ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ

Τρείς μέρες μέσα στον Οκτώβριο. 
Κλεμμένες με το χαρτάκι της άδειας, ένα σάλτο πάνω στο καράβι, ένα δεύτερο στο νησί και πάλι πίσω. Μια φευγαλέα ματιά στον χειμώνα, που πλησιάζει με καθυστέρηση, κάνοντάς μας το χατήρι για τρίτη συνεχή χρονιά.

Μια φευγαλέα ματιά σε μια αποτυχία "γνωστού" εφοπλιστή, που για εμάς όμως, είναι μια ανάμνηση ταξιδιών, μιάς μεγάλης, βουερής παρέας, γλυκειάς αρμύρας σε καταστρώματα, πρώιμης μυρωδιάς φρύγανου εκεί, κάπου έξω από τα Ιστέρνια, μια βιασύνη του ματιού να πιάσει τα πρώτα φώτα της άχαρης Χώρας. 

Κι' ύστερα η αναμονή στην σκάλα, ο ρόγχος της άγκυρας, η μισανοιγμένη μπουκαπόρτα απ΄όπου προσπαθείς να δείς έξω εκείνους που σε περιμένουν, το τράβηγμα του σκοινιού και το πρώτο βήμα στο νησί. 

Αυτά πριν. 
Τώρα, μονομάτες κάμερες, λαίμαργα στραμμένες στο ακίνητο σώμα βρίσκουν άφθονη τροφή σε σκουριές, κρεμάμενες βάρκες, δικολάβικες αλλαγές ονομάτων,  σκληρούς ίσκιους.

Κι΄έπειτα, δεμένος στο κατάρτι της θάλασσας και τ΄ουρανού, να βλέπεις το πλοίο να πατάει σε άγραφο δρόμο, πέρα, κατά τα νησιά.

Μια Μακρόνησος, δίχως σημάδια της ανθρώπινης κτηνωδίας...

...μια Εύβοια βουτηγμένη στον ύστατο Ήλιο...

 ...που βάζει ένα χεράκι στο έργο του παληού προβολέα...

... σ' ένα κατάστρωμα που σε καθηλώνει με εικόνες άγνωστες στους καλοκαιρινούς ταξιδιώτες.

Μετά, ο καθημερινός δρόμος του Ήλιου...

...γίνεται μια τεράστια ειρωνεία για όλους εμάς, τους ρεαλιστές τής μικρής μας πόλης, τους σκληρούς επαγγελματίες που δεν έχουν χρόνο για ρομαντισμούς, αλλά, 

...ψάχνουν βιαστικά το κινητό στην τσάντα για να έχουν κάτι να δείξουν σε 'κείνους, που δεν ήταν τυχεροί τόσο, ώστε να βρίσκονται πάνω στην ίδια βάρκα με 'μας, 

...γίνεται κάτι τόσο απλό σαν αυτό...

...και που όταν φύγει, μένεις εκεί, να κρατήσεις κάτι από το θαύμα που μόλις συντελέστηκε μπροστά στα μάτια σου. 

Η δική μας 28η Οκτωβρίου

Μόνον λεπτομέρειες φέτος για την μεγάλη και τρομακτικά επίκαιρη επέτειό μας.

Λεπτομέρεια 1η-Στρατηγός Κατσιμήτρος:
Μερικές εβδομάδες πριν την ιταλική επίθεση ο Στρατηγός Κατσιμήτρος, παρά την "παρότρυνση" που του γίνεται από το επιτελείο να συμπτυχθεί και να αμυνθεί βαθύτερα στο ελληνικό έδαφος, αποφασίζει να μην λάβει υπ' όψιν του τις οδηγίες και εκδίδει την παρακάτω διαταγή προς τον ηρωικότερο σχηματισμό τουΕλληνικού Στρατού, την Ογδόη Μεραρχία.

ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. 1320 ΜΟΝΑΣ
ΕΠΙΤΕΛ. ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΙΙΙ
ΓΡΑΦ. ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ
Αριθ. Πρωτ. 30904
ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΤΑΓΗ 
"Λήξαντος του προκαλυπτικού αγώνος, από σήμερον η Μεραρχία κατέχει την ωργανωμενην τοποθεσίαν δι' όλων των δυνάμεών της. Επί της τοποθεσίας ταύτης θα δοθή ο αποφασιστικός αγών προς τον εχθρόν. Ο αγών θα διεξαχθή μετά πείσματος και επιμονής ακαταβλήτου. Άμυνα καρτερά επί των θέσεών μας μέχρις εσχάτων.
Ουδεμία ιδέα εις ουδένα να υπάρχη περί υποχωρήσεως. Μέχρι τούδε τα προκαλυπτικά τμήματα συνεπτύσσοντο συμφώνως τω σχεδίω Υποχωρητικού Ελιγμού. Ήδη πάντες, από του Στρατηγού Διοικητού της Μεραρχίας μέχρι και του τελευταίου στρατιώτου, θα αγωνισθώμεν επί των θέσεών μας. Και εν ανάγκη θα πέσωμεν όλοι υπερασπιζόμενοι αυτά...
Ημερήσια Διαταγή του Διοικητή της VIIIης Μεραρχίας Χρ. Κατσιμήτρου στις 30/10/1940".
Αυτό είναι το ξεκίνημα του μεγάλου Έπους του 1940, που ορίστηκε από την "ανυπακοή" ενός στρατηγού.

Λεπτομέρεια 2η-Λοχίας Δημήτρης Ίντζος:
«Οι μαχητές των Οχυρών δεν παρεδίδοντο και μόνο όταν έλαβαν διαταγή της Στρατιάς παρεδόθησαν. 

Στο σκυρόδετο πολυβολείο Π9 η αντίσταση κράτησε ως τις εφτάμιση το βράδι. Τα 33.000 φυσίγγια και οι χειροβομβίδες του προσωπικού εξαντλήθηκαν. 

Ο Γερμανός διοικητής του τμήματος που έκανε την επίθεση, βλέπον­τας τις πολλές απώλειες του, είχε οργιστεί. 

Όταν τέλος το πολυβολείο υπέ­κυψε, ο Γερμανός συνεχάρη τον αρχηγό του λοχία Δημήτρη Ίντζο κι’ έπειτα έβαλε και τον τουφέκισαν. 

Λεπτομέρεια 3η-ένα ποίημα...

...γραμμένο από τον Αντώνιο Αρμάο, Κελλιανό, που μετά βίας είχε τελειώσει μερικές τάξεις του εξαταξίου Δημοτικού Σχολείου των Κελλιών.

Σε μια προσπάθεια να μιλήσει το χαρτί το ίδιο σαν εικόνα και σαν κείμενο μαζί, το αφήνω αυτούσιο όπως σώζεται μέχρι σήμερα.

Θα ήταν ωραίο να μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως, σήμερα, ανάμεσά μας υπάρχουν άτομα με παρόμοιο Δέος για τον θεσμό που φροντίσαμε να εξευτελίσουμε με κάθε δυνατό τρόπο, την Πατρίδα, την Γη που πατάμε και που θα μας κλείσει μέσα της. 
Η Πατρίδα θα είναι πάντα πάνω από κόμματα και κυρίως, πάνω από υποκειμενικές ερμηνείες.

ΔΙΧΑΣΜΟΣ: η μόνη θρησκεία των Ελλήνων !

Απόγευμα Πέμπτης, παίρνω από Ραφήνα το «Θεολόγος» για Τήνο. 

Στην προκυμαία συναντιέμαι με παληό γνωστό, που ασχολείται με τα κοινά και γενικώς, το νοιάζεται το νησί. 

"Μετά την Άνδρο", του λέω, "που θα κατέβω κάτω, γιατί είναι η μόνη ευκαιρία τώρα που είμαι μόνος μου να ταξιδέψω κατάστρωμα και να θυμηθώ τα νιάτα μου, τα λέμε."

Πραγματικά, μετά την Άνδρο και αφού έκανε και αρκετή ψύχρα, κατέβηκα στο σαλόνι. Όπου και έγινα μάρτυρας μιας απίστευτης σκηνής. 

Ο γνωστός μου κάθεται στο ίδιο τραπέζι με άλλα δύο άτομα. Άτομα γνωστά, (γνωστότατα, θα έλεγα, σε όλους τους Τηνιακούς που το καλοκαίρι παρακολούθησαν έστω και μια από τις πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις στο νησί), από τον κύκλο των ανθρώπων που είναι δραστήρια μέλη, ας πούμε συλλόγων και που, με τον τρόπο τους, προσφέρουν στα κοινά.

Κάποια στιγμή η συζήτηση αρχίζει και παίρνει άσχημη τροπή. 

Ο ένας από τους δύο συνδαιτημόνες αρχίζει και προσβάλλει λεκτικά τον γνωστό μου με τρόπο ώστε να ακούγεται σε όλο το σαλόνι. 

Στην συνέχεια, τον διώχνει από το τραπέζι ωρυόμενος.

Οι τριγύρω συνταξιδιώτες σαστισμένοι παρακολουθούν την σκηνή. Ο άνθρωπος σηκώνεται και φεύγει για να μην πάρει συνέχεια το θέμα. 

Και τότε, στην πλάτη τού αποχωρήσαντος, αρχίζουν να πέφτουν βροχή οι ύβρεις! 

Δεν μεταφέρω εδώ ούτε τίς λέξεις και τους χαρακτηρισμούς. 

Απλώς, θα πω ότι, χρησιμοποιήθηκαν υποτιμητικά οι πολιτικές πεποιθήσεις του αποχωρήσαντος για να μειωθεί ως άτομο. 

Να πω πως τέτοιες εκφράσεις είχα να ακούσω από τα πανεπιστημιακά μου χρόνια, σε ανταλλαγές ακραίων ύβρεων μεταξύ δεξιών και αριστερών φοιτητών. 

Δεν περίμενα πως, ώριμοι άνθρωποι, με θέσεις σε σημαντικότατους θεσμούς του τόπου, θα έδειχναν τέτοια συμπεριφορά...

 

Ο βρασμός ψυχής δεν δικαιολογεί καμμία τέτοια συμπεριφορά, ειδικά όταν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, είναι κανείς δημόσιο πρόσωπο.

Ο παλαιοκομματισμός είναι εδώ!

Οι διχαστικές νοοτροπίες είναι εδώ!

Ο οπαδισμός είναι εδώ!

Πιστοί σε όσα μας κατέστρεψαν βαδίζουμε προς αυτό που για άλλους είναι το μέλλον και για μας παραμένει ένα ζοφερό αύριο.

Λυπάμαι. 

Κρατάω απ΄τον καθένα την προσφορά του προς την Τήνο και πετάω στα σκουπίδια το ακαταλαβίστικο υπόλοιπο.

Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Σε συνέχεια και σαν επιβεβαίωση σε όλα όσα λέει, υποστηρίζει και γράφει το εγκυρότατο http://ophioussa.blogspot.gr/. κάντε έναν κόπο και δείτε το βίντεο.

Αν καταφέρουμε, μόνον, αν καταφέρουμε όταν θα μας χτυπήσουν την πόρτα οι μεγαλοεγκληματίες να αντιδράσουμε ΤΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ όλοι μαζί, τότε θάχουμε σώσει κάτι πραγματικά σπουδαίο εκτός απ΄το νησί: την αξιοπρέπειά μας.

ΕΝΑΣ ΚΕΛΛΙΑΝΟΣ ΣΤΟΝ ΧΗΜΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟ 1941..!

Και όμως... 

Ο Ελληνικός Στρατός το 1941 είχε χημικά όπλα.
Όπλα που δεν χρησιμοποίησε ποτέ, προς τιμήν του.
Ναι, πιστεύω πως παρά τα πρόσφατα υπαρξιακά μας, πρέπει να αποδίδουμε την αξία σε κάθε τί που μας έχει κουβαλήσει στην ράχη του μέχρις εδώ σήμερα.

Χημικά όπλα, λοιπόν, που η χρήση τους ξεκίνησε τυπικά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικώς, δακρυγόνες ουσίες που σε μεγάλες δόσεις γίνονταν ασφυξιογόνες και μετά εξειδικευμένα χημικά που μπορούσαν να τυφλώσουν, να κάψουν, να σκοτώσουν τους αμυνόμενους σωρηδόν , κατά χιλιάδες... 

Στην πραγματικότητα όμως, χημικά όπλα χρησιμοποιούσαν όλοι οι αρχαίοι στρατοί...

Τοξικές ουσίες όπως ο μανδραγόρας, δηλητήρια διαφόρων φιδιών, κινναβαρίτης και ό,τι άλλο βάλει το μυαλό του ανθρώπου, χρησιμοποιήθηκαν για να καταστείλουν την άμυνα των παγιωμένων αντιπάλων.

Η ίδια η λέξη μάλιστα,τοξικός, προέρχεται από την εμβάπτιση των αιχμών των βελών που εκτοξεύονταν με τόξα σε δηλητήρια για να προκαλέσουν το θάνατο των εχθρών! Το βεληνεκές, μάλιστα, των ελληνικών τόξων με τα δηλητηριασμένα βέλη έφτανε τα 300μ.

Ο παππούς μου, λοιπόν, Ιωάννης (Ζάννες) Αρμάος, κλάσεως 1929, στις 23 Ιανουαρίου του 1941 παίρνει δελτίο στρατιωτικής ταυτότητας και κατατάσσεται στο Κέντρο Χημικού Πολέμου.

Όπως φαίνεται από την σφραγίδα του Α/νχη Γ. Αναγνωστόπουλου, Διοικητού, το Κέντρο υπάγεται στο Όπλο του Πυροβολικού. 

Πιθανολογώ ότι, η μόνη εκπαίδευση που θα είχαν οι στρατιώτες, μάλλον, θα αφορούσε τον χειρισμό των ειδικών βλημάτων ή κυλίνδρων, που περιείχαν τα χημικά όπλα.

Δεν πρόλαβαν όμως, να καταταγούν και τα γεγονότα τους πρόλαβαν.
Στις 6 Απριλίου 1941 η Γερμανία επιτίθεται, στις 9 Απριλίου παραδίδονται τα Ελληνικά στρατεύματα στην Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη, στις 20 Απριλίου ο Τσολάκογλου συνθηκολογεί και στις 20 Μαΐου ξεκινάει η Μάχη της Κρήτης, το μεγάλο καρφί στις ρόδες του Άξονα που έμελλε να αποδειχτεί μοιραίο.

Ας τα θυμηθούμε όλα αυτά σε καμμιά εβδομάδα απο τώρα, που θα "εορτάζουμε" την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. 

Καμμιά ομιλία, κανένα διάγγελμα, καμμιά μπουρδολογία ή τηλεοπτικό ρεπορτάζ με "αγράμματους" μαθητές που "δεν ξέρουν τί γιορτάζουμε" δεν θα πρέπει να κρύψει από το νού μας την πραγματικότητα όσων συνέβησαν:

Μια φασιστική χώρα κουβαλήθηκε ως εδώ για να φέρει τον πολιτισμό της σε εμάς, τους ιθαγενείς, σίγουρη πως οι Μότσαρτ, οι Μπετόβεν, οι Γκαίτε και οι Κάντ αποτελούσαν μέρος τής ιδεολογίας τους. 

Ακριβώς όπως τα δικά μας φασιστανάλογα θεωρούν πως ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας είχαν κάτι σαν κι΄αυτούς στο μυαλό τους όταν μίλαγαν ή έγραφαν για την Πολιτεία και πως ο Θεμιστοκλής, ο Μιλτιάδης και ο Κίμωνας πολέμησαν μόνο και μόνο για να φτάσει η πατρίδα αλώβητη και αμόλυντη έως τα δικά τους χέρια..!

Και κάτι τελευταίο προς όλους τους αδαείς: 

Η 28η Οκτωβρίου ΔΕΝ εορτάζεται...

Η 28η Οκτωβρίου ΤΙΜΑΤΑΙ!

ΕΝΑ ΠΡΟΙΚΟΣΥΜΦΩΝΟ ΤΟΥ 1859...

Προίκα, λέει... Πφφφ..... 

Σήμερα, λέει, έχει καταργηθεί ο θεσμός της προίκας, λέει... Παληά η γυναίκα αν δεν είχε προίκα, κλάφτηνα, λέει... 

Ενώ τώρα μπορείς να αφήσεις το συναίσθημα να σε κυριεύσει, λέει... 

Μάλιστα...
Τρίβω τα χέρια μου και ξεκινώ κάνοντας μιάν υπόθεση, που οδηγεί σε μιαν ερώτηση, που καλύτερα είναι να μείνει αναπάντητη...

Ας πούμε, ωρέ παλλικάρι, πως έχεις μια σχέση. 
Κι’ ας πούμε τώρα πως μετά από κανένα πεντάμηνο, εννιάμηνο, χρόνο, δίχρονο, κι΄αφού περάσουν τα μέλια και η σχέση φτάσει να γίνει συνήθεια, καταλαβαίνεις πως με την κοπελιά με την οποία είσαι μαζί δεν πολυταιριάζεις. Γιατί, τελικώς, μόλις έφυγε το πολύ το πάθος δεν έμειναν και πολλά κοινά σημεία...

Και ετοιμάζεσαι να πεις, «Δεν πάει άλλο ρε συ Μαρία, Ελένη, Δήμητρα, Γεωργία μου! Κουραστήκαμε πιά, καλό είναι να σταματήσουμε εδώ πριν σοβαρέψουν τα πράγματα». 
Και σε ερωτώ: με την ίδια ευκολία θα πεις «τέλος» αν η κοπέλλα έχει ένα δισέλιδο 'Εψιλον Εννέα, ή αν η κοπέλλα δεν έχει τίποτε δικό της;  
Μην απαντάς. 
Άκου τί απάντησε ο μέσα εαυτός σου στο βάθος του μυαλού σου και μην πεις σε κανέναν αυτό που άκουσες...

Αλλά, όταν διαβάσεις το παρακάτω προικοσύμφωνο, μάλλον δεν θα είναι και πολύ σωστό να χλευάσεις τους παληότερους που τηρούσαν τον θεσμό της προίκας.

Πανάρχαιος θεσμός, που αποσκοπούσε στο να εξισορροπήσει την αποχή της γυναίκας από τον εργασιακό στίβο, αφού οι πρόσοδοι του σπιτιού έρχονταν μόνον από την εργασία του άντρα. Στα αγγλικά λέγεται DOWRY και αν ψάξετε θα διαβάσετε απίστευτες ιστορίες. 

Δυστυχώς, πολλές φορές η προίκα από μόνη της αποτελούσε αιτία γάμου και οι οικογένειες ελάχιστα νοιάζονταν για αισθήματα, επιθυμίες, ηλικιακές διαφορές κ.λπ. 
Το παιδί-αγόρι έπρεπε να διαιωνίσει το όνομα της οικογένειας, συνήθως με περισσότερα από ένα παιδιά, και γι΄αυτό έπρεπε να πάρει νύφη με περιουσία, για να μπορούν να εξασφαλιστούν τόσα στόματα. Το παιδί-κορίτσι, απλώς, έπρεπε να φύγει από το σπίτι το ταχύτερο, γιατί, εκτός των άλλων, μια γεροντοκόρη μέσα στο σπίτι αποτελούσε αντικείμενο χλεύης για την οικογένεια.

Το συγκεκριμένο προικοσύμφωνο είναι του 1859 και αφορά κατοίκους των Κάτω Μερών. 

Ενδιαφέρον έχει το ότι, τα χωράφια που δίδονται σαν προίκα προσδιορίζονται από τα ονόματα των ιδιοκτητών των γειτονικών χωραφιών.  
Χαρακτηριστικά, η λέξη που χρησιμοποιεί ο συμβολαιογράφος είναι πλησιασταί, αυτοί δηλαδή, που είναι πλησίον του χωραφιού, που γειτονεύουν με το χωράφι.
Παρατηρείστε επίσης ότι, σε κάποιο σημείο του κειμένου απαριθμούνται σαν προίκα ορισμένα ετερόκλητα αντικείμενα, τα οποία στο τέλος αθροιζόμενα ως αξίες, κάνουν στρογγυλές εκατό δραχμές. Αυτό συμβαίνει και από την πλευρά της νύφης αλλά και από την πλευρά του γαμπρού.
Ενδιαφέρων είναι επίσης, ο τρόπος με τον οποίο ο συμβολαιογράφος μεταφέρει την λέξεις κουρτίνες και την τοποθεσία Κουναριά σαν κορτίνες και Κοναριά αντίστοιχα, "ευπρεπίζει" δηλαδή, λέξεις που ηχούν πολύ κοντά στο γλωσσικό ιδίωμα των χωρικών. 

Η χήρα μητέρα της κοπέλας είναι "άνευ έργου", δεν εργάζεται δηλαδή, ενώ ο έτερος υπογράφων από την πλευρά της κοπέλας είναι "ιδιώτης". 
Παρ' όλ' αυτά, η μητέρα αναφέρεται πρώτη στο προικοσύμφωνο. 


Ο συμβολαιογράφος αναφερόμενος στον εαυτό του χρησιμοποιεί κεφαλαίο Σίγμα στην αρχή της λέξης, ενώ οι μάρτυρες που "ομολόγησαν άγνοιαν γραμμάτων" γράφονται με μικρό μ.

Αναλυτικά το κείμενο έχει ως εξής: 

Σήμερον την δεκάτην εννάτην του μηνός Ιανουαρίου του χιλιοστού οκτακοσιοστού πεντηκοστού εννάτου έτους, ημέραν της εβδομάδος Δευτέραν μετά μεσημβρίαν εν Τήνω και το εν τη πόλει του Δήμου Τήνου απέναντι της μητροπόλεως κείμενου γραφείου μου ενώπιον εμού του Συμβολαιογράφου Τήνου Νικολάου Α. Βιτάλη καθεδρεύοντος εν τη πόλει του Δήμου Τήνου παρόντων και των μαρτύρων Κυρίων Νικολάου Γκίζη σκυτοτόμου κατοίκου του χωρίου Κουμάρου του Δήμου Σωσθενείου και Νικολάου Σεργίου, υπαλλήλου, κατοίκου της πόλεως Τήνου γνωστών μου και μη εξαιρετέων ενεφανίσθη αφ’ ενός η Μαριέτα Μ. Πε.........., χήρα, άνευ έργου, κάτοικος του χωρίου Κελλιά του Δήμου Περαίας και ο Μάρκος Πε...........ς κάτοικος του αυτού χωρίου και Δήμου, ιδιώτης, και εξ’ άλλου ο κύριος Αλέξανδρος Κ...........ς, γεωργός, και η σύζυγός του Ελένη, άνευ έργου, κάτοικοι αμφότεροι του χωρίου Αετοφωλεάς του Δήμου Περαίας γνωστοί και άσχετοί μου συγγενείας, και ομολόγησαν η πρώτη, ήτοι η Κα Μαρία Μ. Πε............., χήρα, ότι έχει θυγατέραν ενήλικον ονόματι Μαρούλαν και θέλουσαν να συζεύξη αυτήν εις γάμου κοινωνίαν εξελέξατο νυμφίον και νόμιμον σύζυγον αυτής τον Νικόλαον Κ............ν. αφού δεν πρώτον εύχεται τής θυγατρός της η Μήτηρ της Μαριέτα Μ. Πε..........., της δίδη προίκα τα ακόλουθα._ Εν χωράφιον επτά σκάλαις εις θέσιν αυτάς με αμπέλια, πλησιασταί Λαρέζος Φώσκολος και Μάρκος Αρμάος , αξιάς ως έγγιξα δραχμς πεντήκοντα αριθ. 50. Έν κηπάριον εις θέσιν Πηγαδάκια με νερόν δύο φοράς την εβδομάδα, Τετάρτην και Παρασκευήν, πλησιασταί Γιαννούλης Σκλάβος, και Μάρκος Στεφάνου, αξίας δραχ-

μών εικοσιπέντε Αριθ. 25. Της δίδη προς τούτοις εν κρεββατοστρώσι, δύω ζεύγη σενδόνια, έξ πετσέτες, εν τραπεζομάνδηλον, μίαν δωδεκάδαν μαχαιροπήρουνα και κουτάλια έν κιβώτιον με τα ρούχα της, εν ζεύγος σκουλαρίκια και έν χρυσούν δακτυλίδιον εξ φλυτζάνια με τα πιατάκια τους δύο καθήκλας εν τηγάνιον, εν ζεύγος κορτίνες τλουπανεραίς και εν δαμάλιον αξίας δραχμών εκατόν. αριθ. 100. Εξ άλλου δε μέρους δίδη προς αυτήν ο πάππος της ιδίας Μαρούλας, Μάρκος Πε...........ς τα ακόλουθα. μίαν σκάλαν χωράφιον εις θέσιν κανειός τής κάτω. πλησιασταί Γιαννακός Αρμάος και Μαριαίτα Περπινιά αξίας δραχμών εξήκοντα αριθ. 60. της δίδη προς τούτοις μίαν κάμαραν εντός του χωρίου Κελλιά, ανώγαιον ως κατώγαιον ως ευρίσκεται. πλησιασταί ο Άγιος Ιωάννης και ο δρόμος. αξίας δραχμών εκατόν. αριθ. 100. Τας οποίας κάμαρας οπόταν θέλη να τας πωλήση να έχουν την προθεσμίαν τα αδέρφια της, έτι της δίδη έναν τεντζερέ δραχμών τεσσάρων, αριθ 4. δίδη δε και ο Αλέξανδρος Κ...........ς εις τον υιόν του Νικόλαον Κ...........ν την ευχήν του ομού με την σύζυγόν του Ελένην, ακολούθως δε δίδουσιν εις αυτόν ως ακολουθεί. εκ του εις θέσιν αλωνάκι χωραφίου , να λαμβάνη το ήμισυ απ΄όποιον μέρος θέλει περιέχον αμπέλια. πλησιασταί Νικόλαος Μουστάκας και Αικατερίνη Φιλιππίνα. του διδούσιν ομού εκ του παραγγερίδιου ήμισυ εκ του πλησίον αυτού. πλησιασταί ο κοινός δρόμος. αξίας δραχμών εξήκοντα. αριθ 60. Εν έτερον

 χωράφιον εις θέσιν κάμπο κάτω Κλείσμα. Πλησιασταί Φραγκίσκος Στεριώτης και Ιωάννης Καταζάς , αξίας δραχμών εβδομήντα . αριθ. 70. έτερον χωράφιον εις θέσιν Σγαρδελά πλομάρι με συκάς , πλησιασταί Φραγκίσκος Φώσκολος και Ματθαίος Καταζάς αξίας δραχμών πεντήκοντα. αριθ. 50. έτερον ήμισυ κήπου εις θέσιν κάτω κλείσμα , πλησιασταί Ιωάννης Καταζάς και Δαλισμάς Βιδάλης με το νερόν του πάσαν Δευτέραν αξίας δραχμών δεκαπέντε. αριθ 15. Το εις θέσιν κοναριά χωράφιον τρία σκαλάκια, πλησιασταί Αλέξανδρος Απέργης και ο δρόμος. αξίας δραχμών τριάκοντα, αριθ 30. του δίδουν προσέτιν μίαν δάμαλιν , εν τόπιον αμερικάνικου πανίου, και δύο καθήκλες αξίας δραχμών εκατόν, αριθ. 100. υπόσχεται προσέτι ο Νικόλαος Κ...........ς να έχη αναμεταξύ με την σύζυγόν του κατά την συνήθειαν όλα τα αναθήματα . πρός τούτοις ό,τι θέλει συζευχθεί κατά τον ερχόμενον μήνα , προηγουμένης μεταγραφής δυνάμει του Νόμου ._ Διό γέγονε το παρόν , και αναγνωσθέν υπεγράφη παρά του Μάρκου Πε............ , των μαρτύρων και εμού του Συμβολαιογράφου , εκτός των λοιπών συμβαλλομένων , ομολογησάντων αγνοίαν γραμμάτων .

Διάσωση και διατήρηση εγγράφου: Ιωάννης Παπαδόπουλος, καλοκαίρι 2013

ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΣΤΑΦΙΔΕΣ;

Λοιπόν, καλό το σουπερμερκάτο και καλές και οι σταφίδες άμα τις παίρνεις από το ράφι έτοιμες στο σακκουλάκι. 

Πώς γίνεται όμως, άμα θες να τις φτιάξεις μόνος σου; 
Πώς φτιάχνανε σταφίδα στα παληά τα χρόνια στην Τήνο για νάχουν για τις κρύες μέρες του χειμώνα;

Πάμε λοιπόν, να φτιάξουμε σταφίδες.

Διαλέγουμε σταφύλια χωρίς κουκούτσι, σουλτανίνες κατά προτίμηση, καλής ποιότητας, καθαρές και χωρίς μαυρισμένες ρώγες, για να φτιάξουμε σταφίδες. 

 Το σταφύλι όμως, όσο αγαπητό είναι στον άνθρωπο, άλλο τόσο αγαπητό είναι και στα διάφορα λιχούδικα ζωύφια, που μόλις το βρουν διαθέσιμο σπεύδουν να το κατασπαράξουν. 

Το αμπέλι λοιπόν, για να προστατέψει τον καρπό του, τον τυλίγει σε μια λεπτή στρώση κεριού που κρατάει μακρυά αρκετούς από τους εχθρούς του. 

Η ίδια στρώση κεριού είναι που εμποδίζει και την αφυδάτωση των ρωγών στις διάφορες φάσεις της ζωής τού σταφυλιού και που μας εμποδίζει όταν θέλουμε να φτιάξουμε σταφίδα, να αφυδατώσουμε δηλαδή με ελεγχόμενο ρυθμό το σταφύλι.

Ρίχνουμε λοιπόν, σε ένα κατσαρολάκι νερό τρεις ή τέσσερεις κουταλιές στάχτη και βράζουμε. 

Στην συνέχεια σουρώνουμε το υγρό και προσθέτουμε μια μεγάλη κουταλιά λάδι. 
Αυτο το μίγμα μπορεί να το ακούσετε να λέγεται και «αλουσά».

Σε αυτό το μίγμα βουτάμε τα σταφύλια... 

...μια-δυό φορές... 

...και στην συνέχεια τα απλώνουμε επάνω σε φύλλα ή σε εφημερίδες.

Η στάχτη περιέχει πολύτιμα συστατικά (ανθρακικό ασβέστιο, κάλιο, φώσφορο κ.λπ.) που «γδύνουν» το σταφύλι από το κερί του κι΄ έτσι, διευκολύνεται η ελεγχόμενη αφυδάτωση. 
Το λάδι κάνει τίς ρώγες να γυαλίζουν και τις προστατεύει από τυχόν προσβολές. 

Η εμβάπτιση στην αλισίβα τετραπλασιάζει την ταχύτητα της αφυδάτωσης.

Και μετά αρχίζει η φάση της αναμονής...

Χρειάζεται μπόλικος Ήλιος και καμμιά δεκαπενταριά ημέρες για να αρχίζουμε να βλέπουμε αποτελέσματα.
Η πορεία προς το αποτέλεσμα, είναι ανησυχητική... 
Τα σταφύλια ζαρώνουν, αλλάζουν χρώμα και δεν θέλει και πολύ να νομίσει κανείς ότι χάλασαν. 

Αυτή είναι όμως η φυσιολογική εξέλιξη μέχρι η υγρασία στο εσωτερικό της σταφίδας να πέσει στο 15%. 

Η σταφίδα, λοιπόν, δεν χρειάζεται κανένα συντηρητικό.

Το νερό μεταναστεύει αργά από το εσωτερικό της ρώγας προς το περιβάλλον, τα πολύτιμα σάκχαρα πλούσια σε φρουκτόζη (30%) και γλυκόζη (28%) αυξάνουν μέχρι να φτάσουν έως και 72%. 

Κι' εκτός της μοναδικής γεύσης της, που ταιριάζει με σαλάτες, φαγητά και γλυκά, μην ξεχάσετε να την βάλετε στο τραπέζι για να συναντήσει  μιάν άλλην εξαδέλφη της, που βγαίνει από κάποια άλλα σταφύλια...

που τυρρανήθηκαν λίγο περισσότερο, 

για να βγάλουν την Ρακή...

Σημείωση: η παρασκευή της σταφίδας με τον παραδοσιακό Τηνιακό τρόπο έγινε από την Αντέλα Αρμάου-Παπαδοπούλου