ΕΝΑΣ ΛΟΦΟΣ, ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ !

Πόσους λόφους δηλαδή έχει αυτή η ρημάδα η Αθήνα... 

Πόσους «πνεύμονες πρασίνου» για να το πω δημοσιογραφικά... 

Νάχει έξι, επτά, ε, δεν έχει παραπάνω. 

Ε, αυτός που είναι απέναντι από την Ακρόπολη, είναι φτυστός η Ελλάδα!

Τον κάναμε, οι πολιτικαραίοι και το χριστεπώνυμο πλήθος, εμείς δηλαδή, σαν τα μούτρα μας και μάλιστα , με απίστευτη ακρίβεια. 

Ο λόφος ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ μιλάει: 

"Εικόνα σου είμαι Ελλάδα και σου μοιάζω".

Από μακρυά δείχνει σαν μια πανέμορφη, μικρή κοιλάδα. 

 

Αν έρθεις όμως λίγο κοντά θα δεις τα μπάζα να φυτρώνουν σαν σύγχρονα μνημεία του πολιτισμού μας εκεί που δεν τα φαντάζεσαι. 

Θα πέσει το μάτι σου στις σιδεροκολώνες που στέκουν ανόητα, με σπασμένες λάμπες και θα πεις, 

"Μα ποιός μπορεί να θέλησε να το κάνει αυτό, τί σκέφτηκε πως εξυπηρετούσε μια τέτοια πράξη..;"

Θα δεις μερικές από τις λάμπες μπλεγμένες με τα κλαδιά των δέντρων και θα πεις, 

"Ας βάλει ο Θεός το χέρι του να μην έρθει σε κανέναν δημοτικό υπάλληλο να σηκώσει τον διακόπτη για να φωταγωγίσει τον λόφο..."

Θα δεις σκουπίδια στην πιό απρόσμενη γωνιά και θα σκεφτείς, 

"Μα καλά, ποιός το στούμπωσε εκεί, ποιός βολεύτηκε με αυτόν τον τρόπο..;"

Και παρακάτω θα πεις,  

"Μπράβο, ρε Δήμαρχε! Τ' αξίζεις τα λεφτά σου!"

 

 Θα δείς ίχνη από φωτιά στη μέση του λόφου και θα απορήσεις: "Μα καλά δεν σκέφτηκαν τί είδους συνέπειες μπορούσε νάχει κάτι τέτοιο..;"

Θα δεις απομεινάρια από δημιουργίες εργολάβων, αυτόματα ποτίσματα με λάστιχα στη μέση του λόφου και θα πεις, 

"Μα καλά, δεν σκέφτηκαν πως δεν είναι δυνατόν να αντέξει κάτι τέτοιο στον χρόνο; πόσα έφαγε αυτός που το έφτιαξε και πόσα εκείνος που το ανέθεσε.."

Θα περπατάς μέσα σε πράσινο χαλί και θα σκοντάφτεις σε ύπουλες παγίδες...

 

Θα δείς αυθαίρετα, ναι, εδώ, στη μέση του λόφου, δύο λεπτά μόλις από τον κοντυνότερο δρόμο...

Θα δείς λάφυρα από λεηλατημένους τουρίστες τρία στενά παρακάτω στην Πλάκα και θα πεις,  

"Το κράτος δεν υποτίθεται πως θάπρεπε να μας προστατεύει..;"

Θα δείς βρύσες χωρίς νερό να σε στέλνουν στο πλησιέστερο περίπτερο για το πολυτιμότερο αγαθό και θα πεις 

"Πάει, όλα έγιναν εμπόρευμα..."

Θα δείς ίχνη από ρόδες μηχανών μές τη μέση του λόφου, που θα τα περάσεις για μονοπατάκι και θα πείς, "Μα καλά, κι΄εδώ..;"

"

Θα δεις βαμμένα με σπρέυ βράχια και θρυμματισμένα μπουκάλια μπύρας τριάντα μέτρα πιό κάτω και θα πεις,  

"Πώς διάολο το γλέντι του ενός γίνεται απειλή για έναν άλλον..;"

Θα δείς έργα "πολιτισμού" (υπαίθρια μπιενάλλε μοντέρνας γλυπτικής...) σε σημεία που μόνο άρρωστος στην ψυχή θα έστεργε να φυτέψει και θα πεις, 

"Μα ποιός Ηρόστρατος σκέφτηκε να χαραμίσει τόση φύση για να βγεί σαν φελλός στην επιφάνεια..;"

Και στο τέλος θα πεις,

"Ο κόσμος όλος, μια γωνιά",

ή, "Η Σήμερον ως Αύριον και ως Χθες"

Μετά, θα γυρίσεις στον καναπέ ασφαλείας και θα σούχει μείνει μια λερωμένη εικόνα από κάτι που κάποτε ήταν όμορφο...

Τέλος, να μην ξεχάσω να σου πω και τούτο: 

Ο λόφος είχε σχεδιαστεί για να απομονωθεί με κάγκελα, να μπουν εκδοτήρια εισιτηρίων και να κοστίζει δώδεκα ευρώ η είσοδος για τρεις μέρες στον ενοποιημένο αρχαιολογικό χώρο που θα φτιαχνόταν!

Να σου θυμίσω (και να ερμηνεύσω έτσι με απλό τρόπο πώς μας βλέπουν οι άρχοντές μας) ποιός ήταν ο υπουργός πολιτισμού που θέλησε να ξηλώσει τα πλακόστρωτα του Πικιώνη για να τσιμεντάρει τα μονοπάτια, να στήσει έκθεση μοντέρνας γλυπτικής στο νταμάρι του Φιλοπάππου και να μας βάλει να πληρώνουμε για να πάμε βόλτα το παιδί μας..; 

Ο Βενιζέλος... Μια από τις ύαινες της ζωής μας, που στην συνέχεια φέρθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όχι σ’ έναν λόφο μα σ΄ολόκληρη χώρα.

Ένας λόφος, μια Ελλάδα... 

Και γι' αυτούς, και για εμάς...

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΙΟΣ..;

Μιάς και η προηγούμενη ανάρτηση είχε σχέση με παιχνίδι, λέω σήμερα να πάμε να γνωρίσουμε έναν αρχαίο θεό, τον Διόνυσο. 

Αυτόν, που δεν ήταν ούτε παιδί μα ούτε και άντρας, αλλά, ήταν πάντα έφηβος, οι πρόγονοί μας συνήθιζαν να τον απεικονίζουν να κάθεται στα δεξιά του πατέρα του στα Ολύμπια Δώματα (κάτι σας θυμίζει...). 
Βλέπετε, είχε γεννηθεί από τον μηρό του πατέρα του, του Δία...

...κρυφά από την επίσημη σύζυγό του την Ήρα και ήταν καρπός της σχέσης του Δία με την Σεμέλη. 

Τί σχέση έχει τώρα ο Διόνυσος με το παιχνίδι..; 

Είναι ο κατεργάρης θεός, που τού αρέσουν τα παιχνίδια και βρίσκεται παρών σε όλες τις αρχαίες μυθολογίες. Αντιπροσωπεύει το «το πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού».

Ο Διόνυσος, λοιπόν, είχε έναν γιό, που τον έλεγαν Στάφυλο...

...κι' αυτός έκανε μια κόρη, την Ροιώ. 

Η Ροιώ με τον Απόλλωνα έκανε με τη σειρά της έναν γιό, τον Άνιο. 
Αυτός, λοιπόν, μεγάλωσε στο ιερό νησί που βρίσκεται απέναντί μας, στην Δήλο. 

Μα δεν ήταν γέννημα θρέμμα Κυκλαδίτης. 

Ο Στάφυλος, νομίζοντας πως ο μικρός ήταν παιδί κάποιου άνομου έρωτα της κόρης του, θύμωσε μαζί της, την έβαλε σε μια λάρνακα και την άφησε στην θάλασσα (κι' αυτό κάτι σας θυμίζει...).

Η λάρνακα, λοιπόν, μετά από μεγάλη ταλαιπωρία, ξεβράστηκε στην Δήλο και εκεί η Ροιώ γέννησε τον Άνιο που, μετά από χρόνια, έγινε βασιλιάς της και μεγάλος μάντης στο ιερό του Απόλλωνα.

Η τύχη τόφερε και κάποιοι πειρατές που πέρναγαν απ΄το νησί έφεραν μαζί τους μια κοπέλα που είχαν κλέψει από την Θράκη. 

Ζήτησαν από τον Άνιο λοιπόν, να την ανταλλάξουν με ένα άλογο, εκείνος δέχτηκε και βρέθηκε η Δωρίππη (αυτό ήταν το όνομα της κοπέλας και στο δεύτερο συνθετικό τού ονόματός της κρύβει αυτήν ακριβώς την ανταλλαγή) βασίλισσα στην Δήλο.

Μαζί έκαναν τρεις κόρες, που άκουγαν στα ονόματα Οινώ, Σπερμώ και Ελαϊς. 

Σε αυτές, ο παππούς τους ο Διόνυσος χάρισε κάποιες μαγικές ιδιότητες, στην Οινώ να παράγει από την γη οίνο, στην Σπερμώ καρπούς και στην Ελαϊδα λάδι. 

Αυτές λοιπόν, ήταν οι Οινότροπες κόρες τής αρχαιότητας που κατάφεραν κι’ έφτασαν μέχρις εμάς, ακόμη και σαν ονομασίες ελληνικών εταιρειών. 

Την Οινώ μην την μπερδεύετε με την Ινώ, που την θυμόμαστε και αυτή από ετικέττα ελληνικών κρασιών. 

Εκείνη ήταν αδελφή της μάνας του Διόνυσου και μάλλον, κακιά γυναίκα που είχε και κακό τέλος. 

Έπεσε στην θάλασσα και πνίγηκε, σε αντίθεση με την δισέγγονη της Σεμέλης που σώθηκε και γέννησε τον Άνιο. 

Αυτά, γύρω από μια σχετικά άγνωστη ιστορία της γειτονικής μας Δήλου.

ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ;;;

Σήμερα θα παίξουμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. 
Στα σβέλτα, λοιπόν, ανοίγω το ταμπλώ και μοιράζω κάρτες. 
Ένας από εμάς θα κάνει τον πρόεδρο του κράτους...

...και οι υπόλοιποι θα κατέχουμε διάφορα αξιώματα: υπουργός εσωτερικών, υπουργός στρατιωτικών, υπουργός εσωτερικής ασφαλείας κ.λπ.

Ο πρόεδρος του κράτους, λοιπόν, παίρνει στην αρχή του παιχνιδιού μια οικονομική βοήθεια...

...από την οποία κρατάει για πάρτη του ένα ποσό και την υπόλοιπη την διανέμει στους άλλους παίκτες, αναλόγως της δύναμης που έχει ο καθένας στα χέρια του! (Όχι, ο εκδότης του παιχνιδιού, δεν είναι το ελληνικό κράτος. Παραδόξως είναι η West End Games)

Η όλη διαδικασία είναι απολύτως ξεδιάντροπη και γίνεται χωρίς κανένα πρόσχημα.  
"Σου δίνω λεφτά για να με στηρίζεις!" (βρε, τί μου θυμίζει...) 
Ξέχασα να σας πω, ότι τα χρήματα του παιχνιδιού ο κάθε παίκτης τα βάζει στην τσέπη του κυριολεκτικά, δεδομένου ότι, η τσέπη αντιστοιχεί σε τράπεζες του εξωτερικού και θεωρούνται χρήματα που ο παίκτης δεν μπορεί πλέον να χάσει, ακόμη και αν βγει από το παιχνίδι! (βρε τί μου θυμίζει, τί μου θυμίζει...)

Στην συνέχεια, κάθε παίκτης προσπαθεί να εξοντώσει όποιον από τους υπολοίπους του στέκεται εμπόδιο! (Ε, άει στην ευχή! Αυτό σίγουρα κάτι μου θυμίζει...) 

Όταν ο πρόεδρος σταματήσει να δίνει στους παίκτες τα ποσά που απαιτούν, αυτοί κινούνται για να τον ανατρέψουν. Αυτονόητο. Έλα μου όμως, που μερικοί παίκτες χειρίζονται πιόνια εργατών...(!!!)

και πιόνια εξαγριωμένων φοιτητών...

...και ομάδες ατόμων που κάνουν διαδηλώσεις σε στήριξη των απεργών...
 






 ...οπότε, αναγκαστικά επεμβαίνει η αστυνομία και ανοίγει μερικά κεφάλια...

Οι κινήσεις αυτές βέβαια, έχουν σαν αποτέλεσμα την ανταμοιβή των πανεπιστημιακών με απαραίτητες ψήφους για την διατήρηση των θέσεών τους....

...αλλά και την ισχυροποίηση της επιρροής αυτωνών που χειρίζονται τα εργατικά συνδικάτα! (λοιπόν, τώρα κάπου αρχινάει και πάει το μυαλό μου...)

 Η αντιπολίτευση από την άλλη, έχει στα χέρια της ορισμένους επαγγελματίες επαναστάτες...

...για να ανταπεξέλθει στις κινήσεις των άλλων (Σώωωωπα!)
Αλλά, και οι αναρχικοί και οι τρομοκρατικές ενέργειες, δεν είναι ανεξέλεγκτες, αλλά...

...βρίσκονται στα χέρια κάποιου παίκτη κι' εκείνος, τις χρησιμοποιεί όποτε νομίζει για να γυρίσει το παιχνίδι (Ε. άει στην ευχή για δεύτερη φορά! Πού το σκέφτηκαν αυτό...). 
Πολλές τρομοκρατικές ενέργειες τις χρησιμοποιεί ο ίδιος ο παίκτης ενάντια του οποίου στρέφεται η ενέργεια που κάνει, και αυτό γίνεται με σκοπό να ξεκινήσουν φασαρίες! (Πρόστυχοι σχεδιαστές παιχνιδιών! Τί πάνε και σκέφτονται...)

Ο Μάρτης όμως δεν μπορεί να λείπει από την Σαρακοστή. Νάσου, λοιπόν και οι τραπεζίτες...

 ...που και αυτοί ελέγχονται και με την σειρά τους επηρρεάζουν. (στο παιχνίδι γίνεται όλο αυτό και μη κάνετε παραλληλισμούς...) Και όταν τα χρήματα δεν φτάνουν για όλους, τσούπ! σκάνε στη μέση και οι μαυραγορίτες! (σαν τώρα που το λέμε, να πήρε το μάτι μου κάτι μαγαζάκια που γράφουν απ' όξω "ΑΓΟΡΑ ΧΡΥΣΟΥ"...)

Για να μην απορείτε, ναι, στο παιχνίδι υπάρχει και το ανάλογο μιάς Χρυσής Αυγής...

Ο κυνισμός του παιχνιδιού ξεκινάει από τους κανόνες:
 «Ο ευκολότερος τρόπος να μάθετε να παίζετε το παιχνίδι, είναι να σας τους μάθει κάποιος που το παίζει από καιρό!» (βρε, αυτό δεν είναι που λέμε οικογενειοκρατία...)

Δεν θα πιστέψετε τί όνομα έχει το παιχνίδι...
.................................................................

ΧΟΥΝΤΑ..!!!

 

ΣΗΜΕΊΩΣΗ 1: η ανάρτηση δεν έχει σκοπό να διαφημίσει ή να παροτρύνει σε αγορά του παιχνιδιού, το οποίο, αν δεν κάνω λάθος, έχει εξαντληθεί και δεν πουλιέται πλέον στην χώρα μας. Απλώς, αποσκοπεί στο να δείξει πόσο προβλέψιμοι είμαστε, πόσο εύκολα μας χρησιμοποιούν οι ταγοί μας για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους και πόσο απλά είναι, τελικώς, τα πράγματα. Εδώ και πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: ο πωλητής που μου είχε προτείνει το παιχνίδι με είχε προειδοποιήσει πως, αν παίξω με φίλους, θα πρέπει να είμαι έτοιμος για μεγάλους καβγάδες. Δεν τον πήρα στα σοβαρά. Κι’ έκανα τρείς εβδομάδες να μιλήσω με τον κολλητό μου...

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ

Στις κλειστές κοινωνίες οι σχέσεις είναι δύσκολες. 

«Άσχημο χωριό τα λίγα σπίτια...», 
όπως λέει και η μάνα μου. 

Όλοι ξέρουν όλους, τα καλά, τα κακά και τα κουσούρια τους, τί ψηφίζουν, τί τρώνε με ποιόν γλεντάνε, ποιόν δεν θέλουν να βλέπουν μπροστά τους και κυρίως ,ποιός έχει συμφέροντα με ποιόν. 

Τούτο το τελευταίο είναι που δομεί ανοιχτά κι΄απροκάλυπτα τις κλίκες που δυναστεύουν τον τόπο όλον. 

Κάποια στιγμή όλο αυτό καταλήγει ένα μόρφωμα, ένα πολυκέφαλο τέρας, ένας εκατόγχειρας που απειλεί τους γεννήτορές του τους ίδιους. 

Το χειρότερο είναι να το βλέπουμε να διαπράττεται και να μένουμε απαθείς, αγάλματα μέσα στο μάρμαρο των συμφερόντων και κυρίως, των φόβων μας.

«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει» γράφει ο Χατζιδάκης.

Και συνεχίζει:  

«Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;;;  
Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. 
Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά».

Εδώ σας θέλω! Βλέπετε, όλοι εμείς που ζούμε μέσα στην κοιλιά του τέρατος είμαστε τα παιδιά του, τα καμάρια του! Μα το τέρας δεν έχει θεό και μας τρώει κατά πώς βούλεται και εξυπηρετείται. 

Και διαλέγει με κριτήριο το ποιά παιδιά θα πρέπει να μείνουν για να βοηθούν να κρύβεται η ασχήμια του και να παρατείνεται η ύπαρξή του. 

Τα λειψά, τα παράταιρα, με τις μεγάλες μύτες και τα στραβά δόντια ή ακόμη καλύτερα, εκείνα που έχουν πολλές διαφωνίες και αντίθετες γνώμες, τα κατασπαράζει. 

Και τα υπόλοιπα παιδάκια, κάθονται ακίνητα και παρακολουθούν το παιδάκι να κατασπαράζεται. 

Άσε να ανησυχούν όσοι έχουν κάτι αλλοιώτικο, από σπυράκι στο κούτελο έως διαφορετική γνώμη.  

Και συνήθως η γνώμη είναι χειρότερη, γιατί κουβαλιέται γρήγορα κι’ ανέξοδα από στόμα σε στόμα και γουργουράει ιδέες. 

Συνήθως, η διαφορετικότητα έχει δύο ποδάρια: 

το ένα είναι το πώς είναι κάποιος φτιαγμένος, πώς είναι η κοψιά του, το παρουσιαστικό του δηλαδή, 

και το άλλο είναι η γνώμη, η άποψη που έχει για τα πράγματα. 

Ε, λοιπόν, σας πληροφορώ πως η διαφορετικότητα της όψης είναι μηδαμινή μπροστά στην διαφορετικότητα της γνώμης. Άμα ο άλλος συμφωνεί μαζί σου, δεν πα’ να μοιάζει με τον Κουασιμόδο, εσύ καλό θα τονε λογαριάζεις. Και αντιθέτως.

Έτσι, το τέρας ενοχλείται από ο,τιδήποτε τείνει να ανατρέψει την ισορροπία που έχει στήσει στην ανορθόδοξη τραμπάλα του που από τη μιά είναι εκείνο με μας στην κοιλιά του και απ΄την άλλη οι «αντιφρονούντες...» 

Την θυμάστε την λέξη άραγε, ή έχετε την εντύπωση πως ο φασισμός πέθανε; 

Όσο υπάρχουν μόνον δύο ισχυροί πόλοι σε μια κοινωνία, ο φασισμός θα κρύβεται στον ίσκιο τους (όποιος θέλει ας διαβάσει εδώ ένα κειμενάκι).

Ε, πατριώτες!  

«Ο καθένας έχει τον παράδεισο που του αξίζει» όπως έλεγε και ο Octavio Paz. 

Κυττάχτε γύρω σας και άμα ο τόπος σας δεν σας μοιάζει για παράδεισος, μην απορήσετε. 

Αυτός ο τόπος μάς αξίζει, αυτόν επιθυμήσαμε και αυτόν φτιάξαμε μέσα από τις επιλογές μας.  
Πίσω απο την ψήφο κρύβονται ανείπωτοι φασίστες και διαφεντεύουν το μέλλον μας!

Χτυπείστε την ελεύθερη έκφραση, λοιπόν! 

Βαράτε στο ψαχνό! 

Γιατί άλλωστε να πείτε όχι στο φίμωμα του ελεύθερου λόγου! 

Εξάλλου, θα υπάρχουν πάντα οι εφημερίδες που μέσα τους θα μπορεί να διαβάζει κανείς την αλήθεια που του ταιριάζει! 

Έτσι δεν διαλέγουμε εφημερίδα; 

Με βάση το ποιά κανακεύει το εγουλάκι μας και τις επιλογές μας, τις πεποιθήσεις και τα θέλω μας, έτσι δεν είναι;

«Η μοναξιά... Φοβούνται τη μοναξιά του "όχι"! Ξέρετε είναι πολύ εύκολο να πέσεις στο ποτάμι και, χωρίς να κάνεις τίποτε, να αφεθείς να παρασυρθείς από το ρεύμα! Είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς». Πάλι αυτός ο ενοχλητικός ο Παζ...

Σας προκαλώ σε ένα παιχνίδι σκέψης: 

Βάλτε με το μυαλό σας ένα νησί, ας πούμε την Τήνο, σε δύο εκδοχές, σε δύο παράλληλα σύμπαντα. 

Το ένα με όλες τις διαφορετικές φωνές, να σταματάνε το ξεπούλημα του τόπου, την αλλοτρίωση των ανθρώπων, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, με μέλλον που δεν έχει πατήσει στις στάχτες του παρελθόντος. 

 (η φωτογραφία είναι δανεική από το blog ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΤΗΝΟΣ)

Το άλλο θα κουβαλάει επάνω του όλα τα κουσούρια των πολιτικών, των τσιφλικάδων, των φεουδαρχών και των δραγουμάνων της κοινωνικής του ζωής. 

Ειλικρινά τώρα, ρε φιλαράκια! Απαντείστε από μέσα σας, μη σας ακούσει και κανείς: 

ΣΕ ΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΖΟΥΣΑΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΕ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΩΡΑ;;;

 

Να κλείσω με ένα ποίημα της Ελένης Βακαλό και να σας χαιρετήσω με τον τελευταίο στίχο του ποιήματος.

.........................

Θα σας πω πώς έγινε

Έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο

δρόμο του έναν χτυπημένο

Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε

Τόσο πολύ λυπήθηκε

που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά του να πλησιάσει για να σκύψει να

τον πιάσει,σκέφτηκε καλύτερα

Τι τα θες τι τα γυρεύεις

Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,

να ψυχοπονέσει τον καημένο

Και καλύτερα να πούμε

Ούτε πως τον έχω δει

Και επειδή φοβήθηκε

Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης,ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;

Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες

Άρχισε λοιπόν και κείνος

Από πάνω να χτυπά

Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας.

ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Ξαφνικά μας τελειώσαν οι Κακοί Ευρωπαίοι και τώρα πως θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να διακινούμε εικονικό χρήμα μέσα κι΄έξω, από τόνα ταμείο στο άλλο..; 

Άσε που βαρέθηκε κι’ ο Άδωνις να παίζει σε σικέ τηλεοπτικούς αγώνες με τον Αυτιά...
Το ΠΑΣΟΚ βολεύτηκε μια χαρά με το νέο, δοκιμασμένο και πιασάρικο ονοματάκι τού ΣΥΡΙΖΑ, θρονιάστηκε μιά χαρά στην Κουμουνδούρου και μάλιστα, σαν πιό έμπειρο στην καρεκλοκενταυρίαση, από ‘κει που ακροκαθότανε στον καναπέ...

...λίγο-λίγο βρήκε ευκαιρία να σούρει τον τετράπαχο πισινό του στο κέντρο του καναπέ, την ώρα που οι άλλοι έλειπαν σε καταμετρήσεις σκουπόξυλων, αντιασφυξιογόνων μασκών και άλλων ανακυκλώσιμων υλικών που είχαν στα σπίτια τους. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ απ΄τη μεριά του, προσπαθεί να αποβάλλει τους επήλυδες με έμμεσο τρόπο. Σπάει το καλό σερβίτσιο σαν κακομαθημένο κωλόπαιδο για να τους θυμώσει και να φύγουν από μόνοι τους, σαν παρεξηγημένη γεροντοκόρη θειά σε οικογενειακή συνεστίαση...

Ο Σαμαράς θυμήθηκε πως ο λαός θέλει Άρτο και Θεάματα. 
Σε περιπτώσεις ένδειας δώσε το ένα μόνο. Ή μόνο Άρτο ή μόνο Θεάματα. Έχεις Άρτο; Δεν έχεις. Άρα, τί θα δώσεις, μικρέ Αντωνάκη; Θεάματα!!!
Μπράβο! Ρίξε στην αρένα φοροφυγάδες, εμπόρους ναρκωτικών, ληστές και μπουκαδόρους, και κυρίως, κάψε και τρεις-τέσσερεις από το κόμμα για να μπορείς να το παίξεις Αδιάφθορος Κέβιν Κόστνερ (άσε την καραμπίνα, θα σε πειράξει ο καπνός στα μάτια).

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έγιναν τόσο ανεξάρτητοι, που ο καθένας παίζει για πάρτη του πλέον.

Όσο για τα άλλα τα μαυράδια με τα χνουδωτά κεφαλάκια, άστα, θα πέσουν μόνα τους. Πόσα κοινωνικά παντοπωλεία θα στήσουν άμα οι κάμερες δεν είναι εκεί; Πόσες γιαγιάδες θα βοηθήσουν να περάσουν διαγωνίως την πλατεία Βικτωρίας χωρίς πρόβλημα, παρεκτός των περιστερόσκατων; 

Α! Να μην ξεχάσω! Άμα περάσεις κι’ από Κόμμα μεριά, πές τους πως δυστυχώς ο λαός ακόμη δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τους αγώνες τους, άρα, δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουν κάτι. Αφού σαράντα χρόνια με την ίδια διαλεκτική (από Πανεπιστήμιο μέχρι καφενεία και πλατείες) δεν τους καταλαβαίνουν, δεν προβλέπεται να αλλάξει τώρα, ξαφνικά, από μόνο του. Άρα, ας ησυχάσουν, δεν φταίνε αυτοί για τίποτε, φταίει ο Μάρξ που δεν έγραψε το «Κεφάλαιο» σε περίληψη μπροσούρας εκλογών.

Και στο μεταξύ, ο Χρόνος ο Αδυσώπητος περνάει... 
Το 2012 άφησε πίσω του μια τεράστια μελαγχοκηλίδα που μέσα της κολυμπάμε όλοι μας, όπου κι’ αν είμαστε, ό,τι κι΄ αν κάνουμε. Οι ψυχές μας λερώθηκαν και μαύρισαν, τα κεφάλια έσκυψαν θέλοντας και μή, ο ορίζοντας εμπρός μας μαύρισε κι΄αυτός. 

Αλλοίμονο στα παιδιά που ενηλικιώνονται μέσα στην κατήφεια και την βρωμιά που απλώθηκε γύρω μας και πασχίζουν να νιώσουν ζωντανά. Οι πολιτικοί, στο μεταξύ, είναι στην ακτή και μας δίνουν οδηγίες επιβίωσης εκ του ασφαλούς, μην έχοντας χρειαστεί ποτέ να κολυμπήσουν οι ίδιοι μέσα στα σκατά που ρίξαν εμάς. 
 

Το ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ είναι εδώ και τρέχει:

...Είναι πρώτ’ απ’ όλα, η απουσία ενός Ηγέτη που θα μπει μπροστά να μας ενώσει. 
...Είναι οι διαρκείς τύψεις μας για πράγματα που μας κάνανε να πιστεύουμε πως φταίμε. 
...Είναι τα Κόμματα που παίζουν ΜΟΝΟΠΟΛΥ έχοντας εμάς για πιόνια, βάζοντάς μας και βγάζοντάς μας από φυλακές, φορολογώντας κάθε μας βήμα, πετώντας μας έξω απ΄τη ζωή όποτε τους έρθει. 
...Είναι η Υγεία των προμηθευτών των νοσοκομείων. 
...Είναι η Παιδεία των "γενικών γνώσεων", του στρογγυλέματος της Ιστορίας και της «Ευέλικτης Ζώνης» του Δημοτικού Σχολείου.
...Είναι η Εξωτερική Πολιτική που ασκείται με μεθοδολογία τσαμπουκά συνοικιακού καφενείου. 
...Είναι τα Εσωτερικά μας που αποτιμώνται σαν αναλογία αστυνομίας/διαδηλωτών για να μπορέσουν να περάσουν τα εκάστοτε μέτρα. 
...Είμαστε εμείς οι ίδιοι, που δεν πιστεύουμε πλέον πως έχουμε την δύναμη να βαστήξουμε κόντρα. 
 

Το Τέταρτο Μνημόνιο συνοψίζεται σε μια φράση, τρομακτική σαν το αρχέγονο χάος: 
Πού θα πάει, κάτι θα γίνει και θ’ αλλάξουν τα πράγματα... 
Από μόνα τους. Χωρίς εμάς. Εμείς δεν μπορούμε πιά. Ίσα που προλαβαίνουμε να ξεζαλιστούμε από τη μιά σφαλιάρα πριν προσγειωθεί η επόμενη. Από μόνα τους θ’ αλλάξουν τα πράγματα. Θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα μπορούμε να γυρίσουμε πάλι στις καλές μας συνήθειες:
Να ξανακλείσουμε τραπέζι στον Ρέμο με διακόσια πενήντα ΕΥΡΩ το μπουκάλι...
Να ξαναπληρώσουμε δίκλινο στα Άνω Σέκλανα με εκατόν πενήντα ΕΥΡΩ το άτομο και πρωινό σχεδιασμένο απο μάγειρα αριστεύσαντα στο MASTER CHEF...
Να μπορούμε να φορέσουμε πάλι NAUTICA, LACOSTE, GANT και GAP...
 Να χρεωθούμε πάλι με διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, φοιτητοδάνεια... 
Να απολαύσουμε κατεψυγμένο πεϊνιρλί στα 3 ΕΥΡΩ και ΕΣΠΡΕΣΟ ΦΡΕΝΤΟ στα 3,5... 
Να μπορούμε να αλλάζουμε αυτοκίνητο μόλις γεμίζουν τα τασάκια του προηγούμενου. 
Να...να...να... Να, στα μούτρα μας!

Αυτή η κουφάλα η ελπίδα είναι το Τέταρτο Μνημόνιο...

ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

"Παραμονή Χριστουγέννων ήταν η Καλή Βραδυά επειδή γεννιόταν ο Χριστός.

Κάναμε τηγανίτες, όχι λουκουμάδες, δεν είχαμε αλεύρι, δεν έφτανε, κατοχή ήταν, παίρναν οι Ιταλοί ό,τι αλεύρι βγάζαμε. Σε μια τηγανίτα μέσα βάζαμε μια δραχμούλα, όπως βάζουμε τώρα την πρωτοχρονιά το φλουρί στην πίτα, μα τότε το κάναμε την Καλή Βραδυά. Ε, για φαγητό κάναμε λαχανοντολμάδες με ρύζι γιατί νηστεύαμε.

Τα Χριστούγεννα στα Κελλιά γιορτάζονταν τρεις μέρες. Το πρωί στις 24 γύρω στις δέκα ήταν η πρώτη λειτουργία κι΄έβγαζε ο παπάς τον Σαντίσσιμο που έμενε έξω για 40 ώρες. Το απόγευμα πάλι στον εσπερινό φοράγαμε τα καλά μας και πηγαίναμε στον Άγιο Ζαχαρία. Είχε τόσο πολύ κόσμο τότε το χωριό, που τα παιδιά δεν χωρούσανε στις πάγκες και καθόμαστε κάτω κάτω σε μικρά παγκάκια κοντά στην μεγάλη πόρτα της εκκλησίας.

Παραμονή του Νέου Έτους, μάς έραβε η γιαγιά μου η Αντέλα ένα πουγγί, που το κρεμάγαμε μ' ένα σπαγγάκι στο λαιμό για να βάζουμε τα λεπτά από τους μπουναμάδες όσων θα ερχόταν να χαιρετήσουν. 

Μετά, το Νέο Έτος το περιμέναμε με χαρά γιατί σηκωνόμαστε και φοράγαμε από νωρίς το πρωί τα καλά μας ρούχα, πηγαίναμε στην εκκλησία και όταν γυρίζαμε στο σπίτι, ετοίμαζε η μαμά μου το τραπέζι με όλα τα γλυκά, με ρακί, με κεράσματα και φεύγαμε και πηγαίναμε στην γιαγιά μου την Αντέλα. Μας τηγάνιζε λουκάνικα και τρώγαμε γιορτινό πρωινό. 

Μετά πηγαίναμε και χαιρετούσαμε όλους τους συγγενείς, ήταν το έθιμο να πηγαίνουν όλοι να χαιρετάνε στα σπίτια. Ήταν τόσος ο κόσμος, σαν πανηγύρι..!

Μετά έπρεπε να πάμε στην Αετοφωλιά να χαιρετήσουμε όλους τους συγγενείς και να φάμε στη νενέ μου. Φεύγοντας όπως απ΄το σπίτι, αφήναμε την πόρτα ανοικτή, όποιος πάει και δε μας βρει, να μπορεί να κεραστεί, έτσι, για το καλό.

Ε, μετά ερχόταν των Φώτων, που γινόταν η βάφτιση του Χριστού και περιμέναμε να δούμε ποιό παιδάκι θα βαφτίσει τον Χριστό. Ήταν πολλά τα παιδιά τότε και βάζανε κλήρο. Το ντύνανε, λοιπόν, στ' άσπρα με μια κορώνα στο κεφάλι,πήγαινε ο παπάς στη μέση της εκκλησίας που ήταν τα καζάνια με τον αγιασμό και ο παπάς από τα χέρια του παιδιού τον Χριστό και τον βάφτιζε.

Το παιδάκι που βάφτιζε τον Χριστό ήταν σαν κανονικός νονός του, οπότε και έπρεπε να κεράσει και κάνανε οι γονείς τραπέζι με γλυκά και πήγαιναν όλοι και χαιρετούσανε."

Σημείωση: η πρώτη κάρτα είναι σταλμένη προς κατοίκους των Κελλιών για τα Χριστούγεννα, ενώ η δεύτερη προς κατοίκους της Αετοφωλιάς με την ευκαιρία του Νέου Έτους. Καμμία από τις δύο δεν έχει ημερομηνία.

Αφήγηση: Αδελαΐς Αρμάου-Παπαδοπούλου, Δεκέμβριος 2012.