Πέντε κουκούτσια...

 Για κυττάξτε καλά και πείτε στον εαυτό σας τί ακριβώς βλέπετε...

Ένας θα πει πως βλέπει πέντε κουκούτσια.

Άλλος θα πει πως βλέπει απορρίματα.

Ένας τρίτος βλέπει καύσιμη ύλη.

Κάποιος θα πεί πως βλέπει ποτό φτιαγμένο από τα πικραμύγδαλα που βρίσκονται μέσα.

Και ένας τελευταίος μπορεί να πει πως βλέπει πέντε εν δυνάμει δέντρα...

Δίκιο έχουν όλοι, αλλά, κερδίζει εκείνος που βλέπει πιό μακρυά...

Και τελικά, δεν έχει σημασία τί είδαμε εμείς όλοι, αλλά, τί θα βλέπανε οι κυβερνήτες τού τόπου τούτου σε πέντε κουκούτσια. 

Γιατί, αλλοίμονό μας, βλέπουν ο,τιδήποτε άλλο εκτός από πέντε εν δυνάμει δέντρα...

Βλέπουν κάτι που τούς κρατάει το βλέμμα το πολύ για πέντε δευτερόλεπτα. 

Δεν υπάρχει παραπέρα σκέψη ή προβληματισμός.

Γι΄αυτό ακριβώς, αδυνατούν ή αδιαφορούν εκ των πραγμάτων να δουν ποιό ακριβώς τμήμα της κοινωνίας πλήττεται ανεπανόρθωτα. 

Αδυνατούν να μπουν στην θέση των παιδιών που τώρα, αυτήν εδώ την στιγμή, καλούνται να αποφασίσουν πώς θα πορευτούν στην ζωή τους.

Τί περιμένεις να αποφασίσει ένα δεκαπεντάχρονο κουκουτσάκι, 

ένας εν δυνάμει ενεργός πολίτης (για να περιγράψω εύκολα το ποθούμενο), 

όταν τού έχεις κλείσει την αυλαία όπου θάπαιζε τον ρόλο του, 

του έχεις κατεβάσει τα ρολλά στην εργασία που θα συμμετείχε, 

του έχεις σβήσει την προοπτική από τον πίνακα που καλείται να ερμηνέψει, 

όταν τον έχεις βρίσει, λερώσει και κατασυκοφαντήσει πριν ακόμη προλάβει να φταίξει ;

Μας κυβερνάει ένα άεργο, κακομαθημένο κράτος, 

που ξυπνάει κάθε πρωί και λέει,  

"φέρε λεφτά γι΄αυτό, φέρε λεφτά για τ΄άλλο, δώσε, θέλω κι΄άλλα" 

και τα σκορπάει χωρίς να νιώθει τίποτε από τον κόπο που χρειάστηκε για να μαζευτούν.

Και όποτε του καπνίσει, μας ζητάει να επαληθεύσουμε ότι, όντως, το θέλουμε στο σπίτι μας, να χαλάει τα λεφτά μας, να μας προσβάλλει με τους τρόπους του, να μας θίγει με τις συμπεριφορές του.

Το θέμα είναι πως πάντα θα ζούμε στο ίδιο σπίτι με αυτούς...

Δεν λέω να τους πούμε να πιάσουν δουλειά και να βάλουν ένα χεράκι να βγούμε απ΄τα δύσκολα, 

όχι, αυτό προϋποθέτει στοιχειώδη ποσότητα αξιοπρέπειας που δεν υπάρχει.

..........................................................................................

Κι΄αν τους ζητάγαμε να μετακομίσουν στο υπόγειο..;

ΕΠΤΑ ΟΚΑΔΕΣ ΣΥΚΩΝ...

Για να μην ξεχνάμε, πως το κράτος ήταν πάντα εκεί,

για να φορολογήσει ακόμη και έξι οκάδες εληές ή και "επτά οκάδας σύκων"...

Και είναι σίγουρο πως το κράτος, "το υποκάμισον του έθνους" κατά τον δολοφονηθέντα Δραγούμη, έχει ανάγκη τις προσόδους για να μπορεί να υφίσταται.

Ο σκοπός όμως αυτής της υπόστασης δεν είναι άλλος από το να υπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών του.

Πόσο εύκολα μπορώ να φανταστώ τους αγρότες που κατέβαλλαν τους παρακάτω φόρους να σέρνονται στην συνέχεια σε γραφεία προυχόντων, γραμματέων, βουλευτών και επιτρόπων για μια μικρή χάρη...

Πόσο εύκολα μπορώ να τους φανταστώ όρθιους στην γωνιά του γραφείου, μαζεμένους, με το καπέλο στο χέρι, το ντρίλινο φθαρμένο σακκάκι, να περιμένουν ώρες τον ισχυρό να τους δεχτεί, μόνο και μόνο για να τους απευθύνει τον λόγο σε απαξιωτικό ενικό και να τους τρομοκρατήσει με το αυστηρό βλέμμα πάνω από τα κατεβασμένα ματογυάλια.

Η εξουσία και η επί της ουσίας απουσία της, έλαμψε και λάμπει στον τόπο αυτόν, παραδοσιακά, οικογενειοκρατικά.
Πώς περιμέναμε κάτι άλλο σήμερα...

Ελλάδα, συγγνώμη...

Θυμάστε πώς έλεγε εκείνο το τραγούδι... 

«Ελλάδα, συγγνώμη, 

αν θες ν' αλλάξω γνώμη 

πρέπει και συ να μάθεις ν' αγαπάς, 

πάψε να με παιδεύεις 

και να με κοροϊδεύεις, 

και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς»

Αν και το τραγούδι έχει στίχο που βγάζει με επιτυχία την απόγνωση και την πίκρα μιας ολόκληρης γενιάς, εν τούτοις, εκφράζει, σαν παράπλευρο αποτέλεσμα, στον μέγιστο δυνατό βαθμό την παρανόηση και την σύγχυση που κουβαλάμε μέσα μας σχετικά με βασικές έννοιες, που περιγράφουν αυτό που λέμε Ελλάδα.

Πόσοι είναι εκείνοι που είναι σε θέση να εντοπίσουν τις διαφορές μεταξύ των εννοιών, ΚΡΑΤΟΣ, ΈΘΝΟΣ, ΧΩΡΑ, ΠΑΤΡΙΔΑ και να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν κατάλληλα τις ούτως ή άλλως φορτισμένες αυτές έννοιες...

Χρωστάμε πολλά στην πατριδοκαπηλεία της χούντας, αλλά και στα διαρκή λάθη της αριστεράς, που βρίσκεται πάντα σε αμηχανία απέναντι σε τέτοιες έννοιες και μονίμως αυτολογοκρινόμενη, για το κενό συνείδησης που υπάρχει μέσα μας γύρω από το θέμα αυτό.

Έτσι, φτάνουμε να κατηγορούμε την πατρίδα για σφάλματα και χειρισμούς τού κράτους, χωρίς να έχουμε καταλάβει πως το κράτος είναι ο χειριστής των υποθέσεων τού έθνους, το οποίο, σαν έννοια, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και την πατρίδα, όχι όμως μόνον αυτήν.

Η οργή, λοιπόν, που πηγάζει από τους χειρισμούς των διοικούντων και των διαχειριστών των θεμάτων που αφορούν το έθνος, αποδίδεται εσφαλμένα προς την πατρίδα. 

Ο «κωλότοπος» δεν είναι ο φταίχτης αφού δεν προσωποποιείται, και πέραν της ιστορικής υπόστασής του δεν διαθέτει βουλητικό, άρα, δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο χλεύης ή εκτόνωσης της οργής μας. 

Είναι όμως, κάτι που το θεωρούμε ξένο προς εμάς εφ΄όσον ούτε εμείς εκφραζόμαστε μέσα από αυτό, αλλά, ούτε και αυτό μας εκφράζει, και έτσι, το εκδικούμαστε σε κάθε ευκαιρία. Ας θυμηθούμε πως, δημοκρατία δεν είναι το δικαίωμα να εκλέγεις εκπροσώπους, αλλά, το δικαίωμα να ψηφίζεις, να λες την γνώμη σου.

Η όλο και αυξανόμενη παραβατικότητα των κατοικούντων την Ελλάδα, με προεξάρχοντες και πρώτους διδάξαντες τους έλληνες, από την πιό σύνθετη παράβαση νόμων, μέχρι απλές καθημερινές αντικοινωνικές συμπεριφορές (παραβίαση σηματοδοτών, κίνηση σε αντίθετο ρεύμα, ρύπανση των δημοσίων χώρων, αγνόηση απαγορεύσεων κ.λπ.) δεν έχει σαν στόχο τον συμπολίτη, αλλά, το κράτος. 

Ο έλληνας που περνάει με κόκκινο δεν το κάνει για να θίξει τον πεζό, αυτό είναι παράπλευρο αποτέλεσμα. Το κάνει γιατί το θεωρεί σαν μια μορφή προσωπικής αντίστασης στο μονίμως εχθρικό κράτος, που θέτει τον εκάστοτε κανόνα. 

Είναι μια μορφή εσφαλμένης αντίδρασης προς το κράτος, που είναι συνήθως απόν όταν πρέπει να μας συνδράμει ή τουλάχιστον, να μας λαμβάνει υπ΄όψιν του.

Δεν είναι ξεκάθαρο μέσα στο μυαλό μας (και εδώ φταίει η πελατειακή σχέση πολίτη-κράτους) ότι, το έθνος, η πόλη, η πατρίδα, είμαστε εμείς. 

«Άνδρες γαρ πόλις» γράφει ο Αριστοτέλης και θεωρεί πως ακόμη και αν η πόλη καταστραφεί, αρκούν οι πολίτες για να την ξαναδημιουργήσουν, ακόμη και κάπου αλλού. Αυτό προϋποθέτει μια βαθειά συνείδηση συνέχειας και ιστορικότητας, η οποία όμως, σε ευτυχείς περιόδους ειρήνης, δυστυχώς, ατονεί.

Λύσεις δεν υπάρχουν. 

Η γενιά που βγαίνει στον εργασιακό στίβο τώρα είναι τόσο τρομαγμένη και πρώιμα κουρασμένη, που απλώς θα αναγκαστεί να σκύψει κάτω από τα όρια τής αξιοπρέπειας για να επιβιώσει.

Η αγωνία δεν κεφαλαιοποιείται σαν ψήφος και αυτό είναι γνωστό στο κράτος. 

Αύριο, που θα αλλάξουν οι χειριστές, το κράτος θα παραμένει απρόσωπο και ανάλγητο για άλλη μια φορά απέναντι στους πολίτες. Αυτό όμως, δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να γίνεται επ΄άπειρον.

Ήδη ο κύκλος έκλεισε, η μεταπολίτευση εξαργυρώθηκε, οι πολιτικοί τελείωσαν, ο πήχυς των ουσιαστικών απαιτήσεών μας κατέβηκε στα εντελώς βασικά και ψάχνουμε να βρούμε το επόμενο σημείο στήριξής μας για να γίνει σημείο αναφοράς ενός ολόκληρου νέου λαού.

ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ...

(αναδημοσίευση από το tinoscult.wordpress.com)

Και μαζεύτηκαν όλoι στο Σύνταγμα, να διαμαρτυρηθούν για το έγκλημα που η αντιδημοκρατική κυβέρνηση ετοιμαζόταν να ψηφίσει, έχοντας προηγουμένως τρομάξει τον κόσμο με διαρκείς εκπομπές και βομβαρδισμό ειδήσεων από πουλημένους δημοσιογράφους.

Αυτή τη φορά, η αστυνομία δεν στήθηκε να προστατέψει τα γραββατοφορεμένα παχύδερμα, αλλά, μόλις οι διαδηλωτές πλησίασαν, έβγαλε τα κράνη, απίθωσε τις ασπίδες και τα ρόπαλα και ενώθηκε με τους διαδηλωτές, γυρίζοντας προς τη Βουλή.

ΟΙ βουλευτές ξαφνικά, κατάλαβαν το κακό που πήγαιναν να κάνουν, ο πρωθυπουργός αναλύθηκε σε δάκρυα, πέφτοντας στα γόνατα και ζητώντας συγγνώμη προς όλους και κανέναν συγκεκριμένα, φωνάζοντας γοερά “Μαμά, δεν μπορώ, πες τους πως προσπάθησα, σε παρακαλώ!”.

Ο αρχηγός ης αντιπολίτευσης με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων πήγαν, τον σήκωσαν, του παραστάθηκαν, τον έστησαν στα πόδια του, “Δεν πειράζει, έλα, σήκω, όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε, έλα, ας τους πούμε την αλήθεια και να δεις που θα καταλάβουν !”

Απ΄έξω ο λαός είχε μάθει τί είχε γίνει και ζητωκραύγαζε.

Στην Γερμανία η Μέρκελ έπαιρνε τηλέφωνο τον Σαρκοζί: “Αυτό δεν θα το ανεχτώ!” ωρυόταν. “Θα το δεχτούμε και θα κοιτάξουμε να μπαλώσουμε το ψέμα, αλλιώς, αυτοί είναι ικανοί να γρεμίσουν όλη την Ευρώπη!”

Τα κανάλια στην μικρομέγαλη χώρα ήταν σε αμηχανία. Ο ΣΠΑΪ και το ΜΕΜΑ είχαν μείνει άναυδα και οι μεγαλοδημοσιογράφοι τους δεν έυρισκαν λόγια να περιγράψουν την απογοήτευσή τους για την αποφυγή της υποταγής. από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο το μόνο που κατάφερναν να ακούσουν ήταν “Τέρμα τα ψέματα, τελείωσε, δεν πάει άλλο, δεν έχω άλλα ψέματα, στέρεψα !”

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κύριος Πάγκακος, φανερά καταβεβλημένος, χλωμός και αδυνατισμένος, βγήκε από την βουλή χωρίς συνοδεία και περπάτησε ανάμεσα στον κόσμο: “Συχωρέστε με, δεν ξέρω να κρατάω το στόμα μου, τί είπα, Θεέ μου, τί είπα…” και γεμάτος συντριβή, μέσα στην αδιαφορία τού κόσμου, χάθηκε στο βάθος του δρόμου.

Λαός και πολιτικοί, αγκαλιασμένοι από τους αγκώνες, προχώραγαν προς τις κάμερες των ξένων τηλεοπτικών συνεργείων χαμογελαστοί, οι γραβάτες ανέμιζαν δεμένες στα κοντάρια των πλακάτ, όλοι μαζί έδειχναν απίστευτη δύναμη, ανίκητοι, καμμιά φτώχεια δεν θα μπορούσε να τους νικήσει, θα ξαναφτιάχνανε την Ελλάδα ο κόσμος να χαλάσει..!

Χτύπησα το κεφάλι μου στο κομοδίνο και ξύπνησα…

Κωλοξυπνητήρι…

Λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες τού γηπέδου,

τ΄ακίνητα καθίσματα...

μια απαρατήρητη  σημαία...

ένας επικίνδυνος ευφημισμός...

δύο λευκοί ίσκιοι...

η νεότητα, που για λίγο αποσταίνει...

μια απώλεια και ένα ακόμη καφέ εν τη γεννέσει του...

ο εκστασιασμένος μισθοφόρος...

τα κληρονομικά που γκρεμίζουν το νησί...

ο βασιλιάς τού κόσμου...

η αγνή τέχνη στης κόρης τον πύργο...

μια μπουλντόζα στην ομίχλη...

η νύχτα στα Κελλιά ...

τα άγρια ζώα τής ζούγκλας...

 κάτι το ωραίο...

 ο Jackson Pollock στον τοίχο τού διπλανού σπιτιού...

 ο παππούς μου ανάμεσα σε χακί φίλους...

 ο γάτος βενζινάς...

 και ο Αντώνης...

περιμένουν κρατώντας την ανάσα τους

τί θ΄αποφασίσουν άλλοι γι΄αυτούς...

Σκύβω ταπεινά το κεφάλι...

Αγαπητοί φίλοι,

Είναι χαρά μου να είμαι ο πρώτος, που θα μοιραστεί μαζί σας μιά νέα πραγματικότητα, ένα κόσμημα αρχιτεκτονικής, που ήρθε να προστεθεί στα λοιπά αριστουργήματα, που στολίζουν την Νότια πλευρά του νησιού μας, μια αδιαμφισβήτητα και αποδεδειγμένα ανιαρή πλευρά τού νησιού, όπου τα τελευταία χρόνια γίνονται διαρκείς προσπάθειες να αποκτήσει επιτέλους πρόσωπο και ταυτότητα.

Πρόκειται για μια πενταόροφη πολυκατοικία, που χαρακτηρίζεται από την καινοτομία να είναι ΞΑΠΛΩΜΕΝΗ !!!

Μάλιστα! Σαν μια γοργόνα τού Αιγαίου έχει γείρει νωχελικά πάνω από μια παραλία του τυχερού αυτού νησιού και ατενίζει περήφανα τις θάλασσες..!

Τιμή και δόξα στο νησί, που ευτύχησε να δεχτεί στην ανιαρή γή του ένα τέτοιο αγλάισμα οφθαλμών, ένα ζωντανό μπράβο στον επιστήμονα, που με το συγκεκριμένο έργο του, τιμάει το πανεπιστήμιό του και τους καθηγητές του !!!

Ο φθόνος και η ζήλεια ας συνοδεύει όσους ποτέ δεν αξιώθηκαν να εγκυμονήσουν στα στενά μυαλά τους ένα τέτοιο θαύμα αρχιτεκτονικής...

Περήφανος σαν Τηνιακός, ή μάλλον, τηνιακός (σκύβω ταπεινά εμπρός στο τέχνημα),

Όφιος, ο χαμερπής.

Υ.Γ.1  Βεβαίως, βιάστηκα ο μωρός, γιατί το αρχιτεκτόνημα δεν είναι ακόμη έτοιμο. Σε αναμονή της ολοκλήρωσής του όμως, ανταμειβόμαστε με το απαράμιλλο κάλλος, την συμμετρία και την αρμονία των τσιμεντένιων του ικριωμάτων.

Υ.Γ. 2 Πρόταση-προτροπή προς τούς έχοντες χωράφια στην νότια πλευρά: ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΤΕ ΝΑ ΠΟΥΛΑΤΕ, ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΣΑΣ ΤΙΜΑΤΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΣΑΣ !

Εν Γκούρα τας 18-3-48-

Μεταγράφω και σας παραθέτω ένα γράμμα Τηνιακού στρατιώτη από το μέτωπο του εμφυλίου.
Έχω κρατήσει την ορθογραφία γιατί αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της επιστολής.
Προσέξτε τρία σημεία. 
Πρώτον, ο στρατιώτης φοβάται μήπως η μητέρα του τον δεί αδύνατο στην φωτογραφία που τής εσωκλείει και ανησυχήσει και προσπαθεί να την πείσει, ότι όλα είναι καλά.
Δεύτερον, ο πόλεμος απουσιάζει εντελώς από το γράμμα.
Τρίτο και συγκινητικότερο, μετά το τέλος της επιστολής, προσθέτει πέμπτη σελίδα όπου ρωτάει για τα ζωντανά της οικογένειας, σαν να ρωτάει για μέλη της οικογένειας. Επίσης, είναι φανερή η περηφάνεια που νιώθει για ένα συγκεκριμένο ζώο που το φαντάζεται και το ζητάει στολισμένο.

Εν Γκούρα τας 18-3-48-

Σεβαστήν μου Μητέρα και αδελφέ Νικόλα Σας φιλώ εγώ το τέκνον σου Δ...... υγίαν έχω και ηγίαν επιθημό και δια εσάς να μανθάνο να χέρομαι (.) πρό δέκα ημερόν μητέρα εβγήκαμε φωτογραφίαν με το πατριώτη μου το Βίλα από τα μοναστήρια που έχει γυνέκα του δον ιάκοβου του πουσιτήλη την ανηψιά (.)
Μάθε μητέρα αυτός είναι στο 2ον Λόχο και εγώ στον 1ον αλά σε ένα τάγμα και τώρα μητέρα α(ν)ταμόνομε κάθε μέρα και περνάμε φίνα. αλά αυτός μητέρα ήταν τυχερός και έχει ιδικότητα στο Βαρί όλμο και τις πορίες που κάναμεν αυτός τα φορτόνανε όλα σε









μουλάρια και βάδιζεν αδιατός ενώ εγώ ο άτιχως τα σίκονα όλα και ήμουνα πολί κουραζμένος και τώρα ο Βίλας σχεδόν ένα και μησόο μίνα καθόταν στη Γκούρα φρουρά δεν ακολουθούσε μαζί μας ο Βαρής όλμος και έτσι μητέρα κάθετε και είναι ένα γούστο παχής ενώ εγώ το άτιχω δεν μα φίνουν η πορίες να παχίνω αλα τώρα και εμής μητέρα ήμαστε στη Γκούρα 10 ημέρες και έχομεν ξεκούρασην.
και τώρα μητέρα άρχησα πάλη να σιάνο πάχινα λιγάκη γιατί στη φοτογραφία εγώ ήμε αδίνατος αλά έχομεν βγή προ δέκα









ημερόν και της πέρνομεν σήμερα και σου την στέλνω να με δίτε να παριγορηθήτε λίγο που ήμε και με ένα πατριότη αλά εάν μητέρα ήξερα ότι θα καθήσομεν τόσες μέρες θα βγέναμε τώρα που ξεκοράστηκα λίγες μέρες και παρόλο που ήταν τόσες λίγες ημέρες έσιαξα πολί και εάν εβγέναμε τώρα θα έβγενα πιό παχής να εφχαρσιτηθής καλίτερα αλά και πάλη δεν πηράζη τώρα ήμε πιό σιαμένος (.)
Και τώρα ακόμα βρισκόμαστε στάσιμη στην Γκούρα και περνάμεν φίνα και να μην ανησηχάς μιτέρα











καθόλου και πρότα ο θεός ήμε πολί καλά αλά να μην νομίζης πως ήμε αδίνατος γιατί στη φοτογραφία με τράβιξεν αδίνατο ενώ δεν ήμε αδίνα(το)ς δεν ξέρο πώς με τράβιξεν τόσο αδίνατο ενώ μητέρα δεν ήμε αλά δεν πηράζη.
αυτά τα ολίγα σου γράφω.
Κάνο τέλος σας γλικοφιλό όλους σας γλικά γλικά.

Δ.......  Κ.........

δόσεν χερετιζμούς σε όλους τους σηγγηνής μου στους φίλους μου και στην γυτόνησάν μου φαμιλικός







                                                 

γράψε μου Μητέρα
η κατσίκες τί κάνουν γενήσανε και πώς πάνε
και η αγελάδα εάν γένησεν
ή όχοι και το δαμάλι τί
κάνη γράψε μου ο πούλαρος
τή κάνη πάντος τόρα μητέρα θα τον στρόσετε
και θα πηγένετε στα πανηγήρια
να του κάμετε ένα ωρέο καπήστερ
χρωματιστό με κόκινα κοπολόγια
και για τα πανηγήρια θα είναι εξερετικός
δόσεν χερετισμούς σε όλους και σας φιλό.