ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΕΣ ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ

Περνάει το μάτι καμμιά φορά από πάνω τους στο πήγαιν' έλα της διαδρομής. Συνήθως, ψάχνεις να δεις από πού τα ανέβασαν στο τελευταίο πάρκινγκ τους.

Είναι δεδομένα, άρα απαρατήρητα, περίπου αόρατα. Άμα σε ρωτήσει κανείς "Τί βλέπεις άμα περνάς απ΄τα Ρέντια;" δύσκολα θα σκεφτείς ν' απαντήσεις πως βλέπεις παρατημένο το αυτοκίνητο του Τάδε...

Σαπίζουν στην άκρη του δρόμου με απίστευτα αργό ρυθμό, τόσο που όταν τα προσέξεις, δεν είσαι σίγουρος αν αφέθηκαν εκεί σκουριασμένα και με σπασμένα τζάμια ή αν ο καιρός προκάλεσε σιγά σιγά την φθορά 

 
Δεν είναι στολίδια του τόπου, μα ο χρόνος που έχει περάσει, θαρρείς και τάχει κάνει ένα με το περιβάλλον. 

Απέχουν πολύ από το να τα πεις σκουπίδια, μα τελικά, σκουπίδια είναι, όσο κι' αν δε σου κάνει καρδιά να το παραδεχτείς.

Κι' όμως, για τους παληότερους από εμάς το κάθε ένα από αυτά είναι αναγνωρίσιμο, έχει ένα παρελθόν που το ξέρουμε καλά, βλέποντάς τα είμαι σίγουρος πως στ' αυτιά μας ακούγεται καθαρά ο χαρακτηριστικός ήχος της μηχανής τού καθενός.

Πολλά από αυτά μάλιστα, ήτανε θρύλοι στα νιάτα τους. Η πρώτη "μηχανή" που ήρθε στα Κελλιά, για παράδειγμα...

Με άλλα πάλι, πιθανόν νάχουμε κάνει και μια βόλτα στα δικά μας νιάτα.

Και πάντα έχεις μιάν εντύπωση πως, όσο μαύρα κι΄αν είναι τα χάλια τους, κάπως θα τα συμμαζέψει κάποιος και θα ξανακυλίσουν στην άσφαλτο...

Ή πως θα τα δεις φορτωμένα να τραβάνε την ανηφόρα στην Παληόμαντρα για πίσω...

 

ΧΕΣΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΟΥΣ...

Στέκομαι στην ουρά νοσοκομείου για μια απλή εξέταση.

"Έτος γεννήσεως;" ρωτάει ο υπάλληλος πίσω απ΄το τζάμι.

"Χίλια εννεακόσια δέκα επτά!" απαντάει.

Δυσκολεύομαι να κάνω τον υπολογισμό. 

Να χέσω το excel… 

Ενενηνταπόσα..;

Όταν λοιπόν το '22 πάτησαν οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη στον Πειραιά, αυτός που περιμένει εμπρός μου, στην ίδια ουρά με εμένα, έτρεχε στους δρόμους με μια φέτα ψωμί στο χέρι κι΄έβλεπε την Ελλάδα ν’ αλλάζει, πεντάχρονο παιδάκι τότε, δίχως να συνειδητοποιεί την ιστορία, που μέσα της ζούσε.

"Σας είπαν πόσο κάνει; Είναι σαράντα δύο ΕΥΡΩ" του λέει ευγενικά ο υπάλληλος.

"Μπααα... Μου είπαν μόνο, κράτα και κανένα πενηντάρι απάνω σου!" γυρνάει και με κυττάει γελαστός: "Άμα δε γελάσουμε και λίγο δεν γίνεται τίποτε..!"

 

Χαμογελάω ηλίθια... 

Τί να πω που να μην ακουστεί κολοσσιαία βλακεία... 

Πως έχω λίγο πάνω απ΄τα μισά του και νιώθω τελειωμένος κάθε φορά που κάπου σκουντουφλάνε τα πράγματα..;

Εκεί γύρω στα δεκαεννιά του κι’ ενώ το ημερολόγιο γράφει 1936, βλέπει τους μελανοχίτωνες του Μεταξά να γυρνάνε στους δρόμους. Τί τρέχει..;

Η πρώτη δικτατορία της ζωής του. Να την είχε γλυτώσει άραγε...

"Κρατείστε την απόδειξη και αν ο γιατρός του ΙΚΑ δεχτεί να σας το συνταγογραφήσει θα μου φέρετε πίσω το κουτάκι του φαρμάκου και θα σας δώσουμε τα λεφτά"

"Α! το κουτάκι. Μάλιστα. Να περιμένω εδώ; "

"Περιμένετε, θα σας φωνάξει η νοσοκόμα"

Τέσσερα χρόνια μετά το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου, αυτός που κάθεται απέναντί μου, στα εικοσιτρία του, ζαλώνεται το γυλιό και χαιρετάει απ΄το τρένο φορώντας ένα από ‘κεινα τα χαμόγελα που βλέπουμε σήμερα στις επετείους να μας κυττάνε όλο ζωή μέσα από φωτογραφίες και τραβάει για το μέτωπο.

Κρατάει το βιβλιάριο του ΙΚΑ μέσα σ' ένα χαρτόνι, σε μια πλαστική τσάντα από το φαρμακείο της γειτονιάς.

 Σακκάκι, ζακέτα, γιλέκο, πουκάμισο και γραββάτα. 

Κρύο σήμερα. Ψιλόβροχο. Ανάμεσα στα δάχτυλα το εισιτήριο της επιστροφής με το λεωφορείο.

Η ιστορία προχωράει ασταμάτητη. 

Στο επόμενο κεφάλαιο, στα τριανταδύο του, βλέπει να καταλαγιάζει ο καπνός του εμφυλίου και η χώρα του, κομματιασμένη και μοιρασμένη σε στρατόπεδα, τραβάει την τραγική της μοίρα τού προαποφασισμένου διαρκούς διχασμού, που θα την ακολουθεί για πάντα.

«Ο Κος Παυλίδης..;» 
«Μάλιστα!» σηκώνεται. 

Με χαιρετάει μ’ ένα νεύμα. Χαμογελαστός, μόνος του ακολουθεί τη νοσοκόμα στον λαβύρινθο των ιατρείων.

Στα πενήντα του, ζει την δεύτερη δικτατορία της ζωής του. 

Οι συνταγματαρχαίοι του '67 παίρνουν παραμάζωμα ό,τι έχει απομείνει μέσα σε μια Ελλάδα που την τραβάνε σαν τα σκυλιά ο ένας και ο άλλος να την κάνουν κατά τα μέτρα που τους έχουν βάλει οι απ΄έξω. 

Τα υπόλοιπα περνάνε σαν σε όνειρο. 

 

Στα ενενήντα έξι του, διαβάτης και ταυτόχρονα κομμάτι της Νεώτερης Ιστορίας του Έθνους του, αντιμετωπίζει την απάθεια του κράτους, συνεχίζει με όσο στήθος χρειάζεται για να τιμήσει τον εαυτό του τον ίδιο και τον δρόμο που έχει κάνει μέχρις εδώ. 

Άνισα μεγέθη εγώ κι΄αυτός, ο ένας να διαβάζει όσα ο άλλος έχει ζήσει, χάσμα γενεών αγεφύρωτο η αντίληψη των πραγμάτων αναμεταξύ μας, ακαταλαβίστικη η ασυνέχεια στην σκέψη εκεινού με τη δική μου, ενώ θάπρεπε το βίωμά του νάχει γίνει αίμα μου.

Βγαίνω, τον ξεχνάω.

ΒΟΥΡ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ !!!

Να λοιπόν, γιατί πάμε βουρ για εκλογές:

Ο Αντωνάκης ο Σαμαράς αποφασίστηκε να είναι ο συνεχιστής του έργου των δανειστών μας για τα επόμενα χρόνια. 
Μια χαρά τους πέφτει η τρικομματική κυβέρνηση και κυρίως, δεν υπάρχουν διέξοδοι ψήφου σε άλλα κόμματ, και αυτές που υπάρχουν τις αποδομούν συστηματικά.

Τί εννοώ. 

Θεωρώ ότι, ο Αλεξάκης ο Τσίπρας πήρε σαφές μήνυμα: 
"Πέταξε απ΄το κόμμα όλα τα αναρχο-αυτονομο-αριστερο-φέρνοντα και τότε θάχεις τη ευακιρία να καθίσεις και συ τον πισινό σου στον πρωθυπουργικό θώκο. Αλλιώς, κυβέρνηση με όλους αυτούς μέσα δεν θα δεις ούτε σε πενήντα χρόνια." 

"Και πού θα βρώ να μαζέψω ψηφαλάκια;"

Απλό: θα δεχτείς στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ τους ξεκρέμαστους του ΠΑΣΟΚ, όλους αυτούς δηλαδή, που θέλουν να ψηφίσουν κάτι, χωρίς αυτό νάναι συνεργαζόμενο με την επάρατη. 

Στο μεταξύ, για να σιγουρέψουμε πως ο κυρ-Αντώνης θα πάρει προβάδισμα, να, δώσε και μια παραδοχή από το ΔΝΤ για λάθος υπολογισμό του τάδε ακαταλαβίστικου συντελεστή και δώστου πάτημα να διεκδικήσει υποχώρηση σε ορισμένες αντιλαϊκές πολιτικές. 
Άσε τον Στουρνάρα να λέει ό,τι θέλει...

Δεν υπάρχει λάθος που να το κάνανε και να μην το ξέρουν, μη ξεγελιέστε. 
Όλα είναι μοχλοί άσκησης πίεσης και βαλβίδες εκτόνωσης. 

Νάτος λοιπόν, ο Σαμαράς να βγαίνει καταλληλότερος για πρωθυπουργός αυξάνοντας την διαφορά του από τον Αλέξη (που κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να βάλει σε παρατεταμένες σκέψεις τους ψηφοφόρους του) και μάλιστα σημαντικά. 
Δεν είναι δυνατόν να ελέγξει τον κάθε ένα που ανήκει στο κόμμα του για να μην απολάει ό,τι τούρχεται στο μυαλό σε σχέση με Σκόπια, μειονότητες, εκκλησίες και μισθούς και ό,τι βρουν μπροστά τους που αισθάνονται αρμόδιοι να σχολιάσουν, ανεξαρτήτως επιπτώσεων στην κρισιμότητα των στιγμών για το κόμμα τους. Απλώς, βρήκανε βήμα και αγορεύουν ξεχνώντας πως το κάθε πράγμα έχει και την ορθή χρονική στιγμή.

Τώρα είναι ευκαιρία, σου λένε, να δώσουμε μια και να στείλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στα προηγούμενα ποσοστά του, να καθαρίσει το τοπίο για τους επόμενους αρκετούς μήνες. 

Και τα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ που θα ξεκολλήσουν από πάνω του θα φτιάξουν ένα ανάλογο ακροαριστερό κόμμα που θα στέκει σαν αντίποδας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. 
Καλό είναι αυτό, να τρώγονται μεταξύ τους και να αλληλοεξουδετερώνονται χωρίς θέσεις επί της ουσίας και χωρίς περαιτέρω απώλειες και διαρροές. 

Όσο για τον Βενιζέλο η εντολή νομίζω είναι σαφής. 
Μούγκα για να μην δικαστείς και συ.  
Θα μείνεις χωρίς κόμμα , αλλά δεν θα δικαστείς.  
Όσο για τους άλλους, Παπακωνσταντίνου και λοιπούς αποδιοπομπαίους φλούφληδες, η λίστα ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΆ ήρθε στην κατάλληλη ώρα για να αποδείξει το αδέκαστο του Σαμαρά.

Θα τους τσιγαρίσει κανονικά και θα πάρει κι΄ άλλο πάνω του. 

Ο πως-τον-λένε-Κουβέλης θα κάτσει σε μια γωνιά ήσυχος-ήσυχος και θα συνεχίσει να αρθρώνει χωρίς να μιλάει, σταθερός στην συστηματική αποβλάκωση των ψηφοφόρων του.
 
Όσο για τα κεφάλαια και την ανάπτυξη; 

Αυτά θα έρθουν πλέον μέσω επενδύσεων  (ξεπουλημάτων) και όχι μέσω τραπεζών οι οποίες πλέον έχουν χάσει κάθε έλεγχο των πιονιών τους (πελάτες). 
Για τις επενδύσεις θα είμαστε ευγνώμονες και, μετά τις χλιαρές αντιδράσεις, θα σπεύσουμε να χωθούμε σα καμμιά δουλίτσα με όσα-όσα.

Όσο για τις τράπεζες (δημιουργοί της κρίσης), σαν αυθεντικά παράσιτα του κοινωνικού βίου, θα εμφανιστούν στο προσκήνιο μόλις αρχίσουμε να ξανάχουμε έστω και λίγα φραγκάκια στις τσέπες μας και θα θέλουμε να πάρουμε πίσω τα χρόνια τα χαμένα.