...ΚΑΙ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ...

Σάββατο πρωί. 
Στο σχολείο απέναντί μας μία από τις δασκάλες έχει πάει από τις οκτώ και ζωγραφίζει.
Από εδώ που στέκομαι δύσκολα βλέπει κανείς την διαφορά, έστω κάτι να αλλάζει.

Από λίγο πιό κοντά όμως, ένα τοπίο αρχίζει να σχηματίζεται...

...η δασκάλα σκύβει στις μπογιές της και επανέρχεται στο τοπίο της φαντασίας της...

...ξανά και ξανά, μέχρι να δώσει ζωή σ' αυτό που κουβαλάει μέσα της, μέχρι να βγάλει αυτό που έχει να δώσει σε αυτούς που αγαπάει πιό πολύ.

Ένα τοπίο φτιαγμένο για παιδικά μάτια. Με χρώματα, πολλά χρώματα, γιατί το χρώμα είναι που θα λείψει από τα παιδιά όταν μπουν στον καταραμένο, στερημένο κόσμο των μεγάλων. 

Και με λουλούδια ζωγραφιστά, να μην τους λείψουν έστω και σε ζωγραφιά, γιατί η πόλη δεν επιφυλάσσει τέτοιου είδους εκπλήξεις, παρά μόνο τσιμέντο και απόλυτη αναλγησία και αδιαφορία για τις ανάγκες των παιδιών, που αν δεν έρθουν σε επαφή με τη φύση, δεν θα μπορέσει να εκδηλωθεί μέσα τους η κάθε τους δυνατότητα.

Η δασκάλα το ξέρει αυτό. 
Και επίσης ξέρει πως, μιάς και είναι αδύνατον να καταφέρει να παρασύρει τους συναδέλφους της να επαναστατήσουν απέναντι σε ένα κακό σύστημα παιδείας, στα ανεπαρκή, κακογραμμένα βιβλία, στο ηλίθιο, ανόητο πρόγραμμα που απλώς, ξεφορτώνεται μαθητές και δασκάλους σε μια τυπική διαδικασία, την στιγμή που θα έπρεπε να τους εμπνέει να μυήσουν τα παιδιά στον τρόπο της γνώσης, επαναστατεί μόνη της.

Αρπάζεται από μιά γωνιά του εαυτού της, σκαρφαλώνει έξω από τα όρια του ωχαδερφισμού, αγνοεί τους μεγαλόσχημους τίτλους του Υπουργείου που ασχολείται με το να εξευτελίζει την παιδεία, και διδάσκει τί ακριβώς είναι η "δια βίου μάθηση".

Είναι να μπορείς να ατενίζεις πέρα όταν οι άλλοι κυττάνε τις μύτες των παπουτσιών τους, είναι ν' αναγνωρίζεις το κενό μέσα σου και να σπεύδεις να το πληρώσεις, είναι να νιώθεις δεκαοχτώ χρονώ ως τη μέρα που θα φύγεις, είναι να φυτεύεις στα ογδόντα σου δέντρα που δεν θα δεις να καρπίζουν, είναι να δίνεις σημασία σε μια γωνιά ενός σχολείου κάπου στην Αθήνα, που από μακρυά θα μοιάζει ίδια ό,τι κι΄αν έκανες...

...από κοντά όμως θα μυρίζει αγάπη για τα παιδιά όσο χίλια λουλούδια.









Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΓΕΜΑΤΟ ΒΛΑΚΕΣ...

ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ...

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕ ΤΟ ΔΟΛΛΑΡΙΟ !