δροσερό, μισο-ανοιξιάτικο Ιούνιο νά σβήνει εδώ παραδίπλα και τον αβέβαιο μετεωρολογικά Αύγουστο, ο Ιούλιος πατάει γερά στα δύο Γιώτα του, που αναμεταξύ τους έχουν ένα μεγαλειώδες Λάμδα. 

ΙούΛιος. 
Λάμδα, όπως, Λειώνω από τη ζέστη, όπως Λιμπίζομαι μια ποικιλία δίπλα σε μια παραΛία, λάμδα όπως Λαχτάρα για ανάπαυΛα, όπως Λείπω από το μέσα του εαυτού μου τού ίδιου, τόσο χαμένος, που δυσκολεύομαι να με εντοπίσω κι'εγώ ο ίδιος...

Η πόλη άδεια...

 ...απερίγραπτα ζεστή...

...ανεξήγητα ποιητική...

 
...εκεί που δεν το περιμένεις, 

...παρ' όλ' αυτά αβάσταχτα πόλη...

Στο μεταξύ κάποιες πέτρες ανάβουν κάτω από τον ανελέητο Ήλιο, 

 
...κάποιες δραφούλες καμαρώνουν χωρίς θεατές, 

...κάποιες βοκαμβίλιες πιτσιλίζουν με χρώμα μια στροφή του δρόμου...

 
...τα αρμιρίκια φιλτράρουν τον Ήλιο...

...και η ελληνική επαρχία βάζει τα καλά της για να κρύψει απο τους επισκέπτες την ορφάνια της...

ΕΥΤΥΧΩΣ, ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΦΩΤΙΑ...

Προσπαθώντας να βρω έστω και ένα ψήγμα καλού πίσω από το κακό, ξέρετε, εκείνο το καθημερινό κακό, αυτό της ανθρώπινης βλακείας, το κακό της απερισκεψίας και της αμέλειας, ρίχνω μια ματιά στις φωτογραφίες από την φωτιά στα Κελλιά που είδα στην ΤΗΝΙΑΚΗ:

Τί αξία έχουν μερικά καμμένα στρέμματα σε μια πλαγιά ενός βουνού σε ένα από τα τόσα νησιά του Αιγαίου;
Πώς αποτιμάται η ζημιά αυτή; 
Ήταν μήπως καλλιέργειες; 
Ή κάποιος εθνικός δριμός;
Τίποτε από αυτά...
Μερικά φρύγανα, δυό-τρεις δραφούλες και κάτι σπάρτα.  
Όμως, αυτός είναι ο τόπος μας και πονάει να τον βλέπεις πληγωμένο. 

Μετά, σκέφτομαι πως,για αυτήν την πληγή αρκούν μερικές βροχούλες εκεί γύρω στον Οκτώβριο για να ξυπνήσει η ρίζα των καμμένων φυτών, η ρίζα που ξέρει καλά να απλώνεται βαθειά στη Γη όχι μόνον για να ρουφήξει το πολύτιμο και λιγοστό νερό, μα και για να διασώσει το είδος όταν το βρουν καταστροφές σαν κι΄αυτήν. 
Η φύση έχει τον τρόπο να επουλώνει τα τραύματά της, έστω και με αργό ρυθμό.

Και μετά, σκέφτομαι πως την καταστροφή από τα αιολικά πάρκα, τις ξεπατωμένες αρχαίες μάντρες, τα ξεριζωμένα φυτά, την γυμνή Γη, καμμιά βροχούλα δεν θα μπορέσει να επαναφέρει στην αρχική της κατάσταση όταν μετά από μερικά χρόνια αποφασίσουν να ξηλώσουν τα αποτυχημένα έργα τους, που θάχουν παρασύρει μαζί τους και την ιστορία του νησιού μας...