Μα πώς φτάσαμε ως εδώ βρε παιδί μου;
Πού τα φάγαμε τα λεφτά μας ;
Ή, θα είχαμε φτάσει ως εδώ αν δεν είχαμε τόοοοοσα πολλά καταναλωτικά αγαθά για να σπαταλήσουμε τον παρά μας;
Απλούστατα, όχι.
Πού βρεθήκανε οι ανάγκες μας; Πώς προέκυψαν ξαφνικά; Πριν μερικά χρόνια τάχαμε ανάγκη όλα αυτά που φέραμε τριγύρω μας και τα στιβάζουμε στο υπόγειο, στο πατάρι, στο εξοχικό , στα σκουπίδια;
Απλούστατα, όχι.
Και πώς βρεθήκαμε, ρε κολλητέ, να τα θέλουμε όλα αυτά, να επιθυμούμε να τα αποκτήσουμε;
Επειδή κάποιοι μας έπεισαν πως τα χρειαζόμαστε, πως είναι σημαντικό να τα κατέχουμε, και κυρίως, πως με αυτά θα ξεχωρίσουμε από τους άλλους ή θα συμμετέχουμε μαζί με άλλους σε κάτι.
Και εδώ, αρχίζει το ενδιαφέρον σημείο.
Ο άνθρωπος έχει την βασική ανάγκη να ξεχωρίζει, να στέκεται παραπάνω από τους άλλους.
Και πώς θα ξεχωρίσει;
Με το να ανήκει σε μια ομάδα, ένα clan, μια συνάθροιση και αυτή η ομάδα πρέπει ή να έχει μεγάλη ισχύ ή να αποτελεί ενός είδους άβατου για τους υπολοίπους.
Το οποίο μεταφράζεται : Ή θα παίζεις μπάλα και θα είσαι Ολυμπιακός που έχει τους περισσότερους φιλάθλους ( η ισχύς εν τη ενώσει) ή θα ασχολείσαι με Κουνγκ Φου και θα κάνεις το σπανιότερο σύστημα στον κόσμο που κάνουν σ’ ένα μοναστήρι με δύο καλογέρους (η ισχύς από την γνώση).
(Η ισχύς αυτή με την σειρά της, επιμερίζεται στην κάλυψη αρχέγονων ορμέμφυτων, που έχουν να κάνουν με το σεξ και με το χρήμα, όπως είπε και ο παππούλης Φρόυντ.
Ή, όπως καταδεικνύει η Ελληνική Μυθολογία, στα αρχέτυπα του Ουρανού και του Κρόνου. Ο πρώτος είχε ξαπλώσει επάνω στην Γη (σε διαρκή συνουσία μαζί της) και δεν την άφηνε να καρπίσει και ο δεύτερος, αφού έκοψε τα γεννητικά όργανα του πατέρα του και πήρε την θέση του, έτρωγε τα παιδιά του για να μην χάσει την εξουσία..!).
Και εδώ, πριν καν το καταλάβουμε έχει μπει στη μέση η Αλαζονεία.
Αυτομάτως, όλοι οι άλλοι υστερούν, μπαίνουν χαμηλότερα από μας, δεν μετέχουν της ισχύος.
Όσο για εκείνους που δεν μπαίνουν σε αντιπαράθεση μαζί μας για να αναμετρηθούμε, δεν κάνουν για την παρέα μας, δεν επαληθεύουν την υπεροχή μας .
Και τώρα νάσου και χώνεται στη μέση και ο πάπας Γρηγόριος ο Α’.
Μα τί δουλειά έχει ο παπάς εδώ πέρα;
Χα! Ήταν ο πρώτος που προσδιόρισε τα βασικά αμαρτήματα σε επτά συγκεκριμένα, από τα οποία πηγάζουν και όλα τα υπόλοιπα. Χωρίς να θεολογώ ή να κανοναρχώ, μου φαίνονται παράξενα μερικά πράγματα.
Όπως το ότι, η καταναλωτική κοινωνία έχει καταφέρει να στηθεί ακριβώς επάνω σε αυτά και εξακολουθεί να μας πουλάει και να μας κάνει να θέλουμε τα πάντα, χρησιμοποιώντας τις εκφάνσεις τους.
Πατάει πάνω στη Λαγνεία, ακόμη και για να μας πουλήσει γιαούρτια ή δραπανοκατσάβιδα, αφού μπορεί να δημιουργεί όποιο υπονοούμενο θέλει.
Πατάει επάνω στην Απληστία μας, για να μας προτείνει όχι μόνον το καλύτερο, αλλά και το επιπλέον (ετυμολογικά κοντά με το επιπόλαιο), το περιττό, το αχρείαστο, αυτό που θα μας κάνει να ψάξουμε να βρούμε και δεύτερη δουλειά για να μπορέσουμε να τόχουμε.
Πατάει επάνω στην Λαιμαργία μας, και φτιάχνει κάθε χρόνο νέα σκατολοΐδια που πλημμυρίζουν τα ράφια των σουπερμάρκετ με κάθε είδους γεύση και με πολύχρωμες συσκευασίες τους κάδους σκουπιδιών μας.
Πατάει επάνω στην Οκνηρία μας και μας τηλεπουλάει το τραπεζάκι που δεν θέλει ξεσκόνισμα, το αυτοταϊζόμενο παιδί και το κωλόχαρτο που σκουπίζει μόνο του (η παιδική ταινία WALL-E δείχνει τέτοιους ανθρώπους στο μέλλον).
Πατάει επάνω στη ζηλοφθονία μας για να μην προλαβαίνουμε να αλλάζουμε κινητό και αυτοκίνητο.
Πατάει επάνω στην Οργή μας, για να μπουκώνει τα παιδικά μυαλά με εικόνες, σκέψεις και ενδεχόμενα βίας, μέσα από παιχνίδια υπολογιστών και παιχνιδομηχανών, μέσα από απαράδεκτες παιδικές σειρές, μέσα από εκτρωματικά παιχνίδια.
Και εμείς, χαμένοι στην άβυσσο της καθημερινής ρουτίνας, παθητικοί δέκτες των μηνυμάτων, κάνουμε όσα μας προστάζουν και μάλιστα, χωρίς να καταλαβαίνουμε πως όντας σκλάβοι, νομιζόμαστε ελεύθεροι.
Διαβάζουν οι marketeers Πάπα Γρηγόριο τον Α’..;
Εντύπωση μου κάνει...
