ΕΥΤΥΧΩΣ, ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΦΩΤΙΑ...

Προσπαθώντας να βρω έστω και ένα ψήγμα καλού πίσω από το κακό, ξέρετε, εκείνο το καθημερινό κακό, αυτό της ανθρώπινης βλακείας, το κακό της απερισκεψίας και της αμέλειας, ρίχνω μια ματιά στις φωτογραφίες από την φωτιά στα Κελλιά που είδα στην ΤΗΝΙΑΚΗ:

Τί αξία έχουν μερικά καμμένα στρέμματα σε μια πλαγιά ενός βουνού σε ένα από τα τόσα νησιά του Αιγαίου;
Πώς αποτιμάται η ζημιά αυτή; 
Ήταν μήπως καλλιέργειες; 
Ή κάποιος εθνικός δριμός;
Τίποτε από αυτά...
Μερικά φρύγανα, δυό-τρεις δραφούλες και κάτι σπάρτα.  
Όμως, αυτός είναι ο τόπος μας και πονάει να τον βλέπεις πληγωμένο. 

Μετά, σκέφτομαι πως,για αυτήν την πληγή αρκούν μερικές βροχούλες εκεί γύρω στον Οκτώβριο για να ξυπνήσει η ρίζα των καμμένων φυτών, η ρίζα που ξέρει καλά να απλώνεται βαθειά στη Γη όχι μόνον για να ρουφήξει το πολύτιμο και λιγοστό νερό, μα και για να διασώσει το είδος όταν το βρουν καταστροφές σαν κι΄αυτήν. 
Η φύση έχει τον τρόπο να επουλώνει τα τραύματά της, έστω και με αργό ρυθμό.

Και μετά, σκέφτομαι πως την καταστροφή από τα αιολικά πάρκα, τις ξεπατωμένες αρχαίες μάντρες, τα ξεριζωμένα φυτά, την γυμνή Γη, καμμιά βροχούλα δεν θα μπορέσει να επαναφέρει στην αρχική της κατάσταση όταν μετά από μερικά χρόνια αποφασίσουν να ξηλώσουν τα αποτυχημένα έργα τους, που θάχουν παρασύρει μαζί τους και την ιστορία του νησιού μας...


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΓΕΜΑΤΟ ΒΛΑΚΕΣ...

ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ...

Άγιος Πέτρος και Χαλακιά