ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΣΗΚΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ !

Τίποτα δεν θα μας σηκώσει από τον καναπέ...

Σίγουρο πράγμα... Ακόμη κι’ αν βάλουν κι’ άλλους φόρους, ακόμη κι΄αν γίνουν όσο χούντα θέλουν, ακόμη κι’ αν μπουν στα σπίτια να μας αυτώσουν τις γυναίκες. Το κεφάλι έχει πέσει τόσο χαμηλά, που πλέον δεν γίνεται τίποτα. 

Λείπει ένα βασικό συστατικό. 

Λείπει η ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ απ΄τον Έλληνα και λείπει χρόνια τώρα. 

Δεν έγινε χτες ή προχτές αυτό το κακό. Η περηφάνια του Έλληνα έχει συστηματικά απαλλοτριωθεί τα τελευταία είκοσι, για να μην πω τριάντα χρόνια. 

Έγινε περηφάνια μας το καινούργιο αυτοκίνητο (με δόσεις...) και τώρα που πάληωσε, έγειρε το κεφάλι. 

Έγινε περηφάνια μας οι ακριβοπληρωμένες διακοπές σε «Αρχοντικά» και «Υπόσκαφες ατομικές κατοικίες» και τώρα, στο χωριό, το κεφάλι χώνεται μέσα στους ώμους. 

Έγιναν περηφάνια μας τα GANT τα PRADA και τα CHOPARD και τώρα που εκποιήθηκαν στα ανταλλακτήρια χρυσού, το κεφάλι ακούμπησε στα γόνατα. 

Έγινε περηφάνια μας η χαιρετούρα του Μαζωνάκη απ΄το μικρόφωνο στην παρέα μας και τώρα που δεν μας χαιρετάει ούτε ο περιπτεράς γιατί του χρωστάμε τέσσερα πακέτα τσιγάρα, το κεφάλι ήρθε και ακούμπησε στις δυό παλάμες. 

Έγιναν περηφάνια μας οι ακριβοπληρωμένες ρωσσίδες βιζιτούδες και τώρα που ήρθαμε αντιμέτωποι με την πραγματική ανάγκη για κότσια (αλλιώς λέγονται...) το κεφάλι μένει να κυττάζει το πάτωμα. 

Έγιναν περηφάνια μας τα λαζανάκια με σκόρδο και λάδι προς 40 ΕΥΡΩ το πιάτο και τώρα, στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς το κεφάλι ακουμπάει στο χάρτινο τραπεζομάντηλο και μένει εκεί.

Παράλληλα, έγινε περηφάνια μας το να αποδομούμε συστηματικά θεσμούς, ανθρώπους, ιστορία, παράδοση, τόπο, ήθη, πατρίδα, δεσμούς, φίλους. 

Και τώρα που τα γυμνώσαμε από μόνοι μας μέσα μας από κάθε αξία, μονολογούμε: «Τίποτα δεν έχει νόημα...». Αυτά έχουν πάντα νόημα. Αν εμείς χάσαμε το νόημα σαν δεκάευρω στο τζόκερ, κακό δικό μας και των παιδιών μας...

Ξετσιπωθήκαμε σαν γκόμενες σε πρωινάδικο, δεχτήκαμε να μας πλασάρουν όποιο σκουπίδι θα έφερνε περισσότερα λεφτά στις τσέπες των εταιρειών σαν μόδα και σαν «πρέπει», να πρέπει να δεχτούμε τον Ζαζόπουλο, τον Κιάμο, την Παπαρίζου και την Στικούδη σαν καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες, να πρέπει να δεχόμαστε μέσα στο μυαλό μας πως "κι΄ αυτοί τραγουδιστές είναι", σαν τον Μπιθικώτση και σαν την Μαίρη Λίντα όταν τραγούδαγαν Γκάτσο σε μουσική Θοδωράκη με ενορχήστρωση Χατζιδάκη..! 

Να πρέπει να δεχτούμε πως «Τί να κάνουμε, αλλάζουν τα πράγματα!» γιατί έτσι πουλάει περισσότερο το σύστημα!

Να πρέπει να λέμε τέχνη οποιοδήποτε μπάζο, σάπια λεμονόκουπα, ξεραμένη κουράδα και τσαλακωμένο στρατσόχαρτο μας πλασάρουν και μας βεβαιώνουν πως είναι τέχνη, απλώς δεν είμαστε προετοιμασμένοι κατάλληλα να την δεχτούμε. Και 'μεις σαν χάπατα να κυττάμε περισπούδαστα και να σκεφτόμαστε πόση τέχνη κρυβόταν στα σκουπίδια μας και ‘μεις δεν το ξέραμε...

Έγινε περηφάνια μας να βγάζεις βιβλία με «βρωμιές» και «απόκρυφες ιστορίες» και «καλά κρυμμένα μυστικά» και «σκοτεινές σχέσεις» οποιουδήποτε Έλληνα έχει δώσει το αίμα και τη ζωή του για αυτόν τον τόπο πεθαίνοντας στην ψάθα, απλώς, για να συμβαδίσεις με την κομματικά στρατευμένη προοδευτικούρα του τόπου, που θρέφεται από το ίδιο το κράτος για να μπορεί να το αποδομεί! 

Και τώρα που ψάχνουμε σημεία αναφοράς, διαπιστώνουμε πως τάχουμε «εξελίξει» σε θέσεις και γνώμες και απόψεις και αντιγνωμίες.

Πού ηγέτης, λοιπόν... 

Από μας θάπρεπε να πηγάσει, να αναβλύσει, να εκραγεί ένας ηγέτης! 

Και ‘μεις αφήνουμε αυτή τη ζωογόνο για τον λαό διαδικασία στους πολιτικούς... 

Ο Ηγέτης θέλει ψυχή και η ψυχή έρχεται από αιώνες μακρυά. Και ‘μεις φροντίσαμε να τις κάψουμε όλες τις γέφυρες. Η ψυχή δεν φτιάχνεται όποτε θές εσύ. 

Η ψυχή είναι πάντα εκεί κι΄έχει για τροφή της τον τόπο και την ιστορία του. 

Δεν ξυπνάς ένα πρωί, διαπιστώνεις «έλλειμμα ψυχής» και αρχίζεις και το πατικώνεις θεωρίες για να το γεμίσεις. Ή την έχεις ή δεν την έχεις.

Κι΄εμείς, με τους Τούρκους στο Σύνταγμα, θα αλλάζουμε κανάλι να δούμε τον ένα πολιτικό να κατηγορεί τον άλλον για ολιγωρία και προδοσία. Μετά θα αλλάξουμε κανάλι για να δούμε αν ο Σουλεϊμάν θα πάρει τελικώς για γενίτσαρους τους κατοίκους της Ρόδου...

Να μη ξεχάσω! Το ΙΚΕΑ έχει φέρει καινούργιο τριθέσιο με ενσωματωμένη θήκη για το τηλεκοντρόλ και ακουμπιστήρι πίτσας σε τιμή α-πί-στευ-τη!

Έκλεισε η ΕΡΤ! Φτηνότερα τα τιμολόγια της ΔΕΗ !!!

Ήδη αισθάνομαι πιό καθαρός ως Έλληνας! Εξυγιάνθηκε η ΕΡΤ! Επιτέλους! Κάτι λειτουργεί στον τόπο αυτόν! Άσε που θα φτηνήνει και ο λογαριασμός της ΔΕΗ χωρίς το χαράτσι της ΕΡΤ, έστω και μέχρι τον Σεπτέμβριο! Ξέρεις τί ανάσα είναι για τα «υπερχρεωμένα νοικοκυριά;».

Γιατί η στην ΕΡΤ, ως γνωστόν, είχανε μπει, άκουσον-άκουσον, ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ οι Χούκλη, Στάη, Λυριζής, Οικονόμου, Τσαπανίδου και λοιποί υπερδημοσιογράφοι χωρίς να τους καλέσει απολύτως κανείς!

Και είχανε αρχίσει από μόνοι τους και παίρνανε υπέρογκες αμοιβές! Από μόνοι τους! 

Πηγαίνανε στο ταμείο και τσεπώνανε κάτι τετρακοσάρες από μόνοι τους! 

Δεν τους έβαλε στις θέσεις αυτές κανένα κόμμα, καμμία διορισμένη διοίκηση! Μόνοι τους εντελώς! 

Και οι υπόλοιποι 2800 εργαζόμενοι; Άσε... Τα ξέρω εγώ κάτι τέτοια κουμάσια... 

Μιά καλή αρχή! Να τι είναι! Μια πολύ καλή αρχή! Κάθεται και συζητάει ολόκληρος πρωθυπουργός με την τρόικα για το αν θα απολυθούν δύο χιλιάδες δημόσιοι; 

Ρε αει στον γιαραμπή! Σε κλείνω και τελείωσε... Και έτσι πρέπει να κάνει και με τα άλλα, π.χ. με το Υπουργείο Υγείας! 

Με όλους τους δημόσιους οργανισμούς! Ακούς; Έτσι ακριβώς! 

Ουπς... Ναι, αλλά με το Υγείας (1500 εργαζόμενοι...) άμα το κάνει, πάπαλα και η όποια περίθαλψη έχουμε... 

Ουπς (δεύτερο)... Άμα το κάνει με την ΔΕΗ θα μας κλείσουν τα ερκοντίσια κατακαλόκαιρο.... 

Ουπς (τρίτο)... Άμα το κάνει με την ΕΥΔΑΠ θα πούμε το νερό νεράκι...

Για στάσου... Πώς μου ξέφυγε αυτό... Δηλαδή, έκλεισε την ΕΡΤ επειδή δεν έχει κάποια συνέπεια, όχι τουλάχιστον κάποια άμεση...

Σα να μου λες τώρα πως δείχνει τα δόντια του εκεί που τον παίρνει... Μμμμάλιστα.... Λες νάναι έτσι... 

Και τώρα ξέρεις τί μού 'ρθε στο μυαλό και μου φάνηκε παράξενο απ΄την αρχή; Το ότι με το κλείσιμο συμφώνησε και η Χρυσή Αυγή... 

Γίνεται η Χρυσή Αυγή να συμφωνεί με την κυβέρνηση με την οποία είναι σε κόντρα σε όλα τα μέτωπα..; 

Στάσου να τα πάρουμε από την αρχή: ο φασίστας τί δεν συμπαθεί; την δημοκρατία, την πολυφωνία, την διαφορετικότητα, την γνώμη, τον πολιτισμό. 

Και τί μπορεί νάχει να κάνει η ΕΡΤ με αυτά; 

Τί μουσική έπαιζε, ποιά προγράμματα είχε για τον πολιτισμό, τί ταινίες έβαζε; 

Να πούμε την αλήθεια, φατμαγκιούλ και σουλεϊμάν δεν έβαλε ποτέ. Ζαζόπουλο, Πέγκυ Ζήνα και Μακρόπουλο δεν έπαιξε ποτέ. 

Παραδοσιακά τραγούδια άκουγες μόνον στην ΕΡΤ. 

Εκπομπές για το θέατρο είχε μόνον η ΕΡΤ. 

Συνέντευξη από τον Γραμματικάκη ας πούμε, ή από τον Βαλαωρίτη, μόνον στην ΕΡΤ είχες ελπίδα να δείς. 

Και δεν είχε και πρωινάδικα. Ούτε καννιβαλικές, σατυρικές εκπομπές, που παρασιτούν επάνω σ’ ένα λάθος κάποιου παρουσιαστή, σε ένα κακοβαμμένο μάτι μιας παρουσιάστριας, σε ένα τυχαίο σαρδάμ. 

Ποτέ δεν έπαιξε πρόγραμμα κωλάδικου υπό την κάλυψη δημοσιογραφικής εκπομπής (λέγε με Θέμο...), ποτέ δεν ασχολήθηκε με το τί κάνανε ή είπανε οι άλλοι στις εκπομπές τους. 

Ήταν πρώτη στο να δείξει Ελλάδα και μετά ακολούθησαν και οι άλλοι. Άμα περιφερόσουν στα κανάλια κι έπεφτες σε ταινία Ταρκόσφσκυ, ήξερες πως είσαι στην ΕΡΤ. 

Ήταν η μόνη με παιδικά ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ προγράμματα, όπως το Ουράνιο Τόξο, και όχι με αμερικανιές τύπου nickelodeon που σακατεύουν διανοητικά τα παιδιά.

Δώσε μου λίγο χρόνο να το σκεφτώ και θα επανέλθω... 

Γιατί, με προβληματίζει τελικώς και το άλλο: πώς γίνεται σε περίοδο ένδειας να διαδηλώνει κόσμος που δεν θέλει να απαλλαγεί από ένα χαράτσι του..;Πώς θα είναι η Ελλάδα χωρίς ΕΡΤ..;

Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Και τελικά, τί είναι ο πολιτισμός, αν δεν είναι η φροντίδα για την καθημερινότητα... 
Είναι τα Μέγαρα Μουσικής και ο Andrea Bocelli στο Ηρώδειο; 

Eίναι η νέα Λυρική Σκηνή και οι εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας; 

Ή μήπως είναι το να στήνεις ένα μονοπάτι για να αντέχει εκατονταετίες, να «δένεις» στην πέτρα ένα ολόκληρο νησί... 

...για να μην το πάρει ο χρόνος, να αφομοιώνεις ήθη και έθιμα που σε κάνουν καλύτερο… 

Μάλλον, όλα πολιτισμός είναι. 
Αλλά, σκέφτομαι καμμιά φορά, πως άλλη σημαντικότητα έχει το κομμάτι εκείνο του πολιτισμού που καταφέρνει και φτάνει στο μεγαλύτερο μέρος του λαού και με το οποίo έρχεται σε επαφή καθημερινά και άλλη το «αποστειρωμένο», που απευθύνεται σε λίγους και κατ’ ανάγκην εκλεκτούς, που μπορούν να μετέχουν σε αυτόν.   

Δεν τέρπουν και τα δύο κομμάτια του πολιτισμού το ίδιο. Μια ξερολιθιά δεν ευχαριστεί όπως το άκουσμα μιας ωραίας μουσικής ή όπως η ανάγνωση ενός καλού βιβλίου. 

Aλλά, μου δίνει να καταλάβω με έναν άμεσο τρόπο τον σεβασμό στον τόπο που αποτυπώνεται πάνω της και την σκέψη του μάστορα, που αποπνέει τον σεβασμό στις επερχόμενες γενιές, τις οποίες παράλληλα διδάσκει και πώς πρέπει να φέρονται. 

Δεν έχει ζύγι ο πολιτισμός. 
Eυτυχώς, δηλαδή, γιατί θα δινόταν λαβή στους απανταχού τεχνοκράτες για να βαθμονομήσουν την παράδοση και να την πουλήσουν σε «επενδυτές». 
Τόσο παίρνει η Ακρόπολη και δεν πωλείται, τόσο παίρνει η Χαλακιά και την κάνω βιομηχανική ζώνη. 

Μα, νομίζω πως αυτό το παλεύουν και μάλλον, το πετυχαίνουν για την ώρα. 
Ίσως φταίει πως δεν νιώθουμε σαν πολιτισμό και παράδοσή μας τα μονοπάτια και τις ξερολιθιές. 

Δεν έχει ζύγι, λοιπόν, ο πολιτισμός για να πει κανείς πόσο αξίζει ένας υνταγός φτιαγμένος από μάρμαρα...

...σκαλισμένα στο χέρι, σαν αυτόν που φεύγει από το λαγκάδι της βρύσης πίσω απ΄την Αετοφωλιά και καταλήγει στο χωριό μέσα. 

Ο υνταγός που παληότερα ήταν «στάμνινος», όπως λεγόταν ο πήλινος παληά και επειδή "έπεφταν πέτρες και έσπαζε και κοβόταν το νερό κι΄έπρεπε οι Αετοφωλιανές να κουβαλάνε με την στάμνα νερό και τυρρανiόνταν, τον σκάλισαν σε μάρμαρα..!" 

Μάρμαρα βαλμένα το ‘να πλάι στ’ άλλο, σκαλισμένα να ακολουθούν τις κούρμπες του μονοπατιού, με σημεία όπου το σκάλισμα φάρδαινε...

...για να μπορεί να γυρνάει το νερό σε κάποιο χωράφι χωρίς να παρασέρνεται ο πίρος με τα παληόπανα, που λειτουργούσε σαν εκτροπέας του νερού.
Ποιός τα λάξεψε, πότε τα λάξεψε, δεν ξέρω.
Σύντομη η ζωή τους. 
Ήρθε το εύκολο τσιμέντο και παροπλίστηκαν. 
Το ευτύχημα είναι πως ο τσιμεντένιος υνταγός δεν καλουπώθηκε πάνω στον μαρμάρινο, αλλά, πλάι του. 

Που μπορεί να σημαίνει πως ο μαρμάρινος είχε ήδη καλυφθεί από χώμα και πέτρες ή ακόμη, πως υπήρχε ακόμη ένας στοιχειώδης σεβασμός στην δουλειά των παληότερων που δεν άφησε να γίνει αυτό. 

Ή ακόμη, μιάς και ο τσιμεντένιος βρίσκεται στην εσωτερική πλευρά του μαρμάρινου, πως το μονοπάτι επρεπε να φαρδύνει ή είχε ήδη φαρδύνει και ο νέος υνταγός δεν μπορούσε να τρέχει μέσα στην μέση. Υποθέσεις... 

Δεν έχω άλλο να πω, εξόν από το ότι από τις μικρές αυτές «σπηλιές»...

...που συναντάμε πηγαίνοντας προς το λαγκάδι της Βρύσης, έπαιρνε χώμα για τις στάμνες ο Αετοφωλιανός μάστορας και ότι, στο λαγκάδι...

...δεσπόζει ένα πανέμορφο, πολύ παληό γεφύρι...

...που αξιζει να διασχίσει κανείς 

και να βγει στην υπέροχη...

...πλακοστρωμένη ανηφοριά που ανεβαίνει...

...απότομα το όμορφο βουνό. 

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΟΜΜΑ... ΘΕΛΩ ΠΑΤΡΙΔΑ!

Θέλω μια πατρίδα που να επιτρέπω στον εαυτό μου να σεβαστεί, γιατί δεν θα με ξεφτιλίζει απαξιώνοντάς με. 

Δεν θέλω μεσάζοντα κόμματα να μου καλουπώνουν την φωνή στα δικά τους μεγάφωνα. Δεν θέλω να μεταφράζουν στην γλώσσα τους την επιθυμία μου, ούτε να περνάνε από κομματικά φίλτρα τα λόγια μου.

Θέλω να μπορώ να έχω γνώμη για όσα με αφορούν, χωρίς επαγγελματίες κομματόσκυλους να μου πουλάνε ρουσφέτι που μετέφεραν την γνώμη μου σε κείνους, που φυσιολογικά θα έπρεπε να έχουν σαν επάγγελμα να με ακούν. 

Θέλω μια πατρίδα που θα χαίρομαι να την βοηθάω για να χτίζει το αύριο του παιδιού μου. Δεν θέλω κόμμα που θα ρίχνει τα παιδιά μου βορά στους μεγαλοεργολάβους. 

Θέλω μια πατρίδα που θα με κάνει να βλέπω όλα τα παιδιά σαν παιδιά μου και όχι σαν μελλοντικούς ανταγωνιστές του δικού μου. Θέλω να μετέχω μιάς κοινωνίας όπου θα συνδιαλέγομαι με όλους τους τριγύρω μου με κοινό στόχο ένα αύριο για όλους. 

Δεν θέλω κόμματα που θα αποκλείουν άξιους ανθρώπους από το δικαίωμα στην εργασία γιατί δεν είναι γραμμένοι στις τοπικές οργανώσεις. 

Δεν θέλω να φοράω κομματικά γυαλιά για να βλέπω τον κόσμο. Θέλω όλα τα χρώματα να φτάνουν ως εμένα αυτούσια, όχι παραμορφωμένα. 

Θέλω μια πατρίδα, ενωμένη και ίδια για όλους μας. Δεν θέλω κόμματα, γιατί τα κόμματα σημαίνουν στράτευση, διχασμό και στρατόπεδα. Και έχω βαρεθεί να στηρίζω αρχηγίσκους που με χρησιμοποιούν σαν ένα από τα πολλά σκαλοπατάκια της καριέρας τους. Και γιατί διχασμός σημαίνει μίσος. Και όποιος μισεί, μισεί πρώτα απ΄όλους τον εαυτό του και εγώ δεν θέλω να νιώθω μίσος για τον εαυτό μου. 

Θέλω μια πατρίδα που θα σέβεται τις πατρίδες των άλλων και θα δέχεται στο χώμα της όποιον η δική του η πατρίδα αδυνατεί να θρέψει. Θέλω, λοιπόν, μια πατρίδα με κανόνες που θα ακολουθώ, ακριβώς επειδή εκείνοι που έβαλαν τους κανόνες γίνονται πρότυπο συμμόρφωσης και όχι ανατροπείς τους. 

Σ΄αυτήν την πατρίδα δεν θα φοβάμει να δεχτώ οποιονδήποτε ξένο, γιατί θα ξέρω πως θα βρει μια τάξη που θα κληθεί να τηρήσει όπως όλοι μας. Δεν θέλω να βλέπω το χρώμα του ανθρώπου, αλλά την αξιοπρέπειά του. 

Θέλω μια πατρίδα ελεύθερη να μην φοβάται και τότε, δεν θα φοβάμαι και ‘γω να ζήσω με λιγώτερα, με μέτρο, με σύνεση. Δεν θέλω κόμματα που θα σκάβουν τάφρους μεταξύ των πολιτών, που μόλις τις φτιάξουν τις αποκαλούν «τάξεις» και βάζουν την μία να αντιστρατεύεται την άλλην. 

Δεν θέλω άλλα ονόματα, ονόματα, ονόματα πολιτικών, που στήνονται απέναντί μου για να μου μιλήσουν κατά πως τους έχει δασκαλέψει η τάδε εταιρεία επικοινωνίας ο δείνα καθηγητής της γλώσσας του σώματος, έτσι το χέρι, έτσι το γυαλί, έτσι το βλέμμα. 

Θέλω έναν από μάς, με παιδί στο ίδιο σχολείο με το δικό μου, που θα πηγαίνει στην δουλειά με το λεωφορείο, που θα στενεύεται οικονομικά κάθε τέλος του μηνός, που θα περιμένει το άγιο ελληνικό καλοκαίρι για να κάνει διακοπές και όχι για να περάσει στο ντούκου αντιλαϊκά νομοσχέδια. 

Θα τρώει στα φροντιστήρια τον μισό του τον μισθό, κι΄έτσι θα θελήσει να φτιάξει μια παιδεία για όλους. 

Θα κάθεται στην ουρά τού ΙΚΑ τρεις και τέσσερεις ώρες για μια συνταγή κι΄έτσι θα θελήσει να φτιάξει ένα σύστημα υγείας για όλους. 

Θα στριμώχνεται στο λεωφορείο με άλλους εκατό κι΄έτσι θα θελήσει να φτιάξει ανθρώπινα μέσα μεταφοράς. 

Θα έχει υπάρξει άνεργος, με ατέλειωτες ώρες αναμονής στις ουρές της απαξίωσης του ΟΑΕΔ για να θελήσει να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στους εργατοβόρους βιομήχανους και να φτιάξει θέσεις ανθρώπινης εργασίας για όλους. 

Δεν θέλω κόμματα που θα διαπραγματεύονται κατώτατο μισθό. Δεν θέλω να μου κάνουν χάρη όταν τους πουλάω τις ικανότητές και τις δεξιότητές μου, όταν εναποθέτω στην ανίκανη διοίκησή τους το μέλλον μου. 

Θέλω μια πατρίδα με ήρωες αληθινούς, όχι με ήρωες-αγάλματα. Και θέλω η φωνή των ηρώων μου να φτάνει μέχρις εμένα όχι σαν απαρέμφατα και κατηγορηματικές μετοχές, μα σαν καθημερινός τρόπος σκέψης. 

Θέλω να φύγω, όταν έρθει η ώρα, σίγουρος πως το πέρασμά μου από αυτά τα χώματα έκανε περισσότερο καλό παρά κακό και πως η πολιτεία μου με δίδαξε πως να το κάνω αυτό σωστά. 

Δεν θέλω κόμματα που μου δείχνουν πόσο αδύναμος είμαι απέναντι στους μηχανισμούς του.

Θέλω να μπορέσω να αγαπήσω ξανά την Πατρίδα μου!

Δεν θέλω να μεσολαβούν κόμματα-προξενήτρες  ανάμεσα σε μένα και σ' αυτήν!

Τέλος.

ΓΡΑΨΕ ΚΑΤΙ...

-Γράψε κάτι... 
-Πού;
-Να, εδώ. Πάρε ένα καρφάκι και γράψε κάτι. 
Μετά θα περάσουν τα χρόνια και πού ξέρεις, μπορεί ο εγγονός σου να περάσει το δάχτυλό του μια μέρα απάνω από τα γραμμένα σου και να σε μνημονάει. 

Μπορεί και να μη ξέρει πως είναι δικά σου τούτα δω τα χαράγματα, μα μπορεί να κάτσει και να σκεφτεί και να πεί:
"Ποιός νάναι τούτος δω ο ΓΝΑ που βάζει ημερομηνία το 1928;"

Κι' απέ, να τού φέξει και να πει "Βρε, ο πάππος μου είναι!" και να χαρεί, να κάμει εκείνο το μικρό ταξιδάκι προς τα πίσω, σα συχώριο στ' όνομά σου...
Μα κύττα, είναι κι' άλλοι εδώ πέρα, ένας μάλιστα έβαλε το 1898 και δίπλα του ένα Λάμδα μεγάλο. Ποιός νάταν..;

Α! Τούτος εδώ είναι νεώτερος. 1935 λέει. Μα ποιός νάναι...

Κι' άλλος! Άκου 1922..! Τη χρονιά της Μικρασιατικής καταστροφής. Το "Κ" μπορεί νάναι "Κορίνθιος", μα το "Α..;"

Να και μιά εκκλησιά! ΝΠΚ. Νικόλαος Πέτρου Κ..... Ποιός νάταν αυτός πάλι...

Δες εδώ! Κι' εκείνοι βαριόνταν άμα είχε λειτουργιά! Να, δες! Μια τρίλιζα! Με τι να παίζαν άραγε..; Με φασόλια, με πετραδάκια, με τί...;

Να και το 1896 και το 1910 πλάι-πλάι.

Και το 1932, εδώ κι΄αυτό... ΔΑΚ και κολλητά του, ΙΣΑ...

ΜΑΚ , το 1921, εκατό χρόνια από την επανάσταση του 1821... Καταλαβαίνεις πόσο κοντά στην ιστορία ήταν οι παππούδες μας..;

Να κι' ένα καραβάκι! Και δίπλα μια τοσοδούλα τρίλιζα. Δες πόσο όμορφα είναι σκαλισμένα τα γράμματα στα δεξιά του καραβιού και πρόσεξε τούτο το παράδοξο: είναι σαν μέσα σε καθρέφτη και δεν διαβάζονται σωστά απ΄όπου κι' αν τα κυττάξεις!

Κι' άλλο καράβι...

 

Δες τώρα εδώ καλλιγραφικό σκάλισμα! Κύττα το Γ και το Ρ πόσο όμορφα είναι σκαλισμένα! 
Πρόσεξε δεξιά το 18032, που μάλλον θα ήθελε να γράψει 1832, με πόσο ωραία γράμματα ειναι φτιαγμένο...

Μα τί μανία τους έπιανε με τα καράβια... 
Ναυτικούς δεν βγάλανε ποτέ τα Κελλιά. 
Τότε τί ήταν αυτή η μανία να φτιάχνουν καράβια... 
Δες και 'κείνα τα δύο "Α", τό να πλάι στ΄ άλλο μ' ένα δεντράκι ανάμεσα..!

 

Αυτό πάλι, αν δεν φαινόταν τόσο παληό, θάλεγα πως είναι ένα ανθρωπάκι χωρίς κεφάλι που φοράει παντελόνι καμπάνα...

Αυτό όμως εδώ, μου μοιάζει μάλλον πένθιμο. Το 1912 κάποιος χάραξε εδώ πάνω κάποιαν απώλεια.

Να και μιά Ανεζούλα! Μα ποιά νάτανε... Και να τόγραψε η ίδια ή αυτός που την αγάπαγε..; Είναι η μόνη χάραξη με μικρά και όχι με κεφαλαία γράμματα σε όλα τα περπατιά.

Κι' άλλη τρίλιζα... Βρε άμα ξεκίναγε την λειτουργιά ο Καπελλάνος, δεν έλεγε να την τελειώσει με τίποτα...

Τελικά, μου φαίνεται πως οι Κελλιανοί στα καράβια βλέπαν τον ξενητεμό τους, ειδάλλως, δεν εξηγείται τέτοιος έρωτας με τα καράβια...

Να κι΄ένα δέντρο και δίπλα του κάποιος ΙΑΓ μέσα σε ημικύκλιο.

Να κι΄ένα σπίτι, νάτα πάλι και τα δύο "Α" με το δεντράκι ανάμεσα... 1934.

Ουφ, κουράστηκα! Έβγαλα τα μάτια μου 'δω πάνω... 
Άμα θες όμως, σε παίζω μια τρίλιζα!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι Κελλιανοί σίγουρα θα γνώρισαν τα χαραγμένα μάρμαρα των περπατιών της θρυλικής εκκλησίας του Αγίου Ζαχαρία, της μεγαλύτερης εκκλησίας της Τήνου. Όποιος αναγνωρίζει κάποια αρχικά ας μου τα στείλει να τα βάλω.