"Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη.."

Τόχεις δεί; 
Έχεις δει το νερό της θάλασσας δίπλα ακριβώς στον δρόμο; 
Πώς φέγγει απάνω στις βάρκες;

Λες κι΄εκεί μέσα δεν μπορεί να φτάσει όλος ο σαματάς που κάνουν οι άνθρωποι και οι μηχανές τους, λες και το πέλαγος μένει απαθές απέναντι στην ταραχή μας, 

...σαν να είναι τα κοπάδια τα ψάρια κάποιοι σοφοί γέροι, κάποιοι στωικοί φιλόσοφοι και δεν δίνουν δυάρα για εμάς. 

Είναι δυό παράλληλα σύμπαντα όλο αυτό: από τη μιά η φωλιασμένη θάλασσα με την γαλήνη και τα αεικίνητα χρώματα κι’ απ΄την άλλη ο πολύβουος δρόμος με όσα του ξύνουν την ασφάλτινη πλάτη.

Έχει στην άκρη στο λιμάνι μερικές πάπιες. Πώς βρέθηκαν εκεί ούτε που ξέρω, μα μ’ αρέσει να τίς κάνω χάζι να πλέουν σε ζευγάρια πέρα δώθε στο λιμάνι.

Μπορεί στου Νατάλε να έχει τον καλύτερο ελληνικό καφέ και να μην μένεις ποτέ μόνος σου, αλλά, στην πέρα αγκαλιά του λιμανιού είναι το πιό ήσυχο πόστο να πιείς το καφεδάκι σου. 

Αφήνω τ΄αυτοκίνητο πέρα, λίγο πιό μακρυά, ακόμη και στην ανηφόρα και περπατάω μέχρι τη Χώρα. 

Και ‘κει είναι που μαλακώνει η εικόνα της, γλυκαίνει απ΄τη μάνα-θάλασσα, τραβιούνται τα μάτια από το βαρύ τσιμέντο και πάνε και λικνίζονται πάνω στις βάρκες του λιμανιού.

Μούλεγε ένας φίλος ζωγράφος κάποτε πως, υπάρχουν μερικά σχήματα που είναι κυριολεκτικά πανάρχαια, έρχονται από τα βάθη του ασυνείδητου, χαραγμένα στα γονίδιά μας εδώ και αιώνες, μας ακολουθούν σαν μέρος ενός κοινωνικού υποσυνείδητου. 

Κι΄αυτό το βλέπεις στις ζωγραφιές των παιδιών όταν πιάνουν να σκαρώσουν ένα σπίτι, ένα δέντρο, μιά βάρκα.

Κι’ άμα είσαι τυχερός, την ώρα που βολτάρεις μπορεί να μπεί ένα ψαράδικο και να δέσει, 

με τις πλευρές του γεμάτες τρεχάμενα δάκρυα απ΄τη σκουριά, 

με το πλήρωμα αφοσιωμένο στην δουλειά του κι’ όλους εμάς να το κυττάμε σαν τον μεγάλο αδερφό της διπλανής ψαρόβαρκας.

Εκείνη η ανεπαίσθητη ισορροπία στην άκρη του μώλου, λίγο πιό έξω απ΄ τη νοητή γραμμή που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, μοιάζει με την ελάχιστη απόσταση της τάξης από την αταξία, το ασήμαντο διάστημα ανάμεσα σκέψη και πράξη, το ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη διάστημα που παράπεσε η αληθινή σου μέρα", καταπώς λέει κι΄ο ποιητής...

"Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα
 κι είναι στη μυρωδιά της μέσα που το ψάρι αστράφτει
 μάταια μην ψάχνεις
 Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη
 πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα. 
 Υπερούσιος πας ενώ πάνω από το κεφάλι σου
 απλώνεται ο βυθός με τα χρωματιστά του βότσαλα σαν άστρα.
 Ω μουσική ω Κυριακή συννεφιασμένη"

ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ

Ανταλλασσόμαστε σαν αντικείμενα μεταξύ κυβέρνησης και εργοδοτών, σαν χαρτάκια σε παιδικό παιχνίδι, σαν παληόχαρτα με νούμερα ανωνύμων θυμάτων σε έναν σιωπηλό, άδηλο πόλεμο μεταξύ αυτών που έχουν και αυτών που αναγκούν.

Εκλιπαρούμε δουλειά και είναι αυτή η ζήτηση η πιό ποταπή, είναι η ζητιανιά του δικαιώματος στην συμμετοχή στην κοινωνία, που δυστυχώς, το δικαίωμα αυτό το χρησιμοποιεί για να ποδηγετεί οπαδούς, να οδηγεί ζώα στην κάλπη, να εμπορεύεται αθλήματα, να κρατάει κάτω με το βρωμερό χέρι των δημοσιογράφων τον σβέρκο μας χαμηλωμένο, τα μάτια στη γή, την καρδιά γεμάτη φόβο.

Βρωμερό κράτος το κράτος που χρειάζεται να απειλήσει, να τάξει, να λασπολογήσει με μόνο σκοπό να μπορεί να συνεχίσει να μας ανταλλάσσει με τους "εργοδότες" με γνώμονα τον χαμηλότερο μισθό, τις ατέλειωτες ώρες εργασίας, την ανταγωνιστικότητα (που ισοδυναμεί με την λέξη "ευτυχία" για τους στατιστικολόγους), το μέγιστο δυνατό κέρδος (που ισοδυναμεί με διαλυμένες οικογένειες κι΄αγράμματα παιδιά), τα ακαταλαβίστικα νούμερα που δυνάστεψαν τη ζωή μας.

Κι' όλο αυτό το χάος που θα συνεχίσει να βασιλεύει για λίγο ακόμα, θα τρέφεται με ό,τι βρίσκει μπροστά του μέχρι που θα σκάσει από την ίδια του την κτηνώδικη φύση.

Θα είμαστε εδώ.
Θα έχουμε τα μάτια μας στραμμένα σε έναν απίστευτα φωτεινό Ήλιο την στιγμή που πλάι μας θα ξεψυχάει το κτήνος των αριθμών.

Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ: ΝΑ ΧΩΡΙΣΤΕΙ ΤΟ ΝΗΣΙ ΣΤΑ ΔΥΟ!

Ποιός είναι καλύτερος; 

Έλα μου ντε! 
Πάντως, όχι εκείνος που δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο! 
Άμα είσαι καλός και σε θέλει ο λαός, περνάς στον δεύτερο γύρο! 
Ειδάλλως, φάε τη σκόνη μας και παίξε με τις 'συμμετοχές' σου!

Μα εγώ θέλω να ξέρω με αποτελέσματα και με στοιχεία ποιός είναι ο καλύτερος! 
Ο σαρανταεννιάς ή ο σαρανταδύος;;; 

Και επειδή βλέπω μπροστά και προβληματίζομαι για το μέλλον οσονατοκάνουμε, θέλω να στοιχειοθετώ και επιχειρήματα για τις εκλογές που θα γίνουν μετά από άλλα τέσσερα χρόνια! 
Αμ πως! Θέλω στοιχεία για να ταπώνω τους αντίπαλοι!

Και μόλις τώρα μούσκασε κατακούτελα μια φοβερή, κατακαταπληχτική, σουπερντούπερ ιδέα!!!

Καθείστε καλά, βάλτε ζώνες ασφαλείας κι’ ακούστε!

Να χωριστεί το νησί στα δύο! 

Μάλιστα, όπως τ΄ακούσατε! Με μια μεγάλη γραμμή να χωριστεί το νησί στα δύο! 

Εκείνοι του σαρανταεννιά θα πάνε από δώθε κι΄εκείνοι του σαρανταδυό θα περάσουν από ‘κείθε! 

Τα δυό κομμάτια (όχι σαν υποκοριστικό του «κόμμα» αλλά σαν τεμάχιο εννοούμενο) δεν θα έχουν καμμία επαφή αναμεταξύ τους. 
Άλλο λιμάνι τόνα, άλλο λιμάνι τ΄άλλο. 
Άλλη πρωτεύσουσα τόνα κι΄άλλη τ΄άλλο! 
Άλλο κέντρο υγείας (λέμε τώρα...) κι΄άλλο το άλλο. 
Και μετά τέσσερα χρόνια πάμε να μετρήσουμε τις όρνιθές μας να δούμε ποιανού είχαι πιό παχειές!!! 

Εκεί σε θέλω κύριε σαρανταεννιά κι' εσένανε μεσιέ σαρανταδυό! 

Όχι σου παραδίνω την εξουσία και τα κάνεις όπως τα θες χωρίς νάχω άμεσο μέτρο σύγκρισης! 
Θάναι ο άλλος παραδίπλα και θα βλέπω άμεσα ποιό κομμάτι του νησιού πάει καλύτερα. 

Και τότε, άκου ιδέα, δεν θα μπορώ να φεύγω και να πηγαίνω στο κομμάτι που πάει καλά, αλλά, θα κάθομαι να λούζομαι τις επιλογές μου και να τρώω τα σκ@τ@ μου, όπως ακριβώς τάκανα όταν πήγα και ψήφισα!

Βέβαια, αν ο ένας το κάνει ρημάδι και το ξεπουλήσει σε εργολάβους και ανεμοέμπορους δεν θα υπάρχει πισωγύρισμα, αλλά, έτσι κι΄αλλιώς με τους εργολάβους και τους ανεμοέμπορους δεν υπάρχει πισωγύρισμα!

Στο κάνουν ρημάδι από την αρχή και μάλιστα, ΟΛΟ! 

Άρα, αν θέλουμε να σώσουμε κάτι απ’ το νησί, στην καλύτερη περίπτωση το μισό, το μόνο που μας μένει είναι να χωρίσουμε το νησί στα δυό!

ΓΙΑΤΙ ΨΗΦΙΣΑΜΕ ΕΤΣΙ;;;

Γιατί ψηφίσαμε έτσι;;; 

Απλό. 

Γιατί τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε τις «άκρες» μας, έχουμε ανάγκη από τους κατάλληλους ανθρώπους, στα σωστά, κομβικά σημεία για να βολέψουμε τους άνεργούς μας, η κάθε οικογένεια ξεχωριστά. 

Γι΄αυτό και οι αναρίθμητοι δημοτικοί σύμβουλοι. 

Γι’ αυτό επιβραβεύσαμε αυτούς που σκότωσαν μια κοινωνία ολόκληρη ξαναστέλνοντάς τους στα δερμάτινα καθίσματα, για να τους πούμε με την ψήφο μας «Ορίστε, δεν πειράζει, τα ξεχνάω όλα, αρκεί να μην πεινάσει το παιδί μου!»

Γιατί μόνον δύο εφημερίδες ασχολήθηκαν με τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής; 
Απλό. 

Γιατί προτιμάμε να μην κυττάζουμε την πληγή, μας αηδιάζει το αίμα, το φοβόμαστε, μας ανατριχιάζει.
Και  περιμένουμε να κλείσει από μόνη της η πληγή του φασισμού.
Άσε τον Άδωνι να κομπάζει στις οθόνες, η γάγγραινα απλώνεται στο μεταξύ. Φτάχνει ήρωες από νεκρούς που εμείς προτιμάμε να ξεχνάμε αφού δεν ήταν «δικά μας παιδιά» και πορεύεται σιωπηλά. 

Πού είναι οι νέοι άνθρωποι; 

Πού είναι η ελπίδα; 

Μπουταροκαμίνηδες και Σγουροκαχριμάνηδες μας αξίζουν; 

Στ’ αλήθεια τους θέλουμε στο τιμόνι; 

Ψήφοι ντροπής, ροχάλες στα μούτρα όσων υποφέρουν από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ όπως τότε, όπως παληά... 

Τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Πάλι θα χορέψουν επάνω στις σκυμμένες μας πλάτες και πάλι εμείς θα κρατάμε τον ρυθμό...

ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΣΙ

Γράφω χωρίς να έχω δει τί και ποιός προηγείται στο νησί. 

Απλώς, είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνω μιαν ευχή:
Εύχομαι αυτοί που θα βγουν, να είναι Τηνιακοί στην ψυχή και όχι μόνο στο δελτίο ταυτότητας.

Να ξέρουν πού πέφτει το Ισμαήλ και νά 'χουν πάει με τα πόδια ως τον φάρο της Λιβάδας και στην Καμμένη Σπηλιά.

Κοντολογίς, να 'ναι βγαλμένοι από τα σπλάχνα του νησιού και να το αγαπάνε περισσότερο απ΄τον εαυτό τους.

Τότε, θα μπορέσουν να μας συσπειρώσουν όλους  γύρω τους και να στήσουμε το νησί στα πόδια του.

Τότε, δεν θα χρειαστεί να ανησυχήσουμε για ανεμογεννήτριες, αιολικά, απόβλητα, λύματα, διαχείριση υδάτινων πόρων, χειρισμό της τουριστικής μας κίνησης, αγροτική παραγωγή.

Ειδικά τώρα, που ο ρόλος του στρατευμένου αθλήματος έγινε  προφανώς καθοδηγητικός για τις μάζες που τυφλά ακολουθούν τους "ηγέτες" τους...

...εύχομαι στις επόμενες εκλογές να μπορέσουμε όλοι να πούμε, "Καλά επιλέξαμε! Γλυτώσαμε το νησί από των εργολάβων τα δόντια την κατάλληλη στιγμή!"

Εύχομαι τα μόνα γαϊδούρια που θα συναντάμε στις βόλτες μας στο νησί να είναι εκείνα τα πραγματικά χρήσιμα πλάσματα.

Εύχομαι...

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ

Πόσα χαμόγελα!
Πόσες καλοδεμένες γραββάτες και πόσα καλοσιδερωμένα ταγιεράκια!

Πόσα φρεσκοξυρισμένα φατσάκια και πόσες άψογες κουπ με ανταύγειες!
Πόσες ρυτίδες και πόσα χρόνια κρυμμένα επιμελώς με μπόλικο Photoshop!
Πόση ταπείνωση, ανάκατη με προθυμία με μόνο στόχο να υπηρετηθεί ο λαός, ο τόπος, η χώρα τέλος πάντων! 

Πόσοι διαθέσιμοι να τρέξουν για λογαριασμό μας, να χάσουν τον ύπνο τους, να θυσιάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους, για μας, για τον λαό, για εμένα τον ίδιο!
Λιώνω στις περιγραφές των επαγγελμάτων τους!
Τόσο σημαντικοί άνθρωποι και να θέλουν να υπηρετήσουν εμένα;!;!

Πόσο ξεχωριστός νιώθω, κι΄αν είχατε την ελάχιστη ευαισθησία θα έπρεπε να νιώθετε κι΄εσείς, που τόσο σπουδαίοι άνθρωποι πέφτουν στην πόρτα μας και ζητούν τί;

Ένα ψηφαλάκι, ένα τόσο δα ψηφαλάκι, να δουν επιτέλους κι΄αυτωνών τα μαλακά οπίσθια δερμάτινη καρέκλα και να πιούν νερό σερβιρισμένο στο ποτήρι του Δημοτικού Συμβουλίου με το σουβεράκι από κάτω, να ορκιστούν μαζί με όλους τους άλλους επιλεχθέντες εν μέσω ακατάσχετων αναλαμπών από τα φλας των μηχανών με διάπλατα χαμόγελα στα πρόσωπα, να υπογράψουν ένα πρακτικό τέλος πάντων, να βγουν μια φωτογραφία εν μέσω χαιρετούρας με Μεταλλιούχο αθλητή, να σταθούν περήφανοι δίπλα σε άξια τέκνα της κυβέρνησης και των κομμάτων, να βγάλουν μια φωτογραφία που θα στέκει αξιοπρεπώς επάνω στο γραφείο τους!

Πίκρα, ε..;
Πίκρα γιατί έτσι ήταν και έτσι θα μείνει... 
Και θα φτάσουμε στις επόμενες εκλογές μετά από τέσσερα χρόνια και τί θα δούμε;

Οι εκλεχθέντες (οι μέσα στο κάστρο) θα απολογούνται για όσα δεν έκαναν και θα παραθέτουν στοιχεία που θα ρίχνουν τις ευθύνες σε άλλους.
Οι μή εκλεχθέντες (οι πολιορκητές του κάστρου) θα κατηγορούν τους από μέσα ακόμη και για τα φασόλια που δεν ήταν βραστερά και θα αντιπροτείνουν δεκάδες λύσεις.

Οι πολιορκούμενοι θα αντιπαραθέτουν τα όσα σοβαρότατα έκαναν που για αιώνες περίμεναν αυτούς να τα υλοποιήσουν.
Οι πολιορκητές θα δείχνουν όλα όσα θεωρούν εκείνοι σοβαρά και που δεν έγιναν ακόμα... 

Κι΄εμείς θα περιμένουμε υπομονετικά στη γωνιά, με τα χέρια σταυρωμένα να μας ξανακοροϊδέψουν, να μας ξαναχλευάσουν, να μας ρίξουν κι΄άλλη αδιαφορία στη μούρη...

Θα φτιάξω τώρα ένα δικό μου ψηφοδέλτιο.
Και δεν θα βάλω μέσα κανέναν από δαύτους. 

Δεν θα βάλω κανέναν με σιδερωμένο και στεγνό από ιδρώτα πουκάμισο (από πότε έγινε τιμημένο το καθαρό κι’ ατσαλάκωτο;;;),
κανέναν χαμογελαστό (ποιός έχει το θράσος να χαμογελάει στο σήμερα που ζούμε;;;),
κανέναν υποσχόμενο (πώς υπόσχεσαι αφού ξέρεις με τί κράτος πας να δουλέψεις παρέα;;;).

Δεν γνωρίζω τα ονόματα των υποψηφίων στο ψηφοδέλτιό μου γι΄αυτό τα ονόματα είναι υποθετικά κι΄αν υπάρχει κάποια συνωνυμία είναι καθαρά τυχαία.
Αυτό που ξέρω όμως πολύ καλά, είναι τί δουλειές θα ήθελα να κάνουν για να είναι πραγματικά χρήσιμοι για τον τόπο:

Ματθαίος Τηνιακός-Αγρότης
Γιάννης Πανορμίτης-Ψαράς
Θωμάς Προβατίνης-Κτηνοτρόφος
Μιχάλης Πετράς-Εργάτης
Ειρήνη Οξωμερίτου-Μάνα
Μαρία Κατωμερίτου-Γιαγιά
Λουκρητία Πανωμερίτου-Εστιατόρισσα
Γιώργης Βωλαξινός-Ταξιτζής
Θανάσης Καρδιανός-Οδοκαθαριστής
Χαρά Κτικαδιώτη-Δασκάλα
Μάρκος Κελλιανός-Λιμενεργάτης

Κυττάξτε δίπλα σας, βρείτε και βάλτε όσους άλλους θέλετε, αρκεί να έχουν τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια ιδανικά με εσάς. Τα άλλα όλα είναι μπούρδες και πασαλείμματα...

Κι’ επειδή τελευταία μας έχουν προκύψει πολλοί ευπρόσβλητοι καλοθελητάδες, ξεκαθαρίζω ότι, το άρθρο δεν έχει στόχο κανέναν προσωπικά και αναφέρεται κυρίως στον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουμε την εικόνα των υποψηφίων.

Πιθανολογώ ότι, οι ίδιοι οι υποψήφιοι, αν είχαν την επιλογή, θα προτιμούσαν να φωτογραφηθούν χαλαροί και άνετοι με τα συνηθισμένα τους ρούχα, με την απλή, καθημερινή τους έκφραση στο πρόσωπο, στις καθημερινές τους ασχολίες π.χ. πηγαίνοντας το παιδί στο σχολείο, ποτίζοντας ντοματιές στο Λιβάδι, κλαδεύοντας μια βερικοκκιά, αρμέγοντας μιαν αγελάδα ή χτίζοντας μια μάντρα.

Τί να κάνουμε όμως, ο Χορός απαιτεί θυσίες, ακόμη και σε ό,τι αφορά την εικόνα που καλούμαστε να βγάλουμε προς τα έξω.

Εκτός κι΄αν η φωτογραφία δείχνει την καθημερινότητά τους...

Οπότε, δεν φταίνε αυτοί που μας προτείνουν τον εαυτό τους, αλλά, φταίμε ξεκάθαρα εμείς που ψηφίζουμε τέτοιους εξωγήινους...

ΑΓΑΠΗΤΕ ΦΙΛΕ ΓΙΑΝΝΗ,

Αγαπητέ φίλε Γιάννη,

Ξέρω πως κανονικά δεν θάπρεπε να σου γράφω, να σου λέω όλα όσα θα σου πω, να βάλω εικόνες επάνω στο χαρτί, μα ο πρώτος που σκέφτηκα αυτές τις μέρες ήσουν εσύ. 

Ανάκατες σκέψεις, μα δεν μπορεί, κάπου στο βάθος θα υπάρχει μια υπόσκαφη τρύπα που ενώνει τα πάντα και σ’ αφήνει να πιστεύεις πως δεν είσαι τρελλός που πηδάει το μυαλό σου σαν κατσίκι απ΄τη μια σκέψη στην άλλη σαν χωρίς λόγο.

Έχει τόσα νερά φέτος που θαρρείς πως μόλις μπήκε η άνοιξη κι’ ας είναι τέλος Απριλίου. 

Παχειά στρώματα βλάστησης καλύπτουν τα σκαλιά, απλώνουν ρίζες από ‘κείνες που ελπίζεις πως θα καταφέρουν εκείνο που ο άνθρωπος αμέλησε, να κρατήσουν το χώμα να μη γλυστρήσει κάτω, να μείνει το νησί όρθιο. 

Την ίδια ώρα, ακούω για ένα σωρό κοπέλλες απ΄το χωριό που δουλεύουν στο σουπερμάρκετ και είναι ευτυχισμένες γι΄αυτό, τυχερές ανάμεσα στις άλλες, που ακόμη και μ΄ένα χαρτί στο χέρι εκλιπαρούν για μια θέση σερβιτόρας... 

Περνάς μετά μέσα από το λιβάδι, ευλογημένος κι' εγκαταλειμμένος τόπος, και βλέπεις τα χωράφια άδεια από ανθρώπους, τα βάτα θεριωμένα,

...τις καλαμιές να σπρώχνονται μέχρι έξω από την άκρια του χωραφιού και όλη αυτή η ερήμωση μοιάζει παράδοξη. 

Στο Πλωμάρι τρέχει νερό κρύσταλλο, 

...σκύβεις και πίνεις μέσα απ' το μονοπάτι, κυττάς ψηλά και βλέπεις το λαγκάδι της Βρύσης, 

...βάνεις με το μυαλό σου τον δρόμο που κάνει το νερό να φτάσει εδώ κάτω και τότε συνειδητοποιείς γιατί οι παληοί τόχαν για ιερό στοιχείο και μ΄αυτό βαφτίζαν, ραντίζαν, εξαγνίζαν. 

Αν βρεθείς στην Κολυμπήθρα μια μέρα με συννεφιά θα μπορέσεις να δεις απάνω απ΄την Αγία Υπακοή μια μεγάλη γούβα που φτιάχνουν τα βουνά, μια πέτρινη λεκάνη, 

 ...που μαζεύει το νερό κι’ από ‘κει τρέχει στα λαγκάδια, σταλάζει στους βράχους, μετά πάει και χάνεται στην θάλασσα χωρίς κανείς νάχει την ανάγκη του. 

Σκέφτομαι πως άμα θέλαμε να καλλιεργήσουμε, δεν μπορεί, κάτι θα κάναμε να το σώσουμε, να κρατήσουμε κάτι απ΄τη δύναμή του. Θυμάμαι τον Καζαντζάκη που έγραφε στον Γκρέκο πως, δεν μπόραγε να βλέπει νερό να τρέχει χωρίς λόγο και φωτιά να καίει χωρίς τίποτα πάνω της και ντρέπομαι. 

Στο βάθος, ντρέπομαι που μην έχοντας υπάρξει ποτέ αγρότης (μεγάλη κατάρα για τον άνθρωπο να μην ξέρει πώς καρπίζει η Γή) δεν μπορώ να πω σε κανέναν κάνε αυτό και κάνε εκείνο.

Μόνο ζηλεύω όταν βλέπω καλιεργημένα χωράφια με ‘κείνη τη ζήλεια που είναι ικανή να σε βγάλει απ΄τη βολή σου και να σε βάλει να βολοδέρνεις σε άγνωστα μονοπάτια στα πενήντα σου.

Είναι ωραία όταν παίρνει και βραδυάζει και βάζεις ένα ρακάκι κι΄αφήνεις για μεζέ εκείνα τα πορτοκαλιά και μαβιά χρώματα που αλλάζει το Ξώμποργο στο πέσιμο του Ήλιου. 

Βλέπεις τον Ήλιο χωρίς να τον έχεις μπροστά σου κι΄αυτό είναι ομορφιά κάπως πρωτόγονη, από 'κείνην που γέννησε τους μύθους. Καμμιά φορά σταματάει το μυαλό και λές, έτσι είναι η ευτυχία, τόσο απλή κι’ ανεπιτήδευτη. 

Στα γράφω αυτά σε προεκλογική περίοδο, βράζει τριγύρω το καζάνι, ζέχνει η Ελλάδα όλη, 

...βρωμεροί διαόλοι ξυπνάνε και βρίσκουν θέση σε ψηφοδέλτια κι΄ εγώ κάθομαι και σου λέω τί είναι η ευτυχία. 

Είσαι ευτυχισμένος; 

Αυτήν θεωρώ την πιό βλακώδη ερώτηση όλων των εποχών. 
Σα να λέμε, Πόσα κιλά βιβλία έχεις διαβάσει..; 

Θλίβομαι και δεν θέλω να ξέρω τα κομματικά τους εδώ στο χωριό. Χαίρομαι να τους βλέπω σαν Γιώργο και σαν Μαθιό και σαν Μαρία και σαν Μαριέττα και ν’ ακούω την καλημέρα τους και να χαιρετιόμαστε στο δρόμο και δεν θέλω τίποτε να μου λερώνει αυτήν την χαρά.

Σιχάθηκα, από τα φοιτητικά μου χρόνια κιόλας, όλον αυτόν τον θανατερό κισσό που μπλέκεται στα πόδια μας κι΄αναπτύσσεται και θρέφεται πάνω μας.

Στα ξαφνικά αυτές τις μέρες έπιανε μια βροχή. Μερικές ψιχάλες τόσο γλυκές, που δεν σούκανε καρδιά να χωθείς σε καμμιά καμάρα. Κι΄είχε έναν Νοτιά που σήκωνε απάνω του όλα τα αρώματα του νησιού και σε τρέλλαινε. 

Τέτοιαν εποχή μπορείς και βλέπεις αστέρια που το καλοκαίρι πάνε και κρύβονται πίσω απ΄την Καστέλλα και πάνω απ΄τα Παγκαλάκια και μάλλον, πολύ πιό πέρα γιατί όσες φορές κι΄αν έχω ανεβεί μέχρι ‘κει πάνω δεν τάχω βρει να φαίνονται κάπου. Κοκκινίζει ο Άρης κι΄έχει απέναντί του ένα άλλο φωτεινότερο άστρο που δεν το ξέρω, και δεν φαίνεται καθόλου η Κασσιόπη, κρύβεται αυτή πίσω απ΄του Βοριά το Β΄νί και το κατσαρολάκι της Μεγάλης Άρκτου στέκεται όρθιο στο χερούλι του.

Τί άλλο να σου πω. Πήγα μια βόλτα μέχρι τη Γκιναριά, 

...στου Χλή το Π’γαδάκι κι΄έχει μια ησυχία μέσα στη ρεματιά που δεν σου κάνει καρδιά να κουνήσεις από ΄κει. 
Είναι κι’ ο Αη Νικόλας μέσα στα λουλούδια... 

...όλο το σκαλί είναι σκαστό στα λουλούδια κι΄άμα θες το λες και θαύμα του Αγίου, μα έπειτα άμα δεις προς το Καρκοβούνι και προς τις Πατέλες πίσω απ΄ το Σμαρδάκιτο, βλέπεις πολλά χωράφια που φέγγουν κίτρινα και μωβ...

...και την ίδια στιγμή στο διπλανό χωράφι δεν υπάρχει ίχνος από χρώμα.  

Το θαύμα είναι όλο τούτο ‘δω και ΄μεις το ψάχνουμε στους ουρανούς. 

Κι' έπειτα, απλώνω το χέρι μου, τραβάω την κουρτίνα και σκεπάζω το παράθυρο του καραβιού. Δεν θέλω να βλέπω το νησί  να φεύγει.