Κάηκε ο Μακαρονάς !

Πάει ο Μακαρονάς! Τον κάψανε στα Κάτω Μέρη! 
Κι’ όχι μόνον τον κάψανε, αλλά το γλεντήσανε κιόλας! Βέβαια, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, οι Κατωμερίτες δεν έκαψαν κανέναν άνθρωπο που τον έλεγαν Μακαρονά... 

Πρόκεται για ένα πανάρχαιο έθιμο, που συναντάται σε όλη την Ελλάδα, από την Πύλο και την Δημητσάνα, μέχρι την Κάρυστο και την Ξάνθη, όπου ένα ομοίωμα ανθρώπου καίγεται στην πλατεία του χωριού και στην συνέχεια ακολουθεί γλέντι.

Ποιός είναι ο Μακαρονάς;

Είναι εκείνος που έφαγε όλα τα μακαρόνια, έμειναν νηστικοί όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού και γι’ αυτό τον δικάζουν και τον καταδικάζουν σε θάνατο δια της πυράς. 

Γιατί έφαγε μακαρόνια όμως και όχι κάποιο άλλο τρόφιμο;

Το Τριώδιο για το χριστιανικό εορτολόγιο, είναι οι τρεις εβδομάδες πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή και αρχίζει από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου.

Η πρώτη εβδομάδα, λέγεται "προφωνή" γιατί παλαιότερα υπήρχε το έθιμο να προφωνάζουν, δηλαδή να διαλαλούν τον ερχομό της αποκριάς, για να προμηθευτούν όλοι θρεφτάρια για την κρεοφαγία και την ευωχία. Κάποιος ανέβαινε σ' ένα ψηλό σημείο και μεταξύ των άλλων έλεγε: "προσφωνούμαι σοι, πτωχέ, το σακκίν σου πώλησον, την εορτήν διάβησον" (βυζαντινή λαϊκή φράση). 

Η δεύτερη εβδομάδα λέγεται "κρεατινή" γιατί ακόμα και την Τετάρτη και την Παρασκευή τρώνε κρέας άφθονο, πράγμα ασυνήθιστο για τον Έλληνα χωρικό αυτή η υπερκατανάλωση κρέατος. Η Πέμπτη αυτής της εβδομάδος, λέγεται πανελληνίως Τσικνοπέφτη (Τσικνοπέμπτη), πιθανότατα γιατί κατά την ημέρα αυτή οι γυναίκες "έλειωναν τα αλείμματα" και όλο το χωριό γέμιζε από την κνίσα.

Η τρίτη εβδομάδα λέγεται "τυρινή" ή "Μακαρονού" γιατί τρώνε μόνο γαλακτοκομικά και ζυμαρικά.

Η Μακαρονού εβδομάδα, λοιπόν, παίζει τον ρόλο της βαθμιαίας εξάσκησης του στομάχου στην αλλαγή της δίαιτας, γι' αυτό και παρεμβάλλεται μεταξύ της κρεοφαγίας και της νηστείας.

Συνηθίζονταν δε παλαιότερα στα χωριά, να γίνονται επισκέψεις μεταμφιεσμένων σε φιλικά και συγγενικά σπίτια, έθιμο που ήταν γνωστό και στην Τήνο. Όλο το χωριό ήταν σαν μια οικογένεια, και οι μεταμφιεσμένοι ήταν παντού ευπρόσδεκτοι, και τους επισκέπτονταν όλους.

Ο Μακαρονάς λοιπόν, αυτά ακριβώς τα μακαρόνια έφαγε, της τελευταίας εβδομάδας και άφησε νηστικό όλο το χωριό!

Σε άλλη εκδοχή ο Μακαρονάς ήταν ένας υπερδραστήριος σεξουαλικά άντρας που δεν άφηνε να του ξεφύγει καμμία γυναίκα του χωριού.
Την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς όμως, που κατά παράδοση φτιάχνουν μακαρόνια, ο Μακαρονάς, αχόρταγος σε όλα του, έφαγε τόσο πολύ, που έσκασε! Μεγάλος θρήνος έπεσε τότε στον γυναικείο, κυρίως, πληθυσμό. Σε ανάμνηση, λοιπόν, αυτού του σπουδαίου άντρα φτιάχνεται το ομοίωμα που περιφέρεται στα χωριά και στην συνέχεια καίγεται.

Στην Ξάνθη, σε παρόμοιο έθιμο, το κάψιμο του Τζάρου, πιστεύεται πως το κάψιμο του ομοιώματος τους βοηθάει να μην έχουν ψύλλους το καλοκαίρι.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι, το έθιμο κρύβει μέσα του και μιαν άλλη αλήθεια. Το έθιμο είναι αρχαίο και βαθύτατα παγανιστικό. Στα γραπτά του Ιουλίου Καίσαρα για τους γαλατικούς πολέμους παρουσιάζεται αναλυτικά η μανία των Γαλατών να καίνε ένα τεράστιο ομοίωμα ανθρώπου. 

Στην αυθεντική εκδοχή όμως του εθίμου, το ομοίωμα γέμιζε με τους κλέφτες και τους εγκληματίες. Ελλείψει όμως αυτών, γέμιζε και με τους βαρειά ασθενείς ή τους τραυματισμένους, αθώους ουσιαστικά, που παίζουν τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, που πρέπει να καεί για να κερδιστεί η εύνοια των Θεών. 

Ποιός είναι λοιπόν ο γενικότερος συμβολισμός της καύσης ομοιωμάτων; Ο άνθρωπος ουσιαστικά εξορκίζει το ανθρώπινο στοιχείο. Ο Μπρεχτ ισχυρίστηκε ότι "Η ανθρωπότητα κρατιέται ζωντανή καταπιέζοντας την ανθρωπιά της". 

Θεωρείται πως, το κάψιμο των ομοιωμάτων εκφράζει μια βαθιά ψυχολογική ανάγκη του ανθρώπου να φορτώνει σε κάποιον όλες τις ευθύνες για το κακό που συμβαίνει και να τον τιμωρεί για να το εξορκίσει στο πρόσωπό του. 

Αυτό που στη λατρεία των Εβραίων γινόταν με τον "αποδιοπομπαίο τράγο", όταν  στη γιορτή του εξιλασμού ο αρχιερέας απήγγειλε τις αμαρτίες του λαού θέτοντας τα χέρια του πάνω σ'ένα τράγο τον οποίο στη συνέχεια έδιωχνε σε μέρος έρημο κι ακατοίκητο.

Στην ουσία, αυτό που καίγεται είναι ένα ομοίωμα του εαυτού μας, του κακού εαυτού, που αποτυπώνει το ανεξέλεγκτο υποσυνείδητο.
 

Η ελπίδα έρχεται από το ότι, φορτώνοντας το ομοίωμα με όλα τα ψυχικά ελαττώματα που προηγουμένως έχουμε επίσης υποσυνείδητα παραδεχτεί, κάτι σαν εξομολόγηση δηλαδή, θα μπούμε στον δρόμο για την άνοιξη, για την αναγέννηση της φύσης, αλλά και του εαυτού μας, καθαροί. 

Να θυμόμαστε εξάλλου ότι, η φωτιά έχει πάντα ένα εξαγνιστικό χαρακτήρα, από τα φωτοστέφανα των αγίων της εκκλησίας έως τις φωτιές της κόλασης.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ευχαριστώ πολύ τον Κο  Νίκο Φώσκολο του www.tiniaki.gr,  για την ευγενική παραχώρηση των φωτογραφιών της εκδήλωσης. Την πρωτότυπη δημοσίευση της ΤΗΝΙΑΚΗΣ μπορείτε να την δείτε πατώντας εδώ.

ΓΑΪΔΟΥΡΑΓΚΑΘΟ...

Δεν υπάρχει διαδρομή μέσα στα βουνά της Τήνου, που να μην είναι παρόν.  

Δεν υπάρχει παραγκεριά, ρέμα, σκαλί, μονοπάτι, δρόμος, λαγκάδι που να μην έχει κάμποσα απ΄αυτό. Πολλά χωράφια μάλιστα, είναι εντελώς αδιάβατα από την παρουσία του. 
Δεν υπάρχει φωτογραφία της εξοχής της Τήνου που να μην βρίσκεται κάπου μέσα κρυμμένο...

Ναι, το γαϊδουράγκαθο είναι παντού! 
Σύμφωνα με την Βοτανική, κατατάσσεται στα ζιζάνια. 
Κατά τους απλούς ανθρώπους όμως, είναι (όπως και όλα τα ζιζάνια) ένα φυτό με εξαιρετικές ιδιότητες!
 
Ναι, για το γαϊδουράγκαθο μιλάμε, αυτό που περνάμε δίπλα του, συνήθως ενοχλημένοι από την παρουσία του...

Έχει θεραπευτικές ιδιότητες, χρησιμοποιείται σαν ζωοτροφή, αλλά και σαν τροφή κατάλληλη για τον άνθρωπο και τέλος, είναι ένα ενεργειακό φυτό και δίνει εξαιρετικής ποιότητας καύσιμο pellet!!!

Γαιδουράγκαθο-Silybum marianum (πιέστε στο λατινικό όνομα για περισσότερες πληροφορίες) Διετές ακανθώδες φυτό που φθάνει σε ύψος το 1,5 μέτρο. Επιστημονική ονομασία: Σίλυβο το μαριανό. Οικογένεια: Σύνθετα (Compositae). Άλλα ονόματα: Γαϊδουράγκαθο, κουφάγκαθο, κάρδος, σίλυβο.

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕΝΑ ΜΕΡΗ: Στη βοτανοθεραπευτική χρησιμοποιούνται κυρίως οι σπόροι από τα άνθη του, που μαζεύονται προς το τέλος του καλοκαιριού όταν ξεραθούν πλήρως. Και τα άλλα μέρη του φυτού χρησιμοποιούνται φαρμακευτικά αλλά έχουν χαμηλότερες περιεκτικότητες σε δραστικές ουσίες.

ΙΣΤΟΡΙΑ & ΠΑΡΑΔΟΣΗ Σύμφωνα με την παράδοση τα λευκά σημάδια σαν φλέβες στα πράσινα φύλλα του, προκλήθηκαν όταν έπεσαν πάνω στο φυτό σταγόνες από το γάλα της Παρθένου Μαρίας και για αυτό πήρε το αγγλικό του όνομα milk thistle (γαλατοαγκάθι) ή Mary thistle (αγκάθι της Μαρίας). Ο Διοσκουρίδης συνιστά το μέγα κενταύριον, ή σίλυβον για την επούλωση των πληγών. Τα κεφάλια από τα άνθη του τρώγονταν βραστά την άνοιξη πριν ανθίσουν όπως οι αγκινάρες και βοηθούσαν στη τόνωση του οργανισμού, το καθάρισμα του αίματος, την αποτοξίνωση του οργανισμού, αλλά και στην αύξηση της παραγωγής γάλακτος των γυναικών. Ακόμα χρησιμοποιούταν και για όλες τις ασθένειες της μελαγχολίας.

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ & ΧΡΗΣΕΙΣ Στη σύγχρονη βοτανοθεραπευτική, το γαϊδουράγκαθο είναι το κύριο γιατρικό που χρησιμοποιείται στη προστασία του συκωτιού από λοιμώξεις, κατανάλωση αλκοόλ ή χημειοθεραπείες. Μπορεί να βοηθήσει στο να περιοριστούν οι βλάβες στο συκώτι αλλά και στην ανανέωση των κυττάρων του. Χρησιμοποιείται ακόμα στη θεραπεία της ηπατίτιδας, του ίκτερου και της κύρωσης του ύπατος.

 Χορηγείται σε όλα τα προβλήματα της χοληδόχου κύστης καθώς αυξάνει την έκκριση και την ροή της χολής από το ήπαρ και της χοληδόχου κύστης.

Χρησιμοποιείται ακόμα σαν δυναμωτικό του εγκεφάλου και της μνήμης, σαν καταπραϋντικό στη καταρροή και στη πλευρίτιδα, αλλά και στη ψωρίαση.

ΦΑΓΩΣΙΜΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ H ρίζα και τα φρέσκα νέα φύλλα του τρώγονται ωμά ή μαγειρεμένα αλλά πρέπει πρώτα να αφαιρεθούν οι αιχμηρές άκρες τους, το οποίο είναι αρκετά χρονοβόρο. Τα φύλλα είναι αρκετά παχιά και έχουν ήπια γεύση όταν είναι νέα, αλλά γίνονται πιο πικρά το καλοκαίρι με τη ζέστη. Μαγειρεμένα έχουν γεύση σπανακιού.

Τα κεφάλια του μπορούν να φαγωθούν όπως οι αγκινάρες πριν ανθίσουν, αλλά είναι πολύ πιο μικρά. Οι ξεφλουδισμένοι μίσχοι του τρώγονται ωμοί ή μαγειρεμένοι, είναι εύγευστοι και θρεπτικοί και μπορούν να χρησιμοποιηθούν όπως το σπαράγγι ή το ρεβέντι ή να προστεθούν σε σαλάτες. Τρώγονται καλύτερα την άνοιξη όταν είναι νέοι πριν σκληρύνουν. Οι ψημένοι σπόροι του είναι υποκατάστατο του καφέ.

"Σαράντα χιλιάδες στρέμματα με γαϊδουράγκαθο, πρόκειται να καλλιεργηθούν στους νομούς Λάρισας, Μαγνησίας και Καρδίτσας προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.  Η ζήτηση για καλλιέργεια αγριαγκινάρας αυξάνεται, λόγω των υψηλών τιμών, που έδωσε φέτος το υπουργείο Ενέργειας για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από ενεργειακά φυτά.

Υστερα από έρευνες της Γεωπονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας υπό τον καθηγητή Ν. Δαναλάτο, έχει αποδειχτεί ότι είναι πολύ καλό υλικό για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, εκτός από βιοκαύσιμο. Ο ίδιος επισημαίνει πως «πρέπει να υποστηριχθεί αυτή η καλλιέργεια μέχρι τέλους, διότι θα αλλάξει πολλά πράγματα στην αγροτική οικονομία της χώρας».

Ο τόνος αγριοαγκινάρας παράγει περίπου 1 μεγαβατώρα ηλεκτρική ενέργεια».

Υπολογίζεται ότι η παραγωγή ανά στρέμμα σε αρδευόμενες εκτάσεις είναι πάνω από 2,5 τόνους, ενώ σε ξερικές 1,5 τόνος. 

Πέρα από τη χρήση της ως βιοκαυσίμου, η αγριαγκινάρα θεωρείται διεθνώς μια από τις καλύτερες ζωοτροφές, τόσο από την άποψη ότι κάνει καλό στην υγεία του ζώου όσο και από τα πλεονεκτήματα που έχει ως καλλιέργεια, αφού είναι ένα πολυετές φυτό που δεν χρειάζεται συχνά πότισμα.

Το φυτό γίνεται πελλέτα (PELLET) Το επόμενο βήμα γίνεται στο εργοστάσιο παραγωγής πελλέτας  στο Βελεστίνο,στο «πελλετάδικο» του Τριαντάφυλλου Αγγελούση.  Εδώ, η αγριαγκινάρα που έχει μαζευτεί  σε μπάλες περνάει από σπαστήρες, μετατρέπεται σε «πούδρα»,  η οποία στη συνέχεια συμπιέζεται, και έτσι παράγονται οι πελλέτες.  Τα μικρά εύκαμπτα κυλινδρικά τεμάχια που θα αποτελέσουν  την πρώτη ύλη καύσης συσκευάζονται,  μεταφέρονται και αποθηκεύονται εύκολα. Ο κ. Αγγελούσης, γεωπόνος στο επάγγελμα,  ξεκίνησε την παραγωγή πελλέτας πριν από τέσσερα χρόνια.  Ενα μέρος της παραγωγής του απορροφάται  από τις τοπικές βιομηχανίες,  ενώ το υπόλοιπο προορίζεται για εξαγωγές.  «Η ζήτηση στην Ευρώπη, από μηδενική που ήταν το 2000,  εκτοξεύτηκε σε 10 τόνους το 2009 και αναμένεται  να φτάσει τους 100 τόνους τα επόμενα πέντε χρόνια»,  μας εξηγεί ο κ. Δαναλάτος. Σήμερα, στην Ελλάδα υπάρχει ένα ακόμη «πελλετάδικο»  για αγριαγκινάρα στην Καρδίτσα.

ΕΥΡΩΠΗ, ΤΕΛΟΣ...

Η Ευρώπη έχει τελειώσει. 
Σαν ενωμένη Ευρώπη εννοώ, άρα, και σαν αντίπαλο οικονομικό δέος (αν το πίστεψε ποτέ κανείς πως θα μπορούσε να γίνει) προς το δολλάριο. 

Έχεις πετρέλαια; έχεις νόμισμα! Δεν έχεις πετρέλαια, δεν έχεις νόμισμα. 
Πήγε η Ευρώπη, η γηραιά, να παίξει Μονόπολυ με τον παίκτη που έχει ένα χαρτί που εκείνη στερείται: τον ΠΟΛΕΜΟ! 
Όπου θέλει , όποτε θέλει, για οποιονδήποτε λόγο. Η Αμερική προκαλεί πολέμους. 
Αυτό είναι το ισχυρότερο χαρτί μιας υπερδύναμης: το αίμα των άλλων. 

Άρα, η Ευρώπη θα είναι εκ των πραγμάτων χαμένη ό,τι κι αν προσπαθεί να πετύχει. 
Γιατί αν δεν έχεις κάτι σοβαρό να εμπορεύεσαι εκτός από γαλλικά τυριά και γκολφ και άουντι και μερσεντέ, τί στο διάολο προσδοκάς; Εξαγωγή πολιτισμού; Ρε, άειντε από 'δω....

Και έτσι η Ευρώπη, αργά και σταθερά, παύει να υπάρχει.

Παύει να υπάρχει το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, φάνηκαν καθαρά τα δόντια των πανάρχαιων δαιμόνων που μας θέλανε μια ζωή χωρισμένους σε φατρίες...

Και κανείς δεν αντιλήφθηκε πως αρκούσε μια επίθεση των κεφαλαίων κατά των αδυνάτων της Ευρώπης, αρχίζοντας από την Ελλάδα, για να φανεί το πόσο δεν νιώσαμε ποτέ αδέρφια κάτω από την σημαία της "Κοινότητας", κι΄αυτή κακή απομίμηση της Αμερικάνικης σημαίας, να συναγωνίζονται ποιά έχει τα περισσότερα αστέρια! 
Και σωστά κάναμε! Δεν ξεγελάς εύκολα τους λαούς! Μπορούν και βλέπουν τις προθέσεις πίσω απο τα χαμόγελα. 
Αλλά, τί να κάνουν όταν τους απειλείς με φτώχεια και με απομόνωση...

Τελικώς, η όλη φάση μου θυμίζει έναν γνωστό, που μόλις η αδερφή του ασθένησε σοβαρά και άρχισε να χάνει τα λογικά της, έσπευσε να την βάλει να του παραχωρήσει όλη την περιουσία της υπογράφοντας συμβόλαια υπό την επήρρεια χαυνωτικών φαρμάκων. 
Και στην συνέχεια αντί να την βοηθήσει να περάσει τα δύσκολα, την ξεπάτωσε και την έρριξε σ’ένα ίδρυμα. 
Κάπως σαν την Ελλάδα που μόλις βρέθηκε στην ανάγκη, έτρεξαν όλοι να της αρπάξουν τοκαλύτερο χωράφι, το τρίφατσο αρχοντικό, το μαγαζί στον κεντρικό δρόμο.

Ας πούμε τώρα κάτι άλλο. 

Ας πούμε πως, αύριο το πρωί δια μαγείας η κρίση παύει να υπάρχει, οι περίφημοι «εκπρόσωποι των δανειστών» αποσύρονται και μεταθέτουν για το μακρυνό μέλλον την εξώφληση των υποχρεώσεών μας. 
Τί θα γίνει νομίζετε; 

Θα ξανανιώσουμε ποτέ Ευρωπαίοι; Αφού τώρα όμως έχουμε δει τα δόντια τους και μας είπαν χωρίς προσχήματα τί πραγματικά σκέφτονται για μας πίσω από τα ωραία χαμόγελά τους!
Αφού διαπιστώσαμε πόσο φίλοι μας ήταν όλοι. 
Και μην ακούσω κανέναν να πει την μπαρούφα για τα κινήματα υποστήριξης του ελληνικού λαού. 
Για μιλήστε με κάποιον έλληνα του εξωτερικού να σας πει πόσο καλά περνάει στις παρέες και στις συναναστροφές όταν οι "ευρωπαίοι" καταλαβαίνουν πως έχουν έναν έλληνα στις παρέες τους...

Το πόση χολή βγήκε απέναντι στην Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη δεν περιγράφεται. 
Πώς λοιπόν, θα νιώσουμε ξανά πολίτες της Ευρώπης; 
Και το ερώτημα είναι, ΝΙΩΣΑΜΕ ΠΟΤΕ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ή στο μυαλό μας είχαμε πάντα μια στρεβλή εικόνα για κάτι που ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ;

Έτσι απλά λοιπόν, τελειώνει η Ευρώπη.

Η Αμερική, όπως για παράδειγμα, με τον πόλεμο της Τσετσενίας έβαλε χέρι στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, έστω και από την απλή, ειλικρινή κακιά χαρά που προκύπτει από μόνη της όταν διαπιστώνεις πως, ναι, μπορείς να πονέσεις τον παλιό σου εχθρό, έτσι ακριβώς έβαλε και το χεράκι της να πονέσει την Ευρώπη. 

Την Ευρώπη, που ποτέ δεν έπαψε να θέλει να την παίρνουν και ΄κείνην στα σοβαρά και ένιωθε σαν ο μικρός αδερφός στον καυγά που έμπλεξε ο μεγάλος και τρέχει να κάνει πως δέρνει περισσότερο από 'κείνον. 
Σκατά λοιπόν. 

Το ΕΥΡΩ είναι θέμα ωρών. Οικονομικών ωρών, εννοώ. 
Η δραχμή και όλα τα εθνικά νομίσματα, καλώς ή κακώς, είναι προ των πυλών και το ΕΥΡΩ θα είναι ένα νόμισμα διακοπών και ταξιδίων.

Δεν μπορεί και δεν θα ξαναείναι μετά από αυτό η Ευρώπη ίδια με πριν, όχι γιατί το αποφάσισε η ίδια, αλλά γιατί αποφάσισε να την διαλύσει η Αμερική. 

Και θα πρέπει να βάλουμε βαθειά στο μυαλό μας πως ποτέ η Ευρώπη δεν μας είχε δεχτεί σαν ισότιμο μέλος στους κόλπους της. 
Δεν πάψαμε ποτέ να είμαστε ο παρείσακτος μαθητής από το Αιγάλεω, που με τα λεφτά του φοιτά σε σχολείο των βορείων προαστείων. 
Και που στην πρώτη ευκαιρία, του πετάνε στα μούτρα την πατσαβούρα της κοινωνικής απόστασής του. 
 
Καληνύχτα.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ SALENTO

Λοιπόν, ταξιδευτής λαός οι Έλληνες, τί στην ευχή τούς έπιανε και τρώγονταν με τα ρούχα τους, δεν άντεχαν ο ένας τον άλλον, έβλεπαν τη θάλασσα και τους έπιανε λύσσα, δεν τους έφτανε ο ορίζοντας και θέλαν να πάνε ως την άκρη του, δεν ξέρω τί ήταν αυτό που τους έσπρωχνε να αφήσουν τα χώματά τους και να πάνε πέρα, όσο να βρουν μιάν άλλη στεριά να τηνε κάνουν δική τους, μα η αλήθεια είναι πως έσπειραν όπου βρήκαν ήλιο, ή μάλλον Ήλιο, και Φώς.

Εδώ παραδίπλα λοιπόν, στην χερσόνησο που ονομαζόταν Μεσσαπία (με πορτοκαλί στον χάρτη), οι Έλληνες έφτασαν τον 8ο αιώνα π.Χ.και άρχισαν να χτίζουν τις αποικίες τους.

Λέγεται ότι, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις, ο Τάραντας, χτίστηκε από Σπαρτιάτες φυγάδες.
Η χερσόνησος σήμερα ονομάζεται Salento και εκεί είναι, που ακόμη και σήμερα μιλιούνται τα Γραικάνικα, μια διάλεκτος της ελληνικής γλώσσας.
Απ' το Salento λοιπόν, είναι και η μουσική των ALLABUA...

...ενός συγκροτήματος που δεν έχει κανέναν ηλεκτρικό ήχο και βασίζεται αποκλειστικά σε παραδοσιακά, και όχι μόνον, όργανα.
Όποιος θέλει λοιπόν, ας πατήσει παρακάτω να ακούσει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια τους, το LUCERNARU, λέξη που μάλλον ερμηνεύεται σαν "Αυτός που κουβαλάει την λάμπα"

Οι ALLABUA είναι μάλλον περήφανοι για τις ελληνικές τους ρίζες, όπως φαίνεται και στο εξώφυλλο ενός δίσκου τους.

Σε όποιον άρεσε το πρώτο τραγούδι, μπορεί να πατήσει εδώ και ν' ακούσει άλλο ένα χαρακτηριστικό, τον "Θόρυβο τής θάλασσας", που αφηγείται τον έρωτα ενός στρατιώτη για την κόρη του βασιλιά. Στενάχωρο τραγούδι, αλλά, πανέμορφο.

 

Λοιπόν, για φανταστείτε, να είναι καλοκαίρι και να είσαι στα Λουτρά ή στο θεατράκι στα Κελλιά ή στη Βωλάξ, και να γίνει ένας χορός, μα τί χορός..!

Δε ρίχνει κανείς την ιδέα στους υπευθύνους του Δήμου Τήνου..;

ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΕΣ ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ

Περνάει το μάτι καμμιά φορά από πάνω τους στο πήγαιν' έλα της διαδρομής. Συνήθως, ψάχνεις να δεις από πού τα ανέβασαν στο τελευταίο πάρκινγκ τους.

Είναι δεδομένα, άρα απαρατήρητα, περίπου αόρατα. Άμα σε ρωτήσει κανείς "Τί βλέπεις άμα περνάς απ΄τα Ρέντια;" δύσκολα θα σκεφτείς ν' απαντήσεις πως βλέπεις παρατημένο το αυτοκίνητο του Τάδε...

Σαπίζουν στην άκρη του δρόμου με απίστευτα αργό ρυθμό, τόσο που όταν τα προσέξεις, δεν είσαι σίγουρος αν αφέθηκαν εκεί σκουριασμένα και με σπασμένα τζάμια ή αν ο καιρός προκάλεσε σιγά σιγά την φθορά 

 
Δεν είναι στολίδια του τόπου, μα ο χρόνος που έχει περάσει, θαρρείς και τάχει κάνει ένα με το περιβάλλον. 

Απέχουν πολύ από το να τα πεις σκουπίδια, μα τελικά, σκουπίδια είναι, όσο κι' αν δε σου κάνει καρδιά να το παραδεχτείς.

Κι' όμως, για τους παληότερους από εμάς το κάθε ένα από αυτά είναι αναγνωρίσιμο, έχει ένα παρελθόν που το ξέρουμε καλά, βλέποντάς τα είμαι σίγουρος πως στ' αυτιά μας ακούγεται καθαρά ο χαρακτηριστικός ήχος της μηχανής τού καθενός.

Πολλά από αυτά μάλιστα, ήτανε θρύλοι στα νιάτα τους. Η πρώτη "μηχανή" που ήρθε στα Κελλιά, για παράδειγμα...

Με άλλα πάλι, πιθανόν νάχουμε κάνει και μια βόλτα στα δικά μας νιάτα.

Και πάντα έχεις μιάν εντύπωση πως, όσο μαύρα κι΄αν είναι τα χάλια τους, κάπως θα τα συμμαζέψει κάποιος και θα ξανακυλίσουν στην άσφαλτο...

Ή πως θα τα δεις φορτωμένα να τραβάνε την ανηφόρα στην Παληόμαντρα για πίσω...

 

ΧΕΣΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΟΥΣ...

Στέκομαι στην ουρά νοσοκομείου για μια απλή εξέταση.

"Έτος γεννήσεως;" ρωτάει ο υπάλληλος πίσω απ΄το τζάμι.

"Χίλια εννεακόσια δέκα επτά!" απαντάει.

Δυσκολεύομαι να κάνω τον υπολογισμό. 

Να χέσω το excel… 

Ενενηνταπόσα..;

Όταν λοιπόν το '22 πάτησαν οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη στον Πειραιά, αυτός που περιμένει εμπρός μου, στην ίδια ουρά με εμένα, έτρεχε στους δρόμους με μια φέτα ψωμί στο χέρι κι΄έβλεπε την Ελλάδα ν’ αλλάζει, πεντάχρονο παιδάκι τότε, δίχως να συνειδητοποιεί την ιστορία, που μέσα της ζούσε.

"Σας είπαν πόσο κάνει; Είναι σαράντα δύο ΕΥΡΩ" του λέει ευγενικά ο υπάλληλος.

"Μπααα... Μου είπαν μόνο, κράτα και κανένα πενηντάρι απάνω σου!" γυρνάει και με κυττάει γελαστός: "Άμα δε γελάσουμε και λίγο δεν γίνεται τίποτε..!"

 

Χαμογελάω ηλίθια... 

Τί να πω που να μην ακουστεί κολοσσιαία βλακεία... 

Πως έχω λίγο πάνω απ΄τα μισά του και νιώθω τελειωμένος κάθε φορά που κάπου σκουντουφλάνε τα πράγματα..;

Εκεί γύρω στα δεκαεννιά του κι’ ενώ το ημερολόγιο γράφει 1936, βλέπει τους μελανοχίτωνες του Μεταξά να γυρνάνε στους δρόμους. Τί τρέχει..;

Η πρώτη δικτατορία της ζωής του. Να την είχε γλυτώσει άραγε...

"Κρατείστε την απόδειξη και αν ο γιατρός του ΙΚΑ δεχτεί να σας το συνταγογραφήσει θα μου φέρετε πίσω το κουτάκι του φαρμάκου και θα σας δώσουμε τα λεφτά"

"Α! το κουτάκι. Μάλιστα. Να περιμένω εδώ; "

"Περιμένετε, θα σας φωνάξει η νοσοκόμα"

Τέσσερα χρόνια μετά το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου, αυτός που κάθεται απέναντί μου, στα εικοσιτρία του, ζαλώνεται το γυλιό και χαιρετάει απ΄το τρένο φορώντας ένα από ‘κεινα τα χαμόγελα που βλέπουμε σήμερα στις επετείους να μας κυττάνε όλο ζωή μέσα από φωτογραφίες και τραβάει για το μέτωπο.

Κρατάει το βιβλιάριο του ΙΚΑ μέσα σ' ένα χαρτόνι, σε μια πλαστική τσάντα από το φαρμακείο της γειτονιάς.

 Σακκάκι, ζακέτα, γιλέκο, πουκάμισο και γραββάτα. 

Κρύο σήμερα. Ψιλόβροχο. Ανάμεσα στα δάχτυλα το εισιτήριο της επιστροφής με το λεωφορείο.

Η ιστορία προχωράει ασταμάτητη. 

Στο επόμενο κεφάλαιο, στα τριανταδύο του, βλέπει να καταλαγιάζει ο καπνός του εμφυλίου και η χώρα του, κομματιασμένη και μοιρασμένη σε στρατόπεδα, τραβάει την τραγική της μοίρα τού προαποφασισμένου διαρκούς διχασμού, που θα την ακολουθεί για πάντα.

«Ο Κος Παυλίδης..;» 
«Μάλιστα!» σηκώνεται. 

Με χαιρετάει μ’ ένα νεύμα. Χαμογελαστός, μόνος του ακολουθεί τη νοσοκόμα στον λαβύρινθο των ιατρείων.

Στα πενήντα του, ζει την δεύτερη δικτατορία της ζωής του. 

Οι συνταγματαρχαίοι του '67 παίρνουν παραμάζωμα ό,τι έχει απομείνει μέσα σε μια Ελλάδα που την τραβάνε σαν τα σκυλιά ο ένας και ο άλλος να την κάνουν κατά τα μέτρα που τους έχουν βάλει οι απ΄έξω. 

Τα υπόλοιπα περνάνε σαν σε όνειρο. 

 

Στα ενενήντα έξι του, διαβάτης και ταυτόχρονα κομμάτι της Νεώτερης Ιστορίας του Έθνους του, αντιμετωπίζει την απάθεια του κράτους, συνεχίζει με όσο στήθος χρειάζεται για να τιμήσει τον εαυτό του τον ίδιο και τον δρόμο που έχει κάνει μέχρις εδώ. 

Άνισα μεγέθη εγώ κι΄αυτός, ο ένας να διαβάζει όσα ο άλλος έχει ζήσει, χάσμα γενεών αγεφύρωτο η αντίληψη των πραγμάτων αναμεταξύ μας, ακαταλαβίστικη η ασυνέχεια στην σκέψη εκεινού με τη δική μου, ενώ θάπρεπε το βίωμά του νάχει γίνει αίμα μου.

Βγαίνω, τον ξεχνάω.

ΒΟΥΡ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ !!!

Να λοιπόν, γιατί πάμε βουρ για εκλογές:

Ο Αντωνάκης ο Σαμαράς αποφασίστηκε να είναι ο συνεχιστής του έργου των δανειστών μας για τα επόμενα χρόνια. 
Μια χαρά τους πέφτει η τρικομματική κυβέρνηση και κυρίως, δεν υπάρχουν διέξοδοι ψήφου σε άλλα κόμματ, και αυτές που υπάρχουν τις αποδομούν συστηματικά.

Τί εννοώ. 

Θεωρώ ότι, ο Αλεξάκης ο Τσίπρας πήρε σαφές μήνυμα: 
"Πέταξε απ΄το κόμμα όλα τα αναρχο-αυτονομο-αριστερο-φέρνοντα και τότε θάχεις τη ευακιρία να καθίσεις και συ τον πισινό σου στον πρωθυπουργικό θώκο. Αλλιώς, κυβέρνηση με όλους αυτούς μέσα δεν θα δεις ούτε σε πενήντα χρόνια." 

"Και πού θα βρώ να μαζέψω ψηφαλάκια;"

Απλό: θα δεχτείς στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ τους ξεκρέμαστους του ΠΑΣΟΚ, όλους αυτούς δηλαδή, που θέλουν να ψηφίσουν κάτι, χωρίς αυτό νάναι συνεργαζόμενο με την επάρατη. 

Στο μεταξύ, για να σιγουρέψουμε πως ο κυρ-Αντώνης θα πάρει προβάδισμα, να, δώσε και μια παραδοχή από το ΔΝΤ για λάθος υπολογισμό του τάδε ακαταλαβίστικου συντελεστή και δώστου πάτημα να διεκδικήσει υποχώρηση σε ορισμένες αντιλαϊκές πολιτικές. 
Άσε τον Στουρνάρα να λέει ό,τι θέλει...

Δεν υπάρχει λάθος που να το κάνανε και να μην το ξέρουν, μη ξεγελιέστε. 
Όλα είναι μοχλοί άσκησης πίεσης και βαλβίδες εκτόνωσης. 

Νάτος λοιπόν, ο Σαμαράς να βγαίνει καταλληλότερος για πρωθυπουργός αυξάνοντας την διαφορά του από τον Αλέξη (που κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να βάλει σε παρατεταμένες σκέψεις τους ψηφοφόρους του) και μάλιστα σημαντικά. 
Δεν είναι δυνατόν να ελέγξει τον κάθε ένα που ανήκει στο κόμμα του για να μην απολάει ό,τι τούρχεται στο μυαλό σε σχέση με Σκόπια, μειονότητες, εκκλησίες και μισθούς και ό,τι βρουν μπροστά τους που αισθάνονται αρμόδιοι να σχολιάσουν, ανεξαρτήτως επιπτώσεων στην κρισιμότητα των στιγμών για το κόμμα τους. Απλώς, βρήκανε βήμα και αγορεύουν ξεχνώντας πως το κάθε πράγμα έχει και την ορθή χρονική στιγμή.

Τώρα είναι ευκαιρία, σου λένε, να δώσουμε μια και να στείλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στα προηγούμενα ποσοστά του, να καθαρίσει το τοπίο για τους επόμενους αρκετούς μήνες. 

Και τα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ που θα ξεκολλήσουν από πάνω του θα φτιάξουν ένα ανάλογο ακροαριστερό κόμμα που θα στέκει σαν αντίποδας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. 
Καλό είναι αυτό, να τρώγονται μεταξύ τους και να αλληλοεξουδετερώνονται χωρίς θέσεις επί της ουσίας και χωρίς περαιτέρω απώλειες και διαρροές. 

Όσο για τον Βενιζέλο η εντολή νομίζω είναι σαφής. 
Μούγκα για να μην δικαστείς και συ.  
Θα μείνεις χωρίς κόμμα , αλλά δεν θα δικαστείς.  
Όσο για τους άλλους, Παπακωνσταντίνου και λοιπούς αποδιοπομπαίους φλούφληδες, η λίστα ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΆ ήρθε στην κατάλληλη ώρα για να αποδείξει το αδέκαστο του Σαμαρά.

Θα τους τσιγαρίσει κανονικά και θα πάρει κι΄ άλλο πάνω του. 

Ο πως-τον-λένε-Κουβέλης θα κάτσει σε μια γωνιά ήσυχος-ήσυχος και θα συνεχίσει να αρθρώνει χωρίς να μιλάει, σταθερός στην συστηματική αποβλάκωση των ψηφοφόρων του.
 
Όσο για τα κεφάλαια και την ανάπτυξη; 

Αυτά θα έρθουν πλέον μέσω επενδύσεων  (ξεπουλημάτων) και όχι μέσω τραπεζών οι οποίες πλέον έχουν χάσει κάθε έλεγχο των πιονιών τους (πελάτες). 
Για τις επενδύσεις θα είμαστε ευγνώμονες και, μετά τις χλιαρές αντιδράσεις, θα σπεύσουμε να χωθούμε σα καμμιά δουλίτσα με όσα-όσα.

Όσο για τις τράπεζες (δημιουργοί της κρίσης), σαν αυθεντικά παράσιτα του κοινωνικού βίου, θα εμφανιστούν στο προσκήνιο μόλις αρχίσουμε να ξανάχουμε έστω και λίγα φραγκάκια στις τσέπες μας και θα θέλουμε να πάρουμε πίσω τα χρόνια τα χαμένα.