Ο φίλος, στην βροχή φαίνεται...

Κι΄είναι η βροχή μιά αφορμή να βγεις να μυρίσεις, να αγναντέψεις, να σκύψεις στις λεπτομέρειες που τρέχουν ολόγυρα απαρατήρητες.

Είν’ ο καρπός δακρυσμένος βροχή...

...είναι τα μπουμπούκια τόσο γεμάτα ζωή που λες θα εκραγούν και θα σκορπίσουν δέντρα ολάκερα γύρω τους...

...είναι τόσο βαθύτερο το μωβ του λουλουδιού, που λες και ποτέ πριν δεν τόχεις ξαναδεί.

Λες κάποτε θα δουν κι΄άλλοι όλα αυτά τα κρυφά και φανερά μαζί...

...λες θα σταθούν μιά στιγμή να δουν με την φαντασία τους τον μάστορα...

...να στήνει το κέντημα με την πέτρα και την υπομονή κομμάτι το κομμάτι;

Λες να κουραστούμε λιγάκι και το ψιλόβροχο να δυναμώσει κι΄αυτό λιγάκι, 

...ν' αναγκαστούμε να σταλίσουμε ΄δω μέσα;

 Λες να βαρύνει ο καιρός...

 ...να φορτώσει σύννεφα η Καστέλλα...

...να μας έρθει στο νου κρασί μπρούσκο, με λουκάνικο και τυράκι Τηνιακό, να πρέπει να τρέξουμε σπίτι γρήγορα-γρήγορα να δούμε πίσω απ΄τα τζάμια το Ξώμποργο να βυθίζεται στον ουρανό...

 ...τις λάμπες του δρόμου τη μιά να φέγγουν σα φωτάκια Χριστουγέννων...

 ...να χάνονται ύστερα στη μεγάλη Αστραπή;

Λές..;

Λες η θάλασσα νάχει φουσκώσει σαν καφές ελληνικός που φτάνει ίσα να χυθεί;

Είν΄η Περάστρα εκείνη ‘κεί κάτω; 

Μοιάζει και νάναι. 

 

Και ξέρεις, τα σφαλιστά παράθυρα είναι, λέει, απ΄το κρύο, μα το χωριό είναι γεμάτο κόσμο και περνάνε τα φορτώματα για τη Χώρα, στέκουν για λίγο και πάλι τραβάνε προς τον Λάζαρο...

 ...να βγουν στα Λουτρά, να πέσουν στον αμαξωτό για λίγο, να κάμουν έτσι την ανηφορίτσα να περάσουν μέσα απ΄την Ξινάρα, μετά στους Μύλους, να πάρουν να κατηφορίζουν στην Κυρά Ξένη, ύστερα στα Σταμνάδ΄κα, να πάνε στην Χώρα να πουλήσουν...

Σημείωση: οι φωτογραφίες είναι από φίλο, που προτιμάει να μένει στο παρασκήνιο, πολύτιμος υποβολέας μοναδικών εικόνων, δια παντός λαβωμένος απ΄την ομορφιά του νησιού. 

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, βλέπω εκείνο το άρμα της εφιαλτικότερης νύχτας της ζωής μας, να στέκει εμπρός στις πόρτες του κάθε σχολειού αυτής της ταλαίπωρης χώρας. 
 

Βρυχάται δυνατά, να τρομάξει τις ψυχούλες των παιδιών, να πάψει με τα σίδερά του κάθε ελπίδα, να γκρεμίσει κάθε εμπόδιο ανάμεσα στη βαρβαρότητα και την χαρά.

Γιατί η παιδεία είναι χαρά και είναι μέλλον και σκέψη και ανατροπή και κανένα κύμα δεν είναι τόσο δυνατό που να την κάνει να πάψει να θέλει, να αποζητά, να ψάχνει νέους ορίζοντες.

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ!!!

Τίνος είναι τελικώς το Πανεπιστήμιο;

Μην είναι του Υπουργείου Παιδείας;

Μην είναι των καθηγητών;

Μήπως πάλι είναι των φοιτητών;

Μήπως δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο και έχει ανάγκη από πολλά χέρια στα κουπιά για να έχει υπόσταση;

Μήπως ο ουσιαστικός ρόλος του είναι η βελτίωση της ζωής όλων μας; 

Μήπως πρέπει να παράγει πολιτισμό που θάχει στόχο τον πολίτη;

Μήπως δεν θάπρεπε να ναρκισσεύεται αυτοθαυμαζόμενο και να αναπαράγει τον εαυτό του;

Είναι ή όχι ο στάβλος κομματικών αντιπαραθέσεων;

Είναι ή όχι πεδίον δόξης λαμπρό για κάθε διαπλεκόμενο κομματορουφιάνο που θρέφεται, ανδρώνεται και τελικώς αφομοιώνεται από το «Πανεπιστήμιο;»

Είναί ή όχι άντρο κατασπατάλησης επιδοτήσεων σε αδιέξοδα «προγράμματα» με χρηματοφάγους καθηγητές;

Ενάντια σε τί απ΄όλα αυτά ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές;

Σήμερα, του μηνός Νοεμβρίου δέκα και τέσσερεις του 2014, δεν έχω καμμιάν απάντηση.

Σήμερα, σκέφτομαι πόσες πόρτες και σε ποιούς τελικώς τις άνοιξε εκείνο το περιλάλητο τάνκς που έρριξε την πόρτα του Πολυτεχνείου...

Σήμερα σκέφτομαι την δωρεάν για το κράτος και πολυδάπανη για τον γονιό παιδεία και λέω μέσα μου:

Καταραμένοι φοιτητές...

Πόσο καλύτερα θάταν να έπρεπε να πληρώνετε και να μην είναι δωρεάν το Πανεπιστήμιο...

Θα σας σεβόμασταν τότε και δεν θα βάζαμε πορωμένους αντι-φοιτητές να σας ξυλοκοπάνε. 

Γι΄αυτό οι λεφτάδες στέλνουν τα παιδιά τους σε πληρωμένα γυμνάσια και πληρωμένα λύκεια και πληρωμένα κολλέγια και πληρωμένα πανεπιστήμια.

Εξασφαλίζουν έτσι το ότι κανένας ΜΑΤάνθρωπος δεν θα δείρει ποτέ το παιδί τους.

Εξασφαλίζουν ότι το παιδί τους δεν θα σκεφτεί ποτέ να αμφισβητήσει το σύστημα που τον διαχωρίζει από τους «αποκάτω».

Καταραμένοι φοιτητές!

Πόσο καλύτερα θάταν να σας είχαμε με πηλίκια και στολή όπως κάποτε στο Αμέρικα, να φτιάχνετε φοιτητικά κλάμπ με μπλέηζερ GANT και παπούτσια SEBAGO,γιατί τότε ποιός θα σήκωνε το γκλομποφορεμένο χέρι του ενάντια σε έναν καθωσπρέπει κύριο;

Καταραμένοι φοιτητές!

Γιατί δεν μπορείτε να είσαστε όπως εμείς;

Υποτακτικοί, καναπεδολάτρες, ωτακουστές τής ζωής μας τής ίδιας, χάπατα του τελεβίζιου και  των μουμουέ, τρεμάμενοι εμπρός στο βαρύτατο χέρι της εξουσίας που εμείς οι ίδιοι οπλίσαμε...

Ξέρεις κάτι... Μόλις γυρίσω στο σπίτι θα βάλω μια ταινία, κάποια με σουπερήρωες, Μπάτμαν, Σπάϊντερμαν, Κάπτεν Αμέρικα, Σούπερμαν. Θα φροντίσω να παρασύρω το παιδί να κάτσει να δει ταινία για κανένα τρίωρο μέχρι να πάει για ύπνο.

Γιατί άμα με πιάσει στις ερωτήσεις για το Πολυτεχνείο δεν θάχω τί να του απαντήσω...

ΟΙ "ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ" ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΑ !

Λίγα λόγια και στα γρήγορα:
 ΟΙ "ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ" ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.

Ξεκάθαρο. Ντόμπρο, τουλάχιστον από μέρους τους. 
Αυτό που τους νοιάζει είναι το κέρδος, απ΄όπου κι΄αν προέρχεται. 

Δεν πάτε να συζητάτε εσείς για τα νερά και τις καλλιέργειες και τα καμμένα δάση και το κατεστραμμένο τοπίο... 
Απλώς, δεν τους νοιάζει. 

Τί τους είναι το περιβάλλον στο κάτω-κάτω; 
Η καταγωγή τους; ο τόπος τους; το χωριό των γονιών τους; η πατρίδα τους; 

Μα και να ήταν, απλώς, δεν νοιάζονται. 

Αυτός είναι ακριβώς ο ορισμός της έκφρασης...

..."Πουλάνε και την μάνα τους για το κέρδος".

 

 Σας αφήνω να χορτάσετε με την ησυχία σας "επιχειρηματικές κινήσεις"...

..."δημιουργικές επενδύσεις"...

..."ανάπτυξη νέων δραστηριοτήτων"...

..."αξιοποίηση επενδυτικών ευκαιριών"...

 

..."καθορισμό απαιτούμενων πόρων" και άλλες όμορφες τηλεοπτικά λέξεις. 

Οι οποίες όμως, δυστυχώς, αντιστοιχούν στις εικόνες που βλέπετε...

Θα πείτε, "Ναι, αλλά εδώ δεν θέλουν να κατασκάψουν τα βουνά μας, δέκα-είκοσι ανεμογεννήτριες θέλουν να βάλουν! Τί σχέση έχουν αυτά που δείχνεις;;;"

Ο τρόπος που θα φερθούν τόσο προς το περιβάλλον όσο και προς τους κατοίκους θα είναι ο ίδιος:  

 ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ !

 

Και πού ξέρεις, αν είμαστε τυχεροί...

...και αντέξουμε κι΄άλλες "επενδύσεις", 

μπορεί να τους ανοίξει η όρεξη και για πέντε-δέκα εξορύξεις...

Να φοβάστε λίγο περισσότερο γιατί, αρκετές από τις εικόνες αφορούν εικόνες από την "ανάπλαση" του κατεστραμμένου περιβάλλοντος. 

Που σημαίνει ότι, όταν θάχουν φύγει οι "επενδυτές" από το νησί μας, η εικόνα θα μοιάζει σαν πρόσωπο γερασμένου ηθοποιού μετά από δέκα πλαστικές επεμβάσεις...

Πάλι "καλλιτεχνικές" φωτογραφίες..;

Πάλι φωτογραφίες;

Από εκείνες τις τάχα μου "καλλιτεχνικές"...
Ναι, ξέρω...

Το νησί τον χειμώνα, όταν "καταλαγιάζει ο θόρυβος του καλοκαιριού" και "ηρεμεί ο τόπος" και "αποκτά μια εσωτερικότητα μοναδική"...

Ξέρω...

Πώς "αλλάζουν τα χρωματα και σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσεις μιάν άλλη τοπογραφία", πώς οι άνθρωποι δείχνουν διαφορετικοί, πόσο "το καλοκαίρι αλλοιώνει τους χαρακτηρες" και τόσα άλλα δημοσιογραφίστικα για εποχικές φυλλάδες, για εντυπάκια της συμφοράς που αναμασούν τον εαυτό τους.

Άστα όμως, για άλλους... 
Μη τα δείχνεις στους ντόπιους γιατί όλη τους η σκοτούρα ήταν "τα χρώματα του χειμώνα"...

Έχεις κάτι να μου πεις για τα παιδιά που πανηγυρίσαμε όταν πέρασαν στο πανεπιστήμιο και τώρα τα βλέπουμε να τρώνε τις μέρες τους μέχρι το επόμενο καλοκαίρι που θα ανοίξουν ξανά τα ξενοδοχεία και θα χρειαστούν προσωπικό οι καφετέριες και οι ξαπλώστρες στις παραλίες;

Έχεις να μου μιλήσεις για αγροτική ανάπτυξη;
Για το γάλα, για το λάδι;
Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω; 

Άκουσες για τίποτε επενδύσεις που να πιάνουν τόπο πραγματικά, χωρίς να καταστρέφουν τον τόπο;

 
Μπορείς να με διαβεβαιώσεις πως αν τύχει πρόβλημα υγείας σοβαρό δεν θα χρειαστεί να γίνει η μετακομιδή μου με ελικόπτερο στη Σύρο πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες;

 
Όχι, ε; Κάτσε, λοιπόν, στην θανατερή σιγουριά της Αθήνας κι΄άμα έρχεσαι για Σαββατοκύριακο στο νησί, σε θερμοπαρακαλώ: μην μας φλομώνεις στην φωτογραφία και τα ομορφογραμμένα λόγια, κάνε μου τη χάρη...