ΜΕΣ' ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΑ ΝΗΣΙΑ...

Eκεί πίσω στον Χρόνο, εκατομμύρια χρόνια πριν, η Γη σκεπάζεται από θάλασσα. μια θάλασσα ξένη, διαφορετική από αυτήν που πλέουμε και κολυμπάμε τώρα. Χωρίς κανένα  ζωντανό οργανισμό, γεμάτη από τα δηλητήρια του Σύμπαντος,  

σε διαρκή αναταραχή, ψηλαφίζει τις στεριές και τρυπώνει όπου βρίσκει κενό, γεμίζει τους χώρους, φτιάχνει οροπέδια, λίμνες και κόλπους, που διαρκούν για λίγο και μετά καταποντίζονται για να ξαναγεννηθούν με άλλο σχήμα και μορφή... 

Ο Χρόνος, άμετρος αφού δεν είναι κανείς εκεί για να παρατηρήσει τα φαινόμενα, δένεται με τον Χώρο άρρητα.

Και ‘κει γύρω στα εκατόν σαράντα εκατομμύρια χρόνια πριν, σ’ αυτό που σήμερα λέμε ΚΡΗΤΙΔΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ, ενώ τότε ήταν μόλις το υλοποιούμενο Χάος, η Γη αντιδρά. 

Οι στοιβάδες της κινούνται μέσα στα σπλάχνα της σαν αγέννητα μωρά η μια δίπλα στην άλλη, κάνουν τον φλοιό να τρέμει και να ρυτιδώνεται από γιγάντια χάσματα. 

Σε ένα τέτοιο γιγάντιο τίναγμα σηκώνεται ψηλά η ΠΕΛΑΓΟΝΙΚΗ ΟΡΟΣΕΙΡΑ, δηλαδή οι κυριολεκτικές ρίζες της Ανατολικής Μακεδονίας, του Ολύμπου, της Ανατολικής Θεσσαλίας («Θέσις άλατος» ή «Θέσις Αλός») και της Βόρειας Εύβοιας. 

Η ουρά αυτού του αγριεμένου, πέτρινου δράκου είναι η λεγόμενη ΑΤΤΙΚΟΚΥΚΛΑΔΙΚΗ ΜΑΖΑ, που περιλαμβάνει την Αττική, την Νότια Εύβοια και την καρδιά των  περισσότερων νησιών των Κυκλάδων. 

Τα χρόνια περνάνε και δεν υπάρχει νους, που να μπορεί να χωρέσει πόσα είναι τα εκατομμύρια χρόνια που μεσολαβούν μέχρι νάρθει η περίοδος που σήμερα καλείται ΜΕΙΟΚΑΙΝΟΣ , οπότε μια τεκτονική αναστάτωση, πτυχώνει και ανορθώνει τον βυθό για να φτιάξει έτσι την Δυτική Ελλάδα. 

Με τον τρόπο αυτόν σχηματίζεται η Αιγαιΐς ή Αιγηΐς, σαν μια ενιαία, αδιαίρετη μάζα ξηράς που καλύπτει τον Ελληνικό χώρο, από το Ιόνιο μέχρι την Μικρά Ασία και τα Νότια της Κρήτης, που στην ενδοχώρα της περιλαμβάνει πολλές λίμνες σχηματισμένες από το εγκλωβισμένο νερό που δεν βρήκε διέξοδο να φύγει. 

Τότε, λειώνει ένα μέρος των πάγων με αποτέλεσμα την ορμητική είσοδο της Μεσογείου στον χώρο της Αιγηΐδος, που κατακερματίζεται και χάνει κάτω απ΄τα νερά ένα μεγάλο μέρος των εδαφών της.

Έξι εκατομμύρια χρόνια κρατάει αυτή η διαδικασία, οπότε και φτάνουμε στο τέλος της ΠΛΕΙΟΚΑΙΝΟΥ. 

Η Μεσόγειος, που δεν σταμάτησε ποτέ να έρχεται ως τα τείχη της Αιγηΐδος, απλώνει μια γιγαντιαία αγκαλιά με έναν τεράστιο βραχίονα που φτάνει από την Ανατολική Κρήτη έως την Προποντίδα κι΄άλλον ένα ανάμεσα Κρήτη και Πελοπόννησο που φτάνει μέχρι την Αττική, την Εύβοια και μέχρι ακόμα τον Θερμαϊκό.

Αυτό είναι το πρώτο Αιγαίο Πέλαγος, που εμφανίζεται στις αρχές του ΠΛΕΙΣΤΟΚΑΙΝΟΥ. 

 Η θάλασσα εξακολουθεί να πολιορκεί τις στεριές, να χάνει και να κερδίζει έδαφος διαρκώς και τότε, θερμές εποχές αρχίζουν να διαδέχονται κρύες. 

Η  Γή μπαίνει στην εποχή των παγετώνων...

Η θάλασσα χώνεται στα ρήγματα Κρήτης-Δωδεκανήσου και Καφηρέως-Ανδρου και φτιάχνει την Βόρεια και την Νότια λεκάνη του Αιγαίου, που στη μέση του ακριβώς κοιμάται μια υποθαλάσσια οροσειρά, που δεν αργεί να σηκωθεί μέχρι να βγει έξω απ΄το νερό σαν ένα γιγαντιαίο οροπέδιο τριγυρισμένο από ψηλές, πέτρινες μάζες. 

Μα τώρα πιά ο φλοιός δεν έχει την προηγούμενη ρευστότητά του και οι στοιβάδες που κινούνται από κάτω του και η πυρωμένη καρδιά της Γης δεν βρίσκουν διέξοδο και σπρώχνουν, πιέζουν, μετατοπίζουν ηπείρους ολόκληρες για να ξεσπάσουν την δύναμή τους, εκτονώνονται μέσα από βαλβίδες που απόμειναν στον στερεοποιούμενο φλοιό: 

τα Ηφαίστεια.  

Ένα τέτοιο ηφαίστειο, του οποίου τα υπολλείματα είναι στην γειτονιά μας, καταβυθίζει το ασταθές κέντρο του οροπεδίου αφήνοντας απομεινάρια τις τριγύρω κορφές: τις Κυκλάδες.

Παρακαλώ, αυτούς που κατασκευάζουν αυτό το ξενοδοχείο σε μια από τις πιό ευαίσθητες και χαρακτηριστικές περιοχές της Τήνου,

 

πρώτον, να σεβαστούν οι ίδιοι τα αποτυπώματα των φαινομένων και τα ίχνη όλων αυτών των εποχών, που βρίσκονται πολύ κοντά στα τουριστικά καταλύμματα που ετοιμάζουν και δεύτερον και κυριώτερο,να μάθουν τους πελάτες τους να σέβονται τον πολύτιμο αυτό χώρο και να τον αντιμετωπίζουν με δέος για την πορεία και την διάρκειά του μέσα στον Χωροχρόνο. 

Έτσι κι’ αλλιώς, ό,τι κι΄αν συμβεί, εμείς θα φύγουμε και ο Τόπος θα μείνει για πάρα πολύ ακόμη, μέχρι τη μέρα που η Γη θ’αποφασίσει να τινάξει από πάνω της αυτόν τον Ιό που ονομάστηκε άνθρωπος...

ΥΓ. οι φωτογραφίες είναι σε μεγάλη ανάλυση. Κάντε κλικ επάνω τους για να δείτε τις απίστευτες λεπτομέρειες.