TINOS on the run

Άσχετο τώρα αυτό, αλλά μετά την προβολή της σειράς ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ στην τηλεόραση, αυξήθηκε ο τουρισμός στην περιοχή της δύστυχης πόλης… Πάμε στο θέμα μας τώρα. Τελικά ρε αδέρφια μας βλέπω πολύ χαρούμενους που το νησί ξεκίνησε να Μυκονοποιείται.   Κάπως σαν την ξαδέρφη από το αμέρικα που προσπαθήσαμε να της μοιάσουμε και χάσαμε ό,τι αυθεντικό είχαμε.  Τρελαίνομαι να βλέπω διάσημους να επισκέπτονται το νησί και να γίνονται πρώτο θέμα στα Tηνιακά σάιτ.  Τρελαίνομαι να βλέπω απόφοιτους του Power of love και του survivor να αποθεώνονται από τους ντόπιους επειδή απλώς επισκέφτηκαν το νησί και ξάπλωσαν τα "διάσημα κορμιά τους" στην ταπεινή μας άμμο! Τρελαίνομαι να βλέπω δημοσιογραφίσκους και πρωινάδισσες να βαφτίζουν τα παιδιά τους ή να παντρεύονται στο νησί και να γίνονται το κέντρο του ενδιαφέροντός μας για μέρες!  Τρελαίνομαι που βλέπω να τρέχουμε και να αναπαράγουμε όλο αυτό το τίποτα στα μέσα: στο facebook, στο twitter, στο instagramm . 

Εκλογές.  Σαν να μην πέρασε μια μέρα.  Χαίρομαι, ειλικρινά χαίρομαι που βλέπω γνωστούς, φίλους και συγγενείς να θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά.  Καλό είναι για το κάθε χωριό, την κάθε περιοχή να υπάρχουν άτομα που να θέλουν να προσφέρουν, να γίνουν η φωνή του τόπου.  Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτοί που εκλέγονται βάζουν έναν μπελά στο κεφάλι τους. Ή μάλλον, βάζουν  δύο μπελάδες στο κεφάλι τους... Ο ένας μπελάς είναι η διαχείριση των προβλημάτων του τόπου.  Αλλά αυτόν τον μπελά τον ξέρουν από πριν , γι' αυτό εξάλλου και βάζουν υποψηφιότητα, για να βοηθήσουν να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Ο άλλος όμως; Ο άλλος είναι ο πιό ύπουλος μπελάς, που  έρχεται σε δόξα και τιμή μετά τις εκλογές να απαιτήσει τα δικαιώματά του στον τόπο μας: Τα ΚΟΜΜΑΤΑ ... Τα κόμματα μέσα από τα οποία θα πρέπει να περάσει κάποιος για να αφισσοκοληθεί το προσωπάκι του στην πόλη. Τα κόμματα μέσα από τα οποία θα λογοκριθεί η φωνή του υποψηφίου, θα περάσει από "διυλ

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;  Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;  Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;  Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;  Δε νομίζω, αγαπητέ Ιωάννη Πολέμη, δε νομίζω.  Μπορεί να ήταν κάποτε αυτά ή ψάχναμε να ταυτίσουμε την πατρίδα μας με αυτά, λιγογυρισμένοι και λιγοταξιδεμένοι όσοι έμεναν πίσω και απορούσαν για την ζωή τους, ή το αντίθετο, ταξιδεμένοι και ξενητεμένοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε ποιοί είμαστε και που πάμε. Τί είναι όμως η πατρίδα μας σήμερα;  Άκου κύριε Πολέμη μου, άκου να σου πώ πώς έχουν τα πράγματα σήμερα για να σταματήσεις να αοριστολογείς και να λές πράγματα που δεν τεκμηριώνονται.  Η πατρίδα μας είναι ένα τεράστιο χωράφι κάθετης εκμετάλλευσης. Μέχρι τώρα είχε συνηθίσει να βλέπεις την πατρίδα μας κάπως έτσι: Ε, τώρα πια δεν βλέπεται έτσι σε πληροφορώ, βλέπεται οριζόντια, γυρισμένη στο πλάι. Δεν κατάλαβες, ε;  Ας αφήσουμε στην άκρη την Τήνο τ' όμορφο νησί και

Κάθε φορά που βλέπω κάτι από το νησί να χάνεται σκέφτομαι εκείνη την φίλη στο πανηγύρι των Αγίων Αναργύρων που με ευγενική αγανάκτηση μού είχε κάνει παρατήρηση για τον υπότιτλο του μπλογκ: " περίπατοι στο νησί που χάνεται". "Δεν χάνεται το νησί" μου έλεγε, "εμείς που είμαστε εδώ το κρατάμε ζωντανό".  Κάναμε μια κουβέντα, προσπάθησα να της εξηγήσω, δεν ξαναβρεθήκαμε. Αυτή εδώ η ανάρτηση ας είναι η απάντηση που της οφείλω από τότε, πριν δέκα περίπου χρόνια. Αγαπητή μου φίλη, Πες "γεια" στα Μοναστήρια...  ...χαιρέτα τα πανέμορφα χαλάσματα,  ...τα ανάγλυφα χρώματα,  ...τους γυμνούς τοίχους,  ...τα αποκαλυμμένα μυστήρια της τέχνης των μαστόρων,  ...τις παράγωνες αυλές,  ...τους αέρινους βόλτους,  ...τα απάνεμα περπατιά,  ...τις γλυκές καμπύλες στον διάκοσμο. Χαιρέτα αυτούς που φύγανε τραβώντας πίσω τους μια πόρτα για τελευταία φορά,  ....αφήνοντας έρημα σπίτια, έρημο