ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ (1ο μέρος)

Ας πούμε λοιπόν ότι ο Πέτρος έχει έναν ραδιοφωνικό σταθμό. 

Και έστω ότι ο Πέτρος παίζει καλή μουσική. 

Όποιο είδος και αν θεωρήσουμε ότι τον ενδιαφέρει (ελληνικά, ξένα, τζαζ κλπ.), ο Πέτρος διαλέγει τα καλύτερα κομμάτια και όχι μόνον αυτό, αλλά, τα βάζει και στην σωστή σειρά, τα προλογίζει όπως πρέπει, σχολιάζει και γενικώς, κάνει καλό ραδιόφωνο. 

Με την βοήθεια της σελιδούλας στο facebook ο Πέτρος καταφέρνει και αυξάνει την ακροαματικότητά του. 

Και κάποια στιγμή οι μανατζαρέοι που ασχολούνται με τις μετρήσεις ακροαματικότητας ραδιοφωνικών σταθμών διαπιστώνουν την εξέλιξη του σταθμού. 

Πλησιάζουν λοιπόν τον Πέτρο και του κάνουν πρόταση να βάλει διαφημίσεις στις εκπομπές του. Αρχικώς σε χαμηλή τιμή για να τραβήξει διαφημιζόμενους "και μετά βλέπουμε..."

Ο Πέτρος δέχεται, και αρχίζει να βάζει σποραδικά μερικές διαφημίσεις στις εκπομπές του, χωρίς να αλλάξει το ύφος και την ποιότητα του ραδιοφώνου του.

Στην συνέχεια, και ενόσω η ακροαματικότητα αυξάνει, οι μάνατζερ που του δίνουν τις διαφημίσεις φέρνουν κι' άλλο κόσμο, "καλύτερους" διαφημιζόμενους (με πιό πολλά φράγκα) που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν περισσότερο για να προσεγγίσουν το κοινό του Πέτρου.

Ο χρόνος των διαφημίσεων, μοιραία, αυξάνει εις βάρος της μουσικής, και οι εκφωνητές αναγκαστικά βάζουν στις εκπομπές τους κείμενα από τις διαφημίσεις των εταιρειών.

Και αυτό είναι η αρχή της αλλοτρίωσης.

Στο επόμενο στάδιο ακολουθούν "μετρήσεις" που δείχνουν ότι  τα αποτελέσματα των διαφημίσεων δεν είναι τα αναμενόμενα. 

Στο μεταξύ ο Πέτρος έχει προσλάβει και ένα-δυό άτομα με γνώσεις στην μουσική για να κάνουν ζωντανές εκπομπές, τα οποία άτομα έχουν και κάποιες χρηματικές απολαβές, τις οποίες, εάν χάσει τις διαφημίσεις, δεν θα μπορεί να συνεχίσει να καλύπτει.

Είναι η ώρα της τελικής άλωσης του σταθμού. 

Οι μανατζαρέοι (κοράκια) του λένε απροκάλυπτα ότι πρέπει να αρχίσει να βάζει και πιο εμπορική μουσική, να διευρύνει το κοινό που ακούει τον σταθμό. 

Του δίνουν μάλιστα και λίστες με τραγούδια που θα πρέπει να παίζει, και επιπλέον, ορίζουν τις ώρες και τις φορές που θα πρέπει να παίζονται.

Ο Πέτρος, αναγκαστικά, ακολουθεί τις προτάσεις (απειλές) των μανατζαρέων και ο σταθμός, προκειμένου να σταθεί στα πόδια του, στρέφεται σε άλλα μονοπάτια από εκείνα που είχε ξεκινήσει. 

Γίνεται ένας σταθμός που πλέον μοιάζει στους υπόλοιπους των ραδιοσυχνοτήτων, ή διαφέρει ελάχιστα, δεν είναι πιά ο σταθμός με την διαφορετική, καλή μουσική που ξεκίνησε.

Οι μανατζαρέοι τώρα αναγγέλλουν στον Πέτρο ότι δεδομένου ότι δεν έχει κάποιο συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στον ανταγωνισμό, δεν βλέπουν τον λόγο να συνεχίσουν να του δίνουν διαφημίσεις εκτός και αν χαμηλώσει τις τιμές του.

Ο Πέτρος πλέον δεν είναι ουσιαστικά αφεντικό της δουλειάς του, έχει προδώσει τα πιστεύω του και τα θέλω του, και είναι δεσμευμένος στις υποχρεώσεις του, πράγμα που έγινε χωρίς σχεδόν να το καταλάβει.

Απλό, απλούστατο παράδειγμα χειριστικής συμπεριφοράς της αγοράς προς τον έμπορο.

Εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος της σπονδυλωτής ιστορίας μας.

ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ…

Αγαπητέ φίλε Γιάννη, μεγαλώνω και ξεχνάω. 

Έτσι γίνεται; Θα μου πεις όταν συναντηθούμε. 

Θα πρέπει όμως να το θυμηθείς εσύ να μου το πεις, γιατί εγώ ξεχνάω όπως σου είπα...

Πήγα κάπου στο νησί και δεν θυμάμαι τίποτε, αυτός είναι ο λόγος που θα χρειαστώ την βοήθειά σου. 

Εικόνες μόνον, έχω εικόνες που τις κοιτάζω και προσπαθώ να ανασυνθέσω την ημέρα, να θυμηθώ λεπτομέρειες, να αναχαιτίσω για λίγο την παραδοχή μέσα μου ότι, ναι, μεγάλωσα τόσο που δεν θυμάμαι πού βρισκόταν το μέρος που στάθηκα.

Πρωί πρέπει να ήταν όταν ξεκινήσαμε.

Θυμάμαι ένα αυτοκίνητο, με αρκετούς από μας μέσα, να τραμπαλίζεται σε έναν χωματόδρομο, θυμάμαι κάποιον να λέει "Ευλογημένος αυτός ο χωματόδρομος, κρατάει το μέρος καθαρό" και να μην καταλαβαίνω τί ήθελε να πει.

Ύστερα θυμάμαι τεράστια τετράγωνα πράσινου μαρμάρου απλωμένα δίπλα σε εκσκαφείς που μοιάζανε μικροσκοπικοί, σαν εκείνο το πλαστικό μπουλντοζάκι που έπαιζε ο γιός μου πριν αρκετά χρόνια.

Θυμάμαι ξεκάθαρα μια θάλασσα να ασπρίζει στα βράχια... 

...και μια κατηφόρα να καταλήγει εκεί όπου πηγαίναμε. 

Ύστερα πρέπει να βγήκαμε από το αυτοκίνητο και θυμάμαι πως είδαμε ένα παράθυρο που δεν είναι φτιαγμένο για να ανοίγει και ένα τραπεζάκι που ποτέ κανένας αέρας δεν θα παρασύρει. 

Είπα μέσα μου πως μάλλον δεν έχω ξυπνήσει ακόμα, πως με πήρε ο ύπνος στο αυτοκίνητο και θα ξυπνήσω μόλις ανοίξουν οι πόρτες.

Αλλά, είμασταν ήδη εκεί. 
Σε ένα αγνώριστο μέρος, σε ένα άλλο νησί, σε ένα νησί επάνω στο νησί...

Τι είναι όλο αυτό, αναρωτήθηκα, πού ήταν κρυμμένο; 

Κομμάτια λευκού χωμένα εδώ και εκεί, σπασμένα από τους ίσκιους τους, ένα κομματάκι μπλε κάτω χαμηλά...

 ...δέντρα να ξεπετάγονται από βράχους...

...δέστρες...

...για καράβια που δεν είχαν φτάσει ακόμα...

...το μικροσκοπικό σπίτι κάποιου άγιου... 

...μονάχο του σε μιαν άκρη.

Ύστερα η ζέστη ανέβηκε και όλα έγιναν δυσκολότερα για μένα.

Άρχισα να βλέπω πρόσωπα να ξεπροβάλλουν από τα βράχια...

...ιστούς να διαπερνούν ανάερους πέτρινους σχηματισμούς...

...μια προτροπή σε μετάνοια ...

...ένα κόκκινο να χορεύει στον αέρα...

...καρέκλες να περιμένουν την συντροφιά τους όταν πέσει ο Ήλιος...

 ...ένα μαρμάρινο φινιστρίνι...

 ...δέκα διαφορετικά γαλάζια το ένα πάνω στο άλλο...

...και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είδα καράβια νάχουν βγει στην στεριά...

...και μετά να κυματίζουν στον αέρα.

Ευχήθηκα ο ευλογημένος χωματόδρομος να αγριέψει κι άλλο, να μην αφήνει πολλούς να περάσουν, ευχήθηκα να μην φτάσει ποτέ η "ανάπτυξη" σε αυτό το μέρος, ούτε ομπρέλες, ούτε μουσική, ούτε καφέδες και ποτά σε πλαστικά.

Μόνον αυτά που βρήκα εδώ να ξαναβρώ.

Και το βουητό της θάλασσας.

Μη ρωτήσεις. Με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Δεν θυμάμαι άλλο. 

Ούτε πού ήταν, ούτε πώς πάνε μέχρις εκεί. 
Ξέχασα τα πάντα, ξαφνικά ξέχασα τα πάντα. 
Δικαιολόγησέ με, σε παρακαλώ. 

Μεγάλωσα, φαίνεται, και η μνήμη μου είναι σαν ανοιχτό παράθυρο που δεν μπορεί να κρατήσει τίποτε μέσα του.