ΟΙ "ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ" ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΑ !

Λίγα λόγια και στα γρήγορα:
 ΟΙ "ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ" ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.

Ξεκάθαρο. Ντόμπρο, τουλάχιστον από μέρους τους. 
Αυτό που τους νοιάζει είναι το κέρδος, απ΄όπου κι΄αν προέρχεται. 

Δεν πάτε να συζητάτε εσείς για τα νερά και τις καλλιέργειες και τα καμμένα δάση και το κατεστραμμένο τοπίο... 
Απλώς, δεν τους νοιάζει. 

Τί τους είναι το περιβάλλον στο κάτω-κάτω; 
Η καταγωγή τους; ο τόπος τους; το χωριό των γονιών τους; η πατρίδα τους; 

Μα και να ήταν, απλώς, δεν νοιάζονται. 

Αυτός είναι ακριβώς ο ορισμός της έκφρασης...

..."Πουλάνε και την μάνα τους για το κέρδος".

 

 Σας αφήνω να χορτάσετε με την ησυχία σας "επιχειρηματικές κινήσεις"...

..."δημιουργικές επενδύσεις"...

..."ανάπτυξη νέων δραστηριοτήτων"...

..."αξιοποίηση επενδυτικών ευκαιριών"...

 

..."καθορισμό απαιτούμενων πόρων" και άλλες όμορφες τηλεοπτικά λέξεις. 

Οι οποίες όμως, δυστυχώς, αντιστοιχούν στις εικόνες που βλέπετε...

Θα πείτε, "Ναι, αλλά εδώ δεν θέλουν να κατασκάψουν τα βουνά μας, δέκα-είκοσι ανεμογεννήτριες θέλουν να βάλουν! Τί σχέση έχουν αυτά που δείχνεις;;;"

Ο τρόπος που θα φερθούν τόσο προς το περιβάλλον όσο και προς τους κατοίκους θα είναι ο ίδιος:  

 ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ !

 

Και πού ξέρεις, αν είμαστε τυχεροί...

...και αντέξουμε κι΄άλλες "επενδύσεις", 

μπορεί να τους ανοίξει η όρεξη και για πέντε-δέκα εξορύξεις...

Να φοβάστε λίγο περισσότερο γιατί, αρκετές από τις εικόνες αφορούν εικόνες από την "ανάπλαση" του κατεστραμμένου περιβάλλοντος. 

Που σημαίνει ότι, όταν θάχουν φύγει οι "επενδυτές" από το νησί μας, η εικόνα θα μοιάζει σαν πρόσωπο γερασμένου ηθοποιού μετά από δέκα πλαστικές επεμβάσεις...

Πάλι "καλλιτεχνικές" φωτογραφίες..;

Πάλι φωτογραφίες;

Από εκείνες τις τάχα μου "καλλιτεχνικές"...
Ναι, ξέρω...

Το νησί τον χειμώνα, όταν "καταλαγιάζει ο θόρυβος του καλοκαιριού" και "ηρεμεί ο τόπος" και "αποκτά μια εσωτερικότητα μοναδική"...

Ξέρω...

Πώς "αλλάζουν τα χρωματα και σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσεις μιάν άλλη τοπογραφία", πώς οι άνθρωποι δείχνουν διαφορετικοί, πόσο "το καλοκαίρι αλλοιώνει τους χαρακτηρες" και τόσα άλλα δημοσιογραφίστικα για εποχικές φυλλάδες, για εντυπάκια της συμφοράς που αναμασούν τον εαυτό τους.

Άστα όμως, για άλλους... 
Μη τα δείχνεις στους ντόπιους γιατί όλη τους η σκοτούρα ήταν "τα χρώματα του χειμώνα"...

Έχεις κάτι να μου πεις για τα παιδιά που πανηγυρίσαμε όταν πέρασαν στο πανεπιστήμιο και τώρα τα βλέπουμε να τρώνε τις μέρες τους μέχρι το επόμενο καλοκαίρι που θα ανοίξουν ξανά τα ξενοδοχεία και θα χρειαστούν προσωπικό οι καφετέριες και οι ξαπλώστρες στις παραλίες;

Έχεις να μου μιλήσεις για αγροτική ανάπτυξη;
Για το γάλα, για το λάδι;
Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω; 

Άκουσες για τίποτε επενδύσεις που να πιάνουν τόπο πραγματικά, χωρίς να καταστρέφουν τον τόπο;

 
Μπορείς να με διαβεβαιώσεις πως αν τύχει πρόβλημα υγείας σοβαρό δεν θα χρειαστεί να γίνει η μετακομιδή μου με ελικόπτερο στη Σύρο πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες;

 
Όχι, ε; Κάτσε, λοιπόν, στην θανατερή σιγουριά της Αθήνας κι΄άμα έρχεσαι για Σαββατοκύριακο στο νησί, σε θερμοπαρακαλώ: μην μας φλομώνεις στην φωτογραφία και τα ομορφογραμμένα λόγια, κάνε μου τη χάρη...

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΚΑΕΛ ΣΤΟΝ ΓΚΝΤΑ

«Φύγε, φύγε! Πέτα το πινέλο στο νέφτι και φύγε γρήγορα, πριν πέσει ο Ήλιος! Δε θα προλάβεις το Φώς!»

«Παράτα με κάτω! Λες εγώ δε θέλω να πάω; Μα δε προλαβαίνω... Την άλλη φορά...»

«Δεν υπάρχει άλλη φορά! Την άλλη φορά ο Ήλιος θα γέρνει απ΄αλλού. Και στο κάτω-κάτω την άλλη φορά κάμε αλλού τη βόλτα σου!»

«Σταμάτα να μιλάς! Θα στεγνώσει η μπογιά, θα πάρει ο αέρας τα χαρτόνια, θα μυρίσει νέφτι ο κόσμος όλος... Κι΄ύστερα, δεν έχω φτιάξει ούτε σακκίδιο, ούτε παπούτσια έφερα κατάλληλα, ούτε η μηχανή δεν θα βγάλει καλές φωτογραφίες τέτοια ώρα! 

Κι΄έπειτα, τί να τους δείξω δηλαδή..;

Περνάνε κάθε μέρα από εκεί για την Αγία Μαρίνα, δεν τα βλέπουν;

Μπορεί κάπου να χάνεται η λεπτομέρεια απ το κρυμμένο κατ'κιό με τ΄αγρέλι ακουμπιστά, μα δεν ξέρω... Έχει νόημα τώρα πιά..;

Ή λίγους μοναχά νοιάζει το πατητήρι με το αποδωχάρι...

 ... και το πέτρινο τραπέζι..

...με τις θυρίδες παραδίπλα και την καρβ’νοστιά..;

Τί να τους δείξω..; 
Βράχια στο φόντο τ’ ουρανού; 

Όσο τα κυττάς τόσο σε σαλεύουν, τόσο τα μάτια σου ψάχνουν να ερμηνέψουν τα σχήματα σε γνωστές μορφές θεών, δαιμόνων, στοιχειών... Αρέσουν λες σε κανέναν..;

Τί να τους δείξω..; 

 

Τ΄όμορφο, καστρωμένο χωραφάκι που έχει χρόνια να δεί ψυχή ανθρώπου όσο κι΄αν στέκει με την πρωτινή του αξιοπρέπεια; Ποιόν ενδιαφέρει... Κανέναν.

Μου λες, "άσε τα πινέλα και τα καρφώματα και τρέχα στο βουνό". Να τρέξω. Μα πάλι δε θα χορτάσω, πάλι λίγο θάναι, πάλι δε θα φτάνει μια χούφτα Τήνο να καλύψει το μέσα κενό που σκάβει το τσιμέντο.

Άσε... Θα μείνω εδώ. 
Δε θα δω τον Άγιο Μικαέλ στον Γκντά να προβάλλει λίγο το λίγο πίσω απ΄την κορφή...

... και για μιάς να καμαρώνει στα ολόλευκα στο τελευταίο Φως.

Ούτε θα με φοβερίσει απ΄το βάθος της εκκλησιάς ο Άγιος με την υψωμένη σπάθα... 

Άστον στην ησυχία του κι΄Αυτόν. 
Κάτι ξέρει που δεν ξέρω για μια παληά τοιχογραφία στο πλευρό του τοίχου. 

Ξέρει ακόμα, για το αν είναι τάφοι αυτοί οι δύο στο πλάι της εκκλησιάς και αν ναι, τί καλό πρέπει νάχεις κάμει για να σ΄αφήσουν να ταφείς στην μέση αυτού του Παραδείσου...

Είναι καλύτερα να μείνω εδώ, να κάμω χρήση της δικαιολογίας της δουλειάς και να μην βρω τον χρόνο για δέκα βήματα παραπέρα όπου φαντάζομαι να στέκει ένας περιστεριώνας, 

...άκου τώρα, με παραξενιά μοναδική, με ένα κατοικιό κολλημένο απάνω του...

...και μια καυκάλα σαν αγγελόφτερο στό να του πλευρό!

Άσε... Θα μείνω εδώ να μην έχω κιόλα να θαυμάζω τα στολίδια του,

...με εκείνη την αδέξια ματιά που δεν ξέρει που να αποθέσει για λίγο παραπάνω τον χρόνο που τής αναλογεί.

Τρομάζω κιόλα... 

Τρομάζω με ‘κείνο τον ουρανό που ανελέητα με κυττάει μέσα από τη γκρεμισμένη οροφή και θέλω να φεύγω εγώ, να μη βλέπω το νησί να φεύγει πρώτο. Δεν πάω σού λέω... Θα κάτσω εδώ να πηγαινοσέρνω το πινέλο πάνω στα φθαρμένα ξύλα.

Γιατί άμα φεύγω από ΄κει, μπορεί να πάρω τη ρεματιά για να γυρίσω πίσω κι΄είναι κάτι  καυκάλες σα σπίτια άδεια, 

...που μοιάζουν να με κατηγορούν για όλα 
και ‘μένα δε μ΄αρέσει να φταίω...

Και νάξερες πόσο φταίω που μπορώ και βλέπω τον Οκτωβριάτικο ουρανό με τούτα τα όμορφα κουρελάκια του...

...την ώρα που ο γιός μου πίσω στην πόλη καταλαβαίνει τί ώρα είναι απ΄ την εκπομπή που παίζει η τηλεόραση...»

ΜΑΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΤΑ ΖΑΡΙΑ, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ...

Κάποιος με πολλά, πραγματικά πολλά λεφτά φτιάχνει μια εταιρεία στοιχημάτων, με σκοπό να κάνει τα λεφτά του απείρως περισσότερα.
Κάπως σαν τα κοράκια του "ΧΡΥΣΟ, ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ, ΣΕΡΒΙΤΣΙΑ ΑΓΟΡΑΖΩ".

Πείθει κάποιους πως το να στοιχηματίζεις είναι το να παίζεις.

Γι΄αυτό και όλοι οι εθισμένοι λένε «πάω να παίξω ένα τζόκερ, λόττο κ.λπ.» και όχι "πάω να στοιχηματίσω σε πέντε συν έναν αριθμούς" 
Η ψευδαίσθηση της συμμετοχής στην διαμόρφωση του αποτελέσματος, λέγεται αυτό, αλλά, δεν θα ψυαχαναλυθούμε εδώ μέσα... 
Και μετά, μια εταιρεία στοιχημάτων,η πιό αποθρασυμένη, αποφασίζει να στοιχηματίσει σε κάτι για πρώτη φορά:

ΣΤΟ ΑΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΨΗΦΟ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ!!! 

Δηλαδή, έχω τους μελλοθάνατους από κάτω και τους βάζω να με ακούν την ώρα που συζητάω ποιός τρόπος είναι ο καλύτερος για να τους θανατώσω. 

Δηλαδή, για να καταλάβω, κάποιος θα πάει και θα στοιχηματίσει με στόχο "ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ" πως, ναι η κυβέρνηση-ανδρείκελο θα συνεχίσει να με κόβει φέτες και θα ελπίζει να συμβεί αυτό για να κερδίσει πέντε φραγκάκια!!! 

Ο φυλακισμένος να στοιχηματίσει πως η φυλακή του δεν θα πάψει να υπάρχει! 

Ο μελλοθάνατος να στοιχηματίσει πως η ποινή του θα εκτελεστεί!

Το θύμα να στοιχηματίσει πως ο βιαστής θα τον βιάσει!

Τον ξεβράκωτο να στοιχηματίσει πως ο κλέφτης θα τον κλέψει! 

Τον αδικημένο να στοιχηματίζει υπέρ της διαφθοράς!

Και ασφαλώς, το παιχνίδι είναι "νόμιμο και ασφαλές"!!!


"ΝΟΜΙΜΟ", όπως έλεγε και ο Βουλγαράκης, "άρα, ΗΘΙΚΟ"...

Τι στην ευχή... Πόσο γίδια γίναμε...

Δεν έχω να πω πολλά, γιατί η σφαλιάρα είναι τόσο δυνατή που δεν μπορώ κάν να συνθέσω λογικά επιχειρήματα...