TINOS on the run

"Ν΄ανέβει το παιδί σε γαϊδούρι ; Τρελλός θάσαι !!! " Κι΄έτσι το παιδί δεν ανέβηκε σε γάιδαρο γιατί η γυναίκα μου, σαν γνήσιο παιδί της πόλης, φοβόταν οποιοδήποτε ζώο με πάνω από δύο πόδια... Την επόμενη χρονιά, άλλαξε γνώμη και θέλησε να δεί το παιδί καβάλα σε γάιδαρο. Ψάξαμε να βρούμε έναν από τους τρεις τελευταίους έχοντες και κατέχοντες γάιδαρο στο χωριό. Μάταια... Το αντιπροτελευταίο γαϊδούρι είχε βγει στην σύνταξη λόγω γήρατος, το προτελευταίο γαϊδούρι είχε μετοικήσει στην Χαλακιά, ενώ το τελευταίο είχε βγει και αυτό στην σύνταξη, αλλα, με πρόωρη συνταξιοδότηση λόγω αποστρατείας του αφεντικού του. Και μαζί με το δίποδο, χάθηκε και η "διοικητική μέριμνα" γι΄αυτό. Πώς να το καβαλήσεις το ταλαίπωρο χωρίς σαμάρι ; Και άμα θελήσεις σαμάρι, ποιός θα το φτιάξει ; Ένας τελευταίος ήταν στην Κώμη και μετά πάει η τέχνη και χάθηκε. Ποιός άραγε διαφύλαξε την τέχνη, όπως έγινε με την πηλοπλαστική για παράδειγμα... Ποιός σκέφτηκε να διδαχθεί ή να καταγράψει όλη

Όλα τριγύρω φωνάζουν :  γιορτάστε ! Όλα στήνονται να μας κάνουν να πιστέψουμε : είναι οι γιορτές ! οι πολυπόθητες ! Όλοι μας τραβούν από το χέρι : έλα ! έχε χαρά ! είναι απαραίτητο νάχεις χαρά ! Όλα γυαλίζουν και λάμπουν : τυφλώσου για λίγο ! γιορτές ! Όλοι σε σπρώχνουν με το σώμα και τους ώμους : μπες, άσε να παρασυρθείς, ψώνισε, γιορτές ! αυτό είναι το νόημα , μην το ψάχνεις αλλού! Όλα το επιβάλλουν : νάσαι χαρούμενος ! είναι αναγκαστικό ! είναι υποχρέωσ ή σου ! Όλα το δείχνουν : άμα σιωπάς, μας θυμίζεις πόσο τα ψευτίσαμε όλα...

Έβρεξε και ήρθαν κάτω τα αιώνια στου πολέμου τον κάμπο, γέμισε ο κόσμος βλήστρες, που δεν θα φτιαχτούν ποτέ... Σιγά-σιγά το νησί θα κατηφορίσει προς την θάλασσα, θα κυλίσει το χώμα προς τα ρέματα, θα γυμνωθούν οι βράχοι, θα στερέψουν από πράσινο οι πλαγιές και θα ξενητέψουν τα ζούδια, που φωλιάζαν στα σκιερά και στα σκεπά... Θάρθει το νερό να μπει στα σπίτια, μα δεν θα βρει κανέναν... Θα παρασύρει τότε, όλες τις μνήμες και τα ίχνη από επάλληλες γενιές και θα αφήσει άδειες κάμαρες, άδεια από αγάπη μάτια, άδειες από συνέχεια καρδιές... Κι΄ όταν δεν θάχει μείνει πιά αληθινή ψυχή, εξόν από τα περιφερόμενα ψέμματα ζωής και τα θύματά τους, το νησί θα κόψει τις άγκυρες και, σαν άλλη Άδηλος Αστερία, πριν βγεί να πλέψει στις θάλασσες, και να χτυπηθεί με τα κύματα θα γυρίσει να διακρίνει τα ανόητα δάκρυά μας από την απέναντι ακτή, που θα χάνεται από εμπρός του...

Εγώ δούλευα από πριν εκεί μέσα. Μετά ήρθαν οι συνταγματαρχαίοι και τα τσιράκια τους και μας έκαμαν γραφιάδες να κρατάμε τα αρχεία και τους φακέλλους όσων ήσαντε στη μαύρη λίστα. Απορούσα πόσοι δούλευαν για να παρακολουθούν τους άλλους και στο τέλος ποιός τους έλεγχε όλους αυτούς...; όποιος ήθελε έβαζε μια φυτιλιά και έστελνε τον γείτονά του στο διάολο. Δηλώσεις νομιμοφροσύνης, αναφορές της ασφάλειας, μέχρι και του Μίκη ένας φάκελλος αναφοράς κίνησης από τις μέρες που πέρασε στη Ζάτουνα εξόριστος, είχε περάσει από τα χέρια μου. Και ονόματα, ονόματα, ονόματα !!! Νόμιζες πως όλη η Ελλάδα ήταν στην παρανομία και όπου νάναι θα έσκαγε το καζάνι να τους πνίξει όλους τους, μα μπά...τίποτε δε γινόταν. Κατάλαβα τότε πως απλώς φυλάγαμε τα έρημα και χτίζαμε και κάμποσο φόβο για να μην κοτάει κανείς να κουνηθεί. Έγραφα, αντέγραφα, τέλειωνα στίβες με καρμπόν, είχαμε τότε και κείνα τα μαύρα τα μανίκια που τα φοράγαμε εξωτερικά για να μην μας λερώνει το μελάνι

Έφυγε ο κυρ-Πέτρος... Από τις τελευταίες χαρακτηριστικές φιγούρες της Καλλονής, ενεργό μέλος της κοινότητας, με έντονη παρουσία, δραστήριος έως το τέλος... Τί περιγράφει έναν άνθρωπο...; Η φωνή πρώτα-πρώτα... Μετά μια χειρονομία κι΄ένα βάδισμα... μια συνήθεια, και τέλος... η στάση του απέναντι στη ζωή... Στην φωτογραφία είναι το κατοικιό του, στης Κόρης τον Πύργο. Τίποτε δεν μένει ίδιο... Χάνεται ο άνθρωπος, φεύγει απ΄ το φώς, αλλάζει και όλο το τοπίο...

 Μεταποίηση ης ντόπιας παραγωγής ακριβώς στο κέντρο των εύφορων χωραφιών, ανάμεσα στο χώμα το στηλωμένο με κόπο, το συγκρατημένο να μη φύγει στην θάλασσα. Θαυμαστά κτίσματα, διαφορετικά και τα τρία μεταξύ τους, με άλλον τρόπο φτιαγμένα, με άλλη εργονομία, με ίδιον, όμως σκοπό. Μετά, το πλατύ χωράφι, αλάνα θα το λέγαμε στην πρωτεύουσα αν το είχαμε, έγινε το γήπεδο των τριγύρω χωριών. Τέλος, στις σημερινές ημέρες, η ύβρις της εποχής δεν άφησε αλώβητο ούτε αυτό το μνημείο, δεν άφησε αλέρωτη ούτε αυτήν την μνήμη. Νεκροταφείο αυτοκινήτων και ηλεκτρικών συσκευών οι Μύλοι... "Και το παληό τί θα το κάνω;" ρώτησα όταν έφτασε το νέο πλυντήριο... "Άσε, θα το φροντίσουμε εμείς..." Το ξαναχαιρέτησα μετά από καμμιάν εβδομάδα όταν πήγα για βόλτα και φωτογραφίες στους Μύλους. Συνάντησα και τα συντρίμμια της παληάς πυροσβεστικής που είχα φωτογραφήσει πέρυσι και που φέτος ήταν πλέον κομματιασμένη... Προσπάθησα να δω με τον νου μου γαϊδούρια φορτωμένα καρπό να ανηφορίζο

Δεν είναι το καλοκαίρι, που έφυγε... Πάντα φεύγει... Είναι που σε λίγο τελειώνουν τα χρόνια που θα παίζουμε με το πλαστικό, πολύχρωμο μπουλντοζάκι στην άμμο... Τότε, θα γεράσω...