ΤΟ ΠΑΖΑΡΑΚΙ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ...

Ήδη αρχίζει και στήνεται το «Παζαράκι της Αμφίπολης» ή τουλάχιστον, σχεδιάζεται από τους εμποράκους της «πατρίδας» η αρπαχτή της περιοχής, το στήσιμο του αναμενόμενου διαρκούς πανηγυριού.

Βλέπω να στήνονται, σε μια νύχτα μέσα, μαγαζάκια αναμνηστικών με γύψινα αντίγραφα του Τύμβου, 

...των Καρυάτιδων και των Σφιγγών (Ωπ! μήπως έπρεπε να πω «Των Σφίγγων»;;; αυτό το «Σφιγγών» ακούγεται πολύ καθαρευουσιάνικο στα προοδευτικά αυτιά μας...), καφετέριες με φρεντοτσίνο και εσπρέσο φρέντο, σουβλατζίδικα με παραδοσιακά πιτόγυρα,  

 ...τουριστικά παντοπωλεία με καπέλα, γυαλιά ηλίου, σουγιαδάκια με χαραγμένα ομηρικά αποφθέγματα, 

...πλαστικά τσολιαδάκια και αρχαίους ήρωες υπό κλίμακα, 

...«παραδοσικές» χυλοπίτες, τραχανά, μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού φτιαγμένα με φρούτα εισαγωγής σε βιομηχανίες χιλιόμετρα μακρυά από το σημείο πώλησης... 

Τρίβουν τα χέρια τους τριγύρω στην Αμφίπολη. 

«Φτιαχτήκαμε! Δεν θα χρειαστεί να στείλουμε τα παιδιά σε σχολές και πανεπιστήμια, παρά μόνον σε κανένα φροντιστήριο...

 ...για τίποτε αγγλικούλια, τίποτε γαλλικούλια, άντε και τίποτε γερμανικούλια... Άνοιχτου ένα μαγαζάκι του παιδιού και καζάντησε! Κι΄έπειτα χέστηκα εγώ για το ποιός ήταν θαμμένος ‘κει μέσα..! 
Ιστορία; Α! Όλα κι΄όλα! Αυτά είναι χρυσαυγίτικα πράματα! 
Όποιος θέλει έρχεται, βλέπει, αγοράζει το βιβλιαράκι και μαθαίνει. Αλλά, να κάτσω εγώ σαν τον κάθε πατριδοκάπηλο να πιπιλάω περί προγόνων και ένδοξης ιστορίας, δεν υπάρχει περίπτωση!»

Μετά από λίγους μήνες, κάτι ο Λιακόπουλος, κάτι η απλή φαντασία και  η λατρεία μας για τα συνωμοσιολογικά,
θα κυκλοφορήσουν και οι απαραίτητοι αστικοί μύθοι: 

«Ψέμματα είπαν! ο Αλέξανδρος ήταν θαμμένος εδώ και το κρύβουν! Σου λέει, άστους να μη το παίρνουν πάνω τους! Καλέ, τους είδαν που μια νύχτα έβγαλαν ένα μεγάλο κιβώτιο, το φορτώσαν σε μια νταλίκα και το πήγαν ένας Θεός ξέρει πού... Τον Αλέξανδρο είχε μέσα και τον έκρυψαν!»

Και θα περνάει η ζωή σαν ξαναειδωμένη ταινία, με τον έναν να χλευάζει τον άλλον, με ανεξέλεγκτη χολή δεξιά κι΄αριστερά, με περισπούδαστες αναλύσεις και μνημειώδεις αντιπαραθέσεις, ώσπου να πάρει η περιοχή τον δρόμο της όπως όλες οι άλλες "τουριστικές ατραξιόν" της χώρας μας.

Δεν θέλω άλλο. 

Δεν θέλω ούτε Αμφίπολη, ουτε Ακροπόλεις, ούτε Δημητσάνα, ούτε Δελφούς, ούτε Μυκήνες, ούτε Κνωσσό. Φροντίζω να επισκέπτομαι τους τόπους αυτούς όταν είναι χειμώνας και δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω και, κυρίως, όταν είναι κλειστά τα μαγαζάκια του πολιτιστικού τρόμου, αυτά που η εκάστοτε κυβέρνηση περήφανη περιγράφει ως «τουριστική οικονομία»...

Δεν θέλω άλλο «τουριστικό προϊόν». 

Το τρέμω όπως ο διάολος το λιβάνι, το σιχαίνομαι σαν την πιό μιαρή πηγή διχόνοιας. 

Δεν έχουμε ταυτότητα σαν λαός. 

Την αφήσαμε με τρόπο να μας πέσει όταν βγάζαμε τα κλειδιά της Μερσεντές και της μεζονέτας. 

Για εμάς, κάθε τι σαν τα ευρήματα της Αμφίπολης είναι μέγιστο κακό: νιώθουμε πως μας μειώνει σαν σύγχρονους, φοβόμαστε πως μας κάνει ρατσιστές, μας αφήνει άφωνους μέσα στην τρομακτική άγνοιά μας για όλα όσα δεν θελήσαμε να μάθουμε.

Γι΄αυτό μία μόνον συμβουλή έχω προς τους αρμοδίους:  

Σκεπάστε τα ευρήματα της Αμφίπολης γρήγορα, βρείτε μιάν αφορμή και κρύψτε τα όπως μπορείτε! 
Ακόμη και ολόκληρη την πόλη να βρείτε, κρύφτε την!

Χειρότερους θα μας κάνει, παρά καλύτερους... 

 

ΜΙΚΡΗ ΒΟΛΤΑ, ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ...

Για μια στιγμή, ο χρόνος μοιάζει να πήζει τριγύρω μου, στερεοποιημένος σε μιαν αόρατη μάζα που με τυλίγει ασφυκτικά, δεν αφήνει να κάνω βήμα, 
«Μείνε, δεν προλαβαίνεις», ψιθυρίζει, «Μείνε...» 

Κλείνω τα αυτιά μου, φοράω το σακκίδιο, πιάνω το ραβδί, κινάω με αργά βήματα, οι ανάσες δεν βρίσκουν δρόμο ως μέσα... 

Κι΄ύστερα, μόλις πατήσω το μονοπάτι, 

...μόλις με τριγυρίσει η Τήνος, ο χρόνος αλλάζει, γίνεται φίλος και απαλά με κρατάει στην απαλάμη του επάνω, τα πόδια μου πετάνε, θα μπορούσα να περπατάω όλη μέρα μέσα σε πρωινά χωριά με χρώματα που μαγνητίζουν... 

...πλάι σε καμουφλαρισμένες απειλές, 

...τριγυρισμένος από απίστευτα κοσμήματα,

...που ρημάζουν ...

...το’ να δίπλα στ’άλλο,  

 

 ...έξω απ'το οπτικό πεδίο των επισκεπτών του νησιού,

...που θα φύγουν απ΄το νησί μην ξέροντας τί κρύβεται στην ράχη του,

 ...έκπληκτος από αθέατα ξωκκλήσια,

...στων οποίων την άγρυπνη έννοια...

...έχεις την εντύπωση πως στηρίζεται όλο τούτο το εύθραυστο νησί.

 

Το νησί που κουβαλήθηκε στην πλάτη αυτωνών, 

...και καλλιεργήθηκε στη ράχη αυτωνών, 

...που σήμερα δίχως να το ξέρουν ανήκουν σε έναν υπαίθριο ζωολογικό κήπο μαζί με όλα τα υπόλοιπα σύνεργα δουλειάς, που κι΄αυτά έγιναν μουσειακά είδη, 

...κι΄αυτά πάλι δίπλα σε μοναδικής σύλληψης σουρρεαλιστικές απόψεις. 

Όλη η διαδρομή αποσταγμένη σ΄ένα διάφανο ρακί, 

...ανάμεσα σε μπολιασμένα δεντρά 

...φορτωμένα καρπό. 

Όλη η διαδρομή ξερή και πυρωμένη, το μονοπάτι να πετάει πάνω απ΄το Κάτω Κλείσμα, 

...με δίχρωμα (δίπετρα θάπρεπε να πω) καταστέγια, 

...με τους γνωστούς Βράχους-Φύλακες του Τηνιακού τοπίου. 

Κάπου σ΄όλο τούτο το σιωπηλό τοπίο παίρνει το μάτι σου κι΄έναν ξωμάχο, 

,,,και λές, 
«Μα τί κάνει..; Δεν ξέρει πως είναι όλα χαμένα..; Ας του πει κάποιος να τα παρατήσει γρήγορα, να τρέξει στην Χώρα να ζητήσει να μάθει πού ζητάνε καμαριέρηδες και αχθοφόρους, ειδάλλως θα πεινάσει... 
Πές του ν΄αφήσει την Γη ήσυχη, την κούρασε πιά και το μόνο που θέλει κι΄αυτή είναι να αφεθεί να γίνει τσιμέντο κι΄ενοικιαζόμενα και ικριώματα που θα ανεμίζουν άσκοπα, να γλυτώνει το γρηγορότερο από την φοβερότερη αγωνία, αυτήν της ελπίδας...»

Κάπου πέρα παίρνει το μάτι σου κι΄άλλον έναν, σκύβεις το κεφάλι για τη στιγμή που τούκλεψες, αυτός μόνος πάνω στο φιλαράκο του, μια εικόνα στα αζήτητα, εσύ θεατής μιάς ζωής που δεν είχες τα κότσια να πορευτείς.

Πού είναι οι άλλοι; 

Στην παραλία. 

Καλοκαίρι βλέπεις κι’ είναι όλοι δίπλα στην θάλασσα, ξέρεις έχει μια εξαγνιστική δύναμη και τα περιοδικά λένε πως "μεταδίδει ενέργεια", πως "βελτιώνει την αύρα", πως πρέπει απαραιτήτως "να φοράμε πορτοκαλί μαγιώ για να παίρνουμε όσο πιό πολλή ενέργεια απ΄τον ήλιο!" 

Ναι, οι Κυκλάδες είχαν πολύ κόσμο φέτος, είπε η τηλεόραση πως το νησί βούλιαξε, του χρόνου θάχει ακόμη περισσότερο, θα πήξουν οι παραλίες! 

Σεις πάλι πούχετε περπατήσει το νησί, ξέρετε πως στις παραλίες παίζεται μια Οδύσσεια, 

γεμάτη ναυαγούς της πόλης, ταξιδευτές της παιδικής ηλικίας, αναζητητές μιας Κίρκης που θα τους κρατήσει για καιρό μακρυά απ΄την θανάσιμη σκουριά της καθημερινότητας. 

Ενώ εδώ μέσα, στην ενδοχώρα, παίζεται μια Ιλιάδα. 

Ένας βαθειά εσωτερικός αγώνας, μια μάχη αδυσώπητη απέναντι στην αδιαφορία και την Λήθη, ενάντια στην φθορά και την απώλεια, με απειλητικό Δούρειο Ίππο την Ανάγκη, που αργά ή γρήγορα θα λυγίσει κάθε πολιορκούμενο.

ΣΤΡΑΓΑΛΑΚΙ ΦΡΕΣΚΟ, ΠΑΙΔΙΑ !!!

Στραγάλια; 
Πετάξου μέχρι το ξηροκαρπάδικο και πάρε ένα τέταρτο! 
Θάρθουν το βράδυ κάτι φίλοι να δοκιμάσουμε το καινούργιο ρακί και θέλει στραγαλάκι...

Τότε όμως, σε 'κείνα τα χρόνια..; 
Στο κομμάτι του νησιού που έχει χαθεί, γιατί κομμάτι του νησιού είναι και η παράδοσή του, υπήρχε και ο τρόπος για να φτιάξεις στραγάλια μιας και η τσατσα-Καρμέλα δεν πούλαγε στραγάλια μα ούτε και κανένας άλλος...

Γιατί τί είναι κύριέ μου τα στραγάλια; 
Ερωτώ: τί είναι; 
Απάντησις: ρεβύθια είναι! 
Μάλιστα, ρεβύθια ξεροψημένα! 
Κι΄όχι άντε τα βάλαμε, τα ψήσαμε όπως-όπως και περιμένουμε να φάμε στραγάλι... 
Δεν γίνεται έτσι!

Πρώτα παίρνουμε καλής ποιότητας ρεβύθια, από τα βραστερά, που λένε στην λαϊκή. Κι΄αυτό γιατί πρέπει να μπορούν να αφυδατωθούν χωρίς να πετσιάσουν.

Μετά φτιάχνουμε ένα τζακάκι, μικρό, τοσοδά, με δυό-τρία τούβλα και έναν καμπαρέ από πάνω με κάμποση άμμο από την θάλασσα. 

Τη δική μου, κατόπιν σαφούς εντολής της κυρα-Αντέλας την μάζεψα από την Κολυμπήθρα γιατί η άλλη απ΄τον Άγιο Ρωμανό είναι ψιλή και δεν φεύγει μετά το ψήσιμο. Έτσι είπε, έτσι έκανα γιατί ποιός αντέχει τις φωνές μετά...

Κάτω απ΄το τζακάκι, λοιπόν, ανάψαμε φωτιά και αφήσαμε την άμμο να κάψει καλά, να πυρώσει.

Μόλις έκαψε η άμμο, προσθέσαμε τα ρεβύθια. 

Λίγα-λίγα κι΄όχι όλα μονοκοπανιά για να μπορούν να ανακατεύονται, 

...νάρχονται τα πάνω κάτω και να ψένονται ομοιόμορφα.

Εκεί στη μέση του ψησίματος να περιμένετε τις πρώτες αποστασίες. 
Ορισμένα ρεβύθια, πιθανώς τα πιό ατίθασα, αρχίζουν και θορυβούν και πετάγονται έξω από τον καμπαρέ.
Εδώ να διευκρινήσω ότι δεν χρειάζεται απαραιτήτως καμπαρές, αρκεί κι΄ένα απλό ταψί της κουζίνας.

Πετάγονται, που λες, τα ρεβύθια και σκορπούν τριγύρω. Το λάθος είναι να θελήσεις να γυρίσεις πίσω στο μαντρί τα ανατιναγμένα ρεβύθια.  
Οπότε καίς τα δαχτύλια σου και θίγεις και την σχέση σου με τα θεία, μη το κάνεις, αμαρτία είναι και θα πρέπει να ψάχεις παπά να το 'μολογήσεις να μη σε βαραίνει.

Άμα το ρεβύθι δεν είναι καλό καίγεται εξωτερικώς και εσωτερικώς μένει άψητο.
Τέλος, παίρουμε ένα κόσκινο και κοσκινίζουμε καλά-καλά τα στραγάλια (πρώην ρεβύθια) να φύγει η άμμος.

Άμα είναι καλοψημένο, τραγανίζει και σπάει σαν αφρός στο στόμα και δένει άψογα με ρακί απ΄της Κόρης τον Πύργο ή απ΄το Πλωμάρι ή απ΄τη Βαθειά Λίμνο  και τέλος πάντων, βρείτε ρακί Τηνιακό και απολαύστε τα.

Και επειδή είναι κρίμα τόση "πύρα" να πάει χαμένη, ρίξτε μια-δυό μελιτζάνες στην στάχτη, 

...σκεπάστε τες και αφείστε τες για ώρες να μελώσουν και να γίνουν μια αρωματική μελιτζανοσαλάτα.

Εκτέλεση: Αδελαΐς Αρμάου-Παπαδοπούλου
Φωτογραφίες: Ιωάννης Παπαδόπουλος
Αύγουστος 2014

ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ, ΤΗΝ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝΕ ΤΑ ΚΑΤΩ ΜΕΡΗ !!!

ΔΕΝ ΜΑΣ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ!!!


Α! Όλα κι΄όλα! Κανένα παράπονο!

Όταν πρόκειται για σκουπίδια, σκατά (φτου, κακά...), βιομηχανικές ζώνες και τώρα ανεμογεννήτριες, έχουμε την τιμητική μας!!!

Ρίχτε μια ματιά στο "δωράκι" που ετοιμάζουν στα Κάτω Μέρη:



Πώς δεν μας είπαν κιόλας πως, ειδικά εμείς που θα τα τρώμε στη μάπα θα έχουμε ακόμη καλύτερες τιμές στο ρεύμα!!!

Αφού είναι τόσο αξιοθέατο όλο αυτό το χάλι που πάνε να φτιάξουν γιατί δεν το βάζουν πάνω από τα σπίτια τους να ανέβει και η αξία τους;;;

Τελικώς, τί θα γίνει αδέρφια;;;
Θα μαζευτούμε να πάμε παρέα καμμιά εικοσαριά άτομα να πούμε πως δεν τα θέλουμε;;;

Ποιοί μας σταματάνε;;;
Όλη η Τήνος έχει ξεσηκωθεί, έγιναν και γίνονται εκδηλώσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις ενάντια στα αιολικά.

Να κάνουμε κάτι και εμείς;;;


Να μπορούμε να είμαστε αύριο περήφανοι πως εμείς τουλάχιστον κρατήσαμε το νησί μας καθαρό!!!

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ

Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε όλες τις συζητήσεις.
Οι ανταλλαγές απόψεων στα πεζοδρόμια και στα μαγαζιά της γειτονιάς, οι αγορεύσεις στα διάφορα πηγαδάκια στις πλατείες, οι αντιπαραθέσεις στα έδρανα των καφενείων. Τώρα, δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης.

Τώρα ακριβώς, που οι απόψεις μέσα μας έγιναν σκληρές σαν πανάρχαιοι γρανίτες, αμετακίνητες σαν βουνά, μπαγιάτικες σαν απολιθωμένη τροφή, τώρα πρέπει να έρθει το τέλος των συζητήσεων, να πάψει κάθε διάλογος.

Ανοίξτε τις τηλεοράσεις στο φούλ, βάλτε τα ραδιόφωνα να παίζουν σταθμούς με "Μόνον επιτυχίες", να μην βρίσκει τόπο η φωνή κανενός να ακουστεί.

Είναι ειλικρινέστερο το να αφεθούμε στα σκουπίδια της τηλεόρασης, παρά να συνεχίσουμε άσκοπες συζητήσεις.

Η ηθελημένη κατρακύλα έχει την γοητεία της ασχήμιας και της ανηλεότητας του τσιμέντου. Ειλικρινά, άμεσα, ανεπίστρεπτα άσχημο. Κι΄όπου πέφτει, σημαίνει το τέλος για ο,τιδήποτε άλλο βρίσκεται κάτω του.

Έτσι πρέπει να είναι και η απόφασή μας για το τέλος κάθε συζήτησης που έχει σαν αντικείμενο τα κοινά, τον τόπο, την κοινωνία, το κοινό καλό.

Τί ωφελεί να συζητάμε όταν το μόνο που μας απασχολεί είναι το ποιός φταίει και όχι το τί μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί ενωμένοι;;;

Τί ωφελεί να μιλάμε για διαφθορά και σήψη όταν από μόνοι μας εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε μια διαρκή, αέναη "ανάπτυξη" με ουσιαστικό στόχο τον πλουτισμό κάποιων άλλων, κάποιων τρίτων, κάποιων ξένων. 

Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Πώς γίνεται να μην μπορούμε καν να φανταστούμε έναν κόσμο καλύτερο; 

"Η απελπισία δεν είναι στην φύση μας. Δημιουργείται. Κάτι ή, καλύτερα, κάποιοι την προκαλούν." 

Η μεγάλη ανησυχία όσων αποφασίζουν για τις τύχες μας είναι, να μην νομίσουμε ποτέ πως μπορούμε ενωμένοι να νικήσουμε. 

Τρομακτικά συστήματα προπαγάνδας βοηθιούνται στην προσπάθεια στήριξης των αποφάσεων των ξένων για τον τόπο μας και φτάνουν μέχρι και σε τοπικό επίπεδο.

Πώς μπορούμε να αφήσουμε τις τύχες μας στα χέρια αυτών που δημιούργησαν το χάος και σπεύδουν με σπασμωδικές κινήσεις να κερδίσουν από την αναμπουμπούλα που οι ίδιοι δημιούργησαν;

Είναι ανάγκη, είναι στ΄αλήθεια απαραίτητο να υπάρχει ιδεολογική ενότητα μεταξύ μας για να βγούμε όλοι μαζί και να φωνάξουμε ενάντια στο έγκλημα που πάει να γίνει;


Ή μήπως αρκεί ο κοινός στόχος του να παραμείνει το νησί όπως το θέλουμε οι περισσότεροι;

Αν δεν θέλουμε, αν δεν μπορούμε έστω για λίγο να βάλουμε τα κομματικά στην άκρη, τουλάχιστον ας το κάνουμε για λίγο! 


Ας βγούμε όλοι με μια φωνή ενάντια στην καταστροφή και μετά βλέπουμε.

Είναι σαν να βουλιάζει το καράβι και να μην θέλουμε να αρπάξουμε το χέρι εκείνου που προσπαθεί να μας σώσει, επειδή δεν είμαστε στο ίδιο κόμμα!!!

Η δύναμή μας είναι στην ενότητα!

Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΠΡΙΝ ΑΠ΄ΤΟΝ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟ...

Αχ, η Τέχνη...


Που έγινε δίαυλος επικοινωνίας με το Σύστημα...

Που επιδίωξε να χάσει την επαφή της με όσους την έχουν ανάγκη...

Που γίνεται προκλητική μόνον για να παραμείνει λουσμένη από τα φώτα της δημοσιότητας, συστημικής και μη (θέλοντας και μη)...

Και ο καλλιτέχνης;

Αυτός, περιμένει τις μπουλντόζες. Υποθέτω.

Αφού δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε, τουλάχιστον ας εμπνευστούμε από αυτούς.

Ή καλύτερα, από την καταστροφή και τις μόνιμες βλάβες που αυτοί θα προκαλέσουν στο νησί.

Ο ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ας αποτελέσει άλλη μια πηγή έμπνευσης για τον καλλιτέχνη μας...

Αναμένουμε εναγωνίως την επόμενη έκθεση με τον ανάλογο τίτλο.

Εκεί, θα δακρύσουμε αντάμα και θα αναθεματίσουμε το Σύστημα.

Θα κουνήσουμε το κεφάλι εμπρός στις εικόνες με Το Νησί Πριν ...

...και με Το Νησί Μετά.

Θα επιδιώξουμε μια γρήγορη χειραψία με τον εκθέτη.

Στην έξοδο θα πάρουμε ένα μικρό κέρασμα, και το ενημερωτικό/αναμνηστικό του τύπου ήμουν-και-εγώ-εκεί περί την έκθεση έντυπο.

Ποιός να μας τόλεγε πως, αυτοί τους οποίους προβάλλουμε σαν ζωντανά στοιχεία πολιτισμού και διανόησης που επέλεξαν την Τήνο σαν κατοικία τους, έστω και μόνον καλοκαιρινή, θα έδειχναν μια τέτοια αδράνεια και θα κραύγαζαν με την διαρκή απουσία τους και την εκκωφαντική σιγή τους την απόλυτη αδιαφορία τους για αυτό που οι υπόλοιποι λέμε "Ο Τόπος μου"...