Σήμερα λοιπόν ξεκινάνε οι πανελλαδικές.
Πρώην πανελλήνιες.
Πρώην εισαγωγικές.
Που ουσιαστικά είναι η ασέλγεια του κράτους επάνω στην νεολαία μας και πίσω απ’ αυτήν την λέξη βάλτε εσείς την υποκρισία, την εκμετάλλευση, την εθελοτυφλία, την αδιαφορία, ένα κάποιο ενδόμυχο μίσος, την αλαζονεία, την αδιαφορία.
Θα κάνω λοιπόν κάποιες σκέψεις φωναχτά και θα τις μοιραστώ μαζί σας:
Κάποια παιδιά δίνουν εξετάσεις. Ορισμένα θα περάσουν και άλλα όχι.
Το τι περιμένει εκείνα που θα περάσουν είναι άλλο θέμα και δεν θα το πιάσουμε τώρα.
Όπως επίσης δεν θα πιάσουμε και εκείνα που θα περάσουν σε σχολές που δεν τα ενδιαφέρουν είτε γιατί εκεί κατέληξαν, είτε γιατί έτσι το θέλησαν οι γονείς και ο κοινωνικός περίγυρος.
Πάμε σε εκείνα που δεν θα περάσουν. Από αυτά πάλι θα διαλέξω εκείνα που διάβασαν μόνα τους και που (στην μεγάλη τους πλειοψηφία) ήταν εξ ορισμού χαμένα, ήξεραν δηλαδή πως δεν έχουν καμμιά ελπίδα χωρίς φροντιστήριο.
Τα άλλα, εκείνα που πήγαν φροντιστήριο και δεν πέρασαν δηλαδή, την έχουν άσχημα και δεν τολμάω να αγγίξω το θέμα…
(Προσοχή, ακολουθεί μπέρδεμα)
Που στο φροντιστήριο διδάσκουν κάποιοι, που πριν μερικά χρόνια κάθονταν στα ίδια θρανία διδασκόμενοι από κάποιους που επίσης δεν είχαν καταφέρει να διεισδύσουν στην Δημόσια εκπαίδευση και που τώρα διδάσκουν άλλους, ορισμένοι απ΄ τους οποίους ξέρουν πως κάποιο παρόμοιο επάγγελμα θα κάνουν στο μέλλον.
Ή θα κάνουν ιδιαίτερα σε παιδιά των οποίων οι γονείς έχουν ανθεκτική τσέπη. Και θα πληρώνονται με μαύρα λεφτά. Που σημαίνει χωρίς απόδειξη, χωρίς ασφάλιση, χωρίς αποδείξιμη προϋπηρεσία. Που όμως είναι μια λύση...
Γιατί, όπως λένε τα στοιχεία και οι παντοδύναμοι αριθμοί
«Στη χώρα μας λειτουργούν 2.300 φροντιστήρια (τα 750 στην Αθήνα), με 150.000 μαθητές κάθε χρόνο, 65 παιδιά ανά φροντιστήριο και περίπου 20.000 εκπαιδευτικούς».
Τον πήρατε χαμπάρι τον αριθμό των απασχολούμενων εκπαιδευτικών στα φροντιστήρια; ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ. Και βάλτε κι άλλους τόσους που κάνουν ιδιαίτερα μη σας πω και περισσότερους. Εδώ ήθελα να καταλήξω. Κοντά στις σαράντα χιλιάδες άτομα ζουν από το άρρωστο περιβάλλον της Παιδείας.
Ζουν, επειδή μεγάλωσαν και έμαθαν να σκέφτονται μέσα σ΄ αυτό το περιβάλλον, το άρρωστο, που από το Δημοτικό κιόλας τους τροφοδότησε με απερίγραπτα βιβλία και από την Έκτη Δημοτικού κιόλας τους ζήτησε να πάνε φροντιστήριο για να έχουν πιθανότητες επιτυχίας στα Πρότυπα και στα Πειραματικά.
Που τα έσπρωξε με τη σέσουλα να ξεμπερδεύουν όπως-όπως με το Δημοτικό, και να περάσουν επιτέλους στο μεγάλο μανίκι που λέγεται Πρώτη Γυμνασίου μπας και αναγκαστούν να ξεκινήσουν το έρμο το φροντιστήριο που τόσο καιρό απέφυγαν.
Κλείνω με τον τελικό συλλογισμό:
Είμαι το κράτος κι΄ έχω δέκα πανεπιστήμια.
Που έχουν κάποιες θέσεις κάθε χρόνο για νέους φοιτητές και φυσιολογικά θα έπρεπε αυτές οι θέσεις να βγαίνουν με το τί είδους ανάγκες έχω στην παραγωγή μου. Δεν γίνεται έτσι, μιας και οι θέσεις βγαίνουν με το πόσο κόσμο μπορεί να εξυπηρετήσει η κάθε σχολή, πόσους αντέχει ακόμα δηλαδή να μπαινοβγαίνουν στα αμφιθέατρα και να ταλαιπωρούν τους καθηγητές.
Αριθμός που σχεδόν πάντα εξαρτάται από το πότε θα έχουμε εκλογές.
Πάμε παρακάτω να δούμε τα κριτήρια επιλογής:
αυτά θα πρεπε νάναι το να έχει αποκτήσει το παιδί ένα επίπεδο το οποίο είναι απαιτούμενο για να μπορεί να κατανοήσει τα σχετικά του μελλοντικού επαγγέλματός του χωρίς δυσκολία για να κάνει έτσι ένα ξεκίνημα στον επιστημονικό χώρο.
Αυτά τα απαραίτητα θα έπρεπε να του τα έχω διδάξει εγώ το κράτος.
Ούτε αυτό γίνεται.
Αντιθέτως, εγώ το κράτος διαλέγω όποιο κουτοπόνηρο, διφορούμενο, ακαταλαβίστικο, με πολλαπλές ερμηνείες θέμα και το στήνω απέναντι στο παιδί και περιμένω να γίνει της μουρλής.
Γιατί το παιδί δεν το έχει διδαχτεί στην ετήσια ύλη και το έχουν κάνει μόνον όσοι πήγανε στα φροντιστήρια.
Που αν έχουν πετύχει το θέμα στα διδαχθέντα κάνουν πάρτι και τρελαίνονται στην διαφήμιση.
Τα παιδάκια που δεν έχουν λεφτάκια για φροντιστήρια ας τα πάρει ο διάολος.
Που «διάολος» είναι όλοι οι νταβατζήδες-εργοδότες-εγκληματίες που για μερικά ευρουδάκια, αφού τους δίνει το δικαίωμα ο νόμος, θα ξεπατώνουν το παιδί σας στην δουλειά, θα το εξευτελίζουν και θα το απειλούν ανά πάσα στιγμή.
Που θα βγάζουν αρκετά λεφτά εκμεταλλευόμενοι το δικό σας παιδί για να στείλουν τα δικά τους στα φροντιστήρια ή σε ιδιωτικά πανεπιστήμια-κολλέγια-εκπαιδευτήρια (οι ορισμοί χωράνε κάθε ερμηνεία), ή στο εξωτερικό.
Έτσι θα σιγουρευτούν ότι το παιδάκι τους δεν θα μοιάσει στο δικό σας.
Ξεμπερδεύτηκε κάπως το πράγμα;
Δεν μας νοιάζει βρε χαζοί αν σπουδάσει το παιδί σας ή όχι.
Υπάρχει τόση προσφορά για τις θέσεις στα πανεπιστήμια που ειλικρινά δεν μας νοιάζει!
Γιατί και αυτά που θα σπουδάσουν, φροντίσαμε να μην έχουν ούτε αυτά στον Ήλιο μοίρα και να περιμένουν το Άγιο Καλοκαιράκι με τον Όσιο Τουρίστα που θα τα ταΐσει για πέντε μήνες και φτάνει.
Οι φωτογραφίες από την Εθνική Οδό είναι παντελώς άσχετες με το θέμα, αλλά είναι ό,τι πιο θλιβερό είχα για να συνοδέψω το θέμα.
Γιατί ο εργάτης που κάνει ό,τι του λέει ο επιστάτης που κάνει ό,τι του λέει ο εργολάβος που κάνει ό,τι του λέει το αρμόδιο γραφείο που κάνει ό,τι του λέει ο υφυπουργός που κάνει ό,τι του λέει ο υπουργός που κάνει ό,τι του λέει ο εκάστοτε πρωθυπουργός, ε, αυτός ο εργάτης καποιανού παιδί είναι!
Και παίρνει εντολές από τα παιδιά κάποιων άλλων.
Που όλοι μαζί έχουν μεγαλώσει σε αυτό το σύστημα παιδείας.
Για να βγεί αληθινή η παροιμία που λέει
Πρώην πανελλήνιες.
Πρώην εισαγωγικές.
Που ουσιαστικά είναι η ασέλγεια του κράτους επάνω στην νεολαία μας και πίσω απ’ αυτήν την λέξη βάλτε εσείς την υποκρισία, την εκμετάλλευση, την εθελοτυφλία, την αδιαφορία, ένα κάποιο ενδόμυχο μίσος, την αλαζονεία, την αδιαφορία.
 |
| καλούπι κολώνας ηλεκτρικού που δεν αφαιρέθηκε ποτέ... |
Κάποια παιδιά δίνουν εξετάσεις. Ορισμένα θα περάσουν και άλλα όχι.
Το τι περιμένει εκείνα που θα περάσουν είναι άλλο θέμα και δεν θα το πιάσουμε τώρα.
Όπως επίσης δεν θα πιάσουμε και εκείνα που θα περάσουν σε σχολές που δεν τα ενδιαφέρουν είτε γιατί εκεί κατέληξαν, είτε γιατί έτσι το θέλησαν οι γονείς και ο κοινωνικός περίγυρος.
 |
| κι΄άλλο καλούπι... αργεί το ρημάδι να πήξει... |
Πάμε σε εκείνα που δεν θα περάσουν. Από αυτά πάλι θα διαλέξω εκείνα που διάβασαν μόνα τους και που (στην μεγάλη τους πλειοψηφία) ήταν εξ ορισμού χαμένα, ήξεραν δηλαδή πως δεν έχουν καμμιά ελπίδα χωρίς φροντιστήριο.
Τα άλλα, εκείνα που πήγαν φροντιστήριο και δεν πέρασαν δηλαδή, την έχουν άσχημα και δεν τολμάω να αγγίξω το θέμα…
 |
| υπερκατασκευή που κάποια στιγμή θα ρθει κάτω... |
Που στο φροντιστήριο διδάσκουν κάποιοι, που πριν μερικά χρόνια κάθονταν στα ίδια θρανία διδασκόμενοι από κάποιους που επίσης δεν είχαν καταφέρει να διεισδύσουν στην Δημόσια εκπαίδευση και που τώρα διδάσκουν άλλους, ορισμένοι απ΄ τους οποίους ξέρουν πως κάποιο παρόμοιο επάγγελμα θα κάνουν στο μέλλον.
Ή θα κάνουν ιδιαίτερα σε παιδιά των οποίων οι γονείς έχουν ανθεκτική τσέπη. Και θα πληρώνονται με μαύρα λεφτά. Που σημαίνει χωρίς απόδειξη, χωρίς ασφάλιση, χωρίς αποδείξιμη προϋπηρεσία. Που όμως είναι μια λύση...
 |
| κομμάτι τσιμέντου από προηγούμενη τράκα... |
Γιατί, όπως λένε τα στοιχεία και οι παντοδύναμοι αριθμοί
«Στη χώρα μας λειτουργούν 2.300 φροντιστήρια (τα 750 στην Αθήνα), με 150.000 μαθητές κάθε χρόνο, 65 παιδιά ανά φροντιστήριο και περίπου 20.000 εκπαιδευτικούς».
 |
| καπάκι επάνω σε κενό φρεατίου |
Τον πήρατε χαμπάρι τον αριθμό των απασχολούμενων εκπαιδευτικών στα φροντιστήρια; ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ. Και βάλτε κι άλλους τόσους που κάνουν ιδιαίτερα μη σας πω και περισσότερους. Εδώ ήθελα να καταλήξω. Κοντά στις σαράντα χιλιάδες άτομα ζουν από το άρρωστο περιβάλλον της Παιδείας.
 |
| παραμορφωμένο κιγκλίδωμα σε μήκος περίπου 15 μέτρων |
Που τα έσπρωξε με τη σέσουλα να ξεμπερδεύουν όπως-όπως με το Δημοτικό, και να περάσουν επιτέλους στο μεγάλο μανίκι που λέγεται Πρώτη Γυμνασίου μπας και αναγκαστούν να ξεκινήσουν το έρμο το φροντιστήριο που τόσο καιρό απέφυγαν.
Κλείνω με τον τελικό συλλογισμό:
Είμαι το κράτος κι΄ έχω δέκα πανεπιστήμια.
Που έχουν κάποιες θέσεις κάθε χρόνο για νέους φοιτητές και φυσιολογικά θα έπρεπε αυτές οι θέσεις να βγαίνουν με το τί είδους ανάγκες έχω στην παραγωγή μου. Δεν γίνεται έτσι, μιας και οι θέσεις βγαίνουν με το πόσο κόσμο μπορεί να εξυπηρετήσει η κάθε σχολή, πόσους αντέχει ακόμα δηλαδή να μπαινοβγαίνουν στα αμφιθέατρα και να ταλαιπωρούν τους καθηγητές.
Αριθμός που σχεδόν πάντα εξαρτάται από το πότε θα έχουμε εκλογές.
 |
| άτυχες κολώνες που έχασαν το σήμα τους... |
αυτά θα πρεπε νάναι το να έχει αποκτήσει το παιδί ένα επίπεδο το οποίο είναι απαιτούμενο για να μπορεί να κατανοήσει τα σχετικά του μελλοντικού επαγγέλματός του χωρίς δυσκολία για να κάνει έτσι ένα ξεκίνημα στον επιστημονικό χώρο.
Αυτά τα απαραίτητα θα έπρεπε να του τα έχω διδάξει εγώ το κράτος.
Ούτε αυτό γίνεται.
 |
| κι΄άλλο παραμορφωμένο κιγκλίδωμα... |
Αντιθέτως, εγώ το κράτος διαλέγω όποιο κουτοπόνηρο, διφορούμενο, ακαταλαβίστικο, με πολλαπλές ερμηνείες θέμα και το στήνω απέναντι στο παιδί και περιμένω να γίνει της μουρλής.
Γιατί το παιδί δεν το έχει διδαχτεί στην ετήσια ύλη και το έχουν κάνει μόνον όσοι πήγανε στα φροντιστήρια.
Που αν έχουν πετύχει το θέμα στα διδαχθέντα κάνουν πάρτι και τρελαίνονται στην διαφήμιση.
 |
| υπόλοιπα από κάποια τράκα |
Που «διάολος» είναι όλοι οι νταβατζήδες-εργοδότες-εγκληματίες που για μερικά ευρουδάκια, αφού τους δίνει το δικαίωμα ο νόμος, θα ξεπατώνουν το παιδί σας στην δουλειά, θα το εξευτελίζουν και θα το απειλούν ανά πάσα στιγμή.
Που θα βγάζουν αρκετά λεφτά εκμεταλλευόμενοι το δικό σας παιδί για να στείλουν τα δικά τους στα φροντιστήρια ή σε ιδιωτικά πανεπιστήμια-κολλέγια-εκπαιδευτήρια (οι ορισμοί χωράνε κάθε ερμηνεία), ή στο εξωτερικό.
Έτσι θα σιγουρευτούν ότι το παιδάκι τους δεν θα μοιάσει στο δικό σας.
 |
| ξερριζωμένο κιγκλίδωμα... |
Δεν μας νοιάζει βρε χαζοί αν σπουδάσει το παιδί σας ή όχι.
Υπάρχει τόση προσφορά για τις θέσεις στα πανεπιστήμια που ειλικρινά δεν μας νοιάζει!
Γιατί και αυτά που θα σπουδάσουν, φροντίσαμε να μην έχουν ούτε αυτά στον Ήλιο μοίρα και να περιμένουν το Άγιο Καλοκαιράκι με τον Όσιο Τουρίστα που θα τα ταΐσει για πέντε μήνες και φτάνει.
Οι φωτογραφίες από την Εθνική Οδό είναι παντελώς άσχετες με το θέμα, αλλά είναι ό,τι πιο θλιβερό είχα για να συνοδέψω το θέμα.
Γιατί ο εργάτης που κάνει ό,τι του λέει ο επιστάτης που κάνει ό,τι του λέει ο εργολάβος που κάνει ό,τι του λέει το αρμόδιο γραφείο που κάνει ό,τι του λέει ο υφυπουργός που κάνει ό,τι του λέει ο υπουργός που κάνει ό,τι του λέει ο εκάστοτε πρωθυπουργός, ε, αυτός ο εργάτης καποιανού παιδί είναι!
Και παίρνει εντολές από τα παιδιά κάποιων άλλων.
Που όλοι μαζί έχουν μεγαλώσει σε αυτό το σύστημα παιδείας.
Για να βγεί αληθινή η παροιμία που λέει
«Στην Μυλωνούς τον πισινό ζητάς καλλιγραφίες!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου