TINOS on the run

Μετά από απραξία δύο χρόνων   ο Σύλλογος Καλλονής επαναδραστηριοποιείτα ι  και στις 5 Αυγούστου 2012 κάνει τον καλοκαιρινό χορό στο θέατρο της Καλλονής με την ορχήστρα ΚΥΚΛΑΔΙΤΕΣ. Το  κρασί είναι κερασμένο από τον Σύλλογο! Σας περιμένουμε για να γλεντήσουμε με νησιώτικα τραγούδια μέχρι το πρωί!

Δεν μου το βγάζετε απ΄το μυαλό, μα δε μου το βγάζετε... Ο Γερμανός πρέσβης εν Ελλάδι, παίρνει το αυτοκίνητό του και στέλνει και τα υπαλληλάκια του βόλτα στις παραλίες, βόλτα στις πλατείες, στις ταβέρνες, στα παγωτατζίδικα. Βλέπει Έλληνες, ΓΙΑ Τ’ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΕΛΛΗΝΕΣ, ακόμη να βγαίνουν έξω, να έχουν ακόμη λεφτά για την κυριακάτικη βενζίνη και να πηγαίνουν στις θάλασσες και να κολυμπούν, τους βλέπει να πίνουν καφέδες, να τσιμπολογάνε μεζεδάκια σε ταβερνάκια, να αγοράζουν παγωτό στα παιδιά τους και τότε τον κύριο πρέσβη τον πιάνει ένα ρίγος, μια δίκαια τρεμούλα, μια ιερή αγανάκτηση τον πνίγει: «Εμείς τους κομματιάζουμε κι’αυτοί εκεί! Να μη λένε να κατσουφιάσουν, να μην λένε να κλειστούν μέσα ν’ακούσουν τις απειλές μας από τις τηλεοράσεις, να μας αγνοούν και να συνεχίζουν να βγαίνουν! Μα δεν έχουν καταλάβει με ποιούς έχουν να κάνουν; Με αυτούς που αιματοκύλισαν την Ευρώπη τους (γιατί από την στιγμή που δεν είναι δική μας, είναι των αλλωνώνε) δύο φορές! Με

Δηλαδή, θες να μου πεις πως, αφού πρώτα έμαθα όλα τα σχετικά με τα CDS, PSI, SWAP, ΔΝΤ, EKT και ξέρω ΄γω τί άλλα σκατά, που ούτε τα σπούδασα, ούτε και θέλησα να τα μάθω, αλλά, μου τάτριβαν στα μούτρα για να μου αποδείξουν πως είχαν δίκιο που με κομμάτιαζαν οικονομικά, τώρα με λες και βλάκα;;;  Με λες βλάκα, που δεν μπορώ να καταλάβω πού στην ευχή βρίσκεται η ανάπτυξη σε μειώσεις μισθών και προσωπικού στον ιδιωτικό τομέα, σε ξενοδοχεία του κέντρου με πληρότητα 100% , με μηδέν προσλήψεις και ξεπάτωμα του προσωπικού στο ωράριο εργασίας;;;  Ε, δεν  μπορώ να το καταλάβω ρε φιλαράκι, πώς γίνεται να μου περιγράφεις σαν ανάπτυξη τα περισσότερα λεφτά που κυλάνε στις τσέπες του επιχειρηματία..!   Πες με βλάκα, λοιπόν, αλλά βάλε κεφαλαίο Β να το χαίρομαι!  ΒΛΑΚΑΣ!  Και να ξέρεις ότι, το παίρνω σαν κοπλιμέντο από κάτι σαν και του λόγου σου... ...............έξυπνε!!!

Και ξαφνικά θα βρεθούμε μεσ' το Φώς των Κυκλάδων, να εξαϋλωνόμαστε, να χάνουμε κι' αυτόν ακόμα τον Ίσκιο μας, το Φως να μας διαπερνάει απ' την κορφή ως τις πατούσες, που μαλακές ακόμη απ΄το φασκιωμένο περπάτημα στα τσιμέντα της πόλης, θα  αντιδρούν, θα μαζεύονται στην αφή της άμμου και των βράχων.   Και μετά, θα βουτάμε μεσ' το γαλάζιο και θα πλέουμε στο αρμυρό στοιχείο, θα πλατσουράμε και θα φωνάζουμε με πρωτόγονες φωνές απ΄τα βάθη των εποχών,  θα πάμε πίσω να ανακαλύψουμε ένα γνώριμο πιτσιρικάκι να σκάβει πηγάδια στον άμμο, να στήνει καστράκια στολισμένα με βότσαλα,  να σκαλίζει λιμάνια για πλαστικές βαρκούλες τριγυρισμένα από αφρόξυλα.   Τελικά, μπορείς να ταξιδέψεις στον Χρόνο, γιατί εδώ στέκει ακίνητος...  ...κι' απλώς αφουγκράζεται τα επόμενα βήματά του...  

Όταν θάχει φύγει κι’αυτό το καλοκαίρι και θάχουν καταλαγιάσει οι φωνές κι’ ο θόρυβος,  Όταν θάχουμε γυρίσει στην ρουτ ίνα μας και θα προσπαθούμε απεγνωσμένα να κρατήσουμε τα σημάδια του καλοκαιριού πάνω μας για όσο περισσότερο γίνεται,  Όταν θα μετράμε τις μέρες για την επόμενη αργία, που σαν χαραμάδα στον τοίχο του κελλιού θα μας επιτρέψει να ξεφύγουμε πάλι προς το νησί... ...τότε ακριβώς είναι που θα βρίσκουμε τριγύρω μας, σαν κόκκους άμμου στα καθαρά σεντόνια, μικρές κουκίδες με πολύ έντονες εικόνες, συμπυκνωμένο χρόνο που δεν υπάρχει τρόπος να τον φέρουμε στα σωστά του γράδα και να τον χορτάσουμε.  Είναι εκείνες οι στιγμές που περνούν όχι απαρατήρητες, αλλά, απελπισμένα γρήγορα, που δεν κρατιούνται και δεν μένουν για πολύ καί που άμα δεν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, χάνεις εκείνη την γλυκόπικρη γεύση τους. Είναι η στιγμή που κυττάς έξω απ΄την πόρτα και βλέπεις το καλοκαίρι να περνάει... Είναι τα αναπάντεχα γεράνια σε μιά στροφή του δρόμου...  Είναι το λευκό μ

«Ωραία», είπε ο καραβόγατος και χασμουρήθηκε,  «Την Κυριακή ξαναψηφίζουμε, χαχούμμμμμμ.....». Μόλις είχε τελειώσει η βουλευτική χρονιά, με τις καθιερωμένες Γυμναστικές Επιδείξεις , όπου τα κομματόσκυλα, οι κομματοτραφείς και τα λοιπά ασπόνδυλα είχαν επιδείξει τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές τους στις κωλοτούμπες ! Την ίδια στιγμή οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και το ίντερνετ περιέγραφαν ένα τέτοιο μέλλον: Ναι! Μην σας φαίνεται παράξενο!  Τόχουν αποφασίσει οι στρατοπεδάρχες του κόσμου να μας καταχειμωνιάσουν μεσ’ το κατακαλόκαιρο αν δεν ψηφίσουμε σύμφωνα με τις προσταγές τους... Και ως γνωστόν, αφτοί τα μπορούν όλα!   Δεν ξέρουμε εμείς πόση δύναμη έχουν αφτοί στα χέρια τους!  Άμα θέλουν μας ψεκάζουν αφτοί και μας κάνουν ό,τι θέλουν!  Είμαστε μερμήγκια εμείς μπροστά στην δύναμη αφτωνώνε ... Αμέ! Σκεφτομαι μεμιάς τους τουρίστες εκείνους, που τελικώς θα διαφύγουν από ταν ιστό των απαγορεύσεων των δημοκρατικών χωρών τους και θα μας επισκεφτούν για τις δι

Τριάντα εννέα φωτογραφίες για να σας δείξω το χωριό μου, τα Κελλιά. Το χωριό μου δεν υπάρχει. Είναι ένα οποιοδήποτε χωριό στην ελληνική επαρχία, στην ύπαιθρο, που ρημάζει και σβήνεται αργά, αλλά σταθερά από τον χάρτη των παραγωγικών περιοχών της πατρίδας μου.   Σε λίγο, λοιπόν, δεν θα υπάρχει. Οι κλειστές πόρτες πληθαίνουν και κρύβουν πίσω τους το χαμένο ήθος και έθος της καθημερινότητας.   Άσπιλοι άνθρωποι δεν υπήρξαν ποτέ, σε κανέναν τόπο.    Ορισμένοι απ΄αυτούς όμως, κράτησαν τον εαυτό τους μέσα στις κοινωνικές δομές με έναν ανεπανάληπτο τρόπο. Οι παρόντες πασχίζουν να μείνουν στον τόπο μέσα σε κύματα αλλοτρίωσης, ξεπουλήματος, αδιαφορίας, υποκρισίας.  Οι ερχόμενοι ελπίζουμε να είναι καλύτεροι από εμάς. Να τιμούν τον τόπο τους και να τού αποδίδουν τα δέοντα. Αλλιώς, θα σβήσει. Και θα έρχονται γιορτές χωρίς παιδιά, όπου στην περίφημη ανηφόρα του Αγίου Ζαχαρία θα ακούγονται μόνο σερνάμενα βήματα και βαρειές ανάσες και δεν θα βρίσκεται κανείς να απλώσει το χέρι