Είναι ανάγκη να είναι όλες οι γιορτές μια απλή αναφορά στις μέρες άδειας που δικαιούμαστε...;
Είναι δυνατόν ναμετράμε την πορεία του έτους με το πότε καθόμαστε και δεν πάμε στην δουλειά...;
Είναι δυνατόν τα Χριστούγεννα και η Λαμπρή να είναι «πέντε ή τέσσερεις μέρες καθησιό»...;
Ευτελισμός της ίδιας μας της ζωής, ακύρωση της καθημερινότητάς μας, αποδοχή του βάλτου που μας έχουμε ρίξει....
Την Μεγάλη Πέμπτη ένα φεγγάρι μας περίμενε, έτσι, για να ξέρουμε πως όλα θα πάνε καλά...
Όπως και νάχει, οι πέντε μέρες στα Κελλιά, στην Τήνο ήταν μοναδικές, όπως πάντα.
Η παρακάτω ανάρτηση θα είναι απολύτως άναρχη, όπως μου φτάνουν στο μυαλό οι εικόνες...
Νερά παντού...Στραγγίζουν μέχρι και οι βράχοι στην Κολυμπήθρα, περπατάς βράχο τον βράχο και βλέπεις νερό να βρέχει από κάτω κι΄από πάνω...Απλώνεις το χέρι και δοκιμάζεις....Γλυκό νερό, βρόχινο, φιλτραρισμένο στα αιώνια βράχια...
Στο πίσω λαγκάδι έχουν γεμίσει οι γούρνες, πλησιάζεις και ακούς το νερό να κελαρύζει, ακολουθώ το ρέμα με τον γιό μου, φτάνουμε μέχρι λίγο πάνω απ΄τον Καρκάδο...
Πλατσουράει επίτηδες, πατάει μέσα στο νερό προσπαθώντας να περάσει απέναντι, γελάει με το παπούτσι του που κάνει κλατς-κλουτς, δεν θέλει να φύγουμε, με τραβάει να ανέβουμε όσο πάει...
Την άλλη μέρα θέλει να πάμε «ως το εκκλησάκι εκεί πάνω» και μου δείχνει τον Άγιο Νικόλα, έχει καλό καιρό έτσι κι΄αλλιώς, παίρνω την μάνα μου μαζί και πάμε.
Περνάμε μέσα από χωράφια, πατάμε τα χόρτα, βρίσκουμε τα πατήματα από σκαλί σε σκαλί, πόσα μώβ υπάρχουν αλήθεια και πόσο αυτό το ανθάκι μυρίζει σαν αγγούρι, τόσο που σε κάνει να πεινάς, πόσα χρώματα έχουν πάνω τους τα βράχια, πόσο κρίμα είναι που τ’ αλώνι μπροστά από το ξωκλήσσι έχει διαλυθεί σιγά-σιγά...
Η εικόνα λείπει, έχει πάει για συντήρηση εδώ και κάμποσο καιρό...Πόσο μεγάλη είναι και πόσο μπορεί να πάρει η συντήρησή της...Στην θέση της δεν υπάρχει ούτε ένα αντικατάστατο, μόνο το βήμα κενό...
Έξω, στην πίσω μεριά πεταμένη η παληά μοκέτα που σάπισε, πετάχτηκε πρόχειρα, βράχηκε και μάζεψε ένα σωρό νερό στον τοίχο της εκκλησίας...
Ο γιός μου θέλει να γυρίσουμε και αύριο και μετά να πάμε και σε ‘κείνο το άλλο, ψηλά..δείχνει τον Άγιο Μικαέλ, χαίρομαι που έχει την αυθύπαρκτη παιδική αισθητική και αποφεύγει έστω και με το βλέμμα άλλο εκτρωματικό ναΐσκο στην ίδια κατεύθυνση...
Η απλότητα, το μέτρο και η τάξη δεν διδάσκονται στις αγροτικές κοινωνίες. Παραλάσσονται από τους έχοντες που θέλουν αλλά δεν μπορούν να φτιάξουν κάτι ανάλογου κάλλους και λιτότητας και καταφεύγουν σε υπερβολές και ατοπήματα που μολύνουν το τοπίο και χαλούν κάθε αίσθηση ισορροπίας...
Κυττάζω απέναντι, χτίζεται ένα νέο σπίτι, δείχνει όμορφο, χαίρομαι που έρχεται κόσμος στο χωριό και μεγαλώνει, τουλάχιστον θάμαστε ένα σωρό οι συνταξιούχοι, όσοι προφτάσουμε να γεράσουμε, στο χωριό μετά από είκοσι-εικοσιπέντε χρόνια...
Γυρνάμε στο νησί με το αυτοκίνητο, βλέπω εκσκαφείς και σκαπτικά και τρομάζω, περιμένω να πλησιάσω για να δω το μέγεθος της ζημιάς. Έχουν τρόπο να γκρεμίζουν και να χτίζουν μερικοί, βλέπεις την διαφορά ακόμη και σ’ αυτό. Άλλοι ξηλώνουν την πλαγιά ακόμη και σε σημεία που δεν χρειάζεται, σκορπάνε μπάζα δεξιά-αριστερά, αφήνουν πληγές στον γύρω χώρο σαν να τον εκδικούνται, χτίζουν με τρομακτικές ποσότητες τσιμέντου...Άλλοι είναι πιό πονετικοί, κάνουν πιό συμμαζεμένη δουλειά, ενσωματώνουν την δουλειά τους στο περιβάλλον όσο αυτό είναι δυνατόν, μαζεύουν τον χώρο να μην είναι άσχημος, δείχνουν νοικοκυραίοι...
Και μιας και ο λόγος περί ενσωμάτωσης στο τοπίο, αφήνω μερικές φωτογραφίες για διδακτορικό από τους αρχιτέκτονες του τόπου.
Αγροτικές κατασκευές από απλά υλικά, σε δομές απόλυτα συμβατές με το περιβάλλον, σύννομες με την έμφυτη αισθητική, περήφανες μέσα στην ταπεινότητά τους.
Θεωρώ για παράδειγμα τις δύο εκκλησίες, τους Αγίους Αναργύρους και τον Άγιο Παντελεήμονα, κορυφαία πρότυπα αγροτικής θρησκευτικής αρχιτεκτονικής, πέραν των ορίων του νησιού.
Είτε θεωρήσει κανείς το σημείο που είναι χτισμένες, είτε τον τρόπο σαν σημαντικότερα των άλλων παραμέτρων που χαρακτηρίζουν αυτές τις δύο εκκλησίες, γεγονός παραμένει ότι, η διαχρονικότητα του ρόλου τους επαληθεύει την ορθή επιλογή.
Βέβαια, καμμιά φορά είναι καλό να κρατάμε ζωντανό το μέρος της παράδοσης που μπορούμε να διαχειριστούμε και να μην το αντιποιούμε ή να το παραλλάσουμε χάριν των ορέξεών και των επιδιώξεών μας.
Θέλω να πω ότι, κατά παράδοση το πανηγύρι της Δευτέρας του Πάσχα στους Αγίους Αναργύρους είχε το ψήσιμο των αρνιών και το κέρασμα του κρασιού, ακόμη και τότε που ο καθένας έφερνε μαζί το κατιτίς του, σαν μια ευγενική χορηγία προς εκείνους ίσως που δεν είχαν την ευχέρεια να έχουν κάθε χρόνο το δικό τους.
Εξ΄άλλου, οι πανηγύρεις είχαν αυτό το νόημα εκτός των άλλων, τον μοιρασμό δηλαδή, αγαθών που δεν ήταν προσιτά σε όλους με την αφορμή μιας εορτής ή άλλου συμβάντος (π.χ. γάμος ή βαφτίσια).
Με τα χρόνια η απόλαυση της χορηγίας αυτής εξελίχθηκε σε αυτοσκοπό από διάφορους περιφερόμενους τζαμπατζήδες και εκφυλίστηκε όπως ήταν φυσικό.
Φέτος ο σύλλογος της Καλλονής αποφάσισε να μην προσφέρει τίποτε στο πανηγύρι.
Μα κυριολεκτικά τίποτε....
Άφαντοι...
Η είδηση διέρρευσε, οπότε, και ο κόσμος ήταν αισθητά λιγότερος.
Η λειτουργία όμως ήταν όμορφη...
...απ' όποια πόρτα κι΄αν την παρακολουθούσες...
Ίσως όχι με τόσα φώτα.....
...που με κάνουν να προτιμώ τις εκκλησίες άδειες από κόσμο....
...και με το βλέμμα από μέσα προς τα έξω...
