Το "ΡΕ!!!" ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Δε θα μιλήσω για τους άλλους, θα πω για μένα.

Ξέρω τον λόγο που δεν έχω κατέβει στον δρόμο ακόμη, να αντιδράσω με τα όσα συμβαίνουν. 

Δεν κατέβηκα γιατί δεν μ΄αρέσει να συμμετέχω σε κινήσεις από τα πριν υπολογισμένες και αναμενόμενες, προγραμματισμένες και εξυπηρετικές του συστήματος. 

Δεν πήγα λοιπόν, στο Σύνταγμα, δεν συμμετείχα στους αγανακτισμένους, δεν θέλησα να περάσω μέσα από αυτήν την βαλβίδα εκτόνωσης, να τους κάνω την χάρη να γελάνε δίχως να τρέμουν έστω και λίγο πίσω από τα κλειστά παράθυρα της Βουλής.

Η μόνη ελπίδα είναι η μή βία, η μόνη ελπίδα είναι η δημοκρατία και η ιερή Ψήφος με το δικαίωμα της συμμετοχής και όχι με την ξετσιπωσιά τής εκπροσώπευσης. 

Αυτά πιστεύω και καμμιά δίκαια υψωμένη γροθιά δεν αμφισβητώ.

ΑΛΛΑ, προτιμάω την ουσία από τον τύπο, το είναι από το φαίνεσθε.

Και αυτό, ΔΕΝ είναι υλοποιήσιμο τώρα.

Εννοώ ότι, εάν αύριο γίνονταν εκλογές όπου θα έπρεπε να αποκρυσταλλωθεί το άγος των δύο τελευταίων χρόνων, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑ ΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ....

ΘΑ ΕΙΧΑ ΌΜΩΣ, απέναντί μου δεκάδες ειρωνικά χαμόγελα, δάσος σμιγμένα φρύδια και σωρό τα λόγια σαν φοιτητικής συνέλευσης του ’83 να με νουθετούν, κουνώντας παράλληλα το κεφάλι γεμάτο απαξίωση για όλα όσα έχουν πει και δεν τους άκουσα, για το πόσο στενόμυαλος είμαι και δεν δέχτηκα να αιτηθώ την ιθαγένεια κάποιου κρατιδίου της ελληνικής αριστεράς, κατά προτίμηση του δικού τους, μοναδικού, αποκλειστικού, σωστού ανάμεσα στους άλλους προδότες των μεγάλων ηγετών.

ΛΟΙΠΟΝ, ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΕ ΛΙΓΑΚΙ:

Θέλω να φύγει αυτή η παρέα από τα έδρανα του ιερότερου κτιρίου της Πατρίδας μου (ναι, της Πατρίδας μου, όχι της χώρας μου) και να μείνει απ’ έξω για όσο γίνεται περισσότερο.

Θέλω να πάω να ψηφίσω με Τιμή και με το κεφάλι ψηλά, ασκώντας το ιερότερο καθήκον και την σοβαρότερη υποχρέωσή μου με επίγνωση του βάρους που φέρει επάνω του το Ψηφοδέλτιό μου, που κανονικά, θα έπρεπε να το νιώθω να στάζει το αίμα όλων όσων έπεσαν γι’ αυτήν την διαδικασία.

Θέλω, να ΘΕΛΩ αυτό που ψηφίζω και να μην είναι η επιλογή μου αυτή της λιγότερο μυρωδάτης κουράδας.

Θέλω να μην ξαναδώ σημαιάκια έξω από τα άντρα των κομμάτων να πανηγυρίζουν επειδή κάποιοι άλλοι θα τα φάνε χοντρά με τις δικές μου πλάτες, βάζοντάς με συνυπεύθυνο μετά, όταν θα αποκαλυφθεί το αίσχος τους.

Θέλω να θέλω να κατέβω στο Σύνταγμα, στην Ομόνοια, στην πλατεία της γειτονιάς μου και να γιορτάσω μιάν αλλαγή δική μου, καταδική μου και κανενός λογολάγνου υποκριτή, μιαν αλλαγή για εμάς όλους, που δουλεύουμε ή που θέλουμε να δουλέψουμε και να είμαστε περήφανοι για την δουλειά που προσφέρουμε.

Θέλω να ψηφίσω ένα όνομα που δεν τόχω ξανακούσει και δεν θα μου θυμίζει μιαν ατέλειωτη σειρά Ριχάρδων ή Ερρίκων των Α’, Β’, Γ’, Δ’...

Θέλω αυτός που θα ψηφίσω, νάχει γράψει κάτι που θα έχω διαβάσει, νάχει ζωγραφίσει κάτι που θάχω δει, νάχει φωτογραφίσει την χώρα που ζω, νάχει γράψει κάτι πού ’χω τραγουδήσει, θέλω νάχει πονέσει τό ίδιο με μένα στις φάλαγγες των νοσοκομείων, στα φαράγγια της γραφειοκρατείας, στους νεκροθαλάμους των πανεπιστημίων.

Θέλω να κάθεται στο διπλανό τραπεζάκι στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς και να θέλω να τον χαιρετήσω επειδή είναι εκεί και επειδή κάνει κάτι για όλους και όχι μόνο για μένα.

Θέλω να φτιάχνει μόνος του αυγά τηγανητά στις τρεις η ώρα τη νύχτα όταν θα ξενυχτάει για να μελετήσει τί πρέπει να γίνει στον τόπο μας.

Θέλω να μπαίνει στο λεωφορείο και να μυρίζει τον ιδρώτα των άλλων, να σπρώχνεται στις ώρες αιχμής, να βλαστημάει όταν αργεί να φτάσει στην δουλειά του.

Θέλω να είμαι φτωχός, αν δεν γίνεται αλλιώς, αλλά να τόχω αποφασίσει εγώ κι’ όχι τα ανέραστα, δυσλεκτικά σπασικλάκια της κοινότητας (άλλη μία ιερή λέξη, ξετσιπωμένη όσο γίνεται περισσότερο) και να είμαι γι' αυτήν μου την επιλογή αξιοπρεπής, που δεν είμαι σήμερα.

Θέλω να μην ξέρω πλέον τους ηγήτορες και τους πνευματικούς ταγούς των παρατάξεών σας, δεν με νοιάζουν οι αγαλμάτινες, αποφασιστικές τους φάτσες.

Θέλω αυτός που θα ψηφίσω ή αυτός που θα κατέβω μαζί του στο πεζοδρόμιο να σιχαίνεται τις λέξεις «κόμμα» και «παράταξη».

Τέλος...

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ...

Τα παληά σπίτια, όπως και οι παληοί άνθρωποι, έχουν κάτι διαφορετικό που τα κάνει αυτό που είναι.

Ισως είναι οι ταλαιπωρίες, ίσως ο καιρός και οι κακουχίες, που αφήνουν τα σημάδια επάνω τους, ίσως πάλι να μην είναι μόνον αυτό, μα νάναι και η έγνοια πού’χαν οι κάτοικοι γι’αυτά και κάθε ρωγμή, κάθε πεσμένο σοβά, κάθε λεκέ απ΄τη βροχή, έσπευδαν με φροντίδα να το γειάνουν, να κλείσουν την πληγή, να περιποιηθούν την γρατζουνιά. 

Και οι επάλληλες στρώσεις ασβέστη, καμμιά φορά με καμπόσο χώμα απ΄την λερωμένη βούρτσα, τα ξυσίματα στον σπασμένο σοβά και τα πασαλείμματα με άμμο, λίγο τσιμέντο και κανένα κεραμίδι κοπανισμένο, οι διαφορετικές επιχρώσεις σε ορισμένα σημεία, είναι αυτά που έδιναν στο σπίτι την όψη του ζωντανού. 

Σα να λέμε, δεν υπάρχει photoshop και βλέπω όλες τις ρυτίδες του παππού, αλλά, τελικώς, αυτές είναι που τον κάνουν να δείχνει και σαν κανονικός παππούς, δίχως εγωπαθείς παραποιήσεις.

Έτσι, ο χρόνος και η έγνοια κάνανε τα σπίτια τρισδιάστατα. 

Εννοώ με αυτό πως, άλλο είναι να βλέπεις το φως να πέφτει σχεδόν παράλληλα σε μια λευκή επιφάνεια και αυτή να γεμίζει του κόσμου τις σκιές και τα ανάγλυφα και άλλο να βλέπεις μια τεχνικώς άψογη επιφάνεια που αφήνει όμως, τον Ήλιο να περνάει ανεκμετάλλευτος, αδιάφορος από πάνω της.

Αυτοί που χτίζουν τελευταία στο νησί και τόχουν το μεράκι, προσπαθούν, θα τόχετε δει, να φτιάξουν τον σοβά να δείχνει ανάστατος, να ξεφεύγει από το επίπεδο, να δείχνει ντόπιος και όχι αθηναίικος.
 

Θυμάμαι τότε και χίλιες φορές, έναν Ιάπωνα ζωγράφο που προσπαθούσε να βάλει σε μια ζωγραφιά τα φύλλα του δέντρου τυχαία, και τού ήταν περίπου αδύνατον να μπορέσει να απομιμηθεί την ίδια την τυχαιότητα. 
 

Ή, όπως οι μεγάλοι ζωγράφοι που προσπαθούν να ζωγραφίσουν σαν μικρά παιδιά κι΄αυτό να το κάνουν ηθελημένα, 
 

Έχετε δει διαφημίσεις που προβάλλουν το θέμα τους με μια παιδική ζωγραφιά;
Ε, λοιπόν, ξέρετε με σιγουριά αν η ζωγραφιά που βλέπετε είναι φτιαγμένη από παιδί ή αν είναι ενός μεγάλου, που θέλει να ζωγραφίσει σαν παιδί και αυτό, σας το λέει ένας εσωτερικός κανόνας που δεν σας τον έχει διδάξει κανένας. 
Απλώς, το μέσα σας παιδί μπορεί και αναγνωρίζει τον μεγάλο που πάει να το ξεγελάσει.

Έτσι και με τα παληά σπίτια. Τίποτε δεν μπορεί να απομιμηθεί την τιμή που τους κάνει ο χρόνος.

Κι΄επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο, οι κάτοικοι ήξεραν πάντα, και ορισμένοι ξέρουν ακόμη, πώς να τοποθετήσουν μια γλάστρα για να χρωματιστεί μια σφραγισμένη πόρτα ή για να μαλακώσει το κενό που αφήνει ένα γκρεμισμένο σπίτι.
Δεν διδάσκεται αυτό, δεν μπαίνει σε μουσείο, δεν καλλιεργείται. 
Μόνον αν είσαι τυχερός και σου ξυπνήσει μια μέσα ανάγκη και σε κάνει να θελήσεις να αρχίσεις να βλέπεις κι' όχι μόνον να κυττάς. 
Τότε, ο κόσμος όλος γίνεται ένα θαύμα, δεν χορταίνεις να κυττάς, δεν καταδέχεσαι να σπαταλήσεις ούτε ένα βλέμμα, νιώθεις τη ζωή να κυλάει, λυπάσαι για όσα αποτυπώνεις και μετά πασχίζεις να ξανανιώσεις και συνειδητοποιείς την απόσταση, το ανέφικτο μιας φωτογραφίας.

Κι' όταν ξαναγυρίσεις, αγωνιώντας να πιάσεις την ίδια εικόνα ξανά, αναγνωρίζεις την αδυναμία να "μπεις στο ίδιο ποτάμι δυό φορές", αφουγκράζεσαι προσεκτικά και ακούς τον χρόνο που τρέχει κάτω απ' τα πόδια σου, κυττιέσαι στον καθρέφτη και βρίσκεις την πρώτη γκρίζα τρίχα. 

Μόνη παρηγοριά σου, ξαφνικά, γίνεται το ότι, ένα μπουκάλι χλωρίνης έχει σταθεί εκεί που πρέπει, δίπλα στο κατάλληλο χρώμα και 'συ, είσαι αρκούντως ώριμος για να δεις εκεί την αθέλητη, εφήμερη, ζωντανή τέχνη.

"Καλά, εσείς σκοτωθήκατε νωρίς..."

Για να παραφράσω τον Τίτλο του Χρόνη Μίσιου και να ΦΩΝΑΞΩ οτι,
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1996 ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ ΣΤΑ ΙΜΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!

Και σήμερα, σας θερμοπαρακαλώ, μπείτε σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ site με τα πρωτοσέλιδα των σελιδοποιημένων σκουπιδοφόρων που θέλουν να λέγονται "εφημερίδες" και ΨΑΞΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΣΤΩ ΕΝΑ, ΕΝΑ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ, ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΜΕ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΑ ΙΜΙΑ!!!


ΚΑΜΜΙΑ!!!
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΑΠΕΙΛΗΘΗΚΑΜΕ, κάποιοι "στρατόκαυλοι" ήταν εκεί για να σταθούν αξιοπρεπείς και να πεθάνουν, μόνο και μόνο για να βγει ένας τιποτένιος και να ευχαριστήσει τους αρχιτέκτονες του τρόμου, εδώ και σε όλον τον πλανήτη...


Λοιπόν, καλά μας κάνουν οι γερμανοί και οι κερδοσκόποι και τα λαμόγια τύπου Λάκη Γαβαλά, που σήμερα ΑΥΤΟΣ ήταν ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ εφημερίδες, και μας κάνουν όσα μας κάνουν !!!


Αυτά τα χάλια μας, συγγνώμη για τις φωνές, κλείνω με την ευχή να κλείσουν ΟΛΕΣ οι εφημερίδες όσο γίνεται πιό γρήγορα και μαζί και τα κανάλια τους, μπας και ησυχάσουμε από την τρομοκρατία τους και τα σκατά που θέλουν να μας ταΐσουν...


Ευχαριστώ την ophioussa, που αφιέρωσε την ανάρτησή της  στο θέμα
http://ophioussa.blogspot.com/2012/01/31-1996.html
και τουλάχιστον, έσωσε, όπως και άλλοι, ευτυχώς πάρα πολλοί, στο διαδίκτυο την μνήμη και την τιμή όλων μας.

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ, 16/ΝΟΕ/2017

Και 'κει που καθήμανε, λοιπόν και εσκεφτόμην πώς θα έβρω τρόπο να βελτιώσω την ποιότης της διαβιωμένης υφ'εμού τού ιδίου ζωής, τρι-τρί τρι-τρί ηχεί ο τηλέφωνας και με διασπά από την περισπούδαστη σκέψη και περισυλλογή: 
"Ομπρός, ποίος καλεί;" ερωτώ μεθ' εβγενείας.
"Έλα, ταραντούλα της σκέψης" ακούγω μιαν φωνή "Είσαι σε θέση να κατανοήσεις αυτά που θα συλλάβουν τα ώτα σου ή να πάρω μετά τα σουβλάκια;" όπου και διέκρινα μιαν ειρωνεία έως και κορόϊδεμα.
"Κύρο, εσύ είσαι;"
"Χα! με κατάλαβες !!!" φώναξε μεσ' τ' αυτί μου ο Κύρος Γρανάζης, φίλος και συμπολεμιστής στον πόλεμο μεταξύ ΤΙΡΑΜΟΛΑ-ΜΙΚΥΜΑΟΥΣ.
"Έλα, βρε παιδί μου, πού χάθηκες..!" είπα από εβγένεια γιατί γενικώς, τονε βαριέμαι με τη μανία που έχει με τους αυτόματους πωλητές αυτοκινήτων.
"Ξέρω πως με βαριέσαι, αλλά, επειδή τη τελευταία φορά σε εξέθεσα με την χρονομηχανή που είχα φτιάξει, σε πήρα για να επανορθώσω!!!"
"Δηλαδή..." ρώτησα...
"Έχω στα χέρια μου την απόλυτη μηχανή του χρόνου..." είπε με χαμηλή φωνή,  "Έλα από το εργαστήριο μόλις μπορέσεις..."
...............................................................................................................................................................
Κι' αυτή, αγαπητοί συνταξιδιώτες, είναι η απλούστατη εξήγηση, πώς δηλαδής ευρέθην  εις στο μέλλον, όπου επήγα στο πρώτο περίπτερο που βρήκα μπροστά μου στην παραλία της Τήνου, απ'όπου και αγόρασα το φύλλο της εφημερίδας που σας επισυνάπτω και που έρχεται σε αποκλειστικότητα κατ' ευθείαν από το μέλλον.....
Μπορείτε να πατήσετε με κλικ επάνω στην φωτογραφία για να διαβάσετε τα νέα του μελλοντός μας και μετά, όταν η φωτογραφία ανοίξει σε άλλο παράθυρο, κρατείστε πατημένο το αριστερό ctrl του πληκτρολογίου σας και κυλίστε το ροδάκι του ποντικιού προς τα εμπρός για να μεγενθύνετε την εικόνα.
Καλή σας ανάγνωση.

Επιστημονική φαντασία, θα μου πείτε και δίκιο θάχετε και λάθος κάνω (ε, βέβαια! το έβρω γράφεται με ευ-και όχι με β ... Και ομοίως και η εβγένεια που θέλει και αυτή ευ- και όχι β... Και δε λέμε ομπρός, αλλά, εμπρός κλπ κλπ...). 

Αλλά,.......................................................................................................

.....ΑΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ, 

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΤΟ ΝΗΣΙ, 

ΠΑΤΡΙΩΤΕΕΕΕΕΣ !!! 

ΔΗΛΩΣΗ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ

 Για να δούμε τί στην ευχή ήταν αυτή η δήλωση νομιμοφροσύνης, που έπρεπε κάποιος να υπογράψει στους καιρούς εκείνους έτσι ώστε το καθεστώς να μπορέσει να συνεχίσει ασφαλές την δράση του ή να νομίζει πως το πετυχαίνει ή απλώς να θέλει μια γραφειοκρατική  επιβεβαίωση πως, όσο κι' αν ήτανε χαζό αυτό που έκανε και δεν θα είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, τουλάχιστον προσπάθησε να κάνει κάτι για να μη κατηγορηθεί εκ των έσω πως αδράνησε έναντι του κινδύνου. 
Ειδικά, όταν το συμπιεσμένο ελατήριο θα πεταγόταν με ορμή από τα κουρασμένα δάχτυλα εκείνου που προσπαθούσε βλακωδώς να το κρατήσει πατημένο για ένας θεός ξέρει πόσο νόμισε πως θα άντεχε...

Ρίξτε μια ματιά στα δύο φύλλα. 
Διαβάστε προσεκτικά τί ζητούν, τί ρωτούν, τι θέλουν. 
Διαβάστε με πόση αφέλεια (με σημερινά μάτια) είναι διατυπωμένες οι ερωτήσεις. 
Ούτε σε επτάχρονο παιδί δεν κάνει κανείς τέτοιες ερωτήσεις διεκδικώντας λογικές, αληθείς απαντήσεις. 

Και όμως, για αυτό το πολυγραφημένο χαρτί με τις ηλίθιες ερωτήσεις, που κόσμος και κοσμάκης αρνήθηκε να υπογράψει, χωρίστηκαν οικογένειες, στιγματίστηκαν ζωές, έμειναν άνθρωποι στην εξορία για ολόκληρες ζωές ή έφυγαν από την πατρίδα τους για πάντα, άλλες ζωές έσβησαν πίσω από τα συρματοπλέγματα κάτω από υποκόπανους όπλων που μέχρι πριν από λίγους μήνες πολεμούσαν τους Γερμανούς, ψυχές τσακίστηκαν με ξύλα και με ρόπαλα και ένα ολόκληρο έθνος δεν έχει μέχρι σήμερα καταφέρει ακόμη να βγάλει νόημα απ΄όλο αυτό, να κάνει αυτό το ρημάδι το ένα βήμα παραπέρα, να ξεκολλήσει από τη λάσπη του εμφυλίου...

Συνηθισμένοι από πάντα, τα φορτώνουν οι μεν στους δε, ξεχνώντας πως, για να υπάρξει καυγάς πρέπει και οι δύο να σηκώσουν χέρι, αλλιώς, λέγεται χειροδικία...

Για στάσου μια στιγμή να προσπαθήσω να καταλάβω λιγάκι ο μωρός....
Εκεινών των κομμουνιστών είναι απόγονοι οι σημερινοί;
Εκείνων είναι η γλώσσα, που μασουλάνε οι σημερινοί κομματοσκυλαίοι, που από το δεκαπενταμελές ακόμη αφήνονται να γίνουν πιόνια στα χέρια του κάθε λογοπλάνου, προσβλέποντας σε κάποια θέση γραμματεΐσκου της τοπικής οργάνωσης ή όπως διάολο ονομάζονται τα κατά τόπους φίλτρα και φίμωτρα της γνώμης μας..; 

Δεν νομίζω...

Γιατί, παλλικάρια μου, αν, για παράδειγμα, έκανα την θητεία μου στο τιμημένο πυροβολικό και κορδώνομαι γι' αυτό, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάω πως την τιμή του το πυροβολικό δεν την απέκτησε επί των ημερών μου, αλλά την φέρει με δέος και σέβας από αλλωνών τις θυσίες και το αίμα... Και κυρίως πως, αν θέλω να φέρω μερίδιο της τιμής θα πρέπει να είμαι σε θέση να το αποδείξω με πράξεις...


Και για να πάω παρακάτω και να δοκιμάσω να καταλάβω δηλαδή: όταν σήμερα λέμε πως το Μνημόνιο μεταξύ άλλων απαιτεί απο τους πολιτικούς μας να υπογράψουν "δήλωση νομιμοφροσύνης" εννοούμε πως, μπαίνουν στο ίδιο σακκί με όλους αυτούς τους αρνητές της ηθικής ταπείνωσης, του ψυχικού εξευτελισμού, με τους αγωνιστές του εαυτού τους και κανενός κόμματος, με τα αμούστακα λεβεντάκια που βρέθηκαν πίσω απ΄τα κάγκελα χωρίς να έχουν κανενός είδους κομματική συνείδηση, απλώς γιατί ήθελαν, με την ευκαιρία του τέλους της Κατοχής να ξημερώσει μια άλλη μέρα, διαφορετική, με ίσα δικαιώματα για όλους..... 

Είναι σαν να λέμε, καλλιτέχνης η Γιούλη Τσίρου και ο Πάνος Κιάμος, καλλιτέχνες και η Φλέρυ Νταντωνάκη και ο Μπιθικώτσης, κάπως έτσι προσπαθείτε να το πάτε..; 


Ίσα κι' όμοια τα πλαστικά καλαμάκια που κρατάνε τις κομματικές σας σημαίες, με τις σιδερένιες κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος..;

Λοιπόν, πειναλέοι λιγδιάρηδες: 
Δεν θα τολμούσα ποτέ, μα ποτέ, να βάλω ούτε τον τελευταίο τρομαγμένο, φοβιτσιάρη, αναποφάσιστο και δυστυχισμένο κακομοίρη κάτω στα μπουντρούμια της ασφάλειας που τελικώς, αρνήθηκε  (πιθανότατα κάτω από τις πιέσεις των συγκρατούμενών του) να υπογράψει αυτό το βρωμερό χαρτί, απέναντι σε όλους σας μαζί τους ραγιάδες πολιτικούς, που δεν ντραπήκατε όχι να βάλετε την υπογραφή σας, αλλά, τό χειρότερο: 
να κάτσετε και να ψάξετε και να σκαρφιστείτε δικαιολογίες για τον λόγο που άπλώσατε το τρυφερό, MONT BLANC χεράκι σας για να ζητήσετε από άλλους να θυσιαστούν για τα δικές σας βρωμιές...
(αλήθεια, στα παιδιά σας λέτε τα ίδια ή τάχετε κάνει σαν τα μούτρα σας και δεν νιώθουν τάλαρο..;)

Ωχριούν, τρέμουν και σβήνουν οι βίοι ολωνών σας, που δεν έχετε να υποστείτε καμμία συνέπεια της υπογραφής που βάζουν, απέναντι σε 'κείνους που αρνιόντουσαν να υπογράψουν και ήξεραν πως έχαναν τα πάντα....


Αμέτε, το λοιπόν, στην ευχή του διαβόλου και στην κατάρα του θεού, πολιτικάντηδες της συμφοράς που θέλετε να διεκδικήσετε και την τιμή του διλήμματος μιας δήλωσης νομιμοφροσύνης..!

Αμέτε, γιατί αν είσασταν εσείς στην θέση εκείνων που τους τέθηκε το δίλημμα, απ' την τρομάρα σας ακόμη θα γλιστράγατε επάνω στα σκατά και στα κάτουρά σας...


Αμέτε στο γεροδιάολο...


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: το έντυπο που βλέπετε είναι αυθεντικό και το μάζεψα απο ένα συρτάρι κάποιου εργαστηρίου της Γεωπονικής Σχολής Αθηνών, όταν κάναμε ένα ξεκαθάρισμα για να φτιάξουμε χώρο για τα στοιχεία των πτυχιακών μας.

MAZDA

Δεν έχω κείμενο να γράψω.

  Απλά, προσπαθώ να σώζω εικόνες από την μοναδική πατρίδα, την παιδική μας ηλικία.

Θυμάμαι, λοιπόν, αυτά τα τρίκυκλα να βρίσκονται παντού στο νησί, να γυρνάνε φορτωμένα γύρω-γύρω σαν τα μυρμήγκια, να κουβαλάνε από τούβλα, άμμο, τάβλες και τσιμέντα, μέχρι μπάλες άχερα, σακκιά με βαμβακόπιτα, καφάσια για την «πούληση», μπάζα και «ζώντα ζώα». 
 
Τα έβρισκες ακόμη και μέσ’ τη μέση στο λιβάδι στον δρόμο για την Κολυμπήθρα.


Με τον χαρακτηριστικό ήχο της μηχανής, να ζορίζονται στην ανηφόρα από τη Μπύρα, να περνάνε κάτω από τις τρεις καμάρες (που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τις ρίξανε) να φτάνουν στου Μωυσή, μετά στον Άγιο Γιάννη και μετά ώσπου τα κατάφερνε ο οδηγός. 
 
Οι πιό επιδέξιοι μπαίνανε με την όπισθεν, οδηγούσαν με τους καθρέφτες, οι άλλοι μπαίνανε με τη μούρη και γυρίζανε στον Άγιο Γιάννη.
 
Πραγματικά θηρία, υπηρέτησαν τα αφεντικά τους μέχρι και λίγα χρόνια πριν, πράγμα που μπορείτε να διαπιστώσετε και από το σηματάκι των τελών κυκλοφορίας σε μια από τιςφωτογραφίες, έφτασαν σε απίθανο αριθμό χιλιομέτρων που ούτε στα όνειρά του δεν θα είχε φανταστεί ο Ιάπωνας κατασκευαστής, τις περισσότερες φορές με υποτυπώδες σέρβις και μετά, όταν δεν υπήρχαν πλέον ανταλλακτικά, με ιδιοκατασκευές και ευρεσιτεχνίες, τόσο του ιδιοκτήτη, όσο και του μηχανικού κάτω στην Χώρα συνέχισαν γεμάτες μπαλώματα την ζωή τους.

Ψηλές, στενές, με καλή ορατότητα και μικρό κύκλο στροφής, οι «μηχανές», όπως λέγονταν τότε, ήταν η λύση για κάθε είδους μεταφορά. 

Με τα στρογγυλά φανάρια και το τεράστιο κενό πάνω απ΄την μπροστινή ρόδα, έμοιαζαν με χαζά, ξεδοντιάρικα, πεινασμένα στοιχειά έτοιμα να καταβροχθίσουν άφθονα χιλιόμετρα και κιλά, που δεν τόχαν όμως και σε τίποτα να έρθουν τούμπα με την παραμικρή απροσεξία και το ψηλό κέντρο βάρους τους.
 
Αν είχα τη δυνατότητα και ένα χωράφι, θα αφιέρωνα λίγο χώρο σ’ όλα τα οχήματα σαν κι’ αυτό που δέθηκαν με τον μόχθο των ντόπιων. 

Και θυμάμαι με λύπη πριν από μερικά χρόνια, όταν ανέβηκα στους Μύλους πάνω απ’ τα Κελλιά για να βγάλω φωτογραφία για πολλοστή φορά τα κτίσματα, πως είχα βρει το παμπάλαιο όχημα της Πυροσβεστικής που είχε πεταχτεί εκεί για να σαπίσει (θα ψάξω να βρω την φωτογραφία...). 
Το ίδιο και στον παληό δρόμο για την Χώρα, που κάπου στις τελευταίες στροφές κρύβεται ένας παμπάλαιος εκσκαφέας.

Σίδερα και λαμαρίνες σίγουρα, αλλά, τα κουφάρια των παληών οχημάτων καταφέρνουν και κρατάνε κάτι από την αξιοπρέπεια των νεανικών τους χρόνων, κάτι από την προσπάθεια του σχεδιαστή που αγνοώντας την αεροδυναμική προσπαθούσε να ομορφύνει τις άχαρες λαμαρίνες, κάτι από την χαρά της οικογένειας όταν έμπαινε για πρώτη φορά στο καινούργιο αυτοκίνητο και το πρόσεχε σαν μέλος της οικογένειας. 
 
Τότε, δεν υπήρχαν δόσεις, ούτε leasing για ανταλλαγή του παληού με νέο στα πέντε χρόνια, τότε τα δέκα και τα δεκαπέντε χρόνια, ήταν το φυσιολογικό διάστημα που παρέμενε το όχημα σε χρήση.

Ξέφυγα...


Κι’ όπως λέει και κάποιος που δεν θυμάμαι τ’ όνομά του, «Όταν τελικά επιστρέφεις στο πατρικό σου, διαπιστώνεις ότι δεν ήταν το σπίτι που είχες νοσταλγήσει, αλλά τα παιδικά σου χρόνια».

Τί ακριβώς χαλάει όσο περνάει ο καιρός; 
Πού πάει και κρύβεται εκείνο το παιδί; 
Πώς ντυνόμαστε αλλεπάλληλα στρώματα εαυτού, μέχρι που βαραίνουμε μέχρις αναισθησίας;

Νομίζω πως από κάποια μικρή χαραμάδα, μέσα από μια μικρή ρωγμή στο πέτρινο εγώ που χτίζεται ολόγυρά μας με τα χρόνια, το παιδάκι που είναι κλεισμένο εκεί μέσα καταφέρνει και ρίχνει μια κλεφτή ματιά σε κάτι που στον υπόλοιπο εαυτό δεν βγάζει νόημα και τότε... 

...μια παρατημένη «μηχανή» MAZDA φορτώνεται από μόνη της δεμάτια καλοκαίρι, λόφους μπάζα και άμμο για σκάψιμο με κίτρινες πλαστικές μπουλντόζες, μας πάει στο Βρυσί το Δεκαπενταύγουστο και μιλάει μαζί μας μια ξεχασμένη γλώσσα.
 
Αλλά, όπως είπε ο Τομ Ρόμπινς, «Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία», οπότε και δεν επιθυμώ να αφεθώ να μελαγχολήσω άνευ λόγου.

Είναι κανείς για στρατιωτάκια;

(αφιερωμένο στον κουμπάρο μου που γιόρταζε προχτές)

ΤΟ ΧΑΛΙ ΜΑΣ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ Η ΞΕΦΤΙΛΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ !

 

Και μιας και λύσαμε το πρόβλημα των λυμάτων των Κάτω Μερών, όπως προηγουμένως είχαμε λύσει και το πρόβλημα των σκουπιδιών, της ανέλεγκτης χωματερής, της ανακύκλωσης, ΑΛΛΑ και των απόβλητων του ελαιοτριβείου στο νησί, λέμε, ωρέ λεβέντες και λεβέντισσες να φκιάσουμε κι΄έναν δρόμο (μιας και το νησί στερείται επαρκούς οδικού δικτύου....) να μπορεί ο καθείς να φτάνει και μέχρι την υπέροχη παραλία της Κολυμπήθρας, που μέχρι σήμερα, άκουσον, άκουσον,   
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΗ ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΠΕΖΟΥΣ !!!!!  
Αυτό το έγκλημα κατά της κυτταρίτιδας των μεγαλοκυράτσων και της μπακοκοιλιάς των συνοδών  τους είναι ώρα να λάβει τέλος!!!

 Μαζεύτηκαν, λοιπόν, οι αρμόδιοι και με σκυμμένα απ΄την ντροπή κεφάλια, είπαν να δώσουν τέλος στο αίσχος αυτό της αναξιοποίητης Κολυμπήθρας, να μην ΄κονομάνε μόνο οι πιτσιρικάδες στην πέρα γωνία, αλλά, να χτιστούν ενοικιαζόμενα (όπως στον Άγιο Ρωμανό.............................), να γίνουν και καντίνες, να μπουν ομπρέλλες, να φτιαχτεί πάρκινγκ και να γίνεται κι' ένα μπητς πάρτυ από 'δω μεριά, όχι μόνον απέναντι, ΝΑ ΜΟΙΑΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΕΡΦΟΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ !!! (....και νάχουμε και κανένα έσοδο από τους φιπιάδες κουλουπού, κουλουπού...) να ανοίξει και παράγκα που θα κάνει τατουάζ, να κάνουμε και διαγωνισμό Μις Κολυμπήθρα, βρε αδερφέ!!!
Γιατί ως γνωστόν, ΟΛΕΣ οι παραλίες ΠΡΕΠΕΙ να είναι προσβάσιμες από εποχούμενους, κατά προτίμηση SUVάδες και τετρακίνητους!!! 
Κάνει ένα άλλο πρεστίζ για τον τόπο από τα getz και τα fabia, ρε κολλητάρι...

Και όχι μόνον αυτό, ΑΛΛΑ, και για να μην θεωρηθεί ότι μεροληπτούμε και αναθέτουμε την προμελέτη σε ντόπιο ο οποίος πιθανόν να είναι και συναισθηματικά δεμένος με τον τόπο, να έχει γνώση του παρελθόντος και της ιστορίας του τόπου και να εξακολουθεί να σέβεται το νησί του, το αναθέτουμε σε Χημικό Μηχανικό 
ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΜΕΘΩΝΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ !!! 


ΤΟΣΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΑΣ!!!

Και ο παλλίκαρος δηλαδή που την Κολυμπήθρα δεν την έχει δει στην ζωή του, θα την κάνει μια βόλτα από γύρω-γύρω και θα πάει και μέχρι το Κάτω Κλείσμα να δει πόσο τα ρουμάνια έχουν καταστήσει αδύνατη την διέλευση, θα κάνει "τσ-τσ-τσ" σμίγοντας τα φρύδια, θα σταυροκοπηθεί για το χάλι μας και θα βγάλει την ετυμηγορία για την προμελετημένη και προαποφασισμένη καταστροφή.

Γιατί, ας βρεθεί έστω κι' ένας να μου πει πως δεν πιστεύει ότι το γραφείο θα βρει ελάχιστες έως ασήμαντες περιβαλλοντικές επιπτώσεις του έργου και άρα, ο δρόμος μπορεί να γίνει !!!


ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΤΩΡΑ ΟΙ ΚΑΤΩΜΕΡΙΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΣΑΣ ΚΑΝΑΝΕ ΔΙΑΠΛΑΤΥΝΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ή ΑΚΟΜΗ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΠΗΡΕ Ο ΠΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ;;;


Δηλαδή, οι κρατούντες και οι άρχοντές σας (ΝΑΙ, εσείς τους έχετε ψηφίσει...) δεν είναι σε θέση να δούν άλλην ανάπτυξη εκτός από τον τουρισμό και την οικοδομή! 
Και μάλιστα, μας ζητάνε ΠΑΛΙ να ξεπουληθούμε και να σκύψουμε το κεφάλι μέχρι να συναντήσει τα κορδόνια των παπουτσιών μας, προκειμένου να πουλήσουμε κι' άλλους φραπέδες κι' άλλες ομελέτες κι' άλλα τοστάκια για σαράντα μέρες σε τουρίστες, κι' όποιος προλάβει την αρπαχτή του καλοκαιριού, πρόλαβε...
Μπας δηλαδή και στραβωθούν τα τουριστόνια και δεν καταλάβουν τί μέλλον επιφυλάσσουμε στο νησί μας και πόσο τόχουμε χεσμένο και θελήσουν να αγοράσουν κάποιο από τα 600 χτισμένα και απούλητα του νησιού!!! 

ΑΥΤΟ ΜΟΝΟΝ ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΕΙ!!! 

Γιατί η οικοδομή, ξεφτέρια μου, είναι ΜΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΣΧΟΛΙΑ και μπορεί να τρέφει ΜΟΝΟΝ τον εαυτό της εις βάρος όλων των άλλων πόρων ενός τόπου, με δρόμους, απαλλοτριώσεις, εκχερσώσεις, δημιουργία υποστηρικτικών δομών για τις νέες κατοικίες μέχρι που έρχεται ο κορεσμός και αρχίζει η κατάρρευση, γιατί, απλούστατα,
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΧΤΙΖΕΙΣ ΕΠ' ΑΠΕΙΡΟΝ!


ΔΗΛΑΔΗ, αυτό που τολμάνε και μας φτύνουν κατάμουτρα είναι ότι, δεν μπορεί στο Λιβάδι να γίνει αγροτική παραγωγή, να γεμίσει φρούτα και ντομάτα και αγγούρι και μελιτζάνα και αγκινάρα την αγορά, να γίνουν κτηνοτροφικές μονάδες για να έχει γάλα το τυροκομείο  
(το οποίο, σημειώστε ότι δεν μπορεί να πιστοποιήσει το ΤΥΡΑΚΙ ΤΗΝΟΥ σαν Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης, αλλά, μόνον σαν Προστατευόμενης Γεωγραφικής 'Ενδειξης, απλώς, γιατί ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΓΑΛΑ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥ !!! και όποιος θέλει να δει πόσο σημαντικά είναι τα προϊόντα Π.Ο.Π.ας ρίξει μια ματιά με ένα κλικ εδώ)...

ΑΛΛΑ, για να αξιοποιηθεί η παραγωγική ικανότητα του Λιβαδιού, θα πρέπει πρώτα να λυθεί το πρόβλημα των λυμάτων, και μετά να δούμε το πώς θα βάλουμε και το τί θα βάλουμε, προσπαθώντας παράλληλα να κρατήσουμε και τον χαρακτήρα του Λιβαδιού που έτρεφε όλο το νησί για εκατοντάδες χρόνια όσο γίνεται απείραχτο, για να μπορούμε να συνεχίσουμε να το έχουμε και να το χαιρόμαστε για πολλά χρόνια ακόμα, ΟΛΟΙ !!!
ΑΛΛΑ, αυτά θέλουν ΧΡΟΝΟ και εμείς το ΧΡΗΜΑ το θέλουμε ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!  
Γιατί όπου νάναι έρχονται εκλογές και πρέπει νάχουμε επιχειρήματα να παραμυθιάσουμε τους ντόπιους για θέσεις εργασίας που δημιουργήσαμε!!! 
Ναι, μην γελάτε, ο ισχυρισμός ότι, ο δρόμος της Κολυμπήθρας θα δώσει θέσεις εργασίαςυπάρχει ήδη στην ΑΠΟΦΑΣΗ 69 της οποίας όλο το κείμενο, για να χαρεί η ψυχούλα σας, θα το βρείτε με κλικ εδώ.


Δηλαδή, εν μέσω της κρίσης που δημιουργήθηκε με ΑΥΤΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΙΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ από το ίδιο κόμμα τα τελευταία 30 χρόνια, μας ζητάνε να κάνουμε περισσότερους ντόπιους γκαρσόνια, καμαριέρες, σερβιτόρους και υπάλληλους σε σουπερ μάρκετ για όσο βαστήξει το παραμύθι, παρά έστω να εξετάσουμε άλλες μορφές απασχόλησης  
ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΦΤΙΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΡΙΧΝΟΥΝ ΣΑΝ ΦΡΕΣΚΟ ΚΡΕΑΣ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ!!!

Τί να κάνω τους δημαρχαίους και τους συμβούλους νάρχονται στα πανηγύρια, να τρώνε κατσικίσια παϊδάκια και να τσουγκράνε πλαστικά ποτήρια με τους αγρότες, όταν ο τόπος και η ομορφιά του, ο χαρακτήρας, η ταυτότητα και η ιδιαιτερότητά του δεν τους άγγιξαν ποτέ!!!

Πρώτη τρανή απόδειξη, το πώς έσπευσαν να χειριστούν την υπόσχεση της κατασκευής του ελαιοτριβείου για να πάρουν το χειροκρότημα, γιατί αν τους ένοιαζε πραγματικά, δεν θα ξεφτίλιζαν ένα ολόκληρο χωριό, την Κώμη, πετώντας τα απόβλητα πάνω απ΄την πηγή που πίνουν νεράκι όλοι και κυρίως, τα παιδιά του τόπου (τα οποία όμως τα βλέπουν σαν σερβιτοράκια από τώρα)...


Και δεύτερη τρανή απόδειξη αυτό που πάει να γίνει τώρα και μάλλον ήταν από καιρό στα σκαριά: 
να αφεθεί το λιβάδι να παρακμάσει και να σβήσει η αγροτική παραγωγή, για να μπορέσουν τα ενοικιαζόμενα να φτάσουν μέχρι τα Ρέντια !!!


Για να μην ξεχνιόμαστε όμως, και να τα λέμε όλα, στην περίπτωση που οι αγρότες θελήσουν στο μέλλον να κάνουν ένα συνεταιρισμό και να δουλέψουν όχι μόνον για τον εαυτό τους ΑΛΛΑ και για το μέλλον των παιδιών τους και των εγγονιών τους, είναι βέβαιο πως θα πέσουν επάνω τους οι κομματικοί μηχανισμοί για να καπελώσουν και να καρπωθούν οποιαδήποτε προσπάθεια μέχρις αφανισμού του συνεταιρισμού...


Τέλος, αφιερώνω σε όλα τα φωτεινά μυαλά του τόπου, τις παρακάτω φωτογραφίες και τους θυμίζω πώς κατάντησε, σαν ένα γρήγορο παράδειγμα, η παραλία των Καλυβίων όπου, προς χαράν του εκμεταλλευτή τής παραλίας, τα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα κάτω από τα αρμυρίκια και οι λουόμενοι στις ξαπλώστρες,

Με τις υγείες μας η "ανάπτυξη"...