Παράστασις λαϊκή...

Απόκριες, τελευταίο Σάββατο, πέσαν κι΄ενωρίς φέτος, είπαμε να βγούμε.

Ψυρρή....

Απερίγραπτες τρύπες με πορτιέρη που σου κάνει το ρουσφετάκι να αφήσει έξι άτομα να κάτσουν σε τραπεζάκι των  δύο.

Λέμε όχι και μετά ξαναλέμε όχι σε άλλον πορτιέρη που μας προτείνει ένα τραπεζάκι για όρθιους, με τα παλτά και τα μπουφάν στο χέρι.

Γυρνάμε σ΄ένα μαγαζί που τόχε πάρει το μάτι και το αυτί μας εκεί κοντά στον Άγιο Φίλιππο.

"Περάστε πάνω, έχει τραπέζια", και σκεφτόμαστε πως για νάχει τραπέζια, μάλλον μούφα θάναι.

Μια κιθάρα κι΄ένα τρίχορδο, μαγαζί φτιαγμένο με τη μια τσόντα πάνω στην άλλη, πολύπριζα κρέμονται στο πουθενά, η διακόσμηση είναι τουριστικού τύπου,  ζητάμε να κάτσουμε κοντά στην κομπανία.

Ο ένας με μια περούκα τεραστίων διαστάσεων, ο άλλος με ναυτικό κασκέτο κι΄ένα ψεύτικο μουστάκι που όλο του πέφτει.

Και παίζουν...

 

Περνάνε όλο το ρεμπέτικο και πιάνουν Άκη Πάνου, Μπιθικώτση, μπουρνοβαλιά και ό,τι βάλει ο νους σου από ρεμπέτικο.

Κυττάμς αριστερά. Πίσω από τα διάφανα σελοφάν που ντύνουν την ταράτσα, λάμπει ο ναός του Ηφαίστου, το Θησείο.

"Εδώ τριγύρω θα τάπινε κι΄ο Περικλής" λέει οΠάνος, φτάνει η πιατέλα με την ποικιλία, απίστευτα καλή, καλό και το κρασί, πώς διάολο πέσαμε πάνω σε τούτο ΄δω....

 

"Πείτε τί θέλετε να σας παίξουμε", λέει το τρίχορδο.

Παίζουν τα πάντα. Ο ήχος είναι σαν παληά, σκέτα όργανα, φωνές χωρίς μικρόφωνο, αλλάζουν στη μέση του τραγουδιού ο ένας με τον άλλον, κερνάμε δυό ποτά, πώς αλλιώς να δείξεις την εκτίμησή σου, σε λίγο φτάνει κέρασμα από το μαγαζί, έξι Σερενάτες σε δίσκο, γελάμε και τις καταβροχθίζουμε, μπορώ να γράφω μια μέρα για το κέρασμα αυτό και να μην το εξαντλήσω, πάει δύο και μισή, σηκωνόμαστε να φύγουμε, "πού πάτε, περιμένετε, τώρα να πούμε άλλα δύο και φεύγουμε κι΄εμείς".

Δεν αντέχω στο τραγούδι που διαλέγουν, βουρκώνω, "τίνος είναι;" ρωτάμε, "ανωνύμου" απαντάει, "τόχει δισκογραφήσει ο Κοντογιάννης γύρω στις αρχές του ογδόντα".

Γυρνάμε Καλλιθέα με τα πόδια.

Πόσα χρόνια είχα να περάσω έτσι, πόσα χρόνια...

dark room

Καλύτερα σκοτάδι.

Έχω διαλέξει μιαν ίσια περίπου γραμμή,

να μην πηγαίνει πολύ πάνω πολύ κάτω,

να ξέρω πού περίπου θα την βρω

σαν τη ζητήσω.

Δεν θέλω των γιορτινών στιγμών 

την ταραχή,

ταλαιπωρία οι συγκινήσεις, το πλήθος

και τα πρόσωπα.

Ήρεμα, πάντα στον ίδιο τόνο οι ημέρες.

Γιατί τρομοκρατούμαι 

σαν αντιλαμβάνομαι 

το πλήθος παρελθόντων ημερών,

την ανημπόρια του παρόντος 

και του φωτός

την αποκαλυπτική 

λευκότη.

ΛΥΠΟΥΜΑΙ...

Και τώρα που, τελικά, είμαι νεκρός,
δεν βλέπω μεγάλη διαφορά.
Με νοιάζει μόνο η σκόνη,
που όλο και πιό ξεκάθαρα την βλέπω
να αιωρείται γύρω μου,
και σαν κινώ τα χέρια μου κινείται πίσω τους
σαν ουρά κομήτη,
σαν παιδί που κοροϊδεύει τον τρελλό του χωριού,
σαν υπενθύμιση της γήινης ζωής μου.
Το φως το νιώθω μόνον,
δεν το βλέπω
και μάλιστα,
δεν ξεύρω αν είναι αίσθημα ή
μνήμη του πώς είναι το φως.
Λυπούμαι
που δεν πρόλαβα να πω
πόσο λυπούμαι
για τ΄απογεύματα που σπατάλησα στον ύπνο,
τις Κυριακές, που δεν κυβέρνησα τον χρόνο μου.
Τώρα φωνή και ανυπαρξία δεν ταιριάζουν
και δε μιλώ.
Μονάχα σκέφτομαι έντονα και λέω σαν κάποιος σκεφτεί το ίδιο,
πως εγώ τόκαμα.
Πού θα τελειώσει όλη αυτή η ανυπαρξία,
ξέρει κανείς...;

ΧΡΗΣΕΙΣ ΓΗΣ

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της παληάς ζωής και η πρώτη μέρα της νέας.
Σήμερα πέθανε ο τελευταίος παλαιός κι΄έτσι, γεννήθηκε ο τελευταίος νέος.
Τώρα κυττάω στο βάθος του πηγαδιού και βλέπω μόνο φως, καθόλου νερό και το φως είναι σαν από οθόνη τηλεόρασης, τρεμοσβήνει και πάντα εκεί είναι, δεν αφήνει να κοιμηθείς, να ξεξουράσεις το μυαλό και να καθαρίσεις τα μέσα μάτια....
Ώρα πέρασε...
Μετά, όλοι σταθήκανε πάνω απ΄το ρέμα που πέρναγε παληά πίσω απ΄το χωριό και άρχισαν να ρίχνουν χώμα, χούφτες χώμα, σαν σε νεκρό που δεν λέει να σκεπαστεί και να μας επιτρέψει να τον ξεχάσουμε.
Τα κοράκια του νησιού είχαν ως δια μαγείας χαθεί και έτσι στερούμασταν τον απαραίτητο πένθιμο τόνο ανάλογων περιστάσεων.
Μια - δύο προσπάθειες για δάκρυα κατέληξαν σε ζαρωμένα μάγουλα και ηλίθια συνοφρυωμένα μάτια και μετά έπαψαν εντελώς.
Στο βουνό ανέμιζε μια ακαθόριστη σημαία και τα παιδιά κατέβαιναν τρέχοντας την κατηφόρα, όπως πάντα, σαν απλά παιδιά, σαν από πάντα ξεχασμένα από μας, σαν από γεννημένα νεκρά.
Δεν θα πεθάνουν ποτέ, έτσι λένε στις ειδήσεις...

Δέκα βήματα προς την ανάπτυξη

1. Φροντίζετε να δείχνετε ανήσυχοι, αλλά, όχι πανικόβλητοι
2. Φορτώστε τα λάθη στους προηγούμενους, αλλά, προσοχή!!!
    Φορτώστε τα στους αμέσως προηγούμενους και όχι γενικά στους προηγούμενους γιατί μόλις πριν
    από δύο εκλογικές αναμετρήσεις εσείς είσασταν  οι προηγούμενοι...
3. Πάρτε μέτρα, αλλά, πολλά έτσι ώστε,
    στην περίπτωση που χρειαστεί να αποσύρετε κάποια από αυτά,
    να απομείνουν αρκετά για να κάνετε  
    την δουλειά σας.
4. Ανακοινώστε περικοπές στα έξοδα του κράτους τις οποίες δεν θα κάνετε ποτέ,
    έτσι κι΄αλλιώς κανείς δεν μπορεί να σας ελέγξει.
5. Ποτό, τσιγάρο και αυτοκίνητο είναι λαϊκές κατακτήσεις, των οποίων το αυθύπαρκτο κανείς δεν θα
    αμφισβητήσει ποτέ. Φορολογήστε άφοβα. Η αύξηση της κατανάλωσης των συγκεκριμένων αγαθών θα
    θεωρηθεί πράξη αντίστασης στα φορομπηχτικά μέτρα των ξένων κέντρων λήψης αποφάσεων.
6. Πάρτε γρήγορα πίσω τα μέτρα που προκαλούν άμεσες αντιδράσεις. Όποιος πλήρωσε, πλήρωσε, του
    χρόνου θα σκεφτείτε άλλον τρόπο για να τα πάρετε με λιγώτερο θόρυβο.
7. Κάντε τους διεθνείς χρηματοοικονομικούς οργανισμούς να πουν εκείνο που αν το πείτε εσείς, θα γίνει
    της τρελλής το πανηγύρι: περικοπές, μηδενικές αυξήσεις, φόροι, σκληρότερα μέτρα. Έτσι κι΄αλλιώς,
    εκείνοι θα φύγουν να πάνε σπίτι τους και , ως γνωστόν, οι κατάρες δεν περνούν ποτέ σύνορα. Για να
    γίνετε πιστευτότεροι, βάλτε τους να σας βρίσουν (ψεύτες, κλέφτες, ασυνεπείς, αναξιόπιστοι κ.λπ.) και
    πάρτε αμυντική στάση στεκόμενοι από την πλευρά του λαού, ξέρετε, εκείνων των ηλιθίων που σας
    κουνάνε τα σημαιάκια προεκλογικά για να σας αερίζουν τα αποτέτοια σας.
8. Πάρτε τηλέφωνο τον Ερντογάν και κανονίστε τρείς-τέσσερεις παραβιάσεις του εθνικού (φτου, κακά)
    εναέριου χώρου και βάλτε τα ΜΜΕ να ασχοληθούν με τα οκτάνια της βενζίνης που χρησιμοποιούν τα
    Τουρκικά αεροσκάφη και φτάνουν γρήγορα πάνω από τον Γαιδουρόβραχο.
    Στην περίπτωση που λείπει, χτυπήστε τηλεφωνάκι στον Γκρουέφσκι και πείτε του να ζητήσει την
    επέκταση των Σκοπίων έως τα Άνω Σέκλανα. Τα ΜΜΕ σ΄αυτήν την περίπτωση, να ασχοληθούν με την προκλητική ενέργεια του οίκου PRADA να ανοίξει μαγαζί στα Σκόπια.
9. Για περισσότερη στάχτη στα μάτια, την Καθαρά Δευτέρα στου Φιλοπάππου μοιράστε ΚΑΙ λουκούμια και εντάξτε την κίνηση αυτή στα πλαίσια της γενικώτερης πολιτικής για τα διακιώματα του πολίτη.
10.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...

Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω...

Απλώς ότι, ανέκαθεν φοβόμουν τα μόνιμα πράγματα, αυτά που δεν αλλάζουν ή αλλάζουν με πολύ κόπο.

Ένιωθα πάντα μια ασφάλεια με τα μη-μόνιμα, με κατασκευές και αντικείμενα που κουβαλιούνται εύκολα, που αλλάζουν θέση, που κινούνται σαν ζωντανά στον χώρο.

Και που όταν έρθει η ώρα να φύγουν, λόγω υπερβολικής χρήσης και φυσιολογικής φθοράς, να φεύγουν χωρίς πάταγο, να φεύγουν διακριτικά και να γυρίζουν στα αρχικά τους συστατικά ήρεμα και απλά.

Βλέπω τα κατοικιά στην Τήνο, τις μάντρες, τα καταστέγια, τα πατητήρια, τα αλώνια.

Δεν κρίνω εδώ την τέχνη τους ή την μαστοριά και την απόλυτη ένταξη στον φυσικό χώρο και στο τοπίο. Προσπαθώ να τα παρατηρώ όπως αποχωρούν σιγά-σιγά, χρόνο με το χρόνο και γίνονται ξανά πέτρες, χώμα, λάσπη. Χωρίς καμμιά προσβολή του χώρου, εν δυνάμει έτοιμα για περαιτέρω χρήση εάν απαιτηθεί, χωρίς ίχνος, χωρίς αυτό που θεωρώ πραγματική κόλαση, την ύβρι προς τον τόπο.

Το τσιμέντο δεν είναι ένα τέτοιο υλικό.

Ο νεοέλληνας έχει μ ια ανεξάντλητη λατρεία προς το τσιμέντο. Όχι ανεξήγητα, αφού σηματοδότησε το πέρασμα στον «πολιτισμό», τη καθαριότητα, την οικονομία χρόνου, την προϋπόθεση μιας σχετικής ευμάρειας, την ανατροπή της διαδικασίας των παλαιών.

Δεν φεύγει το τσιμέντο ποτέ από τον χώρο. Παραμένει, αφού έχει πέσει με γδούπο και πάταγο, αφού έχει απαιτήσει ειδικά εργαλεία για τον θρυμματισμό του και δεν ξαναχρησιμοποιούνται τα άμορφα απομεινάρια του.

Το νησί φεύγει κάτω από χιλιάδες τόνους τσιμέντου. Μαζί του φεύγουν και οι έννοιες αν όχι του σεβασμού, τουλάχιστον της έστω και μιάς σκέψης για εκείνους που έρχονται και περιμένουν τον τόπο για να ζήσουν.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ..., ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ..........

Άκου να σου πω...Θέλω εξοχικό.

Δεν το θέλω στην Λούτσα ή στο Λαγονήσι, το θέλω σε νησί.

Να πρέπει να μπεις σε καράβι για να πας, να φορτώνεις το SUV και να σε κυττάνε με ζήλεια, να ταξιδεύεις πρώτη θέση και να αγνοείς τη σαββούρα που ταξιδεύουν ο ένας πάνω στον άλλον.

Να βάζεις την γραμματέα να βρίσκει εισιτήρια και να νιώθεις εκείνη την ιδιαίτερη ηδονή όταν είναι όλα κλεισμένα και δυσκολεύεται, να νιώθεις πως πας κάπου που όλοι θέλουν αλλά δεν μπορούν.

Να είναι κοντά γιατί στην ουσία το σιχαίνομαι το καράβι.

Ναι, οι Κυκλάδες είναι καλά...έχουν και καλή συγκοινωνία...

Όχι όμως στις τρελλές τιμές που ζητάνε Παροναξία ή Μύκονο.

Έχεις κάτι σε πιό βολικό....;

Να μπορούμε να πάρουμε για εκατό και να χτίσουμε διακόσια....;

Να είναι όλοι στα πόδια μας για ό,τι ζητήσουμε...;

Να υπάρχει μια τοπική αυτοδιοίκηση σχετικά ελαστική και να μην πολυσκοτίζονται για διατηρητέα και παραδοσιακά...;

Να μπορούμε να βρούμε κάτι φτηνό κι΄αν χρειαστεί να ανοίξουμε κι΄έναν δρόμο, χωρίς όμως να μας σκοτίζει κανείς για το τοπίο και τις ιδιαίτερότητές του...;

Στην Τήνο....;

.............................................

Μα εκεί δεν είναι που πάνε μόνο για την Παναγία και πήζει ο τόπος στους γύφτους το Δεκαπενταύγουστο;

...........................................................

Ά, τί μου λες...

Πάνε εκεί όλοι αυτοί οι κοσμικοί...;

Έχει και πούδρα κουλτούρας και τέχνης...;

.................................................

Ποιοί είναι αυτοί που λες...

Ούτε Χαλεπά, ούτε Γύζη, ούτε Λύτρα, ούτε Καστοριάδη γνωρίζω....

Τους άλλους που είπες που βγαίνουν στην τηλεόραση, ναι τους ξέρω και μάλιστα καλά...

Λες να δούμε για κάτι στην Τήνο...

Άσε, θα βάλω τον Μηνά να ψάξει κι΄αν όλα πάνε καλά, σας βλέπω να μας έρχεστε το καλοκαίρι να σας φιλοξενήσουμε, νάχουμε να λέμε στις άλλες, να σκάσουν απ΄το κακό τους...