ΑΓΑΠΗΤΕ ΦΙΛΕ ΓΙΑΝΝΗ,

Αγαπητέ φίλε Γιάννη,

Ξέρω πως κανονικά δεν θάπρεπε να σου γράφω, να σου λέω όλα όσα θα σου πω, να βάλω εικόνες επάνω στο χαρτί, μα ο πρώτος που σκέφτηκα αυτές τις μέρες ήσουν εσύ. 

Ανάκατες σκέψεις, μα δεν μπορεί, κάπου στο βάθος θα υπάρχει μια υπόσκαφη τρύπα που ενώνει τα πάντα και σ’ αφήνει να πιστεύεις πως δεν είσαι τρελλός που πηδάει το μυαλό σου σαν κατσίκι απ΄τη μια σκέψη στην άλλη σαν χωρίς λόγο.

Έχει τόσα νερά φέτος που θαρρείς πως μόλις μπήκε η άνοιξη κι’ ας είναι τέλος Απριλίου. 

Παχειά στρώματα βλάστησης καλύπτουν τα σκαλιά, απλώνουν ρίζες από ‘κείνες που ελπίζεις πως θα καταφέρουν εκείνο που ο άνθρωπος αμέλησε, να κρατήσουν το χώμα να μη γλυστρήσει κάτω, να μείνει το νησί όρθιο. 

Την ίδια ώρα, ακούω για ένα σωρό κοπέλλες απ΄το χωριό που δουλεύουν στο σουπερμάρκετ και είναι ευτυχισμένες γι΄αυτό, τυχερές ανάμεσα στις άλλες, που ακόμη και μ΄ένα χαρτί στο χέρι εκλιπαρούν για μια θέση σερβιτόρας... 

Περνάς μετά μέσα από το λιβάδι, ευλογημένος κι' εγκαταλειμμένος τόπος, και βλέπεις τα χωράφια άδεια από ανθρώπους, τα βάτα θεριωμένα,

...τις καλαμιές να σπρώχνονται μέχρι έξω από την άκρια του χωραφιού και όλη αυτή η ερήμωση μοιάζει παράδοξη. 

Στο Πλωμάρι τρέχει νερό κρύσταλλο, 

...σκύβεις και πίνεις μέσα απ' το μονοπάτι, κυττάς ψηλά και βλέπεις το λαγκάδι της Βρύσης, 

...βάνεις με το μυαλό σου τον δρόμο που κάνει το νερό να φτάσει εδώ κάτω και τότε συνειδητοποιείς γιατί οι παληοί τόχαν για ιερό στοιχείο και μ΄αυτό βαφτίζαν, ραντίζαν, εξαγνίζαν. 

Αν βρεθείς στην Κολυμπήθρα μια μέρα με συννεφιά θα μπορέσεις να δεις απάνω απ΄την Αγία Υπακοή μια μεγάλη γούβα που φτιάχνουν τα βουνά, μια πέτρινη λεκάνη, 

 ...που μαζεύει το νερό κι’ από ‘κει τρέχει στα λαγκάδια, σταλάζει στους βράχους, μετά πάει και χάνεται στην θάλασσα χωρίς κανείς νάχει την ανάγκη του. 

Σκέφτομαι πως άμα θέλαμε να καλλιεργήσουμε, δεν μπορεί, κάτι θα κάναμε να το σώσουμε, να κρατήσουμε κάτι απ΄τη δύναμή του. Θυμάμαι τον Καζαντζάκη που έγραφε στον Γκρέκο πως, δεν μπόραγε να βλέπει νερό να τρέχει χωρίς λόγο και φωτιά να καίει χωρίς τίποτα πάνω της και ντρέπομαι. 

Στο βάθος, ντρέπομαι που μην έχοντας υπάρξει ποτέ αγρότης (μεγάλη κατάρα για τον άνθρωπο να μην ξέρει πώς καρπίζει η Γή) δεν μπορώ να πω σε κανέναν κάνε αυτό και κάνε εκείνο.

Μόνο ζηλεύω όταν βλέπω καλιεργημένα χωράφια με ‘κείνη τη ζήλεια που είναι ικανή να σε βγάλει απ΄τη βολή σου και να σε βάλει να βολοδέρνεις σε άγνωστα μονοπάτια στα πενήντα σου.

Είναι ωραία όταν παίρνει και βραδυάζει και βάζεις ένα ρακάκι κι΄αφήνεις για μεζέ εκείνα τα πορτοκαλιά και μαβιά χρώματα που αλλάζει το Ξώμποργο στο πέσιμο του Ήλιου. 

Βλέπεις τον Ήλιο χωρίς να τον έχεις μπροστά σου κι΄αυτό είναι ομορφιά κάπως πρωτόγονη, από 'κείνην που γέννησε τους μύθους. Καμμιά φορά σταματάει το μυαλό και λές, έτσι είναι η ευτυχία, τόσο απλή κι’ ανεπιτήδευτη. 

Στα γράφω αυτά σε προεκλογική περίοδο, βράζει τριγύρω το καζάνι, ζέχνει η Ελλάδα όλη, 

...βρωμεροί διαόλοι ξυπνάνε και βρίσκουν θέση σε ψηφοδέλτια κι΄ εγώ κάθομαι και σου λέω τί είναι η ευτυχία. 

Είσαι ευτυχισμένος; 

Αυτήν θεωρώ την πιό βλακώδη ερώτηση όλων των εποχών. 
Σα να λέμε, Πόσα κιλά βιβλία έχεις διαβάσει..; 

Θλίβομαι και δεν θέλω να ξέρω τα κομματικά τους εδώ στο χωριό. Χαίρομαι να τους βλέπω σαν Γιώργο και σαν Μαθιό και σαν Μαρία και σαν Μαριέττα και ν’ ακούω την καλημέρα τους και να χαιρετιόμαστε στο δρόμο και δεν θέλω τίποτε να μου λερώνει αυτήν την χαρά.

Σιχάθηκα, από τα φοιτητικά μου χρόνια κιόλας, όλον αυτόν τον θανατερό κισσό που μπλέκεται στα πόδια μας κι΄αναπτύσσεται και θρέφεται πάνω μας.

Στα ξαφνικά αυτές τις μέρες έπιανε μια βροχή. Μερικές ψιχάλες τόσο γλυκές, που δεν σούκανε καρδιά να χωθείς σε καμμιά καμάρα. Κι΄είχε έναν Νοτιά που σήκωνε απάνω του όλα τα αρώματα του νησιού και σε τρέλλαινε. 

Τέτοιαν εποχή μπορείς και βλέπεις αστέρια που το καλοκαίρι πάνε και κρύβονται πίσω απ΄την Καστέλλα και πάνω απ΄τα Παγκαλάκια και μάλλον, πολύ πιό πέρα γιατί όσες φορές κι΄αν έχω ανεβεί μέχρι ‘κει πάνω δεν τάχω βρει να φαίνονται κάπου. Κοκκινίζει ο Άρης κι΄έχει απέναντί του ένα άλλο φωτεινότερο άστρο που δεν το ξέρω, και δεν φαίνεται καθόλου η Κασσιόπη, κρύβεται αυτή πίσω απ΄του Βοριά το Β΄νί και το κατσαρολάκι της Μεγάλης Άρκτου στέκεται όρθιο στο χερούλι του.

Τί άλλο να σου πω. Πήγα μια βόλτα μέχρι τη Γκιναριά, 

...στου Χλή το Π’γαδάκι κι΄έχει μια ησυχία μέσα στη ρεματιά που δεν σου κάνει καρδιά να κουνήσεις από ΄κει. 
Είναι κι’ ο Αη Νικόλας μέσα στα λουλούδια... 

...όλο το σκαλί είναι σκαστό στα λουλούδια κι΄άμα θες το λες και θαύμα του Αγίου, μα έπειτα άμα δεις προς το Καρκοβούνι και προς τις Πατέλες πίσω απ΄ το Σμαρδάκιτο, βλέπεις πολλά χωράφια που φέγγουν κίτρινα και μωβ...

...και την ίδια στιγμή στο διπλανό χωράφι δεν υπάρχει ίχνος από χρώμα.  

Το θαύμα είναι όλο τούτο ‘δω και ΄μεις το ψάχνουμε στους ουρανούς. 

Κι' έπειτα, απλώνω το χέρι μου, τραβάω την κουρτίνα και σκεπάζω το παράθυρο του καραβιού. Δεν θέλω να βλέπω το νησί  να φεύγει.

ΑΔΕΙΑ ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ

Περνάνε εικόνες μπροστά από τα μάτια μου.

Η άδεια Κολυμπήθρα, σαν άλλη αυλή των θαυμάτων, ξεγυμνώνει τα κρυφά σημεία της, τα βγάζει ντροπαλά στον λιγοστό Απριλιάτικο Ήλιο μη ξέροντας πως εκεί τριγύρω στρέφει το πεινασμένο μάτι μιας φωτογραφικής μηχανής.

Ησυχία. Μια μεγάλη απλωσιά χωρίς τίποτε, παρεκτός μερικά ξερά καλάμια μαζεμένα σε μια στίβα και δυό-τρία πλεούμενα.

Βλέπεις τότε το ξύλινο γεφυράκι που, τραβώντας μιαν ανεξήγητη πινελιά, γεφυρώνει μιάν ανύπαρκτη κοίτη.

Παίρνει το μάτι σου ένα πρόχειρο καθιστικό, φαντάζεσαι πως όταν πέφτει το σκοτάδι κάποια κουρασμένη απ΄το κολύμπι Νηρηίδα έρχεται και ξαπλώνεται ‘δω πέρα...

...και θρέφει με την ανάσα της το διπλανό λουλούδι.

Σκύβεις κάτω από δυό καλάμια βαλμένα σαν καλύβι και αποζητάς τον Ήλιο που θάπρεπε να κρύβουν.

Ανεβαίνεις στο σύδεντρο και βρίσκεις δυό ξεστρατισμένα πλεούμενα...

...αναρωτιέσαι ποιά κιβωτός να πήγε και να άραξε πάνω στα δέντρα της ακτής...

...απομονώνεις μια λέξη από μιαν επιγραφή και θυμάσαι πολιτικούς και κομματάρχες...

...αντικρύζεις με έναν ανεπαίσθητο φόβο τα ίχνη μιας ερπύστριας στην άμμο, «Ως πού θα χτίσουν», η σκέψη έρχεται μόνη της , κι΄ ας ξέρεις ακόμη πως πρόκειται για τις ετήσιες εργασίες καθαρισμού της ακτής.

Τέλος, σε μια καλαμωτή που ντύνει άσχημες μελαμίνες, το βλέμμα σου κολλάει, κυττάς τα ομοιόμορφα βαλμένα καλάμια και άθελά σου βλέπεις ένα αδιέξοδο, ένα τέλος, ένα φραγμό σε όνειρα και συνειδήσεις. 

Πιέζεις τον εαυτό σου να αναθαρρήσει και λες, πόσο θα κρατήσει όλο αυτό, κάποια στιγμή θα σκάσει μύτη ο Ήλιος, κάποια στιγμή θα βρούμε τον δρόμο για το όνειρο ενός δικαιώματος στην κανονική ζωή...

Για λίγο παύει η σιωπή...

Για λίγο παύει η σιωπή σε τούτη ‘δω την άκρια του νησιού. 

Για λίγο μόνον, ακούγονται φωνές και γέλια, παιδιά μαζεύονται στο περιαύλιο της εκκλησίας...

...το γλωσσίδι χτυπάει επίμονα το σιδερένιο καύκαλο της καμπάνας...

...τραγούδια τρέχουν ανάκατα με ευχές τριγύρω στα τραπέζια και για λίγο, για πολύ λίγο, ο χρόνος στέκει ακίνητος. 

Είμαστε εμείς και ταυτόχρονα οι πρόγονοί μας, λέμε παμπάλαιες προσευχές...

...τσουγκράμε πανάρχαιο κρασί, 

...λουζόμαστε στον ίδιο όπως τότε Ήλιο, τα χορτάρια σαλεύουν απ΄ τον ίδιο Άνεμο, 

κι’ όλο αυτό είναι το τώρα που φτιάχνει το πάντα δίχως εμείς να το αντιλαμβανόμαστε.

Άμα θά 'χουμε φύγει, θα πρέπει νά 'μαστε σίγουροι πως δώσαμε στους επόμενους έναν τουλάχιστον λόγο για να συνεχίζουν. 

Μέσα σε όλο το χάος μιας πραγματικότητας ειδωμένης μέσα από οθόνες κινητών, θα πρέπει να θελήσουν να σηκώσουν τον εαυτό τους απέναντι στην αληθινή ζωή, στους αληθινούς φίλους.

Έχει έρθει το τέλος αυτού που στεγνά, σχεδόν στυφά, λέμε παράδοση και νιώθουμε να μας πνίγει στην τυπικότητά του. 

Τώρα η ευθύνη πέφτει σε μας, να έρθουμε κοντά για να μπορούμε να ακούμε ο ένας τον άλλον, να φτιάξουμε την εικόνα για το πώς οραματιζόμαστε το μέλλον, να υπολογίσουμε πόση δύναμη θα βάλουμε για να κρατήσει όλο αυτό για πολύ. 

Όλο αυτό χτισμένο γύρω από τον πυρήνα της ιδιαίτερης προσωπικότητας του νησιού, θα είναι πλέον η παράδοση.

ΤΟ ΛΕΙΑΣΜΕΝΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ

Χίλιες φορές καλύτερος είναι ο αγρότης που βάζει τα χέρια του και βγάζει απ΄το χώμα μια πατάτα ή αρμέγει ένα κιλό γάλα, απ΄όλους τους θεωρητικούς του κόσμου τούτου. 

Μαζί και πρώτος απ΄όλους τους θεωρητικούς, ο εαυτός μου. 

Ό,τι κι΄αν πώ, όσα κι΄αν γράψω, όσο κι΄αν μιλήσω, η δουλειά του αγρότη θάναι άξια λόγου και θα αποτελεί σημείο αναφοράς, την ώρα που όλες οι κουβέντες θάχουν σβήσει και θάχουν ξεχαστεί.

Από τους θεωρητικούς όμως, υπάρχουν και εκείνοι που δεν τους φτάνει η γνώση στα χαρτιά, η πραγματικότητα τούς αναστατώνει, τους ταράζει, τους ξεσηκώνει απ΄τον καναπέ, τους τραβολογάει μέσα στα χωράφια και στις παραγγεριές, απαιτεί απ΄αυτούς να μιλήσουν τη φωνή τους, να μετρήσουν τη Γη πιθαμή την πιθαμή, να διαβάσουν τα ίχνη, να τα μεταφέρουν σε μικρά περίπλοκα μαυραδάκια απάνω στις σελίδες, να περάσουν την βαρειά σκυτάλη της παράδοσης στους επόμενους. 

Εκεί γύρω στο ’70, λοιπόν, μια κοπελιά της Σχολής Αρχιτεκτόνων-Μηχανικών, παίρνει ένα διδακτορικό με θέμα: 

ΟΙ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΩΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ...

Να τόχε φανταστεί το μέγεθος του εγχειρήματος (του project όπως λέμε στα ελληνικά) άραγε..;

 Αφήνει, λοιπόν, το πτυχίο να κρέμεται στον τοίχο και σκαρφαλώνει στα βουνά του νησιού της. 

Μαθαίνει πώς είναι να μπαίνεις σε σκοτεινά, ερημωμένα κατοικιά, να πατάς σε στρώσεις ξεραμένης κοπριάς έχοντας τα μάτια στραμμένα στο χαμηλό ταβάνι, να σπρώχνεις το σκοτάδι πέρα με το φως του φακού, να βλέπεις τα ύστατα ίχνη του τελευταίου περάσματος των κατοίκων, ένα μπουκάλι σε μια θυρίδα....

...ένα κατσαρολικό δίπλα στην πυροστιά, ένα σκεβρωμένο σκαμνί, δυό γαλότσες ακουμπισμένες στη θέση τους, να πρέπει να κρατάς μουγγή τη νοσταλγία και την πίκρα για το χαμένο ήθος, για να μπορεί να μένει το μάτι καθαρό χωρίς περισπασμούς, να δουλέψει το μυαλό να πάρει την γνώση των βιβλίων και να την κάνει έργο ζωής.

Πόση δουλειά κρύβεται πίσω από κάθε αποτύπωση και κάθε περιγραφή, εκείνη μόνον το ξέρει. Όλα τα κατοικιά, ένα προς ένα, με τα ονόματά τους ένα προς ένα, με την κάθε λεπτομέρεια, το κάθε τι που θα αποδεικνυόταν σημαντικό για οποιονδήποτε μπορεί να ήθελε να εντρυφήσει στο θέμα.

Το περασμένο καλοκαίρι αγόρασα το βιβλίο της από το Μουσείο Μαρμαροτεχνίας και δεν το διάβασα με σειρά. Που πα’ να πει πως τόπιανα όταν μούλειπε το νησί κι΄ήθελα να το περπατήσω έστω και μέσα από το χαρτί. Άνοιγα τότε μια οποιαδήποτε σελίδα και διάβαζα. Και ζήλευα από τα κατάβαθα της ψυχής μου, έπεφτα σε απελπισία για όλα όσα δεν έχω δει και δεν θα βρεθεί ποτέ χρόνος να αντικρύσω.

Πριν από μερικές μέρες σε μια έρευνα στο διαδίκτυο έπεσα πάνω στο αυθεντικό κείμενο της διατριβής της κυρίας Μάχης Καραλή. Όποιος θέλει να δει το πρωτότυπο μπορεί να το βρει εδώ:

ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ

Ομολογώ ότι, όσο όμορφο κι΄αν είναι το καλοτυπωμένο βιβλίο με το γυαλιστερό εξώφυλλο, το πρωτότυπο το ξεπερνάει κατά πολύ σε αυθεντικότητα και ζωντάνια. 
 

Νομίζεις πως κάθε σελίδα είναι γραμμένη έξω, στον Τηνιακό αέρα, πως κάθε γραμμή είναι τραβηγμένη με το μπλοκ ακουμπισμένο απάνω σε μια μάντρα, πως μπορείς ακόμη να ακούσεις την σαύρα να οσμίζεται ακίνητη την παρουσία, τα γαϊδουράγκαθα να σκάνε στην καλοκαιρινή κάψα, πως προλαβαίνεις να δεις την στάλα του ιδρώτα να πέφτει πάνω στο ανοιχτό τετράδιο.

Κλείνω εδώ. 
Υπάρχουν αυτοί που αγαπάνε το νησί σαν ιδέα, σαν εξιδανικευμένη θεωρία για ένα μυθικό παρελθόν πασπαλισμένο με μπόλικη χρυσόσκονη.

Είναι όμως και εκείνοι που περάσαν πέρα από την αγάπη και είδαν την αληθινή εικόνα του χτες κι΄ακόμη δυσκολώτερα, είδαν κατάφατσα το επιτηδευμένα ανύποπτο σήμερα, τ΄αναμέτρησαν πόντο τον πόντο και μείνανε με κάτι πιό λείο μέσα τους, πιό πραγματικό, σαν χιλιοπατημένο σκαλοπάτι εξωκκλησιού που γυαλίζει σε κάθε γύρισμα του Ήλιου. 

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ

Ένα πράγμα είμαστε εμείς και ένα άλλο πράγμα είναι η αγορά.
Μέσα 'κει κινούμαστε, ζούμε, εργαζόμαστε, επιλέγουμε, συναλλασόμαστε. Η αγορά επηρρεάζει τον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών μας, διαμορφώνει το σύστημα παιδείας, σχηματοδοτεί την ζωή μας.

Τί έρχεται, λοιπόν, στην αγορά, γιατί η ευρωπαϊκή κοινότητα νοιάζεται τόσο πολύ για το πού θα πουλιούνται τα φάρμακα και το ψωμί;

Ας ρίξουμε μια ματιά στο πώς αντέδρασε "η αγορά" στο νέο πολυνομοσχέδιο (τα αποσιωπητικά αφορούν συντομεύσεις):

"Το ενδεχόμενο λειτουργίας φαρμακείων μέσα στα καταστήματά της εξετάζει η αλυσίδα «Μαρινόπουλος»....που βλέπει θετικά τις κινήσεις... για την απελευθέρωση των αγορών ....μελετά ...τις δυνατότητες που πλέον παρέχει ο νόμος για το άνοιγμα φαρμακείων μέσα στα σούπερ μάρκετ... στην καλύτερη εξυπηρέτηση του κοινού ...αυξάνει τις επιλογές των καταναλωτών (με ποιά μέσα άραγε...).

Άρα, το κράτος που συντηρεί το σύστημα της παραπαιδείας και σου έχει πάρει μια περιουσία με τα φροντιστήρια για να βάλεις το παιδί σου στην Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου, σου βάζει ανταγωνιστή το σουπερμάρκετ!!! Εκεί, πιθανότατα, θα δουλέψει ο πτυχιούχος γιός σου με 600 ΕΥΡΩ τον μήνα...

"... η «Μαρινόπουλος» αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί πολύ πιο δυναμικά στην κατηγορία του «bake off».... χώρων «bake off», όπου θα ψήνεται και θα πωλείται ψωμί σε καθημερινή βάση σε όλα σχεδόν τα καταστήματά της μέχρι το τέλος του 2014.
Υπολογίζεται ότι οι πρώτοι 100 χώροι «bake off» θα είναι έτοιμοι μέσα στο επόμενο τρίμηνο, ενώ σε όσα καταστήματα δεν δημιουργηθούν τέτοιοι χώροι θα υπογραφούν συμφωνίες με τοπικούς φούρνους, οι οποίοι θα αναλάβουν να τα προμηθεύουν με φρέσκο ψωμί. "

Δεν χρειάζεται να πάτε, λοιπόν, στους φούρνους των ντόπιων αρτοποιών πλέον, ΚΑΙ το ψωμί μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα σουπερμάρκετ! 

Θυμηθείτε εδώ το περίφημο ρητό:

ΟΣΟ ΠΙΟ ΣΥΧΝΑ ΨΩΝΙΖΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΛΥΜΕΓΑΛΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ, ΤΟΣΟ ΑΥΞΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙΣ ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΚΕΙ.

Πάμε παρακάτω, να δούμε ένα άλλο πρόσωπο του "υγειούς ανταγωνισμού":


ΦΤΗΝΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ RYANAIR:
"H Ryanair έκανε δυναμική είσοδο στην ελληνική αγορά με πολλές προσφορές, κερδίζοντας αμέσως την προτίμηση πολλών επιβατών...αν ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, τότε στα “ψιλά γράμματα” μιας κράτησης “κρύβονται” πρόστιμα και χρεώσεις που δεν μπορείτε να φανταστείτε…
....οι “Ιρλανδοί” επιβάλλουν πρόστιμο 79-90 ευρώ για πτήσεις εσωτερικού και 70 ευρώ για τις αντίστοιχες του εξωτερικού- σε περίπτωση που ο επιβάτης δεν έχει κάνει web check–in (ηλεκτρονική κράτηση). .....οι υπάλληλοι παραπέμπουν για πληροφορίες στο Λονδίνο.
....τουλάχιστον δέκα επιβάτες πλήρωσαν πρόστιμο 80 ευρώ, ήτοι 800 ευρώ άμεσο κέρδος για την εταιρεία, μέσα σε μόλις λίγα λεπτά. .Οι περισσότεροι επιβάτες ... δεν γνωρίζουν... η τσάντα ...πιάνεται ως χειραποσκευή και πως δικαιούνται μια μικρή τσάντα με διαστάσεις που δεν ξεπερνά τα 55 cm.

...θα πρέπει οι επιβάτες να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί γιατί φτάνοντας στο αεροδρόμιο καταλήγουν να πληρώσουν τρείς φορές πάνω το αρχικό εισιτήριο...

Πόση χαρά είχαν οι ταξιδευτές όταν έμαθαν για τα φτηνά εισιτήρια! 

Πόσες φορές, να ρωτήσω, μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε τα ομολογουμένως ΠΟΛΥ ψιλά γράμματα στην πίσω πλευρά των εισιτηρίων του πλοίου;;; 
Μάλλον ποτέ, έτσι..;


Πού βασίζονται, λοιπόν, οι εταιρείες; 
Στην "θωράκισή" τους πίσω από νόμους, κανόνες και ψιλά γράμματα που θέτουν τον καταναλωτή σε κατάσταση άμυνας.

Υπάρχει όμως και άλλο πρόσωπο της αγοράς, που βασίζεται στην απλούστατη αλληλουχία σκέψεων: διακρίβωση της υφιστάμενης κατάστασης, περιγραφή του πλαισίου που καλείται να κινηθεί, σαφείς στοχοθετήσεις και τέλος, υλοποίηση.
.
ΑΓΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ:
"Το νέο του πρόσωπο δείχνει ο Οργανισμός Κεντρικών Αγορών και Αλιείας (ΟΚΑΑ).

Στόχος η ένταση του ανταγωνισμού, η διαφάνεια στις συναλλαγές και η προστασία των καταναλωτών.
«Για πρώτη φορά οργανώνεται η ιχθυαγορά στην Ελλάδα και ξεχωρίζει η δημοπρατική διαδικασία από την εμπορική»

«Προχωράμε στη δημιουργία μικρών- μεικτών αγορών τροφίμων....με αρκετά υποκαταστήματα ανά την Ελλάδα όπως συμβαίνει και με τις ιχθυόσκαλες".

Πάμε τώρα στην ομορφότερη φράση που δείχνει τον δρόμο για όλες τις αγορές:


"Στόχος είναι να οργανωθούν καλύτερα οι τοπικοί παραγωγοί και να διαθέσουν σε μεγαλύτερες αγορές τα προϊόντα τους"

Δεν έχω άλλο να πω.
Από τις επιλογές μας κρίνεται το μέλλον όλων μας, η τύχη των παιδιών μας.

Επιτέλους, είναι επείγον να αποκτήσουμε αυτή την ρημάδα την καταναλωτική συνείδηση και να προσέχουμε σε ποιόν ακουμπάμε τα λεφτά μας!

Επιτέλους, πρέπει να βάλουμε μπροστά να σχεδιάσουμε τρόπους ανάπτυξης της ΓΕΩΡΓΙΑΣ, τουλάχιστον να παράγουμε αυτά που καταναλώνουμε!

Γιατί, είναι άλλο πράγμα ο πλούτος ενός τόπου και άλλο, εντελώς διαφορετικό, το κέρδος που κάποιοι ωφελούνται από αυτόν...

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Μια μέρα που περνάει απαρατήρητη στην μεγάλη, τσιμεντένια πόλη...

Στην ουρά για την Μεγάλη Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο της Ανάστασης, η Μεγάλη Πέμπτη χάνει το βάρος της...

Κι΄όμως, η κορύφωση του δράματος είναι αυτή την μέρα.

Είναι η μέρα του Μυστικού Δείπνου, η αμφιλεγόμενη στιγμή της Προδοσίας, είναι η μέρα του φευγιού στο Όρος των Ελαιών, 

είναι η μέρα, που πρώτη φορά συναντάμε τον Ιησού να φοβάται, σαν οποιοσδήποτε μελλοθάνατος, για το φως που θα χάσει, άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους, θνητός έστω και για λίγο, έστω και συμβολικά. 

Η μεγάλη εκκλησία του Αγίου Ζαχαρία γεμάτη κόσμο.

Ο δρόμος του Σταυρού...

...η περιγραφή της φυγής...

...η αταξία ενός κόσμου δίχως θεό...

Μετά, η απόλυτη μοναξιά στην αναμονή για την σύλληψη...

Στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο. 
Για λίγο, για όσο κρατάει η λειτουργία, τίποτα δεν μας χωρίζει, ούτε ομάδες, ούτε κόμματα, ούτε σύνορα, ούτε γλώσσα, ούτε συμφέροντα. 

Ακουμπάμε ώμο με τον ώμο, μοιραζόμαστε το φως του κεριού, λέμε τα ίδια λόγια και για λίγο, για πολύ λίγο, μπορεί να κάνουμε και μιάν ίδια σκέψη. 

Ο κάθε ένας που κυνηγήθηκε άδικα από τους κρατούντες γιατί ζήτησε το δίκιο των απλών ανθρώπων, ο κάθε ένας που έχασε την ζωή του σε σπαραγμούς εθνικούς και εμφύλιους, ο κάθε ένας που βρέθηκε μόνος του να αντιμετωπίζει άδικα κύματα ασυνείδητου μίσους, αυτήν την μέρα είναι εκεί. 

Στέκεται και κυττάει ανάμεσά μας, ψάχνει με τα μάτια εκείνον που δεν κοιμάται, να τον συντροφέψει στην πορεία, να του σφίξει το χέρι, να τον ψυχώσει να μπορέσει να διαβεί το πικρότερο ποτάμι.

Ο Ιησούς είμαστε εμείς κι’ οι προδότες του είμαστε εμείς. 
Ο εαυτός ο τολμηρός κι΄ο εαυτός ο βέβηλος, που θυσιάζει την ίδια τη ζωή του για να υπηρετήσει το τίποτα. Και παίρνει μαζί στο θλιβερό διάβα του κι΄άλλους. 
Ο Φόβος, Μέγας Βασιλιάς απλώνει τα τεράστια χέρια του και τότε σιγούν όλοι, υποτάσσονται, πεθαίνουν πολλά χρόνια πριν το φυσικό σώμα βαρύνει άψυχο.

Ο "ΚΑΚΟΣ" του Tinos on the run

Με αφορμή ορισμένα πρόσφατα σχόλια σχετικά με το tinos on the run νιώθω την υποχρέωση να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα προς εκείνους που δεν παρακολουθούν τακτικά το blog (κανείς δεν οφείλει εξάλλου) και απλώς είδαν ή άκουσαν από τρίτους για κάποιο μεμονωμένο περιστατικό ή είδηση. 

Με όλο τον σεβασμό για την γνώμη και την άποψή τους λοιπόν, και χωρίς να προσπαθώ να αλλοιώσω την γνώμη κανενός, γράφω τα παρακάτω. 

Τί ΔΕΝ είναι το tinosontherun: 
ΔΕΝ είναι ειδησεογραφικό blog. 
Που σημαίνει ότι, δεν γράφει ειδήσεις είτε καλές είτε κακές. 

Επειδή όμως, θέλει να ακούγονται ΌΛΕΣ οι φωνές, έχει στην δεξιά του στήλη ΟΛΑ τα Τηνιακά μέσα ενημέρωσης, για να μπορούν όσοι ενδιαφέρονται να πληροφορούνται τα θέματα του νησιού. 

Στην αριστερή πλευρά υπάρχει ο χώρος για την φωνή των χωριών της Τήνου. Επίσης, σε ειδική θέση υπάρχουν ΌΛΕΣ οι ημερήσιες εφημερίδες, πάλι για τον ίδιο λόγο. 
Εφ’ όσον το tinosontherun δεν γράφει ειδήσεις, όταν κάποτε έχει ασχοληθεί με ένα θέμα ή πρόβλημα και υπάρξει κάποια εξέλιξη, ενημερώνει την παλαιά ανάρτηση με ημερομηνία και στοιχεία παραπομπής.

Τί ΕΙΝΑΙ το tinosontherun: είναι ένας χώρος γνώμης. Αυτό σημαίνει ότι, με τα μάτια που βλέπει τον τόπο και τους ανθρώπους του, με τα ίδια μάτια ανησυχεί όταν νιώσει πως κάτι πάει να στραβώσει με τρόπο ανεπανόρθωτο. 

Τι ΔΕΝ έχει το tinosontherun: δεν έχει καμμία κομματική ταμπέλα. 

Που σημαίνει πως δεν έχει κανένα πρόβλημα να μιλήσει για τα καλώς καμωμένα από οποιονδήποτε, είτε είναι από την μεριά των διοικούντων είτε από οποιαδήποτε άλλη μεριά. 

Άρα, δεν αισθάνεται την υποχρέωση να απορρίψει κάτι καλώς καμωμένο απλώς και μόνον επειδή έγινε από κάποιον της «άλλης πλευράς...» 

Τι ΠΙΣΤΕΥΕΙ το tinosontherun: Πιστεύει στην μοναδικότητα του νησιού και στις μεγάλες δυνατότητες των ανθρώπων του για να ξεχωρίσει σε όλους τους τομείς και να μην αφεθεί να ομογενοποιηθεί από την κιμαδομηχανή που λέγεται «τουριστικό προϊόν», κάτι που σαν όρο (μαζί με το «πολιτιστικό προϊόν»), θεωρεί εντελώς προσβλητικό για όλους μας. Και τα δύο αντικείμενα είναι θέματα πρώτα της ψυχής και μετά της τσέπης. 

Τί ΚΑΝΕΙ το tinosontherun: προσπαθεί κυρίως να διασώσει ό,τι μπορεί από την ιστορία του τόπου που χάνεται, αφηγήσεις, συνήθειες, ιστορίες, έντυπα, έθιμα, εικόνες, διαδρομές, τοπία που τα παίρνει ο καιρός, και κυρίως, ανθρώπους των οποίων τις μαρτυρίες και τις μνήμες θεωρεί το πολυτιμότερο στοιχείο απ΄όλα. 
Στα ενδιάμεσα λέει την γνώμη του για όσα θέματα πιστεύει πως πρέπει να αντιμετωπιστούν με τα μάτια στραμμένα στο μέλλον και όχι πρόχειρα ή με προσωρινές λύσεις. 

Τι ΘΕΛΕΙ το tinosontherun: επιδιώκει τον διάλογο και απεχθάνεται τις ύβρεις, γιατί πιστεύει πως η βία φέρνει βία και τελικώς, δεν λύνει προβλήματα, αλλά, μας διχάζει. Οι λύσεις βγαίνουν μέσα από τον διάλογο ή τουλάχιστον ανοίγουν δρόμοι σκέψης και προβληματισμού.

Τί «ΖΗΛΕΥΕΙ» το tinosontherun: όλους εκείνους που κατάφεραν να φύγουν από την τσιμεντούπολη και να έρθουν να μείνουν στο νησί.

Τί ΘΑΥΜΑΖΕΙ το tinosontherun: τους ντόπιους και ιδίως τους αγρότες, που περπατάνε αρχαία μονοπάτια, έρχονται σε επαφή με το αρχέγονο νησί, συντηρούν μια πανάρχαια παράδοση και καταφέρνουν με χίλια ζόρια να συνεχίζουν και να προσπαθούν να κρατηθεί όλο αυτό στα πόδια του.

Αυτά.

Όποιος θα ήθελε να γράψει κάτι σχετικά, να ξέρει πως ευχαρίστως θα το δημοσιεύσω. Παρακαλώ, μόνον να μην είναι υβριστικό. Οι ύβρεις δεν οδηγούν πουθενά και δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως, κάνουν την επικοινωνία ακόμη δυσκολώτερη και βάζουν ανύπαρκτα εμπόδια ανάμεσά μας.

Υ.Γ.

"Κλέβω" από το kellianos.blogspot.gr του φίλου μου Γιάννη Κορίνθιου:

Χρωστάμε μόνο σε αυτούς

"Χρωστάμε σ' όσους ήρθαν, πέρασαν, θα 'ρθούν, θα περάσουν. 

Κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί". 

 

Κωστής Παλαμάς.