TINOS on the run

(Για όποιον θέλει το πρώτο μέρος της συζήτησης, μπορεί να το βρεί κάνοντας κλικ εδώ ).   "Ύστερα που και που ανοίξανε οι δ'λειές άμα σταματήσαν οι πολέμ'.  Κατ' αρχήν ήταν οι πολυκατοικίες, που παγαίναμε που φεύγαμε. Πλερώναμε άλλος πενήντα, άλλος εξήντα χιλιάδες, άλλος εβδομήντα, αναλόγως την πολυκατοικία.  Για να πάνε θυρωροί, μέσα για να τρώνε και να δ'λέβγουν.  Να γραφτεί ένας μέσα κι' ο άλλος να δουλεύει όξω.  Εκείνη την εποχή ήταν εξήντα χιλιάδες. Αν ήταν πολλά λεφτά;  Ε, αμή, και πούν 'τα τα λεφτά, δανειζόνταν για να βρουν τα λεφτά για να παν σε πολυκατοικια θυρωροί. Δίναν αναλόγως την πολυκατοικία, αναλόγως τα δωμάτια. Αμέ... Ύστερα αρχίσαν οι οικοδομές και φέυγαν ούλοι, απ' ούλα τα χωριά αδειάζαν, όταν βρήκαν δουλειές που χτίζαν, που κάναν σπίτια που κάναν πολυκατοικίες κι' ύστερα που χτίζαν, κι' 'ιβγαζιν το κράτος , ίβγαζιν ο μηχανικός, εκμεταλλευόταν και κάναν τη δουλειά τους αυτοί.  Ύστερα δουλεύαν όπως οι Αλβανοί. Πηγαίναν σ

Λίγα λόγια. Έφυγε ο Νίκος Ρουγγέρης, Κελλιανός. Μεγάλη καρδιά, μπεσαλής πέρα για πέρα, πραγματικός λεβέντης σε όλα του. Ο Νίκος είχε κουβαλήσει στα χέρια του τη μισή Τήνο κι' ολόκληρο το χωριό του,  βιοπαλαιστής από την παληά ράτσα, έπιανε την πέτρα και την έστιβε. Γλεντζές, γελαστός, ζωντανός, ένα κομμάτι χρώμα μέσα στα Κελλιά. Ανήκει σε 'κείνους που θα τους σκεφτόμαστε έπειτ' από λίγο και θα λέμε " Οι παλιοί ", εννοώντας μιάν άλλη πάστα, ένα άλλο ήθος στην απλή καθημερινότητα, έναν χωριανό που κουβάλαγε πάνω του όλα τα χαρακτηριστικά της ράτσας του βέρου Τηνιακού. Νικόλα, καλό δρόμο! Η φωνή σου θ' ακούγεται στ΄αυτιά μας όσα χρόνια κι' αν περάσουν.

Του ΣΤΑΘΗ (από το enikos.gr) Η πατρίδα δεν είναι μόνον το παρελθόν, δεν είναι μόνον όσα ξέρεις για αυτήν, η πατρίδα είναι και το μέλλον. Και εις ό,τι αφορά το παρελθόν, ο γέγονεν γέγονεν, όμως εξ αυτού του γεγονότος, εξ αυτού του συντελεσθέντος πέπρωται nα συντελεσθεί και το μέλλον (καθώς επίσης μας διδάσκει η γλώσσα μας με την ποιητική του ανάλογου χρόνου για τα ρήματα, του «τετελεσμένου μέλλοντος»). Αλλά, αν εκ του παρελθόντος «ερρύει και τα φαύλα και τα κρείττω», αυτό που σήμερα δημιουργούμε εδώ στην Ελλάδα ως παρελθόν του αύριο είναι μόνον φαύλο. Σήμερα ένας νεαρός Ελληνας μπορεί να μπει στην αγορά εργασίας (αν ανήκει στο «τυχερό» 49% και όχι στο «άτυχο» 51%) με 427 Ευρώ μισθό αν είναι κάτω από 25 ετών και με 476 Ευρώ μισθό αν είναι μεγαλύτερος. Τι μέλλον - δηλαδή τι πατρίδα έχει μπροστά του αυτός ο νέος; Αν είναι πάλι «τυχερός» και συνεχίσει εργαζόμενος στην ίδια δουλειά, χωρίς να απολυθεί, χωρίς η επιχείρηση που τον απασχολεί να χρεωκοπήσει, χωρίς, χωρίς, χωρίς σε

Κυρ’ βουλευτή μου, εγώ είμαι!  Δε με θυμάσαι, έ; Τόξερα πως δεν θα με θυμόσουνα...  Μα δεν με θυμόσουνα ούτε τότε, όταν με χαιρέταγες στο χωριό με ‘κείνο το κόλπο, που ξαφνικά πλάταινε το χαμόγελό σου και μας έκανες να πιστεύουμε πως μας είχες έναν-έναν ξεχωριστά στο μυαλό σου και λέγαμε και 'μεις: " Τί ξεχωριστό χάρισμα είναι πού 'χει αυτός ο άνθρωπος! Σίγουρα τού πρέπει μια τιμή, να τονε βγάλουμε βουλευτή, να πάει ο τόπος μας έναν άξιο στην Βουλή" Θυμάσαι;  Πρώτα, πριν εκλεγείς, ερχόσουνα με ‘κείνο το τζην και το τζάκετ με τις βαρυφορτωμένες κλειδιά και τσιγάρα τσέπες, με ένα φτηνό νοικιάρικο Φιατάκι, με ξεκούμπωτο πουκάμισο και ένα πακέτο ΚΑΡΕΛΙΑ στην τσέπη του. Λέγαμε και μεις " Δικός μας είναι, του λαού, αυτόνα θέλουμε! " Μετά, έγιναν οι εκλογές και μας έβαζες και γυρνάγαμε από χωριό σε χωριό να κολλάμε αφίσσες και να μοιράζουμε ένα πρόγραμμα που ούτε εμείς καταλαβαίναμε τί έλεγε και σα μας ρωτάγανε, λέγαμε εκείνα που μας είχαν δασκαλέψει οι άνθρω

[ Όποιος θέλει, πριν ξεκινήσει το διάβασμα, μπορεί να πατήσει εδώ   για να ακούει παράλληλα με το κείμενο και μουσική μιας άλλης εποχής.] Λοιπόν, τα Κελλιά υπήρξαν ...  Δεν ήταν χωριό-φάντασμα, δεν ήταν ο ήχος μιας πόρτας που έκλεισε απότομα, δεν ήταν το φως μιας λάμπας πετρελαίου που έσβησε ανεπιστρεπτί, το Χωρίον Κελλιά υπήρξε... Και ο Πρόεδρος της Κοινότητας Νικόλαος Σκλάβος στις 4 Απριλίου 1921 εκδίδει ένα πιστοποιητικό, όπου αφήνει δύο ίχνη της σφραγίδας της Κοινότητας... ...εκ των οποίων το επάνω δεξιά είναι καλλιτέχνημα. Οι κάτοικοι των Κελλιών ανέβαιναν μέχρι το υποθηκοφυλακείο της Ξινάρας για να διευθετήσουν τις υποθέσεις τους.  Το παρακάτω έγγραφο έχει συνταχθεί το 1876.  Προσέξτε το ανάγλυφο χαρτόσημο επάνω αριστερά και την σφραγίδα του Βασιλείου της Ελλάδος. Στο χωριό υπήρχε πάντα μαραγκός, που έδινε μάλιστα και αναλυτική περιγραφή του κόστους της δυλειάς του: Αλλά, αναλυτικός λογαριασμός υπήρχε και για την τελευταία κατοικία: Οι ταξιδιώτες όταν γύριζαν με

Παλλικάρι μου, Σήμερα, στα οκτώ σου, στην Δευτέρα τάξη του Δημοτικού σχολείου, με τα μισά βιβλία απ΄όσα δικαιούσαι και που θάπρεπε νάχεις πάρει, συνεχίζεις και πορεύεσαι στην ζωή σου, εδώ που σούλαχε να γεννηθείς.  Κάθε άνθρωπος οφείλει νάναι περήφανος για την πατρίδα του, για να μην χρειάζεται να προσβάλλει τις πατρίδες των άλλων για να νιώθει σπουδαίος. Νάσαι περήφανος για την πατρίδα σου, λοιπόν, γιατί η πατρίδα σου είσαι εσύ ο ίδιος και όση περηφάνεια έχεις μέσα σου, τόση θάχει και η πατρίδα σου. Να ξέρεις ότι, οι γονείς σου, όπως και χιλιάδες άλλοι γονείς, είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους διαχειριστές της πατρίδας σου (που όλοι μαζί λέγονται Κράτος ) και έχουν ήδη πληρώσει, μέσα από περίπλοκες διαδικασίες, για τα βιβλία που σου λείπουν, αυτούς που θάπρεπε να έχουν φροντίσει να είσαι πάνοπλος. Έχουν όμως, όπως θα δεις, λόγο σοβαρό που δεν το κάνουν. Τα λεφτά για τα βιβλία σου, αυτήν την στιγμή, μάλλον, τα ροκανίζει ο πατέρας κάποιου άλλου παιδι

Δε θα μιλήσω για τους άλλους, θα πω για μένα. Ξέρω τον λόγο που δεν έχω κατέβει στον δρόμο ακόμη, να αντιδράσω με τα όσα συμβαίνουν.  Δεν κατέβηκα γιατί δεν μ΄αρέσει να συμμετέχω σε κινήσεις από τα πριν υπολογισμένες και αναμενόμενες, προγραμματισμένες και εξυπηρετικές του συστήματος.  Δεν πήγα λοιπόν, στο Σύνταγμα, δεν συμμετείχα στους αγανακτισμένους, δεν θέλησα να περάσω μέσα από αυτήν την βαλβίδα εκτόνωσης, να τους κάνω την χάρη να γελάνε δίχως να τρέμουν έστω και λίγο πίσω από τα κλειστά παράθυρα της Βουλής. Η μόνη ελπίδα είναι η μή βία, η μόνη ελπίδα είναι η δημοκρατία και η ιερή Ψήφος με το δικαίωμα της συμμετοχής και όχι με την ξετσιπωσιά τής εκπροσώπευσης.  Αυτά πιστεύω και καμμιά δίκαια υψωμένη γροθιά δεν αμφισβητώ. ΑΛΛΑ, προτιμάω την ουσία από τον τύπο, το είναι από το φαίνεσθε. Και αυτό, ΔΕΝ είναι υλοποιήσιμο τώρα. Εννοώ ότι, εάν αύριο γίνονταν εκλογές όπου θα έπρεπε να αποκρυσταλλωθεί το άγος των δύο τελευταίων χρόνων, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑ ΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ....