TINOS on the run

"Άειντε μπάρμπα-γέρο πάμε στην  κλεψιά πού 'χει φεγγαράκι και αστροφεγγιά Δε μπορώ ο καϋμένος γιατί εγέρασα τα ασημοκούμπαρά μου τα εκρέμασα... " Έτσι πάει το τηνιακό τραγουδάκι που έλεγε η μάνα μου στον γιό μου όταν ήταν πιό μικρός.  Θα πεις τί σχέση έχει το τραγουδάκι με το συγύρισμα στους Αγίους Αναργύρους..; Έχει, πώς δεν έχει...  Έχει, γιατί μετά από τόσους μήνες μέσα στο τσιμέντο ή για να το πω σωστά,  μετά από τόσα χρόνια μέσα στο τσιμέντο νιώθω τόσο γέρος, όσο και εκείνος του τραγουδιού...  Οπότε, από τη μιά τους βλέπω και ζηλεύω που δεν είμαι εκεί να χορτάσω Τήνο κι΄από την άλλη... ...λέω πως άμα ήμουνα δεν θ' άντεχα ούτε τη μισή από τη δουλειά που πατάνε... Κι΄αν βάζω όλα αυτά εδώ μέσα δεν είναι για να κολακέψω κανέναν,  ούτε να κάνω σε κάποιον τη χάρη να δει τον εαυτό του σε μια ανάρτηση ενός blog στα βάθη του ίντερνετ... Στο κάτω-κάτω, δεν είμαι πολιτικός για να θέλω να κάνω τον καλό σε συντοπίτες... 

Όλα τα πράγματα έχουν κόπο.  Τουλάχιστον τα περισσότερα από όσα αξίζουν. Αξίζει να ζεις στο χωριό.  Όσοι πάμε για ελάχιστες μέρες τον χρόνο το καταλαβαίνουμε, τρώμε στη μάπα την τεράστια διαφορά στην ποιότητα στο περιβάλλον διαβίωσης, ξεμουδιάζουμε σα μόλις να βγήκαμε από κάποια στενάχωρη κοιλιά, κυττάμε γύρω σα χαζοί, ο τόπος είναι αδυσώπητος στο να θυμίζει διαρκώς τη λάθος επιλογή.  Αλλά, η πιό ωραία φάση είναι όταν καθόμαστε με το φραπεδάκι ή με το ρακί στο χέρι και κάνουμε κριτική στους ντόπιους!  Α, όλα κι΄όλα!  Εμείς οι αθηναίοι τα ξέρουμε όλα!  Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε!  Η μεγαλούπολη σε κάνει πάνσοφο!  Έχει μια δύναμη το τσιμέντο που δεν την φαντάζεται κανείς! Και δεν λέω για τα πολιτικά, τα χρηματιστηριακά και όλα όσα περιγράφονται με νούμερα. Όοοοχι....  Μιλάω για τα θέματα του τόπου. Αφού μιλήσουμε λίγο με τους συγχωριανούς και ανταλλάξουμε δυό κουβέντες, αποφασίζουμε να πάρουμε εκείνο το ύφος το περισπούδαστο, που συνοδεύεται από εκείνη την παύση (που ε

"Θα ρίξω κάτω τις Πύλες του Επέκεινα, θα γκρεμίσω τις θύρες και θ’ ανεβάσω τους νεκρούς να κατασπαράξουν τους ζωντανούς, και οι νεκροί θα υπερισχύσουν των ζώντων" , έγραφε ο ανώνυμος Σουμέριος ποιητής τον 18ο αιώνα προ χριστού στο έπος του Γκιλγκαμές.  " Ο εικοστός αιώνας παίρνει την σκυτάλη με ταινίες με αποκρουστικά, ανθρωπόμορφα τέρατα, πτώματα που βγαίνουν απ’ τους τάφους τους, έτοιμα να κατασπαράξουν ο,τιδήποτε ζωντανό περπατά στη γη." Τί γράφω τώρα... Ή μάλλον, τί μού ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας τα παραπάνω; Εμείς! Ναι, εμείς, τα ελληνάκια της ευρώπης. Η Ζώσα, αποκρουστική απειλή για μια " ευημερούσα " ευρώπη. Πάω λίγο παρακάτω. Ο Vidergar, υποψήφιος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, εξέτασε τις μεγάλες καταστροφές στην ιστορία του εικοστού αιώνα, όπως το Ολοκαύτωμα, ο πυρηνικός βομβαρδισμός της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και την 11η Σεπτεμβρίου, σημειώνοντας πως τα γεγονότα αυτά τόνισαν την βίαιη φύση του ανθρώπου και αν

"Είναι δύσκολο νάσαι ερασιτέχνης. Δεν προσπορίζεσαι τίποτα από τον κόπο σου. Πρέπει να τ΄αγαπάς αυτό που κάνεις γιατί αυτό που θα σου δώσει στο δίνει στην ψυχή και καθόλου στην τσέπη. Και για τον καθένα απ΄όλους, για τον κάθε έναν ξεχωριστά στον θίασο, αυτό που το δίνει είναι μόνο δικό του γιατί έχει ο καθένας και μιάν άλλη ψυχή. Που η μιά ευχαριστιέται με το χειροκρότημα, η άλλη τρέφεται με τον ρόλο, η άλλη ζει για το χτυποκάρδι των πρώτων πέντε-δέκα λεπτών της παράστασης και μια άλλη το κάνει γιατί άμα δεν το κάνει, απλά, δεν ζει. Το σανίδι έχει σκουλήκι και το σκουλήκι κάποια στιμγή μπαίνει μέσα σου, εσύ δεν το καταλαβαίνεις, μα σε πιάνει κάτι σα πυρετός και θες να είσαι κει πάνω, να μπαίνεις σε πετσιά αλλωνών, να λες λόγια που δεν θα τάλεγες ποτέ από μόνος σου, να συναναστρέφεσαι φονιάδες, πόρνες, τρελλούς, ό,τι βάλει ο νούς σου. Και πεθαίνεις. Με κάθε ρόλο πεθαίνεις. Ο ηθοποιός είναι ο μόνος που ξέρει από τα πριν πώς είναι να παύεις να υπάρχεις. Τέλειωσε ο ρόλος;